ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Νόμιζα ότι τα βασανιστήρια εκείνης της βραδιάς θα σταματούσαν με την επιστροφή μας στο δωμάτιο. Ως γνήσιοι τροφοσυλλέκτες στην αυγή της ανθρωπότητας είχαμε παλέψει για να εξασφαλίσουμε την τροφή μας και σε γενικές γραμμές το είχαμε καταφέρει, αν εξαιρέσουμε τις εξωτερικές παρεμβολές. Τις οποίες εξωτερικές παρεμβολές καληνυχτίσαμε και ξεκινήσαμε για τα δωμάτια μας με την Φούλα να προηγείται κατά πολύ. Κρατούσε στην αγκαλιά της την μηχανή και περπατούσε με αυτά τα γρήγορα κοφτά βήματα του στυλ, την-κάνω-με-ελαφρά-πηδηματάκια. Την συνόδευαν οι δολοφονικές μας ματιές.
Μπαίνουμε στο δωμάτιο και χώνουμε την κάρτα μας στην υποδοχή. Η αναμενόμενη αντίδραση είναι να φωτιστεί ο χώρος. Το δωμάτιο παραμένει σκοτεινό. Η Ίριδα βγάζει την κάρτα την εξετάζει προσεχτικά στο σκοτάδι και την ξαναβάζει. Το σκοτάδι είναι ακόμα εκεί. Παίζω με τον διακόπτη αλλά το φως δεν λέει να έρθει. Αποφασίζουμε ότι κάτι πάει στραβά και χρειαζόμαστε βοήθεια. «Πάω να το πω στην ρεσεψιόν» ανακοινώνει αισιόδοξα το περήφανο νιάτο, εγώ την ενθαρρύνω και την επαινώ, ως τιμημένο γηρατιό. Αμελώ να της υπενθυμίσω ότι στην ρεσεψιόν κανείς δεν μιλάει αγγλικά και πως θα συνεννοηθεί η έρημη και την αφήνω να πάει να βρει την άκρη μόνη της. Ψηλαφώντας βρίσκω το κρεβάτι μου και την αράζω. Η ώρα περνά και η Ίριδα δεν γυρίζει, έχω αρχίσει να ανησυχώ και παίζω με την ιδέα να κατέβω για να την ψάξω. Την φαντάζομαι χαμένη στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του ξενοδοχείου να περιπλανιέται επαναλαμβάνοντας, «hello please can you help me? hello anybody». Μετά εμφανίζεται ο Νίκολσον με το βλέμμα του τρελού που είχε στην Λάμψη και την αρχίζει στο κυνηγητό.
Κάπου εκεί ξύπνησα γιατί στο δωμάτιο έμπαινε η Ίριδα και πίσω της ακολουθούσε πια άλλη; Η γνωστή Κινεζούλα μιλώντας ασταμάτητα. Αγνοώντας το συνεχές τιτίβισμα της συνοδούς της, η Ίριδα με πληροφορεί ότι έψαξε σε όλο το ξενοδοχείο να συνεννοηθεί με κάποιον μέχρι που έπεσε πάνω της. Η μικρή είναι πανευτυχής, βάζει την κάρτα στην υποδοχή βλέπει ότι δεν λειτουργεί και ειδοποιεί την ρεσεψιόν. Θα έρθει ένας ηλεκτρολόγος μας πληροφορεί και θρονιάζεται στο κρεβάτι που μόλις είχα εγκαταλείψει. «Παναγία μου εδώ θα μείνει αυτή; Ικανή την έχω να μας κάτσει εδώ όλο το βράδυ, καλύτερα να μέναμε στα σκοτάδια» ανατριχιάζει η Ίριδα. Η μικρά μιλάει και μιλάει και μιλάει χαρούμενη που βρήκε δύο ακροάτριες. Σταματάει απότομα μόνο όταν βλέπει τον Σταύρο να μπαίνει στο δωμάτιο. Αυτός ο χαμένος πάλι παίρνει μια έκφραση θριάμβου. Είναι έτοιμος να πετάξει μια σαρκαστική ατάκα αλλά τον διακόπτω. «Κουμπάρε δεν είναι αυτό που νομίζεις», «Αίσχος αυτό έχω να πω μόνο. Α όχι έχω να ρωτήσω επίσης έχετε να μας δανείσετε λίγο σαμπουάν;». Μαζεύω τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας που μου έχουν απομείνει και σκουντουφλάω προς το μπάνιο, στα μαύρα σκοτάδια βουτάω το πρώτο μπουκαλάκι που πιάνει το χέρι μου το βαφτίζω σαμπουάν και του το δίνω. Ο Χειμώνας θα είναι βαρύς και ατελείωτος, γεμάτος με σαρκαστικά σχόλια.
Φεύγει ο Σταύρος και μπαίνει μέσα ένας κοντός ανθρωπάκος, μας κοιτάει αμίλητος και μετά χώνεται ολόκληρος στην ντουλάπα της εισόδου. Ωραία, τώρα έχω μια Κινέζα που μιλάει συνεχώς στο κρεβάτι μου και έναν Κινέζο που δεν βγάζει άχνα στην ντουλάπα μου. Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να μας κυνηγούσε ο Νίκολσον στην Λάμψη;
Όμως να, σε λίγο το φως επανέρχεται, ο ανθρωπάκος βγαίνει από την ντουλάπα μας ξανακοιτάζει και εξαφανίζεται. Προφανώς θα ήταν ο ηλεκτρολόγος που περιμέναμε, το ένα πρόβλημα λύθηκε, το άλλο όμως παρέμενε ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Η Ίριδα έχει περιέλθει σε κατάσταση κατατονίας, κάθεται σε μια καρέκλα ακίνητη με το βλέμμα στο άπειρο, δεν αντιδρά σε κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Καημένο κοριτσάκι, πρέπει να σε προστατέψω. Κατευθύνομαι στην εξώπορτα, την ανοίγω και κοιτάζω στα μάτια την Κινέζα. «Σε ευχαριστούμε πολύ για την βοήθεια σου, να μην σε απασχολούμε άλλο καληνύχτα» της χαμογελάω πλατιά. Επιτέλους ξεκολλάει από την κλίνη μου , αγκαλιάζει εγκάρδια την Ίριδα και μετά εμένα, μας φιλάει σταυρωτά και φεύγει.
Επιτέλους μόνες. Εγώ η Ίριδα και ο Τζακ.
Μπαίνουμε στο δωμάτιο και χώνουμε την κάρτα μας στην υποδοχή. Η αναμενόμενη αντίδραση είναι να φωτιστεί ο χώρος. Το δωμάτιο παραμένει σκοτεινό. Η Ίριδα βγάζει την κάρτα την εξετάζει προσεχτικά στο σκοτάδι και την ξαναβάζει. Το σκοτάδι είναι ακόμα εκεί. Παίζω με τον διακόπτη αλλά το φως δεν λέει να έρθει. Αποφασίζουμε ότι κάτι πάει στραβά και χρειαζόμαστε βοήθεια. «Πάω να το πω στην ρεσεψιόν» ανακοινώνει αισιόδοξα το περήφανο νιάτο, εγώ την ενθαρρύνω και την επαινώ, ως τιμημένο γηρατιό. Αμελώ να της υπενθυμίσω ότι στην ρεσεψιόν κανείς δεν μιλάει αγγλικά και πως θα συνεννοηθεί η έρημη και την αφήνω να πάει να βρει την άκρη μόνη της. Ψηλαφώντας βρίσκω το κρεβάτι μου και την αράζω. Η ώρα περνά και η Ίριδα δεν γυρίζει, έχω αρχίσει να ανησυχώ και παίζω με την ιδέα να κατέβω για να την ψάξω. Την φαντάζομαι χαμένη στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του ξενοδοχείου να περιπλανιέται επαναλαμβάνοντας, «hello please can you help me? hello anybody». Μετά εμφανίζεται ο Νίκολσον με το βλέμμα του τρελού που είχε στην Λάμψη και την αρχίζει στο κυνηγητό.
Κάπου εκεί ξύπνησα γιατί στο δωμάτιο έμπαινε η Ίριδα και πίσω της ακολουθούσε πια άλλη; Η γνωστή Κινεζούλα μιλώντας ασταμάτητα. Αγνοώντας το συνεχές τιτίβισμα της συνοδούς της, η Ίριδα με πληροφορεί ότι έψαξε σε όλο το ξενοδοχείο να συνεννοηθεί με κάποιον μέχρι που έπεσε πάνω της. Η μικρή είναι πανευτυχής, βάζει την κάρτα στην υποδοχή βλέπει ότι δεν λειτουργεί και ειδοποιεί την ρεσεψιόν. Θα έρθει ένας ηλεκτρολόγος μας πληροφορεί και θρονιάζεται στο κρεβάτι που μόλις είχα εγκαταλείψει. «Παναγία μου εδώ θα μείνει αυτή; Ικανή την έχω να μας κάτσει εδώ όλο το βράδυ, καλύτερα να μέναμε στα σκοτάδια» ανατριχιάζει η Ίριδα. Η μικρά μιλάει και μιλάει και μιλάει χαρούμενη που βρήκε δύο ακροάτριες. Σταματάει απότομα μόνο όταν βλέπει τον Σταύρο να μπαίνει στο δωμάτιο. Αυτός ο χαμένος πάλι παίρνει μια έκφραση θριάμβου. Είναι έτοιμος να πετάξει μια σαρκαστική ατάκα αλλά τον διακόπτω. «Κουμπάρε δεν είναι αυτό που νομίζεις», «Αίσχος αυτό έχω να πω μόνο. Α όχι έχω να ρωτήσω επίσης έχετε να μας δανείσετε λίγο σαμπουάν;». Μαζεύω τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας που μου έχουν απομείνει και σκουντουφλάω προς το μπάνιο, στα μαύρα σκοτάδια βουτάω το πρώτο μπουκαλάκι που πιάνει το χέρι μου το βαφτίζω σαμπουάν και του το δίνω. Ο Χειμώνας θα είναι βαρύς και ατελείωτος, γεμάτος με σαρκαστικά σχόλια.
Φεύγει ο Σταύρος και μπαίνει μέσα ένας κοντός ανθρωπάκος, μας κοιτάει αμίλητος και μετά χώνεται ολόκληρος στην ντουλάπα της εισόδου. Ωραία, τώρα έχω μια Κινέζα που μιλάει συνεχώς στο κρεβάτι μου και έναν Κινέζο που δεν βγάζει άχνα στην ντουλάπα μου. Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να μας κυνηγούσε ο Νίκολσον στην Λάμψη;
Όμως να, σε λίγο το φως επανέρχεται, ο ανθρωπάκος βγαίνει από την ντουλάπα μας ξανακοιτάζει και εξαφανίζεται. Προφανώς θα ήταν ο ηλεκτρολόγος που περιμέναμε, το ένα πρόβλημα λύθηκε, το άλλο όμως παρέμενε ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Η Ίριδα έχει περιέλθει σε κατάσταση κατατονίας, κάθεται σε μια καρέκλα ακίνητη με το βλέμμα στο άπειρο, δεν αντιδρά σε κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Καημένο κοριτσάκι, πρέπει να σε προστατέψω. Κατευθύνομαι στην εξώπορτα, την ανοίγω και κοιτάζω στα μάτια την Κινέζα. «Σε ευχαριστούμε πολύ για την βοήθεια σου, να μην σε απασχολούμε άλλο καληνύχτα» της χαμογελάω πλατιά. Επιτέλους ξεκολλάει από την κλίνη μου , αγκαλιάζει εγκάρδια την Ίριδα και μετά εμένα, μας φιλάει σταυρωτά και φεύγει.
Επιτέλους μόνες. Εγώ η Ίριδα και ο Τζακ.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
