ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Φτάσαμε στο Sangding Monastery μετά από μια διαδρομή 20 περίπου χλμ μέσα από καλλιεργημένες πεδιάδες και μικρά χωριά. Το μοναστήρι ήταν χτισμένο πάνω σε έναν μικρούλη λόφο. Είχε ένα μεγάλο προαύλιο περιτριγυρισμένο από κτίρια, η κουζίνα ήταν μόνη της σε μια άκρη, μετά ξεκινούσαν τα κελιά των μοναχών, από την άλλη πλευρά ορθώνονταν τα σκαλιά που οδηγούσαν στους χώρους της προσευχής.
Ντόπιοι πηγαινοέρχονται και προσκυνούν ή κουβαλούν προμήθειες. Στην βάση της σκάλας στεγνώνουν μικροί αρωματικοί κώνοι. Οι τουρίστες είναι λιγοστοί σε αυτήν την πλευρά της χώρας. Οι περισσότεροι κρατούν την πορεία τους πάνω στον κεντρικό δρόμο. Έτσι προσφέρουμε και εμείς από μόνοι μας ένα αξιοθέατο στους παρευρισκόμενους ντόπιους Ένα κοριτσάκι μας περιεργάζεται από μακριά κολλημένη στην μακριά φούστα της μάνας του. Η γυναίκα μας χαμογελάει απολογητικά. Ο Σταύρος μου δίνει ένα μικρό δώρο για να το μικρό. Πλησιάζοντας το κορίτσι τρυπώνει ακόμα περισσότερο στην φούστα αλλά βγάζει ένα χεράκι δειλά δειλά και γραπώνει το χρωματιστό δώρο. Ένα φευγαλέο χαμόγελο και μετά το μουτράκι ξαναχάνεται στις πτυχές του υφάσματος.
Μου αρέσει αυτό το προαύλιο και έχω μπουχτίσει από αίθουσες με Βούδες, άσε που δεν είμαι διαβασμένη για την σημερινή εξέταση της Ντρόγκα. Θα κάνω κοπάνα. Περιφέρομαι άσκοπα κλέβοντας στιγμιαίες εικόνες από την καθημερινότητα της μικρής κοινότητας.
Κάθομαι στα σκαλιά δίπλα στους κώνους, λιάζομαι και μυρίζω την γλυκιά μυρωδιά που αναδίδουν. Το μικρό πλησιάζει και κάτι μου λέει, δεν καταλαβαίνω, «μιαμ μιαμ» μου λέει και κάνει την χαρακτηριστική κίνηση. Όχι αγάπη μου δεν θα σου δώσω κάτι να φας έχεις πάρει το δώρο σου ήδη.
Η μικρή φεύγει και μένω για λίγο μόνη μου, οι χωρικοί έχουν πάει στην κουζίνα, οι φίλοι μου περιφέρονται στους Βούδες. Ένας μοναχός προφανώς ο μάγειρας έρχεται προς το μέρος μου, μου δείχνει την κουζίνα και με προσκαλεί, «τσα» μου λέει. Θέλει να με κεράσει τσάι με βούτυρο. Να πάω; όχι, ναι, όχι, με κοιτάζει χαμογελώντας περιμένοντας να αποφασίσω. Σηκώνομαι και τον ακολουθώ. Στην κουζίνα είναι σκοτεινά, μόνο ένα παράθυρο κόβει το σκοτάδι με μια τετράγωνη φέτα φωτός. Στο μέσο δεσπόζει μια μασίνα φορτωμένη με κατσαρόλες που βράζουν και ένα μεγάλο τσαγερό. Οι χωρικοί μου χαρίζουν ένα ξεδοντιασμένο χαμόγελο, και συνεχίζουν να ρουφούν το τσάι τους. Βολεύομαι στην άλλη άκρη του σοφά και παίρνω το φλιτζάνι με το γαλακτερό τσάι από τα χέρια του μοναχού. Έχει μια ευγενική και ήρεμη συμπεριφορά, με ρωτά από πού ερχόμαστε και που θα πάμε μετά, προσπαθώ να προφέρω το όνομα της επόμενης πόλης μας και αυτός με διορθώνει. Μετά συνεχίζει την κουβέντα του με τους άλλους. Επανέρχεται σε μένα για να μου γεμίσει το φλιτζάνι. Τους αποχαιρετώ και ξαναβγαίνω στην αυλή.
Βρίσκω τον Σταύρο με την μικρή να του προσφέρει κάτι από ένα πλαστικό σακουλάκι, "δεν θέλω να φάω γλυκιά μου σε ευχαριστώ πολύ" της λέει χαμογελαστά αυτός, μάλιστα λοιπόν αυτό εννοούσε όταν μου έκανε μιαμ μιαμ, να μου προσφέρει ήθελε το κοριτσάκι όχι να μου ζητήσει.
«Που ήσουν εσύ κυρά μου;» με ρωτάει ο κουμπάρος, του εξηγώ τα περί τσαγιού και κουζίνας. Το βλέμμα του αστράφτει «μπράβο κουμπάρα καλά έκανες αυτοί είναι και οι κόκκινοι μοναχοί, αυτοί που παντρεύονται, καλό είναι να κάνεις κονέ μαζί τους.», δεν την γλύτωσα πάλι μου την είπε.
Βγαίνοντας από το μοναστήρι παρατηρώ ότι η επιφάνεια του τζιπ μας δεν είναι πια αστραφτερή και λαμπερή όπως το πρωί της ίδιας μέρας, σκόνη και λάσπη είχε εγκατασταθεί πάνω της. Αποφασίζουμε να κατέβουμε τον λόφο με τα πόδια, οι οδηγοί μας θα φάνε το τζάμπα τους και θα έρθουν να μας βρουν. Μαζί μας κατεβαίνει και η μητέρα με την κόρη. Ένα μικρό χεράκι γλιστράει στην παλάμη μου και το προσωπάκι μου χαμογελάει δειλά. Κατεβήκαμε το μονοπάτι μαζί και στον δρόμο μας αποχαιρέτησαν, αυτές συνέχισαν για το χωριό τους και εμείς συνεχίσαμε έως να μας βρουν τα τζιπ.
Ντόπιοι πηγαινοέρχονται και προσκυνούν ή κουβαλούν προμήθειες. Στην βάση της σκάλας στεγνώνουν μικροί αρωματικοί κώνοι. Οι τουρίστες είναι λιγοστοί σε αυτήν την πλευρά της χώρας. Οι περισσότεροι κρατούν την πορεία τους πάνω στον κεντρικό δρόμο. Έτσι προσφέρουμε και εμείς από μόνοι μας ένα αξιοθέατο στους παρευρισκόμενους ντόπιους Ένα κοριτσάκι μας περιεργάζεται από μακριά κολλημένη στην μακριά φούστα της μάνας του. Η γυναίκα μας χαμογελάει απολογητικά. Ο Σταύρος μου δίνει ένα μικρό δώρο για να το μικρό. Πλησιάζοντας το κορίτσι τρυπώνει ακόμα περισσότερο στην φούστα αλλά βγάζει ένα χεράκι δειλά δειλά και γραπώνει το χρωματιστό δώρο. Ένα φευγαλέο χαμόγελο και μετά το μουτράκι ξαναχάνεται στις πτυχές του υφάσματος.
Μου αρέσει αυτό το προαύλιο και έχω μπουχτίσει από αίθουσες με Βούδες, άσε που δεν είμαι διαβασμένη για την σημερινή εξέταση της Ντρόγκα. Θα κάνω κοπάνα. Περιφέρομαι άσκοπα κλέβοντας στιγμιαίες εικόνες από την καθημερινότητα της μικρής κοινότητας.
Κάθομαι στα σκαλιά δίπλα στους κώνους, λιάζομαι και μυρίζω την γλυκιά μυρωδιά που αναδίδουν. Το μικρό πλησιάζει και κάτι μου λέει, δεν καταλαβαίνω, «μιαμ μιαμ» μου λέει και κάνει την χαρακτηριστική κίνηση. Όχι αγάπη μου δεν θα σου δώσω κάτι να φας έχεις πάρει το δώρο σου ήδη.
Η μικρή φεύγει και μένω για λίγο μόνη μου, οι χωρικοί έχουν πάει στην κουζίνα, οι φίλοι μου περιφέρονται στους Βούδες. Ένας μοναχός προφανώς ο μάγειρας έρχεται προς το μέρος μου, μου δείχνει την κουζίνα και με προσκαλεί, «τσα» μου λέει. Θέλει να με κεράσει τσάι με βούτυρο. Να πάω; όχι, ναι, όχι, με κοιτάζει χαμογελώντας περιμένοντας να αποφασίσω. Σηκώνομαι και τον ακολουθώ. Στην κουζίνα είναι σκοτεινά, μόνο ένα παράθυρο κόβει το σκοτάδι με μια τετράγωνη φέτα φωτός. Στο μέσο δεσπόζει μια μασίνα φορτωμένη με κατσαρόλες που βράζουν και ένα μεγάλο τσαγερό. Οι χωρικοί μου χαρίζουν ένα ξεδοντιασμένο χαμόγελο, και συνεχίζουν να ρουφούν το τσάι τους. Βολεύομαι στην άλλη άκρη του σοφά και παίρνω το φλιτζάνι με το γαλακτερό τσάι από τα χέρια του μοναχού. Έχει μια ευγενική και ήρεμη συμπεριφορά, με ρωτά από πού ερχόμαστε και που θα πάμε μετά, προσπαθώ να προφέρω το όνομα της επόμενης πόλης μας και αυτός με διορθώνει. Μετά συνεχίζει την κουβέντα του με τους άλλους. Επανέρχεται σε μένα για να μου γεμίσει το φλιτζάνι. Τους αποχαιρετώ και ξαναβγαίνω στην αυλή.
Βρίσκω τον Σταύρο με την μικρή να του προσφέρει κάτι από ένα πλαστικό σακουλάκι, "δεν θέλω να φάω γλυκιά μου σε ευχαριστώ πολύ" της λέει χαμογελαστά αυτός, μάλιστα λοιπόν αυτό εννοούσε όταν μου έκανε μιαμ μιαμ, να μου προσφέρει ήθελε το κοριτσάκι όχι να μου ζητήσει.
«Που ήσουν εσύ κυρά μου;» με ρωτάει ο κουμπάρος, του εξηγώ τα περί τσαγιού και κουζίνας. Το βλέμμα του αστράφτει «μπράβο κουμπάρα καλά έκανες αυτοί είναι και οι κόκκινοι μοναχοί, αυτοί που παντρεύονται, καλό είναι να κάνεις κονέ μαζί τους.», δεν την γλύτωσα πάλι μου την είπε.
Βγαίνοντας από το μοναστήρι παρατηρώ ότι η επιφάνεια του τζιπ μας δεν είναι πια αστραφτερή και λαμπερή όπως το πρωί της ίδιας μέρας, σκόνη και λάσπη είχε εγκατασταθεί πάνω της. Αποφασίζουμε να κατέβουμε τον λόφο με τα πόδια, οι οδηγοί μας θα φάνε το τζάμπα τους και θα έρθουν να μας βρουν. Μαζί μας κατεβαίνει και η μητέρα με την κόρη. Ένα μικρό χεράκι γλιστράει στην παλάμη μου και το προσωπάκι μου χαμογελάει δειλά. Κατεβήκαμε το μονοπάτι μαζί και στον δρόμο μας αποχαιρέτησαν, αυτές συνέχισαν για το χωριό τους και εμείς συνεχίσαμε έως να μας βρουν τα τζιπ.
Attachments
-
16,2 KB Προβολές: 92
-
194,9 KB Προβολές: 93
-
201,5 KB Προβολές: 90
-
24,4 KB Προβολές: 139
Last edited by a moderator: