ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Η διαδρομή ως την λίμνη ήταν τόσο γεμάτη εναλλαγές, που ενώ είχαμε ξεκινήσει από την Λάσα μόλις εκείνο το πρωινό στο τέλος της ημέρας νομίζαμε ότι είχαν περάσει κιόλας μέρες.
Μετά το μοναστήρι, γυρίσαμε στην κεντρική άσφαλτο και για λίγο ξεκουράστηκαν τα κοκαλάκια μας από το συνεχές κροτάλισμα. Περίμενα με ανυπομονησία την επόμενη στάση μας σε μια περιοχή που χαρακτηριζόταν ως «hotsprings». Φανταζόμουν φυσικές πισίνες με καυτά νερά μέσα σε φυσικό περιβάλλον, πηγές με ιαματικά νερά, και άλλα τέτοια εξωτικά. Τελικά φτάσαμε σε ένα απογοητευτικό κτίριο με εσωτερική πισίνα όπου όλοι οι ιαματιζόμενοι πλατσούριζαν ανόρεκτα. Είπαμε ένα «κοτσιτσι δεν θα πάρουμε» και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Ανηφορίζαμε σταθερά, η λίμνη ήταν σε πολύ μεγάλο υψόμετρο και ο δρόμος έφτανε σε ακόμα μεγαλύτερο. Ανέβαινε ως τα 5.100 για να ξανακατέβει στα 4.700 που ήταν η Ναμτσό. Κύματα από ρίγη συγκίνησης με κατέκλισαν. Τα βουνά που ανεβαίναμε ήταν αυτά τα ίδια βουνά που είχε περπατήσει ο Harrier, και ναι ομολογώ ότι για τον συγκεκριμένο αδιαφορούσα πλήρως, όμως σε αυτά τα μέρη γύρισε ο Mπραντ την ταινία. Και πολύ καλά είχε κάνει, τα βουνά ήταν υπέροχα διαφορετικά. Τεράστιοι όγκοι από βράχο και χώμα. Ο άνεμος και το νερό είχαν γράψει ανάγλυφα σχήματα στις επιφάνειες τους. Από τις κορυφές τους ξεχύνονταν διαφορετικές αποχρώσεις του καφέ, του κόκκινου και του μωβ, χρωματίζοντας τις πλευρές τους. Έμοιαζε σαν κάποιος να είχε χύσει τεράστιους κουβάδες χρωμάτων και αυτό να είχε κυλήσει στις πλαγιές.
Υψώνοντας την φωνή της για να ακούγεται πάνω από τα άσματα των πατριωτών της η Ντρόγκα μας εξήγησε ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες καλές μέρες γιατί τον Αύγουστο αρχίζουν τα χιόνια στην περιοχή. Και πράγματι, ήδη θα πρέπει να είχαν πέσει οι πρώτες νιφάδες γιατί το χορτάρι που έβοσκαν τα γιακ της περιοχής καλυπτόταν κατά καιρούς από λεπτά στρώματα χιονιού.
Ήμασταν όλοι σιωπηλοί, με τα κεφάλια στραμμένα στα παράθυρα, απολαμβάναμε τα δώρα τις διαδρομής, τονίζοντας τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια που πρόσεχε ο καθένας μας. Αυτό που εγώ πρόσεξα ως εξέλιξη στην πορεία των χρόνων ήταν η αλλαγή στους νομάδες. Το 1996 που είχαμε βρεθεί στο Κασμίρ, οι νομάδες είχαν για μεταφορικό μέσον τα γιακ, τα άλογα και τα πόδια τους. Τώρα έξω από τις μαύρες σκηνές τους υπήρχαν εκτός από τα γιακ, μοτοσικλέτες και ημιφορτηγά. Οι μετακινήσεις τους θα ήταν πολύ πιο εύκολες πια. Ανακάλυψα επίσης ότι η ζωή τους συνέχιζε να με γοητεύει όπως και παλιά. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να παρακολουθήσω την ζωή τους από κοντά για λίγο. Να κοιμηθώ στην σκηνή τους να μαγειρέψω με τον ίδιο τρόπο έως και να αρμέξω γιακ θα ήθελα.
Φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, φυσούσε πολύ αλλά βγήκαμε έξω για να φωτογραφήσουμε την πινακίδα με την ένδειξη του υψομέτρου και την θέα. Από εκεί φάνηκε για πρώτη φορά ένα μέρος της λίμνης. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ολόκληρη την λίμνη δεν την είδα ποτέ, ήταν πολύ μεγάλη, σαν μια μικρή θάλασσα. Η κατηφορική διαδρομή ήταν απότομη, έμοιαζε σαν να κάνουμε βουτιά. Ονειρευόμασταν παραδοσιακούς οικισμούς, μαγαζάκια με θέα την λίμνη και ζεστό τσάι. Ξέραμε ότι τα δωμάτια μας ήταν κοντά στην λίμνη, και αυτή ήταν η μόνη πληροφορία που είχαμε. Όταν φτάσαμε τα όνειρα μας γκρεμίστηκαν αυτόματα.
Στην περιοχή υπήρχαν προφανώς οικισμοί μόνο για τους τουρίστες. Η υποδομή ήταν υποτυπώδης. Τετράγωνα δωμάτια στην σειρά, επιπλωμένα μόνο με κρεβάτια και ένα τετράγωνο κατασκεύασμα που έπαιζε το ρόλο του τραπεζιού, κομοδίνου, τουαλέτας, εταζέρας. Οι ανέσεις δεν ήταν στα άμεσα ενδιαφέροντα μας. Τα κρεβάτια φαίνονταν άνετα και υπήρχαν αρκετά παπλώματα, αυτό αρκούσε. Είχαμε ήδη εκστασιαστεί με την λίμνη και ανυπομονούσαμε να την δούμε από κοντά. Όμως ο βασικός λόγος που η επαφή μας με την πραγματικότητα ήταν μειωμένη ήταν το υψόμετρο. Συνολικά διαθέταμε, αναγούλες, πονοκεφάλους, δύσπνοιες, εξάντληση και τον Δημήτρη που δεν είχε τίποτε από αυτά και έκοβε άνετος βόλτες στην περιοχή. Η Φούλα χαπακώθηκε ντεπόν για τον πονοκέφαλο. Η Ίριδα που τα σωματικά προβλήματα της είχαν κάνει κατά μέτωπο επίθεση δήλωσε ότι θα κάτσει να πεθάνει με την ησυχία της, έστρωσε τον υπνόσακο της και ξάπλωσε υποφέροντας βουβά. Η Ισαβέλλα εκδήλωνε τον πόνο της με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Είχε τρελαθεί στο γέλιο. Γέλαγε με οτιδήποτε και με οποιονδήποτε.
Εκεί που έριξε τρελό κέφι ήταν όταν αποφασίσαμε οι τρεις κορασίδες να πάμε τουαλέτα. Βλέποντας το ψηλό πέτρινο κτίριο από μακριά σχολίασα πόσο ενθαρρυντικό είναι ότι υπήρχαν σηματάκια ανδρών – γυναικών. Τσιμπούκια για των ανδρών, τακούνια για των γυναικών. «θα πρέπει να είναι καθαρές, μάλλον τούρκικες» υπέθεσα. Πόσο έξω είχα πέσει, τουαλέτες στην περιοχή θεωρούσαν τρύπες που άνοιγαν στο ξύλινο υπερυψωμένο πάτωμα. Όλη η «παραγωγή» έπεφτε στο κενό και έμενε στο έδαφος. Οι υπέροχες αυτές κατασκευές χωρίζονταν μεταξύ τους με κοντά τοιχία, δίνοντας την ευκαιρία στους (πως τους λένε κομψά τώρα
δράστες να πιάνουν ψιλή κουβεντούλα μεταξύ τους κατά την ώρα της άσκησης. Αυτό ήταν, η μικρή κρατήθηκε μέχρι να απομακρυνθούμε από τις αναθυμιάσεις της τουαλέτας και μετά αναλύθηκε σε τρανταχτά γέλια. Το τι γέλιο έριξε αυτό το σοβαρό κορίτσι στην λίμνη δεν λέγεται.
Αφού τακτοποιηθήκαμε τουαλετικώς με άλλους τρόπους που δεν αρμόζουν σε μια κυρία και δεν θα τους αναφέρω, (εκτός βέβαια αν τα ξεράσει όλα αυτός ο παλιοπροδότης ο Σταύρος), ξεκινήσαμε για μια μικρή βόλτα στην λίμνη. Δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε αυτό το θέαμα. Περπατήσαμε για λίγο στην αμμουδιά, χαζεύοντας τα χρώματα που άλλαζε το νερό ανάλογα με τον αέρα που φυσούσε, και τις αποχρώσεις των βουνών που σκοτείνιαζαν αργά με την δύση του ηλίου.
Ήμασταν εξαντλημένοι από την διαδρομή και κακοδιάθετοι από τα συμπτώματα μας, και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κρεβάτι μας. Καληνυχτίσαμε τον Δημήτρη που απτόητος συνέχιζε την βόλτα του και την φωτογραφική μηχανή της Φούλας, καθότι την ίδια δεν την πετυχαίναμε ποτέ ολόκληρη. Από την στιγμή που είχαμε προσγειωθεί στην Λάσα, από το πρόσωπο της βλέπαμε μόνο ότι εξείχε από την μηχανή. Συνέχεια κολλημένη στο μάτι την είχε.
Το βράδυ μας δεν ήταν καλό, η Ίριδα και ο Σταύρος υπέφεραν από αναγούλες και η Ισαβέλλα από ιλαρότητα. Ανάμεσα στους δύο αναγουλιασμένους τοποθετήθηκε λεκάνη με στρατηγική ακρίβεια. Μία ώρα το παλεύαμε, «φέρτην λίγο δεξιά, λίγο αριστερά, λίγο πάνω, λίγο κάτω…». Ξαπλώσαμε ψάχνοντας ανακούφιση στην ξεκούραση και οι πιο υγιείς γιατροπόρευαν τους υπόλοιπους.
Από έξω ακούγονταν οι κουβέντες και τα γέλια κάποιων Γάλλων τουριστών. Προφανώς είχαν συνηθίσει το υψόμετρο. Τους ζήλεψα, φανταζόμουν ότι είχαν σχεδιάσει να μείνουν μέρες στην περιοχή, και κάθε μέρα έκαναν βόλτες στην λίμνη. Χρειάζονται 7 μέρες για να κάνεις όλο το γύρο της λίμνης. Κρίμα που εμείς θα μέναμε μόνο μια μέρα.
Θα πρέπει να κοιμήθηκα για λίγο, γιατί όταν άνοιξα τα μάτια μου οι ομιλίες είχαν σιωπήσει. Κοίταξα το ρολόι μου, είχα κοιμηθεί δύο ώρες. Οι συγκάτοικοι μου κοιμόντουσαν και αυτοί ήσυχοι επιτέλους. Για μένα άρχιζε πάλι μια λευκή νύχτα παρέα με το βιβλίο μου. Ένοιωθα την λίμνη έξω να με περιμένει. Ανυπομονούσα να την δω και να την περπατήσω.
Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα ξημερώσει.
Η διαδρομή για το μοναστήρι:
η θέα στην διαδρομή για την λίμνη
(αυτές οι φωτογραφίες είναι της Ίριδας)
Μετά το μοναστήρι, γυρίσαμε στην κεντρική άσφαλτο και για λίγο ξεκουράστηκαν τα κοκαλάκια μας από το συνεχές κροτάλισμα. Περίμενα με ανυπομονησία την επόμενη στάση μας σε μια περιοχή που χαρακτηριζόταν ως «hotsprings». Φανταζόμουν φυσικές πισίνες με καυτά νερά μέσα σε φυσικό περιβάλλον, πηγές με ιαματικά νερά, και άλλα τέτοια εξωτικά. Τελικά φτάσαμε σε ένα απογοητευτικό κτίριο με εσωτερική πισίνα όπου όλοι οι ιαματιζόμενοι πλατσούριζαν ανόρεκτα. Είπαμε ένα «κοτσιτσι δεν θα πάρουμε» και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Ανηφορίζαμε σταθερά, η λίμνη ήταν σε πολύ μεγάλο υψόμετρο και ο δρόμος έφτανε σε ακόμα μεγαλύτερο. Ανέβαινε ως τα 5.100 για να ξανακατέβει στα 4.700 που ήταν η Ναμτσό. Κύματα από ρίγη συγκίνησης με κατέκλισαν. Τα βουνά που ανεβαίναμε ήταν αυτά τα ίδια βουνά που είχε περπατήσει ο Harrier, και ναι ομολογώ ότι για τον συγκεκριμένο αδιαφορούσα πλήρως, όμως σε αυτά τα μέρη γύρισε ο Mπραντ την ταινία. Και πολύ καλά είχε κάνει, τα βουνά ήταν υπέροχα διαφορετικά. Τεράστιοι όγκοι από βράχο και χώμα. Ο άνεμος και το νερό είχαν γράψει ανάγλυφα σχήματα στις επιφάνειες τους. Από τις κορυφές τους ξεχύνονταν διαφορετικές αποχρώσεις του καφέ, του κόκκινου και του μωβ, χρωματίζοντας τις πλευρές τους. Έμοιαζε σαν κάποιος να είχε χύσει τεράστιους κουβάδες χρωμάτων και αυτό να είχε κυλήσει στις πλαγιές.
Υψώνοντας την φωνή της για να ακούγεται πάνω από τα άσματα των πατριωτών της η Ντρόγκα μας εξήγησε ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες καλές μέρες γιατί τον Αύγουστο αρχίζουν τα χιόνια στην περιοχή. Και πράγματι, ήδη θα πρέπει να είχαν πέσει οι πρώτες νιφάδες γιατί το χορτάρι που έβοσκαν τα γιακ της περιοχής καλυπτόταν κατά καιρούς από λεπτά στρώματα χιονιού.
Ήμασταν όλοι σιωπηλοί, με τα κεφάλια στραμμένα στα παράθυρα, απολαμβάναμε τα δώρα τις διαδρομής, τονίζοντας τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια που πρόσεχε ο καθένας μας. Αυτό που εγώ πρόσεξα ως εξέλιξη στην πορεία των χρόνων ήταν η αλλαγή στους νομάδες. Το 1996 που είχαμε βρεθεί στο Κασμίρ, οι νομάδες είχαν για μεταφορικό μέσον τα γιακ, τα άλογα και τα πόδια τους. Τώρα έξω από τις μαύρες σκηνές τους υπήρχαν εκτός από τα γιακ, μοτοσικλέτες και ημιφορτηγά. Οι μετακινήσεις τους θα ήταν πολύ πιο εύκολες πια. Ανακάλυψα επίσης ότι η ζωή τους συνέχιζε να με γοητεύει όπως και παλιά. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να παρακολουθήσω την ζωή τους από κοντά για λίγο. Να κοιμηθώ στην σκηνή τους να μαγειρέψω με τον ίδιο τρόπο έως και να αρμέξω γιακ θα ήθελα.
Φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, φυσούσε πολύ αλλά βγήκαμε έξω για να φωτογραφήσουμε την πινακίδα με την ένδειξη του υψομέτρου και την θέα. Από εκεί φάνηκε για πρώτη φορά ένα μέρος της λίμνης. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ολόκληρη την λίμνη δεν την είδα ποτέ, ήταν πολύ μεγάλη, σαν μια μικρή θάλασσα. Η κατηφορική διαδρομή ήταν απότομη, έμοιαζε σαν να κάνουμε βουτιά. Ονειρευόμασταν παραδοσιακούς οικισμούς, μαγαζάκια με θέα την λίμνη και ζεστό τσάι. Ξέραμε ότι τα δωμάτια μας ήταν κοντά στην λίμνη, και αυτή ήταν η μόνη πληροφορία που είχαμε. Όταν φτάσαμε τα όνειρα μας γκρεμίστηκαν αυτόματα.
Στην περιοχή υπήρχαν προφανώς οικισμοί μόνο για τους τουρίστες. Η υποδομή ήταν υποτυπώδης. Τετράγωνα δωμάτια στην σειρά, επιπλωμένα μόνο με κρεβάτια και ένα τετράγωνο κατασκεύασμα που έπαιζε το ρόλο του τραπεζιού, κομοδίνου, τουαλέτας, εταζέρας. Οι ανέσεις δεν ήταν στα άμεσα ενδιαφέροντα μας. Τα κρεβάτια φαίνονταν άνετα και υπήρχαν αρκετά παπλώματα, αυτό αρκούσε. Είχαμε ήδη εκστασιαστεί με την λίμνη και ανυπομονούσαμε να την δούμε από κοντά. Όμως ο βασικός λόγος που η επαφή μας με την πραγματικότητα ήταν μειωμένη ήταν το υψόμετρο. Συνολικά διαθέταμε, αναγούλες, πονοκεφάλους, δύσπνοιες, εξάντληση και τον Δημήτρη που δεν είχε τίποτε από αυτά και έκοβε άνετος βόλτες στην περιοχή. Η Φούλα χαπακώθηκε ντεπόν για τον πονοκέφαλο. Η Ίριδα που τα σωματικά προβλήματα της είχαν κάνει κατά μέτωπο επίθεση δήλωσε ότι θα κάτσει να πεθάνει με την ησυχία της, έστρωσε τον υπνόσακο της και ξάπλωσε υποφέροντας βουβά. Η Ισαβέλλα εκδήλωνε τον πόνο της με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Είχε τρελαθεί στο γέλιο. Γέλαγε με οτιδήποτε και με οποιονδήποτε.
Εκεί που έριξε τρελό κέφι ήταν όταν αποφασίσαμε οι τρεις κορασίδες να πάμε τουαλέτα. Βλέποντας το ψηλό πέτρινο κτίριο από μακριά σχολίασα πόσο ενθαρρυντικό είναι ότι υπήρχαν σηματάκια ανδρών – γυναικών. Τσιμπούκια για των ανδρών, τακούνια για των γυναικών. «θα πρέπει να είναι καθαρές, μάλλον τούρκικες» υπέθεσα. Πόσο έξω είχα πέσει, τουαλέτες στην περιοχή θεωρούσαν τρύπες που άνοιγαν στο ξύλινο υπερυψωμένο πάτωμα. Όλη η «παραγωγή» έπεφτε στο κενό και έμενε στο έδαφος. Οι υπέροχες αυτές κατασκευές χωρίζονταν μεταξύ τους με κοντά τοιχία, δίνοντας την ευκαιρία στους (πως τους λένε κομψά τώρα
δράστες να πιάνουν ψιλή κουβεντούλα μεταξύ τους κατά την ώρα της άσκησης. Αυτό ήταν, η μικρή κρατήθηκε μέχρι να απομακρυνθούμε από τις αναθυμιάσεις της τουαλέτας και μετά αναλύθηκε σε τρανταχτά γέλια. Το τι γέλιο έριξε αυτό το σοβαρό κορίτσι στην λίμνη δεν λέγεται. Αφού τακτοποιηθήκαμε τουαλετικώς με άλλους τρόπους που δεν αρμόζουν σε μια κυρία και δεν θα τους αναφέρω, (εκτός βέβαια αν τα ξεράσει όλα αυτός ο παλιοπροδότης ο Σταύρος), ξεκινήσαμε για μια μικρή βόλτα στην λίμνη. Δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε αυτό το θέαμα. Περπατήσαμε για λίγο στην αμμουδιά, χαζεύοντας τα χρώματα που άλλαζε το νερό ανάλογα με τον αέρα που φυσούσε, και τις αποχρώσεις των βουνών που σκοτείνιαζαν αργά με την δύση του ηλίου.
Ήμασταν εξαντλημένοι από την διαδρομή και κακοδιάθετοι από τα συμπτώματα μας, και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κρεβάτι μας. Καληνυχτίσαμε τον Δημήτρη που απτόητος συνέχιζε την βόλτα του και την φωτογραφική μηχανή της Φούλας, καθότι την ίδια δεν την πετυχαίναμε ποτέ ολόκληρη. Από την στιγμή που είχαμε προσγειωθεί στην Λάσα, από το πρόσωπο της βλέπαμε μόνο ότι εξείχε από την μηχανή. Συνέχεια κολλημένη στο μάτι την είχε.
Το βράδυ μας δεν ήταν καλό, η Ίριδα και ο Σταύρος υπέφεραν από αναγούλες και η Ισαβέλλα από ιλαρότητα. Ανάμεσα στους δύο αναγουλιασμένους τοποθετήθηκε λεκάνη με στρατηγική ακρίβεια. Μία ώρα το παλεύαμε, «φέρτην λίγο δεξιά, λίγο αριστερά, λίγο πάνω, λίγο κάτω…». Ξαπλώσαμε ψάχνοντας ανακούφιση στην ξεκούραση και οι πιο υγιείς γιατροπόρευαν τους υπόλοιπους.
Από έξω ακούγονταν οι κουβέντες και τα γέλια κάποιων Γάλλων τουριστών. Προφανώς είχαν συνηθίσει το υψόμετρο. Τους ζήλεψα, φανταζόμουν ότι είχαν σχεδιάσει να μείνουν μέρες στην περιοχή, και κάθε μέρα έκαναν βόλτες στην λίμνη. Χρειάζονται 7 μέρες για να κάνεις όλο το γύρο της λίμνης. Κρίμα που εμείς θα μέναμε μόνο μια μέρα.
Θα πρέπει να κοιμήθηκα για λίγο, γιατί όταν άνοιξα τα μάτια μου οι ομιλίες είχαν σιωπήσει. Κοίταξα το ρολόι μου, είχα κοιμηθεί δύο ώρες. Οι συγκάτοικοι μου κοιμόντουσαν και αυτοί ήσυχοι επιτέλους. Για μένα άρχιζε πάλι μια λευκή νύχτα παρέα με το βιβλίο μου. Ένοιωθα την λίμνη έξω να με περιμένει. Ανυπομονούσα να την δω και να την περπατήσω.
Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα ξημερώσει.
Η διαδρομή για το μοναστήρι:
η θέα στην διαδρομή για την λίμνη
(αυτές οι φωτογραφίες είναι της Ίριδας)
Attachments
Last edited by a moderator:
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
