ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
«Είστε τυχεροί σας κάνει πολύ καλό καιρό σήμερα.» ήταν το καλωσόρισμα της συνοδούς μας όταν την πρωτογνωρίσαμε στο αεροδρόμιο της Λάσα.
Ο καιρός ήταν πράγματι καλός, ήλιος , καταγάλανος ουρανός, καθαροί κοφτοί όγκοι βουνών, αφράτα σύννεφα ανάμεσα γης και ουρανού, τόσο χαμηλά που νόμιζες ότι θα τα αγγίξεις. Αλλά όχι λάθος δεν ήταν τα σύννεφα χαμηλά εμείς ήμασταν ψηλότερα από ότι είχαμε συνηθίσει 3.800 δεν είναι ευκαταφρόνητο υψόμετρο.
Η καλοκαιρία ήταν ευπρόσδεκτο δώρο για μένα και τον αλήτη που κουβαλούσα στην πλάτη μου. Μετά από αναρίθμητους καβγάδες για το περιεχόμενο του, είχαμε συμφιλιωθεί στην Κατμαντού, οι πολύβουες πλατείες με τους τεράστιους ναούς, του είχαν φτιάξει την διάθεση, όταν ειδικά του μίλησα και για την οδό των χίπηδων έλαμψε ολόκληρος, και ζητούσε επίμονα να κάνει τατουάζ και να του κρεμάσω χαϊμαλιά.
Όμως φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Λάσα οι σχέσεις μας χάλασαν πάλι. Εκτός από τις συνηθισμένες τυπικές διαδικασίες σε αυτό το αεροδρόμιο οι υπάλληλοι έψαξαν εξονυχιστικά τα πράγματα μας, ερεύνησαν σχολαστικά τα βιβλία που είχαμε μαζί μας και χωρίς κανέναν ενδοιασμό ξεχώρισαν και κράτησαν τους οδηγούς του lonelyplanet που είχαμε στις αποσκευές μας εγώ, η συνταξιδιώτισσα Φούλα, και άλλοι τουρίστες ποικίλων εθνικοτήτων.
Η στοίβα που σχημάτιζαν οι οδηγοί στον πάγκο μου θύμισαν τις περιγραφές άλλων ταξιδιωτών που είχαν υποστεί τα δέοντα από τους υπαλλήλους του αεροδρομίου. Στην σύγχυση μου για το βιβλιομάζωμα ήρθε να προστεθεί και η ενοχή μου. Έπρεπε να είχα προφυλάξει καλύτερα τον οδηγό μου.
Διαμαρτυρήθηκα έντονα στον υπάλληλο που με άκουγε με ευγενική αδιαφορία και επαναλάμβανε μονότονα ότι αυτές είναι οι διαταγές, ήταν σαν να μιλούσα στον τοίχο. Έτσι μετά από πεντάλεπτη συνομιλία με το ντουβάρι, μάζεψα τα υπόλοιπα υπάρχοντα μου και αποχώρησα αξιοπρεπώς.
Ο αλήτης όμως πήρε το θέμα πολύ σοβαρά, ο οδηγός του Θιβέτ ήταν από τα λίγα πράγματα που συμπαθούσε από αυτά που κουβαλούσε. Θεώρησε την απώλεια του φιλαράκου του μεγάλο πλήγμα. Έγινε έξαλλος με «το θράσος των Κινέζων αξιωματούχων» μίλησε για «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και επισήμανε πως στην αριστερή του θήκη υπήρχε ένα κραγιόν και ένα ρουζ γιατί δεν κατάσχεσαν αυτά;
Η μουρμούρα του συνεχίστηκε και κατά την έξοδο μας από το αεροδρόμιο, « είναι απαράδεκτο είναι σκανδαλώδες και εσύ το δέχτηκες έτσι απλά, ψέλλισες μερικές διαμαρτυρίες και τίποτε άλλο. Αν είχες κότσια θα απαιτούσες την άμεση άνευ όρων απελευθέρωση του, θα αλυσοδενόσουν στο μπούτι του τελωνιακού μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα μας, αλλά εσύ δεν ωωωωωωω». Οι διαμαρτυρίες κόπηκαν απότομα μόλις αντίκρισε την Τρόκα. Ψιλόλιγνη ντυμένη με την χαρακτηριστική κομψή αστική φορεσιά των ντόπιων γυναικών, η ξεναγός μας, μας υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο και μας φόρεσε το άσπρο μαντήλι του καλωσορίσματος.
Η πρώτη αίσθηση λοιπόν που είχα από το Θιβέτ ήταν η απαλότητα του λευκού μαντηλιού τυλιγμένο τρυφερά γύρω από τους ώμους μου.
Ξεκινήσαμε για την πόλη.
Ο καιρός ήταν πράγματι καλός, ήλιος , καταγάλανος ουρανός, καθαροί κοφτοί όγκοι βουνών, αφράτα σύννεφα ανάμεσα γης και ουρανού, τόσο χαμηλά που νόμιζες ότι θα τα αγγίξεις. Αλλά όχι λάθος δεν ήταν τα σύννεφα χαμηλά εμείς ήμασταν ψηλότερα από ότι είχαμε συνηθίσει 3.800 δεν είναι ευκαταφρόνητο υψόμετρο.
Η καλοκαιρία ήταν ευπρόσδεκτο δώρο για μένα και τον αλήτη που κουβαλούσα στην πλάτη μου. Μετά από αναρίθμητους καβγάδες για το περιεχόμενο του, είχαμε συμφιλιωθεί στην Κατμαντού, οι πολύβουες πλατείες με τους τεράστιους ναούς, του είχαν φτιάξει την διάθεση, όταν ειδικά του μίλησα και για την οδό των χίπηδων έλαμψε ολόκληρος, και ζητούσε επίμονα να κάνει τατουάζ και να του κρεμάσω χαϊμαλιά.
Όμως φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Λάσα οι σχέσεις μας χάλασαν πάλι. Εκτός από τις συνηθισμένες τυπικές διαδικασίες σε αυτό το αεροδρόμιο οι υπάλληλοι έψαξαν εξονυχιστικά τα πράγματα μας, ερεύνησαν σχολαστικά τα βιβλία που είχαμε μαζί μας και χωρίς κανέναν ενδοιασμό ξεχώρισαν και κράτησαν τους οδηγούς του lonelyplanet που είχαμε στις αποσκευές μας εγώ, η συνταξιδιώτισσα Φούλα, και άλλοι τουρίστες ποικίλων εθνικοτήτων.
Η στοίβα που σχημάτιζαν οι οδηγοί στον πάγκο μου θύμισαν τις περιγραφές άλλων ταξιδιωτών που είχαν υποστεί τα δέοντα από τους υπαλλήλους του αεροδρομίου. Στην σύγχυση μου για το βιβλιομάζωμα ήρθε να προστεθεί και η ενοχή μου. Έπρεπε να είχα προφυλάξει καλύτερα τον οδηγό μου.
Διαμαρτυρήθηκα έντονα στον υπάλληλο που με άκουγε με ευγενική αδιαφορία και επαναλάμβανε μονότονα ότι αυτές είναι οι διαταγές, ήταν σαν να μιλούσα στον τοίχο. Έτσι μετά από πεντάλεπτη συνομιλία με το ντουβάρι, μάζεψα τα υπόλοιπα υπάρχοντα μου και αποχώρησα αξιοπρεπώς.
Ο αλήτης όμως πήρε το θέμα πολύ σοβαρά, ο οδηγός του Θιβέτ ήταν από τα λίγα πράγματα που συμπαθούσε από αυτά που κουβαλούσε. Θεώρησε την απώλεια του φιλαράκου του μεγάλο πλήγμα. Έγινε έξαλλος με «το θράσος των Κινέζων αξιωματούχων» μίλησε για «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και επισήμανε πως στην αριστερή του θήκη υπήρχε ένα κραγιόν και ένα ρουζ γιατί δεν κατάσχεσαν αυτά;
Η μουρμούρα του συνεχίστηκε και κατά την έξοδο μας από το αεροδρόμιο, « είναι απαράδεκτο είναι σκανδαλώδες και εσύ το δέχτηκες έτσι απλά, ψέλλισες μερικές διαμαρτυρίες και τίποτε άλλο. Αν είχες κότσια θα απαιτούσες την άμεση άνευ όρων απελευθέρωση του, θα αλυσοδενόσουν στο μπούτι του τελωνιακού μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα μας, αλλά εσύ δεν ωωωωωωω». Οι διαμαρτυρίες κόπηκαν απότομα μόλις αντίκρισε την Τρόκα. Ψιλόλιγνη ντυμένη με την χαρακτηριστική κομψή αστική φορεσιά των ντόπιων γυναικών, η ξεναγός μας, μας υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο και μας φόρεσε το άσπρο μαντήλι του καλωσορίσματος.
Η πρώτη αίσθηση λοιπόν που είχα από το Θιβέτ ήταν η απαλότητα του λευκού μαντηλιού τυλιγμένο τρυφερά γύρω από τους ώμους μου.
Ξεκινήσαμε για την πόλη.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
