ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Ο δρόμος έως το Shigatse ήταν άνετος και ολίγον βαρετός. Το ξενοδοχείο που μας περίμενε εκεί ήταν ένα συμπαθητικό σύμπλεγμα κτισμάτων Θιβετιανού στυλ.
Η πόλη μας υποσχόταν ένα πλούσιο απόγευμα. Περίμενα με ανυπομονησία την αγορά της πόλης και το εργοστάσιο χαλιών.
Για το Tashilhunpo monastery δεν είχα καμιά λαχτάρα. Ένα μεγάλο κεντρικό μοναστήρι με πολλούς τουρίστες στο κέντρο της πόλης δεν ήταν πια στις προτιμήσεις μου είχαμε δει ήδη αρκετά. Ο Σταύρος σήκωσε ειρωνικά το φρύδι όταν του είπα ότι δεν με ενδιαφέρει το μοναστήρι «φυσικά είναι μοναστήρι μαυροσκούφιδων μοναχών αυτοί δεν παντρεύονται».
Η πρώτη στάση ήταν στο εργαστήριο χαλιών. Το προηγούμενο Καλοκαίρι στο Νεπάλ είχαμε επισκεφθεί έναν καταυλισμό Θιβετιανών προσφύγων, τα χαλιά και τα υφαντά τους ήταν πολύ όμορφα, από βαμβακερό νήμα σε ζεστά χρώματα και ζωηρές παραστάσεις. Γυναίκες έπλεκαν στους αργαλειούς όση ώρα ήμασταν εκεί και τα σχέδια δημιουργούνταν μπροστά στα μάτια μας. Κάτι παρόμοιο περίμενα ότι θα δω και εδώ.
Μια βαριά σιδερένια πόρτα άνοιξε σε μια μεγάλη περιφραγμένη αυλή, αριστερά και δεξιά της εισόδου πολύ μικρά σπιτάκια του ενός δωματίου φιλοξενούσαν τους εργάτες και τις οικογένειες τους. Παιδάκια έπαιζαν έξω από τα καλύβια. Στο βάθος το μακρύ ψηλό κτίριο των χαλιών. Μας υποδέχτηκε ο ιδιοκτήτης και μας χαιρέτησε δια χειραψίας. Προφανώς έτρεφε ελπίδες για μεγάλες και κερδοφόρες πωλήσεις. Και εγώ έτρεφα ελπίδες για εντυπωσιακά χαλιά και χαριτωμένες τσάντες, όμως το νήμα που χρησιμοποιούσαν εκεί ήταν μάλλινο και τα χαλιά τους ήταν βαριά, κλασικά και μονότονα. Γρήγορα όλοι χάσαμε το ενδιαφέρον μας, ξαναχαιρετήσαμε τον κύριο (και άλλη χειραψία τζάμπα) και την κάναμε για το μοναστήρι.
Το πώς ήταν το μοναστήρι εσωτερικώς δεν θα σας πω γιατί δεν το είδα. Εξωτερικώς ενθυμούμαι τουρίστες κυρίως Κινέζους και μερικές ψιλόλιγνες κοπέλες με την αστική φορεσιά του Θιβέτ. Τι όμορφες που ήταν! Τους αποχαιρέτησα στην είσοδο και έφυγα για μια ωριαία περιήγηση στην περιοχή. …
…
… Εντάξει το παραδέχομαι, μια βόλτα στους μικροπωλητές που είχαν τους πάγκους τους έξω από το μοναστήρι έκανα. Η υπόλοιπη περιοχή μου φαινόταν γκρίζα και αδιάφορη. Όμως αυτοί οι πάγκοι είχαν πολύ ενδιαφέρον. Ντόπιοι άπλωναν την πραμάτεια τους από κοσμήματα με χάντρες και κόκαλο γιακ, πλεκτά κασκόλ, πέτρες προσευχής, τσάντες, και λουκάνικα σε καλαμάκι με τηγανιτές ή βραστές πατάτες που τις μαγείρευαν εκείνη την στιγμή. Περιφερόμουν ρουφώντας το τοπικό διάσημο ποτό από πράσινο τσάι και αγόραζα χαζομαρούλες, περισσότερο για να μιλήσω λίγο με τους ανθρώπους και να παίξω μαζί τους παζαρεύοντας τις ήδη χαμηλές τιμές τους. Λίγο πιο πέρα μια ζητιάνα απαίτησε το ποτό μου. Μου έδειχνε με το δάκτυλο το ανοιχτό ξεδοντιασμένο στόμα της και βούτηξε το μπουκάλι από το χέρι μου πριν αποφασίσω καν αν θέλω να της το δώσω ή να της αγοράσω ένα καινούργιο.
Βρήκα τους φίλους μου μία ώρα μετά στην είσοδο του μοναστηριού και φύγαμε για την αγορά. Είχα στον νου μου τις τοπικές αγορές άλλων χωρών με χωριάτες της περιοχής να ψωνίζουν, φρούτα, λαχανικά τακτοποιημένα όμορφα σε μεγάλα καλάθια. Εδώ όμως ήταν απλώς ένα μεγάλο λασπωμένο παζάρι με τουριστικά αναμνηστικά δεύτερης διαλογής και πάγκους γεμάτους κομμάτια κρέας.
Αφού και η τελευταία προσδοκία μας βούλιαξε στην σκόνη του δρόμου της αγοράς γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Θα περνούσαμε το υπόλοιπο της ημέρας μας τρώγοντας στο όμορφο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, και παίζοντας μπιρίμπα. Απλά καθημερινά πράγματα που θα κάναμε για τελευταία φορά σε αυτήν την χώρα.
Η πόλη μας υποσχόταν ένα πλούσιο απόγευμα. Περίμενα με ανυπομονησία την αγορά της πόλης και το εργοστάσιο χαλιών.
Για το Tashilhunpo monastery δεν είχα καμιά λαχτάρα. Ένα μεγάλο κεντρικό μοναστήρι με πολλούς τουρίστες στο κέντρο της πόλης δεν ήταν πια στις προτιμήσεις μου είχαμε δει ήδη αρκετά. Ο Σταύρος σήκωσε ειρωνικά το φρύδι όταν του είπα ότι δεν με ενδιαφέρει το μοναστήρι «φυσικά είναι μοναστήρι μαυροσκούφιδων μοναχών αυτοί δεν παντρεύονται».
Η πρώτη στάση ήταν στο εργαστήριο χαλιών. Το προηγούμενο Καλοκαίρι στο Νεπάλ είχαμε επισκεφθεί έναν καταυλισμό Θιβετιανών προσφύγων, τα χαλιά και τα υφαντά τους ήταν πολύ όμορφα, από βαμβακερό νήμα σε ζεστά χρώματα και ζωηρές παραστάσεις. Γυναίκες έπλεκαν στους αργαλειούς όση ώρα ήμασταν εκεί και τα σχέδια δημιουργούνταν μπροστά στα μάτια μας. Κάτι παρόμοιο περίμενα ότι θα δω και εδώ.
Μια βαριά σιδερένια πόρτα άνοιξε σε μια μεγάλη περιφραγμένη αυλή, αριστερά και δεξιά της εισόδου πολύ μικρά σπιτάκια του ενός δωματίου φιλοξενούσαν τους εργάτες και τις οικογένειες τους. Παιδάκια έπαιζαν έξω από τα καλύβια. Στο βάθος το μακρύ ψηλό κτίριο των χαλιών. Μας υποδέχτηκε ο ιδιοκτήτης και μας χαιρέτησε δια χειραψίας. Προφανώς έτρεφε ελπίδες για μεγάλες και κερδοφόρες πωλήσεις. Και εγώ έτρεφα ελπίδες για εντυπωσιακά χαλιά και χαριτωμένες τσάντες, όμως το νήμα που χρησιμοποιούσαν εκεί ήταν μάλλινο και τα χαλιά τους ήταν βαριά, κλασικά και μονότονα. Γρήγορα όλοι χάσαμε το ενδιαφέρον μας, ξαναχαιρετήσαμε τον κύριο (και άλλη χειραψία τζάμπα) και την κάναμε για το μοναστήρι.
Το πώς ήταν το μοναστήρι εσωτερικώς δεν θα σας πω γιατί δεν το είδα. Εξωτερικώς ενθυμούμαι τουρίστες κυρίως Κινέζους και μερικές ψιλόλιγνες κοπέλες με την αστική φορεσιά του Θιβέτ. Τι όμορφες που ήταν! Τους αποχαιρέτησα στην είσοδο και έφυγα για μια ωριαία περιήγηση στην περιοχή. …
…
… Εντάξει το παραδέχομαι, μια βόλτα στους μικροπωλητές που είχαν τους πάγκους τους έξω από το μοναστήρι έκανα. Η υπόλοιπη περιοχή μου φαινόταν γκρίζα και αδιάφορη. Όμως αυτοί οι πάγκοι είχαν πολύ ενδιαφέρον. Ντόπιοι άπλωναν την πραμάτεια τους από κοσμήματα με χάντρες και κόκαλο γιακ, πλεκτά κασκόλ, πέτρες προσευχής, τσάντες, και λουκάνικα σε καλαμάκι με τηγανιτές ή βραστές πατάτες που τις μαγείρευαν εκείνη την στιγμή. Περιφερόμουν ρουφώντας το τοπικό διάσημο ποτό από πράσινο τσάι και αγόραζα χαζομαρούλες, περισσότερο για να μιλήσω λίγο με τους ανθρώπους και να παίξω μαζί τους παζαρεύοντας τις ήδη χαμηλές τιμές τους. Λίγο πιο πέρα μια ζητιάνα απαίτησε το ποτό μου. Μου έδειχνε με το δάκτυλο το ανοιχτό ξεδοντιασμένο στόμα της και βούτηξε το μπουκάλι από το χέρι μου πριν αποφασίσω καν αν θέλω να της το δώσω ή να της αγοράσω ένα καινούργιο.
Βρήκα τους φίλους μου μία ώρα μετά στην είσοδο του μοναστηριού και φύγαμε για την αγορά. Είχα στον νου μου τις τοπικές αγορές άλλων χωρών με χωριάτες της περιοχής να ψωνίζουν, φρούτα, λαχανικά τακτοποιημένα όμορφα σε μεγάλα καλάθια. Εδώ όμως ήταν απλώς ένα μεγάλο λασπωμένο παζάρι με τουριστικά αναμνηστικά δεύτερης διαλογής και πάγκους γεμάτους κομμάτια κρέας.
Αφού και η τελευταία προσδοκία μας βούλιαξε στην σκόνη του δρόμου της αγοράς γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Θα περνούσαμε το υπόλοιπο της ημέρας μας τρώγοντας στο όμορφο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, και παίζοντας μπιρίμπα. Απλά καθημερινά πράγματα που θα κάναμε για τελευταία φορά σε αυτήν την χώρα.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
