ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Το επόμενο πρωί οι οδηγοί μας με την ξεναγό μας περίμεναν στην είσοδο.
Θα κάνω μια παύση στην ιστορία για να παραθέσω την κατάσταση που επικρατούσε με αυτούς τους τρεις. Η Ντρόγκα δεν γνώρισε τον Λόσια, ενώ με τον άλλον οδηγό, του οποίου ουδέποτε μάθαμε το όνομα του, ήταν κολλητοί.
Μας ανακοίνωσε ότι θα ταξιδέψει με το τζιπ που οδηγούσε ο φίλος της. Εμείς λοιπόν ταξιδεύαμε άνετα με τον Σταύρο στην θέση του συνοδηγού να απλώνει τα πόδια του και να απαριθμεί ράθυμα τα κακά συναπαντήματα που θα έχουμε στον δρόμο μας (ξέρετε εσείς, θα ντεραπάρουμε, θα πάθουμε αποκόλληση από το ταρακούνημα, θα έχουμε κατολίσθηση άκυρο αυτό το επάθαμε), και το dvd να ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας όλη την πρόσφατη μουσική ιστορία της χώρας.
Στο άλλο αυτοκίνητο τα τρία συντρόφια μας κάθονταν πίσω, η Ντρόγκα είχε μπαστακωθεί μπροστά και μιλούσε ασταμάτητα με τον φίλο της. Το δικό τους dvd είχε κολλήσει και έδειχνε συνεχώς το ίδιο τραγούδι. Πράγμα που δεν ενοχλούσε κανέναν εκτός από τον Δημήτρη και την Ίριδα. Η Φούλα δεν το είχε καταλάβει ασχολούνταν με την παραγωγή φωτογραφικού υλικού. Όλα αυτά σας τα λέω γιατί δεν έχω τίποτε καλύτερο να σας πω. Τέλος πάντων θα επανέλθω αργότερα.
Όταν τους συναντήσαμε δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πως το τζιπ μας έδειχνε ακόμα πιο βρώμικο από χτες, ήταν ίσως το πιο λασπωμένο τζιπ στην αυλή, ενώ ο οδηγός των άλλων ήταν πιο νοικοκύρης και είχε φροντίσει να καθαρίσει το δικό του. Ο Λιόσα μας καθόταν ευθυτενής με το καουμπόικο καπέλο του και το κατακόκκινο πουκάμισο του, σαν γνήσιος γελαδάρης της δύσης. Βλέποντας τον του συγχωρούσες κάθε του ατασθαλία.
Η πρώτη μας στάση ήταν το Pelchor chode monastery. Κτίστηκε κάπου μεταξύ το 1418 και 1427. Από αυτόν τον χώρο τρία πράγματα μου έχουν μείνει.
Καταρχήν το κτίριο που ονομάζεται Kambum, κάτι σαν πολυώροφο παρεκκλήσι. Βρίσκεται στο προαύλιο του μοναστηριού και είναι από τα λίγα που υπάρχουν αυτήν την στιγμή στο Θιβέτ και από τα πλέον διάσημα. Είναι κάτι σαν τεράστια τρισδιάστατη μαντάλα. Το διατρέχουν διάδρομοι που ενώνονται μεταξύ τους με σκάλες. Οι αίθουσες του είναι γεμάτες με Βούδες. Ως επιμελείς ταξιδιώτες φροντίσαμε να περικυκλώσουμε όλους τους ορόφους αυτής της νόστιμης κατασκευής.
Το δεύτερο εντυπωσιακό ήταν μια ηλικιωμένη με ένα μωρό στην αγκαλιά. Μιλούσε με διάφορους και αυτοί της έδιναν λεφτά. «Ζητιανεύει;» ρώτησα την Ντρόγκα μας. «Όχι» μου απάντησε ενώ έβγαζε και αυτή το πορτοφόλι της «βρήκε αυτό το παιδί εγκαταλειμμένο και το υιοθέτησε». Δηλαδή και μόνο με την δήλωση της όλοι την πίστεψαν, κανείς δεν σκέφτηκε πως λέει ψέματα για να επωφεληθεί. Αγνός λαός, αθώοι άνθρωποι, και εμένα εκεί μου φαινόταν πολύ πιθανόν η κυρία να λέει απλώς την αλήθεια, εδώ ποιος θα την πίστευε;
Και τρίτο και τελευταίο τεχνολογικό και εντυπωσιακό ήταν ο μοναχός καθισμένος στην είσοδο της Kambum να αντιγράφει από τα βιβλία τους κείμενα σε ένα σύγχρονο και απαστράπτον lap top. Ήταν πολύ περίεργο να βλέπω στην οθόνη του υπολογιστή τα γράμματα τους.
Και μετά φύγαμε από την Gyantse, για πάντα και ποτέ δεν ξανάδαμε τον άνοστο κύριο. Είδαμε μύλους για αλεύρι, είδαμε εργοστάσια χαλιών, αγορές και κρέατα αλλά τον κύριο όχι ποτέ ξανά.
Θα κάνω μια παύση στην ιστορία για να παραθέσω την κατάσταση που επικρατούσε με αυτούς τους τρεις. Η Ντρόγκα δεν γνώρισε τον Λόσια, ενώ με τον άλλον οδηγό, του οποίου ουδέποτε μάθαμε το όνομα του, ήταν κολλητοί.
Μας ανακοίνωσε ότι θα ταξιδέψει με το τζιπ που οδηγούσε ο φίλος της. Εμείς λοιπόν ταξιδεύαμε άνετα με τον Σταύρο στην θέση του συνοδηγού να απλώνει τα πόδια του και να απαριθμεί ράθυμα τα κακά συναπαντήματα που θα έχουμε στον δρόμο μας (ξέρετε εσείς, θα ντεραπάρουμε, θα πάθουμε αποκόλληση από το ταρακούνημα, θα έχουμε κατολίσθηση άκυρο αυτό το επάθαμε), και το dvd να ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας όλη την πρόσφατη μουσική ιστορία της χώρας.
Στο άλλο αυτοκίνητο τα τρία συντρόφια μας κάθονταν πίσω, η Ντρόγκα είχε μπαστακωθεί μπροστά και μιλούσε ασταμάτητα με τον φίλο της. Το δικό τους dvd είχε κολλήσει και έδειχνε συνεχώς το ίδιο τραγούδι. Πράγμα που δεν ενοχλούσε κανέναν εκτός από τον Δημήτρη και την Ίριδα. Η Φούλα δεν το είχε καταλάβει ασχολούνταν με την παραγωγή φωτογραφικού υλικού. Όλα αυτά σας τα λέω γιατί δεν έχω τίποτε καλύτερο να σας πω. Τέλος πάντων θα επανέλθω αργότερα.
Όταν τους συναντήσαμε δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πως το τζιπ μας έδειχνε ακόμα πιο βρώμικο από χτες, ήταν ίσως το πιο λασπωμένο τζιπ στην αυλή, ενώ ο οδηγός των άλλων ήταν πιο νοικοκύρης και είχε φροντίσει να καθαρίσει το δικό του. Ο Λιόσα μας καθόταν ευθυτενής με το καουμπόικο καπέλο του και το κατακόκκινο πουκάμισο του, σαν γνήσιος γελαδάρης της δύσης. Βλέποντας τον του συγχωρούσες κάθε του ατασθαλία.
Η πρώτη μας στάση ήταν το Pelchor chode monastery. Κτίστηκε κάπου μεταξύ το 1418 και 1427. Από αυτόν τον χώρο τρία πράγματα μου έχουν μείνει.
Καταρχήν το κτίριο που ονομάζεται Kambum, κάτι σαν πολυώροφο παρεκκλήσι. Βρίσκεται στο προαύλιο του μοναστηριού και είναι από τα λίγα που υπάρχουν αυτήν την στιγμή στο Θιβέτ και από τα πλέον διάσημα. Είναι κάτι σαν τεράστια τρισδιάστατη μαντάλα. Το διατρέχουν διάδρομοι που ενώνονται μεταξύ τους με σκάλες. Οι αίθουσες του είναι γεμάτες με Βούδες. Ως επιμελείς ταξιδιώτες φροντίσαμε να περικυκλώσουμε όλους τους ορόφους αυτής της νόστιμης κατασκευής.
Το δεύτερο εντυπωσιακό ήταν μια ηλικιωμένη με ένα μωρό στην αγκαλιά. Μιλούσε με διάφορους και αυτοί της έδιναν λεφτά. «Ζητιανεύει;» ρώτησα την Ντρόγκα μας. «Όχι» μου απάντησε ενώ έβγαζε και αυτή το πορτοφόλι της «βρήκε αυτό το παιδί εγκαταλειμμένο και το υιοθέτησε». Δηλαδή και μόνο με την δήλωση της όλοι την πίστεψαν, κανείς δεν σκέφτηκε πως λέει ψέματα για να επωφεληθεί. Αγνός λαός, αθώοι άνθρωποι, και εμένα εκεί μου φαινόταν πολύ πιθανόν η κυρία να λέει απλώς την αλήθεια, εδώ ποιος θα την πίστευε;
Και τρίτο και τελευταίο τεχνολογικό και εντυπωσιακό ήταν ο μοναχός καθισμένος στην είσοδο της Kambum να αντιγράφει από τα βιβλία τους κείμενα σε ένα σύγχρονο και απαστράπτον lap top. Ήταν πολύ περίεργο να βλέπω στην οθόνη του υπολογιστή τα γράμματα τους.
Και μετά φύγαμε από την Gyantse, για πάντα και ποτέ δεν ξανάδαμε τον άνοστο κύριο. Είδαμε μύλους για αλεύρι, είδαμε εργοστάσια χαλιών, αγορές και κρέατα αλλά τον κύριο όχι ποτέ ξανά.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
