ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Μετά από 45 πόζες και τριπλάσια σήματα νίκης φτάσαμε επιτέλους στην αντίπερα όχθη αυτού του θρυλικού ποταμού.
Οι Κινεζούλες πρώτες και καλύτερες πηδάνε στην στεριά και κατευθύνονται με ταχύ και σίγουρο βήμα προς το πρώτο σταθμευμένο βαν που περιμένει στην όχθη. Χωρίς να ρωτήσουν κανέναν στρογγυλοκάθονται στο βαν και περιμένουν να ξεκινήσει. Με ηδονική ευχαρίστηση, συγκρίνουμε τον αριθμό του βαν με τον αριθμό που μας είχε δώσει η Ντρόγκα, αχ ναι είναι το δικό μας βαν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την ικανοποίηση μου όταν τους είπε να κατεβούν και έδειξε προς το μέρος μας, διότι εμείς ήμασταν οι πελάτες του όχι αυτές. Χα μπορεί να κρατήθηκα και δεν τους έριξα στο ποτάμι αλλά τώρα ένοιωθα να παίρνω το αίμα μου πίσω. «Αν χωράμε να τα πάρουμε και τα κορίτσια μαζί μας» λέει ο Δημήτρης που είναι πάντα καλόβολος και ιππότης. «Αν θες να ζήσουν τα κορίτσια να τα αφήσεις να ξεκουμπιστούν από το βαν μας» τον αγριοκοιτάζω εγώ. Οι υπόλοιποι επιβάτες της βάρκας έχουν ήδη πατικωθεί σε ένα άλλο βαν και οι αγαπητές συνταξιδιώτισσες με τις φωτογραφικές μηχανές στον ώμο κατευθύνονται προς τα εκεί για να στοιβαχτούν και αυτές με την σειρά τους. Άραγε δεν θα αποθανατίσουν και αυτή την στιγμή όπως έκαναν με όλες τις άλλες στην βάρκα;
Μετά από αυτές τις σκηνές μικροπρέπειας, επιβιβαζόμαστε στο δικό μας κατά δικό μας βαν και φεύγουμε. Ευτυχώς το λέω και το τονίζω, το άλλο βαν με τους ντόπιους και κυρίως με τις Κινεζούλες μας έχει φύγει πριν από μας.
Το όχημα μετά του νεαρού οδηγού του κινείται κατά μήκος ενός ευπρεπή χωματόδρομου, με αδιάφορο τοπίο, άνυδρο, ξερό και σκονισμένο. Οι άκρες του δρόμου είναι σπαρμένες με μικρές συνοικίες που απέχουν αρκετά από τον χαρακτηρισμό «χωριό».
Όλα πήγαιναν καλοκουρδισμένα και προγραμματισμένα, ως την στιγμή που το βαν μας σταματάει, εντελώς, τελείως, δεν κουνιέται ρούπι. Πρώτος κατεβαίνει ο Σταύρος περιχαρής, «σας το έλεγα δεν σας το έλεγα; Να που χάλασε το βαν, να δείτε όπου να ‘ναι θα πάθουμε κατολίσθηση, θα τρακάρουμε, θα χάσουμε τον δρόμο κλπ». Ο Δημήτρης πιο πρακτικός πλησιάζει τον οδηγό που έχει ανοίξει το καπό και κοιτάζει ελαφρώς έκπληκτος το περιεχόμενο λες και δεν του είχε περάσει ποτέ η ιδέα από το μυαλό ότι το όχημα του διέθετε μηχανή.
Ευτυχώς που οι Κινέζες προπορεύονταν και δεν μας είδαν, δεν ήθελα να χαλάσει ο θρίαμβος που νοιώσαμε στην όχθη.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες το αμάξι δεν πείθεται να ξεκινήσει. Ο οδηγός μας τηλεφωνεί με το κινητό του. Μέσα μου εύχομαι να τηλεφωνεί σε αυτό που φαντάζομαι, δηλαδή σε κάποιον που θα έρθει να μας βοηθήσει και να μην βρήκε απλώς την ευκαιρία να πάρει την καλή του για να της πει πόσο την αγαπάει. Βρισκόμασταν στην μέση του πουθενά, μπροστά μας ένας χωματόδρομος, πίσω μας επίσης ένας χωματόδρομος και αριστερά μας ένα αγροτόσπιτο με μια κυρία κολλημένη στα κάγκελα της αυλής να μας κοιτάζει εκστασιασμένη.
Την φαντάζομαι για μέρες να προσεύχεται στον Βούδα να συμβεί κάτι διαφορετικό στην μοναχική γλυκιά ρουτίνα της ζωής της και ξαφνικά τσουπ ένα από τα ατελείωτα αυτοκίνητα που περνούν καθημερινά για το μοναστήρι βρίσκει να πάθει βλάβη μπροστά στο σπίτι της και ω τι θαύμα! δεν μεταφέρει πιστούς κάτι άσχετους μεταφέρει. Πώς να μην κρεμαστεί στην καγκελόπορτα η γυναίκα, που να χάσει τέτοια ευκαιρία.
Μετά από 20 λεπτά προφανώς η κυρία χόρτασε με το θέμα έχω-τουρίστες-έξω-από-το-σπίτι μου και ο Βούδας επέτρεψε στην βοήθεια να καταφθάσει. Ένα μεγάλο γυαλιστερό όχημα με τέσσερεις πόρτες εμφανίστηκε. Δεν ήταν όμως αυτό που έκανε την Ισαβέλλα και την Ίριδα να κραυγάσουν ενθουσιασμένες, στο πίσω μέρος του το αυτοκίνητο έφερε καρότσα. Τα κορίτσια είχαν βαρεθεί τις κυριλέ μετακινήσεις με τα πούλμαν και ήθελαν κάτι διαφορετικό, «στην καρότσα, στην καρότσα» αναφώνησαν και όρμησαν να σκαρφαλώσουν. Κοίταξα την Φούλα με απορία, να κρατήσουμε τα προσχήματα και να μπούμε σαν κυρίες στο αμάξι ή να την πέσουμε και εμείς στην καρότσα; Πήρα την απάντηση μου όταν την είδα με το ένα πόδι σηκωμένο έτοιμη να σκαρφαλώσει και αυτή. Ο οδηγός μας την πιάνει έντρομος από το μπράτσο και της δείχνει τα αναπαυτικά καθίσματα στο αυτοκίνητο όπου ήδη έχουν βολευτεί οι άντρες της παρέας, αλλά η Φούλα απελευθερώνεται αποφασιστικά και κάθεται στον πάγκο της καρότσας, από κοντά και εγώ.
Το υπόλοιπο της διαδρομής μας μέχρι την πόλη έγινε μέσα σε μια ατμόσφαιρα ιλαρότητας.
Και τώρα φυσιολογικά θα πρέπει να σας περιγράψω το μοναστήρι, το ξενοδοχείο και την πόλη. Όμως είναι και τα τρία τόσο ξεχωριστά που θα έλεγα καλύτερα να σας αφήσω για σήμερα, να ξεκουραστείτε, να ξεπιαστώ και εγώ από το ντάκα ντούκου της καρότσας και από αύριο τα ξαναλέμε. Ναι;
Οι Κινεζούλες πρώτες και καλύτερες πηδάνε στην στεριά και κατευθύνονται με ταχύ και σίγουρο βήμα προς το πρώτο σταθμευμένο βαν που περιμένει στην όχθη. Χωρίς να ρωτήσουν κανέναν στρογγυλοκάθονται στο βαν και περιμένουν να ξεκινήσει. Με ηδονική ευχαρίστηση, συγκρίνουμε τον αριθμό του βαν με τον αριθμό που μας είχε δώσει η Ντρόγκα, αχ ναι είναι το δικό μας βαν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την ικανοποίηση μου όταν τους είπε να κατεβούν και έδειξε προς το μέρος μας, διότι εμείς ήμασταν οι πελάτες του όχι αυτές. Χα μπορεί να κρατήθηκα και δεν τους έριξα στο ποτάμι αλλά τώρα ένοιωθα να παίρνω το αίμα μου πίσω. «Αν χωράμε να τα πάρουμε και τα κορίτσια μαζί μας» λέει ο Δημήτρης που είναι πάντα καλόβολος και ιππότης. «Αν θες να ζήσουν τα κορίτσια να τα αφήσεις να ξεκουμπιστούν από το βαν μας» τον αγριοκοιτάζω εγώ. Οι υπόλοιποι επιβάτες της βάρκας έχουν ήδη πατικωθεί σε ένα άλλο βαν και οι αγαπητές συνταξιδιώτισσες με τις φωτογραφικές μηχανές στον ώμο κατευθύνονται προς τα εκεί για να στοιβαχτούν και αυτές με την σειρά τους. Άραγε δεν θα αποθανατίσουν και αυτή την στιγμή όπως έκαναν με όλες τις άλλες στην βάρκα;
Μετά από αυτές τις σκηνές μικροπρέπειας, επιβιβαζόμαστε στο δικό μας κατά δικό μας βαν και φεύγουμε. Ευτυχώς το λέω και το τονίζω, το άλλο βαν με τους ντόπιους και κυρίως με τις Κινεζούλες μας έχει φύγει πριν από μας.
Το όχημα μετά του νεαρού οδηγού του κινείται κατά μήκος ενός ευπρεπή χωματόδρομου, με αδιάφορο τοπίο, άνυδρο, ξερό και σκονισμένο. Οι άκρες του δρόμου είναι σπαρμένες με μικρές συνοικίες που απέχουν αρκετά από τον χαρακτηρισμό «χωριό».
Όλα πήγαιναν καλοκουρδισμένα και προγραμματισμένα, ως την στιγμή που το βαν μας σταματάει, εντελώς, τελείως, δεν κουνιέται ρούπι. Πρώτος κατεβαίνει ο Σταύρος περιχαρής, «σας το έλεγα δεν σας το έλεγα; Να που χάλασε το βαν, να δείτε όπου να ‘ναι θα πάθουμε κατολίσθηση, θα τρακάρουμε, θα χάσουμε τον δρόμο κλπ». Ο Δημήτρης πιο πρακτικός πλησιάζει τον οδηγό που έχει ανοίξει το καπό και κοιτάζει ελαφρώς έκπληκτος το περιεχόμενο λες και δεν του είχε περάσει ποτέ η ιδέα από το μυαλό ότι το όχημα του διέθετε μηχανή.
Ευτυχώς που οι Κινέζες προπορεύονταν και δεν μας είδαν, δεν ήθελα να χαλάσει ο θρίαμβος που νοιώσαμε στην όχθη.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες το αμάξι δεν πείθεται να ξεκινήσει. Ο οδηγός μας τηλεφωνεί με το κινητό του. Μέσα μου εύχομαι να τηλεφωνεί σε αυτό που φαντάζομαι, δηλαδή σε κάποιον που θα έρθει να μας βοηθήσει και να μην βρήκε απλώς την ευκαιρία να πάρει την καλή του για να της πει πόσο την αγαπάει. Βρισκόμασταν στην μέση του πουθενά, μπροστά μας ένας χωματόδρομος, πίσω μας επίσης ένας χωματόδρομος και αριστερά μας ένα αγροτόσπιτο με μια κυρία κολλημένη στα κάγκελα της αυλής να μας κοιτάζει εκστασιασμένη.
Την φαντάζομαι για μέρες να προσεύχεται στον Βούδα να συμβεί κάτι διαφορετικό στην μοναχική γλυκιά ρουτίνα της ζωής της και ξαφνικά τσουπ ένα από τα ατελείωτα αυτοκίνητα που περνούν καθημερινά για το μοναστήρι βρίσκει να πάθει βλάβη μπροστά στο σπίτι της και ω τι θαύμα! δεν μεταφέρει πιστούς κάτι άσχετους μεταφέρει. Πώς να μην κρεμαστεί στην καγκελόπορτα η γυναίκα, που να χάσει τέτοια ευκαιρία.
Μετά από 20 λεπτά προφανώς η κυρία χόρτασε με το θέμα έχω-τουρίστες-έξω-από-το-σπίτι μου και ο Βούδας επέτρεψε στην βοήθεια να καταφθάσει. Ένα μεγάλο γυαλιστερό όχημα με τέσσερεις πόρτες εμφανίστηκε. Δεν ήταν όμως αυτό που έκανε την Ισαβέλλα και την Ίριδα να κραυγάσουν ενθουσιασμένες, στο πίσω μέρος του το αυτοκίνητο έφερε καρότσα. Τα κορίτσια είχαν βαρεθεί τις κυριλέ μετακινήσεις με τα πούλμαν και ήθελαν κάτι διαφορετικό, «στην καρότσα, στην καρότσα» αναφώνησαν και όρμησαν να σκαρφαλώσουν. Κοίταξα την Φούλα με απορία, να κρατήσουμε τα προσχήματα και να μπούμε σαν κυρίες στο αμάξι ή να την πέσουμε και εμείς στην καρότσα; Πήρα την απάντηση μου όταν την είδα με το ένα πόδι σηκωμένο έτοιμη να σκαρφαλώσει και αυτή. Ο οδηγός μας την πιάνει έντρομος από το μπράτσο και της δείχνει τα αναπαυτικά καθίσματα στο αυτοκίνητο όπου ήδη έχουν βολευτεί οι άντρες της παρέας, αλλά η Φούλα απελευθερώνεται αποφασιστικά και κάθεται στον πάγκο της καρότσας, από κοντά και εγώ.
Το υπόλοιπο της διαδρομής μας μέχρι την πόλη έγινε μέσα σε μια ατμόσφαιρα ιλαρότητας.
Και τώρα φυσιολογικά θα πρέπει να σας περιγράψω το μοναστήρι, το ξενοδοχείο και την πόλη. Όμως είναι και τα τρία τόσο ξεχωριστά που θα έλεγα καλύτερα να σας αφήσω για σήμερα, να ξεκουραστείτε, να ξεπιαστώ και εγώ από το ντάκα ντούκου της καρότσας και από αύριο τα ξαναλέμε. Ναι;
Attachments
-
16,2 KB Προβολές: 92
-
194,9 KB Προβολές: 93
-
201,5 KB Προβολές: 90
-
24,4 KB Προβολές: 139
Last edited by a moderator: