ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Έχοντας απολαύσει λοιπόν την γιορτή αποχαιρετήσαμε τον ελληνόφωνο νέο μας φίλο, ο οποίος μας υποσχέθηκε ότι θα τα ξαναπούμε (δεν θέλω να σας κρατάω σε αγωνία, ναι λοιπόν τον ξανάδαμε), και φύγαμε.
Ο καλοφτιαγμένος δρόμος ξετυλίγονταν ανάμεσα από τα σπαρμένα χωράφια της Yarloung valley. Μια ήρεμη οικιακή φύση, μια ξεκούραστη βαρετή διαδρομή. Έτσι είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό που δεν έκανα τα βράδια στο κρεβάτι μου, να πάρω έναν υπνάκο. Επανήλθα στην πραγματικότητα όταν το βαν σταμάτησε, η Ντρόγκα και ο οδηγός μας πεινούσαν. Τους αφήσαμε σε ένα χωριό για φαγητό και εμείς συνεχίσαμε πεζή την διαδρομή για να ξεμουδιάσουμε. Στις άκρες του δρόμου χωρικοί είχαν στήσει κιόσκια και πουλούσαν τα προϊόντα τους.
Αγοράσαμε ένα μικρό χαριτωμένο καρπούζι, που μας το έκοψαν σε φέτες και το καταναλώσαμε επί τόπου. Όταν μας έφτασε το βαν ο Σταύρος με την Ισαβέλλα αποφάσισαν ότι θα συνέχιζαν την διαδρομή με τα πόδια. Τους αποχαιρετήσαμε και φύγαμε για το Yumbulangang Palace. Τώρα εγώ όταν ακούω για «palace» και βρίσκομαι κάπου στην Ευρώπη π.χ. Αυστρία περιμένω ένα ανάκτορο με ζωγραφιστά ταβάνια και σκαλιστά έπιπλα. Και πολύ καλά κάνω. Όταν ακούω για «palace» όμως και βρίσκομαι στην Ασία τι να περιμένω ε;;;
Φτάσαμε λοιπόν σε έναν λόφο, εμείς ήμασταν στους πρόποδες και το παλάτι στην κορυφή. Από αυτήν την απόσταση το κτίσμα που έφερε τον διακριτικό τίτλο «palace» δεν σου γέμιζε το μάτι. Η διαδρομή πάλι για να το φτάσουμε μας γέμιζε το μάτι και με το παραπάνω. Ανηφορική, στριφογυριστή, και μπόλικη. Δεδομένου του υψομέτρου λαχανιάζαμε και που την βλέπαμε όχι να την ανεβούμε. Για διευκόλυνση των τουριστών οι ντόπιοι, έναντι αμοιβής βεβαίως, προσέφεραν τις ράχες των αλόγων τους. Οι τουρίστες (κινέζοι στην πλειοψηφία) βολεύονταν εκεί πάνω και οι χωρικοί έτρεχαν πίσω από το άλογο τους. Όσο εμείς κοιτάζαμε την ανηφόρα προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν θα την ανεβούμε ή όχι οι ντόπιοι την ανεβοκατέβαιναν με μια άνεση που μας έφερνε αμηχανία.
Από το δίλλημα μας έβγαλε η Ίριδα. Με βούτηξε από το μπράτσο μουρμουρίζοντας αγανακτισμένα «ε όχι πια αυτό πάει πολύ έχει και η κακογουστιά τα όρια της» και άρχισε να σκαρφαλώνει την ανηφοριά σέρνοντάς με από πίσω της. Τα πόδια, η ανάσα μου και τα χρόνια μου αγκομαχούσαν πίσω της, μέχρι που είδα τι ήταν αυτό που της προκάλεσε τόσο έντονη αγανάκτηση. Ένας κινέζος ανεβασμένος πάνω σε τι λέτε; Σε μια καμήλα, ναι ναι σωστά ακούσατε σε μια καμήλα, είχε πάρει τον δρόμο προς το παλάτι. Τα τελευταία υπολείμματα οξυγόνου έφυγαν από το στήθος μου με την μορφή ασθενικού γέλιου. Δεν μπορούσα να αποφασίσω τι μου φαινόταν πιο γελοίο. Θιβέτ, καμήλα κινέζος. Ο συνδυασμός δεν ταίριαζε από πουθενά.
Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκησε η ανάβαση μας εμένα τότε μου είχε φανεί τουλάχιστον 10ωρο. Από την κορυφή πλέον του λόφου, χαρήκαμε την γλυκιά θέα που έδιναν τα φροντισμένα χωράφια. Το παλάτι ήταν αντάξιο των προσδοκιών μας. Τίποτε το ιδιαίτερο δηλαδή. Ένα οίκημα με στενά δωμάτια, σκοτεινούς χώρους και πέτρινες αυλές. Μου ήθελα και «palace» τρομάρα μου.
Η κατάβαση ως γνωστόν είναι πάντα πιο εύκολη βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση μας. Ήταν κάτι που το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Θα επισκεπτόμασταν τους τάφους των Θιβετιανών Βασιλέων. Πώς να ήταν άραγε;
Περιγράφονταν σαν μια συστάδα από μαυσωλεία όπου θάβονταν οι βασιλιάδες. Στο κέντρο τους υπήρχε ένα σπίτι με φύλακα που φρόντιζε την ασφάλεια των τάφων. Από το 1991 θεωρούνταν μια από τις εθνικές κληρονομιές της χώρας.
Φτάσαμε στο αντίστοιχο μοναστήρι, γνωρίσαμε τον συμπαθέστατο καλόγερο του, και περιμέναμε την ξενάγηση τους διότι ούτε η Ντρόγκα δεν είχε ξαναέρθει σε αυτά τα μέρη και δεν ήξερε τα κατατόπια. Ο καλός καλόγερος μας ξενάγησε άμεσα και αποτελεσματικά. Σήκωσε το δάκτυλο και έδειξε απέναντι. Και απέναντι υπήρχε το απόλυτο τίποτα, αλλά αυτό ήταν οι τάφοι το απόλυτο τίποτε. Μια σειρά από αναχώματα σε ένα χωράφι με χορτάρι. Αυτό και μόνο τίποτε άλλο. Κοτζάμ βασιλιάδες και τους αναλογούσε μόνο ένα μέτρο γης. Τζάμπα δρόμος. Άντε να πηγαίνουμε στην Tsethang σιγά σιγά.
Η Tsethang ήταν η πόλη που θα περνούσαμε το βράδυ μας. Μια απογοητευτική πόλη, απρόσωπη και βρώμικη. Όμως έχω πολλά να σας πω για το ξενοδοχείο μας. Μακράν το πιο κιτσάτο και χλιδάτο ξενοδοχείο που μείναμε. Αύριο όμως αυτά.
Ο καλοφτιαγμένος δρόμος ξετυλίγονταν ανάμεσα από τα σπαρμένα χωράφια της Yarloung valley. Μια ήρεμη οικιακή φύση, μια ξεκούραστη βαρετή διαδρομή. Έτσι είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό που δεν έκανα τα βράδια στο κρεβάτι μου, να πάρω έναν υπνάκο. Επανήλθα στην πραγματικότητα όταν το βαν σταμάτησε, η Ντρόγκα και ο οδηγός μας πεινούσαν. Τους αφήσαμε σε ένα χωριό για φαγητό και εμείς συνεχίσαμε πεζή την διαδρομή για να ξεμουδιάσουμε. Στις άκρες του δρόμου χωρικοί είχαν στήσει κιόσκια και πουλούσαν τα προϊόντα τους.
Αγοράσαμε ένα μικρό χαριτωμένο καρπούζι, που μας το έκοψαν σε φέτες και το καταναλώσαμε επί τόπου. Όταν μας έφτασε το βαν ο Σταύρος με την Ισαβέλλα αποφάσισαν ότι θα συνέχιζαν την διαδρομή με τα πόδια. Τους αποχαιρετήσαμε και φύγαμε για το Yumbulangang Palace. Τώρα εγώ όταν ακούω για «palace» και βρίσκομαι κάπου στην Ευρώπη π.χ. Αυστρία περιμένω ένα ανάκτορο με ζωγραφιστά ταβάνια και σκαλιστά έπιπλα. Και πολύ καλά κάνω. Όταν ακούω για «palace» όμως και βρίσκομαι στην Ασία τι να περιμένω ε;;;
Φτάσαμε λοιπόν σε έναν λόφο, εμείς ήμασταν στους πρόποδες και το παλάτι στην κορυφή. Από αυτήν την απόσταση το κτίσμα που έφερε τον διακριτικό τίτλο «palace» δεν σου γέμιζε το μάτι. Η διαδρομή πάλι για να το φτάσουμε μας γέμιζε το μάτι και με το παραπάνω. Ανηφορική, στριφογυριστή, και μπόλικη. Δεδομένου του υψομέτρου λαχανιάζαμε και που την βλέπαμε όχι να την ανεβούμε. Για διευκόλυνση των τουριστών οι ντόπιοι, έναντι αμοιβής βεβαίως, προσέφεραν τις ράχες των αλόγων τους. Οι τουρίστες (κινέζοι στην πλειοψηφία) βολεύονταν εκεί πάνω και οι χωρικοί έτρεχαν πίσω από το άλογο τους. Όσο εμείς κοιτάζαμε την ανηφόρα προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν θα την ανεβούμε ή όχι οι ντόπιοι την ανεβοκατέβαιναν με μια άνεση που μας έφερνε αμηχανία.
Από το δίλλημα μας έβγαλε η Ίριδα. Με βούτηξε από το μπράτσο μουρμουρίζοντας αγανακτισμένα «ε όχι πια αυτό πάει πολύ έχει και η κακογουστιά τα όρια της» και άρχισε να σκαρφαλώνει την ανηφοριά σέρνοντάς με από πίσω της. Τα πόδια, η ανάσα μου και τα χρόνια μου αγκομαχούσαν πίσω της, μέχρι που είδα τι ήταν αυτό που της προκάλεσε τόσο έντονη αγανάκτηση. Ένας κινέζος ανεβασμένος πάνω σε τι λέτε; Σε μια καμήλα, ναι ναι σωστά ακούσατε σε μια καμήλα, είχε πάρει τον δρόμο προς το παλάτι. Τα τελευταία υπολείμματα οξυγόνου έφυγαν από το στήθος μου με την μορφή ασθενικού γέλιου. Δεν μπορούσα να αποφασίσω τι μου φαινόταν πιο γελοίο. Θιβέτ, καμήλα κινέζος. Ο συνδυασμός δεν ταίριαζε από πουθενά.
Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκησε η ανάβαση μας εμένα τότε μου είχε φανεί τουλάχιστον 10ωρο. Από την κορυφή πλέον του λόφου, χαρήκαμε την γλυκιά θέα που έδιναν τα φροντισμένα χωράφια. Το παλάτι ήταν αντάξιο των προσδοκιών μας. Τίποτε το ιδιαίτερο δηλαδή. Ένα οίκημα με στενά δωμάτια, σκοτεινούς χώρους και πέτρινες αυλές. Μου ήθελα και «palace» τρομάρα μου.
Η κατάβαση ως γνωστόν είναι πάντα πιο εύκολη βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση μας. Ήταν κάτι που το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Θα επισκεπτόμασταν τους τάφους των Θιβετιανών Βασιλέων. Πώς να ήταν άραγε;
Περιγράφονταν σαν μια συστάδα από μαυσωλεία όπου θάβονταν οι βασιλιάδες. Στο κέντρο τους υπήρχε ένα σπίτι με φύλακα που φρόντιζε την ασφάλεια των τάφων. Από το 1991 θεωρούνταν μια από τις εθνικές κληρονομιές της χώρας.
Φτάσαμε στο αντίστοιχο μοναστήρι, γνωρίσαμε τον συμπαθέστατο καλόγερο του, και περιμέναμε την ξενάγηση τους διότι ούτε η Ντρόγκα δεν είχε ξαναέρθει σε αυτά τα μέρη και δεν ήξερε τα κατατόπια. Ο καλός καλόγερος μας ξενάγησε άμεσα και αποτελεσματικά. Σήκωσε το δάκτυλο και έδειξε απέναντι. Και απέναντι υπήρχε το απόλυτο τίποτα, αλλά αυτό ήταν οι τάφοι το απόλυτο τίποτε. Μια σειρά από αναχώματα σε ένα χωράφι με χορτάρι. Αυτό και μόνο τίποτε άλλο. Κοτζάμ βασιλιάδες και τους αναλογούσε μόνο ένα μέτρο γης. Τζάμπα δρόμος. Άντε να πηγαίνουμε στην Tsethang σιγά σιγά.
Η Tsethang ήταν η πόλη που θα περνούσαμε το βράδυ μας. Μια απογοητευτική πόλη, απρόσωπη και βρώμικη. Όμως έχω πολλά να σας πω για το ξενοδοχείο μας. Μακράν το πιο κιτσάτο και χλιδάτο ξενοδοχείο που μείναμε. Αύριο όμως αυτά.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
