ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Η διαδρομή όλο στροφές κατηφορίζει λίγο , τα χιόνια απομακρύνονται, τα σύννεφα φεύγουν, μάτια ορθάνοιχτα που φωτογραφίζουν από μόνα τους πια τον ξερό πλανήτη, τους καφέ-κόκκινους λόφους, τις δίνες αέρα που σηκώνουν τη σκόνη από τη γη ως τον βαθυγάλαζο ουρανό. Περνάμε κάποια χωριά, 4-5 σπίτια όλα και όλα πάντα στη μέση του πουθενά, σταματάμε να χαζέψουμε κανένα γιακ, κανένα άνθρωπο των Ιμαλάϊων, καλέ τι είναι τούτοι, άγριοι και επιθετικοί. Αυτό που λέμε «άνθρωποι των βουνών». Δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση χιούμορ, δεν είναι καν ευγενικοί, ούτε φιλόξενοι και σπανίως δέχονται να φωτογραφηθούν!
Εκστασιασμένοι με το Tibetan Plateau και το αφιλόξενο τοπίο, φτάνουμε και στο New Tingri. Όχι ακριβώς, λίγο πριν, μια ανάσα για τι μας περιμένει άλλος ένας έλεγχος , άλλη μία άδεια εισόδου.
Αααααααα εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, κατεβαίνετε ο καθένας με το διαβατήριο του , περνάτε μπροστά από τον Κινέζο φρουρό, τσεκάρει την ειδική άδεια εισόδου στο Everest Natural Preserve, πατάει σφραγίδα, και μετά ανεβαίνει η μπάρα για να περάσετε. Μπα τι μας λες, εδώ δεν έχουν κίνημα ενάντια στα διόδια, στις μπάρες σε κάτι τέλος πάντων, να σηκώσουμε τη μπάρα και να φύγουμε. Η Ντρόγκα απαθής απαντά: -Αχ ωραία σηκώστε την και θα σας σηκώσουν τέσσερεις μετά. Δεν το γλυτώνουμε , αεράτοι ορμάμαι μέσα στο γεμάτο κινέζους τουρίστες κτήριο, εμείς και πίσω 6 Ισπανοί.
Η Ιωάννα φτάνει λίγο καθυστερημένα, λέει ένα παρντόν στους Ισπανούς και τους προσπερνά. Άντε τέλειωνε Ιωάννα να φύγουμε. Ξαφνικά ο βλοσυρός κινέζος φρουρός λέει: αυτή δεν περνάει, το διαβατήριο γράφει Καραγιάννη ενώ η κινεζική άδεια Μαραγιάννη με εκείνα τα χαζά κινέζικα γράμματα που δεν καταλαβαίνει κανένας τίποτε. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, αυτή είναι, κοίτα φάτσα, γύρνα βρε Ιωάννα αριστερά να δει προφίλ, αυτός τίποτε ανένδοτος. Η Ίριδα να τα έχει πάρει στο κρανίο
-δεν σε αντέχω πια, η μια γρουσουζιά μετά την άλλη, εμείς θα φύγουμε κανονίσου εσύ τι θα κάνεις.
Ανοίγω μια μικρούτσικη παρένθεση καθώς:
Η Ίριδα είχε και τα δίκια της εδώ που τα λέμε γιατί από την αρχή του ταξιδιού μεγαλόψυχε Έλληνα μου αυτή η Ιωάννα το γρουσούζευε το πράγμα. «Θέλω να πάω Ντουμπάι, θέλω να πάω Ντουμπάι» μουρμούριζε. Χάσαμε το αεροπλάνο και μείναμε αναγκαστικά στο Sharjah μια ημέρα. Έγινε το χατίρι της και έκανε βόλτα στο Ντουμπάι. Την άλλη ημέρα όπου φύγει φύγει. Τόσο πολύ μας άρεσε που δεν βλέπαμε την ώρα να μπούμε στο αεροπλάνο για Κατμαντού. Εμείς μπαίναμε για να φύγουμε και διακόσιοι Έλληνες έβγαιναν για ψώνια λες και δεν είχαν να ψωνίσουν στη γειτονιά τους.
«Ιωάννα, την προειδοποίησα, μην πεις τίποτε φεύγουμε». Φτου- φτου σκόρδα να λέει η πολυαγαπημένη να ρίξουμε μαύρη πέτρα στο Sharjah. Αλλά και εκεί προβλήματα δημιούργησε. Περάσαμε τον πρώτο, τον δεύτερο , τον τρίτο έλεγχο διαβατηρίων, εισιτηρίων και αποσκευών [μιλάμε για ασφάλεια στο αεροδρόμιο του Σαρζάχ όχι αστεία] και χαρούμενοι που φεύγουμε από τον τόπο αυτό κατευθυνόμαστε προς το αεροπλάνο. Οοοοοπς τέταρτος έλεγχος, άντε τον περνάμε και αυτόν, όλοι; όχι. Ένας , δύο, τρεις φύλακες κατευθύνονται απειλητικά προς την Ιωάννα, την μπουζουριάζουν με τα πράγματά της και εξαφανίζονται στα ενδότερα. Πανικός, μα τι έγινε,που πάει;;; τρελάθηκε…Ιωάνναααααααααααααααααααααααααα
Το όνομα της ήταν στην λίστα των ανεπιθύμητων, άρχισαν να την γυρνοβολάνε από γκισέ σε γκισέ, το μισό αεροδρόμιο γύρισε μέχρι να αποκατασταθεί η τιμή της. Με τα πολλά πάρε δώσε, έμπλεξαν την κάρτα επιβίβασης της με την κάρτα ενός άσχετου χλεμπονιάρη Άραβα ονόματι Αχμαντινεζάντ και έτσι αναγκάστηκε να γυρίσει και το υπόλοιπο μισό αεροδρόμιο μέχρι να μπορέσει βγάλει μια καινούργια κάρτα. Ο χρόνος περνούσε, 5, 10, 15 λεπτά ακούγαμε από τα μεγάφωνα την τελευταία κλήση για την επιβίβασή μας και άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια, χάνουμε και αυτή την πτήση. Ξαφνικά εμφανίζεται η Ιωάννα , περνάει τον έλεγχο, ακούει τα σχολιανά της από όλους και αρχίζουμε να τρέχουμε προς την πύλη αναχώρησης. Μαζί μας έτρεχε και ένας νεαρός άραβας. Παιδιά κάποιος μας παρακολουθεί , τρέχει μαζί μας, κάτι συμβαίνει. Τέλος πάντων μπήκαμε στο αεροπλάνο ουρλιάζοντας, φεύγουμε φεύγουμε καταραμένο Ντουμπάι. Καθόμαστε στις θέσεις μας, φτου φτου τα σκόρδα πάλι η Ιωάννα, αλλά ξαφνικά βλέπουμε τον νεαρό πάνω από την Ιωάννα κάτι να της ουρλιάζει. Παιδιά τι λέει αυτός; Καμάκι σου κάνει, μη δίνεις σημασία.. Τι θες γλυκέ μου να του λέει η Ιωάννα εις άπταιστη ελληνική διάλεκτο της Ευβοίας. Δυστυχώς δεν έκανε καμάκι , τη θέση της ήθελε να κάτσει, καθότι ο Αχμαντινεζάντ ο ορίτζιναλ με την κάρτα επιβίβασης Καραγιάννη ήθελε τη θέση του. Τον είχαν μεταλλάξει σε Ελληνίδα γυναίκα και χαμπάρι δεν είχε πάρει αυτός.
Καταφτάνει η αεροσυνοδός, άναυδη κοιτούσε τις κάρτες επιβίβασης, δύο άτομα με το ίδιο όνομα Καραγιάννη, μα πως έφτασαν μέχρι εδώ, τι ασφάλεια παρέχει το αεροδρόμιό μας;; Κυρά μου δεν αφήνεις τα υπαρξιακά σου να δούμε τι θα γίνει; Φωνάζει τη δεύτερη αεροσυνοδό, αυτή τον υπεύθυνο πληρώματος, αυτός ειδοποιεί τον πιλότο. Κατεβείτε και οι δύο, το αεροπλάνο δεν φεύγει αν δεν λύσουμε το πρόβλημα. Η Ιωάννα αρπάζει το κάθισμα και αρνείται να κατέβει, ο υπεύθυνος πληρώματος να παίρνει τηλέφωνα, το αεροπλάνο ακίνητο, οι άραβες επιβάτες να βρίζουν κάτι στη γλώσσα τους, εμείς να βρίζουμε στα ελληνικά, οι αεροσυνοδοί με τις δύο κάρτες να αναρωτιούνται ποια είναι η Καραγιάννη, ένα πανδαιμόνιο στο αεροπλάνο, νέες κατάρες για το Ντουμπάι. Ευτυχώς κυριαρχεί αυτή η αραβικοελληνική ραστώνη. Άντε καθίστε όπου θέλετε τέλος πάντων να φύγουμε. Ο Αχμαντινεζαντ bussinesclass. Ουφ επιτέλους φεύγουμε………
- Μα κάτι έχει το όνομά σου, τράβα άλλαξέ το ουρλιάζει η Ίριδα. Και η κουμπάρα μεταξύ των εξηγήσεων να το φέρει βαρέως και να μουρμουρίζει συνεχώς, «μα να με μπερδέψουν με αυτόν; Τόσοι γοητευτικοί άραβες γύρω μας με αυτόν βρήκαν να με μπερδέψουν;»
Κλείνει η μικρούτσικη παρένθεση.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται τώρα αλλά σε άλλες διαλέκτους. Η Ντρόγκα κάτι να λέει στα Θιβετιανά, εμείς να φωνάζουμε στα ελληνικά, 6 ισπανοί τουρίστες πίσω μας να φωνάζουν ότι θα νυχτώσουν στα Ιμαλάια., η Φούλα να λέει ότι βρήκε ένα κατάλυμα για να μείνει η Ιωάννα μας και να την παραλάβουμε στο γυρισμό ή ακόμα καλύτερα να μας την στείλουν συστημένη στην Ελλάδα μια και καλή. Οι δύο οδηγοί το χαβά τους να βρίζονται για τα μάτια της Ντρόγκα. Και αυτός , ναι αυτός ο σιχαμένος κινέζος αγέλαστος, αμίλητος, ακούνητος……. μια ισπανίδα μου κάνει νόημα, ευρώ ευρώ……….. Η Ντρόγκα το πιάνει, παίρνει το διαβατήριο της Ιωάννας βάζει κάτι μέσα και κάτι λέει στον κινέζο , αυτός το παίρνει κάτι λέει στην Ντρόγκα και πατάει μια σφραγίδα. Τα ολέ των ισπανών ακουστήκαν σε όλο το χώρο καθώς και η φωνή του Δημήτρη, «ρωτήσαμε για δωμάτιο, είναι φτηνά Ιωάννα!!!!!» Σηκώθηκε επιτέλους η μπάρα και πέρασαν τα αυτοκίνητα…..
Να σταματήσουμε αμέσως μετά, να μαζέψουμε τον εαυτό μας από τέτοια ψυχική οδύνη, τολμάει να ψελλίσει η ημετέρα!!! Σταματάμε για φαγητό και σύμφωνα με τις συμβουλές της ντρόγκα να ψωνίσουμε στο σούπερ μάρκετ ότι νομίζουμε ότι θα χρειαστούμε, αν και θα βρούμε στο hotel του Everest Base Camp.
Τρέχουν όλοι στο σουπερ μάρκετ μη και τους πάρουν τα καροτσάκια οι άλλοι. Με την Iσαβέλλα μπαίνουμε στο φαγάδικο που μπαίνει η Ντρόγκα με το Λιόσα, ο άλλος οδηγός φυσικά πήγε αλλού, τραβάμε την κουρτίνα που χρησιμοποιείται αντί πόρτας στο εστιατόριό και μπαίνουμε σε μια μικρή αίθουσα με σόμπα στη μέση, ντιβάνια γύρω-γύρω στρωμένα με βελέντζες και παντού ζωγραφισμένα σύμβολα του βουδισμού ενώ μια κυρά με κότσο Μαρίκας Μητσοτάκη έτοιμη να φτιάξει πατάτες……. Οι θαμώνες δεν σταματάνε να μας κοιτάζουν, ποιος τρελός δυτικός θα έμπαινε εκεί μέσα, να γνέφουν να καθίσουμε προφανώς για να έχουν θέα προς τις εκφράσεις μας κατά τη διάρκεια των προσπαθειών μας να μασουλίσουμε τηγανιτό γιακ και τηγανιτές πατάτες. Καθότι τηγανιτές πατάτες στο Θιβέτ σημαίνει, κόβω τις πατάτες τις βουτάω στο βούτυρο γιακ για να πάρουν λίγο, και μετά δοκιμάζεις την οδοντοστοιχία σου αν αντέχει.
Μήπως είναι καλύτερα να πάμε να αγοράσουμε κάτι από το σουπερ μάρκετ, ;; ακούω την έντρομη Ισαβέλλα. Ψάχνουμε από δω, ψάχνουμε από εκεί, που είναι το σούπερ μάρκετ; Που είναι τα καροτσάκια; Με τα πολλά βλέπουμε την Φούλα να βγαίνει από την πόρτα του «Θιβετόπουλος και του γιακ το γάλα», ήτοι πίσω από μία βρωμερή κρεμασμένη βελέτζα.
-Μη μπείτε και οι δύο, δε χωράτε να βγουν οι άλλοι πρώτα.
Μπήκαμε, χάσαμε 10 λεπτά εκεί να λύσουμε το δίλλημα, μπισκότα σουαν, χουαν ή τζουάν. Ευτυχώς είμαστε μια πολύ δεμένη ομάδα, πήραμε όλοι τζουάν, ή όλοι θα φάνε ή κανένας. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε το δρόμο προς τα βουνά μέχρι να έρθουν τα τζιπ. New Tigri, τι πόλη κι αυτή… θυμίζει φαρ-ουέστ, ένας δρόμος 500 μέτρα περίπου, πέτρινα σπιτάκια δεξιά αριστερά, σκουπίδια στο δρόμο και ψωριάρικα σκυλιά και στο background ερημιά. Μόνο το ποτάμι δίπλα σπάει τη μονοτονία και εκείνη η μικρή αγελάδα που στη μέση του δρόμου καταβρόχθιζε περιττώματα αλόγων. NewTigri –σκέψου πως θα είναι το old- το τελευταίο χωριό πριν το βουνό, μια επιτυχημένη κινέζικη εκδοχή του Far-west βγαλμένη μέσα από τα πιο σκληρά western του Hollywood.Τα Ιμαλάια είναι γεμάτα απο "rangers". Αυτό και αν είναι σουρεάλ. Ινδιάνικες φάτσες, πανέμορφες που φορούν όλοι καουμπόυκα καπέλα και μπότες και οδηγούν μηχανές. Και τις παρκάρουν παρακαλώ έξω από τις σκηνές, δίπλα στα γιακ. Ναι διασχίζουν τα αφιλόξενα Ιμαλάϊα με τις μηχανές, φορώντας μόνο ένα δερμάτινο τζάκετ!
Περπατάμε μόνοι χωρίς να μιλάμε, ρουφάμε τα πάντα γύρω μας, τις πιο ζωηρές εικόνες αυτού του ταξιδιού που δε θα χάσουν ποτέ τη λάμψη τους, καθώς ο απογευματινός ήλιος έλουζε μες στην πορφύρα τον απόκοσμο όγκο των βουνών, τη θέα των οποίων μας χάριζαν με περίσσια γενναιοδωρία οι Θιβετιανές απλωσιές.
Τα τζιπ πλησιάζουν , ώρα να αποχαιρετήσουμε το χωριό. Ο δρόμος από το Tingri προς το Everest είναι μια τετράωρη ταλαιπωρία. Πρώτος στόχος να φτάσουμε στο Rongbuk. Είναι μακριά ρωτάει κάποιος αφελώς. Τα τζιπ σταματάνε και μας δείχνουν το δρόμο.
Βούδα τι είναι τούτο, παιδιά έχω υψοφοβία φωνάζει η Ιωάννα, η Ισαβέλλα βγάζει τις δραμαμίνες, εγώ ως γνωστόν αρπάζω αγκαλιά την αγαπημένη νταμιτζάνα με το οξυγόνο.
-μετά από αυτό φτάσαμε , εεεεεεεεεεε; Ρωτάει η Ιωάννα.
-όχι πρέπει να περάσουμε και εκείνα τα βουναλάκια λέει η ερωτευμένη Ντρόγκα χαμογελώντας και ρίχνει μια λάγνα ματιά στο Λιόσα.
Ανέβηκε στα ύψη η ορθοστατική πίεση. Βοήθεια απασφαλισμένοι Έλληνες
Εκστασιασμένοι με το Tibetan Plateau και το αφιλόξενο τοπίο, φτάνουμε και στο New Tingri. Όχι ακριβώς, λίγο πριν, μια ανάσα για τι μας περιμένει άλλος ένας έλεγχος , άλλη μία άδεια εισόδου.
Αααααααα εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, κατεβαίνετε ο καθένας με το διαβατήριο του , περνάτε μπροστά από τον Κινέζο φρουρό, τσεκάρει την ειδική άδεια εισόδου στο Everest Natural Preserve, πατάει σφραγίδα, και μετά ανεβαίνει η μπάρα για να περάσετε. Μπα τι μας λες, εδώ δεν έχουν κίνημα ενάντια στα διόδια, στις μπάρες σε κάτι τέλος πάντων, να σηκώσουμε τη μπάρα και να φύγουμε. Η Ντρόγκα απαθής απαντά: -Αχ ωραία σηκώστε την και θα σας σηκώσουν τέσσερεις μετά. Δεν το γλυτώνουμε , αεράτοι ορμάμαι μέσα στο γεμάτο κινέζους τουρίστες κτήριο, εμείς και πίσω 6 Ισπανοί.
Η Ιωάννα φτάνει λίγο καθυστερημένα, λέει ένα παρντόν στους Ισπανούς και τους προσπερνά. Άντε τέλειωνε Ιωάννα να φύγουμε. Ξαφνικά ο βλοσυρός κινέζος φρουρός λέει: αυτή δεν περνάει, το διαβατήριο γράφει Καραγιάννη ενώ η κινεζική άδεια Μαραγιάννη με εκείνα τα χαζά κινέζικα γράμματα που δεν καταλαβαίνει κανένας τίποτε. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, αυτή είναι, κοίτα φάτσα, γύρνα βρε Ιωάννα αριστερά να δει προφίλ, αυτός τίποτε ανένδοτος. Η Ίριδα να τα έχει πάρει στο κρανίο
-δεν σε αντέχω πια, η μια γρουσουζιά μετά την άλλη, εμείς θα φύγουμε κανονίσου εσύ τι θα κάνεις.
Ανοίγω μια μικρούτσικη παρένθεση καθώς:
Η Ίριδα είχε και τα δίκια της εδώ που τα λέμε γιατί από την αρχή του ταξιδιού μεγαλόψυχε Έλληνα μου αυτή η Ιωάννα το γρουσούζευε το πράγμα. «Θέλω να πάω Ντουμπάι, θέλω να πάω Ντουμπάι» μουρμούριζε. Χάσαμε το αεροπλάνο και μείναμε αναγκαστικά στο Sharjah μια ημέρα. Έγινε το χατίρι της και έκανε βόλτα στο Ντουμπάι. Την άλλη ημέρα όπου φύγει φύγει. Τόσο πολύ μας άρεσε που δεν βλέπαμε την ώρα να μπούμε στο αεροπλάνο για Κατμαντού. Εμείς μπαίναμε για να φύγουμε και διακόσιοι Έλληνες έβγαιναν για ψώνια λες και δεν είχαν να ψωνίσουν στη γειτονιά τους.
«Ιωάννα, την προειδοποίησα, μην πεις τίποτε φεύγουμε». Φτου- φτου σκόρδα να λέει η πολυαγαπημένη να ρίξουμε μαύρη πέτρα στο Sharjah. Αλλά και εκεί προβλήματα δημιούργησε. Περάσαμε τον πρώτο, τον δεύτερο , τον τρίτο έλεγχο διαβατηρίων, εισιτηρίων και αποσκευών [μιλάμε για ασφάλεια στο αεροδρόμιο του Σαρζάχ όχι αστεία] και χαρούμενοι που φεύγουμε από τον τόπο αυτό κατευθυνόμαστε προς το αεροπλάνο. Οοοοοπς τέταρτος έλεγχος, άντε τον περνάμε και αυτόν, όλοι; όχι. Ένας , δύο, τρεις φύλακες κατευθύνονται απειλητικά προς την Ιωάννα, την μπουζουριάζουν με τα πράγματά της και εξαφανίζονται στα ενδότερα. Πανικός, μα τι έγινε,που πάει;;; τρελάθηκε…Ιωάνναααααααααααααααααααααααααα
Το όνομα της ήταν στην λίστα των ανεπιθύμητων, άρχισαν να την γυρνοβολάνε από γκισέ σε γκισέ, το μισό αεροδρόμιο γύρισε μέχρι να αποκατασταθεί η τιμή της. Με τα πολλά πάρε δώσε, έμπλεξαν την κάρτα επιβίβασης της με την κάρτα ενός άσχετου χλεμπονιάρη Άραβα ονόματι Αχμαντινεζάντ και έτσι αναγκάστηκε να γυρίσει και το υπόλοιπο μισό αεροδρόμιο μέχρι να μπορέσει βγάλει μια καινούργια κάρτα. Ο χρόνος περνούσε, 5, 10, 15 λεπτά ακούγαμε από τα μεγάφωνα την τελευταία κλήση για την επιβίβασή μας και άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια, χάνουμε και αυτή την πτήση. Ξαφνικά εμφανίζεται η Ιωάννα , περνάει τον έλεγχο, ακούει τα σχολιανά της από όλους και αρχίζουμε να τρέχουμε προς την πύλη αναχώρησης. Μαζί μας έτρεχε και ένας νεαρός άραβας. Παιδιά κάποιος μας παρακολουθεί , τρέχει μαζί μας, κάτι συμβαίνει. Τέλος πάντων μπήκαμε στο αεροπλάνο ουρλιάζοντας, φεύγουμε φεύγουμε καταραμένο Ντουμπάι. Καθόμαστε στις θέσεις μας, φτου φτου τα σκόρδα πάλι η Ιωάννα, αλλά ξαφνικά βλέπουμε τον νεαρό πάνω από την Ιωάννα κάτι να της ουρλιάζει. Παιδιά τι λέει αυτός; Καμάκι σου κάνει, μη δίνεις σημασία.. Τι θες γλυκέ μου να του λέει η Ιωάννα εις άπταιστη ελληνική διάλεκτο της Ευβοίας. Δυστυχώς δεν έκανε καμάκι , τη θέση της ήθελε να κάτσει, καθότι ο Αχμαντινεζάντ ο ορίτζιναλ με την κάρτα επιβίβασης Καραγιάννη ήθελε τη θέση του. Τον είχαν μεταλλάξει σε Ελληνίδα γυναίκα και χαμπάρι δεν είχε πάρει αυτός.
Καταφτάνει η αεροσυνοδός, άναυδη κοιτούσε τις κάρτες επιβίβασης, δύο άτομα με το ίδιο όνομα Καραγιάννη, μα πως έφτασαν μέχρι εδώ, τι ασφάλεια παρέχει το αεροδρόμιό μας;; Κυρά μου δεν αφήνεις τα υπαρξιακά σου να δούμε τι θα γίνει; Φωνάζει τη δεύτερη αεροσυνοδό, αυτή τον υπεύθυνο πληρώματος, αυτός ειδοποιεί τον πιλότο. Κατεβείτε και οι δύο, το αεροπλάνο δεν φεύγει αν δεν λύσουμε το πρόβλημα. Η Ιωάννα αρπάζει το κάθισμα και αρνείται να κατέβει, ο υπεύθυνος πληρώματος να παίρνει τηλέφωνα, το αεροπλάνο ακίνητο, οι άραβες επιβάτες να βρίζουν κάτι στη γλώσσα τους, εμείς να βρίζουμε στα ελληνικά, οι αεροσυνοδοί με τις δύο κάρτες να αναρωτιούνται ποια είναι η Καραγιάννη, ένα πανδαιμόνιο στο αεροπλάνο, νέες κατάρες για το Ντουμπάι. Ευτυχώς κυριαρχεί αυτή η αραβικοελληνική ραστώνη. Άντε καθίστε όπου θέλετε τέλος πάντων να φύγουμε. Ο Αχμαντινεζαντ bussinesclass. Ουφ επιτέλους φεύγουμε………
- Μα κάτι έχει το όνομά σου, τράβα άλλαξέ το ουρλιάζει η Ίριδα. Και η κουμπάρα μεταξύ των εξηγήσεων να το φέρει βαρέως και να μουρμουρίζει συνεχώς, «μα να με μπερδέψουν με αυτόν; Τόσοι γοητευτικοί άραβες γύρω μας με αυτόν βρήκαν να με μπερδέψουν;»
Κλείνει η μικρούτσικη παρένθεση.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται τώρα αλλά σε άλλες διαλέκτους. Η Ντρόγκα κάτι να λέει στα Θιβετιανά, εμείς να φωνάζουμε στα ελληνικά, 6 ισπανοί τουρίστες πίσω μας να φωνάζουν ότι θα νυχτώσουν στα Ιμαλάια., η Φούλα να λέει ότι βρήκε ένα κατάλυμα για να μείνει η Ιωάννα μας και να την παραλάβουμε στο γυρισμό ή ακόμα καλύτερα να μας την στείλουν συστημένη στην Ελλάδα μια και καλή. Οι δύο οδηγοί το χαβά τους να βρίζονται για τα μάτια της Ντρόγκα. Και αυτός , ναι αυτός ο σιχαμένος κινέζος αγέλαστος, αμίλητος, ακούνητος……. μια ισπανίδα μου κάνει νόημα, ευρώ ευρώ……….. Η Ντρόγκα το πιάνει, παίρνει το διαβατήριο της Ιωάννας βάζει κάτι μέσα και κάτι λέει στον κινέζο , αυτός το παίρνει κάτι λέει στην Ντρόγκα και πατάει μια σφραγίδα. Τα ολέ των ισπανών ακουστήκαν σε όλο το χώρο καθώς και η φωνή του Δημήτρη, «ρωτήσαμε για δωμάτιο, είναι φτηνά Ιωάννα!!!!!» Σηκώθηκε επιτέλους η μπάρα και πέρασαν τα αυτοκίνητα…..
Να σταματήσουμε αμέσως μετά, να μαζέψουμε τον εαυτό μας από τέτοια ψυχική οδύνη, τολμάει να ψελλίσει η ημετέρα!!! Σταματάμε για φαγητό και σύμφωνα με τις συμβουλές της ντρόγκα να ψωνίσουμε στο σούπερ μάρκετ ότι νομίζουμε ότι θα χρειαστούμε, αν και θα βρούμε στο hotel του Everest Base Camp.
Τρέχουν όλοι στο σουπερ μάρκετ μη και τους πάρουν τα καροτσάκια οι άλλοι. Με την Iσαβέλλα μπαίνουμε στο φαγάδικο που μπαίνει η Ντρόγκα με το Λιόσα, ο άλλος οδηγός φυσικά πήγε αλλού, τραβάμε την κουρτίνα που χρησιμοποιείται αντί πόρτας στο εστιατόριό και μπαίνουμε σε μια μικρή αίθουσα με σόμπα στη μέση, ντιβάνια γύρω-γύρω στρωμένα με βελέντζες και παντού ζωγραφισμένα σύμβολα του βουδισμού ενώ μια κυρά με κότσο Μαρίκας Μητσοτάκη έτοιμη να φτιάξει πατάτες……. Οι θαμώνες δεν σταματάνε να μας κοιτάζουν, ποιος τρελός δυτικός θα έμπαινε εκεί μέσα, να γνέφουν να καθίσουμε προφανώς για να έχουν θέα προς τις εκφράσεις μας κατά τη διάρκεια των προσπαθειών μας να μασουλίσουμε τηγανιτό γιακ και τηγανιτές πατάτες. Καθότι τηγανιτές πατάτες στο Θιβέτ σημαίνει, κόβω τις πατάτες τις βουτάω στο βούτυρο γιακ για να πάρουν λίγο, και μετά δοκιμάζεις την οδοντοστοιχία σου αν αντέχει.
Μήπως είναι καλύτερα να πάμε να αγοράσουμε κάτι από το σουπερ μάρκετ, ;; ακούω την έντρομη Ισαβέλλα. Ψάχνουμε από δω, ψάχνουμε από εκεί, που είναι το σούπερ μάρκετ; Που είναι τα καροτσάκια; Με τα πολλά βλέπουμε την Φούλα να βγαίνει από την πόρτα του «Θιβετόπουλος και του γιακ το γάλα», ήτοι πίσω από μία βρωμερή κρεμασμένη βελέτζα.
-Μη μπείτε και οι δύο, δε χωράτε να βγουν οι άλλοι πρώτα.
Μπήκαμε, χάσαμε 10 λεπτά εκεί να λύσουμε το δίλλημα, μπισκότα σουαν, χουαν ή τζουάν. Ευτυχώς είμαστε μια πολύ δεμένη ομάδα, πήραμε όλοι τζουάν, ή όλοι θα φάνε ή κανένας. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε το δρόμο προς τα βουνά μέχρι να έρθουν τα τζιπ. New Tigri, τι πόλη κι αυτή… θυμίζει φαρ-ουέστ, ένας δρόμος 500 μέτρα περίπου, πέτρινα σπιτάκια δεξιά αριστερά, σκουπίδια στο δρόμο και ψωριάρικα σκυλιά και στο background ερημιά. Μόνο το ποτάμι δίπλα σπάει τη μονοτονία και εκείνη η μικρή αγελάδα που στη μέση του δρόμου καταβρόχθιζε περιττώματα αλόγων. NewTigri –σκέψου πως θα είναι το old- το τελευταίο χωριό πριν το βουνό, μια επιτυχημένη κινέζικη εκδοχή του Far-west βγαλμένη μέσα από τα πιο σκληρά western του Hollywood.Τα Ιμαλάια είναι γεμάτα απο "rangers". Αυτό και αν είναι σουρεάλ. Ινδιάνικες φάτσες, πανέμορφες που φορούν όλοι καουμπόυκα καπέλα και μπότες και οδηγούν μηχανές. Και τις παρκάρουν παρακαλώ έξω από τις σκηνές, δίπλα στα γιακ. Ναι διασχίζουν τα αφιλόξενα Ιμαλάϊα με τις μηχανές, φορώντας μόνο ένα δερμάτινο τζάκετ!
Περπατάμε μόνοι χωρίς να μιλάμε, ρουφάμε τα πάντα γύρω μας, τις πιο ζωηρές εικόνες αυτού του ταξιδιού που δε θα χάσουν ποτέ τη λάμψη τους, καθώς ο απογευματινός ήλιος έλουζε μες στην πορφύρα τον απόκοσμο όγκο των βουνών, τη θέα των οποίων μας χάριζαν με περίσσια γενναιοδωρία οι Θιβετιανές απλωσιές.
Τα τζιπ πλησιάζουν , ώρα να αποχαιρετήσουμε το χωριό. Ο δρόμος από το Tingri προς το Everest είναι μια τετράωρη ταλαιπωρία. Πρώτος στόχος να φτάσουμε στο Rongbuk. Είναι μακριά ρωτάει κάποιος αφελώς. Τα τζιπ σταματάνε και μας δείχνουν το δρόμο.
Βούδα τι είναι τούτο, παιδιά έχω υψοφοβία φωνάζει η Ιωάννα, η Ισαβέλλα βγάζει τις δραμαμίνες, εγώ ως γνωστόν αρπάζω αγκαλιά την αγαπημένη νταμιτζάνα με το οξυγόνο.
-μετά από αυτό φτάσαμε , εεεεεεεεεεε; Ρωτάει η Ιωάννα.
-όχι πρέπει να περάσουμε και εκείνα τα βουναλάκια λέει η ερωτευμένη Ντρόγκα χαμογελώντας και ρίχνει μια λάγνα ματιά στο Λιόσα.
Ανέβηκε στα ύψη η ορθοστατική πίεση. Βοήθεια απασφαλισμένοι Έλληνες
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
