ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Πόσο μπορεί να διαρκεί ένα όνειρο; Τα φώτα έσβησαν, είμαστε τυλιγμένοι σε υπνόσακους και παπλώματα, το κεφάλι μου συνορεύει με το κεφάλι της Ίριδας. Αυτή και ο Δημήτρης θα πρέπει να είναι οι μόνοι που κοιμούνται, ακούω τις βαριές ρυθμικές ανάσες τους. Οι υπόλοιποι το παλεύουν, μετακινούνται, αλλάζουν θέσεις, παίρνουν εισπνοές από τις φιάλες οξυγόνου, βήχουν, ψιθυρίζουν μεταξύ τους, μετά βυθίζονται για λίγο σε ένα λήθαργο για να ξυπνήσουν ξανά. Τα μάτια μου κλείνουν αλλά ξέρω πως δεν θα κοιμηθώ. Θέλω να περάσει η νύχτα, στο στήθος μου έχει εγκατασταθεί ένας βαρύς πιεστικός πόνος όπως το σφίξιμο που νοιώθουμε όταν φοβόμαστε ή αγωνιούμε. Το οξυγόνο δεν με ανακουφίζει, μόνο η κίνηση, πότε θα ξημερώσει. Γιατί ήρθαμε; Τι είναι αυτός ο κόσμος; Υπάρχει;
Όσο αργά και αν κολυμπούσε ο χρόνος αυτή την νύχτα, επιτέλους ήρθε το ξημέρωμα. Μας βρήκε όλους, πλην των δύο τυχερών, ταλαιπωρημένους. Η σκηνή ξαναγέμισε με σέρπας, τους γιούς της οικοδέσποινας, και τους οδηγούς μας. Η κυρία του σπιτιού ετοίμασε τσάμπα για όλους. Μασουλάμε τα μπισκότα και ρουφάμε το τσάι μας κάνοντας προβλέψεις για τον καιρό. Το Qomolangma είναι και σήμερα καλυμμένο με σύννεφα. Η Ντρόγκα μας ενημερώνει ότι τα λεωφορεία φεύγουν σε μισή ώρα και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Ποια λεωφορεία; αφού έχουμε τζιπ. Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να συνεχίσει μόνος του από εδώ και πέρα, θα μας πάρουν λεωφορεία, θα μας μεταφέρουν σε έναν λόφο με την καλύτερη θέα στο βουνό, και μετά θα μας γυρίσουν πίσω. Αργότερα μας εξήγησε ότι πριν από μερικά χρόνια δύο ευρωπαίοι είχαν φωτογραφηθεί με θέα το Qomolangma κρατώντας την σημαία του Θιβέτ και ανέβασαν τις φωτογραφίες στο ίντερνετ. Οι κινέζικες αρχές θορυβήθηκαν φυσικά από αυτή τους την ενέργεια, (στην επίσημη γλώσσα θα λέγαμε ότι οι Κινέζοι τα πήραν χοντρά) και από τότε εξετάζουν ενδελεχώς κάθε επισκέπτη της περιοχής. Έτσι εξηγείται και ο εξονυχιστικός έλεγχος που μου άλλαξε όνομα στα διόδια και η ύπαρξη των πούλμαν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα έψαξα να βρω φωτογραφίες ή βίντεο της περίφημης πράξης αλλά δεν τα κατάφερα, δεδομένου ότι δεν είμαι και το τσακάλι του διαδικτύου, μάλλον σε γατούλα σαλονιού φέρνω.
Ο σταθμός των λεωφορείων είναι γεμάτος με κόσμο, εκεί είναι όλοι οι τουρίστες που κοιμήθηκαν στο camp όπως εμείς, και αυτοί που προτίμησαν τα ξενοδοχεία της περιοχής, ανάμεσα στους τελευταίους πολλοί μα πάρα πολλοί κινέζοι. Η Ντρόγκα οδηγεί τους υπόλοιπους της παρέας σε ένα πούλμαν αντάξιο των περιγραφών της Dim. Εγώ ακόμα μια φορά ξεκινάω καθυστερημένη να τους συναντήσω και έτσι παρακολουθώ από απόσταση την εξής χαριτωμένη σκηνή. Οι φίλοι μου υπάκουα παρατάσσονται μπροστά από την κλεισμένη πόρτα του οχήματος. Πίσω τους άλλοι ευρωπαίοι τουρίστες πράττουν ομοίως, κινέζοι πουθενά. Οι πόρτες ανοίγουν ακούω έναν αλαλαγμό και μια ορδή κινέζων τσαλαπατάει την Φούλα που ετοιμάζεται να μπει μέσα, αδιαφορεί για όλους τους υπόλοιπους και ορμάει στα καθίσματα του λεωφορείου. Ένας άγνωστος ντόπιος μαζί με την Ντρόγκα μαζεύει μερικούς από αυτούς και τους πετάει εκτός, η Φούλα ανεβαίνει κουτσαίνοντας πλέον τα σκαλιά υποβοηθούμενη από τους υπόλοιπους. Όταν πλέον φτάνω εγώ στην θέση μου όλα έχουν τεθεί υπό πλήρη έλεγχο. Ξεκινάμε για μια ακόμα ομιχλώδη πλην όμως σύντομη διαδρομή. Περνάμε ακόμα ένα φυλάκιο και σταματάμε σε ένα πλάτωμα. Μα δείχνουν το λοφάκι μπροστά μας, εκεί θα ανεβούμε για να χαρούμε την ομίχλη γύρω μας.
Το ύψωμα είναι γελοίο, και η κλήση του ήπια, και όμως βαρυγκωμάω σε κάθε μου βήμα, τα πόδια μου σέρνονται, ρουφάω όσο περισσότερο οξυγόνο μπορώ και σταματάω κάθε τρία βήματα. Κάποια στιγμή φτάνω κατακόκκινη και ιδρωμένη στην κορυφή. Από εδώ έχω απεριόριστη θέα στο απόλυτο τίποτε. Θα περιμένουμε, ίσως να φύγουν τα σύννεφα. «Συνήθως καθαρίζει ο ουρανός;», «όχι συχνά», «φέτος έχει ανοίξει καθόλου;», «ως τώρα όχι». Η πιθανότητα να θαυμάσουμε απλώς την ομίχλη που κρύβει το Qomolangma φαντάζει πολύ κοντινή.
Όμως όταν ο Θεός ή ο Βούδας, αν προτιμάτε, θέλει να μας χαμογελάσει το κάνει απλόχερα και εκείνη την ημέρα για μια ακόμα φορά δεν έκανε τσιγκουνιές.
Η θολούρα σπάει και μια άσπρη φιγούρα ξεπροβάλει πίσω της.
Ο όγκος στην αρχή ακαθόριστος αποκτά ένα απαλό σχήμα,
και μετά σαν κουρτίνα θεάτρου η ομίχλη φεύγει εντελώς και μπροστά μας βρίσκεται ο βασιλιάς των βουνών.
Ως τώρα δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι ήταν αυτό που μας καθήλωσε τόσο πολύ. Πως γίνεται ένας τεράστιος, ακίνητος, όγκος καλυμμένος με χιόνι να δημιουργεί τέτοιο δέος. Ήταν η φήμη του; ήταν το μέγεθος του; ήταν η ικανοποίηση για την τύχη μας; Δεν ξέρω. Όμως μπροστά μας ολοκάθαρα ορθωνόταν ένας θρύλος, και μόνο ευγνωμοσύνη μπορούσαμε να νοιώσουμε για αυτό.
Όσο αργά και αν κολυμπούσε ο χρόνος αυτή την νύχτα, επιτέλους ήρθε το ξημέρωμα. Μας βρήκε όλους, πλην των δύο τυχερών, ταλαιπωρημένους. Η σκηνή ξαναγέμισε με σέρπας, τους γιούς της οικοδέσποινας, και τους οδηγούς μας. Η κυρία του σπιτιού ετοίμασε τσάμπα για όλους. Μασουλάμε τα μπισκότα και ρουφάμε το τσάι μας κάνοντας προβλέψεις για τον καιρό. Το Qomolangma είναι και σήμερα καλυμμένο με σύννεφα. Η Ντρόγκα μας ενημερώνει ότι τα λεωφορεία φεύγουν σε μισή ώρα και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Ποια λεωφορεία; αφού έχουμε τζιπ. Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να συνεχίσει μόνος του από εδώ και πέρα, θα μας πάρουν λεωφορεία, θα μας μεταφέρουν σε έναν λόφο με την καλύτερη θέα στο βουνό, και μετά θα μας γυρίσουν πίσω. Αργότερα μας εξήγησε ότι πριν από μερικά χρόνια δύο ευρωπαίοι είχαν φωτογραφηθεί με θέα το Qomolangma κρατώντας την σημαία του Θιβέτ και ανέβασαν τις φωτογραφίες στο ίντερνετ. Οι κινέζικες αρχές θορυβήθηκαν φυσικά από αυτή τους την ενέργεια, (στην επίσημη γλώσσα θα λέγαμε ότι οι Κινέζοι τα πήραν χοντρά) και από τότε εξετάζουν ενδελεχώς κάθε επισκέπτη της περιοχής. Έτσι εξηγείται και ο εξονυχιστικός έλεγχος που μου άλλαξε όνομα στα διόδια και η ύπαρξη των πούλμαν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα έψαξα να βρω φωτογραφίες ή βίντεο της περίφημης πράξης αλλά δεν τα κατάφερα, δεδομένου ότι δεν είμαι και το τσακάλι του διαδικτύου, μάλλον σε γατούλα σαλονιού φέρνω.
Ο σταθμός των λεωφορείων είναι γεμάτος με κόσμο, εκεί είναι όλοι οι τουρίστες που κοιμήθηκαν στο camp όπως εμείς, και αυτοί που προτίμησαν τα ξενοδοχεία της περιοχής, ανάμεσα στους τελευταίους πολλοί μα πάρα πολλοί κινέζοι. Η Ντρόγκα οδηγεί τους υπόλοιπους της παρέας σε ένα πούλμαν αντάξιο των περιγραφών της Dim. Εγώ ακόμα μια φορά ξεκινάω καθυστερημένη να τους συναντήσω και έτσι παρακολουθώ από απόσταση την εξής χαριτωμένη σκηνή. Οι φίλοι μου υπάκουα παρατάσσονται μπροστά από την κλεισμένη πόρτα του οχήματος. Πίσω τους άλλοι ευρωπαίοι τουρίστες πράττουν ομοίως, κινέζοι πουθενά. Οι πόρτες ανοίγουν ακούω έναν αλαλαγμό και μια ορδή κινέζων τσαλαπατάει την Φούλα που ετοιμάζεται να μπει μέσα, αδιαφορεί για όλους τους υπόλοιπους και ορμάει στα καθίσματα του λεωφορείου. Ένας άγνωστος ντόπιος μαζί με την Ντρόγκα μαζεύει μερικούς από αυτούς και τους πετάει εκτός, η Φούλα ανεβαίνει κουτσαίνοντας πλέον τα σκαλιά υποβοηθούμενη από τους υπόλοιπους. Όταν πλέον φτάνω εγώ στην θέση μου όλα έχουν τεθεί υπό πλήρη έλεγχο. Ξεκινάμε για μια ακόμα ομιχλώδη πλην όμως σύντομη διαδρομή. Περνάμε ακόμα ένα φυλάκιο και σταματάμε σε ένα πλάτωμα. Μα δείχνουν το λοφάκι μπροστά μας, εκεί θα ανεβούμε για να χαρούμε την ομίχλη γύρω μας.
Το ύψωμα είναι γελοίο, και η κλήση του ήπια, και όμως βαρυγκωμάω σε κάθε μου βήμα, τα πόδια μου σέρνονται, ρουφάω όσο περισσότερο οξυγόνο μπορώ και σταματάω κάθε τρία βήματα. Κάποια στιγμή φτάνω κατακόκκινη και ιδρωμένη στην κορυφή. Από εδώ έχω απεριόριστη θέα στο απόλυτο τίποτε. Θα περιμένουμε, ίσως να φύγουν τα σύννεφα. «Συνήθως καθαρίζει ο ουρανός;», «όχι συχνά», «φέτος έχει ανοίξει καθόλου;», «ως τώρα όχι». Η πιθανότητα να θαυμάσουμε απλώς την ομίχλη που κρύβει το Qomolangma φαντάζει πολύ κοντινή.
Όμως όταν ο Θεός ή ο Βούδας, αν προτιμάτε, θέλει να μας χαμογελάσει το κάνει απλόχερα και εκείνη την ημέρα για μια ακόμα φορά δεν έκανε τσιγκουνιές.
Η θολούρα σπάει και μια άσπρη φιγούρα ξεπροβάλει πίσω της.
Ο όγκος στην αρχή ακαθόριστος αποκτά ένα απαλό σχήμα,
και μετά σαν κουρτίνα θεάτρου η ομίχλη φεύγει εντελώς και μπροστά μας βρίσκεται ο βασιλιάς των βουνών.
Ως τώρα δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι ήταν αυτό που μας καθήλωσε τόσο πολύ. Πως γίνεται ένας τεράστιος, ακίνητος, όγκος καλυμμένος με χιόνι να δημιουργεί τέτοιο δέος. Ήταν η φήμη του; ήταν το μέγεθος του; ήταν η ικανοποίηση για την τύχη μας; Δεν ξέρω. Όμως μπροστά μας ολοκάθαρα ορθωνόταν ένας θρύλος, και μόνο ευγνωμοσύνη μπορούσαμε να νοιώσουμε για αυτό.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
