Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Το Δάρα και ο ζωοδότης κάμπος του

Στην κοιλάδα του Τράγου καταλήγουν ποτάμια, ξεροπόταμα και ρέματα που μεταφέρουν τα νερά πολλών πηγών, αλλά και εκείνα των βροχών. Ανατολικά του κάμπου και από την πηγή Ρεύνος ξεκινά ο Τράγος ποταμός.

Πηγή Ρεύνος, η γέννηση του Τράγου ποταμού

Πηγή Ρεύνος, η γέννηση του Τράγου ποταμού

Πηγή Ρεύνος, η γέννηση του Τράγου ποταμού

Ο Παυσανίας μας λέει πως κοντά στην πηγή, το 170 μ.Χ., ήταν το χωριό Ρεύνος (σημερινό χωριό Παναγίτσα). Η Παναγίτσα (αρχαίος Ρεύνος) είναι επίσης ορεινό χωριό, βρίσκεται πάνω στην ΕΟ 111 και απέχει 6 χιλιόμετρα από το Δάρα. Είναι χτισμένη σε πλαγιά λόφου και από τα σπλάχνα της αναβλύζει ο Τράγος ποταμός. Στα πόδια της απλώνεται η κοιλάδα του ομώνυμου ποταμού. Η παλιά της ονομασία, από την Τουρκοκρατία, είναι Γκιούσι και το όνομα της πηγής Μπαλτσάκος, ονόματα που προσφωνούνται ακόμα και σήμερα από τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής. Αρκετά χρόνια αργότερα, τις εκτάσεις της Παναγίτσας εκμεταλλεύτηκαν οι κάτοικοι του χωριού Νυμφασία. Λόγω της εύφορης για τα δεδομένα της περιοχής γης, σε συνδυασμό με τον πλούσιο υδροφόρο ορίζοντα, αρκετοί από αυτούς επέλεξαν να κατοικίσουν το χωριό και κάπως έτσι ξεκινά η σύγχρονη ιστορία του.

Σήμερα η Παναγίτσα αριθμεί λιγοστούς κατοίκους, και εκτός από την πηγή του Τράγου ποταμού, τα επιπλέον αξιοθέατα που διαθέτει, είναι η όμορφη εκκλησία καθώς και η κεντρική πλατεία της.

Από τα αρχαία χρόνια, το ποτάμι πήρε το όνομα Τράγος από την αγριοσυκιά που ήταν φυτρωμένη πάνω στον βράχο, πάνω ακριβώς από το άνοιγμα της ανάβρας (πηγή νερού). Με τους αιώνες το όνομα Τράγος πέρασε στη λαϊκή φαντασία, σαν το ζώο τράγος, αφού κανένας δε γνώριζε πως τράγο έλεγαν οι αρχαίοι την αγριοσυκιά. Για τούτο στο κέντρο της πρώτης σφραγίδας του Δήμου Νάσων ήταν ανάγλυφη η μορφή ενός τράγου.

Στην ανάβρα του ποταμού φτάνουν τα νερά από τις πηγές και το έλος του χωριού Κανδήλα, μέσα από φυσική υπόγεια σήραγγα. Η αγριοσυκιά, που έδωσε το όνομά της στο ποτάμι, κρατήθηκε πάνω στον βράχο μέχρι τη δεκαετία του 1970. Τότε έριξαν πάνω της τσιμεντότοιχο προκειμένου να φαρδύνουν το κατάστρωμα της εθνικής οδού 111 Πατρών-Τρίπολης. Και έτσι η ανάδοχος του ποταμού χάθηκε οριστικά κάτω από τα τσιμέντα. Σήμερα έχουν κατασκευάσει πέτρινο τείχος και βρύση.

Στη νότια πλευρά του κάμπου καταλήγουν τα ποτάμια Μυλάοντας και Μαλοίτας, τα οποία ενωμένα πλέον αποτελούν τον Ξεριά, γιατί το καλοκαίρι στερεύουν από νερά. Την ιστορία του Μυλάοντα την έχω αφηγηθεί στο κεφάλαιο "Νυμφασία: Το χωριό όπου έλουζαν τα μαλλιά τους οι Νύμφες". Το ξεροπόταμο αυτό (Ξεριάς) είναι ο μεγάλος συλλέκτης των βρόχινων νερών από τη βόρεια πλευρά του Μαινάλου και από ένα μεγάλο κομμάτι της Γορτυνίας. Επειδή η κοιλάδα του Τράγου περιβάλλεται από πολλά, και κυρίως γυμνά βουνά, οι χείμαρροι και τα ρέματα μεταφέρουν σε αυτήν μεγάλες ποσότητες φερτών υλικών.

Ο ποταμός Μυλάοντας διασχίζει τον κάμπο και κυλάει φουσκωμένος από την πρόσφατη βροχή για να συναντήσει λίγο αργότερα τον Τράγο ποταμό

Ο Μυλάοντας οδεύει προς το ραντεβού του με τον Τράγο

Μυλάοντας και Τράγος σμίγουν ακριβώς στην πηγή Ρεύνος. Δηλαδή ο Τράγος με το που γεννιέται τροφοδοτείται επιπλέον με τα νερά του Μυλάοντα και αφού "έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν" κυλούν αγκαλιασμένοι, άλλοτε νωχελικοί και άλλοτε ανταριασμένοι, για να συναντήσουν στην πορεία τους τον Λάδωνα ποταμό και όλοι μαζί πια να τροφοδοτήσουν την πανέμορφη Λίμνη του Λάδωνα.

Το σημείο της συνάντησης:

Ο Μυλάοντας

Ο νεογέννητος Τράγος

Η κοινή τους πορεία

Από παλιά για τις ανάγκες των ντόπιων, των περαστικών αλλά και των κάθε λογής ταξιδευτών είχαν χτιστεί σε όλο τον χώρο του κάμπου πολλά πέτρινα γεφύρια, εκ των οποίων σώζονται τα έξι και αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού των νεότερων γενιών. Όλα είναι μονότοξα, χτισμένα με την χαρακτηριστική γκρίζα πέτρα της περιοχής και κάποια εξ αυτών οξυκόρυφα. Κατά μαρτυρίες των παλιότερων ντόπιων τα πιο πολλά είναι χτισμένα από τους περίφημους Λαγκαδινούς μαστόρους, που άφησαν το στίγμα τους και σε αυτήν την περιοχή. Τα τρία εξ αυτών ανήκουν στα γεωγραφικά όρια του χωριού Δάρα, ένα στο χωριό Κώμη και δύο στο χωριό Πράσινο (Καρνέσι).

Το "Παλιό γεφύρι" του Δάρα βρίσκεται επί του ποταμού Τράγου. Λέγεται και σκέτο “Γεφύρι” ή “Γεφύρι στο χωριό Δάρα”. Πρόκειται για ένα πανέμορφο μονότοξο γεφύρι, χωρίς στηθαία και είναι οξυκόρυφο. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι χτίστηκε επί Τουρκοκρατίας αν και υπάρχουν και κάποιες άλλες απόψεις που θεωρούν ότι είναι βυζαντινή κατασκευή.

Το Γεφύρι του "Πόρου" βρίσκεται επίσης στον Δαρέικο κάμπο, επί του ποταμού Τράγου. Είναι μονότοξο, χωρίς στηθαία, με μια σειρά από καλοδουλεμένα καμαρολίθια μεγάλου μήκους και η βάση του έχει καλυφθεί με τσιμέντο και άσφαλτο, προφανώς για εξυπηρέτηση των γεωργικών οχημάτων των ντόπιων. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι χτίστηκε επίσης επί Τουρκοκρατίας και σίγουρα είναι νεότερο από το Παλιό Γεφύρι.

Κύρια περιοχή παραγωγής για τους Δαραίους ήταν και είναι ο ποτιστικός κάμπος των 3.500 στρεμμάτων. Τα δύο σε επάρκεια προϊόντα των κατοίκων ήταν παλαιότερα το καλαμπόκι (αραποσίτι το λένε οι ντόπιοι) και το κρασί. Και στα δύο είχαν περίσσευμα και μπορούσαν να τα πουλήσουν. Το κρασί αγόραζαν κυρίως Βυτιναίοι και Μαγουλιανίτες και αυτό το γεγονός δεν ήταν τυχαίο. Οι Βυτιναίοι γνώριζαν την καλή ποιότητα του κρασιού από την εποχή που και οι ίδιοι είχαν κτήματα στον κάμπο του Δάρα. Η παράδοση λέει ότι οι Δαραίοι φύτευαν τα αμπέλια τη νύχτα κρυφά από τους Τούρκους. Αυτό φαίνεται να είναι μια αλήθεια, γιατί οι σειρές των κλημάτων ήταν ακανόνιστες και ανακατεμένες. Τα τελευταία από αυτά τα αμπέλια κόπηκαν τη δεκαετία του 1960 με την εκτεταμένη δενδροκαλλιέργεια στον κάμπο.

Σήμερα στον κάμπο καλλιεργούνται μηλιές, κυδωνιές και ροδακινιές. Τα μήλα είναι ξακουστά και πεντανόστιμα. Σαν νεαρή κοπέλα, με τις ευλογίες του πολύ αυστηρού παππού μου (ακόμα και σήμερα αδυνατώ να κατανοήσω πως ψήθηκε και έδωσε τη συγκατάθεσή του) εργάστηκα ένα καλοκαίρι στα μήλα. Ο έμπορος που αγόραζε τον πολύτιμο καρπό ενός χωραφιού δημιουργούσε ένα συνεργείο από ντόπιους εργάτες. Η ξαδέρφη μου δούλευε αρκετά χρόνια στα μήλα και έβγαζε καλό μεροκάματο. Βρισκόμενη για καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό, μου μπήκε η ιδέα να δουλέψω και εγώ μαζί της. Τα βρήκαμε, τα συμφωνήσαμε με τον έμπορο και το ραντεβού δόθηκε στις 7 το πρωί στην πλατεία του Δάρα. Ένα αγροτικό αυτοκίνητο αγκομαχώντας ανέβηκε την ανηφόρα και στάθηκε στη μέση του δρόμου. Καμιά δεκαριά άτομα, που αποτελούσαμε το συνεργείο, πηδήσαμε στην καρότσα του αγροτικού και ξεκινήσαμε για τον κάμπο. Η πρωινή ομίχλη, αν και καλοκαίρι, απλωμένη σαν γάζα θόλωνε τον ορίζοντα, τα δέντρα και τα χωράφια.

Το νοτισμένο γρασίδι μούσκευε τα παντελόνια μας από τα γόνατα και κάτω και η υγρασία μας τρυπούσε μέχρι τα κόκαλα. Η δουλειά ξεκίνησε αμέσως και η έντασή της ήταν τέτοια ώστε γρήγορα ξεχάσαμε τα βρεγμένα παντελόνια και τα παγωμένα χέρια. Στη μέση του χωραφιού τα μαζεμένα μήλα σχημάτιζαν έναν κατακίτρινο λόφο. Και λέω κατακίτρινο γιατί αναφέρομαι στην ποικιλία golden η οποία καλλιεργείται κατά κόρον στον κάμπο του Δάρα. Η δουλειά του συνεργείου ήταν να διαλέξει τα "υγιή" μήλα και να τα τοποθετήσει με συγκεκριμένη σειρά μέσα σε ξύλινα τελάρα. Έπρεπε να είσαι έμπειρος-η τεχνίτης-τρια για να το κάνεις γρήγορα και σωστά αυτό. Η δουλειά του νέοπα, δηλαδή η δική μου, ήταν να "ντύνω" τα τελάρα με αυτά τα μπλε-μωβ χαρτιά τα οποία προστατεύουν και σκεπάζουν το προϊόν. Και μη νομίζετε ότι αυτή η εργασία ήταν εύκολη, γιατί το στρώσιμο των χαρτιών έπρεπε να γίνει με συγκεκριμένη σειρά και ειδικό τρόπο. Να φανταστείτε ότι μέχρι να μάθω να το κάνω γρήγορα, σωστά και να δημιουργώ ένα απόθεμα έτοιμων τελάρων με προλάβαιναν αυτοί που τελάριαζαν τα μήλα.

Προς το μεσημεράκι, όταν σταματούσαμε για φαγητό, όλη αυτή η εργασία έπαιρνε μια μορφή γιορτής. Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Ερχόντουσαν αγρότες από τα γύρω χωράφια για να φάμε όλοι μαζί και να πούμε τα νέα μας. Τα πειράγματα και οι γαργαλιστικές ατάκες έδιναν και έπαιρναν. Πιστεύω ότι ένας σημαντικός λόγος αυτής της κοσμοσυρροής ήταν και η αφεντιά μου. Από την πρώτη κιόλας μέρα το γεγονός ότι η εγγονή του καθηγητή και της δασκάλας δουλεύει στον κάμπο μαθεύτηκε σε όλο τον ντουνιά. Εκείνο το καλοκαίρι αποτέλεσα την ατραξιόν του χωριού και των περιχώρων. Όλη αυτή η εμπειρία μου έχει αφήσει τόση γλύκα που ακόμα τη νιώθω στα χείλη μου. Σήμερα όλα αυτά τα τόσο απλά, μα τόσο σημαντικά γεγονότα έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 31
• 32
• 33
• 34
• 35
• …

  Go to chapter

  Go
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 33 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!