Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Το μικρό Δάρα της Αυστραλίας

Ο πρώτος Δαραίος έφυγε για την Αυστραλία το 1954. Το κουράγιο του ήταν αξιοθαύμαστο και το "ποδαρικό" του καλό, με συνέπεια να τον ακολουθήσουν στη συνέχεια και άλλοι χωριανοί. Συμπαραστάθηκε σε όλους και όλοι μαζί στέριωσαν και πρόκοψαν στην ξενιτιά. Όλοι οι Δαραίοι μετανάστες έφυγαν για την Αυστραλία σε καιρούς δύσκολους και φυσικά με μια μικρή αποσκευή στα χέρια τους. Σε αυτήν την αποσκευή, εκτός από τα λιγοστά υπάρχοντά τους, πήραν μαζί τους τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του χωριού και όλα τα κράτησαν ζωντανά και αναλλοίωτα. Κατάφεραν να ξεχωρίσουν και στον οικονομικό, αλλά και στον κοινωνικό στίβο. Έμειναν Έλληνες, έμειναν Δαραίοι κι ας ρίζωσαν σε ξένη χώρα. Υπήρξαν πάντα πρόθυμοι να μοιραστούν, όχι μόνο την αγάπη τους, αλλά και το υστέρημά τους, για το χωριό που άφησαν πίσω στην Ελλάδα. Είχαν ουσιαστικά δύο πατρίδες, τη μια της ανάγκης και την άλλη της αγάπης.

Είχαν λοιπόν το όραμα και το κουράγιο και πάλεψαν για να δημιουργήσουν το Δάρα της Αυστραλίας, το οποίο δεν είναι μόνον ένας χώρος όμορφος και μεγάλος, με δέντρα, με σπίτια και με ποτάμι. Είναι μια κυψέλη, όπου το μικρό μελίσσι των Δαραίων που έφυγε από το χωριό, παράγει το δικό του μέλι, που μυρίζει Ελλάδα, έλατο και θυμάρι του τόπου. Σε μια συνεδρίαση του 1979, ο Σύλλογος Δαραίων Αυστραλίας αποφάσισε να αγοράσει μια έκταση και να δημιουργήσει κάτι πολύ όμορφο για τους Δαραίους του Σίδνεϊ. Συμφώνησαν όλοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη και η αγορά της έκτασης ήταν πλέον γεγονός. Όρισαν μάλιστα και τα εγκαίνια του μικρού Δάρα, στις 17 Μαΐου 1981. Ο χρόνος ήταν λίγος και η δουλειά πολλή και δύσκολη, όμως τα κατάφεραν, και το χωριό της Αυστραλίας ζωντάνεψε και ήταν έτοιμο να μεταδώσει στα παιδιά τους την Ελληνική φλόγα και να τα γαλουχήσει με τα ήθη και τα έθιμα του τόπου.

Τα σπίτια που έχτισαν είναι ίδια με το παλιό στυλ των σπιτιών του Δάρα της Αρκαδίας. Χώμα είχαν για πάτωμα στο "χειμωνιάτικο", και ήταν αταβάνωτα, ενώ από τα πατερά (μεγάλα δοκάρια της στέγης) κρέμονταν τα πούσια (εξωτερικά φύλλα) των καλαμποκιών, μια παλιά συνήθεια των Δαραίων, να τα κρεμάνε στα δοκάρια της οροφής.

Σε αυτό το σημείο θα ανοίξω μια παρένθεση για να περιγράψω παιδικές θύμησες, οι οποίες αναδύονται σιγά-σιγά, όσο προχωράει αυτή η μαραθώνια αφήγηση της ιστορίας του χωριού μου. Μετά τη συγκομιδή των καλαμποκιών, ο θείος και η θεία μου, τα αποθήκευαν στο κατώι (ο χώρος κάτω από το κυρίως σπίτι) σχηματίζοντας έναν ολόκληρο "λόφο" από τον πολύτιμο καρπό. Το βράδυ, και αφού η οικογένεια είχε μαζευτεί από τα χωράφια και είχε τελειώσει με το δείπνο, κατέβαινε στο κατώι, καθόταν σε χαμηλά σκαμνάκια ή κουρελούδες και ξεκινούσε η διαδικασία αφαίρεσης των φύλλων και η αποθήκευση του καθαρού πλέον καρπού σε τεράστια μεταλλικά δοχεία. Όλα τα παιδιά μαζευόμασταν γύρω από τους μεγαλύτερους και παίρναμε μέρος σε αυτήν τη διαδικασία, παρακαλώντας τη θεία να μας διηγηθεί ιστορίες και μύθους για το χωριό. Πολλά πράγματα που έχω διηγηθεί μέχρι τώρα, ίσως και να τα θυμάμαι, από αυτές τις οικογενειακές μαζώξεις για το ξεφύλλισμα των καλαμποκιών. Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω για το Δάρα της Αυστραλίας.

Τα παραγώνια (ο χώρος μπροστά από το τζάκι) στα σπίτια του Δάρα της Αυστραλίας είναι στρωμένα με σαΐσματα (χειροποίητα υφαντά ρούχα από μαλλί κατσίκας) και στην αυλή υπάρχει φούρνος για τα ψησίματα. Πιο πέρα, σε ένα παλιό κτίσμα, έφτιαξαν το παραδοσιακό καφενείο, όπως του χωριού, με ξύλινες καρέκλες πλεγμένες με ψαθί, ίδιες και απαράλλαχτες με τις παλιές. Έβαλαν και ταμπέλα που γράφει: Καφενείο "Το Έθνος Δάρα". Ούζο, στραγάλια και λουκούμια είναι τα κεράσματα του καφενείου και χωρίς πίστωση. "Πίστωσις δεν δίδεται" έτσι έγραψαν φάτσα στο μαγαζί, γυρνώντας τις μνήμες χρόνια πίσω, τότε που η φτώχεια ήταν αβάσταχτη. Το Συμβούλιο αποφάσισε να δώσει στα εγκαίνια πανηγυρικό χαρακτήρα. Αποφάσισε επίσης να καλέσει τον θείο μου, τον Πρόεδρο της Κοινότητας Δάρα Αρκαδίας, για να παραστεί στα εγκαίνια και του έστειλαν την παρακάτω επιστολή:

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΑΡΑΙΩΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ Ο "ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ"
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΔΑΡΑ

Αγαπημένε μας Πρόεδρε

Στην προσπάθειά μας να μεταδώσουμε στα παιδιά μας την ελληνική φλόγα και να τα γαλουχήσουμε με τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας, εμείς ο Σύλλογος των Δαραίων του Σίδνεϊ της Αυστραλίας, δημιουργήσαμε το μικρό Δάρα, "μικρογραφία" του χωριού μας, σε ένα κτήμα που αγόρασε ο Σύλλογος για αυτόν τον σκοπό.

Στο μικρό Δάρα θα μαζευόμαστε όλοι οι Δαραίοι, τα παιδιά μας και οι φίλοι μας, για να ζούμε στιγμές ελληνικές, αδελφικές όπως κάποτε στο χωριό μας. Για τα εγκαίνια λοιπόν του χώρου αυτού, που θα γίνουν μεταξύ Απρίλη και Μάη, το Συμβούλιο έλαβε ομόφωνα την απόφαση να σε καλέσει, κύριε Πρόεδρε, να παρευρεθείς στη γιορτή των εγκαινίων, σαν ο νόμιμος εκλεγμένος εκπρόσωπος του χωριού μας. Όχι μόνο το Συμβούλιο, αλλά και οι Δαραίοι του Σίδνεϊ, θα το θεωρήσουμε τιμή μας και μεγάλη μας χαρά, να σε δούμε ανάμεσά μας, στις χαρούμενες αυτές στιγμές.

Περιττόν να τονιστεί ότι τα εισιτήρια θα είναι πληρωμένα από τον Σύλλογό μας και εδώ θα είσαι φιλοξενούμενος όλων των Δαραίων του Σίδνεϊ. Θα σε παρακαλέσουμε μόνο να έχουμε την απάντηση, θετική ή αρνητική, μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 1981.

Εκείνος φυσικά και αποδέχθηκε το κάλεσμα και έκανε το μεγάλο ταξίδι. Θυμάμαι ότι μας είχε πει τα παρακάτω λόγια επιστρέφοντας από την Αυστραλία: "Το ταξίδι αυτό ήταν το μεγάλο "δώρο" για μένα στα 12 χρόνια που είχα την τιμή να είμαι Πρόεδρος στο Δάρα. Εκείνο το ταξίδι ήταν μεγάλο, χιλιάδες μίλια μακριά, όμως εγώ εκεί που πήγα, ούτε στιγμή, δεν ένιωσα πως ήμουν σε ξένη χώρα. Σε κάθε βήμα, κάθε ώρα, οι Δαραίοι της Αυστραλίας με την καλοσύνη τους ήταν μπροστά μου, ήταν μαζί μου".

Και συνέχισε να μας διηγείται: "Στο καφενείο το κουβεντολόι ήταν παραδοσιακό-νταρέϊκο. Κουτσομπολιά χαριτωμένα, παροιμίες, ιστορίες και ανέκδοτα του χωριού. Τέτοια είναι και τα θέματα στο καφενείο του Δάρα Αρκαδίας. Κάποιοι έπαιζαν χαρτιά (δηλωτή) και ολοκλήρωναν με αυτόν τον τρόπο την εικόνα των καφενείων του χωριού. Εκείνοι οι φευγάτοι στη μακρινή Αυστραλία ήταν πιο κοντά από εμάς στο Δάρα, το Δάρα της Αρκαδίας. Εκείνα που έκαναν, εκείνα που έλεγαν, με δυσκόλευαν να βρω, ποιο Δάρα είναι πιο κοντά στα παλιά και στην παράδοση".

"Δαρέϊκα ήταν όλα την ημέρα της γιορτής, σύμφωνα με το γράμμα της παράδοσης. Οι ψησταριές, τα τραγούδια, τα κλαρίνα και οι χοροί. Λες και το πανηγύρι γινόταν στα αλώνια ή στην πλατεία του χωριού της Αρκαδίας. Χίλιοι Έλληνες και Αυστραλοί βρέθηκαν στη γιορτή. Ήταν και πολλοί επίσημοι καλεσμένοι, όπως ο Δήμαρχος της πόλης, ο Πρόξενος της Ελλάδας, ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας των μεταναστών της Αυστραλίας κ.α. Δημοσιογράφοι και ανταποκριτές κατέγραψαν τις εκδηλώσεις και κεντρικοί σταθμοί ασχολήθηκαν στα δελτία ειδήσεων και είπαν πολλά για τη γιορτή. Από το Σίδνεϊ μέχρι το "χωριό" είχαν πινακίδες με βέλη που έγραφαν: "προς Δάρα".

Ο θείος μου, ως Πρόεδρος της Κοινότητας, σαν ήρθε η ώρα να μιλήσει, πήρε το μικρόφωνο και είπε λόγια της στιγμής και του αυθορμητισμού. Το κλίμα και η συγκίνηση δεν του επέτρεψαν να εκφωνήσει τον λόγο που είχε προσχεδιάσει: "Δαραίοι, κάνατε κάτι μεγάλο, που με τον καιρό θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο. Εγώ δεν μπορώ να ορίσω τα σύνορα, άλλοι θα το κάνουν. Θα το κάνει η ιστορία, γιατί και το ίδιο είναι ιστορία. Ως εκπρόσωπος της Κοινότητας σας συγχαίρω και σας ευχαριστώ". Αυτά ήταν τα λίγα λόγια, που η συγκίνηση του επέτρεψε να εκφωνήσει!

Το μεγαλύτερο έργο που έγινε στο Δάρα Αρκαδίας και που συνέβαλε σημαντικά ο Σύλλογος Δαραίων Σίδνεϊ ήταν το υδραγωγείο και η διανομή του νερού σε όλα τα σπίτια, όπως έχω περιγράψει στο προηγούμενο κεφάλαιο. Ακολούθησαν και άλλες πολλές δωρεές για έργα ανάπτυξης του χωριού. Οι απανταχού Σύλλογοι των Δαραίων, δίκαια και με το σπαθί τους, πήραν τον τίτλο του ευεργέτη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 33
• 34
• 35
• 36
• 37
• …

  Go to chapter

  Go
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 35 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!