Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Μονή Αιμυαλών

Από τις 24 Αυγούστου του 2023 είχα αφήσει μια σημαντική εκκρεμότητα. Εκείνη την ημέρα είχα κάνει μια solo εξόρμηση, για πρώτη φορά, στο όμορφο χωριό Ζυγοβίστι (κεφάλαιο 43 της ιστορίας). Το χωριό με αποπλάνησε και με υπέταξε, αναγκάζοντάς με να του αφιερώσω περισσότερη ώρα απ΄ όση υπολόγιζα. Έτσι, δεν πρόλαβα να επισκεφθώ τη Μονή Αιμυαλών, η οποία βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το Ζυγοβίστι και συνδέεται άμεσα με αυτό, αφού οι πρώτοι κάτοικοι και ιδρυτές του χωριού και της Μονής ήταν οι Κovτoγιαvvαίoι, οι οποίοι ήρθαν από το χωριό των Αιμυαλών της Μεσσηνίας, στα τέλη του 16ου αιώνα, για να γλιτώσουν από τους Τούρκους.

Όμως, το Σάββατο 7 Οκτωβρίου του 2023 μου δόθηκε η ευκαιρία να καλύψω αυτήν την εκκρεμότητα. Μετά από ένα πλούσιο γεύμα στην ταβέρνα η «Στεμνίτσα» αποφασίσαμε με την παρέα μου να κατηφορίσουμε προς τη Μονή η οποία βρίσκεται σε ένα ειδυλλιακό και καταπράσινο φαράγγι που σχηματίζει το ρέμα του Ζυγοβιστίου (Ζυγοβιστινόρεμα). Χτισμένη μέσα σε βράχο, ιδρύθηκε το 1608 από τον μοναχό Γρηγόριο Κοντογιάννη και τη μοναχή αδελφή του Ευπραξία Παϊσία από τους Αιμυαλούς της Μεσσηνίας. Μια άλλη εκδοχή για το όνομα της Μονής αναφέρει ότι εκεί πήγαιναν και θεραπεύονταν όσοι δεν είχαν σώας τας φρένας και έτσι «αποκτούσαν πίσω το μυαλό τους». Μια τρίτη εκδοχή υποστηρίζει, ότι κατά τη διάρκεια μιας λειτουργίας ένα περιστέρι μπήκε στον ναό της Μονής και κάθισε στην Αγία Τράπεζα. Ο παπάς διέκοψε τους ψαλμούς για να το διώξει και τότε η μοναχή Παϊσία του είπε: «Μυαλά, παπά, μυαλά, παπά!» ώστε να επανέλθει στη λειτουργία καθώς θεώρησε το περιστέρι σύμβολο του Αγίου Πνεύματος. Υπάρχει και τέταρτη εκδοχή που λέει ότι η ονομασία οφείλεται στα άφθονα σαλιγκάρια που υπάρχουν στην περιοχή καταγωγής των ιδρυτών, που στα μανιάτικα ονομάζονται αιμυαλοί.

Φτάσαμε σε ένα άπλωμα, πριν την είσοδο, όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο. Σε αυτό το σημείο υπάρχει ο Ληνός (πατητήρι) της Μονής. Μερικά σκαλάκια μας οδήγησαν μπροστά από το πέτρινο κτίσμα.

Η Μονή Αιμυαλών προσέφερε σπουδαίες υπηρεσίες στα χρόνια της σκλαβιάς των Ελλήνων από τους Τούρκους, αλλά και στον Αγώνα της Απελευθέρωσης. Οι καταδιωκόμενοι από τους εχθρούς ήξεραν ότι στο μοναστήρι μπορούσαν να αναζητήσουν καταφύγιο. Όμως, όταν άρχισε ο μεγάλος διωγμός των Κλεφτών, και ειδικά των Κολοκοτρωναίων, τα αρκαδικά βουνά και τα χωριά έγιναν αφιλόξενα για αυτούς. Οι Κλέφτες χωρίστηκαν σε ομάδες γυρεύοντας καταφύγιο σε μέρη και ανθρώπους της εμπιστοσύνης τους. Ένα από τα μπουλούκια των Κολοκοτρωναίων είχε για αρχηγό τον Γιάννη Κολοκοτρώνη, με το παρατσούκλι Ζορμπάς. Ο Γιάννης, λοιπόν, μαζί με τον ξάδερφό του Γιώργο (Καπετάν Γιώργα) και άλλους τέσσερις Κλέφτες ζήτησαν καταφύγιο στη Μονή Αιμυαλών, παρά τις αντιρρήσεις του Θεόδωρου ο οποίος είχε κάποιες βάσιμες υποψίες για την αξιοπιστία των μοναχών.

Φτάνοντας στο μοναστήρι, συνάντησαν έναν καλόγερο ο οποίος κλάδευε το αμπέλι. Τους έδωσε φαγητό αλλά τους είπε να μην πάνε στη Μονή γιατί, προφανώς, φοβόταν τις συνέπειες αφού οι Τούρκοι είχαν βγάλει φιρμάνι για σκληρές τιμωρίες σε όσους βοηθούσαν τους καταδιωκόμενους. Αυτοί αρνήθηκαν να φύγουν και τότε ο καλόγερος τους έκρυψε στον Ληνό. Ο Ληνός της Μονής Αιμυαλών ήταν ένα κτίσμα από πέτρες, του 1781, που εκεί πατούσαν τα σταφύλια και ακόμα υπάρχει η δεξαμενή στην οποία συγκεντρωνόταν ο μούστος για να μεταφερθεί αργότερα στα βαρέλια του μοναστηριού.

Ο καλόγερος, όμως, αφού έκανε τους Κλέφτες να πιστέψουν ότι ήταν ασφαλείς μέσα στον Ληνό έτρεξε γρήγορα στη Δημητσάνα (κάποιοι ιστορικοί λένε κατόπιν εντολής του ηγούμενου της Μονής) προδίδοντάς τους στους Τούρκους. Κατέφτασε, λοιπόν, το τουρκικό απόσπασμα και άρχισε η μάχη. Οι ταμπουρωμένοι Κλέφτες, τουφεκώντας από τις πολεμίστρες, απέκρουαν τις επιθέσεις γεμίζοντας τον περίβολο με νεκρούς Τούρκους. Μετά την άρνηση των Κολοκοτρωναίων να παραδοθούν, οι επιτιθέμενοι έβγαλαν κάποια κεραμίδια της στέγης και πέταξαν μέσα αναμμένο θειάφι, ζυμωμένο με λάδι και κερί. Πήραν φωτιά τα κλήματα με τα οποία ήταν γεμάτος ο Ληνός και έτσι οι Κλέφτες, αναγκαστικά, πετάχτηκαν έξω για να μην καούν ζωντανοί. Συνέχισαν να μάχονται με γενναιότητα εναντίον των Τούρκων, αλλά η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη.

Οι Τούρκοι δε σεβάστηκαν τους νεκρούς Έλληνες για τη γενναία μάχη που έδωσαν. Τους έκοψαν τα κεφάλια, τα διαπόμπευσαν στη Δημητσάνα και στη συνέχεια τα έστειλαν στην Τρίπολη όπου τα κρέμασαν στον πλάτανο της πλατείας (σημερινή Πλατεία Κολοκοτρώνη) για παραδειγματισμό.

Η μεγαλειώδης αυτή θυσία των Κολοκοτρωναίων, στον Ληνό της Μονής Αιμυαλών, καταγράφηκε στο εκκλησιαστικό βιβλίο του μηνός Απριλίου του μοναστηριού το οποίο σήμερα βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας. Υπάρχει, όμως, και δημοτικό τραγούδι που εξυμνεί την αλησμόνητη θυσία των Ελλήνων και τα λόγια του είναι τα εξής:

Καλόγερος εκλάδευε στης Αιμυαλούς τ’ αμπέλι,
βλέπει δυο κλέφτες κι έρχονται, δυο λεροφορεμένους.
Από μακριά τον χαιρετούν κι από κοντά του λένε:
-Για κρύψε μας, καλόγερε, κρύψε μας μπουραζέρη
ψωμί κρασί για φέρε μας, τ’ είμαστε πεινασμένοι.
-Ελάτε μπάτε στο ληνό να κάμετε λημέρι.
-Τήρα καλά καλόγερε, να μη μας μαρτυρήσεις,
σου κόβει ο Γιώργος τα μαλλιά κι ο Γιάννης το κεφάλι.
Και τον ανήφορο έκαμε στη Δημητσάνα πάει
κι ευθύς τελάλι έβαλε, σε τρεις μεριές στη χώρα.
-Μεσ’ στο ληνό γιατάκιασα τους Κολοκοτρωναίους,
μικροί μεγάλοι στ’ άρματα τους Κλέφτες να σκοτώστε!
Τρεις παγανιές εβγήκανε και πάνε να τους πιάσουν.
Από μακριά τους έζωσαν κι από μακριά τους λένε:
-Έβγα Γιάννη, προσκύνησε μ’ όλη τη συντροφιά σου,
να σου χαρίσω τη ζωή και σε και στα παιδιά σου.
-Πως με περνάς Μπουλούμπαση, για να σε προσκυνήσω,
που ‘γω είμαι ο Γιάννης ο Ζορμπάς κι αν θέλεις, πλησιάζεις.
Δεν κόταγαν να παν κοντά, τους έτρωγε το φίδι,
ρίξαν φωτιά μεσ’ το ληνό, κουβάρια θειαφοκέρι,
πιάσαν oι κληματόβεργες κι ο Γιάννης τραγουδάει.
-Τώρα να ιδείς, Μπουλούμπαση, να ιδείς πως προσκυνάνε,
δεν είναι μια, δεν είναι δυό, που σ’ έκαμ’ άνω κάτω,
που σ’ έκαμα σαν τον λαγό Μπουλούμπαση να τρέμεις!
Και το ντουφέκι τ’ άδειασε κι έκαμ’ ένα γιουρούσι,
τρεις παταριές του ρίξανε και πέφτει λαβωμένος,
και η φωτιά τους έζωσε και τ’ άρματα δεν πιάνουν
του ρίχνουν άλλη παταριά κι εμούγκρισε σαν λύκος.
-Αφήνω γεια, συντρόφοι μου, μ’ έφαγαν οι μουρτάτες.
Κι ο Θοδωρής αγνάντευε ψηλά απ΄ την Κλινίτσα.
-Σήκω, Φόρτο, να φύγωμε στη Ζάκυνθο να πάμε,
τι μας εζώσαν τα σκυλιά οι άπιστοι μουρτάτες.

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, αλλά και από τα λόγια του τραγουδιού, φαίνεται ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης παρακολουθούσε από το βουνό Κλινίτσα (τμήμα του Μαινάλου) τη σφαγή του αδελφού του και των συντρόφων του και επάνω στον αβάσταχτο πόνο του άφησε ευχή και κατάρα στους απογόνους του να εκδικηθούν κάποια μέρα το μοναστήρι. Αργότερα όμως, λίγο πριν τον θάνατό του, πήρε πίσω την κατάρα του για τη Μονή Αιμυαλών. Σήμερα στον τοίχο του Ληνού είναι ενσωματωμένη η παρακάτω μαρμάρινη επιγραφή:

Διαβήκαμε τη μαύρη σιδερένια πόρτα με τις χρυσές λεπτομέρειες

και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε κάμποσα πέτρινα σκαλιά.

Σε πολύ λίγο είδαμε να ξεπροβάλει πίσω από τον βράχο ένα μακρόστενο κτίριο με κόκκινα κεραμίδια.

Η είσοδός μας στη Μονή έγινε μέσα από μια πύλη,

η οποία μας οδήγησε σε έναν ευρύχωρο περίβολο. Στο κέντρο του ορθώνεται ένας πανύψηλος πλάτανος από τα κλαδιά του οποίου κρέμονται κάμποσες καμπάνες. Χαµηλότερα, είδαμε µικρούς κήπους τους οποίους ποτίζει η πετρόχτιστη πηγή της αυλής. Γιγάντιες ορτανσίες κοσμούσαν το πλάι των πέτρινων σκαλιών που οδηγούν στο εσωτερικό του μοναστηριού.

Σηκώσαμε το βλέμμα ψηλά και είδαμε τη Μονή σφηνωμένη μέσα στον βράχο. Έμοιαζε σαν να αιωρείται πάνω από τη χαράδρα. Τα πρώτα κελιά είχαν χτιστεί µέσα σε κοιλότητες του βράχου, εξωτερικά είχαν προστεθεί άλλα κτίσµατα και προσκυνήµατα και στον απρόσιτο αυτό βράχο είχαν καταφύγει, αρχικά, ερηµίτες στα ασκηταριά τους. Η σημερινή Μονή ιδρύθηκε στα τέλη του 16ου-αρχές 17ου αιώνα στο σημείο όπου προϋπήρχε ο ναός της Αγίας Τριάδας. Βρισκόταν σε ακμή τον 17ο και τον 18ο αιώνα και λειτούργησε ως το 1925, οπότε διαλύθηκε και προσαρτήθηκε στη Μονή Προδρόμου. Το 1964 επαναλειτούργησε ως γυναικείο μοναστήρι. Σήμερα μονάζουν εδώ άνδρες μοναχοί.

Διασχίσαμε μια ακόμα πύλη

και ανεβαίνοντας, τώρα, κάποια σκαλιά βρεθήκαμε στο εσωτερικό.

Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου και πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Έχει εξαιρετική καλλιτεχνική και πολιτιστική αξία, για το Καθολικό της και για τα κειμήλιά της. Το Καθολικό της είναι ένας μικρός ναός μονόκλιτης βασιλικής που βρίσκεται κάτω από τον ογκώδη βράχο, μέσα σε φυσικό σπήλαιο, αόρατος από το έξω περιβάλλον της Μονής. Εκεί μας οδήγησαν τα σκαλιά και μάλιστα φτάσαμε την ώρα που μόλις είχε ξεκινήσει ο Εσπερινός. Ο ναός ήταν βυθισμένος στο σκοτάδι και ο ιερέας, μαζί με τους ψάλτες, τελούσε τη λειτουργία υπό το φως λιγοστών κεριών. Όπως μας εξήγησε λίγο αργότερα ένας μοναχός, η συσκότιση κατά τη διάρκεια του Εσπερινού είναι ένα τελετουργικό που εφαρμόζεται και στο Άγιο Όρος. Στην αριστερή πλευρά του ναού καταφέραμε να διακρίνουμε, παρόλο το σκοτάδι, την εικόνα της Παναγίας.

Το σπήλαιο είναι ζωγραφισμένο από τους διάσημους, τότε, τοιχογράφους αδελφούς Γεώργιο και Δημήτριο Μόσχο από το Ναύπλιο. Θαυμαστό είναι, επίσης, και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού, έργο του 1632.

Στη συνέχεια βγήκαμε στο μπαλκόνι το οποίο κρέμεται πάνω από το φαράγγι και προσφέρει ανεμπόδιστη και καταπράσινη θέα.

Στο κατόπι μας ήρθε ένας σχετικά νεαρός μοναχός ο οποίος θέλησε να μάθει από πού ερχόμαστε και αν είναι η πρώτη μας επίσκεψη στη Μονή Αιμυαλών. Στην απάντησή μας ότι είναι η πρώτη μας φορά στη Μονή, ξεκίνησε μια μίνι ιστορική ξενάγηση δίνοντάς μας τις πληροφορίες που σας μετέφερα μέσω της αφήγησής μου.

Οι ερωτήσεις που του απευθύναμε εμείς σχετίζονταν με τη μοναστική ζωή και απαντήθηκαν χωρίς ενδοιασμούς και περιστροφές από εκείνον. Μας είπε, λοιπόν, ότι κατάγεται από τη Νυμφασία και ότι έγινε μοναχός όχι σε νεαρή ηλικία. Η καθημερινότητά του κυλάει αρμονικά και ότι οι μοναχοί έχουν το δικαίωμα να φύγουν από τη Μονή για λίγες μέρες, μόνο τον Σεπτέμβριο μήνα, και να επισκεφθούν τους δικούς τους ανθρώπους. Μας είπε, επίσης, ότι η Μονή στην παρούσα φάση δε δύναται να φιλοξενήσει κόσμο, όμως, γίνονται ενέργειες ώστε αυτό να αλλάξει, δίνοντας την ευκαιρία σε συγγενείς των μοναχών να μπορούν να μένουν στο μοναστήρι για λίγες μέρες.

Η συζήτηση έφτασε, αναπόφευκτα, και στο Δάρα και μάλιστα γνώριζε κάποιους Δαραίους κατοίκους. Μας προέτρεψε να κεραστούμε γλυκίσματα και παξιμάδια που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι μιας σάλας η οποία ήταν διακοσμημένη με φανταστικούς σκαλιστούς μπουφέδες και στο τέλος μας έδωσε ένα σωρό χάρτινες εικόνες.

Βγήκαμε, ξανά, στον αυλόγυρο και επιδοθήκαμε σε ένα φωτογραφικό κρεσέντο, αφού το σκηνικό ήταν ειδυλλιακό, ήσυχο και πανέμορφο.

Την ώρα που βγήκαμε από την τελευταία πόρτα της Μονής Αιμυαλών

ο ήλιος που είχε, ήδη, γύρει πίσω από τις ψηλές βουνοκορφές είχε βάψει τον ουρανό με τα πορτοκαλοκόκκινα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Ήταν ένα μαγικό σκηνικό, σε ένα μαγικό μέρος της αθάνατης αρκαδικής γης, η οποία δε θα πάψει ποτέ να με συναρπάζει, να με υπνωτίζει, να με εξιτάρει και να με τραβάει σαν μαγνήτης για πάντα στην αγκαλιά της.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 43
• 44
• 45
• 46

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 45 of 46

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!