Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Το Δάρα και ο Πόλεμος του 1940

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, στις 5:30 τα ξημερώματα, η Ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε σε όλο σχεδόν το μήκος των Ελληνοβαλκανικών συνόρων. Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου, που εκδόθηκε στις 28 Οκτωβρίου, αναφέρει: "Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από τις 5:30 σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους".

Οι Δαραίοι έμαθαν την κήρυξη του πολέμου από τις καμπάνες και από το ραδιόφωνο άκουσαν το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν. Υπήρχε τότε ένα ραδιόφωνο στο Δάρα, που δούλευε με μπαταρία αυτοκινήτου, και βρισκόταν στο καφενείο του χωριού.

Το ένα από τα τρία καφενεία του χωριού, το οποίο την άνοιξη και το καλοκαίρι γεμίζει όλο τον αυλόγυρο με τραπέζια και καρέκλες. Η λήψη της φωτογραφίας έγινε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όταν τα πάντα ήταν κλειστά. Εκείνη τη μέρα, τριγυρίζοντας στους δρόμους του Δάρα δε συνάντησα ούτε πουλί πετούμενο, τόση ήταν η ερημιά. Σαν να είχε κηρυχθεί πόλεμος και όλοι οι κάτοικοι να είχαν εξαφανιστεί στα καταφύγια.

Για τους αγρότες ο Οκτώβρης είναι μήνας σποράς. Οι Δαραίοι τον λένε και Αγιοδημήτρη. Εκείνο το πρωινό, οι περισσότεροι κάτοικοι με τα "ζευγάρια τους" (τα ζώα τους), ήταν στα χωράφια πριν ακόμα χτυπήσουν οι καμπάνες συναγερμό. Με το άκουσμα της καμπάνας όλοι ξέζεψαν τα ζώα τους και πήγαν στο χωριό. Η πλατεία και τα καφενεία γέμισαν κόσμο. Οι στρατεύσιμοι αποχαιρετούσαν συγγενείς και φίλους και με τα ρούχα της δουλειάς και τα γουρουνοτσάρουχα (υποδήματα από δέρμα γουρουνιού) έφευγαν για τα κέντρα επιστράτευσης. Τα μέσα μεταφοράς σπάνιζαν ή δεν υπήρχαν καθόλου, οπότε οι περισσότεροι έφυγαν με τα πόδια προς την Τρίπολη. Με τις ευχές όλων και με λίγο ψωμί για τις πρώτες ώρες ξεκίνησαν όλοι για τη νίκη. Τις αμέσως επόμενες μέρες ειδικές περιοδεύουσες επιτροπές, στις οποίες συμμετείχαν και τοπικοί εκπρόσωποι, διάλεγαν τα ικανά άλογα και μουλάρια, και με τη διαδικασία της επίταξης, τα έπαιρναν για μεταφορικά μέσα του στρατού. Η επίταξη των ζώων ασφαλώς και ήταν αναγκαία για τον στρατό, ήταν όμως και μια σοβαρή αποδυνάμωση για τη γεωργία στο Δάρα.

Στο παλιό σχολείο, κάθε βράδυ μετά τη δουλειά τους, οι γυναίκες του χωριού, κυρίως οι πιο ηλικιωμένες, πήγαιναν και κάτω από το φως του λυχναριού (τσιμπλή το έλεγαν, λόγω του λιγοστού φωτός), άλλες έγνεθαν και άλλες έπλεκαν φανέλες, κάλτσες και γάντια για τους στρατιώτες. Από τις προίκες των κοριτσιών έστελναν κουβέρτες στο μέτωπο. Στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας άφησαν τη ζωή τους 4 Δαραίοι.

Η Γερμανική εισβολή στο Ελληνικό έδαφος έγινε τις πρώτες ώρες, στις 6 Απριλίου 1941. Ο Ελληνικός Στρατός αντιστάθηκε με απαράμιλλο ηρωισμό, αλλά δυστυχώς, στις 27 Απριλίου μπήκαν στην Αθήνα οι πρώτες μηχανοκίνητες φάλαγγες. Στις 8:45 της ίδιας ημέρας ύψωσαν στην Ακρόπολη τη Γερμανική σημαία. Η κατοχή της Ελλάδας ήταν πλέον γεγονός.

Στις 30 Απριλίου 1941 σχηματίστηκε η πρώτη κατοχική κυβέρνηση. Σοβαρή απειλή για τον λαό, κυρίως των πόλεων, ήταν η αρπαγή της όποιας παραγωγής από τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Η πείνα θέριζε τον κόσμο και πολλοί κάτοικοι των πόλεων, όσοι βέβαια μπορούσαν, στράφηκαν προς την ύπαιθρο και τα χωριά, προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής και τροφής. Αυτό έκαναν ο παππούς και η γιαγιά μου, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις δουλειές τους και τις καριέρες τους στην Αθήνα (καθηγητής με ιδιόκτητο σχολείο και δασκάλα) και εγκαταστάθηκαν στο Δάρα προσπαθώντας να επιβιώσουν.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ο πληθυσμός του Δάρα διπλασιάστηκε και ευτυχώς πολλοί κατάφεραν να ξεπεράσουν την απειλή του θανάτου από την πείνα. Όμως η σχετικά μικρή παραγωγή σε είδη πρώτης ανάγκης αύξησε τη φτώχεια και πολλαπλασίασε τα προβλήματα στον τοπικό πληθυσμό. Γρήγορα τα ρούχα και τα παπούτσια (γουρουνοτσάρουχα) άρχισαν να λιγοστεύουν. Οι περισσότερες γυναίκες και κυρίως τα παιδιά γύριζαν μέσα στο χωριό δίχως παπούτσια. Σεντόνια, φουστανέλες, κουρτίνες, μαξιλαροθήκες ακόμα και σημαίες έγιναν φορεσιές. Έκαναν από ξύλα τσόκαρα και από τσουβάλια παντελόνια. Όσο και αν φαίνεται και ακούγεται σήμερα παράξενο χάθηκαν ακόμα και οι χτένες. Τότε όλες οι γυναίκες είχαν μακριά μαλλιά και τα ξέπλεκαν με πιρούνια. Τα σαπούνια γρήγορα τελείωσαν και έτσι το πλύσιμο των ρούχων γινόταν με σταχτόνερο (αλισίβα). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα ρούχα να χάνουν το χρώμα τους, κυρίως το λευκό, και να σκληραίνουν σαν αδιάβροχα (αμπάνιαζαν από την απλυσιά, έλεγαν).

Η ψείρα γέμισε τον τόπο, τα σπίτια, τις αποθήκες, τις αυλές, τα στανοτόπια, τα πάντα. Η μαμά μου, η οποία γεννήθηκε εκείνη την εποχή στο χωριό, μου διηγείται ότι η γιαγιά μου την έλουζε με πετρέλαιο για να φύγουν οι ψείρες.

Λαθραίο έλεγαν τον καπνό που κάπνιζαν, γιατί η εμπορία του ήταν απαγορευμένη πριν από την Κατοχή. Δέματα με ολόκληρα φύλλα μέσα σε τσουβάλια, τα έφερναν και τα πούλαγαν μαζί με το καλαμπόκι για ξεκάρφωμα. Οι καπνιστές τον ψιλοέκοβαν με το μαχαίρι πάνω στο τραπέζι και με χαρτί από εφημερίδες ή και από βιβλία έστριβαν τσιγάρο. Όμως γρήγορα τελείωσαν όσα χαρτιά είχαν και τη θέση τους πήραν τα πούσια (εξωτερικά φύλλα του καλαμποκιού).

Τα τρόφιμα ήταν μετρημένα σε ποσότητα αλλά και σε ποικιλία. Το ψωμί ήταν η βάση, κυρίως από καλαμπόκι, η άνοστη μπομπότα. Τα συνηθισμένα φαγητά ήταν τραχανάς, χυλοπίτες, φασόλια, χόρτα. Όσο για κρέας στη "χάση και στη φέξη". Η μόνη που είχαν άφθονο κρέας ήταν οι ζωοκλέφτες, που δεν ήταν και λίγοι. Αρκετές φορές έλειπε ακόμα και η μπομπότα και τότε έφτιαχναν χυλό. Έτσι ζούσαν. Η ζάχαρη, ο καφές, το ρύζι, τα φάρμακα, τα ποτά, το φωτιστικό πετρέλαιο και πολλά άλλα είδη χάθηκαν από την αγορά.

Για φωτισμό τις νύχτες είχαν το λαδολύχναρο (φυτίλι βουτηγμένο σε λίπος γουρουνιού), και τα τζάκια που έκαιγαν στο χειμωνιάτικο. Πρόβλημα ήταν και το άναμμα της φωτιάς, γιατί χάθηκαν τα σπίρτα και οι αναπτήρες. Τα βράδια, πριν πέσουν για ύπνο οι νοικοκυρές, σκέπαζαν καλά τα αναμμένα δαυλιά με στάχτη για να μη "χωνέψουν" τη νύχτα και να κρατήσουν φωτιά μέχρι το πρωί. Το φαινόμενο της δανεικής φωτιάς από τη γειτονιά δεν ήταν σπάνιο, αλλά συνηθισμένο γεγονός. Τη μεταφορά από σπίτι σε σπίτι την έκαναν πάνω σε κομμάτια από σπασμένα κεραμίδια. Αν σε κάποιο σπίτι υπήρχε λεχώνα δεν έδινε φωτιά, έτσι ήταν το έθιμο.

Ο κάμπος του Δάρα, αν και προσφερόταν για την καλλιέργεια καρποφόρων δέντρων, ήταν άδειος και σπάνια υπήρχαν τέτοια δέντρα. Τα αμπέλια δεν είχαν καρποφορία, γιατί έλειπαν τα σχετικά φυτοφάρμακα, τα οποία θα ενίσχυαν και θα φρόντιζαν τον καρπό. Η φτώχεια δεν ήταν η μοναδική μάστιγα για τους Δαραίους. Γρήγορα εμφανίστηκαν οι ζωοκλέφτες, οι οποίοι πολλαπλασιάστηκαν μετά την Κατοχή. Από αυτήν την πληγή απάλλαξαν την ύπαιθρο το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Για τα επόμενα χρόνια της Κατοχής η ζωοκλοπή ήταν μόνο θλιβερή ανάμνηση. Οι τσοπάνηδες άφηναν πια τις στάνες μόνες τους στα βουνά και χαρακτηριστικά έλεγαν: "Τα φυλάει ο Στασινόπουλος". Ο Χρήστος Στασινόπουλος ήταν διοικητής σε μια από τις πρώτες ανταρτοομάδες του ΕΛΑΣ στην περιοχή του Δάρα.

Στην αρχή της Κατοχής στην Πελοπόννησο, οι εμφανίσεις των Ιταλικών στρατευμάτων στα χωριά ήταν χαλαρές, και κύριο σκοπό είχαν το πλιάτσικο. Από διηγήσεις των συγγενών μου γνωρίζω ότι στο Δάρα έκλεβαν πολύ τις κότες. Οι Γερμανοί ήταν όμως πολύ βάρβαροι. Όπου πέρναγαν έσπερναν φωτιά, σίδερο και αίμα. Όλοι, αλλά κυρίως οι άντρες, σε κάθε Γερμανική επιδρομή έφευγαν στα βουνά, κυρίως στον Σαϊτά.

Από τον φόβο των ανταρτών οι Γερμανοί έκαναν οργανωμένες επιδρομές με τη συνοδεία αρμάτων και πυροβολικού. Στο πέρασμά τους έκαιγαν, άρπαζαν, σκότωναν και κατέστρεφαν τα πάντα. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ οργάνωναν δίκτυα ενημέρωσης των πολιτών για τις κινήσεις των στρατευμάτων Κατοχής. Τότε για πρώτη φορά η ύπαιθρος δικτυώθηκε με τηλεφωνικές συνδέσεις. "Ελεύθερα" στο έδαφος τηλεφωνικά καλώδια απλώθηκαν και έφτασαν στα περισσότερα γύρω χωριά. Οι οργανώσεις των χωριών έδιναν το σήμα του συναγερμού με τα χωνιά και κυρίως με τις καμπάνες. Οι καμπάνες τότε χτυπούσαν μόνο για συναγερμό ή για κηδείες.

Ασφαλώς η ζωή των Δαραίων στην Κατοχή ήταν χίλιες φορές καλύτερη από εκείνη των κατοίκων των πόλεων. Στο χωριό όλο και κάτι θα βρισκόταν για να κρατηθεί ο άνθρωπος στη ζωή. Όμως στα χρόνια της Κατοχής το τίμημα για το χωριό ήταν μεγάλο και οδυνηρό. Τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής στην προσπάθειά τους να τρομοκρατήσουν τον λαό δολοφόνησαν αρκετούς Δαραίους ακόμα και μαθητές. Το "έγκλημά" τους ήταν ότι βρέθηκαν στον δρόμο των βαρβάρων, στο πέρασμα εκείνων που με μεγάλη ευκολία έκαιγαν και άρπαζαν. Ήθελαν με φωτιά και σίδερο να υποτάξουν τις ψυχές των ανθρώπων. Ήθελαν να βάλουν στο περιθώριο τον λαό άπραγο, μοιρολάτρη και άβουλο σκλάβο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 28
• 29
• 30
• 31
• 32
• …

  Go to chapter

  Go
• 50

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 30 of 50

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!