Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Βαλτεσινίκο-Μονή Αγίου Νικολάου-Μονή Φιλοσόφου-Ζάτουνα

Το τριήμερο 3-4-5 Νοεμβρίου του 2023 βρέθηκα για μια ακόμα φορά στην Ορεινή Αρκαδία. Όμως, σε αυτήν μου την εξόρμηση πρωτοτύπησα και δεν έμεινα στο Δάρα. Έκλεισα ένα δωμάτιο στον ξενώνα "Πέτρα και Έλατο" στο Βαλτεσινίκο. Από τις αρχές Οκτώβρη του 2023 έχει εγκατασταθεί στο χωριό η κοπέλα του γιου μου η οποία διορίστηκε εδώ αγροτική γιατρός. Όπως είναι, λοιπόν, αναμενόμενο τα πήγαινε-έλα στην Αρκαδία θα ενισχυθούν ακόμα περισσότερο αφού, εκτός από την αγάπη μας για την περιοχή, έχουμε και καινούριο, σημαντικότατο λόγο, για πυκνές επισκέψεις στον Νομό. Φτάσαμε στο χωριό, μαζί με τον γιο μου, Παρασκευή απογευματάκι. Η διαφορά θερμοκρασίας σε σχέση με την Αθήνα έγινε αμέσως αισθητή. Ένα αμάνικο γιλεκάκι ήταν λίαν απαραίτητο κατά τη διάρκεια του πρώτου περίπατου στα ανηφορικά δρομάκια του οικισμού.

Τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο στο σπίτι της Φ. γιατί το βράδυ θα πηγαίναμε στην ταβέρνα Βασιλικός στην οποία διοργανώνεται τα τελευταία 15 χρόνια η γιορτή του κρασιού. Γύρω στις 21:30 περάσαμε την πόρτα του μαγαζιού. Η κράτηση ήταν επιβεβλημένη, αλλά τελικά μας τακτοποίησαν σε ένα τραπέζι στον όροφο του κτιρίου. Εμείς, περισσότερο ενδιαφερόμασταν για το φαγητό-αφού η συγκεκριμένη ταβέρνα προσφέρει καλής ποιότητας εδέσματα-και λιγότερο για το γλέντι. Μάλιστα, οι πληροφορίες μας έλεγαν ότι η γιορτή θα ξεκινούσε αργά-γύρω στις 23:30. Η πρώτη απογοήτευση ήρθε μόλις καθίσαμε. Η σερβιτόρα-κόρη του ιδιοκτήτη μας ενημέρωσε ότι λόγω της γιορτής το μενού είναι συγκεκριμένο και περιορισμένο. Πάνε τα νόστιμα ψαρονέφρια και οι τρυφερές μοσχαρίσιες γάλακτος, πάνε τα ζουμερά φιλέτα κοτόπουλου, τα άγρια χόρτα και ο κόκορας κοκκινιστός με τις ντόπιες χυλοπίτες. Μόνο χοιρινά σουβλάκια, πατάτες τηγανιτές, λάχανο-καρότο για σαλάτα και κάτι ελάχιστα ορεκτικά μας ανακοίνωσε η κοπέλα. Σοκ! Δε γινόταν και να φύγουμε! Παραγγείλαμε σουβλάκια-αναγκαστικά-για τον γιο μου και πατάτες τηγανιτές για εμένα και τη Φ. Η σερβιτόρα έκανε μια μικρή υποχώρηση λέγοντάς μας ότι θα μας φτιάξουν, τουλάχιστον, μια χωριάτικη σαλάτα.

Το περιορισμένο δείπνο μας κάποια στιγμή φαγώθηκε, αλλά το μαγαζί ήταν ακόμη άδειο. Περιμέναμε και ξαναπεριμέναμε να φανεί ο κόσμος, αλλά τίποτα. Μετά τις 23:00 με 23:30 άρχισαν σιγά-σιγά να γεμίζουν τα τραπέζια. Και πολύ after….. το πάρτι του κρασιού στο Βαλτεσινίκο! Η ορχήστρα άρχισε να παίζει μουσική μετά τα μεσάνυχτα, αλλά η φίρμα-τραγουστής ήταν άφαντη μέχρι τις 00:20 που εμείς αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε τον χώρο.

Ξεμακραίνοντας από την πλατεία, τότε ακούσαμε τον αοιδό να παίρνει το μικρόφωνο και να καλωσορίζει τον κόσμο: "Καλησπέρα και καλή βραδιά" είπε αυτός, "καληνύχτα και καλά γλέντια" απαντήσαμε εμείς, τραβώντας ο καθένας για το σπίτι του. Για την ιστορία να αναφέρω ότι το πάρτι τελείωσε στις 8 το πρωί. Όλη τη νύχτα τα κλαρίνα ακούγονταν σε όλο το χωριό. Τα παιδιά με δυσκολία κατάφεραν να κλείσουν για μόλις λίγες ώρες τα μάτια τους, αφού το σπίτι της Φ. βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, λίγα μόλις μέτρα από την πλατεία και την ταβέρνα. Στο δικό μου κατάλυμα, που απέχει περίπου 600-700 μέτρα από το κέντρο και είναι εκτός οικισμού, ευτυχώς δεν ακουγόταν τίποτα.

Πριν καταλήξω στο δωμάτιό μου έκανα μια μεταμεσονύκτια βόλτα στο χωριό.

Το επόμενο πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς. Ήταν το ξεκίνημα της κακοκαιρίας “Π” που έπληξε εκείνο το διήμερο τη χώρα μας με θυελλώδεις ανέμους και ισχυρές βροχοπτώσεις που προξένησαν ζημιές και προβλήματα σε αρκετές περιοχές. Πήρα το πρωινό μου στον ξενώνα, μάλιστα η οικοδέσποινα είχε καλέσει αποβραδίς και τα παιδιά να έρθουν για πρόγευμα μαζί μου, χωρίς να δεχτεί επ΄ ουδενί χρήματα για το φαγητό. Ευτυχώς, όταν είχαμε όλοι αποφάει, σταμάτησε και η βροχή. Αποφασίσαμε ομόφωνα να κάνουμε επίσκεψη στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου που βρίσκεται χτισμένο στο φαράγγι του Ρεντεζέλα. Για τα παιδιά θα ήταν η πρώτη φορά που θα αντίκριζαν αυτό το μοναδικό θέαμα. Εγώ, είχα ξαναβρεθεί στο φαράγγι και στο μοναστήρι, σε μια solo εξόρμηση, στις 24 Μαΐου του 2021.

Όταν τον Αύγουστο του 2023 είχαμε έρθει στο Βαλτεσινίκο για να βρούμε σπίτι για τη Φ., είχαμε πληροφορηθεί ότι το μοναστήρι ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης. Ο πρόεδρος του χωριού μας είχε πει ότι οι εργασίες βρίσκονταν σε εξέλιξη, ότι ένα καινούριο μονοπάτι κατά μήκος του φαραγγιού έχει ανοιχτεί, έχει στρωθεί με πέτρα και ότι, πλέον, η πρόσβαση θα είναι πιο εύκολη και πιο φιλική προς τον επισκέπτη. Τώρα, λοιπόν, αυτές οι εργασίες έχουν ολοκληρωθεί, το μοναστήρι είναι ανοιχτό και μάλιστα εργάζονται καθημερινά κάποιοι συντηρητές των τοιχογραφιών-βραχογραφιών.

Έτσι, προσεγγίσαμε το φαράγγι και τη Μονή του Αγίου Νικολάου με τον καινούριο τρόπο. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα σημείο όπου μια πινακίδα δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο πεζοπόρος, πλέον, επισκέπτης.

Ένα καλοσχηματισμένο πέτρινο μονοπάτι, στα ριζά του βράχου, ακολουθεί τη ροή του φαραγγιού προσεγγίζοντας το μοναστήρι.

Η παλιά τσιμεντένια σκάλα, που εγώ είχα κατέβει το 2021, έχει γίνει τώρα πέτρινη και μια μάντρα έχει χτιστεί και στις δύο πλευρές για προστασία.

2021​

2021​

2021​

2023​

2023​

Η στέγη έχει αλλάξει, στιβαρά κάγκελα με ξύλινες κουπαστές έχουν προστεθεί στα πλαίσια της ανακαίνισης και οι παλιές πόρτες έχουν αντικατασταθεί με καινούριες.

2021​

2021​

2023​

Ένα ακόμη ζευγάρι είχε έρθει να επισκεφθεί το μοναστήρι και μέχρι να βγάλουμε εμείς φωτογραφίες και να κάνουμε τις απαραίτητες φωτογραφικές συγκρίσεις με την προηγούμενη κατάσταση της Μονής, εκείνοι είχαν ήδη γνωριστεί και πιάσει την κουβέντα με τους δύο συντηρητές, έναν άντρα και μια γυναίκα. Μπήκαμε στο εσωτερικό το οποίο ήταν “γυμνό” αφού οι εργασίες δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί.

2021​

2023​

Τρυπώσαμε παντού, βγήκαμε και στον “εξώστη”, το στενό πέρασμα εκτός της σπηλιάς και βρεθήκαμε να κοιτάμε το χάος του φαραγγιού πίσω από την ανακαινισμένη, καλοφτιαγμένη και ασφαλή, πλέον, μάντρα. Ο τρύπιος τοίχος, που έμπαζε νερά στο εσωτερικό, έχει αποκατασταθεί κι έτσι οι τοιχογραφίες δε θα κινδυνεύουν να καταστραφούν από την υγρασία.

2021​

2023​

Ανεβήκαμε στον ξύλινο εξώστη και τρυπώσαμε μέσα στο βουνό, στη σήραγγα που οδηγεί έξω από το μοναστήρι που, πλέον, έχει φωτιστεί με λάμπες εδάφους. Την προηγούμενη φορά, που ήμουν εντελώς μόνη, δεν είχα καν διανοηθεί ότι θα μπορούσα να χωθώ εκεί μέσα, στα μαύρα σκοτάδια, και κάνοντας μια σκυφτή διαδρομή να βγω έξω από τον ναό. Τώρα, όμως, ήταν εντελώς εφικτό αφού η διαδρομή ήταν επαρκώς φωτισμένη και ουσιαστικά ακίνδυνη παρόλο που στην “οροφή” του τούνελ κρέμονταν νυχτερίδες.

Βγήκαμε από μια τρύπα εκτός ναού και από ψηλά ατενίσαμε το μοναστήρι και τους συντηρητές να κάνουν διάλειμμα και να συνομιλούν με το ζευγάρι των επισκεπτών.

Σαν τα κατσίκια κατρακυλήσαμε μια απότομη, λασπωμένη κατηφόρα για να φτάσουμε στον αυλόγυρο του Αγίου Νικολάου. Η αγριάδα του καιρού ταίριαζε απόλυτα με την τραχιά και απόκοσμη αγριάδα του τοπίου.

Η ψιλή βροχούλα που ξεκίνησε μας ανάγκασε να επιταχύνουμε την αναχώρησή μας προς το αυτοκίνητο. Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει την προηγούμενη (αναλυτική) εμπειρία μου από τη Μονή Αγίου Νικολάου Βαλτεσινίκου μπορεί να διαβάσει το κεφάλαιο 16 αυτής της ιστορίας.

Επιστρέφοντας στο Βαλτεσινίκο, αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη βόλτα στο χωριό, όσο ο καιρός κρατούσε και δεν έβρεχε βαριά. Πήρα τις ανηφοριές, τρυπώνοντας σε κάθε στενοσόκακο που μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Κινήθηκα σε γνώριμα μονοπάτια, που είχα ξαναπερπατήσει σε προηγούμενες επισκέψεις, αλλά ανακάλυψα και καινούριες γειτονιές, κήπους και αυλές. Μάζεψα καρύδια που βρήκα πεσμένα στο διάβα μου και βρήκα καταφύγιο κάτω από τοξωτές καμάρες σαν μ΄ έπιασε η μπόρα στις ψηλότερες συνοικίες του χωριού.

Χώθηκα μέσα στα έλατα και τις κιτρινισμένες φτέρες του Μαινάλου έχοντας για ομπρέλα τον θυμωμένο και γκριζοφορεμένο ουρανό.

Κατέληξα στο δωμάτιο για ξεκούραση. Όλο το απόγευμα έβρεχε ασταμάτητα και με ένταση. Το βραδάκι, επιτέλους, κόπασε η καταιγίδα και ξεμύτισα από το δωμάτιο. Συναντήθηκα με τα παιδιά και δειπνήσαμε στη δεύτερη ταβέρνα του χωριού, την Κληματαριά.

Την Κυριακή ο καιρός ήταν άστατος. Άλλοτε βαριά μαύρα σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό και άλλοτε, από κάτι μικρούς “φεγγίτες”, ξεπρόβαλε ο ήλιος. Με ηλιοφάνεια ξεκίνησα από το δωμάτιό μου με σκοπό να φτάσω στην πλατεία και στο σπίτι της Φ. για να οργανώσουμε τις βόλτες και το φαγητό της ημέρας. Έπεσαν διάφορες ιδέες στο τραπέζι και τελικά καταλήξαμε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας επισκεπτόμενοι τη Μονή Φιλοσόφου και μετά να πάμε στο Ζυγοβίστι για φαγητό. Μέχρι να ξεκινήσουμε, η βαριά συννεφιά είχε επιστρέψει στον ουρανό. Αφήσαμε πίσω μας το Βαλτεσινίκο την ώρα που 2 εκδρομικά πούλμαν είχαν σταθμεύσει στην πλατεία κατεβάζοντας τον κόσμο.

Για να φτάσει κανείς στη Μονή Φιλοσόφου υπάρχουν δύο τρόποι. Από το Κέντρο Υγείας της Δημητσάνας, ξεκινάει ένας δρόμος ο οποίος μέσω Ζάτουνας και Μάρκου οδηγεί στο μοναστήρι. Εμείς δεν ακολουθήσαμε αυτήν τη διαδρομή επιλέγοντας τη δεύτερη εκδοχή προσέγγισης της Μονής. Διασχίσαμε τη Δημητσάνα και στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον δρόμο που οδηγεί στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης. Λίγο πριν το parking του Μουσείου υπάρχει πινακίδα που δείχνει δεξιά, τον δρόμο προς το Παλαιοχώρι και προς τη Μονή Φιλοσόφου. Ακολουθώντας, λοιπόν, τη στενή Επαρχιακή Οδό Λουσίου φτάσαμε στο Παλαιοχώρι. Το Παλαιοχώρι ή Παλιοχώρι Δημητσάνας είναι χτισμένο σε υψόμετρο 740 μέτρων στις βορειοδυτικές πλαγιές της Κλινίτσας (τμήμα του Μαινάλου). Δυτικά του χωριού περνάει ο Λούσιος ποταμός. Η παλιά του ονομασία κρατάει από την εποχή της Τουρκοκρατίας και το χωριό συμμετείχε πάντα στους αγώνες εναντίον των Τούρκων. Οι ντόπιοι το αναφέρουν και ως "το περιβόλι της Δημητσάνας". Πράγματι, το χωριό περιτριγυρίζεται από οργιώδη βλάστηση με δέντρα, κήπους και μποστάνια.

Δε διασχίσαμε ολόκληρο τον οικισμό, αλλά συναντώντας τα πρώτα σπίτια είδαμε μια πινακίδα που έγραφε “Μονοπάτια Λούσιου” και άλλη μια, κάπως παράξενη ταμπέλα, που έγραφε “Ι. Μ. ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ-ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΣΩ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ-ΖΑΤΟΥΝΑΣ-ΜΑΡΚΟΥ”. Αγνοήσαμε το “μήνυμα” και συνεχίσαμε να ακολουθούμε την οδό Λουσίου. Στα αυτιά μας έφτασαν κλαρίνα και τραγούδια από το Παλαιοχώρι. Εκ των υστέρων διάβασα ότι εκείνη την Κυριακή (5-11-2023) γινόταν η γιορτή του τσίπουρου με χορούς και πανηγύρια, παρόλη την κακοκαιρία "Π" που βρισκόταν σε εξέλιξη.

Ο δρόμος θεόστενος, σκοροφαγωμένος γεμάτος τρύπες, το τοπίο καταπληκτικό, η βλάστηση οργιώδης. Συκιές, καρυδιές, ελιές και ένα σωρό άλλα δέντρα ομόρφαιναν τη διαδρομή μας. Ο Λούσιος ποταμός, γνωστός και ως Γορτύνιος συνέβαλε στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής που διασχίζει. Σπάνια ομορφιά και καταπράσινα τοπία μαγεύουν και ταυτόχρονα χαλαρώνουν τους λάτρεις του ποταμού που μανιωδώς επιδίδονται στην ανακάλυψη ακόμα και των πιο απόκρυφων σημείων του. Κατηφορίζοντας, πλέον, ερχόμασταν όλο και πιο κοντά στο φαράγγι που διαρρέει ο ποταμός. Σύμφωνα με την παράδοση πήρε το όνομα αυτό επειδή στα νερά του έλουσαν τον νεογέννητο Δία οι Νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα. Αφού περάσει δυτικά της Δημητσάνας, όπου υπάρχει το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, ο ποταμός διασχίζει ένα εντυπωσιακό φαράγγι μήκους 15 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου 2 χιλιομέτρων, προτού καταλήξει στον Αλφειό, κοντά στην Καρύταινα. Στις δύο πλευρές του φαραγγιού βρίσκονται δύο ιστορικές μονές, η Μονή Προδρόμου και η Μονή Φιλοσόφου την οποία κοντεύαμε να προσεγγίσουμε.

Λίγο πριν το γεφύρι της Μονόπορης κάποια μηνύματα γραμμένα με σπρέι στη μέση του κακοσυντηρημένου δρόμου μας ανάγκασαν να σταματήσουμε:

Λίγο αργότερα θα καταλαβαίναμε πραγματικά τη σημασία αυτών των μηνυμάτων, αλλά και την προειδοποιητική ταμπέλα που είχαμε συναντήσει πριν λίγη ώρα στο Παλαιοχώρι η οποία συνιστούσε τον δρόμο μέσω Ζάτουνας για την προσέγγιση της Μονής.

Για την ώρα ας απολαύσουμε ανέμελοι το μυθικό ποτάμι με τα ορμητικά νερά του και το μονότοξο πέτρινο γεφύρι του που χτίστηκε μεταξύ του 1875 και του 1885.

Το παράδοξο με αυτό το γεφύρι είναι ότι λείπει το πέτρινο στηθαίο της μιας του πλευράς, ενώ ένα αταίριαστο κάγκελο είναι τοποθετημένο για προστασία. Το γεφύρι της Μονόπορης ήταν ένα από τα καλύτερα γεφύρια της περιοχής μέχρι το 1982. Το έτος αυτό, εξαιτίας της κατάρρευσης μιας άλλης γέφυρας, της Γέφυρας Μπαρμπίνη, διεκόπη κάθε επικοινωνία με τη Ζάτουνα και κάποια άλλα χωριά. Πλέον, η επικοινωνία μπορούσε να διεξαχθεί μόνο από το γεφύρι της Μονόπορης το οποίο, όμως, ήταν πολύ στενό και τα μεγάλα οχήματα, π.χ φορτηγά, δε χωρούσαν να διέλθουν από εδώ. Ο τότε πρόεδρος της Δημητσάνας, για να εξυπηρετήσει τη Ζάτουνα, γκρέμισε το ένα στηθαίο του γεφυριού. Η ζημιά δεν αποκαταστάθηκε ποτέ και οι μεγάλες πελεκητές πέτρες του γκρεμισμένου στηθαίου πετάχτηκαν στο ποτάμι ή κλάπηκαν και πουλήθηκαν ως διακοσμητικά στοιχεία για σπίτια ή κήπους.

Διασχίσαμε το γεφύρι ακολουθώντας, τώρα, ανηφορική πορεία σε έναν σχεδόν κατεστραμμένο δρόμο. Από το οδόστρωμα έλειπαν τεράστια κομμάτια ασφάλτου και ολόκληρες “χαράδρες” ήταν σχηματισμένες, άλλοτε στη μέση και άλλοτε στην άκρη του δρόμου, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να χοροπηδάει σαν κατσίκι πάνω κάτω παρόλη τη χαμηλή ταχύτητα με την οποία κινούμασταν. Καλύτερα να ήταν χωματόδρομος, παρά αυτό το χάλι. Κάτι ήξερε, λοιπόν, αυτός που έγραψε το μήνυμα πριν το γεφύρι της Μονόπορης. Το τοπίο, όμως, δεν μπορώ να πω….καθηλωτικό! Η αλήθεια είναι ότι η υπομονή μας δοκιμάστηκε για αρκετή ώρα, μέχρι που αντικρίσαμε από εκεί ψηλά την πορεία του φαραγγιού και τα δύο μοναστήρια να στέκονται αντικριστά πάνω από την “άβυσσο”. Τι ανυπέρβλητο θέαμα ήταν αυτό! Χαλάλι το ταρακούνημα και η ταλαιπωρία που υπέστη το κακόμοιρο το αυτοκίνητο και τα καινούρια του λάστιχα.

Χτισμένη στη δυτική πλευρά του φαραγγιού του Λούσιου ποταμού, η Μονή Φιλοσόφου αποτελείται από δύο μοναστηριακά συγκροτήματα, ένα παλαιό και ένα νέο, τα οποία βρίσκονται σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η παλαιά Μονή είναι η πιο ιστορική και πιο παλαιά μονή της Αρκαδίας και από τα παλαιότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 963 από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο από τη Δημητσάνα, τον επονομαζόμενο “φιλόσοφο”, ο οποίος ήταν γραμματέας του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Από το προσωνύμιό του πήρε και η Μονή το όνομά της.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο δίπλα στον μεγάλο σταυρό την ώρα που είχε ξεκινήσει ένα πολύ απαλό ψιλόβροχο. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την πετρόχτιστη μουσκεμένη διαδρομή την οποία στόλιζαν τα πεσμένα κιτρινοκόκκινα φύλλα των δέντρων. Το φθινόπωρο δήλωνε, ολόγυρά μας, με κάθε δυνατό τρόπο την παρουσία του.

Φτάνοντας στον αυλόγυρο μερικές γάτες και ένας καλόγερος μας καλωσόρισαν στο μοναστήρι. Ο μοναχός έδωσε κάποιες εξηγήσεις στα παιδιά που είχαν φτάσει πρώτα κοντά του. Εγώ είχα μείνει λίγο πιο πίσω απαθανατίζοντας τα πετρόχτιστα κτίρια του συμπλέγματος, αλλά και τη μαυροφορεμένη φιγούρα του καλόγερου.

Προσεγγίσαμε τη Νέα Μονή Φιλοσόφου, η οποία εννοείται πως δεν είναι και τόσο νέα, αφού χτίστηκε τον 17ο αιώνα, πριν το 1691. Κατά τα πρώτα χρόνια της Ενετοκρατίας, οι μοναχοί της Παλαιάς Μονής, αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα νέο μοναστήρι σε μια πιο προσιτή θέση. Το σημείο που επιλέχθηκε, ήταν ένας βράχος 400 μέτρα βορειότερα της Παλαιάς Μονής, με ανοιχτό ορίζοντα και κοντά σε πηγές πόσιμου νερού. Αρχικά, χτίστηκε ο σταυροειδής με τρούλο, βυζαντινός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Μπήκαμε στο εσωτερικό από αυτήν τη στενή πορτούλα

και εντυπωσιαστήκαμε από τον πλούσιο διάκοσμο. Ο τρούλος στηρίζεται σε τέσσερις καμάρες που ακουμπούν σε κολόνες. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι με τοιχογραφίες, οι οποίες αποτελούν ένα πολύ σημαντικό ζωγραφικό σύνολο. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο με εξαιρετική διακόσμηση και φέρει εικόνες κρητικής τεχνοτροπίας που αποδίδονται στο ζωγράφο Βίκτωρα (1663). Ο ναός αγιογραφήθηκε το 1693 με δαπάνη του Μαυραηδή-πασά Φαρμάκη από τη Στεμνίτσα, ο οποίος είχε εξισλαμισθεί, αλλά επανήλθε στον Χριστιανισμό επί Ενετοκρατίας.

Από τα μέσα του 17ου αιώνα λειτουργούσε στη Νέα Μονή η “Σχολή της Δημητσάνας”, σχολή Γορτύνιων κληρικών, από τις πλέον σημαντικές ιερατικές σχολές στην Τουρκοκρατία. Ανέδειξε πλήθος δασκάλων, ιερέων, ιεροκηρύκων, μοναχών, ανώτερων κληρικών, καθώς και ηγετικές μορφές της Εκκλησίας. Προσέφερε τέσσερις πατριάρχες Ιεροσολύμων, δύο Οικουμενικούς Πατριάρχες, πολλούς ανώτατους εκκλησιαστικούς άνδρες (Γρηγόριος ο Ε΄, Παλαιών Πατρών Γερμανός), συνολικά 80 μητροπολίτες και επτά πατριάρχες. Η Μονή υπήρξε κέντρο πνευματικής αντίστασης στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Μεταξύ του 1834 και του 1836 η Μονή διαλύθηκε με βάση το βασιλικό διάταγμα της Βαυαρικής Αντιβασιλείας περί διαλύσεως των μονών και με το σκεπτικό ότι είχε κάτω από 6 μοναχούς. Μετά από αυτό, ερήμωσε. Σήμερα λειτουργεί ως ανδρικό μοναστήρι και μετόχι (με βασιλικό διάταγμα του 1922) της γειτονικής Μονής Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας. Το 1955 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο και από το 1992 άρχισε να ανακαινίζεται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Από τον αυλόγυρο του ναού της Νέας Μονής ξεκινά κατηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στην Παλαιά Μονή Φιλοσόφου. Αυτή η διαδρομή συνεχίζει να κατηφορίζει προς τις όχθες του Λούσιου ποταμού και προς τη Μονή Προδρόμου, που βρίσκεται στον απέναντι βράχο. Πριν αρκετά χρόνια είχαμε περπατήσει αυτό το καταπληκτικό τμήμα φτάνοντας μέχρι τη Μονή Προδρόμου. Τώρα είχαμε σκοπό να περπατήσουμε τα περίπου 600 μέτρα για να δούμε το “Κρυφό Σχολειό” δηλαδή τα απομεινάρια της Παλαιάς Μονής Φιλοσόφου. Όπως είπα και πιο πριν, η Παλαιά Μονή Φιλοσόφου είναι η πιο ιστορική και πιο παλαιά μονή της Αρκαδίας και από τα παλαιότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδας. Εκτείνεται σε μια στενή και επιμήκη κοιλότητα του κατακόρυφου βράχου και αποτελεί θαυμαστό δείγμα βυζαντινής αρχιτεκτονικής του 10ου αιώνα με αξιόλογες τοιχογραφίες. Η Μονή, σε όλο σχεδόν το μήκος της κοιλότητας, ήταν περιτειχισμένη με ψηλό τείχος που είχε φυλάκιο και στενά παρατηρητήρια για την προστασία της από τους επιδρομείς. Στη θέση αυτή σώζονται σήμερα ο βυζαντινός ναός (Καθολικό), πραγματικό αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Συχνά η Μονή αποκαλούνταν από τον λαό και ως “Κρυφό Σχολειό”, καθώς λόγω της απρόσιτης θέσης της, οι μοναχοί δίδασκαν σχεδόν ανενόχλητοι τα ελληνόπουλα.

Βγαίνοντας από την εκκλησία στον προαύλιο χώρο, διαπιστώσαμε ότι το απαλό ψιλόβροχο είχε δυναμώσει και είχε γίνει κανονική βροχούλα. Ο καλόγερος-άγρυπνος φρουρός του μοναστηριού-μας προέτρεψε να κεραστούμε λουκουμάκια από τη διπλανή αίθουσα. Μπήκαμε, λοιπόν, να φάμε λουκουμάκι και να χαζέψουμε τις κεραλοιφές και τα κομποσκοίνια που πουλάνε οι καλόγεροι ελπίζοντας, εν τω μεταξύ, στην υποχώρηση της βροχόπτωσης. Ο καιρός, όμως, εκείνη τη στιγμή δεν ήταν σύμμαχός μας. Άνοιξαν οι ουρανοί και μια καταιγίδα μας εγκλώβισε για τα επόμενα 30 λεπτά, ίσως και παραπάνω, μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Από την ανοιχτή πόρτα παρατηρούσαμε τις χοντρές σταγόνες να "βομβαρδίζουν" ακατάπαυστα τα κτίρια και την αυλή.

Έτσι, ήταν αδύνατον να συνεχίσουμε την πορεία μας στο κατηφορικό λασπωμένο και γλιστερό μονοπάτι για να φτάσουμε στην Παλαιά Μονή-Κρυφό Σχολειό. Το μόνο που μπορώ να κάνω σε αυτό το σημείο είναι να βάλω μια παλιά φωτογραφία από την προηγούμενη επίσκεψή μας.

Υπομονετικά περιμέναμε μέχρι που κόπασε η καταιγίδα. Ανηφορίσαμε τα πέτρινα σκαλιά στα οποία έτρεχαν ρυάκια νερού και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Δε διανοηθήκαμε καν να επιστρέψουμε από τον ίδιο δρόμο μετά από την άγρια νεροποντή. Ακολουθήσαμε την άλλη διαδρομή μέσω Μάρκου-Ζάτουνας. Κάποια στιγμή, στη μέση του πουθενά, είδαμε ένα όμορφο πέτρινο κτίριο και τριγύρω ένα σωρό αυτοκίνητα παρκαρισμένα. Αμέσως μου ήρθε αναλαμπή! και έβαλα τις φωνές! “Παιδιά, αυτή πρέπει να είναι η Ζέρζοβα”! είπα, θυμούμενη μια ανάρτηση του @GTS στο φόρουμ και ένα σχόλιό του για το καλύτερο φαγητό στην περιοχή.

Ο γιος μου σταμάτησε στη μέση του δρόμου και μου είπε: “Τρέχα να δεις για τραπέζι”, γιατί εκείνη τη στιγμή είχαν καταφτάσει μερικά ακόμα αυτοκίνητα που έψαχναν κατάλληλο σημείο για να σταθμεύσουν. Όταν μπήκα μέσα στο μαγαζί δεν υπήρχε κανείς άλλος σε αναμονή πριν από εμένα. Απευθύνθηκα στον πρώτο διαθέσιμο υπάλληλο για τραπέζι. -“Περιμένετε λιγάκι” μου απάντησε. Εν τω μεταξύ, πίσω μου άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Προς στιγμήν είχα μεγάλες ελπίδες, ίσως και βεβαιότητα, ότι θα καταφέρουμε να καθίσουμε εδώ για φαγητό. Μάλιστα, τα παιδιά είχαν ήδη παρκάρει και είχαν έρθει και αυτά στο μαγαζί. Η κρυολουσία, όμως, ήρθε από τα χείλη του μεγάλου αφεντικού που κατέφτασε μπροστά μας, μετά από αρκετή ώρα και κάμποσες διαβουλεύσεις με τον υπάλληλο που με είχε σε αναμονή τόση ώρα. - “Δυστυχώς, δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κανέναν από εσάς” είπε απευθυνόμενος στο πλήθος που είχε μαζευτεί στη είσοδο του μαγαζιού. -“Περιμένουμε κρατήσεις στα άδεια τραπέζια που βλέπετε”. Κάναμε επιτόπου μεταβολή και αναχωρήσαμε. Ίσως κάποια άλλη φορά.

Παρακάτω συναντήσαμε το χωριό Μάρκος το οποίο είvαι χτισμέvo στoυς πρόπoδες τoυ όρους Μελικάγκoυρo, σε 900 μέτρα υψόμετρo. Η βουνοκορφή του Μελικάγκουρου αποτελεί τη δυτικότερη απόληξη του ορεινού όγκου του Μαινάλου και η θέση του χωριού στην πλαγιά το καθιστά ένα από τα ελάχιστα χωριά πoυ συvαvτάει καvείς με τόσo μεγάλη πανοραμική θέα.

Αφήνοντας πίσω μας τον Μάρκο και ακολουθώντας, πλέον, την Επαρχιακή Οδό Δημητσάνας-Γέφυρας Μπερτσάς υποχρεωθήκαμε σε μια ολιγόλεπτη στάση, αφού στο βάθος ξεπρόβαλε ένα συγκλονιστικό θέαμα. Τοπίο στην ομίχλη! Η Ζάτουνα αριστερά, η Δημητσάνα δεξιά, στολισμένες με τα πέτρινα σπίτια τους και στεφανωμένες με αέρινα πέπλα έμοιαζαν εξωπραγματικές.

Μπήκαμε στη Ζάτουνα και παρκάραμε στον κεντρικό δρόμο. Αναζητήσαμε τραπέζι στο “Ου Μπλέξεις” το οποίο ήταν κατάμεστο. Μας είπαν να κάνουμε μια σύντομη βολτίτσα και να επιστρέψουμε σε ένα εικοσάλεπτο. Σταθήκαμε μπροστά στο καφενείο του Μίκη και διηγήθηκα στα παιδιά την ιστορία για τα χρόνια της εξορίας του μουσικοσυνθέτη στο χωριό. Η ιστορία της Ζάτουνας και του Μίκη υπάρχει, ήδη, καταγεγραμμένη στο κεφάλαιο 42 αυτής της ιστορίας.

Πλησιάσαμε στα παράθυρα του καφενείου για να δούμε από κοντά τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που είναι κολλημένες στο τζάμι.

Το φαγητό ήταν ικανοποιητικό και οι μερίδες μεγάλες. Είναι μια αξιοπρεπής λύση για κάποιον που βρίσκεται στην περιοχή. Ακολούθησε βόλτα στο χωριό το οποίο ήταν τώρα τυλιγμένο, απ΄ άκρη σ΄ άκρη, στην ομίχλη. Μαγικές εικόνες σε γήινους τόνους συνόδευσαν κάθε μας βήμα στα σοκάκια και στις ανηφοριές του.

Από το ψηλότερο σημείο η θέα ήταν αδύνατη. Ένα αδιαπέραστο, υπόλευκο πέπλο είχε εξαφανίσει τα όμορφα σπίτια με τις κόκκινες στέγες, ακόμη και ολόκληρο τον όγκο του ελατοσκέπαστου βουνού.

Γέμισαν τα μάτια μας με τα φθινοπωρινά χρώματα και τα πνευμόνια μας με τα αρώματα του βρεγμένου χώματος και σαν ξεκίνησε να πέφτει το σκοτάδι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Βαλτεσινίκο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 44
• 45
• 46
• 47
• 48
• 50
• 50

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 46 of 50

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!