Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

Νίσυρος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2018

Διάρκεια: 4 μέρες



Το κοινό χαρακτηριστικό στις πληροφορίες που είχαμε συλλέξει για τη Νίσυρο πριν την επισκεφτούμε, είναι ότι ακούγαμε και διαβάζαμε μόνο καλά λόγια. Νησί σπάνιας ομορφιάς – ενεργό ηφαίστειο στην ουσία, καλό κλίμα, ωραίος κόσμος, πολύ ελεύθερο κάμπινγκ, το νησί με τα λουτρά, το νησί του Νίκου Παπάζογλου και άλλα πολλά συνοδευτικά. Θα τα επιβεβαιώναμε όμως;

Άφιξη - μέρα πρώτη:

Ήταν ο βασικός μας προορισμός για το καλοκαίρι του 2018, και περιμέναμε ανυπόμονα να δούμε τι πρόκειται να συναντήσουμε. Ούτε το καφέ που αγοράσαμε από τη Τήλο δε προλάβαμε καλά – καλά να πιούμε και το Dodecanesos 45 λεπτά μετά έδενε στο «Μανδράκι», μεγαλύτερο οικισμό, λιμάνι αλλά και πρωτεύουσα φυσικά του νησιού.

Το ξενοδοχείο μας ήταν απέναντι σχεδόν από το λιμάνι, οπότε δεν έμενε παρά να αφήσουμε τα πράγματα πρόχειρα, να αλλάξουμε και να ξαμοληθούμε στους δρόμους να δούμε το νησί. Το καλωσόρισμα με τη πολύ όμορφη τοιχογραφία που συναντήσαμε ήταν κάτι το ξεχωριστό:

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε δει φωτογραφίες από το Μανδράκι νωρίτερα, οπότε και δε ξέραμε τι θα συναντήσουμε. Η χώρα λοιπόν της Νισύρου είναι από αυτές που σου κλέβουν τη καρδιά από το πρώτο κιόλας λεπτό:

Πολύχρωμα σπιτάκια, ολόλευκα στενά, εξαιρετικά προσεγμένα σημεία, τα οποία ξεδιπλώνονταν σιγά – σιγά μπροστά στα μάτια μας:

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας, το μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιανής, σκαρφαλωμένο κυριολεκτικά στο βράχο από πάνω της:

Πραγματικά οι λέξεις δε μπορούν να αποτυπώσουν επακριβώς την ομορφιά του χωριού αυτού:

Δε χορταίναμε να βολτάρουμε και να φωτογραφίζουμε:

Ένα ακόμα ιδίωμα της αρχιτεκτονικής του νησιού είναι τα ψηφιδωτά δάπεδα που συναντά κάποιος διάσπαρτα στο Μανδράκι αλλά και τους υπόλοιπους οικισμούς:

Η ζέστη που μας ακολουθούσε από τη Τήλο δεν έλεγε να κοπάσει. Μάλιστα το φαινόμενο ήταν ακόμη πιο έντονο στη Νίσυρο. Φτάσαμε στη «Πλατεία της Ηλικιωμένης» όπου ζητούσαμε απεγνωσμένα να πιούμε μια μπύρα:

Πιάσαμε τραπέζι στο καφενείο «Βάρδα Στεναχώρια», ιδιοκτησίας των κουμπάρων του Νίκου Παπάζογλου. Ήταν η πρώτη γνωριμία μας με το χώρο, και κατ’ επέκταση με το νησί. Η γυναίκα του ιδιοκτήτη μας έπιασε τη κουβέντα, και μας ανέφερε ότι εκεί ήταν το στέκι του μεγάλου τραγουδιστή και δημιουργού το χρόνο που περνούσε στη Νίσυρο:

Ξαφνικά από παντού άρχισαν να καταφτάνουν τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και να κατακλύζουν τη πλατεία, δημιουργώντας μεγάλη φασαρία. Αναγκαίο κακό, μας είπε η κυρία στο καφενείο, καθώς έρχονται ημερήσια εκδρομή από κοντινά νησιά, κυριότερα τη Κω, για να δουν το ηφαίστειο, τα αξιοθέατα και να φάνε. Αν δεν υπήρχαν αυτοί δε θα ζούσαν οι επιχειρήσεις του νησιού, μας τόνισε

Στη παρέα μπήκε και ένας Έλληνας ξεναγός, τον οποίο κεράσαμε μια μπύρα και άρχισε να μας εξιστορεί σχετικά με το νησί και τις ιδιαιτερότητες του.
Με τη κουβέντα διαπιστώσαμε δυστυχώς αυτό που υποψιαζόμασταν από τη πρώτη στιγμή, ότι χωρίς αυτοκίνητο (ή μηχανάκι) στο νησί είσαι καταδικασμένος και δε μπορείς να δεις και πολλά πράγματα. Μας ενημέρωσε για το τι πρέπει να επισκεφτούμε οπωσδήποτε από αξιοθέατα, καθώς και για τα καλά κρυμμένα στέκια του νησιού που πρέπει να ανακαλύψουμε - μιας και πίνουμε μπύρες – χωρίς να μας πει κάτι περισσότερο. Μας αρέσουν κάτι τέτοια…

Ήπιαμε άλλη μία και αφού άρχισε να αραιώνει η κίνηση από τουρίστες, πήραμε κι εμείς το δρόμο για τη κοντινότερη παραλία, τα «Χοχλάκια» :

Επιχειρήσαμε να κάνουμε μπάνιο χωρίς αυτό να καταστεί δυνατό, καθώς από τη μία ο άνεμος, από την άλλη τα ισχυρά ρεύματα που επικρατούν στη συγκεκριμένη παραλία καθώς και τα βράχια, κατέστησαν το μπάνιο απαγορευτικό. Μη σας ξεγελάει η εικόνα:

Δεν απογοητευτήκαμε καθόλου, καθώς το είδαμε σαν μια ευκαιρία να εξερευνήσουμε περαιτέρω το χωριό. Στο Μανδράκι συναντάει κανείς ένα κράμα Δωδεκανήσιας και Κυκλαδίτικης χώρας, αρχιτεκτονικής που δε συναντάει και πολύ συχνά σε άλλο νησί. Όλο αυτό κάνει το αποτέλεσμα ιδιαίτερα όμορφο:

Όσο και να το περπατάς, δε το χορταίνεις, τα μάτια σου γεμίζουν όμορφες εικόνες:

Επιστρέψαμε πίσω προς το δωμάτιο με σκοπό να αναζητήσουμε άλλη παραλία για βουτιά, αλλά πρώτα απ’ όλα να φροντίσουμε να βρούμε ένα αμάξι για ενοικίαση προκειμένου να γυρίσουμε το νησί την επόμενη μέρα. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να ψάξουμε πολύ, καθώς με τη πρώτη επίσκεψη στο γραφείο ενοικιάσεως στο λιμάνι βρήκαμε και το κλείσαμε, καθώς η κοπέλα που είχε το κατάστημα δε έκανε και μεγάλο κόπο για να με πείσει…

Έτσι, έχοντας λύσει πλέον το πρόβλημα της αυριανής μέρας, πήραμε το δρόμο για τα «Λουτρά» που βρίσκονται 1.500 μέτρα βόρεια από το Μανδράκι, και στα οποία εκτός φυσικά από τις ιαματικές πηγές υπάρχει και δημοτικός ξενώνας, κάτι που γνωρίζαμε:

Αυτό που δε γνωρίζαμε όμως, ήταν το πόσο ωραίο εναλλακτικό και ιδιαίτερο φαγοποτείο ήταν αυτό που συστεγάζονταν στο ξενώνα. Αμέσως καθίσαμε σε ένα τραπέζι με ωραία θέα, παραγγείλαμε 2 παγωμένες και μελετήσαμε το μενού. Ο ξεναγός που είχαμε συναντήσει πριν, κατέφτασε λίγη ώρα μετά με μια παρέα και μας επιβεβαίωσε, λέγοντας μας χαρακτηριστικά ‘’το βρήκατε κιόλας το ένα’’.

Πετάχτηκα να κάνω μια βουτιά στο μικρό όρμο από κάτω για να δροσιστώ, σε μια υποτυπώδη παραλία που δυσκολεύτηκα να βουτήξω με ευχαρίστηση:

Γενικότερα έχετε υπόψιν σας το κανόνα ότι «όποιος αποφασίσει να έρθει στη Νίσυρο για να βρει παραλίες μάλλον κάτι έχει κάνει λάθος» κάτι που διαπιστώσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας μας στο νησί. Τι περιμένει κανείς άλλωστε να βρει σε ένα νησί – ηφαίστειο;

Οι μεζέδες και το κυρίως που ήταν παραδοσιακή ρεβυθάδα φούρνου έφτασαν όσο στέγνωνα, μαζί με ακόμα μια παγωμένη. Η στιγμή ήταν υπέροχη:

Φάγαμε με την ησυχία μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για ανασύνταξη δυνάμεων. Το βράδυ δε ξέραμε τι να περιμένουμε, και όντως δε βρήκαμε και τίποτα της προκοπής που να μας τραβήξει τη προσοχή. Καταλήξαμε στο Ελληνάδικο του νησιού, το οποίο ήταν το μόνο που είχε απομείνει ανοικτό από μια ώρα κι ύστερα, πίνοντας μπύρες σε περιβάλλον 16χρονων. Τι να πει κανείς…


Μέρα δεύτερη:

Η επόμενη μέρα ήταν και αυτή κατά την οποία θα βλέπαμε όλο σχεδόν το νησί. Παραλάβαμε πρωί το αυτοκίνητο μας, μετά τη συμφωνία που είχαμε κάνει τη προηγούμενη και αναχωρήσαμε για τα «Νικιά», το πανέμορφο χωριό αυτό της Νισύρου, με τη ξακουστή πλατεία και τη καταπληκτική θέα στο κρατήρα. Για το λόγο αυτό κάναμε και μερικές στάσεις στο δρόμο για φωτογραφίες.

Το χωριό απέχει περίπου 13 χιλιόμετρα από το λιμάνι, μακριά όπως είπε η ‘’φίλη’’ που μου νοίκιασε το αμάξι και σχεδόν έβαλα τα γέλια :

Ξεκινήσαμε την επίσκεψη από το «Ηφαιστειολογικό Μουσείο Νισύρου» , το οποίο είχαμε μάθει ότι είναι μοναδικό στο είδος του και δε θέλαμε να το χάσουμε με τίποτα. Αξίζανε και με το παραπάνω τα 4€ που δωσαμε για είσοδο, το ενδιαφέρον ήταν πολύ μεγάλο για τα εκθέματα, τη γεωλογική ιστορία του νησιού, το ενεργό ηφαίστειο και το ηφαιστειακό τόξο, καθώς και για όσα είδαμε στο βίντεο κατά το τέλος της ξενάγησης:

Είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο στο parking κατά την είσοδο του οικισμού. Στα Νικιά δε κυκλοφορούν αυτοκίνητα, καθώς πρόκειται για χωριό το οποίο έχει πολλά μικρά στενάκια, που του δίνουν και την ιδιαίτερη ομορφιά του. Περπατήσαμε όσο γινόταν για να το δούμε:

Πραγματικά πολύ όμορφο χωριό:

Σε πολλά σημεία υπήρχε άνοιγμα για πανοραμική θέα προς το κρατήρα όπως προανέφερα:

Καταλήξαμε στη πολύ γνωστή πλατεία η οποία είναι μια από τις πιο διάσημες και πολυφωτογραφημένες πλατείες του Αιγαίου και σίγουρα των Δωδεκανήσων:

Η ζέστη ήταν αφόρητη καθώς είχε φτάσει σχεδόν μεσημέρι, και μια παγωμένη μπύρα ήταν ότι έπρεπε!

Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες κι εμείς με τη σειρά μας κι αναχωρήσαμε για τη συνέχεια της εκδρομής:

Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Η συγκλονιστική εμπειρία που λέγεται επίσκεψη σε κρατήρα ηφαιστείου θα γινόταν πλέον γεγονός. Ακόμα κι αν ο κρατήρας αυτός έχει το όνομα «Στέφανος» που όποτε το σκέφτομαι γελάω. Μα είναι όνομα αυτό για κρατήρα;

Εν αντιθέσει με όσα είχα διαβάσει εδώ κι επειδή είμαστε γνωστοί ισχυρογνώμονες και ανάποδοι άνθρωποι , το πρόγραμμα μας βγήκε ώστε να κάνουμε τη βόλτα μας στο ηφαίστειο στις 14:00 το μεσημέρι, με τον ήλιο να καίει πάνω απ’ το κεφάλι μας, επιλογή που τελικά δεν αποδείχτηκε και τόσο λανθασμένη, καθώς ήμασταν σχετικά μόνοι μας κάτι που μας άρεσε πολύ. Προσεγγίσαμε το χώρο και παρκάραμε στο πάρκινγκ εξωτερικά. Πληρώσαμε το εισιτήριο των 3€ και ξεκινήσαμε προς τα μέσα:

Η έντονη μυρωδιά από το θειάφι ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα και έκανε το εγχείρημα δύσκολο, εξαφανίστηκε όμως προσεγγίζοντας το κρατήρα. Κατεβήκαμε το μονοπατάκι με προσοχή και φτάσαμε εντός ακολουθώντας τις οδηγίες:

Η αίσθηση ήταν μοναδική, το τοπίο σχεδόν σεληνιακό με ατμούς να πετάγονται από συγκεκριμένα σημεία, αποδεικνύοντας ότι το ηφαίστειο είναι πρακτικά ένας ζωντανός οργανισμός:

Φυσικά τίποτα δε ξεφεύγει από την ηλιθιότητα του ανθρώπου, καθώς πέρα από τα σκουπίδια που βλέπαμε διάσπαρτα σε συγκεκριμένες τρύπες του κρατήρα (προφανώς για να διαπιστώσουν αν ο καυτός ατμός καίει το πλαστικό), είδαμε κάποιους λιγοστούς επισκέπτες με παντόφλες, είδαμε να βάζουν τα χέρια και τα πόδια εκεί που οι πινακίδες το απαγόρευαν, και γενικά συμπεριφορές που μου αρέσει να καυτηριάζω. Όπως και να ‘χει δεν ήταν αρκετό να μας χαλάσει την υπέροχη αυτή εμπειρία:

Βγήκαμε από το κρατήρα και αγού κάναμε διάλειμμα να δροσιστούμε

ακολουθήσαμε το άλλο μονοπάτι προς τους άλλους δύο λιγότερο γνωστούς κρατήρες οι οποίοι δεν είναι επισκέψιμοι από κοντά, καθώς η επίσκεψη επιτρέπεται μόνο σε γεωλόγους:

Τελειώσαμε και την περιήγηση, και επιστρέψαμε προς το αμάξι. Η επίσκεψη μας αυτή θα μας μείνει καθώς ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα σε περίοδο διακοπών, αλλά και για το λόγω του ότι είδαμε εικόνες που υπάρχουν μόνο εκεί. Από μόνη της η δραστηριότητα αυτή στο κρατήρα του Στεφάνου, αποτελεί το κύριο λόγο πολλών επισκεπτών στο νησί.

Λίγα λεπτά μετά φτάναμε στους «Πάλους», ένα παραθαλάσιο οικισμό με αρκετές ψαροταβέρνες -και κόσμο μόνο στη μία- σχετικά αδιάφορο:

Ο στόχος μας άλλωστε ήταν να πάμε για μπάνιο στη διασημότερη παραλία του νησιού, τη «Παχιά άμμο» έτσι πήραμε τον παραλιακό δρόμο που οδηγούσε κοντά σ’ αυτή. Στ’ αριστερά μας είδαμε αρκετές παραλίες άξιες για ένα μπανάκι, ωστόσο εμείς θέλαμε να φτάσουμε στη καλύτερη.

Λίγο πριν φτάσουμε στο σημείο όπου ξεκινάει το μονοπάτι για τη παχιά άμμο και έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο, κάτι μου τράβηξε τη προσοχή.

Λίγα οχήματα, αρκετός κόσμος, σκιά και μια ταμπέλα να γράφει «Όαση». Βγάζω αμέσως φλας δεξιά, κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και πλησιάζουμε. Δε με γελούσαν τα μάτια μου, ούτε όμως τα αυτιά μου, καθώς από τα ηχεία άκουγα Θανάση. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνουμε μέσα και παραγγέλνουμε 2 παγωμένες. Γύρω μας κόσμος πολύς, κυριότερα από τους ελεύθερους κατασκηνωτές που κατακλύζαν το νησί, πίνοντας, συζητώντας, τραγουδώντας και τρώγοντας νοστιμιές. Ήταν γεγονός, είχαμε βρει το δεύτερο και καλύτερο στέκι του νησιού, το οποίο ενδείκνυται για ‘’βαρύ’’ κάθισμα. Η μουσική του είναι καλή, η παρέα καλύτερη, οι μπύρες πολύ παγωμένες, και ο χρόνος μέχρι τις 7 το απόγευμα που κλείνει σιγά – σιγά αρκετός:

Ξέρω τον εαυτό μου σε κάτι τέτοια. Κανονικά αδιαφορεί για τα περαιτέρω και ‘’στρώνεται’’ σα να μην υπάρχει αύριο. Αυτές είναι οι στιγμές που χαρακτηρίζουν μια καλοκαιρινή εκδρομή. Αυτές είναι οι στιγμές που σε δένουν με ένα τόπο, που γνωρίζεις κόσμο, που περνάς καλά… Με μεγάλη δυσκολία όμως απαρνήθηκα τη φύση μου, καθώς κατά κύριο λόγο είχα να οδηγήσω, και κατά δεύτερο έπρεπε να δούμε το νησί, και τα αξιοθέατα που απέμεναν. Με βαριά καρδιά ζήτησα λογαριασμό. Η θεά τύχη ήταν όμως με το μέρος μας, καθώς το παλικάρι κατάλαβε ‘’άλλες δύο’’, τις οποίες και φυσικά δε ζήτησα να τις πάρει πίσω. Χαζοί είμασταν;

Πληρώσαμε, μαζευτήκαμε, φορέσαμε τα καπέλα μας και γεμάτοι παράπονο που δε κάτσαμε μπήκαμε στο μονοπάτι για τη παχιά άμμο. Δε πειράζει, ας έχουμε χρωστούμενα στο νησί για να ξανάρθουμε…. Αν και δεν ήταν τόσο δύσβατο, απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή:

Με μεγάλη λύπη πληροφορηθήκαμε την επόμενη μέρα ότι μια κοπέλα έχασε τη ζωή της εκεί, γλιστρώντας πάνω σε μια στιγμή απερισκεψίας, γεγονός που επηρέασε όλο το νησί. Κρίμα, πραγματικά κρίμα.

Δέκα λεπτά αργότερα είχαμε μπροστά μας όντως τη καλύτερη και πιο όμορφη παραλία του νησιού:

Μεγάλη και πλατιά, με παχιά ηφαιστειακή σκούρα άμμο, και βαθυπράσινα νερά. Το μπάνιο μετά από τέτοια μέρα (ειδικά μετά τον κρατήρα) ήταν αυτό που χρειαζόμασταν, και το απολαύσαμε όσο θα έπρεπε:

Όμως αυτό που ήταν εξίσου απαραίτητο μετά από τέτοια μέρα ήταν ένα καλό φαγητό. Είχαμε τη πληροφορία για 2 πολύ καλές ταβέρνες στο δεύτερο οικισμό του νησιού, τον «Εμπορειό», οπότε θα συνδυάζαμε το φαγητό με το να δούμε το χωριό. Πήραμε το βασικό δρόμο και φτάσαμε 10 χιλιόμετρα μετά, μένοντας όμως με την όρεξη… Οι ταβέρνες εκεί ανοίγουν μετά τις 7 το βράδυ όπως πληροφορηθήκαμε και αποτελούν πόλο έλξης για τους επισκέπτες του νησιού. Δε πτοηθήκαμε και αρκεστήκαμε στο να γυρίσουμε το χωριό:

Όμορφο, γραφικό χωριό, αρκετά πιο παραμελημένο όμως σε σχέση με τα «Νικιά» :

Φτάσαμε μέχρι τα ψηλά, την εκκλησία του Εμπορειού, όπου κι εκεί υπάρχει το χαρακτηριστικό ψηφιδωτό δάπεδο:

Έτσι, αφού ξαναπεράσαμε από τη πλατεία, μπήκαμε στο αμάξι και κατηφορίσαμε προς το Μανδράκι, με τελευταίο σταθμό το «Παλαιόκαστρο».

Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα σωζόμενα οχυρωματικά έργα της αρχαιότητας στο Αιγαίο και βρίσκεται χτισμένο στο λόφο πάνω από το Μανδράκι, φυσικά με ηφαιστειακή πέτρα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και χωρίς μεγάλη δυσκολία ανεβήκαμε στα τείχη και περπατήσαμε πάνω. Ο αρχαιολογικός αυτός χώρος δεν είναι φυλασσόμενος:

Είδαμε τα τείχη από άκρη σ’ άκρη. Το μέρος ήταν πολύ όμορφο ειδικά την ώρα που πέφτει ο ήλιος, και η θέα στο Μανδράκι εντυπωσιακή:

Αργότερα μάθαμε ότι το τείχος αυτό περιέβαλλε την αρχαία πόλη της Νισύρου, η οποία δεν έχει ανασκαφεί (άγνωστο γιατί) και ότι το 2006 ολοκληρώθηκε η αναστήλωση του:

Ήπιαμε μια μπύρα βλέποντας τη θέα και κατεβήκαμε στο Μανδράκι πολύ πεινασμένοι και βολευτήκαμε σε μια ψησταριά στη πλατεία ηλικιωμένης...

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση αφού αφήσαμε το αμάξι, το οποίο όπως καταλαβαίνετε έκανε πλήρη απόσβεση στα λεφτά του, καθώς μας επέτρεψε να γυρίσουμε όλο το νησί, κάτι που μας άφηνε ικανοποιημένους από την επιλογή μας.

Ευτυχώς που το μπουκαλάκι με τη καστανή Αβάνα που κουβαλούσαμε στοργικά από το ταξίδι μας στη Κούβα μας έκανε παρέα στο – απαράδεκτο – κατά τα άλλα βράδυ του νησιού. Μουσική και ρούμι στο μπαλκόνι μας, και μετά πέρασμα από το υποτονικό «Εναλλάξ» και κατάληξη στα «Λιοτρίδια» στο μπαράκι χωρίς μπαρ, να πίνουμε βαρελίσια μπύρα χωρίς βαρέλι, και να ακούμε χριστουγεννιάτικα…. Πάλι καλά που ο φίλος Μ μέσα από το μπαρ μας κατάλαβε και μας έφτιαξε ανάλογα! Πολύ ωραίο και ιδιαίτερο το μαγαζί που έχει στηθεί κατά τα άλλα.


Μέρα τρίτη:

Είχαμε καταλάβει πλέον ότι δε πρόκειται να βρούμε κάτι καλό για τη νύχτα, γεγονός όμως που ουδόλως μας απασχόλησε τελικά. Έτσι, το άλλο πρωί και μετακινούμενοι με τα πόδια πλέον κατεβήκαμε στο Μανδράκι αρχικά για καφέ:

Όσες φορές και να περάσεις τα στενάκια του χωριού αυτού πραγματικά δε φτάνουν:

Κάναμε τη βόλτα μας και βρήκαμε την είσοδο για τα σκαλάκια που θα μας οδηγούσαν στο μοναστήρι της «Παναγίας Σπηλιανής» στο βράχο που σκεπάζει ουσιαστικά όλη τη χώρα:

Φτάσαμε στην είσοδο μετά από λίγο, κι ενώ οι μπροστά από εμάς πλήρωσαν εισιτήριο με το αντίτιμο στα 2€, από μας δε ζητήθηκε κάτι μόλις κατάλαβαν ότι είμαστε Έλληνες. Δεν υπήρχε περίπτωση βέβαια να τους τα δώσω.

Η θέα προς το Μανδράκι και από εκεί ήταν εκπληκτική, και μας χάρισε πολλές όμορφες λήψεις:

Μπήκαμε στην ιδιαίτερης ομορφιάς εκκλησία για να τη δούμε:

Το όλο σκηνικό θυμίζει κάτι από Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό:

Μετά τις πολύ ωραίες εικόνες που αποκομίσαμε, κατεβήκαμε τα 130 περίπου σκαλοπάτια και βρεθήκαμε ξανά στα στενά δρομάκια του Μανδρακίου:

Είχαμε αποφασίσει να είναι η μέρα της απόλυτης χαλάρωσης, έτσι αφού τσιμπήσαμε κάτι στα πεταχτά, πήραμε το δρόμο για το επίσης πολύ διάσημο στοιχείο του νησιού, τα «Λουτρά». Φτάσαμε μετά από λίγα λεπτά στο παλιάς κατασκευής κτήριο:

Είδαμε τους εσωτερικούς χώρους του κτηρίου και τα λουτρά, και πήγαμε στην υποδοχή να πληρώσουμε το αντίτιμο των 5 ευρώ που αντιστοιχούσε σε 20 λεπτά λουτροθεραπείας. Λάβαμε τις οδηγίες από τη νοσηλεύτρια, προκειμένου να μην υπερβούμε την επιτρεπόμενη θερμοκρασία, για το λόγο αυτό μας έδωσε και ένα θερμόμετρο προκειμένου να ελέγχουμε:

Έχω βρεθεί σε ελάχιστα λουτρά ανά την Ελλάδα, και μπορώ να πω ότι η εμπειρία εκεί με το ηφαιστειακό νερό και τις ιαματικές του ιδιότητες ήταν πολύ καλή. Το παράκανα όμως στην αναλογία ζεστού κρύου με αποτέλεσμα να ξεπεράσω την ενδεδειγμένη θερμοκρασία και να χαλαρώσω υπερβολικά. Στην αρχή το 20λεπτο φαίνεται λίγο, όμως είναι τελικά αρκετό προκειμένου να βρεθεί κάποιος στο νερό. Με το που άκουσα το σήμα της νοσηλεύτριας ότι πρέπει να βγούμε, κατάλαβα πόσο πολύ είχα ’’βαρύνει’’ και με πόση δυσκολία βγήκα τελικά. Ήπια μονομιάς κοντά ένα λίτρο νερό να αναπληρώσω και κάθισα περίπου 20 λεπτά στη καρέκλα στο προαύλιο χώρο. Προσοχή λοιπόν σε όποιον έχει σκοπό να πάει για λουτρά, δεν είναι για πολλά παιχνίδια με τη θερμοκρασία!

Τουλάχιστον λίγη ώρα μετά αρχίσαμε να αισθανόμαστε πολύ καλύτερα και να έρχεται η πολυπόθητη ευεξία, που ακολουθεί τη χρήση του ιαματικού νερού. Συντέλεσε σ’ αυτό το γεγονός της ξεκούρασης στο ξενοδοχείο βέβαια.

Ήπιαμε μερικά ποτάκια στο μπαλκόνι, και όταν νύχτωσε ξαναπήραμε το δρόμο για τα λουτρά, προκειμένου να φάμε κάτι στο μεζεδοπωλείο, το οποίο είχε εξίσου ωραίο κλίμα και κόσμο και το βράδυ, αν και κλείνει σχετικά νωρίς. Επιστρέψαμε στα Λιοτρίβια όπου και περάσαμε το υπόλοιπο της νύχτας ακούγοντας ιστορίες από τους θαμώνες που βρίσκονται εκεί και το χειμώνα. Εντύπωση μας έκανε μάλιστα το γεγονός που μας περιέγραψαν, ότι πολλές φορές με κακοκαιρία η θάλασσα φτάνει …μέσα στο μαγαζί.


Μέρα τέταρτη - Αναχώρηση:

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα είχε έρθει η τελευταία μέρα μας στο νησί. Είχαμε κλείσει από τη προηγούμενη εισιτήριο μέσω ταξιδιωτικού πρακτορείου, καθώς δεν υπήρχε πλοίο της γραμμής και θα μας εξυπηρετούσε κάποιο εκδρομικό που αναχωρούσε το μεσημέρι, με προορισμό αρχικά τα Καρδάμαινα και τελικώς τη πόλη της Κω, απ’ όπου το βράδυ θα παίρναμε το πλοίο για Λέρο.

Κατεβήκαμε για καφεδάκι και κάποια τελευταία ψώνια στο Μανδράκι:

Κάναμε μια βόλτα για μερικές ακόμα φωτογραφίες:

Φτάνοντας πάλι στα Χοχλάκια όπου βέβαια δε βουτήξαμε:

Είχαμε σταμπάρει όμως και ένα πολύ ωραίο καφέ – ουζερί κάτω ακριβώς από τη Παναγία Σπηλιανή, και δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε από το νησί και να μη το επισκεφτούμε. Ωραίο κλίμα και μεζέδες με τοπικά υλικά:

Η παραλία εντός του οικισμού δεν έλεγε τίποτα απολύτως:

Φύγαμε γύρω στις δύο προκειμένου να πάρουμε τα πράγματα μας, και αφού ήπιαμε μια τελευταία μπύρα στο λιμάνι με θέα το Γυαλί απέναντι, μπήκαμε στο τοπικό καραβάκι.

Οι τελευταίες εικόνες από το νησί ήταν εξίσου όμορφες:

Περάσαμε και δίπλα από τη νησίδα «Γυαλί» στο οποίο δε καταφέραμε να πάμε καθώς είχε δρομολόγιο μια φορά την εβδομάδα απ’ ότι κατάλαβα. Πρόκειται για νησίδα στην οποία γίνεται εξόρυξη και διαθέτει μία φανταστική παραλία:

Φύγαμε από τη Νίσυρο γεμάτοι απ’ όσα είδαμε και κάναμε εκεί. Αν έπρεπε να αναφέρω κάποια αρνητικά στοιχεία πέρα από τη ζέστη, και την απουσία της νυχτερινής ζωής, είναι η αρκετή βαβούρα από τα μηχανάκια των ντόπιων μέσα στα στενάκια, τα οποία αν και απαγορεύονται κυκλοφορούν ανενόχλητα και ανελέητα.

Αφήσαμε τη Νίσυρο με εκκρεμότητες. Θα επανέλθουμε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 23
• 24
• 25
• 26
• 27
• …

  Go to chapter

  Go
• 59

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 25 of 59

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Φολέγανδρος.

Επίσκεψη : Αύγουστος 2012

Διάρκεια 4 μέρες



Άφιξη - Μέρα πρώτη

Φτάσαμε στο λιμάνι ή «Καραβοστάσι» λίγο μετά τις επτά το απόγευμα με το (φυσικά) πανάκριβο πλοίο που λέγεται seajet, το οποίο (φυσικά) και καθυστέρησε κάποιες ώρες, σε περίπου μια ώρα από το λιμάνι της Σαντορίνης. Σίγουρα αυτό που βλέπεις κατεβαίνοντας δε σε προδιαθέτει για κάτι αξιόλογο, δεν είναι όμως η αλήθεια:

Πήραμε το λεωφορείο ανεβαίνοντας στη Χώρα που ξέραμε ότι η απόσταση ήταν περίπου 3,5 χιλιόμετρα σε ανηφορικό δρόμο. Κατεβήκαμε στο τέρμα, δηλαδή στο σημείο «Πούντα» της χώρας με την απίστευτη αιγαιοπελαγίτικη θέα, και με ιδιαίτερη ευκολία βρήκαμε το δωμάτιο, όχι όμως την ιδιοκτήτρια. Γνωρίζοντας ότι διαθέτει και μαγαζί εντός του οικισμού, άφησα το φίλο μου με τα πράγματα και πήρα το δρόμο να ρωτήσω. Με το που έκανα κάποια μέτρα βρέθηκα στη κυρίως πλατεία, η εικόνα που αντίκρυσα θα μου μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τι ατελείωτη ομορφιά ήταν αυτή; Αυθεντική κυκλαδίτικη χώρα και η πλατεία στη μέση με την εκκλησία της. Δε περιγράφεται:

Αργότερα διαπίστωσα πως όλη η χώρα της Φολεγάνδρου είναι επί της ουσία μια μεγάλη πλατεία.

Γύρισα στο δωμάτιο με τα κλειδιά στο χέρι, και την ατάκα στο φίλο μου «Κωστάκη θα πάθεις τη πλάκα σου μόλις στρίψεις από κει, παρατάμε τα πράγματα και βγαίνουμε βόλτα». Έτσι κι έγινε, λίγο πριν τις εννιά περπατούσαμε και βολτάραμε στη πλατεία και τα στενάκια, μαγεμένοι απ’ αυτό που αντικρύζαμε και οι δύο. Κάπου εκεί ακούμε από ένα μπαράκι να παίζει Σωκράτη. Δε χρειάζεται να το κουβεντιάσουμε καν και συνεννοούμενοι με τα μάτια μπαίνουμε μέσα και παραγγέλνουμε τεκίλες. Το μαγαζί αυτό ήταν η «Αστάρτη» και με συνοπτικές διαδικασίες γνωριστήκαμε με το αφεντικό, τον Λευτέρη. Επτά χρόνια μετά διατηρούμε ακόμα επαφή, καθώς και πολύς κόσμος έχει πάει συστημένος, αλλά πάνω απ’ όλα ταιριάξαμε στις ιδιοσυγκρασίες. Μετά από λίγα λεπτά φύγαμε για να ετοιμαστούμε, αφού λάβαμε τη διαβεβαίωση του Λευτέρη ότι «όπου και να πάτε το βράδυ εδώ θα καταλήξετε». Δεν είχε καθόλου άδικο. Εκεί καταλήξαμε το βράδυ, και κάθε βράδυ:

Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού το ρακόμελο, το οποίο βράζει σε καζάνι πίσω απ’ το bar. Αφού το συνηθίσαμε μετά το πρώτο βράδυ, καθώς έως τότε δεν υπήρχε στα υπόψιν μας σαν ποτό, μείναμε σ’ αυτό.

Φύγαμε με περίσσια χαρά από την Αστάρτη, και συνεχίσαμε πριν πάμε για ύπνο με βραδινή βόλτα στη χώρα και μερικές μπυρίτσες. Δε δυσκολευτήκαμε καθόλου να μπούμε σε κλίμα διακοπών, και νησιού. Η Φολέγανδρος μας αγκάλιασε. Έρωτας με τη πρώτη ματιά:

Μέρα δεύτερη:

Το πρωί αφού αφίχθηκε και ο τρίτος της παρέας, κάναμε μια βόλτα στη Πούντα για φωτογραφίες και καθίσαμε για παραδοσιακό Ελληνικό καφεδάκι και πρωϊνό στη πλατεία.

Κάναμε κατόπιν μια βόλτα στη χώρα υπό το φως της ημέρας. Γενικότερα η Φολέγανδρος δε σηκώνει καθόλου άγχος, και επιβάλλεται να πας με τους ρυθμούς της:

Πήραμε το μεσημεριανό λεωφορείο και κατεβήκαμε στη παραλία της «Αγκάλης» για να κάνουμε το πρώτο μας μπανάκι στο νησί. Είναι η πιο γνωστή και πιο εύκολα προσβάσιμη, με υπέροχα νερά:

Επιστρέψαμε απόγευμα και αφού ήπιαμε ένα δροσερό ποτάκι στο υπέροχο μπαλκόνι μας:

το φιλοσοφήσαμε και αποφασίσαμε να πάρουμε το στριφογυριστό μονοπάτι και να ανεβούμε στη Παναγιά για να δούμε τη θέα και το ηλιοβασίλεμα. H Παναγία είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Φολεγάνδρου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Βρίσκεται σκαρφαλωμένη στο βράχο πάνω από τη Χώρα, και αποτελεί σημείο αναφοράς της. Σίγουρα θα έχετε δει τις αντίστοιχες φωτογραφίες. Οι εικόνες που ξεδιπλωνόντουσαν από κει στα μάτια μας ήταν υπέροχες:

Ψηλότερα ακόμα και από την εκκλησία της Παναγιάς, όπου κατεβαίνοντας δεν υπολόγισα καλά και πήδηξα ένα τοίχο πάνω από 2.30 ευτυχώς χωρίς συνέπειες:

Ο ήλιος έπεφτε και χάριζε μοναδικές λήψεις:

Κατεβαίνοντας την υπέροχη αυτή διαδρομή, κάναμε και ένα πέρασμα από το «κάστρο», το εξίσου σημείο αναφοράς της χώρας της Φολεγάνδρου. Το Κάστρο είναι το πιο παλιό κομμάτι της Χώρας. Πρόκειται για έναν μεσαιωνικό οικισμό που χτίστηκε για να προστατεύει τους ανθρώπους του νησιού. Τα σπίτια είναι κολλητά το ένα με το άλλο, και για μένα αποτελεί ίσως το κορυφαίο κυκλαδίτικο σκηνικό:

Γυρίσαμε στο σπίτι για ακόμα ένα ποτάκι, και κατόπιν να ετοιμαστούμε για μια ακόμα υπέροχη Αυγουστιάτικη νύχτα στη Φολέγανδρο:

Όχι ότι ήταν άσχημα βέβαια στη βεράντα:

Η νύχτα ξεκίνησε από το μικρό κελάρι, όπου μας σέρβιραν σφηνάκια σε μυστρί (!), σε μια ιδιαίτερη πατέντα και ακολούθως ρακόμελο με παστέλι και στραγάλια, και τελείωσε φυσικά στην Αστάρτη και με βόλτες στο κάστρο, σε ένα καταπληκτικό σκηνικό:

Μέρα τρίτη:

Η επόμενη μέρα είχε επίσκεψη ίσως στη πιο όμορφη παραλία του νησιού, το «Κάτεργο» όνομα και πράγμα, στο οποίο η πρόσβαση γίνεται μόνο με καραβάκι.

Ξεκινήσαμε αφότου ήπιαμε το καφέ μας με την ησυχία μας στη χώρα, και κάναμε τις βόλτες μας. Οι εικόνες ήταν κάθε μέρα και καλύτερες:

Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στον Καραβοστάση, αφού πρώτα φροντίσαμε να προμηθευτούμε μια ομπρέλα, νερά και μπύρες, καθώς στο Κάτεργο το μόνο που μπορεί να βρει κανένας είναι πέτρα, βότσαλο, θάλασσα και ήλιο. Επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι και ξεκινήσαμε. Σε 20 λεπτά φτάσαμε στην υπέροχη πραγματικά παραλία του Κάτεργου:

Καταλαβαίνει κανείς εύκολα γιατί ονομάζεται έτσι. Μόνο άμμος, πέτρα και καυτός ήλιος:

Φάγαμε μισή ώρα για να καταφέρουμε να στήσουμε την ομπρέλα μας ανάμεσα στις πέτρες, η οποία κατέληξε τελικώς να είναι σκίαστρο για τις μπύρες μας. Το μπάνιο ήταν καταπληκτικό:

Στο γυρισμό περάσαμε και από μερικές σπηλιές του νησιού:

Νωρίς το απόγευμα ήμασταν πίσω στη χώρα, και μετά από βόλτα & μερικές μπυρίτσες στη Πούντα, πήγαμε στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε να βγούμε για φαγητό.

Κάναμε ξανά ένα πέρασμα από τη χώρα:

Και καταλήξαμε τελικά το «Ζέφυρο» στον οποίο είχαμε πάει συστημένοι, και φάγαμε στη πανέμορφη αυλή του μεζέδες, συνοδευόμενους αρχικά με σούμα:

και αργότερα κυκλαδίτικο λευκό κρασί:

Αποχωρήσαμε τραγουδώντας ''όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα'' στα στενά της Φολεγάνδρου. Το κρασί ήταν καλό:

Η συνέχεια της νύχτας είναι πλέον γνωστή, όπως γνωστοί είχαμε γίνει κι εμείς στο νησί και στα μπαρ του. Οι Ισπανίδες που γνωρίσαμε κοιτούσαν απορημένες, μας ρωτούσαν αν είναι κάποια γιορτή και διασκεδάζουμε έτσι, και τι είναι αυτό που πίνουν όλοι στα κανατάκια. Με χαρά της εξήγησα ότι δε χρειάζεται κάποια γιορτή, μας αρκεί ότι είναι καλοκαίρι σε Ελληνικό νησί. Βεβαίως κεράσαμε ένα ρακόμελο στα κορίτσια για να καταλάβουν περι τίνος πρόκειται. Μη μας πουν και αφιλόξενους..:

Η Φολέγανδρος μας είχε αγκαλιάσει με τον τρόπο της.



Μέρα τέταρτη:

Τη τελευταία μέρα το πρόγραμμα πήγε αντίστροφα. Γρήγορα βουτιά στη παραλία δίπλα στο Καραβοστάση, και κατόπιν καφέ και βόλτα στη χώρα για μερικές ακόμη ανεπανάληπτες φωτογραφικές στιγμές:

Η χώρα αυτή δε χορταίνεται με τίποτα, όσο και αν τη γυρίσεις:

Η καθιερωμένη μπύρα στη Πούντα:

Νωρίς το απόγευμα μπήκαμε στο λεωφορείο και αναχωρήσαμε για την «Άνω Μεριά» το τρίτο οικισμό της Φολεγάνδρου, στα 5 χιλιόμετρα απόσταση από τη χώρα. Ο οικισμός αυτός σε ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, σε μια άλλη Ελλάδα, κάτι που αντιλαμβάνεσαι με το που πατάς το πόδι σου εκεί. Ορθώς έχει αναφερθεί σαν ένα «ζωντανό» λαογραφικό μουσείο:

Πολύ ιδιαίτερο και αυτό το μέρος:

Κάναμε τις βόλτες μας και καταλήξαμε στη «Συνάντηση» καθώς εκεί λέγαν οι πληροφορίες μας ότι θα φάμε τα καλύτερα «Ματσάτα», ένα καταπληκτικό Φολεγανδρίτικο πιάτο. Τα ματσάτα είναι το παραδοσιακό ζυμαρικό της Φολεγάνδρου που φτιάχνεται στο χέρι, και μοιάζει πολύ με τις χυλοπίτες, ωστόσο μαγειρεύεται αμέσως μόλις πλαστεί και σερβίρεται με κοκκινιστό κρέας, κατά προτίμηση κόκορα, και άφθονο τριμμένο κεφαλοτύρι. Γαστρονομική πανδαισία, συνοδευόμενη πάντα με ντόπιο ροζέ κρασί:

Είδαμε το ηλιοβασίλεμα στην «Άνω Μεριά» και αποχωρήσαμε:

Μας περίμενε το τελευταίο και πολύ έντονο βράδυ στη χώρα στο γνωστό μας πλέον στέκι. Αφού κοντέψαμε να πιούμε μέχρι και τα φρέον από τα κλιματιστικά και γνωρίσαμε όσο κόσμο δεν είχαμε γνωρίσει ακόμα, μείναμε εμείς κι εμείς στο μπαρ και ο Λευτέρης μου έδωσε εντολή να κλείσω τη πόρτα.
Η φωτογραφία μέσα στο μπαρ της Αστάρτης, δίπλα στο καζάνι με το ρακόμελο:

Το αυτοσχέδιο πάρτυ που στήθηκε με δυνατή Ελληνόφωνη ροκ μουσική -που είναι και το στοιχείο μου- έχω να το θυμάμαι ως σήμερα…


Αναχώρηση:

Ξυπνήσαμε την επόμενη και με βαριά καρδιά και βαρύ κεφάλι αποχωριστήκαμε τη Φολέγανδρο.
Αυτή τη θέα απ το δωμάτιο που μας πήρε τα μυαλα:

Το συγκεκριμένο νησί μου έκλεψε τη καρδιά και είναι σίγουρα στα τοπ των επιλογών μου. Αν θα έπρεπε να επισημάνω κάποια αρνητικά στοιχεία στο νησί, πέρα από τη δύσκολη και πολύ ακριβή πρόσβαση, είναι οι αρκετά υψηλές τιμές του. Ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα και καταστήματα εστίασης είναι τσουχτερά, σε σχέση πάντα και μ’ αυτό που προσφέρουν, κάτι που σημαίνει ότι θέλει πολύ ψάξιμο, οργάνωση και τύχη αν θέλεις να επισκεφτείς το νησί υψηλή σεζόν.

Έως τώρα που γράφεται η ιστορία είναι από τα λίγα μέρη που αγάπησα τόσο και δεν έχει βολέψει να ξαναπάω. Για να δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον…

 

[psilos3]

Αντίπαρος

Επίσκεψη: Αύγουστος 2008 & Αύγουστος 2010

Διάρκεια: Αυθημερόν τη πρώτη, με μία διανυκτέρευση τη δεύτερη.


Ένα νησάκι στα όρια του αστικού μύθου. Ένα νησάκι που όπως φαίνεται εξελίσσεται ραγδαία και δυστυχώς αλλάζει.

Η πρόσβαση στην Αντίπαρο, προϋποθέτει ότι έχεις φτάσει στη Πάρο. Από κει, μπορείς να πάρεις καραβάκι από τη Παροικιά, ή το φερυ από τη Μικρή Πούντα (όπως έγινε δύο φορές στη περίπτωση μας), και μπορείς να περάσεις και το αυτοκίνητο, κάτι που χρειάστηκε μιας και τότε δεν εξυπηρετούσε τόσο καλά το λεωφορείο του νησιού. Μαθαίνω με χαρά ότι πλέον η μετακίνηση στο μικρό κατά τα άλλα νησάκι έχει γίνει καλύτερη.

2008:

Στη πρώτη μας φορά λοιπόν, αφού κάναμε το σύντομο δρομολόγιο με το φερυ περίπου εικοσι λεπτών:

ρίξαμε μια σύντομη ματιά στη χώρα:

και μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το διάσημο σπήλαιο του νησιού, όπου εκτός των άλλων διαθέτει και πολύ ωραία θέα:

Το σπήλαιο βρίσκεται σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από την χώρα της Αντιπάρου και λέγεται επίσης «Σπήλαιο του Αγίου Ιωάννη». Αποτελεί σίγουρα το νούμερο ένα αξιοθέατο της Αντιπάρου. Είναι το μόνο κατακόρυφο σπήλαιο σε όλη την Ευρώπη με βάθος περίπου 85 μέτρων, ένα φυσικό θαύμα που φιλοξενεί τους πιο εκλεκτούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες που το κάνουν ένα από τα ωραιότερα φυσικά μουσεία στην Ελλάδα. Βγάλαμε εισιτήριο και περιηγηθήκαμε κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του. Η εμπειρία ήταν μοναδική:

Στην επιστροφή σταματήσαμε για το μπανάκι μας στον «Άγιο Γεώργιο», μια πολύ όμορφη παραλία του νησιού, με τα χαρακτηριστικά κυκλαδίτικα νερά:

Η θάλασσα ανοίγει την όρεξη όπως λένε, και αυτό που έπρεπε να κάνουμε στο νησί πριν αποχωρήσουμε είναι να βρούμε ένα φιλόξενο τσιπουράδικο. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κάναμε τη βόλτα μας στη χώρα. Δε βλέπεις κάτι το εντυπωσιακό εκεί, η χώρα είναι φλατ και περπατιέται άνετα, σε ένα κυκλαδίτικο σκηνικό. Δεν αργήσαμε να βρούμε αυτό που ψάχναμε:

Αρκετά όμορφα σημεία:

Αναχωρήσαμε για τη Πάρο με τον ήλιο να πέφτει, μένοντας με τη πικρή γεύση ότι έπρεπε να καθίσουμε σίγουρα και εκεί ένα βραδάκι, καθώς είχαμε ακούσει τόσα πολλά για τη νύχτα της.

Το μέλλον βέβαια δε μας άφησε με το ανωτέρω παράπονο...

 

[psilos3]

2010: (Αντίπαρος πράξη δεύτερη)


Δύο χρόνια μετά, η τύχη μας έφερε στα ίδια μέρη. Η διαδρομή γνωστή, Μικρή πούντα, φόρτωμα τα οχήματα και πέρασμα απέναντι. Μόνο που αυτή τη φορά δε θα τη πατούσαμε σαν πρωτάρηδες:

Γνώριμο σκηνικό:

Με το που κατεβήκαμε το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω για επιτόπου διαμονή. Χωρίς πολύ κόπο βρήκα δωμάτια σε τσουχτερή ομολογώ τιμή, προκειμένου να βγάλουμε το βράδυ. Που να ήξερα ο αφελής ότι το βράδυ τελικά θα το βγάλουμε στα Bar…

Τακτοποιηθήκαμε και ξεκινήσαμε για το «Σωρό» μια όμορφη παραλία με φυσική σκιά και γαλανά νερά κοντά σχετικά στη χώρα:

Αφού χαρήκαμε το μπάνιο (και τις μπυρίτσες) μέχρι αργά το απόγευμα, αναχωρήσαμε για τα δωμάτια προκειμένου να ετοιμαστούμε για το βράδυ. Φάγαμε σε μια ταβέρνα στο γνωστό πεζόδρομο της χώρας και κατόπιν αρχίσαμε να βολτάρουμε στα μαγαζιά.

Δεν άργησε να τραβήξει τη προσοχή μας ένα Bar με το όνομα «Λούκι Λουκ» που με χαρά έμαθα ότι υπάρχει ως τα σήμερα. Μπήκαμε γύρω στις δώδεκα, με μια απορία καθώς το μαγαζί ήταν άδειο πέρα για πέρα. Πήραμε τις πρώτες μπύρες, και κατευθείαν ήρθε η 6αδα με τις κερασμένες τεκίλες κάνοντας μας να απορήσουμε. Ο μπάρμαν – ιδιοκτήτης μας είχε καταλάβει και μας έκανε το ψυχογράφημα.

-Πρώτη φορά στην Αντίπαρο μάγκες; Καλώς ήρθατε, έχουμε ώρα μπροστά μας, ακόμα δεν αρχίσαμε….

Όντως δεν είχαμε αρχίσει. Η νύχτα που ακολουθούσε είναι ίσως η αγαπημένη μου σε Ελληνικό νησί, και σίγουρα στις κορυφαίες που έχω περάσει στη ταξιδιωτική μου ζωή.
Δύο ώρες μετά, τα υποβρύχια διαδέχονταν το ένα το άλλο, τα κεράσματα επίσης, και η μουσική λες και την έβαζα εγώ. Από Αρνάκια σε Rammstain, από Τρύπες σε SOAD, και παρεμβάσεις με Panx Romana και Γενιά του Χάους. Γύρω στις 4 το ασφυκτικά γεμάτο bar μας είχε στον αέρα.

Ακριβώς κολλητά ήταν το «The Doors» που το όνομα του τα λέει όλα. Την ώρα που μπήκαμε βέβαια το κλίμα ήταν διαφορετικό, και οι πενιές του Τσιτσάνη μαζί με τη φωνή της Μπέλλου αλλά και η Δραπετσώνα του Μπιθικώτση δονούσαν το χώρο. Περιττό να σας πω ότι είχε κόσμο, γενικότερα πολύ και νέο κόσμο που του έδινε και καταλάβαινε.

Ήταν πραγματικά μια κορυφαία βραδιά που έκλεισε γύρω στις 7 το πρωί με φαγητό στο φούρνο του νησιού. Μετά από λίγη ξεκούραση αναχωρήσαμε για απέναντι. Ακόμα μια φορά βέβαια που δε μας έφτασε καθόλου η παραμονή μας στην Αντίπαρο καταλήγοντας ότι θα ήταν χρήσιμο ένα ακόμη 24ωρο εκεί.

Αναφέρθηκα πολύ στη νύχτα του νησιού καθώς είναι από τα κύρια γνωρίσματα του, ωστόσο πρέπει να σας πω ότι έχω παραλείψει να δω πολύ βασικά πράγματα, όπως την επίσκεψη με το καραβάκι στο Δεσποτικό, τη παραλία στο κάμπινγκ, και κυριότερα να πάω βράδυ στη La Luna, τη θρυλική ντισκοτέκ. Δε της έδωσα το χρόνο που θα ήθελα, όμως είναι κάτι που θα φροντίσω να κάνω έστω και αργά…

 

[underwater]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Πιστεύω ότι θα μου δώσει κάμποσες ιδέες!

Ως φοιτήτρια ταξίδευα αρκετά σε νησιά, 2-3 κάθε χρόνο σίγουρα. Με τα χρόνια το ψιλοπαράτησα το "σπορ". Με κούρασαν τα φέρρυ, οι ώρες που χρειάζεται κανείς για να πάει στα πιο απομακρυσμένα (ακόμα θυμάμαι τις 15 ώρες που είχα κάνει το Λαύριο-Σαμοθράκη-εντάξει, αν είναι να φάω τόσες ώρες στο ταξίδι ας πάω ΝΑ Ασία), οι τιμές μετάβασης (εκτός από κάποια που πάνε και κάμποσες αεροπορικές και δεν υπάρχει μονοπώλιο) κλπ κλπ. Μόνο Κρήτη πηγαίνω αρκετά συχνά (που λόγω μεγέθους δε νιώθεις ότι είσαι σε "τυπικό" νησί) και σπάνια σε κάποιο άλλο.

Περιμένω λοιπόν να πάρω έμπνευση.

 

[psilos3]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Πιστεύω ότι θα μου δώσει κάμποσες ιδέες!

Ως φοιτήτρια ταξίδευα αρκετά σε νησιά, 2-3 κάθε χρόνο σίγουρα. Με τα χρόνια το...

Περιμένω λοιπόν να πάρω έμπνευση.

Είμαι σίγουρος, γιατί έχουμε απ' όλα τα καλά, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, ολίγον από Σποράδες και πιό περίεργα ίσως Συντονίσου!

Στα υπόλοιπα όσα αναφέρεις δυστυχώς δε μπορώ να διαφωνήσω καθόλου.
Αυτή η ντροπή που επικρατεί με τα πλοία, απαράδεκτα τα περισσότερα σε τιμές και παροχές και συνδέσεις, αλλά και οι συνεχώς αυξανόμενες τιμές σε διαμονή και διαβίωση, μας οδηγούν εκτός Ελλάδας, όσο κι αν την αγαπάμε. Δε ξέρω τι να περιμένω από δω και πέρα, μάλλον τίποτα καλύτερο. Ειδικά μετά τις περσινές μου διακοπές και τα λεφτά που έδωσα, σίγουρα θα προτιμήσω να κάνω μια εκδρομάρα στην Ασία π.χ, κάτι που πλέον είναι απολύτως εφικτό.

 

[Gioref]

Μόνο που ξεκινάς την ιστορία με πολυαγαπημένη Ανάφη μπήκε στα favorites αμέσως!

 

[psilos3]

Μόνο που ξεκινάς την ιστορία με πολυαγαπημένη Ανάφη μπήκε στα favorites αμέσως!

Είναι μία από τις πολύ αγαπημένες μου φωτογραφίες, όπως την ήθελα και τη σκεφτόμουν επάνω στο βραχο με μια μπύρα βλέποντας τον ήλιο να πέφτει πίσω απ' τη χώρα της Ανάφης.
Μια απόλυτη στιγμή ευτυχίας που αποτυπώθηκε σε εικόνα
Προφανώς για να κατάλαβες που είναι, έχεις πάει!
Έρχεται σε λίγο αυτό το κεφάλαιο...

 

[Gioref]

Πραγματικά το νησί είναι απίστευτο.. Και είμαι από τους τυχερούς γιατί έχουμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί.. :

 

[psilos3]

Πραγματικά το νησί είναι απίστευτο.. Και είμαι από τους τυχερούς γιατί έχουμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί.. :

Όσο κι αν πιστεύω ότι η κατοικία σε ένα παραθεριστικό προορισμό είναι δέσμευση, να πω ότι δε ζηλεύω; Ψέματα θα πω...
Είχε πολλά αξιολάτρευτα σπιτάκια στην Ανάφη, αλλά αυτό που πραγματικά θα ήθελα πολύ να έχω είναι εκείνο το παραθαλάσσιο στο δρόμο για Κλεισίδι, κάτι που αναφέρω και στην ιστορία μου. Οχι ότι με χαλούσε ένα στη χώρα βέβαια... Το νησί είναι όνειρο!

 

[psilos3]

Αμοργός

Επίσκεψη: Αύγουστος 2013, Ιούλιος 2016, Ιούλιος 2018

Διάρκεια: 7 μέρες, 3 μέρες & 2 μέρες αντίστοιχα

Ότι και να γράψω για την Αμοργό είναι λίγο. Δε ξεχωρίζω νησιά, όπως δε ξεχωρίζω εκδρομές, ωστόσο όσοι έχετε διαβάσει τοποθετήσεις μου θα έχετε καταλάβει ότι αυτό το νησί έχει κερδίσει την αγάπη μου ένα κλικ παραπάνω. Ο κύριος λόγος που συνέβη αυτό, δε μπορεί να αποτυπωθεί γραπτώς 100% δυστυχώς, και έχει να κάνει καθαρά με την ενέργεια που σε περιβάλλει, το όμορφο κλίμα που σου μεταδίδει, και τη ζεστασιά του (μεταφορικά μιλώντας μόνο, γιατί άμα φυσάει άστο) ιδιαίτερα στη χώρα.

2013:

1η μέρα
Πρώτη μας φορά στο νησί, ευρισκόμενοι ήδη 7 μέρες σε διακοπές σε Νάξο & Κουφονήσια. Νωρίς το απογευματάκι και το ταχύπλοο της γραμμής έδεσε στα Κατάπολα. Τα 25 λεπτά που κάναμε να φτάσουμε από τα Κουφονήσια ήταν ελάχιστα.

Υπάρχουν πολλά πλοία που μπορούν να σας φέρουν στην Αμοργό αν βρίσκεστε σε κάποιο κοντινό νησί, λιγότερα και σαφώς με μεγαλύτερη ταλαιπωρία αν ξεκινήσετε από Πειραιά, ένα αρκετά πιο γρήγορο μια φορά την εβδομάδα πλέον από τη Ραφήνα, και αν θελήσετε πρόσβαση μέσω κοντινού αεροδρομίου, εξυπηρετεί το κυρίως κοντινό της Σαντορίνης, αλλά και τα μικρότερα της Πάρου και της Νάξου. Από Σαντορίνη υπάρχει το μειονέκτημα ότι φτάνει μόνο το πανάκριβο και πάντα αργοπορημένο seajet.

Ανεβήκαμε στη χώρα με το λεωφορείο (απόσταση 6 χιλιομέτρων από το λιμάνι) και από εκεί μας παρέλαβε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που είχαμε νοικιάσει. Από τη πρώτη κιόλας στιγμή περπατώντας στο «λαβύρινθο» της χώρας, φορτωμένοι με τα πράγματα καθώς δε μπαίνει αυτοκίνητο στα στενά, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε γιατί αυτό το μέρος είναι τόσο πολύ τραγουδισμένο και χιλιοειπωμένο. Αναλογιστείτε μόνο για λίγο πόσα τραγούδια έχουν τη λέξη «Αμοργός» μέσα τους , πράγμα που μόνο τυχαίο δεν είναι:

Η χώρα, αυτό το εκπληκτικής ομορφιάς μέρος του νησιού ξεδίπλωνε τις χάρες της. Το σπίτι που βρήκαμε από καθαρή τύχη ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί, καθώς επρόκειτο για παραδοσιακό Κυκλαδίτικο σπίτι, με αυλή προστατευόμενη από τοίχο, δεντράκια, και το μπάνιο εκτός, λίγο πάνω από τη Λόζα, τη κεντρική πλατεία της χώρας. Στο επίκεντρο των γεγονότων. Παρατήσαμε τις βαλίτσες όπως όπως και βγήκαμε για απογευματινές μπυρίτσες:

Παντού έβλεπες κόσμο να κυκλοφορεί, ωραίο κόσμο. Από όλα τα μαγαζιά άκουγες χαμηλόφωνη μουσική, εξαιρετική μουσική κυρίως από τη χώρα μας. Τα πάντα ήταν πεντακάθαρα και φρεσκοασβεστωμένα, όμορφα σπιτάκια, εκκλησίες και πλατείες, μαγαζάκια με τοπικά προϊόντα, μεζεδοπωλεία, καφέ, εστιατόρια, όλα δεμένα σε αρμονία μέσα σε ένα μοναδικό Κυκλαδίτικο σκηνικό. Δε θέλαμε και πολύ να μαγευτούμε. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είχαμε χτυπήσει κορυφή:

Ετοιμαστήκαμε για το βράδυ και βγήκαμε έξω. Ήταν το πρώτο βράδυ στη χώρα και δεν αργήσαμε να προσαρμοστούμε. Μας έβαλε φυσικά στο κλίμα αμέσως αυτό το υπέροχο απόσταγμα του νησιού που ονομάζεται «ψημένη ρακή» και σερβίρεται παντού, καθώς κολλάει με όλες τις περιστάσεις:

Καταλάβαμε ότι η χώρα κινείται στους ρυθμούς μας όταν είδαμε τη πληθώρα των μαγαζιών/καφενείων που είχανε live. Κάθε νύχτα και άλλο κατάστημα Live. Ρεμπέτικο, λαϊκό και το λεγόμενο έντεχνο. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει κανείς. Μας βρήκε το βράδυ αραχτούς στο «καθ’ οδόν» γεμάτους από τις εξαίρετες μουσικές:

Αμοργός, ένα νησί – σταθμός για πολλούς μουσικούς, γνωστούς και μη!


2η μέρα
Το πρωί σηκωθήκαμε σχετικά με το ζόρι (όπως κάθε πρωί), γιατί τις ημέρες που δεν είχαμε αμάξι έπρεπε να εναρμονιστούμε με το πρόγραμμα των λεωφορείων. Ξεχυθήκαμε λοιπόν στα καλντερίμια της χώρας με κατεύθυνση το τέρμα των ΚΤΕΛ, αφού φροντίσαμε να πάρουμε μερικά φρούτα από το μανάβικο στο κεντρικό, τα οποία φαινόντουσαν δελεαστικότατα.

Η σημερινή μέρα ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη δύο εξαιρετικά διάσημων αξιοθέατων του νησιού, τη μονή της «Παναγίας Χοζοβιώτισσας» και τη παραλία της «Αγίας Άννας», τα οποία συνδυάζονται τέλεια, καθώς είναι σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, αλλά και σε κοντινή απόσταση από τη χώρα.

Λίγα λεπτά μετά το λεωφορείο μας άφησε στο τέρμα, και πήραμε το δρόμο για το μοναστήρι. Τα μάτια μας αντίκρυζαν τέτοια ομορφιά που δυσκολεύομαι πραγματικά να περιγράψω:

Μετά από λίγο δρόμο στο καυτό ήλιο, ξεκίνησε η ανάβαση στα σκαλοπάτια του μοναστηριού:

Η παναγία Χοζοβιώτισσα, στέκει κυριολεκτικά γαντζωμένη πάνω στο βράχο επιβλητική και κατάλευκη με θέα που κόβει την ανάσα. Ιδρύθηκε το 1088, έχει μήκος περίπου 40 μέτρα και πλάτος μόνο 5, κάτι που τη κάνει πολύ ιδιαίτερη:

Ανεβήκαμε τα 300 σκαλιά και φτάσαμε στη πολύ μικρή είσοδο που δε χωράς να περάσεις όρθιος.

Οι κανόνες λένε όπως σε κάθε μοναστήρι ότι απαγορεύονται τα κοντά παντελόνια στους άντρες, και οτιδήποτε άλλο εκτός από μακριά φούστα στις γυναίκες. Στην είσοδο υπάρχει γκαρνταρόμπα για όποιον επισκέπτη φτάσει απροετοίμαστος, γεγονός που μας έκανε να βάλουμε τα γέλια μόλις ντυθήκαμε προβλεπόμενα. Ακόμα θυμάμαι την ατάκα ‘’που πα ρε Τονη Σφήνο με τη καμπάνα’’ για το παντελονάκι που φόρεσαν στους δυο φίλους μου:

Περιηγηθήκαμε στο πολύ όμορφο μοναστήρι και ανεβήκαμε στη ταράτσα του για φωτογραφίες:

Κατεβαίνοντας γνωρίσαμε τον καλόγερο ο οποίος μας καλωσόρισε με ψημένη ρακή. Ο αστικός μύθος λέει ότι την αυθεντική συνταγή την έχει μόνο το μοναστήρι, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει επιβεβαίωση. Εκεί έβγαλα μερικές από τις αγαπημένες και χαρακτηριστικότερες κυκλαδίτικες φωτογραφίες μου. Το παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο:

Κατεβήκαμε ευχαριστημένοι από τη βόλτα μας:

Έτοιμοι να περπατήσουμε ξανά μέσα στον ήλιο, μιας και ήταν περασμένες μία και το μοναστήρι έκλεινε. Λίγο πιο κάτω φτάσαμε στη διασταύρωση που οδηγεί στην «Αγία Άννα»:

Η μοναδική αυτή παραλία με το ομώνυμο εκκλησάκι να στέκει από πάνω της, αποτελεί την επιτομή του απέραντου γαλάζιου, και αποτελείται από δύο ξεχωριστές ας πούμε παραλίες, με κύριο χαρακτηριστικό τα βράχια:

Είναι απίστευτο συναίσθημα να κολυμπάς εκεί και να βλέπεις το μοναστήρι πάνω απ’ το κεφάλι σου:

Υπέροχες εικόνες, ατόφιες, κυκλαδίτικες, που μας ακολουθούν για μια ζωή:

Επιστρέψαμε στη χώρα γεμάτοι ενέργεια, και αφού δοκιμάσαμε τη τοπική κουζίνα και ήπιαμε τις ψημένες μας, πήγαμε για λίγη ξεκούραση. Το βράδυ ήταν μεγάλο:

Και πώς να μην είναι μεγάλο, αφού μιλάμε για νύχτα στην Αμοργό!

Ένα από τα ομορφότερα βράδια στα νησιά, ένα βράδυ ονειρεμένο, στη χώρα του πιο όμορφου νησιού με τη πιο όμορφη χώρα!

Γυρίσαμε αρκετά μαγαζάκια για ψημένες και άψητες, μέχρι που ο δρόμος μας έφερε στο «Μπαγιόκο» ένα πολύ ωραίο 24ωρο καφέ στο τέρμα των λεωφορείων, το οποίο είναι ανοικτό 24 ώρες κάθε μέρα, και απ’ ότι μάθαμε δουλεύει και χειμώνα. Εκεί λοιπόν γράφτηκε ιστορία, καθώς αφού ήπιαμε ότι ήπιαμε στο live με τα ρεμπέτικα που είχε εκείνη τη στιγμή, φτάσαμε μετά να παίζουμε μουσική, να σερβίρουμε, να χορεύουμε με όλο τον κόσμο, σε μια αλησμόνητη παρτάρα που κράτησε μέχρι το ξημέρωμα:

Με κάτι τέτοιες νύχτες αγαπήσαμε τα νησιά, με κάτι τέτοιες νύχτες δεθήκαμε με την Αμοργό!


3η μέρα
Το άλλο μεσημέρι μας βρήκε σε κακή κατάσταση να πίνουμε καφέ στη «Λόζα» και να συζητάμε με παιδιά που είχαμε γνωρίσει χθες βράδυ. Τι να κάνεις, όλα έχουν το τίμημα τους, και το χθεσινοβραδινό ξενύχτι με ότι αυτό συνεπάγεται είχε αφήσει το στίγμα του. Χαλάλι και χίλες φορές χαλάλι. Μια ζωή την έχουμε, και αυτά έχουμε να θυμόμαστε.

Αποφασίσαμε λοιπόν να κινηθούμε εντός χώρας, μιας και το μπάνιο ήταν χαμένη υπόθεση. Σηκωθήκαμε λοιπό και ανεβήκαμε λίγα μέτρα πιο πάνω, στο περίφημο γλυκοπωλείο ‘’Καλλιστώ’’ όχι για να φάμε γλυκό, αλλά για να πάρουμε το κλειδί του κάστρου της χώρας:

Μη φανταστείτε ότι είναι κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, αλλά η όλη φάση να πάρεις το κλειδί και να πας μόνος σου ήταν πολύ σουρεάλ. Ανεβήκαμε λοιπόν για φωτογραφίες στο ψηλότερο σημείο, αφού ξεκλειδώσαμε τη πολύ δύσκολη κλειδαριά μετά από προσπάθεια:

Είχε μοναδική θέα στη χώρα από κει πάνω:

Αφού δυσκολευτήκαμε πολύ (λέμε τώρα) αποφασίσαμε να κινηθούμε και προς την άλλη πλευρά και τους ανεμόμυλους, με την προϋπόθεση να σταματάμε όπου βρίσκουμε σοβαρό καφενείο και να πίνουμε ψημένη.

Χαρτογράφηση της χώρας και των καφενείων της με λίγα λόγια:

Τη καλύτερη ψημένη πάντως, δυνατή και με γεύση που πλησίαζε το κονιάκ, τη βρήκαμε στο καφενείο το οποίο βρίσκεται ακριβώς στη διχάλα, στην επάνω είσοδο της χώρας, και συχνάζουν μόνο ντόπιοι, οι οποίοι μάλιστα μας είπαν ότι ‘’αν σας δείξουμε πως τη φτιάχνουμε, μάλλον δε θα τη ξαναπιείτε’’ , γεγονός που δε μας πτόησε καθόλου:

Η βόλτα στους ανεμόμυλους της χώρας μας απέδειξε γιατί αυτό ήταν το κατάλληλο σημείο για να χτιστούν. Ο αέρας δεν έκοβε από πουθενά. Το μέρος μας χάρισε όμως πολύ σπουδαίες εικόνες:

Από την απέναντι πλευρά αυτη τη φορά:

Το βράδυ, που ξεκίνησε από μια βόλτα στην Αιγιάλη και μερικά ποτάκια στο πασίγνωστο «Que» δεν επαναλάβαμε τις χθεσινές απώλειες, ανακαλύψαμε ωστόσο το αφτερ της Αμοργού, το «Μποτίλια» στο οποίο κατέληγαν όλοι, και φροντίσαμε να γνωριστούμε επίσης πολύ καλά...


4η μέρα
Το μπάνιο δεν έπρεπε να ξαναχαθεί, έτσι και έγινε. Το λεωφορείο μας άφησε στο δρόμο πάνω από τον Άγιο Παύλο, όπου κάναμε τη πρώτη βουτιά και ήπιαμε το καφεδάκι μας. Ωραία νερά σε μια ιδιαίτερη ακόμα παραλία:

Το μεσημέρι πήραμε το καραβάκι για να περάσουμε απέναντι στη «Νικουριά», ένα από τα δύο κοντινά νησιά στην Αμοργό, το οποίο πέρα από μια καλή παραλία δε διέθετε κάτι άλλο. Έμαθα ότι τα επόμενα χρόνια υπήρξε εκμετάλλευση στη συγκεκριμένη νησίδα, μέχρι και μαγαζί που διέθετε ξαπλώστρες…

Επιστροφή στη χώρα, φαγητό, ανασύνταξη και ένα ακόμα υπέροχο βράδυ που ξεκίνησε με πενιές από το Καθ’ οδόν. Βραδιές που ξέρει μόνο η Αμοργός να προσφέρει:

5η μέρα
Δεν είχαμε επιβεβαιώσει ακόμα τις πληροφορίες για τη καλύτερη παραλία του νησιού, το γνωστό σε όλους «Μούρο», κάτι που θα διαπιστώναμε λίγη ώρα αφότου μας άφησε το λεωφορείο. Αφού πήραμε το καφεδάκι μας από τη καντίνα ξεκινήσαμε το μονοπάτι:

Απίστευτη θέα για ακόμα μια φορά, καταπράσινα νερά, σκούρο βότσαλο και άμμος. Όντως μιλάμε για τη πιο όμορφη παραλία του νησιού:

Κολυμπήσαμε και την ευχαριστηθήκαμε μέχρι το απόγευμα. Στο γυρισμό περάσαμε και από τα «Μουράκια», τη διπλανή παραλία με εξίσου υπέροχα νερά.

Γυρίσαμε ενθουσιασμένοι στη χώρα για ανασύνταξη και ένα ακόμα αλησμόνητο βράδυ στο «Μπαγιόκο» και τα υπόλοιπα μπαράκια:

6η μέρα
Την επομένη θέλαμε να φτάσουμε από την άλλη πλευρά του νησιού, αυτός ήταν ο λόγος που νοικιάσαμε αυτοκίνητο, καθώς η συγκοινωνία προς τα χωριά κυρίως που θέλαμε να δούμε ήταν αραιή έως ανύπαρκτη. Φτάσαμε Αιγιάλη και κατευθυνθήκαμε προς τη παραλία της «Λεμβρωσού». Τίμια θάλασσα, και ακόμα πιο τίμιο το μπαράκι με τις μουσικάρες και τις παγωμένες μπύρες από πάνω. Απέναντι η θέα της Αιγιάλης:

Μετά το μεσημέρι, πήραμε την ανηφόρα για τα πολύ όμορφα χωριά που βρίσκονται ακριβώς από πάνω. Η αρχή έγινε από τα Θολάρια:

Καταπληκτικό χωριό:

Όπου κάναμε τη βόλτα μας και καταλήξαμε στο «Πανόραμα» να δοκιμάζουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ πατατάτο & λεμονάτο, δύο αυθεντικά Αμοργιανά πιάτα:

Και στη συνέχεια φτάσαμε στη «Λαγκάδα», ακόμα ένα υπέροχο χωριό, όπου για καλή μας τύχη πετύχαμε και πανηγύρι στη πλατεία. Μα γίνεται 15Αυγουστο σε νησί και να μη πετύχεις πανηγύρι;

7η μέρα
Τελευταία μέρα, και η αρχή έγινε από τη «Καλοταρίτισσα». Η πρώτη βουτιά, το καφεδάκι, αλλά και η σπεσιαλιτέ της παραλίας που ακούει στο όνομα «Τηγανιτή τυρόπιτα» από τη καντίνα (κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε, θα δείτε ουρές) ήταν η καλύτερη αρχή:

Λίγες ώρες μετά απολαύσαμε την απομόνωση και τη θάλασσα της δεύτερης νησίδας της Αμοργού, τη «Γραμβούσα». Εντελώς ανοργάνωτο μέρος με βαθιά γαλανά νερά:

Στο γυρισμό είχαμε μια αναποδιά με τη βάρκα, κάτι που μας κόστισε ευτυχώς καμιά ώρα παραπάνω στο νησί. Το γνωστό «Ναυάγιο» το είδαμε και το φωτογραφήσαμε μόνο περνώντας από το δρόμο. Είναι ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογραφίες, το οποίο δε συνίσταται για μπάνιο όμως καθώς έχει σχεδόν πάντα αρκετή βρωμιά:

Το βράδυ στη χώρα μας βρήκε σχεδόν λυπημένους, να χαιρετάμε φίλους και γνωστούς με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε στο νησί σύντομα.


8η μέρα
Ξυπνήσαμε, ετοιμάσαμε αποσκευές και κάναμε μια βόλτα στη χώρα για να πιούμε τις τελευταίες μας μπυρες εκεί:

Πήγαμε στο «Καλογερικό» σημείο στη πάνω είσοδο της χώρας με απίστευτη θέα προς το μοναστήρι και την Αγία Άννα:

Νωρίς το απόγευμα ήμασταν στα Κατάπολα, με τα μούτρα κατεβασμένα.

Το seajet με τη τρίωρη καθυστέρηση φρόντισε να μας σπάσει κι άλλο τα νεύρα. Ευτυχώς πετούσαμε την επομένη από Σαντορίνη…

 

[psilos3]

2016: (Αμοργός πράξη δεύτερη)


Ήταν η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το νησί και οφείλω να πω οτι περίμενα αυτή τη στιγμή πως και πως, μετά από το καλοκαίρι του 2013. Είναι το μόνο μέρος που αντιμετώπιζα πάντα με τόση νοσταλγία, και είμαι χαρούμενος που κατάφερα να ξαναπάω. Δεδομένο επίσης είναι ότι θα ξαναπάω.

Μέρα πρώτη - άφιξη:

Ο Σκοπελίτης έφυγε από τη Δονούσα με -ευτυχώς- καλή θάλασσα. Σε κάτι περισσότερο από μια ώρα αντικρύζαμε το νησί:

Κατεβήκαμε από το Σκοπελίτη στο λιμάνι της Αιγιάλης:

όπου και χωρίς να το σκεφτούμε στρωθήκαμε για το απαραίτητο καλωσόρισμα με ψημένη στο πασίγνωστο Αμοργιαλό:

Πήραμε το λεωφορείο και ανεβήκαμε στη χώρα όπου και είχαμε κανονίσει διαμονή τριών νυχτών. Τακτοποιηθήκαμε κι ετοιμαστήκαμε για έξω, νύχτα πλέον, να περπατήσουμε τα στενάκια της χώρας που είχαμε τόσο αγαπήσει και δεθεί. Σχεδόν όλα ήταν ίδια, όπως τ’ αφήσαμε:

Καθ’ οδόν, Τζιτζίκι, Μπαγιόκο και Μποτίλια φρόντισαν να κάνουν το βράδυ μας τέλειο:

Μέρα δεύτερη:

Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε με περίπου 24 βαθμούς και ομίχλη στη χώρα, ουδεμία σχέση δηλαδή με τέλος Ιουλίου γεγονός φυσικά που δε μας πτόησε καθόλου. Ήπιαμε το καφέ μας και αφού άνοιξε ο καιρός αναλωθήκαμε σε βόλτες στη χώρα, καθώς οι προτάσεις μου για μπάνιο έπεσαν στο κενό:

Να γιατί αγαπήσαμε την Αμοργό. Να γιατί μένουμε στη χώρα της:

Και να γιατί αγαπάμε τις Κυκλάδες και την απλότητα τους. Το λευκό μαζί με το γαλάζιο:

Περάσαμε από τη Λόζα:

Φτάσαμε μέχρι το Καλογερικό για τις απαραίτητες φωτογραφίες:

Ακόμα μια πολυαγαπημένη μου:

Κάναμε στάσεις για τις απαραίτητες ψημένες και κατεβήκαμε πάλι προς την άλλη είσοδο της χώρας. Υπενθυμίζω, εδώ είναι η καλύτερη ψημένη που δοκιμάσαμε:

Απόλυτα Κυκλαδίτικη ομορφιά:

Τι μπορεί να πει κανείς για τη Χώρα Αμοργού;

Καταλήξαμε νωρίς το απόγευμα στο «Τραντζιστοράκι» ένα μεζεδοπωλείο στο καλύτερο ίσως σημείο του κεντρικού δρόμου της χώρας, που με χαρά διαπιστώσαμε ότι είχε αλλάξει από τη προηγούμενη επίσκεψη μας στο νησί:

Πιάσαμε ένα τραπέζι το οποίο ούτε θυμάμαι πόσες φορές γέμισε και άδειασε, καθώς το απόγευμα έγινε ξημέρωμα με συνοπτικές διαδικασίες. Τι νομίζετε, εύκολα σηκώνεσαι από εκεί; Με τέτοια ψημένη και τέτοιους μεζέδες ήταν αναπόφευκτο:

Μέρα τρίτη:

Την επομένη και ο καιρός εξακολουθούσε να μη μας κάνει το χατίρι. Έπρεπε μάλιστα να μεσημεριάσει για να βγει ο ήλιος και αυτός μάλιστα δειλά. Είπαμε, ο καιρός στην Αμοργό είναι μια ξεχωριστή ενότητα που πρέπει να αναλυθεί κάποια στιγμή. Οι εκκλήσεις μου για παραλία έμειναν γι' ακόμα μία φορά αναπάντητες, αν και σίγουρα δε μας έλειπε το μπάνιο καθώς θα ακολουθούσαν κι άλλες διακοπές, οπότε κάναμε άλλη μια μέρα αυτό που θέλαμε περισσότερο.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα στη χώρα, κάνοντας τη πρώτη στάση μας μετά το καφέ για να ακούσουμε μερικές πενιές. Είναι μια υπέροχη εικόνα που συναντάει κανείς πολύ συχνά στη χώρα της Αμοργού, και η προσωπική μου επιδίωξη από τότε κιόλας:

Πήραμε το στενάκι που ανεβαίνει στη Καλλιστώ:

Και δε μπορέσαμε να αντισταθούμε σε ένα παραδοσιακό γλυκάκι:

Συνεχίσαμε τις βόλτες μας:

Ανεβήκαμε στους ανεμόμυλους μιας και ήμασταν κοντά:

Για να βγούμε μερικές φωτογραφίες με φόντο τη χώρα:

Κάπου εκεί άρχισε να μας κάνει το κέφι ο ήλιος:

Βοηθώντας μας να καταλήξουμε στα πολύ όμορφα στενάκια της χώρας για μερικές μπυρίτσες:

Το βαρύ κάθισμα στο Τραντζιστοράκι συνεχίστηκε για δεύτερο απογευματόβραδο, έχοντας γίνει πλέον κάτι περισσότερο από γνωστοί, με κόσμο και φίλες / φίλους να πηγαινοέρχονται στο τραπέζι μας. Η βραδιά ήταν εξίσου όμορφη με πέρασμα από τα γνωστά στέκια, διαπιστώνοντας όμως ότι το νησί δεν ασφυκτιούσε από κόσμο, κάτι που μάλλον θα γινόταν την επόμενη εβδομάδα ενόψει Αυγούστου:

Μέρα τέταρτη - Αναχώρηση:
Η τελευταία μέρα βεβαίως δε θα μπορούσε να μας βρει διαφορετικά. Αν ήταν να κάνουμε κάτι άλλο θα το είχαμε κάνει τις προηγούμενες, συνεπώς μερικές τελευταίες βόλτες, ψημένες και μεζέδες στη χώρα ήταν και το κλείσιμο του τριημέρου:

Μπήκαμε στο πειρασμό βέβαια να παρατείνουμε τις διακοπές μας άλλες 2 μέρες, παίρνοντας το πλοίο για Φολέγανδρο, κάτι που τελικά δε κάναμε και μετανιώσαμε και οι δύο. Έπρεπε να ακυρώσουμε πλοία, αεροπλάνα κτλ. με το κόστος να ανεβαίνει αρκετά…

Έτσι κατεβήκαμε στα Κατάπολα για να περιμένουμε το Seajet που για πολλοστή φορά στη ταξιδιωτική μας ζωή δεν ήρθε στην ώρα του, κάνοντας με να βρίζω για τα 50€ που κοστολογούν το δρομολόγιο μέχρι τη Σαντορίνη απέναντι, όπου το βραδάκι θα πετούσαμε πίσω για τα σπίτια μας:

Η δεύτερη φορά στην Αμοργό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια επιβεβαίωση όσων είχαμε καταλάβει από τη πρώτη, κάτι που μας έκανε ιδιαίτερα χαρούμενους και πάντα ανυπόμονους για επιστροφή!