Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

Ικαρία

Επίσκεψη : Αύγουστος 2011

Διάρκεια: 10 μέρες



Ικαρία. Ένα νησί σχεδόν αστικός μύθος, που νομίζω όσοι ασχολούνται λίγο παραπάνω με εκδρομές στη νησιωτική Ελλάδα το έχουν σταθερά και ψηλά στη λίστα τους, ακόμα κι αν δε μπορούν να κατονομάσουν ούτε ένα λόγο γιατί συμβαίνει αυτό.

Πολλά ακούγονται, ακόμα περισσότερα λέγονται, λίγα όμως εν τέλει μεταφέρονται ως έχουν για ένα μέρος που έχει φανατικούς φίλους και αντίστοιχα φανατικούς εχθρούς. Ασχέτως αν μισήσεις ή λατρέψεις εν τέλει την Ικαρία, γεγονός είναι πως πρόκειται για ένα νησί με το δικό του αποτύπωμα και σίγουρα τη δική του μοναδική αύρα. Αυτό ίσως είναι που την κάνει να κατατάσσεται σταθερά στις προτιμήσεις όλων, ασχέτως κατάληξης.

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα στο μυαλό μας, όπως τα ξέφρενα αλλοπρόσαλλα ωράρια, τη νυχτερινή ζωή, τα πανηγύρια, το καλό φαγητό, τον ενδιαφέροντα κόσμο από τουρίστες σαν εμάς αλλά κυρίως τους ντόπιους, στοχεύσαμε στο νησί της Ικαρίας για ένα δεκαήμερο του Αυγούστου του 2011, με σαφώς λιγότερη πληροφόρηση αλλά και λιγότερες εμπειρίες απ’ ότι τώρα, αλλά σίγουρα γεμάτοι ανυπομονησία & περιέργεια. Το πλάνο έλεγε και επίσκεψη στους γειτονικούς Φούρνους Κορσέων κάτι που -ευτυχώς- δεν επετεύχθη.

Πέραν όλων όσων προαναφέρθηκαν, η Ικαρία αποτελεί ένα νησί ιστορικό από αρχαιοτάτων χρόνων με βαθιά παράδοση, όπως δυστυχώς επίσης ένα μαρτυρικό μέρος ως τόπος εξορίας στη σύγχρονη εξέλιξη της.


Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δεν είχα συμπεριλάβει την Ικαρία στη παρούσα ιστορία μου, κάτι που αδυνατώ να εξηγήσω ακόμα και τώρα που γράφω το κείμενο. Δεδομένου ότι μιλάμε για εκδρομή 11 ετών πίσω, τόσο μακριά αλλά συνάμα τόσο κοντά, συγχωρήστε μου τυχόν παραλείψεις και τις όχι καλές φωτογραφίες, ελπίζοντας να ‘χω κάνει ότι καλύτερο μπορούσα.



2011

Ημέρα πρώτη:


Η πτήση μέσω Αθηνών αφίχθηκε μεσημεράκι στο αεροδρόμιο του νησιού το οποίο βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του, κοντά σχετικά στη πρωτεύουσα του τον Άγιο Κήρυκο. Είχαμε φροντίσει φυσικά να κλείσουμε εκ των προτέρων αυτοκίνητο κάτι που πρέπει να θεωρείτε απαραίτητο από την πρώτη στιγμή που θα πατήσετε στο νησί. Το κόκκινο Daewoo Kalos σε κατάσταση ντεμί, μας περίμενε μαζί με τον -όχι και τόσο ορεξάτο- ιδιοκτήτη του στο πάρκινγκ του αεροδρομίου, έτσι μετά από τις απαραίτητες διαδικασίες και το φόρτωμα του βρεθήκαμε να διανύουμε τον δύσκολο δρόμο προς τα δυτικά του νησιού:

Είχαμε αποφασίσει βλέπετε να μείνουμε στο «διασημότερο» χωριό του κατά τους θερινούς μήνες και επίκεντρο των εξελίξεων, τον Αρμενιστή. Αυτό σήμαινε βέβαια πως τουλάχιστον τη πρώτη και τη τελευταία μέρα (αλλά και γενικότερα συμπληρώνω) θα μας έτρωγαν οι δρόμοι. Κι όταν λέμε δρόμους, εννοούμε ότι πιο κακοτράχαλο και δύσβατο έχω δει μέχρι σήμερα στην Ελληνική επικράτεια, στην οποία έχω δει ουκ ολίγα:

Μιάμιση ώρα μετά θα περνούσαμε πάνω απ’ τον Εύδηλο, χωριό και δεύτερο εμπορικό λιμάνι στο μέσο περίπου του νησιού:

Καταλήγοντας εν τέλει μετά κόπων στο χωριό του Αρμενιστή πάνω από τη παραλία Λιβάδι:

Αφού παρκάραμε, βρήκαμε το σπίτι & τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα στο χωριό,

συνδυάζοντας την με απογευματινή βουτιά (και μπυρίτσες) στη πολύ μικρή παραλία του. Τίποτα το ιδιαίτερο, απλά συμπαθητική:

Ήταν εξάλλου το μόνο σημείο που κάπως έκοβε το κύμα, ένα χαρακτηριστικό που έκανε την εμφάνιση του από την αρχή ως το τέλος της δεκαήμερης παραμονής μας:

Η νύχτα έπεσε, η πείνα ήρθε, και για εξοικονόμηση χρόνου όσο οι δύο ετοιμαζόντουσαν για έξω οι υπόλοιποι δύο βγήκαμε για παραγγελία στο σαντουϊτσάδικο/σουβλατζίδικο του χωριού, ερχόμενοι πρώτοι φορά αντιμέτωποι με την «σκληρή» Ικαριώτικη πραγματικότητα. Μ’ αρέσει που μπήκα με φόρα, συνηθισμένος από τη Θεσσαλονίκη…

- Μάστορα καλησπέρα, τέσσερα σουβλάκι απ’ όλα, τέσσερα χωρίς τζατζίκι κτλ, να πληρώσω, περιμένω έξω.

- Μεγάλε χαλαρά, πολύ βιάζεσαι. Αρχικά πάρε το μπλοκάκι που είναι μπροστά σου και γράψε τη παραγγελία και τ’ όνομα σου, κάποια στιγμή θα σε φωνάξω. Πάρε και δύο μπύρες να μη ξεροσταλιάσεις όσο περιμένεις…

Οι δύο γίναν τέσσερις και κατόπιν οκτώ, οι άλλοι δύο ήρθαν στο ενδιάμεσο, τα σάντουις όμως όχι, παρά μόνο μετά από 30+ λεπτά. Ικαρία είσαι!

Μια βόλτα στα καφέ του Αρμενιστή ήταν αρκετή και για εμάς μετά απ’ όλη τη ταλαιπωρία του ταξιδιού, αναρωτώμενοι δε που είναι ο κόσμος, μιας και η ησυχία ήταν το χαρακτηριστικό που επικρατούσε….



Ημέρα δεύτερη:

Ξύπνημα χαλαρό, στους ρυθμούς του νησιού, με μια μέρα ηλιόλουστη δε αλλά και πολλά υποσχόμενη, που ξεκίνησε με καφεδάκι σε ένα από τα καφέ του χωριού:

Η υπόθεση σήκωνε μπάνιο, κάτι που θα γινόταν πολύ πιο γρήγορα αν δε συναντούσαμε καντίνα στην άνωθεν πλευρά τις παραλίας:

Και οι καντίνες εκτός από σάντουϊτς ξέρετε τι έχουν… Αξέχαστες θα μου μείνουν οι «βουτιές» του ιδιοκτήτη στο ψυγείο προκειμένου να μας εξυπηρετήσει με τις όσο πιο παγωμένες γίνεται:

Η κατάσταση πάντως στη παραλία της Μεσακτής δε φάνταζε και πολύ αισιόδοξη, καθώς το Ικάριο είχε όρεξη, με φόντο πάντα το γνωστό εκκλησάκι,

Κάτι που διαπιστώσαμε για τα καλά κατεβαίνοντας ως εκεί, βλέποντας τον περισσότερο κόσμο εκτός θαλάσσης:

Το ίδιο κάναμε κι εμείς, πίνοντας το καφεδάκι μας στην άμμο και τσαλαβουτώντας στα ρηχά ίσα-ίσα για να σβήσουμε, μιας και το μπάνιο ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο. Προτιμήσαμε την άμμο και όχι κάποια ξαπλώστρα όπως η συντριπτική πλειοψηφία στο νησί φυσικά, περίπου ως τις πέντε το απόγευμα, όταν και οι δελεαστικές μουσικές του bar ακριβώς πάνω από τη παραλία άρχισαν να μας καλούν:

Γρήγορα καταλάβαμε ότι δε πρόκειται απλά για ένα ακόμα μαγαζί, αλλά για μέρος απογευματινής συνάντησης όλων όσων κινούνταν γύρω από τον Αρμενιστή. To Mesakti Beach ήταν το σημείο αναφοράς για τα απογευματινά πάρτυ της περιοχής, που έμελλε να γίνει από κείνη τη στιγμή και μετά και το δικό μας καθημερινό στέκι, απ’ όπου κι αν γυρνούσαμε. Ωραίο μπαράκι, καταπληκτική θέα,

Κι ακόμα καλύτερη μουσική όσο περνούσε η ώρα και πύκνωνε ο κόσμος, σε ένα πάρτυ που κρατούσε ως το βράδυ:

Μη αναρωτιέστε τι μουσική έπαιζε, μία είναι η κατάλληλη για όλο αυτό που σας περιγράφω. Το μόνο που θα πω είναι ότι από κείνο το καλοκαίρι και μετά ταυτίστηκα με μια μπάντα που ως τότε δεν είχα εμβαθύνει πολύ. Το συγκεκριμένο τραγούδι το ακούγαμε σίγουρα κάθε απόγευμα σε δυνατή όπως πρέπει ένταση:

Οι μπύρες και τα ποτά έφθαναν ασταμάτητα, την ίδια ώρα που ο ήλιος ξεκίνησε να πέφτει πίσω απ’ τον Αρμενιστή:

Μείναμε ως νωρίς το βράδυ έχοντας πάρει τις κατάλληλες πληροφορίες για τη συνέχεια, έχοντας στόχο να γνωρίσουμε επιτέλους την Ικαριώτικη πραγματικότητα. Συνεχώς αναρωτιόμουν που να πηγαίνει το βράδυ όλος αυτός ο κόσμος με την απάντηση να είναι μία και μοναδική. Χριστός Ραχών!

Ένα χωριό που αντιπροσωπεύει αρκετά χαρακτηριστικά από τον λαϊκό μύθο που έχει εξυψώσει την Ικαρία όλα αυτά τα χρόνια. Μόλις 5 χιλιόμετρα από τον Αρμενιστή σε ορεινό -και δύσβατο φυσικά δρόμο- βρίσκεται το χωριό του Χριστού, με τα περίεργα ωράρια του που θέλαμε όσο τίποτα να διαπιστώσουμε.

Ακόμα ένα δείγμα «ανισορροπίας» της Ικαρίας ήταν το γεγονός ότι όλη η νυχτερινή κίνηση του νησιού συγκεντρώνονταν σε ένα ορεινό χωριό και όχι σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος. Όσο για τα ωράρια που λέγαμε; Δείτε μόνοι σας:

Η πάνω αριστερά φωτογραφία είναι τραβηγμένη 00:45, με καφέδες όπως φαίνεται στο τραπέζι, κάτι που δεν ήταν περίεργο μιας και όλος ο κόσμος ήταν έτσι, το καφέ γεμάτο, οι οικογένειες έκαναν βόλτα σα να μη τρέχει τίποτα, λες και ήταν 7 το απόγευμα!

Η μεγάλη φωτογραφία είναι στις 3:20, έχοντας καθίσει περίπου μια ώρα πριν στη ταβέρνα, της οποίας η κουζίνα σέρβιρε κανονικά!

Τέλος το καταπληκτικό μαγαζί στημένο σε ένα πετρόχτιστο σπίτι με πανέμορφη αυλή ήταν δεδομένο ότι θα πάει ως το ξημέρωμα, παρέα με τα μπαράκια του χωριού.

Είχαμε μπει με φόρα στην Ικαριώτικη πραγματικότητα…


Ημέρα τρίτη:

Ηλιόλουστο μεσημεράκι μετά από καφέ στο καφενείο του χωριού και ξεκινήσαμε το δρόμο για το Νας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι το μπάνιο στη συγκεκριμένη παραλία είχε απαγορευτεί αυτές τις μέρες λόγω κυματισμού και ρευμάτων, με τη φήμη να λέει ότι πνίγηκε κιόλας κάποιος τη προηγούμενη:

Έκανα κάποια μέτρα με τα πόδια αλλά όχι όλη τη διαδρομή μιας και η ζέστη δε βοηθούσε. Πρόλαβα τουλάχιστον μερικές από τις κλασσικές Ικαριώτικες εικόνες.

Τι είναι αυτό, άχρηστο; Παράτα το εδώ σε μια άκρη και βλέπουμε…
(Ήταν αμέτρητα τα παρατημένα οχήματα που είδαμε δέκα μέρες στο νησί, δε το γράφω τυχαία).

Σε ελάχιστο χρόνο ήμασταν πάνω από τη φανταστική παραλία του Νας:

Ένα τοπίο βγαλμένο από τη φαντασία έκανε την εικόνα μοναδική. Η παραλία απόληξη ενός φαραγγιού κι ενός χειμάρρου, με τα ερείπια του αρχαίου ναού της Αρτέμιδας Ταυριδας λίγο πιο πάνω, είναι ίσως από τα καλύτερα τοπία του νησιού:

Τι να το κάνεις όταν δε μπορείς να κολυμπήσεις. Αρκείσαι μόνο σε μερικές φωτογραφίες και αναχωρείς…

Εντάξει, μια απαραίτητη στάση για τέσσερις παγωμένες στην υπέροχη (και φημισμένη) ταβέρνα της περιοχής μαζί μ’ ένα μεζέ δεν ήταν κακή:

Μπήκαμε στο αμάξι και κατευθυνθήκαμε προς τη παραλία του Γιαλισκαρίου, όχι ότι θα κάναμε μπάνιο της προκοπής δηλαδή αλλά ίσα που θα βρεχόμασταν:

Με λίγη προσπάθεια, πλατσούρισμα στα ρηχά και την απαιτούμενη προσοχή βγήκε μια άκρη στο δύσκολο Ικάριο πέλαγος:

Ε στην επιστροφή να μη κάνουμε και μια στάση; Πλέον ξέραμε τι παίζει, είχε και πολύ κόσμο, ήταν αργούτσικα και το γλέντι είχε ξεκινήσει:

Μέχρι να μας πιάσει η νύχτα…

Πλέον το δρομολόγιο το ξέραμε, Χριστός Ραχών, μπυρίτσες στη πλατεία και μετά στα μπαρ μέχρι πρωίας:

Φύγαμε μετά τις 7 βλέποντας μια απίστευτη ανατολή, την ίδια ώρα που στον πεζόδρομο δεν έπεφτε καρφίτσα. Μιλάμε για κόσμο, με τους περισσότερους να είναι στον πεζόδρομο του χωριού, και τη μουσική (κατόπιν συνεννόησης) να είναι κοινή σε όλα τα μπαρ, κατόπιν συνεννόησης.

Ωραία πράγματα!


Ημέρα τέταρτη:

Προφανώς και δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσουμε νωρίς, ωστόσο μετά το καφεδάκι κάναμε τη διαπίστωση ότι έχουμε αγανακτήσει, παρόλο που οι τρεις στους τέσσερις δεν ήμασταν καθόλου του μπάνιου. Αυτό το πράγμα δε γινόταν άλλο, έτσι μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε νότια, με το δρόμο να είναι ιδιαίτερα καλός από το μέσο της διαδρομής και μετά, κάτι που δε περιμέναμε, κάνοντας μια στάση για φωτογραφίες σε ένα από τα ανοίγματα του:

Λίγο πριν το χωριό του Μαγγανίτη είδαμε αρκετά παρκαρισμένα δεξιά-αριστερά και καταλάβαμε ότι έπρεπε να παρκάρουμε κι εμείς, μπαίνοντας αμέσως στο μονοπάτι που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την κατάληξη ενός ακόμη χειμάρρου:

Η κατάβαση δεν είναι δύσκολη, είναι όμως κοπιαστική και απαιτεί προσοχή όπως είναι φυσικό και αθλητικό παπουτσάκι:

Προς το τέλος της διαδρομής δυσχεραίνουν λίγο τα πράγματα, με τις εικόνες όμως να προμηνύονται εντυπωσιακές, χωρίς όμως να μπορούμε να φανταστούμε για το τι εν τέλει επρόκειτο να δουν τα μάτια μας:

Πριν ακόμα φτάσουμε στη κυρίως παραλία είδαμε από πάνω τα πρώτα της κολπάκια με τα οινοπνευματί νερά:

Και να που λίγα εμπόδια μετά φτάσαμε στον πολυπόθητο στόχο μας, κοιτώντας με το στόμα ανοικτό την ομορφιά της φύσης που αντίκρυζαν τα μάτια μας:

Ήμασταν επιτέλους στη ξακουστή παραλία με το όνομα «Σεϋχέλλες», μια από τις πιο ωραίες παραλίες της χώρας μας κάτι που δε χωρούσε αμφιβολία όπως πρόδιδε και το όνομα της:

Τα βράχια που κρέμονται πάνω από την παραλία προσφέρουν φυσική σκιά, τόση ώστε να μη χρειαστεί η ομπρέλα μας, με τον περισσότερο κόσμο να κάθεται πάνω στα χοντρά βότσαλα:

Δε χάσαμε καθόλου χρόνο βουτώντας στα απίστευτα νερά προκειμένου να σβήσουμε τον κόπο μας. Πίσω μας το κόκκινο βαρκάκι που χρησίμευε ως εφοδιαστικό, βάρκα-μπαρ δηλαδή για προμήθειες στους λουόμενους:

Πώς να χωρέσει το μάτι όλη αυτή την ομορφιά. Λίγο που βουτούσαμε, λίγο που καθόμασταν, και όταν ο ήλιος σταμάτησε να τσουρουφλάει ξεκινήσαμε την εξερεύνηση:

Ανεβήκαμε με τις φωτογραφικές μηχανές στον απέναντι βράχο, έχοντας αντίκρυ μας όλη την παραλία και τα μοναδικά χρώματα της:

Επιστρέφοντας λίγο μετά για να πιούμε τις μπυρίτσες μας και να απολαύσουμε τη γαλήνη του τοπίου:

Ήμασταν τόσο χαρούμενοι με όσα είχαμε δει και κυρίως με το μπάνιο που καταφέραμε να κάνουμε σαν άνθρωποι, που δε θέλαμε να φύγουμε παρόλο που ‘χε περάσει η ώρα:

Είχαμε όμως και περαιτέρω σχέδια να υλοποιήσουμε, οπότε πήραμε τη δύσκολη ανηφόρα της επιστροφής, αποχαιρετώντας τις Σεϋχέλλες:

Στη στάση που κάναμε για φαγητό, πληροφορηθήκαμε ότι είμαστε κοντά στο χωριό Πλατάνι όπου λάμβανε χώρα μία ακόμη χαρακτηριστική εκδήλωση του νησιού:

Παρκάραμε πρόχειρα και κατευθυνθήκαμε στην πλατεία του χωριού, με τα όργανα ν’ ακούγονται κιόλας από μακριά:

Ήταν η πρώτη μας επαφή με Ικαριώτικο πανηγύρι, γεγονός σύνηθες τις ημέρες του Αυγούστου στο νησί. Με λίγο ψάξιμο, όλο και σε κάποιο χωριό θα το συναντήσετε:

Πήραμε μερικές φιάλες δυνατού ντόπιου κόκκινου κρασιού και μπύρες, καθήμενοι στην άκρη, βλέποντας όλα αυτά που διαδραματίζονταν στα μάτια μας με το γλέντι ν’ ανάβει όσο περνάει η ώρα:

Βαθιά νύχτα φύγαμε με προορισμό τον Αρμενιστή, απόλυτα γεμάτοι από την ημέρα, κυκλοφορώντας μέχρι το ξημέρωμα στο χωριό:

Μα δεν είναι τέλειο το ξημέρωμα στο Αιγαίο;


Ημέρα πέμπτη:

11 Αυγούστου, την ώρα που κανονικά βράζει ο τόπος ανά την Ελλάδα, στην Ικαρία επικρατούσε ένας τουλάχιστον δροσερός βόρειος άνεμος. Που να ξυπνούσαμε και πρωί, ωστόσο δε χρειάστηκε παρά λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβουμε ότι για ακόμη μια μέρα, μπάνιο δεν:

Ήπιαμε λοιπόν τους καφέδες μας, φορέσαμε τα φουτεράκια μας (!) και πήραμε τον ανηφορικό δρόμο προς τις Ράχες, με σκοπό να περιηγηθούμε στα χωριά.

Σε μια από τις αμέτρητες στροφές του ορεινού δρόμου παρατηρήσαμε μια ταμπέλα με το όνομα «Οινοποιείο Αφιανέ» και η έμφυτη περιέργειά μας για τέτοια μέρη από τότε, μας οδήγησε στα ενδότερα της αυλής μέσω της ορθάνοιχτης πόρτας.

Ο χώρος ήταν απολύτως επισκέψιμος και για καλή μας τύχη η ξενάγηση άρχισε σε μερικά μόλις λεπτά από την άφιξη μας αρχής γενομένης από τους εξωτερικούς χώρους. Το παραδοσιακό Ικαριώτικο πετρόχτιστο σπίτι, ένα από κάποια που σώζονται σήμερα στο νησί, έχει ως γνώρισμα του να χτίζεται χρησιμοποιώντας έναν βράχο ως τη μία του πλευρά, πολλές φορές και ως στέγη:

Σ’ ένα τέτοιο σπίτι πέρασε την εξορία του και ο Μίκης, όπως μας ανέφεραν χαρακτηριστικά. Στον συγκεκριμένο χώρο του οινοποιείου πέραν της επίδειξης χρησιμοποιείται και για φύλαξη κάποιων ετικετών όπως μπορείτε να δείτε, λόγω των καλών κλιματολογικών συνθηκών εντός του για συντήρηση:

Η εξαιρετική περιήγηση είχε ως σημείο αναφοράς την αφήγηση το απόλυτα καταρτισμένου ιδιοκτήτη, φαρμακοποιού στο επάγγελμα και τις σπουδές, αλλά οινολόγου από τεράστιο χόμπι, παράγοντας καταπληκτικά κρασιά. Είδαμε ένα τμήμα από τα αμπέλια του με το κυρίως κτήριο στο βάθος:

Αλλά και τον παραδοσιακό τρόπο παρασκευής του Ικαριώτικου κρασιού, τεχνική η οποία προέρχεται από την αρχαιότητα! Κάτω από τις τετράγωνες σχεδόν πλάκες που βλέπετε, βρίσκονται πιθάρια θαμμένα στο έδαφος προκειμένου να ολοκληρωθεί η διαδικασία της ζύμωσης, κάτι που δίνει μοναδική σύσταση μέσω ενός ενζύμου στο παραδοσιακό κρασί του νησιού:

Περνώντας στα ενδότερα είδαμε και τον τρόπο ζύμωσης και φύλαξης του σήμερα, λίγο πριν περάσουμε στο καλύτερο κομμάτι της περιήγησης, αυτό της γευσιγνωσίας:

Ψωνίσαμε τις φιάλες μας για το βράδυ, με μία εξ’ αυτών να είναι το κόκκινο πικάντικο ξηρό του οινοποιείου, ετικέτα που πήρε το δεύτερο βραβείο πανευρωπαϊκά, ευχαριστώντας κατόπιν θερμά τον ιδιοκτήτη για όσα μας έμαθε. Πήραμε το δρόμο συνεχίζοντας τη πορεία μας προς τα δυτικά του νησιού:

Ό έντονος αέρας και το υψόμετρο μας χάριζε μοναδικές εικόνες, αναγκάζοντας μας συχνά πυκνά να σταματήσουμε για να απολαύσουμε την άγρια ομορφιά του τοπίου και να το φωτογραφήσουμε:

Αναπόφευκτη ήταν και η στάση στο πρώτο χωριό που βρέθηκε μπροστά μας, καθώς ήταν ώρα για ένα Ελληνικό καφεδάκι, πάντα με τα μακρυμάνικα μας μιας και ο καιρός δεν έκανε αστεία:

Εκεί αποφασίσαμε (χάριν περιπέτειας) να φτάσουμε ως το δυτικότερο και πιο απόμερο χωριό του νησιού το Καρκινάγρι, καθαρά και μόνο για λόγους εξερεύνησης αλλά και για «να πιούμε ένα τσίπουρο σ’ ένα ψαροχώρι» κάτι που ακούγεται εύκολο αλλά μόνο τέτοιο δεν ήταν.

25 χιλιόμετρα βλέπετε χωματόδρομου, πάνω σ’ ένα χαραγμένο δρόμο που τελούσε υπό κατασκευή, συμβουλευόμενοι έναν χάρτη (2011, δεν υπήρχε google maps) και κάποιες διάσπαρτες ταμπέλες. Ωραία ταλαιπωρία απ’ αυτές που θα ‘χουμε να θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή!

Τουλάχιστον ήπιαμε το τσιπουράκι μας στο καφενείο και αφού βγάλαμε μερικές (αποτυχημένες) φωτογραφίες, πήγαμε στο μπακάλικο/ψιλικατζίδικο/ταχυδρομείο/προποτζίδικο κ.α. (απίστευτη εμπειρία), προκειμένου να ψωνίσουμε πρώτες ύλες για να μαγειρέψουμε μετά τη δύσκολη επιστροφή:

Όση ώρα ξεδίπλωνα το πηγαίο ταλέντο μου στη μαγειρική πίνοντας το λευκό του οινοποιείου, το κόκκινο που περιέγραψα πιο πάνω περίμενε ανοικτό, μιας και οι σαφείς οδηγίες του οινολόγου ήταν να ανοιχτεί 45 λεπτά πριν την κατανάλωση ώστε να πάρει αέρα. Ήταν όντως από τα πιο ωραία κρασιά που ‘χω πιεί στη ζωή μου, με πικάντικη γεύση πιπεριού στην αρχή και απαλή γεύση βουτύρου ως επίγευση:

Από κει και πέρα, νομίζω ότι τα ξέρετε πλέον, δεν υπήρχε κάτι άλλο απ’ το να μας βρει το ξημέρωμα της επομένης στα ασφυκτικά γεμάτα μπαράκια του Χριστού:

Ημέρα έκτη:

Ξύπνημα αργά και χαλάρωμα, μετά από τη προηγούμενη απαιτητική μέρα και νύχτα. Η αναζήτηση παραλίας μας είχε κουράσει ήδη, με αποτέλεσμα αυτή του Αρμενιστή να φαντάζει ιδανική στα μάτια μας χωρίς κύμα:

Εξάλλου, όσο υπάρχουν τέτοιοι καφενέδες τι να τις κάνεις τις παραλίες. Ζήτω οι αφρισμένες μπύρες!

Αναχωρήσαμε νωρίς το απογευματάκι προς τ’ ανατολικά, με μια στάση στο Γιαλισκάρι προκειμένου να δούμε από κοντά το γνωστό εκκλησάκι:

Καταλήγοντας στον Εύδηλο όπως ήταν η σειρά του προγράμματος, προκειμένου να γνωρίσουμε κι αυτό το χωριό, αρχικά βολτάροντας στα όχι και τόσο γραφικά στενάκια του:

Κι έπειτα πίνοντας καφέ στο όμορφο λιμάνι του:

Δεν είναι λίγοι αυτοί που προτιμούν τον Εύδηλο ως σημείο διαμονής, μιας και το στρατηγικό του πλεονέκτημα είναι ότι βρίσκεται στη μέση του νησιού και διαθέτει λιμάνι, αν μιλούσαμε βέβαια για ένα φυσιολογικό νησί και όχι για την Ικαρία…

Η νύχτα μας βρήκε αρχικά σ’ ένα μπαράκι να πίνουμε τα ποτά μας και στη συνέχεια σ’ ένα φεστιβάλ που κατέληξε σε Ικαριώτικο γλέντι με βιολιά. Αυτά είναι!



Είχαμε αφομοιωθεί αρκετά στην Ικαρία, χωρίς να αγχωνόμαστε για κάτι. Εντάξει, μια αναποδιά που συνέβη βρίσκοντας το αμάξι χτυπημένο όταν πήγαμε να το πάρουμε απ’ το σημείο που είχαμε παρκάρει μας τσίτωσε, αλλά λίγο το Ικαριώτικο κλίμα, λίγο το ταλέντο μου στη σφυρηλάτηση τρεις η ώρα το ξημέρωμα, το εμπόδιο ξεπεράστηκε ως όφειλε! Είχαμε ν’ ανέβουμε και στο Χριστό, όχι τίποτ’ άλλο…

Ημέρα έβδομη:

Βαρύ το κλίμα και το ξύπνημα όπως είναι λογικό, με τη κατεύθυνση της ημέρας να δείχνει Μαγγανίτη για βόλτα και βουτιά, το χωριό δηλαδή που βρίσκεται μετά την παράκαμψη για τη παραλία Σεϋχέλλες, που μεταξύ μας κακώς δε ξαναπήγαμε. Εντυπωσιακή μεν η βραχώδης παραλία αλλά τίποτα το ιδιαίτερο:

Κάναμε τη βουτιά μας όπως – όπως αλλά τουλάχιστον αποζημιωθήκαμε με το τρομερό τσίπουρο και τον ακόμα πιο τρομερό μεζέ που φάγαμε σ’ ένα ξύλινο καφέ πάνω απ’ τη παραλία, που ονομάζεται «στο γιαλό κάνει φουρτούνα» και διαπιστώνω ότι υπάρχει μέχρι και σήμερα:

Όπως μπορείτε να καταλάβετε άλλωστε η κατάσταση δεν ήταν και για πολύ μπάνιο, με τις εικόνες της θάλασσας να ναι αποτρεπτικές. Να ναι καλά το Messakti beach και τα απογευματινά πάρτυ του βέβαια:

Όσον αφορά το βράδυ που ακολούθησε, αποφασίσαμε να μη μπούμε στ’ αυτοκίνητο και να πιούμε τις μπυρίτσες μας στο σπίτι, συνεχίζοντας τοπικά σ’ ένα διπλό μπαρ που λεγόταν Casmir, ακούγοντας ροκιές στην αρχή και ζώντας τραγελαφικές καταστάσεις στη συνέχεια, μπαίνοντας και σ’ ακόμα ένα καμένο μπαρ με λαϊκή μουσική που βρήκαμε στο δρόμο μας, καταλήγοντας πίσω τις πρώτες πρωινές ώρες όπως πιθανόν να περιμένατε:

Ήταν και οι μόνες ώρες για μπάνιο με ήρεμη θάλασσα, αλλά τέτοια ώρα μπάνιο κάνουν μόνο οι ψυχοπαθείς:

Αρκεστήκαμε στις φωτογραφίες γιατί ο στίχος του τραγουδιού το λέει ξεκάθαρα: Σαν ξημερώνει στο Αιγαίο, είναι όμορφα σου λέω.

Εντάξει, στο Ικάριο, το ίδιο κάνει…


Ημέρα όγδοη:

Το προβλεπόμενο Ικαριώτικο χαλάρωμα έκανε τη δουλειά του, έτσι έχοντας μπει πλέον στο κλίμα του νησιού για τα καλά, δε βιαζόμασταν για τίποτα. Δεν υπήρχε λόγος. Ξύπνημα και καφεδάκι στο καφενείο του Αρμενιστή και παράλληλα κουβέντα με ντόπιους προκειμένου να μαζέψουμε πληροφορίες για το πανηγύρι της επομένης, με τις τοποθετήσεις τους να κρίνονται απογοητευτικές, εμάς όμως να το παίρνουμε απόφαση:

Ακολούθησε μεσημεριανό μπανάκι (που λέει ο λόγος) στην παραλία του Κάμπου, η οποία φαντάζομαι θα είναι κλάσσεις ομορφότερη όταν δεν επικρατεί αυτό το διαολεμένο κύμα:

Τουλάχιστον δίνει υπέροχες εικόνες προς το εκκλησάκι, κάτι ειν΄κι αυτό:

Πρόκειται γι’ άλλη μια παραλία στην οποία καταλήγει ένας από τους χείμαρρους του νησιού, που προφανώς περνάει και από το ομώνυμο χωριό:

Παράπονο δεν είχαμε, μιας και καταφέραμε να πλατσουρίσουμε με δυσκολία στα ρηχά, ίσα για να δροσιστούμε:

Καλύτερη δροσιά βέβαια προσέφεραν οι παγωμένες μπύρες και τα ποτά του Messakti, μιας και η απογευματινή μας στάση εκεί ήταν πλέον απαραίτητος θεσμός:

Η συνέχεια μας βρήκε από νωρίς έξω, καθισμένους σ’ ένα από τα τραπέζια του καφενέ, πίνοντας τσίπουρα κι απολαμβάνοντας τον πολύ γνωστό καλλιτέχνη Γιάννη Εμμανουηλίδη (Οπισθοδρομική κομπανία κτλ) που έπαιζε με τον γιό του, στα προεόρτια της επόμενης ημέρας:

Όμως η βραδιά βέβαια ήταν γι’ ακόμα μια φορά μεγάλη και απρόβλεπτη, με σκηνές απείρου κάλους να διαδραματίζονται στα μπαρ του Αρμενιστή. Το μόνο που μας ένοιαζε βέβαια ήταν αυτό, κι όχι τι ώρα θα γυρίσουμε και πως θα ξυπνήσουμε…

Το ξαναγράφω για απανωτή φορά μιας και πρέπει να επαναληφθεί. Σαν ξημερώνει στο Αιγαίο, είναι όμορφα σου λέω.

Ημέρα ένατη:

Το ημερολόγιο έγραφε 15 Αυγούστου, με την προσδοκώμενη μέρα του ταξιδιού να ‘χει φτάσει. Ικαρία σημαίνει πανηγύρια και δεκαπενταύγουστος σημαίνει το μεγαλύτερο πανηγύρι του νησιού, το πιο πολυπληθές, το χιλίοτραγουδισμένο, το εμπορικό πλην όμως ξακουστό, αυτό της Λαγκάδας. Αγνοήσαμε επιδεικτικά τις συμβουλές των ντόπιων που μαζεύαμε τις τελευταίες ημέρες του τύπου «τι να πάτε να κάνετε, δεν αξίζει» ή «τσάμπα ταλαιπωρία θα φάτε» και νωρίς το μεσημεράκι ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε προς τα βουνά:

Μια πρώτη και σύντομη στάση για ξεμούδιασμα έγινε στο Πέζι, όπου το εκεί φράγμα έχει δημιουργήσει μια τεχνητή λίμνη:

Η συνέχεια εξάλλου ήταν πιο δύσκολη, με οδήγηση αποκλειστικά σε χωματόδρομο, έως ότου δε πάει άλλο κι αυτός:

Η κοιλάδα της Λαγκάδας από ψηλά με το χώρο του πανηγυριού προμήνυε κάτι πολύ καλό:

Όλα τα ωραία όμως έχουν το τίμημα τους, έτσι και το συγκεκριμένο πανηγύρι προϋποθέτει και περπάτημα στο τελευταίο σημείο προκειμένου να προσεγγίσεις την περιοχή, από χωματόδρομο αλλά και από μονοπάτι:

Πλησιάζοντας μόνο αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την πολυκοσμία που επικρατούσε ήδη στο σημείο, κάτι που ήταν λογικό μιας και το πανηγύρι ξεκινούσε από νωρίς:

Συντονιστήκαμε αρκετά γρήγορα βρίσκοντας ένα σκιερό μέρος. Προφανώς και δεν υπήρχαν τραπέζια διαθέσιμα ούτε γι’ αστείο, κάτι που οι διοργανωτές έλυναν μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Στο πλάι της μικρής εκκλησίας κοίμησης της θεοτόκου, υπήρχαν στοιβαγμένες τάβλες, πέτρες και τελάρα, με τα οποία έφτιαχνες το δικό σου αυτοσχέδιο τραπέζι το οποίο φυσικά θα μοιραζόσουν όπως επιτάσσουν οι άτυποι κανόνες των πανηγυριών:

Κατεβήκαμε να πάρουμε σειρά στα κρασιά και τα φαγητά, έχοντας και μερικές μπύρες μαζί μας για το ζέσταμα. Πλησιάζοντας την ορχήστρα –που εναλλάσσονταν συχνά σε μουσικούς, είδος και ύφος, μάθαμε επίσης ότι δεν υπάρχει και ρεύμα στην περιοχή, κάτι που δεν ήθελε πολύ να το καταλάβεις:

- Και μέχρι τι ώρα θα παίζουν οι ορχήστρες; Ρωτήσαμε
- Μέχρι την ώρα που θα τελειώσει το πετρέλαιο στη γεννήτρια, λογικά αύριο τα ξημερώματα, μας απάντησαν!

Εδώ μπορείτε να δείτε και το σύστημα με τις τάβλες (μέχρι και παλιές πόρτες χρησιμοποιούσαν) την ίδια ώρα που τα Ικαριώτικα βιολιά έδιναν τα γκάζια τους:

Πέρα στου χωριού τη βρύση
τον καριώτικο έχουν στήσει
και χορεύουν κοπελούδια
σαν τα δροσερά λουλούδια

Δως του, δως του, δως του πέρα
δως του φουστανιού σου αέρα
δως του, δως του ν’ άνεμισει
κι ο χορός να νοστιμίσει

Τον καριώτικο χορό
πως τον αγαπώ εγώ
να χορεύω με χαρά
δίπλα σ’ όμορφη κυρά

Δως του, δως του παληκάρι
σύρε τον χορό με χάρη
να καεί το πελεκούδι
με καριώτικο τραγούδι

Φυσικά όσο περνούσε η ώρα και πηγαίναμε προς το απόγευμα ο κόσμος αντί να αραιώνει πύκνωνε όλο και περισσότερο. Μαζί του πύκνωναν και οι διάφορες μυρωδιές από καιγόμενα χόρτα τριγύρω μας, όπως και οι παγωμένες μπύρες μας:

Το Ικαριώτικο πανηγύρι δεν είναι απλά ακόμα ένα Ελληνικό παραδοσιακό γλέντι, αλλά σε συνδυασμό με την ενέργεια του μέρους, τις ιδιότητες του κρασιού και της μουσικής οδηγεί σε κατάνυξη, κάτι που έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και τα Διονυσιακά γλέντια. Το μόνο που οφείλεις να κάνεις είναι να αφεθείς ολοκληρωτικά και να μπεις στο χορό… Αυτή είναι η μυσταγωγία της Ικαρίας.

Όσες λέξεις και να πω, όσο και να γράψω, ότι φωτογραφίες και ν’ ανεβάσω, καταλαβαίνετε νομίζω πολύ καλά γιατί δε μπορεί να αποτυπωθεί αυτή η αίσθηση παρά μόνο όταν τη ζήσεις, κι οφείλεις να τη ζήσεις κάποια φορά στη ζωή σου:

Φύγαμε από τη Λαγκάδα λίγο μετά τις 9 το βράδυ, όχι γιατί δε θέλαμε να καθίσουμε περισσότερο, αλλά γιατί είχαμε (ακόμα) ένα δύσκολο γυρισμό σε κακό και χωρίς φώτα δρόμο. Χαλάλι όμως.

Μερικά ποτάκια στον Αρμενιστή το βράδυ και στο γνωστό καφέ/μπαρ «Ρέμπελο» ήταν το καλύτερο κλείσιμο της ημέρας, αλλά και της εκδρομής:

Επιστροφή & επίλογος:

Πρωί της επομένης μαζέψαμε, ήπιαμε ένα γρήγορο καφέ κι αποχωρήσαμε, με τον καιρό να μας παίζει περίεργο παιχνίδι βλέποντας πρώτη φορά ήρεμη τη θάλασσα της Μεσακτής, φυσικά την ώρα που φεύγαμε:

Είχαμε να διανύσουμε τον κακό δρόμο της επιστροφής, κάτι που όπως ήταν λογικό μας έκανε να κινητοποιηθούμε νωρίς:

Δύο ώρες μετά πίναμε καφέ στην πλατεία του Αγίου Κήρυκου απέναντι από το μήνυμα που καλωσορίζει τους επισκέπτες στο νησί του Ικάρου, λίγο πριν πάρουμε την άγουσα για το αεροδρόμιο και τις πτήσεις της επιστροφής.

Φύγαμε από την Ικαρία αρκετά γεμάτοι εικόνες και διαφορετικά βιώματα απ’ όλα όσα είχαμε ως τότε δει και νιώσει, με συναισθήματα καλά έως ανάμεικτα λόγω της ιδιαιτερότητας του νησιού. Είναι μια εκδρομή που μας πήρε καιρό να αφομοιώσουμε, να συγκρίνουμε και εν’ τέλει να κατανοήσουμε, μια εκδρομή που κάθε φορά έκτοτε λέμε να επαναλάβουμε.

Αυτή είναι η Ικαρία!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 49
• 50
• 51
• 52
• 53
• …

  Go to chapter

  Go
• 59

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 51 of 59

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Φολέγανδρος.

Επίσκεψη : Αύγουστος 2012

Διάρκεια 4 μέρες



Άφιξη - Μέρα πρώτη

Φτάσαμε στο λιμάνι ή «Καραβοστάσι» λίγο μετά τις επτά το απόγευμα με το (φυσικά) πανάκριβο πλοίο που λέγεται seajet, το οποίο (φυσικά) και καθυστέρησε κάποιες ώρες, σε περίπου μια ώρα από το λιμάνι της Σαντορίνης. Σίγουρα αυτό που βλέπεις κατεβαίνοντας δε σε προδιαθέτει για κάτι αξιόλογο, δεν είναι όμως η αλήθεια:

Πήραμε το λεωφορείο ανεβαίνοντας στη Χώρα που ξέραμε ότι η απόσταση ήταν περίπου 3,5 χιλιόμετρα σε ανηφορικό δρόμο. Κατεβήκαμε στο τέρμα, δηλαδή στο σημείο «Πούντα» της χώρας με την απίστευτη αιγαιοπελαγίτικη θέα, και με ιδιαίτερη ευκολία βρήκαμε το δωμάτιο, όχι όμως την ιδιοκτήτρια. Γνωρίζοντας ότι διαθέτει και μαγαζί εντός του οικισμού, άφησα το φίλο μου με τα πράγματα και πήρα το δρόμο να ρωτήσω. Με το που έκανα κάποια μέτρα βρέθηκα στη κυρίως πλατεία, η εικόνα που αντίκρυσα θα μου μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τι ατελείωτη ομορφιά ήταν αυτή; Αυθεντική κυκλαδίτικη χώρα και η πλατεία στη μέση με την εκκλησία της. Δε περιγράφεται:

Αργότερα διαπίστωσα πως όλη η χώρα της Φολεγάνδρου είναι επί της ουσία μια μεγάλη πλατεία.

Γύρισα στο δωμάτιο με τα κλειδιά στο χέρι, και την ατάκα στο φίλο μου «Κωστάκη θα πάθεις τη πλάκα σου μόλις στρίψεις από κει, παρατάμε τα πράγματα και βγαίνουμε βόλτα». Έτσι κι έγινε, λίγο πριν τις εννιά περπατούσαμε και βολτάραμε στη πλατεία και τα στενάκια, μαγεμένοι απ’ αυτό που αντικρύζαμε και οι δύο. Κάπου εκεί ακούμε από ένα μπαράκι να παίζει Σωκράτη. Δε χρειάζεται να το κουβεντιάσουμε καν και συνεννοούμενοι με τα μάτια μπαίνουμε μέσα και παραγγέλνουμε τεκίλες. Το μαγαζί αυτό ήταν η «Αστάρτη» και με συνοπτικές διαδικασίες γνωριστήκαμε με το αφεντικό, τον Λευτέρη. Επτά χρόνια μετά διατηρούμε ακόμα επαφή, καθώς και πολύς κόσμος έχει πάει συστημένος, αλλά πάνω απ’ όλα ταιριάξαμε στις ιδιοσυγκρασίες. Μετά από λίγα λεπτά φύγαμε για να ετοιμαστούμε, αφού λάβαμε τη διαβεβαίωση του Λευτέρη ότι «όπου και να πάτε το βράδυ εδώ θα καταλήξετε». Δεν είχε καθόλου άδικο. Εκεί καταλήξαμε το βράδυ, και κάθε βράδυ:

Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού το ρακόμελο, το οποίο βράζει σε καζάνι πίσω απ’ το bar. Αφού το συνηθίσαμε μετά το πρώτο βράδυ, καθώς έως τότε δεν υπήρχε στα υπόψιν μας σαν ποτό, μείναμε σ’ αυτό.

Φύγαμε με περίσσια χαρά από την Αστάρτη, και συνεχίσαμε πριν πάμε για ύπνο με βραδινή βόλτα στη χώρα και μερικές μπυρίτσες. Δε δυσκολευτήκαμε καθόλου να μπούμε σε κλίμα διακοπών, και νησιού. Η Φολέγανδρος μας αγκάλιασε. Έρωτας με τη πρώτη ματιά:

Μέρα δεύτερη:

Το πρωί αφού αφίχθηκε και ο τρίτος της παρέας, κάναμε μια βόλτα στη Πούντα για φωτογραφίες και καθίσαμε για παραδοσιακό Ελληνικό καφεδάκι και πρωϊνό στη πλατεία.

Κάναμε κατόπιν μια βόλτα στη χώρα υπό το φως της ημέρας. Γενικότερα η Φολέγανδρος δε σηκώνει καθόλου άγχος, και επιβάλλεται να πας με τους ρυθμούς της:

Πήραμε το μεσημεριανό λεωφορείο και κατεβήκαμε στη παραλία της «Αγκάλης» για να κάνουμε το πρώτο μας μπανάκι στο νησί. Είναι η πιο γνωστή και πιο εύκολα προσβάσιμη, με υπέροχα νερά:

Επιστρέψαμε απόγευμα και αφού ήπιαμε ένα δροσερό ποτάκι στο υπέροχο μπαλκόνι μας:

το φιλοσοφήσαμε και αποφασίσαμε να πάρουμε το στριφογυριστό μονοπάτι και να ανεβούμε στη Παναγιά για να δούμε τη θέα και το ηλιοβασίλεμα. H Παναγία είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Φολεγάνδρου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Βρίσκεται σκαρφαλωμένη στο βράχο πάνω από τη Χώρα, και αποτελεί σημείο αναφοράς της. Σίγουρα θα έχετε δει τις αντίστοιχες φωτογραφίες. Οι εικόνες που ξεδιπλωνόντουσαν από κει στα μάτια μας ήταν υπέροχες:

Ψηλότερα ακόμα και από την εκκλησία της Παναγιάς, όπου κατεβαίνοντας δεν υπολόγισα καλά και πήδηξα ένα τοίχο πάνω από 2.30 ευτυχώς χωρίς συνέπειες:

Ο ήλιος έπεφτε και χάριζε μοναδικές λήψεις:

Κατεβαίνοντας την υπέροχη αυτή διαδρομή, κάναμε και ένα πέρασμα από το «κάστρο», το εξίσου σημείο αναφοράς της χώρας της Φολεγάνδρου. Το Κάστρο είναι το πιο παλιό κομμάτι της Χώρας. Πρόκειται για έναν μεσαιωνικό οικισμό που χτίστηκε για να προστατεύει τους ανθρώπους του νησιού. Τα σπίτια είναι κολλητά το ένα με το άλλο, και για μένα αποτελεί ίσως το κορυφαίο κυκλαδίτικο σκηνικό:

Γυρίσαμε στο σπίτι για ακόμα ένα ποτάκι, και κατόπιν να ετοιμαστούμε για μια ακόμα υπέροχη Αυγουστιάτικη νύχτα στη Φολέγανδρο:

Όχι ότι ήταν άσχημα βέβαια στη βεράντα:

Η νύχτα ξεκίνησε από το μικρό κελάρι, όπου μας σέρβιραν σφηνάκια σε μυστρί (!), σε μια ιδιαίτερη πατέντα και ακολούθως ρακόμελο με παστέλι και στραγάλια, και τελείωσε φυσικά στην Αστάρτη και με βόλτες στο κάστρο, σε ένα καταπληκτικό σκηνικό:

Μέρα τρίτη:

Η επόμενη μέρα είχε επίσκεψη ίσως στη πιο όμορφη παραλία του νησιού, το «Κάτεργο» όνομα και πράγμα, στο οποίο η πρόσβαση γίνεται μόνο με καραβάκι.

Ξεκινήσαμε αφότου ήπιαμε το καφέ μας με την ησυχία μας στη χώρα, και κάναμε τις βόλτες μας. Οι εικόνες ήταν κάθε μέρα και καλύτερες:

Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στον Καραβοστάση, αφού πρώτα φροντίσαμε να προμηθευτούμε μια ομπρέλα, νερά και μπύρες, καθώς στο Κάτεργο το μόνο που μπορεί να βρει κανένας είναι πέτρα, βότσαλο, θάλασσα και ήλιο. Επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι και ξεκινήσαμε. Σε 20 λεπτά φτάσαμε στην υπέροχη πραγματικά παραλία του Κάτεργου:

Καταλαβαίνει κανείς εύκολα γιατί ονομάζεται έτσι. Μόνο άμμος, πέτρα και καυτός ήλιος:

Φάγαμε μισή ώρα για να καταφέρουμε να στήσουμε την ομπρέλα μας ανάμεσα στις πέτρες, η οποία κατέληξε τελικώς να είναι σκίαστρο για τις μπύρες μας. Το μπάνιο ήταν καταπληκτικό:

Στο γυρισμό περάσαμε και από μερικές σπηλιές του νησιού:

Νωρίς το απόγευμα ήμασταν πίσω στη χώρα, και μετά από βόλτα & μερικές μπυρίτσες στη Πούντα, πήγαμε στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε να βγούμε για φαγητό.

Κάναμε ξανά ένα πέρασμα από τη χώρα:

Και καταλήξαμε τελικά το «Ζέφυρο» στον οποίο είχαμε πάει συστημένοι, και φάγαμε στη πανέμορφη αυλή του μεζέδες, συνοδευόμενους αρχικά με σούμα:

και αργότερα κυκλαδίτικο λευκό κρασί:

Αποχωρήσαμε τραγουδώντας ''όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα'' στα στενά της Φολεγάνδρου. Το κρασί ήταν καλό:

Η συνέχεια της νύχτας είναι πλέον γνωστή, όπως γνωστοί είχαμε γίνει κι εμείς στο νησί και στα μπαρ του. Οι Ισπανίδες που γνωρίσαμε κοιτούσαν απορημένες, μας ρωτούσαν αν είναι κάποια γιορτή και διασκεδάζουμε έτσι, και τι είναι αυτό που πίνουν όλοι στα κανατάκια. Με χαρά της εξήγησα ότι δε χρειάζεται κάποια γιορτή, μας αρκεί ότι είναι καλοκαίρι σε Ελληνικό νησί. Βεβαίως κεράσαμε ένα ρακόμελο στα κορίτσια για να καταλάβουν περι τίνος πρόκειται. Μη μας πουν και αφιλόξενους..:

Η Φολέγανδρος μας είχε αγκαλιάσει με τον τρόπο της.



Μέρα τέταρτη:

Τη τελευταία μέρα το πρόγραμμα πήγε αντίστροφα. Γρήγορα βουτιά στη παραλία δίπλα στο Καραβοστάση, και κατόπιν καφέ και βόλτα στη χώρα για μερικές ακόμη ανεπανάληπτες φωτογραφικές στιγμές:

Η χώρα αυτή δε χορταίνεται με τίποτα, όσο και αν τη γυρίσεις:

Η καθιερωμένη μπύρα στη Πούντα:

Νωρίς το απόγευμα μπήκαμε στο λεωφορείο και αναχωρήσαμε για την «Άνω Μεριά» το τρίτο οικισμό της Φολεγάνδρου, στα 5 χιλιόμετρα απόσταση από τη χώρα. Ο οικισμός αυτός σε ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, σε μια άλλη Ελλάδα, κάτι που αντιλαμβάνεσαι με το που πατάς το πόδι σου εκεί. Ορθώς έχει αναφερθεί σαν ένα «ζωντανό» λαογραφικό μουσείο:

Πολύ ιδιαίτερο και αυτό το μέρος:

Κάναμε τις βόλτες μας και καταλήξαμε στη «Συνάντηση» καθώς εκεί λέγαν οι πληροφορίες μας ότι θα φάμε τα καλύτερα «Ματσάτα», ένα καταπληκτικό Φολεγανδρίτικο πιάτο. Τα ματσάτα είναι το παραδοσιακό ζυμαρικό της Φολεγάνδρου που φτιάχνεται στο χέρι, και μοιάζει πολύ με τις χυλοπίτες, ωστόσο μαγειρεύεται αμέσως μόλις πλαστεί και σερβίρεται με κοκκινιστό κρέας, κατά προτίμηση κόκορα, και άφθονο τριμμένο κεφαλοτύρι. Γαστρονομική πανδαισία, συνοδευόμενη πάντα με ντόπιο ροζέ κρασί:

Είδαμε το ηλιοβασίλεμα στην «Άνω Μεριά» και αποχωρήσαμε:

Μας περίμενε το τελευταίο και πολύ έντονο βράδυ στη χώρα στο γνωστό μας πλέον στέκι. Αφού κοντέψαμε να πιούμε μέχρι και τα φρέον από τα κλιματιστικά και γνωρίσαμε όσο κόσμο δεν είχαμε γνωρίσει ακόμα, μείναμε εμείς κι εμείς στο μπαρ και ο Λευτέρης μου έδωσε εντολή να κλείσω τη πόρτα.
Η φωτογραφία μέσα στο μπαρ της Αστάρτης, δίπλα στο καζάνι με το ρακόμελο:

Το αυτοσχέδιο πάρτυ που στήθηκε με δυνατή Ελληνόφωνη ροκ μουσική -που είναι και το στοιχείο μου- έχω να το θυμάμαι ως σήμερα…


Αναχώρηση:

Ξυπνήσαμε την επόμενη και με βαριά καρδιά και βαρύ κεφάλι αποχωριστήκαμε τη Φολέγανδρο.
Αυτή τη θέα απ το δωμάτιο που μας πήρε τα μυαλα:

Το συγκεκριμένο νησί μου έκλεψε τη καρδιά και είναι σίγουρα στα τοπ των επιλογών μου. Αν θα έπρεπε να επισημάνω κάποια αρνητικά στοιχεία στο νησί, πέρα από τη δύσκολη και πολύ ακριβή πρόσβαση, είναι οι αρκετά υψηλές τιμές του. Ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα και καταστήματα εστίασης είναι τσουχτερά, σε σχέση πάντα και μ’ αυτό που προσφέρουν, κάτι που σημαίνει ότι θέλει πολύ ψάξιμο, οργάνωση και τύχη αν θέλεις να επισκεφτείς το νησί υψηλή σεζόν.

Έως τώρα που γράφεται η ιστορία είναι από τα λίγα μέρη που αγάπησα τόσο και δεν έχει βολέψει να ξαναπάω. Για να δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον…

 

[psilos3]

Αντίπαρος

Επίσκεψη: Αύγουστος 2008 & Αύγουστος 2010

Διάρκεια: Αυθημερόν τη πρώτη, με μία διανυκτέρευση τη δεύτερη.


Ένα νησάκι στα όρια του αστικού μύθου. Ένα νησάκι που όπως φαίνεται εξελίσσεται ραγδαία και δυστυχώς αλλάζει.

Η πρόσβαση στην Αντίπαρο, προϋποθέτει ότι έχεις φτάσει στη Πάρο. Από κει, μπορείς να πάρεις καραβάκι από τη Παροικιά, ή το φερυ από τη Μικρή Πούντα (όπως έγινε δύο φορές στη περίπτωση μας), και μπορείς να περάσεις και το αυτοκίνητο, κάτι που χρειάστηκε μιας και τότε δεν εξυπηρετούσε τόσο καλά το λεωφορείο του νησιού. Μαθαίνω με χαρά ότι πλέον η μετακίνηση στο μικρό κατά τα άλλα νησάκι έχει γίνει καλύτερη.

2008:

Στη πρώτη μας φορά λοιπόν, αφού κάναμε το σύντομο δρομολόγιο με το φερυ περίπου εικοσι λεπτών:

ρίξαμε μια σύντομη ματιά στη χώρα:

και μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το διάσημο σπήλαιο του νησιού, όπου εκτός των άλλων διαθέτει και πολύ ωραία θέα:

Το σπήλαιο βρίσκεται σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από την χώρα της Αντιπάρου και λέγεται επίσης «Σπήλαιο του Αγίου Ιωάννη». Αποτελεί σίγουρα το νούμερο ένα αξιοθέατο της Αντιπάρου. Είναι το μόνο κατακόρυφο σπήλαιο σε όλη την Ευρώπη με βάθος περίπου 85 μέτρων, ένα φυσικό θαύμα που φιλοξενεί τους πιο εκλεκτούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες που το κάνουν ένα από τα ωραιότερα φυσικά μουσεία στην Ελλάδα. Βγάλαμε εισιτήριο και περιηγηθήκαμε κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του. Η εμπειρία ήταν μοναδική:

Στην επιστροφή σταματήσαμε για το μπανάκι μας στον «Άγιο Γεώργιο», μια πολύ όμορφη παραλία του νησιού, με τα χαρακτηριστικά κυκλαδίτικα νερά:

Η θάλασσα ανοίγει την όρεξη όπως λένε, και αυτό που έπρεπε να κάνουμε στο νησί πριν αποχωρήσουμε είναι να βρούμε ένα φιλόξενο τσιπουράδικο. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κάναμε τη βόλτα μας στη χώρα. Δε βλέπεις κάτι το εντυπωσιακό εκεί, η χώρα είναι φλατ και περπατιέται άνετα, σε ένα κυκλαδίτικο σκηνικό. Δεν αργήσαμε να βρούμε αυτό που ψάχναμε:

Αρκετά όμορφα σημεία:

Αναχωρήσαμε για τη Πάρο με τον ήλιο να πέφτει, μένοντας με τη πικρή γεύση ότι έπρεπε να καθίσουμε σίγουρα και εκεί ένα βραδάκι, καθώς είχαμε ακούσει τόσα πολλά για τη νύχτα της.

Το μέλλον βέβαια δε μας άφησε με το ανωτέρω παράπονο...

 

[psilos3]

2010: (Αντίπαρος πράξη δεύτερη)


Δύο χρόνια μετά, η τύχη μας έφερε στα ίδια μέρη. Η διαδρομή γνωστή, Μικρή πούντα, φόρτωμα τα οχήματα και πέρασμα απέναντι. Μόνο που αυτή τη φορά δε θα τη πατούσαμε σαν πρωτάρηδες:

Γνώριμο σκηνικό:

Με το που κατεβήκαμε το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω για επιτόπου διαμονή. Χωρίς πολύ κόπο βρήκα δωμάτια σε τσουχτερή ομολογώ τιμή, προκειμένου να βγάλουμε το βράδυ. Που να ήξερα ο αφελής ότι το βράδυ τελικά θα το βγάλουμε στα Bar…

Τακτοποιηθήκαμε και ξεκινήσαμε για το «Σωρό» μια όμορφη παραλία με φυσική σκιά και γαλανά νερά κοντά σχετικά στη χώρα:

Αφού χαρήκαμε το μπάνιο (και τις μπυρίτσες) μέχρι αργά το απόγευμα, αναχωρήσαμε για τα δωμάτια προκειμένου να ετοιμαστούμε για το βράδυ. Φάγαμε σε μια ταβέρνα στο γνωστό πεζόδρομο της χώρας και κατόπιν αρχίσαμε να βολτάρουμε στα μαγαζιά.

Δεν άργησε να τραβήξει τη προσοχή μας ένα Bar με το όνομα «Λούκι Λουκ» που με χαρά έμαθα ότι υπάρχει ως τα σήμερα. Μπήκαμε γύρω στις δώδεκα, με μια απορία καθώς το μαγαζί ήταν άδειο πέρα για πέρα. Πήραμε τις πρώτες μπύρες, και κατευθείαν ήρθε η 6αδα με τις κερασμένες τεκίλες κάνοντας μας να απορήσουμε. Ο μπάρμαν – ιδιοκτήτης μας είχε καταλάβει και μας έκανε το ψυχογράφημα.

-Πρώτη φορά στην Αντίπαρο μάγκες; Καλώς ήρθατε, έχουμε ώρα μπροστά μας, ακόμα δεν αρχίσαμε….

Όντως δεν είχαμε αρχίσει. Η νύχτα που ακολουθούσε είναι ίσως η αγαπημένη μου σε Ελληνικό νησί, και σίγουρα στις κορυφαίες που έχω περάσει στη ταξιδιωτική μου ζωή.
Δύο ώρες μετά, τα υποβρύχια διαδέχονταν το ένα το άλλο, τα κεράσματα επίσης, και η μουσική λες και την έβαζα εγώ. Από Αρνάκια σε Rammstain, από Τρύπες σε SOAD, και παρεμβάσεις με Panx Romana και Γενιά του Χάους. Γύρω στις 4 το ασφυκτικά γεμάτο bar μας είχε στον αέρα.

Ακριβώς κολλητά ήταν το «The Doors» που το όνομα του τα λέει όλα. Την ώρα που μπήκαμε βέβαια το κλίμα ήταν διαφορετικό, και οι πενιές του Τσιτσάνη μαζί με τη φωνή της Μπέλλου αλλά και η Δραπετσώνα του Μπιθικώτση δονούσαν το χώρο. Περιττό να σας πω ότι είχε κόσμο, γενικότερα πολύ και νέο κόσμο που του έδινε και καταλάβαινε.

Ήταν πραγματικά μια κορυφαία βραδιά που έκλεισε γύρω στις 7 το πρωί με φαγητό στο φούρνο του νησιού. Μετά από λίγη ξεκούραση αναχωρήσαμε για απέναντι. Ακόμα μια φορά βέβαια που δε μας έφτασε καθόλου η παραμονή μας στην Αντίπαρο καταλήγοντας ότι θα ήταν χρήσιμο ένα ακόμη 24ωρο εκεί.

Αναφέρθηκα πολύ στη νύχτα του νησιού καθώς είναι από τα κύρια γνωρίσματα του, ωστόσο πρέπει να σας πω ότι έχω παραλείψει να δω πολύ βασικά πράγματα, όπως την επίσκεψη με το καραβάκι στο Δεσποτικό, τη παραλία στο κάμπινγκ, και κυριότερα να πάω βράδυ στη La Luna, τη θρυλική ντισκοτέκ. Δε της έδωσα το χρόνο που θα ήθελα, όμως είναι κάτι που θα φροντίσω να κάνω έστω και αργά…

 

[underwater]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Πιστεύω ότι θα μου δώσει κάμποσες ιδέες!

Ως φοιτήτρια ταξίδευα αρκετά σε νησιά, 2-3 κάθε χρόνο σίγουρα. Με τα χρόνια το ψιλοπαράτησα το "σπορ". Με κούρασαν τα φέρρυ, οι ώρες που χρειάζεται κανείς για να πάει στα πιο απομακρυσμένα (ακόμα θυμάμαι τις 15 ώρες που είχα κάνει το Λαύριο-Σαμοθράκη-εντάξει, αν είναι να φάω τόσες ώρες στο ταξίδι ας πάω ΝΑ Ασία), οι τιμές μετάβασης (εκτός από κάποια που πάνε και κάμποσες αεροπορικές και δεν υπάρχει μονοπώλιο) κλπ κλπ. Μόνο Κρήτη πηγαίνω αρκετά συχνά (που λόγω μεγέθους δε νιώθεις ότι είσαι σε "τυπικό" νησί) και σπάνια σε κάποιο άλλο.

Περιμένω λοιπόν να πάρω έμπνευση.

 

[psilos3]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Πιστεύω ότι θα μου δώσει κάμποσες ιδέες!

Ως φοιτήτρια ταξίδευα αρκετά σε νησιά, 2-3 κάθε χρόνο σίγουρα. Με τα χρόνια το...

Περιμένω λοιπόν να πάρω έμπνευση.

Είμαι σίγουρος, γιατί έχουμε απ' όλα τα καλά, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, ολίγον από Σποράδες και πιό περίεργα ίσως Συντονίσου!

Στα υπόλοιπα όσα αναφέρεις δυστυχώς δε μπορώ να διαφωνήσω καθόλου.
Αυτή η ντροπή που επικρατεί με τα πλοία, απαράδεκτα τα περισσότερα σε τιμές και παροχές και συνδέσεις, αλλά και οι συνεχώς αυξανόμενες τιμές σε διαμονή και διαβίωση, μας οδηγούν εκτός Ελλάδας, όσο κι αν την αγαπάμε. Δε ξέρω τι να περιμένω από δω και πέρα, μάλλον τίποτα καλύτερο. Ειδικά μετά τις περσινές μου διακοπές και τα λεφτά που έδωσα, σίγουρα θα προτιμήσω να κάνω μια εκδρομάρα στην Ασία π.χ, κάτι που πλέον είναι απολύτως εφικτό.

 

[Gioref]

Μόνο που ξεκινάς την ιστορία με πολυαγαπημένη Ανάφη μπήκε στα favorites αμέσως!

 

[psilos3]

Μόνο που ξεκινάς την ιστορία με πολυαγαπημένη Ανάφη μπήκε στα favorites αμέσως!

Είναι μία από τις πολύ αγαπημένες μου φωτογραφίες, όπως την ήθελα και τη σκεφτόμουν επάνω στο βραχο με μια μπύρα βλέποντας τον ήλιο να πέφτει πίσω απ' τη χώρα της Ανάφης.
Μια απόλυτη στιγμή ευτυχίας που αποτυπώθηκε σε εικόνα
Προφανώς για να κατάλαβες που είναι, έχεις πάει!
Έρχεται σε λίγο αυτό το κεφάλαιο...

 

[Gioref]

Πραγματικά το νησί είναι απίστευτο.. Και είμαι από τους τυχερούς γιατί έχουμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί.. :

 

[psilos3]

Πραγματικά το νησί είναι απίστευτο.. Και είμαι από τους τυχερούς γιατί έχουμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί.. :

Όσο κι αν πιστεύω ότι η κατοικία σε ένα παραθεριστικό προορισμό είναι δέσμευση, να πω ότι δε ζηλεύω; Ψέματα θα πω...
Είχε πολλά αξιολάτρευτα σπιτάκια στην Ανάφη, αλλά αυτό που πραγματικά θα ήθελα πολύ να έχω είναι εκείνο το παραθαλάσσιο στο δρόμο για Κλεισίδι, κάτι που αναφέρω και στην ιστορία μου. Οχι ότι με χαλούσε ένα στη χώρα βέβαια... Το νησί είναι όνειρο!

 

[psilos3]

Αμοργός

Επίσκεψη: Αύγουστος 2013, Ιούλιος 2016, Ιούλιος 2018

Διάρκεια: 7 μέρες, 3 μέρες & 2 μέρες αντίστοιχα

Ότι και να γράψω για την Αμοργό είναι λίγο. Δε ξεχωρίζω νησιά, όπως δε ξεχωρίζω εκδρομές, ωστόσο όσοι έχετε διαβάσει τοποθετήσεις μου θα έχετε καταλάβει ότι αυτό το νησί έχει κερδίσει την αγάπη μου ένα κλικ παραπάνω. Ο κύριος λόγος που συνέβη αυτό, δε μπορεί να αποτυπωθεί γραπτώς 100% δυστυχώς, και έχει να κάνει καθαρά με την ενέργεια που σε περιβάλλει, το όμορφο κλίμα που σου μεταδίδει, και τη ζεστασιά του (μεταφορικά μιλώντας μόνο, γιατί άμα φυσάει άστο) ιδιαίτερα στη χώρα.

2013:

1η μέρα
Πρώτη μας φορά στο νησί, ευρισκόμενοι ήδη 7 μέρες σε διακοπές σε Νάξο & Κουφονήσια. Νωρίς το απογευματάκι και το ταχύπλοο της γραμμής έδεσε στα Κατάπολα. Τα 25 λεπτά που κάναμε να φτάσουμε από τα Κουφονήσια ήταν ελάχιστα.

Υπάρχουν πολλά πλοία που μπορούν να σας φέρουν στην Αμοργό αν βρίσκεστε σε κάποιο κοντινό νησί, λιγότερα και σαφώς με μεγαλύτερη ταλαιπωρία αν ξεκινήσετε από Πειραιά, ένα αρκετά πιο γρήγορο μια φορά την εβδομάδα πλέον από τη Ραφήνα, και αν θελήσετε πρόσβαση μέσω κοντινού αεροδρομίου, εξυπηρετεί το κυρίως κοντινό της Σαντορίνης, αλλά και τα μικρότερα της Πάρου και της Νάξου. Από Σαντορίνη υπάρχει το μειονέκτημα ότι φτάνει μόνο το πανάκριβο και πάντα αργοπορημένο seajet.

Ανεβήκαμε στη χώρα με το λεωφορείο (απόσταση 6 χιλιομέτρων από το λιμάνι) και από εκεί μας παρέλαβε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που είχαμε νοικιάσει. Από τη πρώτη κιόλας στιγμή περπατώντας στο «λαβύρινθο» της χώρας, φορτωμένοι με τα πράγματα καθώς δε μπαίνει αυτοκίνητο στα στενά, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε γιατί αυτό το μέρος είναι τόσο πολύ τραγουδισμένο και χιλιοειπωμένο. Αναλογιστείτε μόνο για λίγο πόσα τραγούδια έχουν τη λέξη «Αμοργός» μέσα τους , πράγμα που μόνο τυχαίο δεν είναι:

Η χώρα, αυτό το εκπληκτικής ομορφιάς μέρος του νησιού ξεδίπλωνε τις χάρες της. Το σπίτι που βρήκαμε από καθαρή τύχη ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί, καθώς επρόκειτο για παραδοσιακό Κυκλαδίτικο σπίτι, με αυλή προστατευόμενη από τοίχο, δεντράκια, και το μπάνιο εκτός, λίγο πάνω από τη Λόζα, τη κεντρική πλατεία της χώρας. Στο επίκεντρο των γεγονότων. Παρατήσαμε τις βαλίτσες όπως όπως και βγήκαμε για απογευματινές μπυρίτσες:

Παντού έβλεπες κόσμο να κυκλοφορεί, ωραίο κόσμο. Από όλα τα μαγαζιά άκουγες χαμηλόφωνη μουσική, εξαιρετική μουσική κυρίως από τη χώρα μας. Τα πάντα ήταν πεντακάθαρα και φρεσκοασβεστωμένα, όμορφα σπιτάκια, εκκλησίες και πλατείες, μαγαζάκια με τοπικά προϊόντα, μεζεδοπωλεία, καφέ, εστιατόρια, όλα δεμένα σε αρμονία μέσα σε ένα μοναδικό Κυκλαδίτικο σκηνικό. Δε θέλαμε και πολύ να μαγευτούμε. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είχαμε χτυπήσει κορυφή:

Ετοιμαστήκαμε για το βράδυ και βγήκαμε έξω. Ήταν το πρώτο βράδυ στη χώρα και δεν αργήσαμε να προσαρμοστούμε. Μας έβαλε φυσικά στο κλίμα αμέσως αυτό το υπέροχο απόσταγμα του νησιού που ονομάζεται «ψημένη ρακή» και σερβίρεται παντού, καθώς κολλάει με όλες τις περιστάσεις:

Καταλάβαμε ότι η χώρα κινείται στους ρυθμούς μας όταν είδαμε τη πληθώρα των μαγαζιών/καφενείων που είχανε live. Κάθε νύχτα και άλλο κατάστημα Live. Ρεμπέτικο, λαϊκό και το λεγόμενο έντεχνο. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει κανείς. Μας βρήκε το βράδυ αραχτούς στο «καθ’ οδόν» γεμάτους από τις εξαίρετες μουσικές:

Αμοργός, ένα νησί – σταθμός για πολλούς μουσικούς, γνωστούς και μη!


2η μέρα
Το πρωί σηκωθήκαμε σχετικά με το ζόρι (όπως κάθε πρωί), γιατί τις ημέρες που δεν είχαμε αμάξι έπρεπε να εναρμονιστούμε με το πρόγραμμα των λεωφορείων. Ξεχυθήκαμε λοιπόν στα καλντερίμια της χώρας με κατεύθυνση το τέρμα των ΚΤΕΛ, αφού φροντίσαμε να πάρουμε μερικά φρούτα από το μανάβικο στο κεντρικό, τα οποία φαινόντουσαν δελεαστικότατα.

Η σημερινή μέρα ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη δύο εξαιρετικά διάσημων αξιοθέατων του νησιού, τη μονή της «Παναγίας Χοζοβιώτισσας» και τη παραλία της «Αγίας Άννας», τα οποία συνδυάζονται τέλεια, καθώς είναι σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, αλλά και σε κοντινή απόσταση από τη χώρα.

Λίγα λεπτά μετά το λεωφορείο μας άφησε στο τέρμα, και πήραμε το δρόμο για το μοναστήρι. Τα μάτια μας αντίκρυζαν τέτοια ομορφιά που δυσκολεύομαι πραγματικά να περιγράψω:

Μετά από λίγο δρόμο στο καυτό ήλιο, ξεκίνησε η ανάβαση στα σκαλοπάτια του μοναστηριού:

Η παναγία Χοζοβιώτισσα, στέκει κυριολεκτικά γαντζωμένη πάνω στο βράχο επιβλητική και κατάλευκη με θέα που κόβει την ανάσα. Ιδρύθηκε το 1088, έχει μήκος περίπου 40 μέτρα και πλάτος μόνο 5, κάτι που τη κάνει πολύ ιδιαίτερη:

Ανεβήκαμε τα 300 σκαλιά και φτάσαμε στη πολύ μικρή είσοδο που δε χωράς να περάσεις όρθιος.

Οι κανόνες λένε όπως σε κάθε μοναστήρι ότι απαγορεύονται τα κοντά παντελόνια στους άντρες, και οτιδήποτε άλλο εκτός από μακριά φούστα στις γυναίκες. Στην είσοδο υπάρχει γκαρνταρόμπα για όποιον επισκέπτη φτάσει απροετοίμαστος, γεγονός που μας έκανε να βάλουμε τα γέλια μόλις ντυθήκαμε προβλεπόμενα. Ακόμα θυμάμαι την ατάκα ‘’που πα ρε Τονη Σφήνο με τη καμπάνα’’ για το παντελονάκι που φόρεσαν στους δυο φίλους μου:

Περιηγηθήκαμε στο πολύ όμορφο μοναστήρι και ανεβήκαμε στη ταράτσα του για φωτογραφίες:

Κατεβαίνοντας γνωρίσαμε τον καλόγερο ο οποίος μας καλωσόρισε με ψημένη ρακή. Ο αστικός μύθος λέει ότι την αυθεντική συνταγή την έχει μόνο το μοναστήρι, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει επιβεβαίωση. Εκεί έβγαλα μερικές από τις αγαπημένες και χαρακτηριστικότερες κυκλαδίτικες φωτογραφίες μου. Το παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο:

Κατεβήκαμε ευχαριστημένοι από τη βόλτα μας:

Έτοιμοι να περπατήσουμε ξανά μέσα στον ήλιο, μιας και ήταν περασμένες μία και το μοναστήρι έκλεινε. Λίγο πιο κάτω φτάσαμε στη διασταύρωση που οδηγεί στην «Αγία Άννα»:

Η μοναδική αυτή παραλία με το ομώνυμο εκκλησάκι να στέκει από πάνω της, αποτελεί την επιτομή του απέραντου γαλάζιου, και αποτελείται από δύο ξεχωριστές ας πούμε παραλίες, με κύριο χαρακτηριστικό τα βράχια:

Είναι απίστευτο συναίσθημα να κολυμπάς εκεί και να βλέπεις το μοναστήρι πάνω απ’ το κεφάλι σου:

Υπέροχες εικόνες, ατόφιες, κυκλαδίτικες, που μας ακολουθούν για μια ζωή:

Επιστρέψαμε στη χώρα γεμάτοι ενέργεια, και αφού δοκιμάσαμε τη τοπική κουζίνα και ήπιαμε τις ψημένες μας, πήγαμε για λίγη ξεκούραση. Το βράδυ ήταν μεγάλο:

Και πώς να μην είναι μεγάλο, αφού μιλάμε για νύχτα στην Αμοργό!

Ένα από τα ομορφότερα βράδια στα νησιά, ένα βράδυ ονειρεμένο, στη χώρα του πιο όμορφου νησιού με τη πιο όμορφη χώρα!

Γυρίσαμε αρκετά μαγαζάκια για ψημένες και άψητες, μέχρι που ο δρόμος μας έφερε στο «Μπαγιόκο» ένα πολύ ωραίο 24ωρο καφέ στο τέρμα των λεωφορείων, το οποίο είναι ανοικτό 24 ώρες κάθε μέρα, και απ’ ότι μάθαμε δουλεύει και χειμώνα. Εκεί λοιπόν γράφτηκε ιστορία, καθώς αφού ήπιαμε ότι ήπιαμε στο live με τα ρεμπέτικα που είχε εκείνη τη στιγμή, φτάσαμε μετά να παίζουμε μουσική, να σερβίρουμε, να χορεύουμε με όλο τον κόσμο, σε μια αλησμόνητη παρτάρα που κράτησε μέχρι το ξημέρωμα:

Με κάτι τέτοιες νύχτες αγαπήσαμε τα νησιά, με κάτι τέτοιες νύχτες δεθήκαμε με την Αμοργό!


3η μέρα
Το άλλο μεσημέρι μας βρήκε σε κακή κατάσταση να πίνουμε καφέ στη «Λόζα» και να συζητάμε με παιδιά που είχαμε γνωρίσει χθες βράδυ. Τι να κάνεις, όλα έχουν το τίμημα τους, και το χθεσινοβραδινό ξενύχτι με ότι αυτό συνεπάγεται είχε αφήσει το στίγμα του. Χαλάλι και χίλες φορές χαλάλι. Μια ζωή την έχουμε, και αυτά έχουμε να θυμόμαστε.

Αποφασίσαμε λοιπόν να κινηθούμε εντός χώρας, μιας και το μπάνιο ήταν χαμένη υπόθεση. Σηκωθήκαμε λοιπό και ανεβήκαμε λίγα μέτρα πιο πάνω, στο περίφημο γλυκοπωλείο ‘’Καλλιστώ’’ όχι για να φάμε γλυκό, αλλά για να πάρουμε το κλειδί του κάστρου της χώρας:

Μη φανταστείτε ότι είναι κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, αλλά η όλη φάση να πάρεις το κλειδί και να πας μόνος σου ήταν πολύ σουρεάλ. Ανεβήκαμε λοιπόν για φωτογραφίες στο ψηλότερο σημείο, αφού ξεκλειδώσαμε τη πολύ δύσκολη κλειδαριά μετά από προσπάθεια:

Είχε μοναδική θέα στη χώρα από κει πάνω:

Αφού δυσκολευτήκαμε πολύ (λέμε τώρα) αποφασίσαμε να κινηθούμε και προς την άλλη πλευρά και τους ανεμόμυλους, με την προϋπόθεση να σταματάμε όπου βρίσκουμε σοβαρό καφενείο και να πίνουμε ψημένη.

Χαρτογράφηση της χώρας και των καφενείων της με λίγα λόγια:

Τη καλύτερη ψημένη πάντως, δυνατή και με γεύση που πλησίαζε το κονιάκ, τη βρήκαμε στο καφενείο το οποίο βρίσκεται ακριβώς στη διχάλα, στην επάνω είσοδο της χώρας, και συχνάζουν μόνο ντόπιοι, οι οποίοι μάλιστα μας είπαν ότι ‘’αν σας δείξουμε πως τη φτιάχνουμε, μάλλον δε θα τη ξαναπιείτε’’ , γεγονός που δε μας πτόησε καθόλου:

Η βόλτα στους ανεμόμυλους της χώρας μας απέδειξε γιατί αυτό ήταν το κατάλληλο σημείο για να χτιστούν. Ο αέρας δεν έκοβε από πουθενά. Το μέρος μας χάρισε όμως πολύ σπουδαίες εικόνες:

Από την απέναντι πλευρά αυτη τη φορά:

Το βράδυ, που ξεκίνησε από μια βόλτα στην Αιγιάλη και μερικά ποτάκια στο πασίγνωστο «Que» δεν επαναλάβαμε τις χθεσινές απώλειες, ανακαλύψαμε ωστόσο το αφτερ της Αμοργού, το «Μποτίλια» στο οποίο κατέληγαν όλοι, και φροντίσαμε να γνωριστούμε επίσης πολύ καλά...


4η μέρα
Το μπάνιο δεν έπρεπε να ξαναχαθεί, έτσι και έγινε. Το λεωφορείο μας άφησε στο δρόμο πάνω από τον Άγιο Παύλο, όπου κάναμε τη πρώτη βουτιά και ήπιαμε το καφεδάκι μας. Ωραία νερά σε μια ιδιαίτερη ακόμα παραλία:

Το μεσημέρι πήραμε το καραβάκι για να περάσουμε απέναντι στη «Νικουριά», ένα από τα δύο κοντινά νησιά στην Αμοργό, το οποίο πέρα από μια καλή παραλία δε διέθετε κάτι άλλο. Έμαθα ότι τα επόμενα χρόνια υπήρξε εκμετάλλευση στη συγκεκριμένη νησίδα, μέχρι και μαγαζί που διέθετε ξαπλώστρες…

Επιστροφή στη χώρα, φαγητό, ανασύνταξη και ένα ακόμα υπέροχο βράδυ που ξεκίνησε με πενιές από το Καθ’ οδόν. Βραδιές που ξέρει μόνο η Αμοργός να προσφέρει:

5η μέρα
Δεν είχαμε επιβεβαιώσει ακόμα τις πληροφορίες για τη καλύτερη παραλία του νησιού, το γνωστό σε όλους «Μούρο», κάτι που θα διαπιστώναμε λίγη ώρα αφότου μας άφησε το λεωφορείο. Αφού πήραμε το καφεδάκι μας από τη καντίνα ξεκινήσαμε το μονοπάτι:

Απίστευτη θέα για ακόμα μια φορά, καταπράσινα νερά, σκούρο βότσαλο και άμμος. Όντως μιλάμε για τη πιο όμορφη παραλία του νησιού:

Κολυμπήσαμε και την ευχαριστηθήκαμε μέχρι το απόγευμα. Στο γυρισμό περάσαμε και από τα «Μουράκια», τη διπλανή παραλία με εξίσου υπέροχα νερά.

Γυρίσαμε ενθουσιασμένοι στη χώρα για ανασύνταξη και ένα ακόμα αλησμόνητο βράδυ στο «Μπαγιόκο» και τα υπόλοιπα μπαράκια:

6η μέρα
Την επομένη θέλαμε να φτάσουμε από την άλλη πλευρά του νησιού, αυτός ήταν ο λόγος που νοικιάσαμε αυτοκίνητο, καθώς η συγκοινωνία προς τα χωριά κυρίως που θέλαμε να δούμε ήταν αραιή έως ανύπαρκτη. Φτάσαμε Αιγιάλη και κατευθυνθήκαμε προς τη παραλία της «Λεμβρωσού». Τίμια θάλασσα, και ακόμα πιο τίμιο το μπαράκι με τις μουσικάρες και τις παγωμένες μπύρες από πάνω. Απέναντι η θέα της Αιγιάλης:

Μετά το μεσημέρι, πήραμε την ανηφόρα για τα πολύ όμορφα χωριά που βρίσκονται ακριβώς από πάνω. Η αρχή έγινε από τα Θολάρια:

Καταπληκτικό χωριό:

Όπου κάναμε τη βόλτα μας και καταλήξαμε στο «Πανόραμα» να δοκιμάζουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ πατατάτο & λεμονάτο, δύο αυθεντικά Αμοργιανά πιάτα:

Και στη συνέχεια φτάσαμε στη «Λαγκάδα», ακόμα ένα υπέροχο χωριό, όπου για καλή μας τύχη πετύχαμε και πανηγύρι στη πλατεία. Μα γίνεται 15Αυγουστο σε νησί και να μη πετύχεις πανηγύρι;

7η μέρα
Τελευταία μέρα, και η αρχή έγινε από τη «Καλοταρίτισσα». Η πρώτη βουτιά, το καφεδάκι, αλλά και η σπεσιαλιτέ της παραλίας που ακούει στο όνομα «Τηγανιτή τυρόπιτα» από τη καντίνα (κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε, θα δείτε ουρές) ήταν η καλύτερη αρχή:

Λίγες ώρες μετά απολαύσαμε την απομόνωση και τη θάλασσα της δεύτερης νησίδας της Αμοργού, τη «Γραμβούσα». Εντελώς ανοργάνωτο μέρος με βαθιά γαλανά νερά:

Στο γυρισμό είχαμε μια αναποδιά με τη βάρκα, κάτι που μας κόστισε ευτυχώς καμιά ώρα παραπάνω στο νησί. Το γνωστό «Ναυάγιο» το είδαμε και το φωτογραφήσαμε μόνο περνώντας από το δρόμο. Είναι ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογραφίες, το οποίο δε συνίσταται για μπάνιο όμως καθώς έχει σχεδόν πάντα αρκετή βρωμιά:

Το βράδυ στη χώρα μας βρήκε σχεδόν λυπημένους, να χαιρετάμε φίλους και γνωστούς με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε στο νησί σύντομα.


8η μέρα
Ξυπνήσαμε, ετοιμάσαμε αποσκευές και κάναμε μια βόλτα στη χώρα για να πιούμε τις τελευταίες μας μπυρες εκεί:

Πήγαμε στο «Καλογερικό» σημείο στη πάνω είσοδο της χώρας με απίστευτη θέα προς το μοναστήρι και την Αγία Άννα:

Νωρίς το απόγευμα ήμασταν στα Κατάπολα, με τα μούτρα κατεβασμένα.

Το seajet με τη τρίωρη καθυστέρηση φρόντισε να μας σπάσει κι άλλο τα νεύρα. Ευτυχώς πετούσαμε την επομένη από Σαντορίνη…

 

[psilos3]

2016: (Αμοργός πράξη δεύτερη)


Ήταν η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το νησί και οφείλω να πω οτι περίμενα αυτή τη στιγμή πως και πως, μετά από το καλοκαίρι του 2013. Είναι το μόνο μέρος που αντιμετώπιζα πάντα με τόση νοσταλγία, και είμαι χαρούμενος που κατάφερα να ξαναπάω. Δεδομένο επίσης είναι ότι θα ξαναπάω.

Μέρα πρώτη - άφιξη:

Ο Σκοπελίτης έφυγε από τη Δονούσα με -ευτυχώς- καλή θάλασσα. Σε κάτι περισσότερο από μια ώρα αντικρύζαμε το νησί:

Κατεβήκαμε από το Σκοπελίτη στο λιμάνι της Αιγιάλης:

όπου και χωρίς να το σκεφτούμε στρωθήκαμε για το απαραίτητο καλωσόρισμα με ψημένη στο πασίγνωστο Αμοργιαλό:

Πήραμε το λεωφορείο και ανεβήκαμε στη χώρα όπου και είχαμε κανονίσει διαμονή τριών νυχτών. Τακτοποιηθήκαμε κι ετοιμαστήκαμε για έξω, νύχτα πλέον, να περπατήσουμε τα στενάκια της χώρας που είχαμε τόσο αγαπήσει και δεθεί. Σχεδόν όλα ήταν ίδια, όπως τ’ αφήσαμε:

Καθ’ οδόν, Τζιτζίκι, Μπαγιόκο και Μποτίλια φρόντισαν να κάνουν το βράδυ μας τέλειο:

Μέρα δεύτερη:

Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε με περίπου 24 βαθμούς και ομίχλη στη χώρα, ουδεμία σχέση δηλαδή με τέλος Ιουλίου γεγονός φυσικά που δε μας πτόησε καθόλου. Ήπιαμε το καφέ μας και αφού άνοιξε ο καιρός αναλωθήκαμε σε βόλτες στη χώρα, καθώς οι προτάσεις μου για μπάνιο έπεσαν στο κενό:

Να γιατί αγαπήσαμε την Αμοργό. Να γιατί μένουμε στη χώρα της:

Και να γιατί αγαπάμε τις Κυκλάδες και την απλότητα τους. Το λευκό μαζί με το γαλάζιο:

Περάσαμε από τη Λόζα:

Φτάσαμε μέχρι το Καλογερικό για τις απαραίτητες φωτογραφίες:

Ακόμα μια πολυαγαπημένη μου:

Κάναμε στάσεις για τις απαραίτητες ψημένες και κατεβήκαμε πάλι προς την άλλη είσοδο της χώρας. Υπενθυμίζω, εδώ είναι η καλύτερη ψημένη που δοκιμάσαμε:

Απόλυτα Κυκλαδίτικη ομορφιά:

Τι μπορεί να πει κανείς για τη Χώρα Αμοργού;

Καταλήξαμε νωρίς το απόγευμα στο «Τραντζιστοράκι» ένα μεζεδοπωλείο στο καλύτερο ίσως σημείο του κεντρικού δρόμου της χώρας, που με χαρά διαπιστώσαμε ότι είχε αλλάξει από τη προηγούμενη επίσκεψη μας στο νησί:

Πιάσαμε ένα τραπέζι το οποίο ούτε θυμάμαι πόσες φορές γέμισε και άδειασε, καθώς το απόγευμα έγινε ξημέρωμα με συνοπτικές διαδικασίες. Τι νομίζετε, εύκολα σηκώνεσαι από εκεί; Με τέτοια ψημένη και τέτοιους μεζέδες ήταν αναπόφευκτο:

Μέρα τρίτη:

Την επομένη και ο καιρός εξακολουθούσε να μη μας κάνει το χατίρι. Έπρεπε μάλιστα να μεσημεριάσει για να βγει ο ήλιος και αυτός μάλιστα δειλά. Είπαμε, ο καιρός στην Αμοργό είναι μια ξεχωριστή ενότητα που πρέπει να αναλυθεί κάποια στιγμή. Οι εκκλήσεις μου για παραλία έμειναν γι' ακόμα μία φορά αναπάντητες, αν και σίγουρα δε μας έλειπε το μπάνιο καθώς θα ακολουθούσαν κι άλλες διακοπές, οπότε κάναμε άλλη μια μέρα αυτό που θέλαμε περισσότερο.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα στη χώρα, κάνοντας τη πρώτη στάση μας μετά το καφέ για να ακούσουμε μερικές πενιές. Είναι μια υπέροχη εικόνα που συναντάει κανείς πολύ συχνά στη χώρα της Αμοργού, και η προσωπική μου επιδίωξη από τότε κιόλας:

Πήραμε το στενάκι που ανεβαίνει στη Καλλιστώ:

Και δε μπορέσαμε να αντισταθούμε σε ένα παραδοσιακό γλυκάκι:

Συνεχίσαμε τις βόλτες μας:

Ανεβήκαμε στους ανεμόμυλους μιας και ήμασταν κοντά:

Για να βγούμε μερικές φωτογραφίες με φόντο τη χώρα:

Κάπου εκεί άρχισε να μας κάνει το κέφι ο ήλιος:

Βοηθώντας μας να καταλήξουμε στα πολύ όμορφα στενάκια της χώρας για μερικές μπυρίτσες:

Το βαρύ κάθισμα στο Τραντζιστοράκι συνεχίστηκε για δεύτερο απογευματόβραδο, έχοντας γίνει πλέον κάτι περισσότερο από γνωστοί, με κόσμο και φίλες / φίλους να πηγαινοέρχονται στο τραπέζι μας. Η βραδιά ήταν εξίσου όμορφη με πέρασμα από τα γνωστά στέκια, διαπιστώνοντας όμως ότι το νησί δεν ασφυκτιούσε από κόσμο, κάτι που μάλλον θα γινόταν την επόμενη εβδομάδα ενόψει Αυγούστου:

Μέρα τέταρτη - Αναχώρηση:
Η τελευταία μέρα βεβαίως δε θα μπορούσε να μας βρει διαφορετικά. Αν ήταν να κάνουμε κάτι άλλο θα το είχαμε κάνει τις προηγούμενες, συνεπώς μερικές τελευταίες βόλτες, ψημένες και μεζέδες στη χώρα ήταν και το κλείσιμο του τριημέρου:

Μπήκαμε στο πειρασμό βέβαια να παρατείνουμε τις διακοπές μας άλλες 2 μέρες, παίρνοντας το πλοίο για Φολέγανδρο, κάτι που τελικά δε κάναμε και μετανιώσαμε και οι δύο. Έπρεπε να ακυρώσουμε πλοία, αεροπλάνα κτλ. με το κόστος να ανεβαίνει αρκετά…

Έτσι κατεβήκαμε στα Κατάπολα για να περιμένουμε το Seajet που για πολλοστή φορά στη ταξιδιωτική μας ζωή δεν ήρθε στην ώρα του, κάνοντας με να βρίζω για τα 50€ που κοστολογούν το δρομολόγιο μέχρι τη Σαντορίνη απέναντι, όπου το βραδάκι θα πετούσαμε πίσω για τα σπίτια μας:

Η δεύτερη φορά στην Αμοργό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια επιβεβαίωση όσων είχαμε καταλάβει από τη πρώτη, κάτι που μας έκανε ιδιαίτερα χαρούμενους και πάντα ανυπόμονους για επιστροφή!