psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.321
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Φολέγανδρος
- Αντίπαρος
- Αντίπαρος ΙΙ
- Αμοργός
- Αμοργός ΙΙ
- Αμοργός ΙΙΙ
- Σίκινος
- Αστυπάλαια
- Αστυπάλαια ΙΙ
- Σέριφος
- Σχοινούσα - Μικρές Κυκλάδες
- Ηρακλειά - Μικρές Κυκλάδες
- Δονούσα - Μικρές Κυκλάδες
- Κίμωλος
- Ανάφη
- Σκύρος
- Χάλκη
- Λειψοί
- Λειψοί ΙΙ
- Λέρος
- Πάτμος
- Αγαθονήσι
- Τήλος
- Νίσυρος
- Σύμη
- Τέλενδος
- Κάλυμνος
- Ψέριμος
- Φούρνοι Κορσέων
- Παλαιό Τρίκερι Μαγνησίας
- Τριζόνια Φωκίδας
- Θηρασιά - Κυκλάδες
- Αρκιοί & Μάραθος Δωδεκανήσων
- Κάτω Κουφονήσι - Μικρές Κυκλάδες
- Αντι Επιλόγου
- Άγιος Ευστράτιος
- Καστελλόριζο (Μεγίστη)
- Φολέγανδρος ΙΙ
- Φούρνοι Κορσέων ΙΙ
- Θύμαινα Κορσέων
- Οινούσσες
- Ψαρά
- Κάσος
- Κάρπαθος
- Σαρία Δωδεκανήσου
- Αρκιοί
- Σαμοθράκη
- Κύθηρα (Τσιρίγο)
- Αντικύθηρα (Τσιριγότο)
- Ικαρία
- Ικαρία ΙΙ
- Γαύδος
- Μεγανήσι Ιονίου
- Αλόννησος
- Αμοργός ΙV
- Λέρος ΙV
- Λειψοί ΙΙΙ
- Παξοί
Κύθηρα (Τσιρίγο)
Επίσκεψη : Αύγουστος 2022
Διάρκεια: 5 ημέρες
Το συγκεκριμένο νησί αποτελούσε όχι μόνο στόχο καλοκαιριού του 2022, αλλά ένα διακαή πόθο θα έλεγα -με δόση υπερβολής- των τελευταίων ετών. Πολυτραγουδισμένα, άλλοτε κοσμοπολίτικα άλλοτε πάλι όχι, τα Κύθηρα είναι από τα νησιά που σε προ(σ)καλούν κατά κάποιον τρόπο τους πριν ακόμα σου περάσει η σκέψη να τα επισκεφτείς!
Ευτυχώς να λέω που η αναποδιά με την ακύρωση της Απευθείας πτήσης της Ολυμπιακής μου βγήκε σε καλό, μιας και κέρδισα μια επιπλέον μέρα στο νησί που ήταν υπερπολύτιμη όπως αποδείχτηκε. Ξεγελάει το μέγεθος των Κυθήρων, είναι μεγάλο &δύσβατο μερικώς νησί κι ας μη του φαίνεται.
Η απορία μου ήταν αρκετά μεγάλη προκειμένου να προσπαθήσω να ξεμπλέξω το κουβάρι με την «ιδιότητα» αν θέλετε του νησιού. Ανήκει μεν στη Περιφέρεια Αττικής, θωρείται όμως νήσος Ιονίου, παρόλο που βρίσκεται εν μέσω τριών πελάγων. Περίπλοκο δε νομίζετε;
Έχοντας πλέον την εικόνα στα μάτια μου, θεωρώ ότι τα Κύθηρα είναι κατά πολύ περισσότερο Κυκλαδίτικο νησί παρά οτιδήποτε άλλο, θυμίζοντας μου λίγο απ’ όλα, άλλοτε την Πάρο, άλλοτε την Κέα ή την Τήνο, έχοντας όμως το μοναδικό τους χαρακτήρα.
Ας το δούμε όμως στη πράξη…
Ημέρα Πρώτη
Η προβλεπόμενη σχεδόν καθυστέρηση με έφερε στο αεροδρόμιο γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι. Ευτυχώς παρέλαβα αρκετά γρήγορα το αυτοκίνητο που είχα κλείσει, άκρως απαραίτητο από τη πρώτη έως τη τελευταία στιγμή σ’ ένα μέρος σαν αυτό, και ξεχύθηκα στους δρόμους.
Χρόνος για καθυστέρηση δεν υπήρχε, έτσι το πρόγραμμα ξεκίνησε αμέσως. Βαλίτσα στο πορτ μπαγκαζ, μαγιό, καπελάκι και πρώτη στάση στο πιο χαρακτηριστικό σημείο ίσως του νησιού τον Αβλέμονα, με τις πρώτες Κυκλαδίτικες εικόνες να έρχονται από τα πρώτα κιόλας βήματα:
Δε πρόκειται ουσιαστικά για τίποτα περισσότερο από μια αμμώδη απόληξη σε ένα βραχώδη κολπίσκο, με τα ωραία νερά και τα σπίτια του χωριού χτισμένα γύρω του να ομορφαίνουν περισσότερο το όλο σκηνικό:
Δεν έμεινα πολύ καθώς είχα άλλα σχέδια, με τη στάση ίσα ίσα για τη φωτογραφία στη παραλία Λίμνη, που ήταν απλά μια καλή παραλία με βαθιά καθαρά νερά:
Ο ξεκάθαρος στόχος μου δεν ήταν άλλος από το Καλαδι, μια από τις κορυφαίες παραλίες του νησιού την οποία ήθελα να δω πολύ. Πάρκαρα και ξεκίνησα να κατεβαίνω, στην αρχή το δρομάκι και ακολούθως τα σκαλιά, βγάζοντας παράλληλα φωτογραφίες από ψηλά:
Η αγαπημένη μου ώρα για βουτιά συνδυάστηκε με το πρώτο μπάνιο στα Κύθηρα, σε απίστευτα καταπράσινα νερά και άραγμα στην καταπληκτική αυτή βοτσαλωτή παραλία:
Ανέβηκα μέχρι την καντίνα για να πιώ κάτι πριν αποχωρήσω, πιστολιάζοντας και τα χρήματα που ζητούσε (χωρίς απόδειξη) ετσιθελικά για το παρκινγκ στο χώρο, αναχωρώντας κατευθείαν για τη χώρα των Κυθήρων όπου ήταν το κατάλυμα της διαμονής στο νησί:
Έκανα αρκετό χρόνο να φτάσω, μιας και οι δρόμοι στα Κύθηρα είναι πολύ στενοί και δε μπορείς να τρέξεις και πάρα πολύ, έχοντας παράλληλα δυο φορές το νου σου. Μετά από μια στάση για ψώνια χωριό Λιβάδι, έφτασα με τη δύση του ηλίου στη χώρα αφήνοντας το αμάξι σε ένα από τα παρκινγκ που βρίσκονται περιφερειακά της, μιας και τις ώρες αιχμής απαγορεύεται η πρόσβαση.
Τι κι αν ήμουν φορτωμένος σαν το ζώο, δε θα μπορούσα να μη σταματήσω για να βγάλω μια φωτογραφία την εντυπωσιακή θέα που έβλεπα, προς το Κάστρο και το Καψάλι:
Τακτοποιήθηκα στο πολύ κεντρικό (δε γινόταν περισσότερο) δωμάτιο μου και μονομιάς βγήκα ξανά για μερικές νυχτερινές λήψεις:
Η Χώρα μου έκανε από τη πρώτη στιγμή ωραία αίσθηση καθώς έβγαζε μια καλή αύρα:
Τσίμπησα κάτι και ετοιμάστηκα βγαίνοντας ξανά λίγο πριν τις δώδεκα. Περπάτησα ως την άλλη άκρη της Χώρας φτάνοντας στη πλατεία μέσα από όμορφα στενάκια:
Καταλήγοντας τελικά σε ένα από τα δύο cocktail bars στον κεντρικό πεζόδρομο, βλέποντας παράλληλα τις γνωστές νησιώτικες εικόνες με αρκετό κόσμο. Μπορεί να μην ήταν του γούστου μου, μια χαρά όμως τις ήπια τα ποτάκια μου…
Ημέρα Δεύτερη
Ξύπνησα νωρίς και ξεκούραστος απολαμβάνοντας τον ελληνικό μου στη βεράντα, πριν βγω μια βόλτα για αναζήτηση πρωινού, σαφώς με τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου:
Οι εικόνες της ηλιόλουστης χώρας ήταν ακόμα πιο ωραίες την ώρα αυτή:
Ανέβηκα αρκετά, χωρίς να βρω κάτι να με συγκινεί, καταλήγοντας στο μαρκετ για προμήθειες. Ευτυχώς μου έμειναν οι φωτογραφίες, πριν ξεκινήσω για τη περιήγηση της ημέρας:
Πήρα ένα στενάκι παραπάνω προκειμένου να βγω στο παρκινγκ αυτή τη φορά, κι έτσι βρέθηκα σε ένα σημείο ακόμη καλύτερης θέας από τη προηγούμενη:
Ε να μη βγω κι εγώ μία για το καλό;
Μέσα σε αρκετή ζέστη διένυσα τα λίγα χιλιόμετρα έως το πρώτο αξιοθέατο της μέρας. Η Γέφυρα Κατουνίου είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία των Κυθήρων, που ολοκληρώθηκε το 1826 κατά τη περίοδο της Αγγλοκρατίας. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και συνέχισα το δρόμο:
Βασικός στόχος της ημέρας ήταν η επίσκεψη στο Μυλοπόταμο, ένα από τα πιο ωραία χωριά του νησιού. Άφησα το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και ξεκίνησα την περιήγηση με τα πόδια:
Το χωριό είναι καταπράσινο και όχι τυχαία, όπως και το όνομα του εξίσου:
Είναι χτισμένο στην άκρη μιας ρεματιάς ουσιαστικά με τρεχούμενα νερά. Ένα μονοπάτι εντός του χωριού οδηγεί εκεί, σε ένα μαγικό τοπίο με καταρράκτη, ποταμάκι και νερόμυλους:
Βέβαια οι προσδοκίες μου δεν ήταν πολύ υψηλές έχοντας βρεθεί μόλις 3 ημέρες πριν στο υπερθέαμα της Σαμοθράκης, καθώς γνώριζα επίσης ότι η ξηρασία ήταν υψηλή και το αποτέλεσμα αμφίβολο, κάτι που επιβεβαίωσα δυστυχώς από τη πρώτη κιόλας στιγμή:
Βέβαια αυτό δε με εμπόδισε να διανύσω όλη τη διαδρομή προς τους νερόμυλους, σε ένα πανέμορφο μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα που έκοβαν σχετικά την ήδη αφόρητη ζέστη:
Ανέβηκα μια ώρα περίπου μετά ξανά στον κεντρικό, κάνοντας και μερικές βόλτες στο για να δω το χωριό,
Με τα όμορφα σπίτια του:
Κουρασμένος όπως ήμουν κατέληξα στο ωραιότατο καφέ στην αρχή της ρεματιάς, που για να φτάσεις σ' αυτό περνάς ένα ξύλινο γεφυράκι βλέποντας τις πάπιες, προκειμένου να τσιμπήσω ένα μεσημεριανό σνακ. Πολύ όμορφος χώρος κι αυτός:
Ε να μη πιώ και κάτι, τόσο κόπο έκανα:
Η οδήγηση στο άγριο τοπίο με στόχο τη παραλία Καλάμι με έφερε στο τέλος αντιμέτωπο με έναν πολύ κακό χωματόδρομο που ήταν αδύνατο να περάσω από τα νεροφαγώματα. Αναστροφή, πέρασμα από το μη επισκέψιμο μοναστήρι της Παναγίας ορφανής και συνέχεια το πρόγραμμα:
Όχι πολύ μακρύτερα, πάρκαρα στην πλατεία του χωριού της Κάτω Χώρας Μυλοποτάμου, βλέποντας και το Αγγλικό σχολείο, τη νεότερη εκκλησία και το κάστρο:
Ο πρόσφατος σεισμός έχει αφήσει φυσικά και εκεί τα σημάδια του:
Η βόλτα στα μεσαιωνικά σπίτια του οικισμού ήταν καταπληκτική, λες και κάνεις βόλτα στο χρόνο, θυμίζοντας μου κάτι από Σπιναλόγκα ή τη πρόσφατη στην καστροπολιτεία της Βάθειας στη Λακωνία:
Ο διατηρητέος (χωρίς φύλαξη όμως) οικισμός ήταν αθέατος από τη θάλασσα προς αποφυγή της πειρατείας. Είδα τους δύο ναούς Αγ. Ιωάννη και Σωτήρος, με αρκετά σημάδια φθοράς:
Επιστρέφοντας εντυπωσιασμένος από τη περιήγηση μου,
μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο γιατί ήθελα πλέον απεγνωσμένα τη βουτιά, κάτι που έγινε στην ωραία παραλία του Λιμνιώνα, μαζί με μια μπυρίτσα στη καντίνα του ακριβώς από πάνω. Ο καιρός βέβαια δε βοηθούσε, φυσώντας κόντρα και φέρνοντας φύκια στη θάλασσα:
Θέλοντας να κάνω μια καλύτερη βουτιά, μπήκα στο αμάξι κάνοντας μια διαδρομή με υπέροχη θέα που με ανάγκαζε να σταματώ συχνά για φωτογραφίες:
Σε ένα δρόμο που μπορούν να κινηθούν μόνο μικρά οχήματα πέρασα από ένα σημείο που είχα δει αρκετές φορές σε φωτογραφία αλλά δεν ήξερα ότι βρίσκεται στα Κύθηρα. Ευτυχώς δεν είχα άλλο διερχόμενο όχημα στο δρόμο και κατάφερα να φωτογραφήσω την «Τρύπια πέτρα» όπως ήθελα:
Η κατάβαση από βατό χωματόδρομο προς τη παραλία Λιμνάρια δεν έδωσε τίποτα περισσότερο δυστυχώς. Ο καιρός δε βοηθούσε καθόλου:
Ίσως ήταν μια ευκαιρία για επίσκεψη στο μοναστήρι της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας που βρισκόταν στο δρόμο μου:
Το μοναστήρι είχε φορέσει τα γιορτινά του λόγω της ημέρας. Ανήμερα15αύγουστος:
Είδα τις καταπληκτικές εικόνες και αναχώρησα:
Μπορεί να μην ήταν ημέρα που θα απολάμβανα το μπάνιο όπως το χα στο μυαλό μου, ήταν όμως εξαιρετική σε όλα τα υπόλοιπα, κάτι που θα συνέχιζε με απογευματινές βόλτες στη Χώρα:
Βλέποντας εξαιρετικές εικόνες από τα σπίτια των κατοίκων:
Αλλά και όμορφα στενάκια στολισμένα με λουλούδια:
Η ώρα ήταν ιδανική για φωτογράφιση αλλά και για μια μπυρίτσα που απόλαυσα στη πλατεία έχοντας ανέβει ως τη πάνω είσοδο της Χώρας:
Καταλήγοντας και πάλι στο δωμάτιο για ανασύνταξη:
Τσίμπησα και βγήκα προς τα έξω κατεβαίνοντας με τα πόδια από το δρόμο μιας και δεν ήξερα το μονοπάτι, έχοντας από πάνω μου το επιβλητικό κάστρο:
Ήπια τα ποτά μου στον Κούκο, ένα πολύ όμορφο υπαίθριο μπαρ με καταπληκτική θέα στο Καψάλι και το κάστρο. Τι καλύτερο για να κλείσει μια αρκετά γεμάτη μέρα;
Ημέρα Τρίτη
Είχε αρχίσει να μ’ αρέσει πολύ η κατάφυτη αυλή μου, τόσο που αν δεν έπινα εκεί τον πρώτο καφέ της ημέρας δε ξεκινούσα για πουθενά:
Δεν έφαγα πρωινό και μπήκα κατευθείαν στο αυτοκίνητο μιας και κατευθυνόμουν στο διασημότερο φούρνο του νησιού. Αυτό που δε περίμενα όμως είναι ότι θα οδηγήσω κοντά μια ώρα για να διανύσω τα 27 χιλιόμετρα μέχρι το βορρά του νησιού, οπότε μπορείτε να καταλάβετε καλά τι εστί οδήγηση στα Κύθηρα. Ο φούρνος Καραβά στο ομώνυμο χωριό είναι ξακουστός για τα εδέσματα του, πολύ όμορφος σαν χώρος και οφείλετε να ψωνίσετε εκτός απ’ το να φάτε, με τα παξιμάδια του να κλέβουν τη παράσταση:
Έφαγα και γρήγορα κινήθηκα προς την παραλία της πλατιάς άμμου που ήταν ωραία μεν αλλά δε μου ‘κανε καμία εντύπωση προκειμένου να μείνω παραπάνω:
Συνεχίζοντας λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω προς τη παραλία Φούρνοι, στην οποία φτάνεις μέσω ενός βατού χωματόδρομου:
Κάθισα σ’ ένα σκιερό τραπεζάκι της καντίνας προκειμένου να πιώ καφέ και να διαβάσω το βιβλιαράκι μου. (Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, πειρατική σημαία):
Προτού απολαύσω τα υπέροχα νερά μέσα στη κάψα του μεσημεριού. Δεν είχα δει όμως ακόμα τίποτα:
Η επόμενη στάση ήταν για τη φωτογραφία και μόνο στον οικισμό της Αγίας Πελαγίας και την ομώνυμη παραλία που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο:
Σκεφτόμουν διαρκώς αν έκανα καλά που πήγα ως εκεί, την ώρα όμως που πάρκαρα πάνω από τη Φυρη Αμμο ήρθε αυτή η καταπληκτική εικόνα από ψηλά να δώσει την απάντηση:
Κόκκινη άμμος και βαθιά καταγάλανα νερά, σε μια παραλία που προσωπικά με ξετρέλανε, κάνοντας τη βουτιά χωρίς καμία καθυστέρηση. Είναι η δεύτερη παραλία μ’ αυτό το όνομα στο νησί (άλλο πάλι και τούτο) οπότε προσοχή:
Έκατσα κι εκεί κοντά μια ώρα, πριν πάρω τον πολύ καλό και στενό ασφαλτοστρωμένο δρόμο της συνέχειας, με τις απαραίτητες φωτογραφικές πάντα στάσεις:
Πάνω που αναρωτιόμουν τι άλλο μπορεί να δω την ημέρα αυτή, έφτασα πάνω από τη Κακιά Λαγκάδα, παρκάροντας γρήγορα – γρήγορα, προσπαθώντας να κατανοήσω κι εγώ τις αλλεπάλληλες πανέμορφες εικόνες:
Αυτή τη φορά η βουτιά μπορούσε να περιμένει για λίγο:
Είπαμε για λίγο. Πόσο ν’ αντισταθεί κανείς άλλωστε σε τέτοια νερά:
Ανέβηκα προς το παρκινγκ λίγο αργότερα αφήνοντας τη παραλία πίσω μου, προκειμένου να κατευθυνθώ προς τη προέκταση της και το φαράγγι της Κακιάς Λαγκάδας, κάτι που έκανε πολύς κόσμος εκείνη την ώρα, είτε από το δρόμο είτε από το νερό:
Έφτασα μετά από ολιγόλεπτο περπάτημα, βλέποντας τη κατάληξη του ποταμού και την παραλία που ελλείψει ηλίου δεν έλεγε κάτι:
Η εικόνα του φαραγγιού όμως με τα αγριοκάτσικα ήταν πολύ έντονη και όμορφη, ειδικότερα εκείνη την ώρα:
Έφυγα χωρίς βουτιά αυτή τη φορά ,μπαίνοντας στο αμάξι προετοιμασμένος για τη μεγάλη επιστροφή, κάνοντας μια απαραίτητη στάση για να τσιμπήσω αλλά και να δω το χωριό του Ποταμού που βρισκόταν στο δρόμο μου. Ακόμα ένα μεγάλο χωριό του νησιού:
Τελικά δεν ήταν για περισσότερο από μια βόλτα, βλέποντας κάποιες διάσπαρτες ομορφιές. Ήπια τπ κατιτίς μου στη πλατεία κι αναχώρησα:
Άφησα το αυτοκίνητο στο επάνω μεγάλο παρκινγκ της χώρας αυτή τη φορά κατεβαίνοντας με τα πόδια. Ωραία ώρα:
Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει τα καφέ, εστιατόρια και μπαράκια, ακριβώς μετά το ηλιοβασίλεμα:
Κατέβηκακι εγώ να πιώ ένα ποτάκι σ’ αυτή τη καταπληκτική θέα, πριν νυχτώσει και συνεχίσω στον οικισμό αλλά και τη βεράντα μου. Μια πολύ όμορφη και γεμάτη μέρα είχε τελειώσει...
Ημέρα Τέταρτη
Το πλάνο έλεγε επίσκεψη στα νότια του νησιού, από τη πλευρά της Χώρας όπου βρισκόμουν δηλαδή, έτσι δεν υπήρχε ιδιαίτερο άγχος. Πριν ξεκινήσω, έκανα μια βόλτα προς το ανώτερο σημείο της, αν κι ο ήλιος δε βοηθούσε πολύ για διαδρομές:
Έφτασα και μπήκα στο ανοικτό κάστρο, βλέποντας τα αρκετά καλά διατηρημένα τείχη του:
Το κάστρο δημιουργήθηκε κατά τον 13ο αιώνα από τους Βενετούς (ακόμα ένα στον Ελλαδικό χώρο), φτιαγμένο σε στρατηγικό σημείο με ανεμπόδιστη θέα προς τα τρία πελάγη που περιστοιχίζουν το νησί:
Καλοδιατηρημένα είναι και τα σημεία παρατήρησης, κάποια εναπομείναντα κανόνια και φυλάκια, με φοβερή θέα προς τη σημερινή χώρα:
Κατέβηκα παρατηρώντας τις οχυρώσεις του:
Περνώντας από τον κεντρικό δρόμο της χώρας με σκοπό να φτάσω στο παρκινγκ προκειμένου να πάρω το αυτοκίνητο και να ξεκινήσω την περιήγηση μου:
Βέβαια λίγο μετά σταμάτησα μιας και βρήκα χώρο, για μερικές ακόμη φωτογραφίες προς το Καψάλι:
Να και το bar Κούκος υπό το φως της ημέρας:
Η απόσταση μέχρι τη παραλία του Χαλκού δεν ήταν μεγάλη, κατέληγε όμως ως συνήθως σε χωματόδρομο, με αρκετά αυτοκίνητα να είναι ήδη παρκαρισμένα εκεί, τα οποία σχεδόν διπλασιάστηκαν μέχρι να φύγω. Ήπια έναν όχι και τόσο καλό καφέ (που να ξέρει η νεολαία από φραπέ) στην καντίνα διαβάζοντας, μέχρι να κατευθυνθώ στην εκπληκτική παραλία για τη βουτιά μου:
Όση καλή εντύπωση μου έκαναν τα νερά του Χαλκού, τόσο κακή αντίστοιχα μου έκανε η πολυκοσμία και οι ομπρελοξαπλώστρες της εκμετάλλευσης. Σημεία των καιρών…
Έφυγα με σκοπό να κάνω και μια βόλτα στο Καψάλι, κάτι που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή μιας και δεν είχα ακόμα πάει, κάνοντας άλλη μια στάση στο δρόμο προκειμένου να φωτογραφίσω από άλλη γωνία:
Τελικά έπρεπε να αρκεστώ μόνο σ’ αυτό, μιας και το χωριό ήταν πολύ καλύτερο να το βλέπεις από ψηλά. Άπειρη ζέστη, κόσμος, καφέ και ταβέρνες και τίποτε άλλο, παρά μόνο συμπαθητική θάλασσα και θέα προς το κάστρο. Έκανα μια βόλτα, δροσίστηκα και συνέχισα:
Μέσω ενός χωματόδρομου έκανα τη προσπάθεια για τη δεύτερη παραλία της ημέρας, το Σπαραγαριο, που βρίσκεται ακριβώς από δίπλα, μια προσπάθεια που εγκατέλειψα όταν είδα ότι απαιτούσε κατάβαση, κι εγώ είχα χασομερήσει ήδη αρκετά. Αρκέστηκα σε φωτογραφία και εδώ:
Προτίμησα ν’ αφήσω για τις τελευταίες και αγαπημένες μου ώρες μια από τις καλύτερες παραλίες των Κυθήρων, διανύοντας απόσταση 30 λεπτών μιας και ο δρόμος κάνει αναγκαστικά το κύκλο. Το κακό ήταν όμως ότι ο καιρός άρχισε να τα γυρνάει, με ξαφνικά σύννεφα να περιβάλλουν το νησί:
Η κατηφόρα προς τη παραλία Μελιδόνι ήταν απότομη, ο δρόμος όμως καινούριος και καλός, με τα αρκετά αυτοκίνητα να υποδηλώνουν τη κοσμοσυρροή που επικρατούσε:
Εδώ είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταμόρφωσης ενός πολύ ωραίου τοπίου σ’ ένα σίχαμα και μισό με σκοπό το κέρδος, αφήνοντας ελάχιστο χώρο στην άμμο για όσους δεν ήθελαν να συμμετάσχουν σ’ αυτό:
Δε πτοήθηκα ούτε από τη συννεφιά ούτε από τίποτα, περιμένοντας τον κόσμο ν’ αραιώσει με τον τρόπο που ξέρω καλύτερα:
Όντως μετά τις 17:30 μπόρεσα ν’ απλώσω μια πετσέτα και να κάνω τη βουτιά μου.
Επέστρεψα αργότερα στη χώρα έχοντας φάει, βολτάροντας και πίνοντας τη καθιερωμένη απογευματινή μπυρίτσα στη πλατεία, έχοντας κάνει και μερικά ψώνια από ένα καταπληκτικό κατάστημα με τοπικά προϊόντα απέναντι από το παρκινγκ:
Πριν ετοιμαστώ για να βγω, έκανα και μια βόλτα στο σούρουπο στη περιοχή του κάστρου:
Είχα ξεχάσει βέβαια ότι κλείνει στις 8, με αποτέλεσμα να αρκεστώ σε ότι απέμενε:
Η τελευταία μου νύχτα στα Κύθηρα είχε φτάσει…
Ημέρα Πέμπτη
Είχα φροντίσει να παρκάρω κάτω από τον πεζόδρομο προκειμένου να μη κουβαλάω μέσα στη ζέστη, οπότε γύρω στις 11 φόρεσα μαγιό, φόρτωσα το αυτοκίνητο, έβγαλα μια πανοραμική αυτής της ανεπανάληπτης θέας που με συντρόφευε για μέρες κι αναχώρησα:
Προορισμός της ημέρας ήταν το Διακόφτι, περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο αλλά παράλληλα και το κεντρικό λιμάνι των Κυθήρων. Βρήκα ένα καλό άνοιγμα κι έκανα στάση για φωτογράφηση κατεβαίνοντας προς το χωριό αλλά και προς το διάσημο ναυάγιο που βρίσκεται λίγο πιο έξω:
Έφτασα και πάρκαρα λίγο εκτός καθώς είχε αρκετά αυτοκίνητα, κατεβαίνοντας με τα πόδια. Δεν έχω δει άσχημη παραλία μ’ αυτό το όνομα σκέφτηκα, ενθυμούμενος τη περσινή επίσκεψη στη μαγική παραλία της Καρπάθου, κάτι που επιβεβαίωσα απόλυτα μόλις έφτασα κι αντίκρυσα τα γαλάζια νερά της:
Σε πρώτη φάση όμως κάθισα από την άλλη πλευρά της παραλίας για καφεδάκι, μιας και είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου:
Επέστρεψα το μεσημέρι μιας και η ζέστη είχε γίνει αφόρητη, βουτώντας στα υπέροχα νερά με φόντο τη γέφυρα που οδηγεί στο λιμάνι.
Δε χρειάζεται να γράψω παραπάνω λόγια. Μιλάνε οι εικόνες, που μου θύμιζαν έντονα το αντίστοιχο λιμάνι στο Κουφονήσι:
Όσο η ώρα πλησίαζε 4 ετοιμάστηκα με την ησυχία μου τσιμπώντας και πίνοντας μπυρίτσα με θέα τον οικισμό:
Βρέθηκα και πιο κοντά στο ναυάγιο του ρωσικού φορτηγού πλοίου Nordland που αποτελεί πλέον αξιοθέατο, για μερικές κοντινότερες φωτογραφίες, όπου είδα και τη προειδοποιητική ταμπέλα για τη συλλογή του αλατιού:
*Το αλάτι είναι ένα από τα πιο γνωστά προϊόντα που πρέπει να πάρει κανείς μαζί του φεύγοντας απ’ τα Κύθηρα, πιο συγκεκριμένα ο ανθός αλατιού, μαζί με τα παξιμάδια, το (πανάκριβο) θυμαρίσιο μέλι, το παραδοσιακό ποτό Φατουράδα, τον τραχανά με γεύσεις κ.α.
Το πλοίο της Triton Ferries ήταν στην ώρα του ευτυχώς, κατεβάζοντας πολύ κόσμο στο λιμάνι του νησιού, επιβιβάζοντας όμως ελάχιστο.
Είχα παραδώσει νωρίτερα το αυτοκίνητο, με αμοιβαίες ευχαριστίες για ένα απρόοπτο που έγινε με ράγισμα στο παρμπρίζ και δεν έφταιγα εγώ. Ανέβηκα στο πλοίο πιάνοντας μια θέση στο σχεδόν άδειο κατάστρωμα:
Το πλοίο ξεκίνησε να μανουβράρει, φέρνοντας με για λίγο πιο κοντά στα νερά που έκανα μπάνιο μόλις λίγη ώρα πριν:
Άφηνα πίσω μου τα Κύθηρα με αίσθημα ικανοποίησης, κάνοντας τον απολογισμό μου με τη διαπίστωση ότι κατάφερα να χωρέσω αρκετά, σ’ ένα νησί το οποίο σίγουρα τις θέλει τις μέρες του και δεν έμοιαζε τόσο δύσκολο εκ πρώτης.
Ποιος ξέρει, μπορεί να ξανανταμώσουν οι δρόμοι μας…
Επίσκεψη : Αύγουστος 2022
Διάρκεια: 5 ημέρες
Το συγκεκριμένο νησί αποτελούσε όχι μόνο στόχο καλοκαιριού του 2022, αλλά ένα διακαή πόθο θα έλεγα -με δόση υπερβολής- των τελευταίων ετών. Πολυτραγουδισμένα, άλλοτε κοσμοπολίτικα άλλοτε πάλι όχι, τα Κύθηρα είναι από τα νησιά που σε προ(σ)καλούν κατά κάποιον τρόπο τους πριν ακόμα σου περάσει η σκέψη να τα επισκεφτείς!
Ευτυχώς να λέω που η αναποδιά με την ακύρωση της Απευθείας πτήσης της Ολυμπιακής μου βγήκε σε καλό, μιας και κέρδισα μια επιπλέον μέρα στο νησί που ήταν υπερπολύτιμη όπως αποδείχτηκε. Ξεγελάει το μέγεθος των Κυθήρων, είναι μεγάλο &δύσβατο μερικώς νησί κι ας μη του φαίνεται.
Η απορία μου ήταν αρκετά μεγάλη προκειμένου να προσπαθήσω να ξεμπλέξω το κουβάρι με την «ιδιότητα» αν θέλετε του νησιού. Ανήκει μεν στη Περιφέρεια Αττικής, θωρείται όμως νήσος Ιονίου, παρόλο που βρίσκεται εν μέσω τριών πελάγων. Περίπλοκο δε νομίζετε;
Έχοντας πλέον την εικόνα στα μάτια μου, θεωρώ ότι τα Κύθηρα είναι κατά πολύ περισσότερο Κυκλαδίτικο νησί παρά οτιδήποτε άλλο, θυμίζοντας μου λίγο απ’ όλα, άλλοτε την Πάρο, άλλοτε την Κέα ή την Τήνο, έχοντας όμως το μοναδικό τους χαρακτήρα.
Ας το δούμε όμως στη πράξη…
Ημέρα Πρώτη
Η προβλεπόμενη σχεδόν καθυστέρηση με έφερε στο αεροδρόμιο γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι. Ευτυχώς παρέλαβα αρκετά γρήγορα το αυτοκίνητο που είχα κλείσει, άκρως απαραίτητο από τη πρώτη έως τη τελευταία στιγμή σ’ ένα μέρος σαν αυτό, και ξεχύθηκα στους δρόμους.
Χρόνος για καθυστέρηση δεν υπήρχε, έτσι το πρόγραμμα ξεκίνησε αμέσως. Βαλίτσα στο πορτ μπαγκαζ, μαγιό, καπελάκι και πρώτη στάση στο πιο χαρακτηριστικό σημείο ίσως του νησιού τον Αβλέμονα, με τις πρώτες Κυκλαδίτικες εικόνες να έρχονται από τα πρώτα κιόλας βήματα:
Δε πρόκειται ουσιαστικά για τίποτα περισσότερο από μια αμμώδη απόληξη σε ένα βραχώδη κολπίσκο, με τα ωραία νερά και τα σπίτια του χωριού χτισμένα γύρω του να ομορφαίνουν περισσότερο το όλο σκηνικό:
Δεν έμεινα πολύ καθώς είχα άλλα σχέδια, με τη στάση ίσα ίσα για τη φωτογραφία στη παραλία Λίμνη, που ήταν απλά μια καλή παραλία με βαθιά καθαρά νερά:
Ο ξεκάθαρος στόχος μου δεν ήταν άλλος από το Καλαδι, μια από τις κορυφαίες παραλίες του νησιού την οποία ήθελα να δω πολύ. Πάρκαρα και ξεκίνησα να κατεβαίνω, στην αρχή το δρομάκι και ακολούθως τα σκαλιά, βγάζοντας παράλληλα φωτογραφίες από ψηλά:
Η αγαπημένη μου ώρα για βουτιά συνδυάστηκε με το πρώτο μπάνιο στα Κύθηρα, σε απίστευτα καταπράσινα νερά και άραγμα στην καταπληκτική αυτή βοτσαλωτή παραλία:
Ανέβηκα μέχρι την καντίνα για να πιώ κάτι πριν αποχωρήσω, πιστολιάζοντας και τα χρήματα που ζητούσε (χωρίς απόδειξη) ετσιθελικά για το παρκινγκ στο χώρο, αναχωρώντας κατευθείαν για τη χώρα των Κυθήρων όπου ήταν το κατάλυμα της διαμονής στο νησί:
Έκανα αρκετό χρόνο να φτάσω, μιας και οι δρόμοι στα Κύθηρα είναι πολύ στενοί και δε μπορείς να τρέξεις και πάρα πολύ, έχοντας παράλληλα δυο φορές το νου σου. Μετά από μια στάση για ψώνια χωριό Λιβάδι, έφτασα με τη δύση του ηλίου στη χώρα αφήνοντας το αμάξι σε ένα από τα παρκινγκ που βρίσκονται περιφερειακά της, μιας και τις ώρες αιχμής απαγορεύεται η πρόσβαση.
Τι κι αν ήμουν φορτωμένος σαν το ζώο, δε θα μπορούσα να μη σταματήσω για να βγάλω μια φωτογραφία την εντυπωσιακή θέα που έβλεπα, προς το Κάστρο και το Καψάλι:
Τακτοποιήθηκα στο πολύ κεντρικό (δε γινόταν περισσότερο) δωμάτιο μου και μονομιάς βγήκα ξανά για μερικές νυχτερινές λήψεις:
Η Χώρα μου έκανε από τη πρώτη στιγμή ωραία αίσθηση καθώς έβγαζε μια καλή αύρα:
Τσίμπησα κάτι και ετοιμάστηκα βγαίνοντας ξανά λίγο πριν τις δώδεκα. Περπάτησα ως την άλλη άκρη της Χώρας φτάνοντας στη πλατεία μέσα από όμορφα στενάκια:
Καταλήγοντας τελικά σε ένα από τα δύο cocktail bars στον κεντρικό πεζόδρομο, βλέποντας παράλληλα τις γνωστές νησιώτικες εικόνες με αρκετό κόσμο. Μπορεί να μην ήταν του γούστου μου, μια χαρά όμως τις ήπια τα ποτάκια μου…
Ημέρα Δεύτερη
Ξύπνησα νωρίς και ξεκούραστος απολαμβάνοντας τον ελληνικό μου στη βεράντα, πριν βγω μια βόλτα για αναζήτηση πρωινού, σαφώς με τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου:
Οι εικόνες της ηλιόλουστης χώρας ήταν ακόμα πιο ωραίες την ώρα αυτή:
Ανέβηκα αρκετά, χωρίς να βρω κάτι να με συγκινεί, καταλήγοντας στο μαρκετ για προμήθειες. Ευτυχώς μου έμειναν οι φωτογραφίες, πριν ξεκινήσω για τη περιήγηση της ημέρας:
Πήρα ένα στενάκι παραπάνω προκειμένου να βγω στο παρκινγκ αυτή τη φορά, κι έτσι βρέθηκα σε ένα σημείο ακόμη καλύτερης θέας από τη προηγούμενη:
Ε να μη βγω κι εγώ μία για το καλό;
Μέσα σε αρκετή ζέστη διένυσα τα λίγα χιλιόμετρα έως το πρώτο αξιοθέατο της μέρας. Η Γέφυρα Κατουνίου είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία των Κυθήρων, που ολοκληρώθηκε το 1826 κατά τη περίοδο της Αγγλοκρατίας. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και συνέχισα το δρόμο:
Βασικός στόχος της ημέρας ήταν η επίσκεψη στο Μυλοπόταμο, ένα από τα πιο ωραία χωριά του νησιού. Άφησα το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και ξεκίνησα την περιήγηση με τα πόδια:
Το χωριό είναι καταπράσινο και όχι τυχαία, όπως και το όνομα του εξίσου:
Είναι χτισμένο στην άκρη μιας ρεματιάς ουσιαστικά με τρεχούμενα νερά. Ένα μονοπάτι εντός του χωριού οδηγεί εκεί, σε ένα μαγικό τοπίο με καταρράκτη, ποταμάκι και νερόμυλους:
Βέβαια οι προσδοκίες μου δεν ήταν πολύ υψηλές έχοντας βρεθεί μόλις 3 ημέρες πριν στο υπερθέαμα της Σαμοθράκης, καθώς γνώριζα επίσης ότι η ξηρασία ήταν υψηλή και το αποτέλεσμα αμφίβολο, κάτι που επιβεβαίωσα δυστυχώς από τη πρώτη κιόλας στιγμή:
Βέβαια αυτό δε με εμπόδισε να διανύσω όλη τη διαδρομή προς τους νερόμυλους, σε ένα πανέμορφο μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα που έκοβαν σχετικά την ήδη αφόρητη ζέστη:
Ανέβηκα μια ώρα περίπου μετά ξανά στον κεντρικό, κάνοντας και μερικές βόλτες στο για να δω το χωριό,
Με τα όμορφα σπίτια του:
Κουρασμένος όπως ήμουν κατέληξα στο ωραιότατο καφέ στην αρχή της ρεματιάς, που για να φτάσεις σ' αυτό περνάς ένα ξύλινο γεφυράκι βλέποντας τις πάπιες, προκειμένου να τσιμπήσω ένα μεσημεριανό σνακ. Πολύ όμορφος χώρος κι αυτός:
Ε να μη πιώ και κάτι, τόσο κόπο έκανα:
Η οδήγηση στο άγριο τοπίο με στόχο τη παραλία Καλάμι με έφερε στο τέλος αντιμέτωπο με έναν πολύ κακό χωματόδρομο που ήταν αδύνατο να περάσω από τα νεροφαγώματα. Αναστροφή, πέρασμα από το μη επισκέψιμο μοναστήρι της Παναγίας ορφανής και συνέχεια το πρόγραμμα:
Όχι πολύ μακρύτερα, πάρκαρα στην πλατεία του χωριού της Κάτω Χώρας Μυλοποτάμου, βλέποντας και το Αγγλικό σχολείο, τη νεότερη εκκλησία και το κάστρο:
Ο πρόσφατος σεισμός έχει αφήσει φυσικά και εκεί τα σημάδια του:
Η βόλτα στα μεσαιωνικά σπίτια του οικισμού ήταν καταπληκτική, λες και κάνεις βόλτα στο χρόνο, θυμίζοντας μου κάτι από Σπιναλόγκα ή τη πρόσφατη στην καστροπολιτεία της Βάθειας στη Λακωνία:
Ο διατηρητέος (χωρίς φύλαξη όμως) οικισμός ήταν αθέατος από τη θάλασσα προς αποφυγή της πειρατείας. Είδα τους δύο ναούς Αγ. Ιωάννη και Σωτήρος, με αρκετά σημάδια φθοράς:
Επιστρέφοντας εντυπωσιασμένος από τη περιήγηση μου,
μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο γιατί ήθελα πλέον απεγνωσμένα τη βουτιά, κάτι που έγινε στην ωραία παραλία του Λιμνιώνα, μαζί με μια μπυρίτσα στη καντίνα του ακριβώς από πάνω. Ο καιρός βέβαια δε βοηθούσε, φυσώντας κόντρα και φέρνοντας φύκια στη θάλασσα:
Θέλοντας να κάνω μια καλύτερη βουτιά, μπήκα στο αμάξι κάνοντας μια διαδρομή με υπέροχη θέα που με ανάγκαζε να σταματώ συχνά για φωτογραφίες:
Σε ένα δρόμο που μπορούν να κινηθούν μόνο μικρά οχήματα πέρασα από ένα σημείο που είχα δει αρκετές φορές σε φωτογραφία αλλά δεν ήξερα ότι βρίσκεται στα Κύθηρα. Ευτυχώς δεν είχα άλλο διερχόμενο όχημα στο δρόμο και κατάφερα να φωτογραφήσω την «Τρύπια πέτρα» όπως ήθελα:
Η κατάβαση από βατό χωματόδρομο προς τη παραλία Λιμνάρια δεν έδωσε τίποτα περισσότερο δυστυχώς. Ο καιρός δε βοηθούσε καθόλου:
Ίσως ήταν μια ευκαιρία για επίσκεψη στο μοναστήρι της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας που βρισκόταν στο δρόμο μου:
Το μοναστήρι είχε φορέσει τα γιορτινά του λόγω της ημέρας. Ανήμερα15αύγουστος:
Είδα τις καταπληκτικές εικόνες και αναχώρησα:
Μπορεί να μην ήταν ημέρα που θα απολάμβανα το μπάνιο όπως το χα στο μυαλό μου, ήταν όμως εξαιρετική σε όλα τα υπόλοιπα, κάτι που θα συνέχιζε με απογευματινές βόλτες στη Χώρα:
Βλέποντας εξαιρετικές εικόνες από τα σπίτια των κατοίκων:
Αλλά και όμορφα στενάκια στολισμένα με λουλούδια:
Η ώρα ήταν ιδανική για φωτογράφιση αλλά και για μια μπυρίτσα που απόλαυσα στη πλατεία έχοντας ανέβει ως τη πάνω είσοδο της Χώρας:
Καταλήγοντας και πάλι στο δωμάτιο για ανασύνταξη:
Τσίμπησα και βγήκα προς τα έξω κατεβαίνοντας με τα πόδια από το δρόμο μιας και δεν ήξερα το μονοπάτι, έχοντας από πάνω μου το επιβλητικό κάστρο:
Ήπια τα ποτά μου στον Κούκο, ένα πολύ όμορφο υπαίθριο μπαρ με καταπληκτική θέα στο Καψάλι και το κάστρο. Τι καλύτερο για να κλείσει μια αρκετά γεμάτη μέρα;
Ημέρα Τρίτη
Είχε αρχίσει να μ’ αρέσει πολύ η κατάφυτη αυλή μου, τόσο που αν δεν έπινα εκεί τον πρώτο καφέ της ημέρας δε ξεκινούσα για πουθενά:
Δεν έφαγα πρωινό και μπήκα κατευθείαν στο αυτοκίνητο μιας και κατευθυνόμουν στο διασημότερο φούρνο του νησιού. Αυτό που δε περίμενα όμως είναι ότι θα οδηγήσω κοντά μια ώρα για να διανύσω τα 27 χιλιόμετρα μέχρι το βορρά του νησιού, οπότε μπορείτε να καταλάβετε καλά τι εστί οδήγηση στα Κύθηρα. Ο φούρνος Καραβά στο ομώνυμο χωριό είναι ξακουστός για τα εδέσματα του, πολύ όμορφος σαν χώρος και οφείλετε να ψωνίσετε εκτός απ’ το να φάτε, με τα παξιμάδια του να κλέβουν τη παράσταση:
Έφαγα και γρήγορα κινήθηκα προς την παραλία της πλατιάς άμμου που ήταν ωραία μεν αλλά δε μου ‘κανε καμία εντύπωση προκειμένου να μείνω παραπάνω:
Συνεχίζοντας λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω προς τη παραλία Φούρνοι, στην οποία φτάνεις μέσω ενός βατού χωματόδρομου:
Κάθισα σ’ ένα σκιερό τραπεζάκι της καντίνας προκειμένου να πιώ καφέ και να διαβάσω το βιβλιαράκι μου. (Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, πειρατική σημαία):
Προτού απολαύσω τα υπέροχα νερά μέσα στη κάψα του μεσημεριού. Δεν είχα δει όμως ακόμα τίποτα:
Η επόμενη στάση ήταν για τη φωτογραφία και μόνο στον οικισμό της Αγίας Πελαγίας και την ομώνυμη παραλία που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο:
Σκεφτόμουν διαρκώς αν έκανα καλά που πήγα ως εκεί, την ώρα όμως που πάρκαρα πάνω από τη Φυρη Αμμο ήρθε αυτή η καταπληκτική εικόνα από ψηλά να δώσει την απάντηση:
Κόκκινη άμμος και βαθιά καταγάλανα νερά, σε μια παραλία που προσωπικά με ξετρέλανε, κάνοντας τη βουτιά χωρίς καμία καθυστέρηση. Είναι η δεύτερη παραλία μ’ αυτό το όνομα στο νησί (άλλο πάλι και τούτο) οπότε προσοχή:
Έκατσα κι εκεί κοντά μια ώρα, πριν πάρω τον πολύ καλό και στενό ασφαλτοστρωμένο δρόμο της συνέχειας, με τις απαραίτητες φωτογραφικές πάντα στάσεις:
Πάνω που αναρωτιόμουν τι άλλο μπορεί να δω την ημέρα αυτή, έφτασα πάνω από τη Κακιά Λαγκάδα, παρκάροντας γρήγορα – γρήγορα, προσπαθώντας να κατανοήσω κι εγώ τις αλλεπάλληλες πανέμορφες εικόνες:
Αυτή τη φορά η βουτιά μπορούσε να περιμένει για λίγο:
Είπαμε για λίγο. Πόσο ν’ αντισταθεί κανείς άλλωστε σε τέτοια νερά:
Ανέβηκα προς το παρκινγκ λίγο αργότερα αφήνοντας τη παραλία πίσω μου, προκειμένου να κατευθυνθώ προς τη προέκταση της και το φαράγγι της Κακιάς Λαγκάδας, κάτι που έκανε πολύς κόσμος εκείνη την ώρα, είτε από το δρόμο είτε από το νερό:
Έφτασα μετά από ολιγόλεπτο περπάτημα, βλέποντας τη κατάληξη του ποταμού και την παραλία που ελλείψει ηλίου δεν έλεγε κάτι:
Η εικόνα του φαραγγιού όμως με τα αγριοκάτσικα ήταν πολύ έντονη και όμορφη, ειδικότερα εκείνη την ώρα:
Έφυγα χωρίς βουτιά αυτή τη φορά ,μπαίνοντας στο αμάξι προετοιμασμένος για τη μεγάλη επιστροφή, κάνοντας μια απαραίτητη στάση για να τσιμπήσω αλλά και να δω το χωριό του Ποταμού που βρισκόταν στο δρόμο μου. Ακόμα ένα μεγάλο χωριό του νησιού:
Τελικά δεν ήταν για περισσότερο από μια βόλτα, βλέποντας κάποιες διάσπαρτες ομορφιές. Ήπια τπ κατιτίς μου στη πλατεία κι αναχώρησα:
Άφησα το αυτοκίνητο στο επάνω μεγάλο παρκινγκ της χώρας αυτή τη φορά κατεβαίνοντας με τα πόδια. Ωραία ώρα:
Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει τα καφέ, εστιατόρια και μπαράκια, ακριβώς μετά το ηλιοβασίλεμα:
Κατέβηκακι εγώ να πιώ ένα ποτάκι σ’ αυτή τη καταπληκτική θέα, πριν νυχτώσει και συνεχίσω στον οικισμό αλλά και τη βεράντα μου. Μια πολύ όμορφη και γεμάτη μέρα είχε τελειώσει...
Ημέρα Τέταρτη
Το πλάνο έλεγε επίσκεψη στα νότια του νησιού, από τη πλευρά της Χώρας όπου βρισκόμουν δηλαδή, έτσι δεν υπήρχε ιδιαίτερο άγχος. Πριν ξεκινήσω, έκανα μια βόλτα προς το ανώτερο σημείο της, αν κι ο ήλιος δε βοηθούσε πολύ για διαδρομές:
Έφτασα και μπήκα στο ανοικτό κάστρο, βλέποντας τα αρκετά καλά διατηρημένα τείχη του:
Το κάστρο δημιουργήθηκε κατά τον 13ο αιώνα από τους Βενετούς (ακόμα ένα στον Ελλαδικό χώρο), φτιαγμένο σε στρατηγικό σημείο με ανεμπόδιστη θέα προς τα τρία πελάγη που περιστοιχίζουν το νησί:
Καλοδιατηρημένα είναι και τα σημεία παρατήρησης, κάποια εναπομείναντα κανόνια και φυλάκια, με φοβερή θέα προς τη σημερινή χώρα:
Κατέβηκα παρατηρώντας τις οχυρώσεις του:
Περνώντας από τον κεντρικό δρόμο της χώρας με σκοπό να φτάσω στο παρκινγκ προκειμένου να πάρω το αυτοκίνητο και να ξεκινήσω την περιήγηση μου:
Βέβαια λίγο μετά σταμάτησα μιας και βρήκα χώρο, για μερικές ακόμη φωτογραφίες προς το Καψάλι:
Να και το bar Κούκος υπό το φως της ημέρας:
Η απόσταση μέχρι τη παραλία του Χαλκού δεν ήταν μεγάλη, κατέληγε όμως ως συνήθως σε χωματόδρομο, με αρκετά αυτοκίνητα να είναι ήδη παρκαρισμένα εκεί, τα οποία σχεδόν διπλασιάστηκαν μέχρι να φύγω. Ήπια έναν όχι και τόσο καλό καφέ (που να ξέρει η νεολαία από φραπέ) στην καντίνα διαβάζοντας, μέχρι να κατευθυνθώ στην εκπληκτική παραλία για τη βουτιά μου:
Όση καλή εντύπωση μου έκαναν τα νερά του Χαλκού, τόσο κακή αντίστοιχα μου έκανε η πολυκοσμία και οι ομπρελοξαπλώστρες της εκμετάλλευσης. Σημεία των καιρών…
Έφυγα με σκοπό να κάνω και μια βόλτα στο Καψάλι, κάτι που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή μιας και δεν είχα ακόμα πάει, κάνοντας άλλη μια στάση στο δρόμο προκειμένου να φωτογραφίσω από άλλη γωνία:
Τελικά έπρεπε να αρκεστώ μόνο σ’ αυτό, μιας και το χωριό ήταν πολύ καλύτερο να το βλέπεις από ψηλά. Άπειρη ζέστη, κόσμος, καφέ και ταβέρνες και τίποτε άλλο, παρά μόνο συμπαθητική θάλασσα και θέα προς το κάστρο. Έκανα μια βόλτα, δροσίστηκα και συνέχισα:
Μέσω ενός χωματόδρομου έκανα τη προσπάθεια για τη δεύτερη παραλία της ημέρας, το Σπαραγαριο, που βρίσκεται ακριβώς από δίπλα, μια προσπάθεια που εγκατέλειψα όταν είδα ότι απαιτούσε κατάβαση, κι εγώ είχα χασομερήσει ήδη αρκετά. Αρκέστηκα σε φωτογραφία και εδώ:
Προτίμησα ν’ αφήσω για τις τελευταίες και αγαπημένες μου ώρες μια από τις καλύτερες παραλίες των Κυθήρων, διανύοντας απόσταση 30 λεπτών μιας και ο δρόμος κάνει αναγκαστικά το κύκλο. Το κακό ήταν όμως ότι ο καιρός άρχισε να τα γυρνάει, με ξαφνικά σύννεφα να περιβάλλουν το νησί:
Η κατηφόρα προς τη παραλία Μελιδόνι ήταν απότομη, ο δρόμος όμως καινούριος και καλός, με τα αρκετά αυτοκίνητα να υποδηλώνουν τη κοσμοσυρροή που επικρατούσε:
Εδώ είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταμόρφωσης ενός πολύ ωραίου τοπίου σ’ ένα σίχαμα και μισό με σκοπό το κέρδος, αφήνοντας ελάχιστο χώρο στην άμμο για όσους δεν ήθελαν να συμμετάσχουν σ’ αυτό:
Δε πτοήθηκα ούτε από τη συννεφιά ούτε από τίποτα, περιμένοντας τον κόσμο ν’ αραιώσει με τον τρόπο που ξέρω καλύτερα:
Όντως μετά τις 17:30 μπόρεσα ν’ απλώσω μια πετσέτα και να κάνω τη βουτιά μου.
Επέστρεψα αργότερα στη χώρα έχοντας φάει, βολτάροντας και πίνοντας τη καθιερωμένη απογευματινή μπυρίτσα στη πλατεία, έχοντας κάνει και μερικά ψώνια από ένα καταπληκτικό κατάστημα με τοπικά προϊόντα απέναντι από το παρκινγκ:
Πριν ετοιμαστώ για να βγω, έκανα και μια βόλτα στο σούρουπο στη περιοχή του κάστρου:
Είχα ξεχάσει βέβαια ότι κλείνει στις 8, με αποτέλεσμα να αρκεστώ σε ότι απέμενε:
Η τελευταία μου νύχτα στα Κύθηρα είχε φτάσει…
Ημέρα Πέμπτη
Είχα φροντίσει να παρκάρω κάτω από τον πεζόδρομο προκειμένου να μη κουβαλάω μέσα στη ζέστη, οπότε γύρω στις 11 φόρεσα μαγιό, φόρτωσα το αυτοκίνητο, έβγαλα μια πανοραμική αυτής της ανεπανάληπτης θέας που με συντρόφευε για μέρες κι αναχώρησα:
Προορισμός της ημέρας ήταν το Διακόφτι, περιοχή κοντά στο αεροδρόμιο αλλά παράλληλα και το κεντρικό λιμάνι των Κυθήρων. Βρήκα ένα καλό άνοιγμα κι έκανα στάση για φωτογράφηση κατεβαίνοντας προς το χωριό αλλά και προς το διάσημο ναυάγιο που βρίσκεται λίγο πιο έξω:
Έφτασα και πάρκαρα λίγο εκτός καθώς είχε αρκετά αυτοκίνητα, κατεβαίνοντας με τα πόδια. Δεν έχω δει άσχημη παραλία μ’ αυτό το όνομα σκέφτηκα, ενθυμούμενος τη περσινή επίσκεψη στη μαγική παραλία της Καρπάθου, κάτι που επιβεβαίωσα απόλυτα μόλις έφτασα κι αντίκρυσα τα γαλάζια νερά της:
Σε πρώτη φάση όμως κάθισα από την άλλη πλευρά της παραλίας για καφεδάκι, μιας και είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου:
Επέστρεψα το μεσημέρι μιας και η ζέστη είχε γίνει αφόρητη, βουτώντας στα υπέροχα νερά με φόντο τη γέφυρα που οδηγεί στο λιμάνι.
Δε χρειάζεται να γράψω παραπάνω λόγια. Μιλάνε οι εικόνες, που μου θύμιζαν έντονα το αντίστοιχο λιμάνι στο Κουφονήσι:
Όσο η ώρα πλησίαζε 4 ετοιμάστηκα με την ησυχία μου τσιμπώντας και πίνοντας μπυρίτσα με θέα τον οικισμό:
Βρέθηκα και πιο κοντά στο ναυάγιο του ρωσικού φορτηγού πλοίου Nordland που αποτελεί πλέον αξιοθέατο, για μερικές κοντινότερες φωτογραφίες, όπου είδα και τη προειδοποιητική ταμπέλα για τη συλλογή του αλατιού:
*Το αλάτι είναι ένα από τα πιο γνωστά προϊόντα που πρέπει να πάρει κανείς μαζί του φεύγοντας απ’ τα Κύθηρα, πιο συγκεκριμένα ο ανθός αλατιού, μαζί με τα παξιμάδια, το (πανάκριβο) θυμαρίσιο μέλι, το παραδοσιακό ποτό Φατουράδα, τον τραχανά με γεύσεις κ.α.
Το πλοίο της Triton Ferries ήταν στην ώρα του ευτυχώς, κατεβάζοντας πολύ κόσμο στο λιμάνι του νησιού, επιβιβάζοντας όμως ελάχιστο.
Είχα παραδώσει νωρίτερα το αυτοκίνητο, με αμοιβαίες ευχαριστίες για ένα απρόοπτο που έγινε με ράγισμα στο παρμπρίζ και δεν έφταιγα εγώ. Ανέβηκα στο πλοίο πιάνοντας μια θέση στο σχεδόν άδειο κατάστρωμα:
Το πλοίο ξεκίνησε να μανουβράρει, φέρνοντας με για λίγο πιο κοντά στα νερά που έκανα μπάνιο μόλις λίγη ώρα πριν:
Άφηνα πίσω μου τα Κύθηρα με αίσθημα ικανοποίησης, κάνοντας τον απολογισμό μου με τη διαπίστωση ότι κατάφερα να χωρέσω αρκετά, σ’ ένα νησί το οποίο σίγουρα τις θέλει τις μέρες του και δεν έμοιαζε τόσο δύσκολο εκ πρώτης.
Ποιος ξέρει, μπορεί να ξανανταμώσουν οι δρόμοι μας…
Last edited by a moderator: