Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

Σαμοθράκη

Επίσκεψη : Αύγουστος 2022

Διάρκεια: 3 ημέρες



Σαμοθράκη. Μια περίπτωση περίεργη. Ένα νησί που συζητήθηκε ουκ ολίγες φορές στη παρούσα ιστορία και όχι μόνο. Ένα μέρος που όλοι μου έλεγαν «μα καλά, πως γίνεται να μην έχεις πάει εσύ;» έχοντας πάντα έτοιμη και εύκαιρη τη δικαιολογία «έλα μωρέ δίπλα είναι, κάποια στιγμή θα πάω», έτσι απλά κι αόριστα…

Μη σας πω ψέματα δε το συνηθίζω, το νησί το είχα υποτιμήσει αρκετά, τουλάχιστον στη σκέψη μου και στη μέχρι τώρα αντιμετώπιση μου προς αυτό, όπως άλλωστε και τους περισσότερους βόρειους προορισμούς, οι οποίοι με έχουν διαψεύσει πανηγυρικά έως τώρα. Κάτι ανάλογο συνέβη φυσικά και με τη Σαμοθράκη.

Ήταν η σειρά της; Ήταν απλά ακόμα ένα στη λίστα; Μπορεί και τα δυο μαζί μέχρι ν’ αρχίσω να το ψάχνω σοβαρά, από την έρευνα όμως κατάλαβα -πόσο μάλλον όταν πάτησα το πόδι μου εκεί- ότι το μέρος είναι διαφορετικό, ιδιαίτερο, όμορφο και πολύ ξεχωριστό σε σχέση με τα όσα είχα ως τώρα δει και συνηθίσει.

Έχει μια ανεξήγητη ενέργεια, θα το νιώσεις, μου ‘χε πει μια φίλη όταν της ανέλυα το πλάνο μου γύρω στο Μάιο για επίσκεψη στο νησί, κάτι που κατάλαβα βέβαια όταν έφτασα. Μια επίσκεψη που ξανασκέφτηκα πολλές φορές, μιας και το καλοκαίρι του 2022 με τις εξωφρενικές χρεώσεις του δεν ήταν ότι καλύτερο για solo ταξίδια σε Ελληνικά νησιά, έχοντας όμως ήδη πάρει την απόφαση δεν έκανα πίσω…



Ημέρα πρώτη


Έχοντας φορτώσει το αμάξι και χωρίς το περιττό άγχος των κιλών, των αποσκευών, των υγρών κτλ όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Αναχώρησα για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Μ’ αρέσει που έλεγα ότι είναι και δίπλα. Κοντά 4 ώρες νορμάλ οδήγησης, συν δύο ώρες πλεύσης συν αναμονές. Δίπλα δε το λες. Ευτυχώς ο «Κοραής», πλοίο που έχω χρησιμοποιήσει σε παλαιότερα ταξίδια στις Κυκλάδες ήρθε στην ώρα του:

Το δρομολόγιο ήταν υπέροχο με απολύτως ήπια θάλασσα, αφήνοντας πίσω μας την Αλεξ/πολη στα χρώματα του δειλινού:

Συνεχίζοντας άλλες 2 ώρες στο σκοτάδι, που δε κατάλαβα πως πέρασαν, μιας και έπιασα κουβέντα με αρκετό κόσμο. Είναι πολύ εύκολες οι γνωριμίες όταν κουβαλάς στους ώμους τη θήκη με το έγχορδο βλέπετε, πιστή συντροφιά μου γι’ αυτό το ταξίδι:

Το πλοίο αφίχθηκε σχεδόν στην ώρα του, με το φεγγάρι να πέφτει πάνω από το λιμάνι της Καμαριώτισσας:

Ούτε ‘γω δε θυμόμουν πόσο καιρό έχω να βγω από πλοίο όχι πεζός αλλά από τη ράμπα με το δικό μου αυτοκίνητο αυτή τη φορά. Νομίζω από το μακρινό 2005:

Έφτασα στα Θερμά μετά από 13 χιλιόμετρα νυχτερινής οδήγησης σε ένα δρόμο με ελάχιστα φώτα. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να περάσω αλλά κυρίως να βρω παρκάρισμα εκείνη την ώρα, καθώς στο κέντρο του χωριού επικρατούσε το αδιαχώρητο από κόσμο. Αρκετά κουρασμένος τελείωσα τα διαδικαστικά λίγο πριν τις 12, βγαίνοντας για βόλτα στο χωριό:

Ήπια τις μπύρες μου στο πεζούλι, μιας και σε όλα τα καφέ/μπαρ δεν είχαν ούτε σκαμνί διαθέσιμο, γεγονός που δε με πείραξε καθόλου.

Και πώς να με πειράξει όταν ήμουν σε ένα νησί που ξεκίνησε ήδη να με κερδίζει;



Ημέρα δεύτερη


Σηκώθηκα νωρίς αλλά χορτάτος από ύπνο για να πιώ το καφεδάκι μου στην πολύ δροσερή βεράντα του καταλύματος, κάτω από τη σκιά του απέναντι πλατάνου:

Με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι βγήκα μια βόλτα στα Θερμά, προκειμένου να δω το χωριό υπό το φως της ημέρας:

Ήταν ακόμα νωρίς (για Σαμοθράκη) με τον κόσμο που κυκλοφορούσε να ναι ελάχιστος σε σχέση με το προηγούμενο βράδυ. Ακόμα και στο καφενείο πλάι στα τρεχούμενα νερά έβρισκε άνετα κανείς να καθίσει:

Στο μόνο μέρος που συνάντησα ουρά ήταν ένα γνωστό κατάστημα με μπουγάτσες & αρτοσκευάσματα. Δεν αναλώθηκα πολύ στα Θερμά καθώς είχα συνέχεια, οπότε τρώγοντας κάτι αναχώρησα:

Βασιζόμενος στις οδηγίες του google maps ξεκίνησα τη βόλτα μου προς τις βάθρες, κάτι που σας συστήνω να αποφύγετε μιας και οι πληροφορίες δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα. Λίγο μετά την έξοδο μου από τα Θερμά έστριψα δεξιά καθ΄ υπόδειξη του προγράμματος, ανηφορίζοντας το χωματόδρομο:

Άφησα το αυτοκίνητο έξω από τον χώρο της Ιεράς μονής Χριστού, που δεν ήταν επισκέψιμη, συνεχίζοντας με τα πόδια ως το μονοπάτι, βλέποντας παράλληλα τις πρώτες προειδοποιητικές πινακίδες:

Το μόνο που κατάφερα να δω στο σημείο εκείνο ήταν η «Βάθρα Γρηγοράκη» που πιο πολύ τη λες ρεματιά, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον:

Ξόδεψα κι ένα άσκοπο μισάωρο περιπλανώμενος στο μονοπάτι, όταν ενημερώθηκα από άλλους περιηγητές της περιοχής ότι δεν υπάρχει πρόσβαση από το σημείο εκείνο σε άλλη βάθρα, κάτι που είχα καταλάβει ήδη παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, βλέποντας από ψηλά τη μονή Χριστού που έδειχνε να βρίσκεται υπό τη διεξαγωγή εργασιών:

Προσωρινά απογοητευμένος μπήκα στο αμάξι και έφυγα προς τη Παλαιόπολη όπου βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του νησιού με πολύ μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, το περίφημο «Ιερό των Μεγάλων θεών».

Είδα το αντίγραφο της «Νίκης της Σαμοθράκης», με το πρωτότυπο άγαλμα να βρίσκεται φυσικά στο Λούβρο (τι περίεργο) ανηφορίζοντας προς την είσοδο του Ιερού:

Η ενέργεια του μέρους σε κατακλύζει αμέσως, κάτι που συμβαίνει άλλωστε με πολλούς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, δίνοντας σου να καταλάβεις ότι μόνο τυχαία δεν βρίσκεται στο σημείο αυτό:

Το Ιερό αποτελεί ένα συγκρότημα ναών στο οποίο εκτελούνταν ουσιαστικά μυστηριακές τελετές, τα περίφημα Καβείρια μυστήρια, μυσταγωγικές τελετές για μυημένους:

Ο χώρος διατηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση με τη πληροφόρηση να είναι εξίσου καλή.

Εντύπωση κάνει το γεγονός ότι μεγάλες προσωπικότητες της αρχαιότητας έχουν αποτελέσει μύστες, με συχνές αναφορές στο Ιερό:

Γύρισα αρκετά, χωρίς να έχω το χρόνο να μελετήσω όπως θα ήθελα το χώρο καθώς η ζέστη ήταν έντονη, παρατηρώντας παράλληλα τα βουνά που τον περιστοιχίζουν:

Έχοντας άριστες εντυπώσεις μπήκα στο αυτοκίνητο μιας και έπρεπε να κάνω δρόμο. Κάνοντας την απαραίτητη στάση για νεράκι, έστριψα προς το Λάκκωμα, κάνοντας δεξιά κάποιες φορές για τις όμορφες καλοκαιρινές λήψεις που πρόσφερε απλόχερα το τοπίο:

Στάση έκανα και στη παραλία «Μακρυλιές», ίσα για τη φωτογραφία μιας και δε μου έκανε καθόλου εντύπωση:

Είχα εξάλλου στόχο την επίσκεψη στη γνωστότερη παραλία του νησιού, τη «Παχιά άμμο» που βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του. Πάρκαρα αρκετά εύκολα ευτυχώς και κινήθηκα προς το μπαρ κάτω από τη πειρατική σημαία (και τα παρτάλια οι σκέψεις μας/πειρατική σημαία) για να πιώ έναν παγωμένο καφέ πριν κατέβω για βουτιά:

Η Σαμοθράκη μπορεί να μη φημίζεται για τις παραλίες και τις θάλασσες της, ωστόσο η Παχιά άμμος είναι εξαιρετική, με υπέροχα χρώματα και χονδρή άμμο, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες παραλίες νησιών:

Έκανα το μπανάκι μου στα καταγάλανα βαθιά νερά με θέα την Ίμβρο και χαλάρωσα, προτού συνεχίσω με το πρόγραμμα της ημέρας:

Απογευματάκι και λίγο πριν τις έξι μπήκα στο αυτοκίνητο για να οδηγήσω τα 20 χιλιόμετρα που με χώριζαν από τη Χώρα του νησιού:

Πάρκαρα στο πάρκινγκ στην αρχή μιας και το αυτοκίνητο δε κινείται ούτε παντού, ούτε άνετα και άρχισα την εξερεύνηση. Οι εντυπώσεις από τη πρώτη κιόλας στιγμή ήταν άκρως θετικές:

Ήταν η ώρα που χτύπησε και το πρώτο τηλέφωνο από ένα φίλο & γείτονα μου, ο οποίος μόλις είχε δει ότι είμαι Σαμοθράκη και πήρε να μου δώσει πληροφορίες, εκθειάζοντας παράλληλα το νησί που είχε δει μόλις 2 χρόνια πριν:

Περπατούσα χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση ανάμεσα στα πανέμορφα στενάκια ανεβαίνοντας και μιλώντας στο τηλέφωνο:

Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο άκρο της χώρας και ένα από τα ψηλότερα σημεία της έχοντας απρόσκοπτη θέα προς όλες τις πλευρές του οικισμού:

Ενός πανέμορφου οικισμού:

Ξεκίνησα τη κάθοδο μου παρατηρώντας τις πέτρες πάνω στα κεραμίδια, κάτι που μου προκάλεσε έντονη απορία και δεν έμαθα για ποιο λόγο συνέβαινε. Ίσως για το προφανές, τη προστασία απ’ τον αέρα:

Η Χώρα είχε να προσφέρει πολλά ακόμα, ήταν όμως ώρα για ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα κάτω από το πλάτανο στο καφενείο για μια παγωμένη μπυρίτσα. Είχα περπατήσει πολύ:

Όχι και τόσο δροσισμένος (μα χλιαρή μπύρα, είναι δυνατόν ξεκίνησα ν’ ανηφορίζω από την άλλη πλευρά της χώρας αυτή τη φορά, βλέποντας εξαιρετικές εικόνες:

Όποια κι αν είναι βλέπετε τα νησιώτικα «θέλω» του καθενός, δε μπορεί να μην υποκλιθεί στην ομορφιά της Χώρας της Σαμοθράκης.

Άρχισα ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά του ναού κοιμήσεως Θεοτόκου βλέποντας και πάλι θέα προς το υπόλοιπο χωριό:

Φτάνοντας στο εντυπωσιακό και πολύ φωτογραφικό μπαλκόνι με τις καμάρες και την υπόλοιπη θέα προς το κάστρο των Γατελούζων:

Προχώρησα ευθεία στο στενάκι που ανεβαίνει προς το κάστρο και την οχύρωση του 10ου αιώνα διαπιστώνοντας ότι δεν είναι περαιτέρω επισκέψιμο:

Καταλήγοντας ως το υπέροχο καφέ μπαρ που βρίσκεται στο τέλος του πεζόδρομου, πιάνοντας αμέσως ένα τραπεζάκι που έβλεπε απρόσκοπτα ως τη θάλασσα:

Είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσω τα τοπικά προϊόντα του νησιού. Pale ale με το όνομα του καταρράκτη φονιά, εντυπωσιακού χρώματος και ζύμωσης. Εξαιρετική επιλογή:

Πήρα το δρόμο της επιστροφής από άλλα στενάκια αυτή τη φορά προκειμένου να δω περισσότερα πράγματα από τη χώρα:

Τα δροσερά τρεχούμενα νερά του νησιού φυσικά είναι σήμα κατατεθέν, στα περισσότερα χωριά του:

Προσπέρασα κάποια ενδιαφέροντα καφέ/μπαρ και έχοντας θέα προς το κάστρο πήγα προς το πάρκινγκ προκειμένου να μπω στ’ αμάξι και να γυρίσω στα Θερμά:

Πάλι καλά που πρόλαβα να τσακίσω τα κοντοσούβλια του τοπικού ψητοπωλείου πριν προκύψει εκτάκτως δουλειά, (προκόψαμε), αλλά και το ευρωπαϊκό ματς της ομάδας μου, (προκόψαμε x2) που με κράτησαν ως αργά μέσα, ευτυχώς παρέα με μια καλή βότκα, πριν βγω τελικά να κάνω τη βραδινή μου βόλτα στα Θερμά. Ασφυκτικά γεμάτα γι’ ακόμα ένα βράδυ, σημείο των καιρών…



Ημέρα Τρίτη


Αυτή τη φορά δε θα γινόταν το ίδιο λάθος. Ρωτώντας πας στη πόλη, η ακόμα καλύτερα στις βάθρες, που ήταν και ο μεγάλος στόχος της ημέρας. Η ευγενέστατη κα Άννα, ιδιοκτήτρια των δωματίων, με ενημέρωσε πληρέστατα την ώρα που έπινα τον τριπλό ελληνικό καφέ μου.

Γι’ αυτό κι εγώ παίρνοντας ένα σάντουιτς για πρωινό, ένα παγωμένο νερό και κυρίως τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια, ξεκίνησα μέσα απ’ το χωριό και τα σκιερά σοκάκια του, περνώντας δίπλα από πετρόχτιστα σχολεία, ξενώνες και ταβέρνες, με προορισμό τις βάθρες της «γριάς» και τη «κρύα βάθρα»:

Διένυσα πολύ άνετα τη διαδρομή των δύο περίπου χιλιομέτρων παρόλη τη ζέστη και έφτασα στη κατάφυτη περιοχή γεμάτη από κόσμο, αυτοκίνητα, διάσπαρτους κατασκηνωτές και μικροπωλητές, μπαίνοντας αμέσως στο εύκολο μονοπάτι με αρκετό κόσμο να πηγαινοέρχεται μαζί μου:

Δε νομίζω να κράτησε πάνω από δέκα λεπτά το εύκολο περπάτημα, όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι φτάνω, κυρίως από τη συγκέντρωση του κόσμου και την ένταση στα τρεχούμενα νερά:

Αυτό ήταν, βρισκόμουν στο πρώτο «κανονικό» και μικρό παράδεισο της Σαμοθράκης! Αυτό που περίμενα να δω από τη προηγούμενη, με μια μέρα καθυστέρηση. Το τοπίο που έχει κάνει το νησί γνωστό ίσως σε όλο τον κόσμο:

Απολαύστε την ομορφιά που είδαν και τα δικά μου μάτια, γνωρίζοντας όμως ότι υπάρχει πολύ καλύτερη συνέχεια:

Δεν αναλώθηκα περισσότερο στη περιοχή θέλοντας να κάνω σωστή διαχείριση του διαθέσιμου χρόνου, επιστρέφοντας από τον ίδιο δρόμο στο χωριό:

Αφού προμηθεύτηκα ένα σνακ κι ακόμα περισσότερο νεράκι από τα Θερμά μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο κινούμενος ανατολικά και πάλι, για την ελάχιστη απόσταση 5,5 χιλιομέτρων. Φυσικά το google maps έδινε άλλη είσοδο, ωστόσο πρέπει να είσαι φελλός για να μη καταλάβεις που πρέπει να πας, όταν βλέπεις τόσα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Το ξαναγράφω, ΜΗ βασίζεστε!

Το μονοπάτι ξεκινούσε επί της ουσίας από την απόληξη του χειμάρρου του Φονιά, που δε θέλω να φαντάζομαι τι θα κατεβάζει τις βροχερές μέρες του χειμώνα. Οι προειδοποιητικές πινακίδες δίνανε το στίγμα της επικινδυνότητας του όλου εγχειρήματος, κάτι που φυσικά δε λαμβάνεται και πολύ υπόψιν:

Ήξερα ότι χρειάζομαι 20-30 λεπτά για να φτάσω ως τη πρώτη βάθρα, κάτι που γινόταν άλλοτε σε βατό, άλλοτε σε λίγο πιο δύσκολο μονοπάτι, βλέποντας κάποιες οικογένειες που πλατσούριζαν ήδη στα ρηχά νερά:

Συνέχισα χωρίς στάση, μέχρι που ένας πολύ ωραίος τύπος με το γιό του ζωσμένος με ορειβατικό σχοινί μου ζήτησε να τους βγάλω φωτογραφία. Είχαν καταφέρει να φτάσουν ως τη τέταρτη βάθρα (ξεκινώντας φυσικά πρωί), οπότε με ενημέρωσαν σχετικά, λέγοντας μου πως από κει και πάνω τα πράγματα ζορίζουν αρκετά. Όχι ότι είχα σκοπό να φτάσω τόσο ψηλά βέβαια…

Συμπληρώνοντας λοιπόν 25 λεπτά, έφτασα στο σημείο όπου υπήρχε συγκεντρωμένος αρκετός κόσμος. Καλή η φασαρία αλλά ακόμα δεν είχα δει το επίμαχο σημείο:

Πατώντας προσεκτικά στα βράχια έφτασα στην αρχή της πρώτης βάθρας, μένοντας όπως είναι λογικό με το στόμα ανοικτό! Από τις εικόνες που σε αποζημιώνουν για τον κόπο που κάνεις να φτάσεις ως εκεί, αλλά και την εκδρομή γενικότερα:

Εγώ είχα όμως άλλα σχέδια, όσο κι αν με τραβούσαν τα υπέροχα νερά. Πιάστηκα από το συρματόσχοινο στα δεξιά της βάθρας και άρχισα να ανεβαίνω το πολύ ανηφορικό μονοπάτι με την απαραίτητη προσοχή. Στεκούμενος σε ένα πλάτωμα του μονοπατιού κατάφερα να πάρω μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες και να δω την ομορφιά του καταρράκτη και της πρώτης βάθρας στο σύνολο της:

Δυστυχώς όμως η Σαμοθράκη και η ανάβαση στο όρος Σάος (ή Φεγγάρι) δεν έχουν μόνο αυτές τις ωραίες εικόνες. Πολύ συχνά συναντάει κανείς εκκλησάκια και μνημεία, δείγμα των πολλών περιστατικών που συμβαίνουν εκεί, κάτι που δε ξέρω πως μπορεί να εξαλειφθεί πέρα από τη πρόληψη και την αποφυγή της οποιασδήποτε επιπολαιότητας. Κάθε καλοκαίρι ακούγεται κι από κάτι, είτε αφορά διάσωση είτε κάτι πιο δυσάρεστο…

Αυτά σκεφτόμουν όσο ανέβαινα με δυσκολία το σημείο με την έντονη κλίση, κάνοντας τα απαιτούμενα διαλείμματα στο βάδισμα. Μπορεί να ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση αυτό το καλοκαίρι, αλλά λίγο ο πρόσφατος covid που με ξετίναξε, λίγο οι χθεσινοβραδινές ποτάρες, λίγο η αφόρητη ζέστη του μεσημεριού δυσχέραιναν το έργο μου. Εκνευριζόμουν παράλληλα όταν έβλεπα κόσμο ν’ ανεβαίνει με παντούφλες εκεί πάνω. Η επιπολαιότητα που λέγαμε.

Με μια βαθιά ανάσα έφτασα ως το τέλος, βλέποντας ξεκάθαρα ότι είχα ανέβει ψηλά έχοντας θέα και προς τη θάλασσα. Ίσως από τη φωτογραφία αυτή γίνεται πιο κατανοητή η κλίση του εδάφους:

Παράλληλα είχα ανέβει και αρκετά πιο πάνω από τη πρώτη βάθρα:

Από κείνο το σημείο κι έπειτα το μονοπάτι έδειχνε να εξομαλύνεται αρκετά, με τη προσοχή βέβαια να χρειάζεται να ναι η ίδια και το γκρεμό να καραδοκεί σε κάποια σημεία:

Ξάφνου άρχισα να κατεβαίνω ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, με τα χοντρά κλαδιά να βοηθούν στο κράτημα. Η διαίσθηση μου ήταν ότι επρόκειτο να δω κάτι ακόμη καλύτερο απ’ όσα είχα δει ως τώρα:

Και να που δεν έκανα λάθος. Ο παράδεισος της Σαμοθράκης, η δεύτερη βάθρα του Φονιά ξεδιπλωνόταν στα πόδια μου, χαρίζοντας μου ένα ασύλληπτο θέαμα σπάνιας φυσικής ομορφιάς, με πολύ λιγότερους επισκέπτες μάλιστα:

Έχοντας ιδρώσει απίστευτα καταβάλλοντας όλο αυτό τον κόπο να φτάσω ως εκεί μες τη ζέστη δε το σκέφτηκα στιγμή, ξεφορτώθηκα τα περιττά και βούτηξα αμέσως στα κρυστάλλινα νερά της βάθρας, τα οποία ήταν σαφώς λιγότερο κρύα απ’ ότι περίμενα:

Παρακάλεσα 2 κοπέλες που είχαν μόλις έρθει να πιάσουν τη φωτογραφική απ’ το σάκο και να με βγάλουν μία καθώς ήθελα να κρατήσω τη στιγμή, και συνέχισα το απολαυστικότατο μπάνιο μου. Η αίσθηση στο γλυκό νερό ήταν πολύ περίεργη, όμως η κούραση έφυγε μονομιάς. Φυσικό καταπραϋντικό κι αποκατάσταση!

Έκατσα να το χαρώ όσο μπορούσα και με σαφώς λιγότερη κούραση πήρα το δρόμο της επιστροφής, που υπό συνθήκες σε κάποια σημεία ήταν πιο δύσκολος λόγω κατηφορικής κλίσης.

Μου δόθηκε η ευκαιρία και για ένα βιντεάκι από ψηλά με τη δέουσα προσοχή, πάνω απ' τη πρώτη βάθρα. Δείτε μαγεία:

Μισή ώρα μετά καθόμουν σ’ ένα τραπέζι στην εκπληκτική και σκιερή ταβέρνα του Φονιά, για να πιώ μια μπύρα που είναι δεδομένο ότι μου άξιζε μετά απ’ όλον αυτό το κόπο. Εκεί δοκίμασα και την ΙΡΑ εκδοχή της «Φονιάς». Φανταστική!

Μπήκα και πάλι στο αμάξι μετά από ώρα για οδήγηση 10 χιλιομέτρων μέχρι τη παραλία των Κήπων. Πάρκαρα και κατευθύνθηκα προς τη καντίνα πίνοντας ένα φριχτό φρέντο εσπρέσο που ξύνιζε, κάτι που μετάνιωσα την ίδια στιγμή καθώς οι μουσικάρες που έπαιζε ήταν για μπύρες. Πολλές μπύρες. Κλασσική ροκ σκηνή και εσπρέσο δε γίνεται, ας πρόσεχα!

Τα νερά στους Κήπους ήταν πεντακάθαρα και βαθιά και οφείλω να πω ότι μου άρεσαν περισσότερο από αυτά της Παχιάς άμμου, ίσως και λόγω βότσαλου που συμπαθώ ιδιαίτερα. Να που και το μπάνιο στη θάλασσα ειδικά τέτοια αγαπημένη ώρα ήταν απαραίτητο:

Έφυγα λίγο μετά τις έξι μιας και η πείνα άρχισε να με πιέζει, φροντίζοντας να κάνω στάση για τις απαραίτητες φωτογραφίες από ψηλά. Όμορφη και μεγάλη παραλία, με ακόμη καλύτερη θέα στην Ίμβρο. Ωραία πράγματα και χρώματα:

Οδήγησα στον ίδιο παραλιακό δρόμο μέχρι τα επόμενα 5 χιλιόμετρα όπου έστριψα προς την Άνω Μεριά και τα Ισώματα. Στόχος μου ήταν η επίσκεψη στην καλύτερη ταβέρνα του νησιού, τις ξακουστές «Καρυδιές» όπως υποστηρίζουν αρκετοί, και μου πρότειναν ακόμη περισσότεροι.

Διένυσα τα τελευταία 2 χιλιόμετρα σε χωματόδρομο και πάρκαρα κάτω από τα δέντρα. Ευτυχώς έφτασα σε λογική ώρα με αποτέλεσμα να είμαι μόλις τρίτος στη σειρά αναμονής, κάτι που είναι δεδομένο όσον αφορά τη συγκεκριμένη ταβέρνα. Ο καλύτερος τρόπος για να περιμένεις βέβαια και το συνιστώ σε όλους, είναι να βάλεις το ποδαράκι στα ουκ ολίγα τρεχούμενα νερά που περνούν απ’ έξω:

Η πολυπόθητη σειρά μου ήρθε, πιάνοντας ένα τραπέζι και διαβάζοντας το μενού πίνοντας μια μπύρα. Το μέρος είναι υπέροχο και πολύ δροσερό, ιδανικός χώρος για φαγητό:

Μη με ρωτήσετε για μενού, στη Σαμοθράκη είναι δεδομένο ότι θα φάτε κατσίκι, μαγειρεμένο σε ουκ ολίγες εκδοχές. Μια τέτοια με πλιγούρι δοκίμασα κι εγώ, βλέποντας την ουρά να μεγαλώνει υπερβολικά όσην ώρα περίμενα, κάνοντας παράλληλα δημόσιες σχέσεις με παιδιά που φιλοξένησα στο τραπέζι μου. Η συζήτηση γνωστή, νησιά, μουσικές και πάλι νησιά…

Γύρισα νύχτα στα Θερμά βρίσκοντας ευτυχώς εύκολα παρκάρισμα, πίνοντας τα ποτάκια μου εντός κι εκτός.

Μια ακόμα υπέροχη μέρα στη Σαμοθράκη είχε φτάσει στο τέλος της.



Αναχώρηση


Αποχαιρετώντας την ευγενέστατη ιδιοκτήτρια φόρτωσα κι αναχώρησα από τα Θερμά γύρω στις 10 το πρωί. Άφησα το αυτοκίνητο κατευθείαν στην ουρά του πλοίου που ήταν ήδη μεγάλη κι έκανα κάποιες βόλτες για φαγητό και τελευταία ψώνια.

Η Καμαριώτισσα μπαίνει στη κατηγορία περιοχών νησιών «συγγνώμη που με είδατε» οπότε δε μου κάνει εντύπωση πως δεν έχω καμία φωτογραφία από κει.

Περίμενα το πλοίο πίνοντας καφέ που ευτυχώς ήρθε στην ώρα του, δεν έφυγε όμως στην ώρα του, γεμίζοντας ασφυκτικά με αυτοκίνητα, αφήνοντας μάλιστα και μερικά έξω μιας και δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος χώρος. Ευτυχώς απ’ ότι έμαθα ότι έβαλαν έξτρα δρομολόγια για να καλύψουν τη τεράστια ζήτηση του νησιού, χαρακτηριστικό του καλοκαιριού του 2022.

Φύγαμε με μια ώρα καθυστέρηση, σε γαλήνια θάλασσα κι έχοντας παρέα τα θαλασσοπούλια:

Όσο για μένα; Απέφευγα επιμελώς τη Σαμοθράκη τόσο καιρό και τώρα περιμένω πως και πως θα ξαναπάω, για να δω όσα δεν είδα, να ξαναδώ όσα είδα,

και να κάνω ακόμα περισσότερα, με τη κατάλληλη παρέα…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 46
• 47
• 48
• 49
• 50
• …

  Go to chapter

  Go
• 59

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 48 of 59

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Φολέγανδρος.

Επίσκεψη : Αύγουστος 2012

Διάρκεια 4 μέρες



Άφιξη - Μέρα πρώτη

Φτάσαμε στο λιμάνι ή «Καραβοστάσι» λίγο μετά τις επτά το απόγευμα με το (φυσικά) πανάκριβο πλοίο που λέγεται seajet, το οποίο (φυσικά) και καθυστέρησε κάποιες ώρες, σε περίπου μια ώρα από το λιμάνι της Σαντορίνης. Σίγουρα αυτό που βλέπεις κατεβαίνοντας δε σε προδιαθέτει για κάτι αξιόλογο, δεν είναι όμως η αλήθεια:

Πήραμε το λεωφορείο ανεβαίνοντας στη Χώρα που ξέραμε ότι η απόσταση ήταν περίπου 3,5 χιλιόμετρα σε ανηφορικό δρόμο. Κατεβήκαμε στο τέρμα, δηλαδή στο σημείο «Πούντα» της χώρας με την απίστευτη αιγαιοπελαγίτικη θέα, και με ιδιαίτερη ευκολία βρήκαμε το δωμάτιο, όχι όμως την ιδιοκτήτρια. Γνωρίζοντας ότι διαθέτει και μαγαζί εντός του οικισμού, άφησα το φίλο μου με τα πράγματα και πήρα το δρόμο να ρωτήσω. Με το που έκανα κάποια μέτρα βρέθηκα στη κυρίως πλατεία, η εικόνα που αντίκρυσα θα μου μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τι ατελείωτη ομορφιά ήταν αυτή; Αυθεντική κυκλαδίτικη χώρα και η πλατεία στη μέση με την εκκλησία της. Δε περιγράφεται:

Αργότερα διαπίστωσα πως όλη η χώρα της Φολεγάνδρου είναι επί της ουσία μια μεγάλη πλατεία.

Γύρισα στο δωμάτιο με τα κλειδιά στο χέρι, και την ατάκα στο φίλο μου «Κωστάκη θα πάθεις τη πλάκα σου μόλις στρίψεις από κει, παρατάμε τα πράγματα και βγαίνουμε βόλτα». Έτσι κι έγινε, λίγο πριν τις εννιά περπατούσαμε και βολτάραμε στη πλατεία και τα στενάκια, μαγεμένοι απ’ αυτό που αντικρύζαμε και οι δύο. Κάπου εκεί ακούμε από ένα μπαράκι να παίζει Σωκράτη. Δε χρειάζεται να το κουβεντιάσουμε καν και συνεννοούμενοι με τα μάτια μπαίνουμε μέσα και παραγγέλνουμε τεκίλες. Το μαγαζί αυτό ήταν η «Αστάρτη» και με συνοπτικές διαδικασίες γνωριστήκαμε με το αφεντικό, τον Λευτέρη. Επτά χρόνια μετά διατηρούμε ακόμα επαφή, καθώς και πολύς κόσμος έχει πάει συστημένος, αλλά πάνω απ’ όλα ταιριάξαμε στις ιδιοσυγκρασίες. Μετά από λίγα λεπτά φύγαμε για να ετοιμαστούμε, αφού λάβαμε τη διαβεβαίωση του Λευτέρη ότι «όπου και να πάτε το βράδυ εδώ θα καταλήξετε». Δεν είχε καθόλου άδικο. Εκεί καταλήξαμε το βράδυ, και κάθε βράδυ:

Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού το ρακόμελο, το οποίο βράζει σε καζάνι πίσω απ’ το bar. Αφού το συνηθίσαμε μετά το πρώτο βράδυ, καθώς έως τότε δεν υπήρχε στα υπόψιν μας σαν ποτό, μείναμε σ’ αυτό.

Φύγαμε με περίσσια χαρά από την Αστάρτη, και συνεχίσαμε πριν πάμε για ύπνο με βραδινή βόλτα στη χώρα και μερικές μπυρίτσες. Δε δυσκολευτήκαμε καθόλου να μπούμε σε κλίμα διακοπών, και νησιού. Η Φολέγανδρος μας αγκάλιασε. Έρωτας με τη πρώτη ματιά:

Μέρα δεύτερη:

Το πρωί αφού αφίχθηκε και ο τρίτος της παρέας, κάναμε μια βόλτα στη Πούντα για φωτογραφίες και καθίσαμε για παραδοσιακό Ελληνικό καφεδάκι και πρωϊνό στη πλατεία.

Κάναμε κατόπιν μια βόλτα στη χώρα υπό το φως της ημέρας. Γενικότερα η Φολέγανδρος δε σηκώνει καθόλου άγχος, και επιβάλλεται να πας με τους ρυθμούς της:

Πήραμε το μεσημεριανό λεωφορείο και κατεβήκαμε στη παραλία της «Αγκάλης» για να κάνουμε το πρώτο μας μπανάκι στο νησί. Είναι η πιο γνωστή και πιο εύκολα προσβάσιμη, με υπέροχα νερά:

Επιστρέψαμε απόγευμα και αφού ήπιαμε ένα δροσερό ποτάκι στο υπέροχο μπαλκόνι μας:

το φιλοσοφήσαμε και αποφασίσαμε να πάρουμε το στριφογυριστό μονοπάτι και να ανεβούμε στη Παναγιά για να δούμε τη θέα και το ηλιοβασίλεμα. H Παναγία είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Φολεγάνδρου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Βρίσκεται σκαρφαλωμένη στο βράχο πάνω από τη Χώρα, και αποτελεί σημείο αναφοράς της. Σίγουρα θα έχετε δει τις αντίστοιχες φωτογραφίες. Οι εικόνες που ξεδιπλωνόντουσαν από κει στα μάτια μας ήταν υπέροχες:

Ψηλότερα ακόμα και από την εκκλησία της Παναγιάς, όπου κατεβαίνοντας δεν υπολόγισα καλά και πήδηξα ένα τοίχο πάνω από 2.30 ευτυχώς χωρίς συνέπειες:

Ο ήλιος έπεφτε και χάριζε μοναδικές λήψεις:

Κατεβαίνοντας την υπέροχη αυτή διαδρομή, κάναμε και ένα πέρασμα από το «κάστρο», το εξίσου σημείο αναφοράς της χώρας της Φολεγάνδρου. Το Κάστρο είναι το πιο παλιό κομμάτι της Χώρας. Πρόκειται για έναν μεσαιωνικό οικισμό που χτίστηκε για να προστατεύει τους ανθρώπους του νησιού. Τα σπίτια είναι κολλητά το ένα με το άλλο, και για μένα αποτελεί ίσως το κορυφαίο κυκλαδίτικο σκηνικό:

Γυρίσαμε στο σπίτι για ακόμα ένα ποτάκι, και κατόπιν να ετοιμαστούμε για μια ακόμα υπέροχη Αυγουστιάτικη νύχτα στη Φολέγανδρο:

Όχι ότι ήταν άσχημα βέβαια στη βεράντα:

Η νύχτα ξεκίνησε από το μικρό κελάρι, όπου μας σέρβιραν σφηνάκια σε μυστρί (!), σε μια ιδιαίτερη πατέντα και ακολούθως ρακόμελο με παστέλι και στραγάλια, και τελείωσε φυσικά στην Αστάρτη και με βόλτες στο κάστρο, σε ένα καταπληκτικό σκηνικό:

Μέρα τρίτη:

Η επόμενη μέρα είχε επίσκεψη ίσως στη πιο όμορφη παραλία του νησιού, το «Κάτεργο» όνομα και πράγμα, στο οποίο η πρόσβαση γίνεται μόνο με καραβάκι.

Ξεκινήσαμε αφότου ήπιαμε το καφέ μας με την ησυχία μας στη χώρα, και κάναμε τις βόλτες μας. Οι εικόνες ήταν κάθε μέρα και καλύτερες:

Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στον Καραβοστάση, αφού πρώτα φροντίσαμε να προμηθευτούμε μια ομπρέλα, νερά και μπύρες, καθώς στο Κάτεργο το μόνο που μπορεί να βρει κανένας είναι πέτρα, βότσαλο, θάλασσα και ήλιο. Επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι και ξεκινήσαμε. Σε 20 λεπτά φτάσαμε στην υπέροχη πραγματικά παραλία του Κάτεργου:

Καταλαβαίνει κανείς εύκολα γιατί ονομάζεται έτσι. Μόνο άμμος, πέτρα και καυτός ήλιος:

Φάγαμε μισή ώρα για να καταφέρουμε να στήσουμε την ομπρέλα μας ανάμεσα στις πέτρες, η οποία κατέληξε τελικώς να είναι σκίαστρο για τις μπύρες μας. Το μπάνιο ήταν καταπληκτικό:

Στο γυρισμό περάσαμε και από μερικές σπηλιές του νησιού:

Νωρίς το απόγευμα ήμασταν πίσω στη χώρα, και μετά από βόλτα & μερικές μπυρίτσες στη Πούντα, πήγαμε στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε να βγούμε για φαγητό.

Κάναμε ξανά ένα πέρασμα από τη χώρα:

Και καταλήξαμε τελικά το «Ζέφυρο» στον οποίο είχαμε πάει συστημένοι, και φάγαμε στη πανέμορφη αυλή του μεζέδες, συνοδευόμενους αρχικά με σούμα:

και αργότερα κυκλαδίτικο λευκό κρασί:

Αποχωρήσαμε τραγουδώντας ''όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα'' στα στενά της Φολεγάνδρου. Το κρασί ήταν καλό:

Η συνέχεια της νύχτας είναι πλέον γνωστή, όπως γνωστοί είχαμε γίνει κι εμείς στο νησί και στα μπαρ του. Οι Ισπανίδες που γνωρίσαμε κοιτούσαν απορημένες, μας ρωτούσαν αν είναι κάποια γιορτή και διασκεδάζουμε έτσι, και τι είναι αυτό που πίνουν όλοι στα κανατάκια. Με χαρά της εξήγησα ότι δε χρειάζεται κάποια γιορτή, μας αρκεί ότι είναι καλοκαίρι σε Ελληνικό νησί. Βεβαίως κεράσαμε ένα ρακόμελο στα κορίτσια για να καταλάβουν περι τίνος πρόκειται. Μη μας πουν και αφιλόξενους..:

Η Φολέγανδρος μας είχε αγκαλιάσει με τον τρόπο της.



Μέρα τέταρτη:

Τη τελευταία μέρα το πρόγραμμα πήγε αντίστροφα. Γρήγορα βουτιά στη παραλία δίπλα στο Καραβοστάση, και κατόπιν καφέ και βόλτα στη χώρα για μερικές ακόμη ανεπανάληπτες φωτογραφικές στιγμές:

Η χώρα αυτή δε χορταίνεται με τίποτα, όσο και αν τη γυρίσεις:

Η καθιερωμένη μπύρα στη Πούντα:

Νωρίς το απόγευμα μπήκαμε στο λεωφορείο και αναχωρήσαμε για την «Άνω Μεριά» το τρίτο οικισμό της Φολεγάνδρου, στα 5 χιλιόμετρα απόσταση από τη χώρα. Ο οικισμός αυτός σε ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, σε μια άλλη Ελλάδα, κάτι που αντιλαμβάνεσαι με το που πατάς το πόδι σου εκεί. Ορθώς έχει αναφερθεί σαν ένα «ζωντανό» λαογραφικό μουσείο:

Πολύ ιδιαίτερο και αυτό το μέρος:

Κάναμε τις βόλτες μας και καταλήξαμε στη «Συνάντηση» καθώς εκεί λέγαν οι πληροφορίες μας ότι θα φάμε τα καλύτερα «Ματσάτα», ένα καταπληκτικό Φολεγανδρίτικο πιάτο. Τα ματσάτα είναι το παραδοσιακό ζυμαρικό της Φολεγάνδρου που φτιάχνεται στο χέρι, και μοιάζει πολύ με τις χυλοπίτες, ωστόσο μαγειρεύεται αμέσως μόλις πλαστεί και σερβίρεται με κοκκινιστό κρέας, κατά προτίμηση κόκορα, και άφθονο τριμμένο κεφαλοτύρι. Γαστρονομική πανδαισία, συνοδευόμενη πάντα με ντόπιο ροζέ κρασί:

Είδαμε το ηλιοβασίλεμα στην «Άνω Μεριά» και αποχωρήσαμε:

Μας περίμενε το τελευταίο και πολύ έντονο βράδυ στη χώρα στο γνωστό μας πλέον στέκι. Αφού κοντέψαμε να πιούμε μέχρι και τα φρέον από τα κλιματιστικά και γνωρίσαμε όσο κόσμο δεν είχαμε γνωρίσει ακόμα, μείναμε εμείς κι εμείς στο μπαρ και ο Λευτέρης μου έδωσε εντολή να κλείσω τη πόρτα.
Η φωτογραφία μέσα στο μπαρ της Αστάρτης, δίπλα στο καζάνι με το ρακόμελο:

Το αυτοσχέδιο πάρτυ που στήθηκε με δυνατή Ελληνόφωνη ροκ μουσική -που είναι και το στοιχείο μου- έχω να το θυμάμαι ως σήμερα…


Αναχώρηση:

Ξυπνήσαμε την επόμενη και με βαριά καρδιά και βαρύ κεφάλι αποχωριστήκαμε τη Φολέγανδρο.
Αυτή τη θέα απ το δωμάτιο που μας πήρε τα μυαλα:

Το συγκεκριμένο νησί μου έκλεψε τη καρδιά και είναι σίγουρα στα τοπ των επιλογών μου. Αν θα έπρεπε να επισημάνω κάποια αρνητικά στοιχεία στο νησί, πέρα από τη δύσκολη και πολύ ακριβή πρόσβαση, είναι οι αρκετά υψηλές τιμές του. Ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα και καταστήματα εστίασης είναι τσουχτερά, σε σχέση πάντα και μ’ αυτό που προσφέρουν, κάτι που σημαίνει ότι θέλει πολύ ψάξιμο, οργάνωση και τύχη αν θέλεις να επισκεφτείς το νησί υψηλή σεζόν.

Έως τώρα που γράφεται η ιστορία είναι από τα λίγα μέρη που αγάπησα τόσο και δεν έχει βολέψει να ξαναπάω. Για να δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον…

 

[psilos3]

Αντίπαρος

Επίσκεψη: Αύγουστος 2008 & Αύγουστος 2010

Διάρκεια: Αυθημερόν τη πρώτη, με μία διανυκτέρευση τη δεύτερη.


Ένα νησάκι στα όρια του αστικού μύθου. Ένα νησάκι που όπως φαίνεται εξελίσσεται ραγδαία και δυστυχώς αλλάζει.

Η πρόσβαση στην Αντίπαρο, προϋποθέτει ότι έχεις φτάσει στη Πάρο. Από κει, μπορείς να πάρεις καραβάκι από τη Παροικιά, ή το φερυ από τη Μικρή Πούντα (όπως έγινε δύο φορές στη περίπτωση μας), και μπορείς να περάσεις και το αυτοκίνητο, κάτι που χρειάστηκε μιας και τότε δεν εξυπηρετούσε τόσο καλά το λεωφορείο του νησιού. Μαθαίνω με χαρά ότι πλέον η μετακίνηση στο μικρό κατά τα άλλα νησάκι έχει γίνει καλύτερη.

2008:

Στη πρώτη μας φορά λοιπόν, αφού κάναμε το σύντομο δρομολόγιο με το φερυ περίπου εικοσι λεπτών:

ρίξαμε μια σύντομη ματιά στη χώρα:

και μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το διάσημο σπήλαιο του νησιού, όπου εκτός των άλλων διαθέτει και πολύ ωραία θέα:

Το σπήλαιο βρίσκεται σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από την χώρα της Αντιπάρου και λέγεται επίσης «Σπήλαιο του Αγίου Ιωάννη». Αποτελεί σίγουρα το νούμερο ένα αξιοθέατο της Αντιπάρου. Είναι το μόνο κατακόρυφο σπήλαιο σε όλη την Ευρώπη με βάθος περίπου 85 μέτρων, ένα φυσικό θαύμα που φιλοξενεί τους πιο εκλεκτούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες που το κάνουν ένα από τα ωραιότερα φυσικά μουσεία στην Ελλάδα. Βγάλαμε εισιτήριο και περιηγηθήκαμε κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του. Η εμπειρία ήταν μοναδική:

Στην επιστροφή σταματήσαμε για το μπανάκι μας στον «Άγιο Γεώργιο», μια πολύ όμορφη παραλία του νησιού, με τα χαρακτηριστικά κυκλαδίτικα νερά:

Η θάλασσα ανοίγει την όρεξη όπως λένε, και αυτό που έπρεπε να κάνουμε στο νησί πριν αποχωρήσουμε είναι να βρούμε ένα φιλόξενο τσιπουράδικο. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κάναμε τη βόλτα μας στη χώρα. Δε βλέπεις κάτι το εντυπωσιακό εκεί, η χώρα είναι φλατ και περπατιέται άνετα, σε ένα κυκλαδίτικο σκηνικό. Δεν αργήσαμε να βρούμε αυτό που ψάχναμε:

Αρκετά όμορφα σημεία:

Αναχωρήσαμε για τη Πάρο με τον ήλιο να πέφτει, μένοντας με τη πικρή γεύση ότι έπρεπε να καθίσουμε σίγουρα και εκεί ένα βραδάκι, καθώς είχαμε ακούσει τόσα πολλά για τη νύχτα της.

Το μέλλον βέβαια δε μας άφησε με το ανωτέρω παράπονο...

 

[psilos3]

2010: (Αντίπαρος πράξη δεύτερη)


Δύο χρόνια μετά, η τύχη μας έφερε στα ίδια μέρη. Η διαδρομή γνωστή, Μικρή πούντα, φόρτωμα τα οχήματα και πέρασμα απέναντι. Μόνο που αυτή τη φορά δε θα τη πατούσαμε σαν πρωτάρηδες:

Γνώριμο σκηνικό:

Με το που κατεβήκαμε το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω για επιτόπου διαμονή. Χωρίς πολύ κόπο βρήκα δωμάτια σε τσουχτερή ομολογώ τιμή, προκειμένου να βγάλουμε το βράδυ. Που να ήξερα ο αφελής ότι το βράδυ τελικά θα το βγάλουμε στα Bar…

Τακτοποιηθήκαμε και ξεκινήσαμε για το «Σωρό» μια όμορφη παραλία με φυσική σκιά και γαλανά νερά κοντά σχετικά στη χώρα:

Αφού χαρήκαμε το μπάνιο (και τις μπυρίτσες) μέχρι αργά το απόγευμα, αναχωρήσαμε για τα δωμάτια προκειμένου να ετοιμαστούμε για το βράδυ. Φάγαμε σε μια ταβέρνα στο γνωστό πεζόδρομο της χώρας και κατόπιν αρχίσαμε να βολτάρουμε στα μαγαζιά.

Δεν άργησε να τραβήξει τη προσοχή μας ένα Bar με το όνομα «Λούκι Λουκ» που με χαρά έμαθα ότι υπάρχει ως τα σήμερα. Μπήκαμε γύρω στις δώδεκα, με μια απορία καθώς το μαγαζί ήταν άδειο πέρα για πέρα. Πήραμε τις πρώτες μπύρες, και κατευθείαν ήρθε η 6αδα με τις κερασμένες τεκίλες κάνοντας μας να απορήσουμε. Ο μπάρμαν – ιδιοκτήτης μας είχε καταλάβει και μας έκανε το ψυχογράφημα.

-Πρώτη φορά στην Αντίπαρο μάγκες; Καλώς ήρθατε, έχουμε ώρα μπροστά μας, ακόμα δεν αρχίσαμε….

Όντως δεν είχαμε αρχίσει. Η νύχτα που ακολουθούσε είναι ίσως η αγαπημένη μου σε Ελληνικό νησί, και σίγουρα στις κορυφαίες που έχω περάσει στη ταξιδιωτική μου ζωή.
Δύο ώρες μετά, τα υποβρύχια διαδέχονταν το ένα το άλλο, τα κεράσματα επίσης, και η μουσική λες και την έβαζα εγώ. Από Αρνάκια σε Rammstain, από Τρύπες σε SOAD, και παρεμβάσεις με Panx Romana και Γενιά του Χάους. Γύρω στις 4 το ασφυκτικά γεμάτο bar μας είχε στον αέρα.

Ακριβώς κολλητά ήταν το «The Doors» που το όνομα του τα λέει όλα. Την ώρα που μπήκαμε βέβαια το κλίμα ήταν διαφορετικό, και οι πενιές του Τσιτσάνη μαζί με τη φωνή της Μπέλλου αλλά και η Δραπετσώνα του Μπιθικώτση δονούσαν το χώρο. Περιττό να σας πω ότι είχε κόσμο, γενικότερα πολύ και νέο κόσμο που του έδινε και καταλάβαινε.

Ήταν πραγματικά μια κορυφαία βραδιά που έκλεισε γύρω στις 7 το πρωί με φαγητό στο φούρνο του νησιού. Μετά από λίγη ξεκούραση αναχωρήσαμε για απέναντι. Ακόμα μια φορά βέβαια που δε μας έφτασε καθόλου η παραμονή μας στην Αντίπαρο καταλήγοντας ότι θα ήταν χρήσιμο ένα ακόμη 24ωρο εκεί.

Αναφέρθηκα πολύ στη νύχτα του νησιού καθώς είναι από τα κύρια γνωρίσματα του, ωστόσο πρέπει να σας πω ότι έχω παραλείψει να δω πολύ βασικά πράγματα, όπως την επίσκεψη με το καραβάκι στο Δεσποτικό, τη παραλία στο κάμπινγκ, και κυριότερα να πάω βράδυ στη La Luna, τη θρυλική ντισκοτέκ. Δε της έδωσα το χρόνο που θα ήθελα, όμως είναι κάτι που θα φροντίσω να κάνω έστω και αργά…

 

[underwater]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Πιστεύω ότι θα μου δώσει κάμποσες ιδέες!

Ως φοιτήτρια ταξίδευα αρκετά σε νησιά, 2-3 κάθε χρόνο σίγουρα. Με τα χρόνια το ψιλοπαράτησα το "σπορ". Με κούρασαν τα φέρρυ, οι ώρες που χρειάζεται κανείς για να πάει στα πιο απομακρυσμένα (ακόμα θυμάμαι τις 15 ώρες που είχα κάνει το Λαύριο-Σαμοθράκη-εντάξει, αν είναι να φάω τόσες ώρες στο ταξίδι ας πάω ΝΑ Ασία), οι τιμές μετάβασης (εκτός από κάποια που πάνε και κάμποσες αεροπορικές και δεν υπάρχει μονοπώλιο) κλπ κλπ. Μόνο Κρήτη πηγαίνω αρκετά συχνά (που λόγω μεγέθους δε νιώθεις ότι είσαι σε "τυπικό" νησί) και σπάνια σε κάποιο άλλο.

Περιμένω λοιπόν να πάρω έμπνευση.

 

[psilos3]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Πιστεύω ότι θα μου δώσει κάμποσες ιδέες!

Ως φοιτήτρια ταξίδευα αρκετά σε νησιά, 2-3 κάθε χρόνο σίγουρα. Με τα χρόνια το...

Περιμένω λοιπόν να πάρω έμπνευση.

Είμαι σίγουρος, γιατί έχουμε απ' όλα τα καλά, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, ολίγον από Σποράδες και πιό περίεργα ίσως Συντονίσου!

Στα υπόλοιπα όσα αναφέρεις δυστυχώς δε μπορώ να διαφωνήσω καθόλου.
Αυτή η ντροπή που επικρατεί με τα πλοία, απαράδεκτα τα περισσότερα σε τιμές και παροχές και συνδέσεις, αλλά και οι συνεχώς αυξανόμενες τιμές σε διαμονή και διαβίωση, μας οδηγούν εκτός Ελλάδας, όσο κι αν την αγαπάμε. Δε ξέρω τι να περιμένω από δω και πέρα, μάλλον τίποτα καλύτερο. Ειδικά μετά τις περσινές μου διακοπές και τα λεφτά που έδωσα, σίγουρα θα προτιμήσω να κάνω μια εκδρομάρα στην Ασία π.χ, κάτι που πλέον είναι απολύτως εφικτό.

 

[Gioref]

Μόνο που ξεκινάς την ιστορία με πολυαγαπημένη Ανάφη μπήκε στα favorites αμέσως!

 

[psilos3]

Μόνο που ξεκινάς την ιστορία με πολυαγαπημένη Ανάφη μπήκε στα favorites αμέσως!

Είναι μία από τις πολύ αγαπημένες μου φωτογραφίες, όπως την ήθελα και τη σκεφτόμουν επάνω στο βραχο με μια μπύρα βλέποντας τον ήλιο να πέφτει πίσω απ' τη χώρα της Ανάφης.
Μια απόλυτη στιγμή ευτυχίας που αποτυπώθηκε σε εικόνα
Προφανώς για να κατάλαβες που είναι, έχεις πάει!
Έρχεται σε λίγο αυτό το κεφάλαιο...

 

[Gioref]

Πραγματικά το νησί είναι απίστευτο.. Και είμαι από τους τυχερούς γιατί έχουμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί.. :

 

[psilos3]

Πραγματικά το νησί είναι απίστευτο.. Και είμαι από τους τυχερούς γιατί έχουμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί.. :

Όσο κι αν πιστεύω ότι η κατοικία σε ένα παραθεριστικό προορισμό είναι δέσμευση, να πω ότι δε ζηλεύω; Ψέματα θα πω...
Είχε πολλά αξιολάτρευτα σπιτάκια στην Ανάφη, αλλά αυτό που πραγματικά θα ήθελα πολύ να έχω είναι εκείνο το παραθαλάσσιο στο δρόμο για Κλεισίδι, κάτι που αναφέρω και στην ιστορία μου. Οχι ότι με χαλούσε ένα στη χώρα βέβαια... Το νησί είναι όνειρο!

 

[psilos3]

Αμοργός

Επίσκεψη: Αύγουστος 2013, Ιούλιος 2016, Ιούλιος 2018

Διάρκεια: 7 μέρες, 3 μέρες & 2 μέρες αντίστοιχα

Ότι και να γράψω για την Αμοργό είναι λίγο. Δε ξεχωρίζω νησιά, όπως δε ξεχωρίζω εκδρομές, ωστόσο όσοι έχετε διαβάσει τοποθετήσεις μου θα έχετε καταλάβει ότι αυτό το νησί έχει κερδίσει την αγάπη μου ένα κλικ παραπάνω. Ο κύριος λόγος που συνέβη αυτό, δε μπορεί να αποτυπωθεί γραπτώς 100% δυστυχώς, και έχει να κάνει καθαρά με την ενέργεια που σε περιβάλλει, το όμορφο κλίμα που σου μεταδίδει, και τη ζεστασιά του (μεταφορικά μιλώντας μόνο, γιατί άμα φυσάει άστο) ιδιαίτερα στη χώρα.

2013:

1η μέρα
Πρώτη μας φορά στο νησί, ευρισκόμενοι ήδη 7 μέρες σε διακοπές σε Νάξο & Κουφονήσια. Νωρίς το απογευματάκι και το ταχύπλοο της γραμμής έδεσε στα Κατάπολα. Τα 25 λεπτά που κάναμε να φτάσουμε από τα Κουφονήσια ήταν ελάχιστα.

Υπάρχουν πολλά πλοία που μπορούν να σας φέρουν στην Αμοργό αν βρίσκεστε σε κάποιο κοντινό νησί, λιγότερα και σαφώς με μεγαλύτερη ταλαιπωρία αν ξεκινήσετε από Πειραιά, ένα αρκετά πιο γρήγορο μια φορά την εβδομάδα πλέον από τη Ραφήνα, και αν θελήσετε πρόσβαση μέσω κοντινού αεροδρομίου, εξυπηρετεί το κυρίως κοντινό της Σαντορίνης, αλλά και τα μικρότερα της Πάρου και της Νάξου. Από Σαντορίνη υπάρχει το μειονέκτημα ότι φτάνει μόνο το πανάκριβο και πάντα αργοπορημένο seajet.

Ανεβήκαμε στη χώρα με το λεωφορείο (απόσταση 6 χιλιομέτρων από το λιμάνι) και από εκεί μας παρέλαβε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που είχαμε νοικιάσει. Από τη πρώτη κιόλας στιγμή περπατώντας στο «λαβύρινθο» της χώρας, φορτωμένοι με τα πράγματα καθώς δε μπαίνει αυτοκίνητο στα στενά, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε γιατί αυτό το μέρος είναι τόσο πολύ τραγουδισμένο και χιλιοειπωμένο. Αναλογιστείτε μόνο για λίγο πόσα τραγούδια έχουν τη λέξη «Αμοργός» μέσα τους , πράγμα που μόνο τυχαίο δεν είναι:

Η χώρα, αυτό το εκπληκτικής ομορφιάς μέρος του νησιού ξεδίπλωνε τις χάρες της. Το σπίτι που βρήκαμε από καθαρή τύχη ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί, καθώς επρόκειτο για παραδοσιακό Κυκλαδίτικο σπίτι, με αυλή προστατευόμενη από τοίχο, δεντράκια, και το μπάνιο εκτός, λίγο πάνω από τη Λόζα, τη κεντρική πλατεία της χώρας. Στο επίκεντρο των γεγονότων. Παρατήσαμε τις βαλίτσες όπως όπως και βγήκαμε για απογευματινές μπυρίτσες:

Παντού έβλεπες κόσμο να κυκλοφορεί, ωραίο κόσμο. Από όλα τα μαγαζιά άκουγες χαμηλόφωνη μουσική, εξαιρετική μουσική κυρίως από τη χώρα μας. Τα πάντα ήταν πεντακάθαρα και φρεσκοασβεστωμένα, όμορφα σπιτάκια, εκκλησίες και πλατείες, μαγαζάκια με τοπικά προϊόντα, μεζεδοπωλεία, καφέ, εστιατόρια, όλα δεμένα σε αρμονία μέσα σε ένα μοναδικό Κυκλαδίτικο σκηνικό. Δε θέλαμε και πολύ να μαγευτούμε. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είχαμε χτυπήσει κορυφή:

Ετοιμαστήκαμε για το βράδυ και βγήκαμε έξω. Ήταν το πρώτο βράδυ στη χώρα και δεν αργήσαμε να προσαρμοστούμε. Μας έβαλε φυσικά στο κλίμα αμέσως αυτό το υπέροχο απόσταγμα του νησιού που ονομάζεται «ψημένη ρακή» και σερβίρεται παντού, καθώς κολλάει με όλες τις περιστάσεις:

Καταλάβαμε ότι η χώρα κινείται στους ρυθμούς μας όταν είδαμε τη πληθώρα των μαγαζιών/καφενείων που είχανε live. Κάθε νύχτα και άλλο κατάστημα Live. Ρεμπέτικο, λαϊκό και το λεγόμενο έντεχνο. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει κανείς. Μας βρήκε το βράδυ αραχτούς στο «καθ’ οδόν» γεμάτους από τις εξαίρετες μουσικές:

Αμοργός, ένα νησί – σταθμός για πολλούς μουσικούς, γνωστούς και μη!


2η μέρα
Το πρωί σηκωθήκαμε σχετικά με το ζόρι (όπως κάθε πρωί), γιατί τις ημέρες που δεν είχαμε αμάξι έπρεπε να εναρμονιστούμε με το πρόγραμμα των λεωφορείων. Ξεχυθήκαμε λοιπόν στα καλντερίμια της χώρας με κατεύθυνση το τέρμα των ΚΤΕΛ, αφού φροντίσαμε να πάρουμε μερικά φρούτα από το μανάβικο στο κεντρικό, τα οποία φαινόντουσαν δελεαστικότατα.

Η σημερινή μέρα ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη δύο εξαιρετικά διάσημων αξιοθέατων του νησιού, τη μονή της «Παναγίας Χοζοβιώτισσας» και τη παραλία της «Αγίας Άννας», τα οποία συνδυάζονται τέλεια, καθώς είναι σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, αλλά και σε κοντινή απόσταση από τη χώρα.

Λίγα λεπτά μετά το λεωφορείο μας άφησε στο τέρμα, και πήραμε το δρόμο για το μοναστήρι. Τα μάτια μας αντίκρυζαν τέτοια ομορφιά που δυσκολεύομαι πραγματικά να περιγράψω:

Μετά από λίγο δρόμο στο καυτό ήλιο, ξεκίνησε η ανάβαση στα σκαλοπάτια του μοναστηριού:

Η παναγία Χοζοβιώτισσα, στέκει κυριολεκτικά γαντζωμένη πάνω στο βράχο επιβλητική και κατάλευκη με θέα που κόβει την ανάσα. Ιδρύθηκε το 1088, έχει μήκος περίπου 40 μέτρα και πλάτος μόνο 5, κάτι που τη κάνει πολύ ιδιαίτερη:

Ανεβήκαμε τα 300 σκαλιά και φτάσαμε στη πολύ μικρή είσοδο που δε χωράς να περάσεις όρθιος.

Οι κανόνες λένε όπως σε κάθε μοναστήρι ότι απαγορεύονται τα κοντά παντελόνια στους άντρες, και οτιδήποτε άλλο εκτός από μακριά φούστα στις γυναίκες. Στην είσοδο υπάρχει γκαρνταρόμπα για όποιον επισκέπτη φτάσει απροετοίμαστος, γεγονός που μας έκανε να βάλουμε τα γέλια μόλις ντυθήκαμε προβλεπόμενα. Ακόμα θυμάμαι την ατάκα ‘’που πα ρε Τονη Σφήνο με τη καμπάνα’’ για το παντελονάκι που φόρεσαν στους δυο φίλους μου:

Περιηγηθήκαμε στο πολύ όμορφο μοναστήρι και ανεβήκαμε στη ταράτσα του για φωτογραφίες:

Κατεβαίνοντας γνωρίσαμε τον καλόγερο ο οποίος μας καλωσόρισε με ψημένη ρακή. Ο αστικός μύθος λέει ότι την αυθεντική συνταγή την έχει μόνο το μοναστήρι, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει επιβεβαίωση. Εκεί έβγαλα μερικές από τις αγαπημένες και χαρακτηριστικότερες κυκλαδίτικες φωτογραφίες μου. Το παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο:

Κατεβήκαμε ευχαριστημένοι από τη βόλτα μας:

Έτοιμοι να περπατήσουμε ξανά μέσα στον ήλιο, μιας και ήταν περασμένες μία και το μοναστήρι έκλεινε. Λίγο πιο κάτω φτάσαμε στη διασταύρωση που οδηγεί στην «Αγία Άννα»:

Η μοναδική αυτή παραλία με το ομώνυμο εκκλησάκι να στέκει από πάνω της, αποτελεί την επιτομή του απέραντου γαλάζιου, και αποτελείται από δύο ξεχωριστές ας πούμε παραλίες, με κύριο χαρακτηριστικό τα βράχια:

Είναι απίστευτο συναίσθημα να κολυμπάς εκεί και να βλέπεις το μοναστήρι πάνω απ’ το κεφάλι σου:

Υπέροχες εικόνες, ατόφιες, κυκλαδίτικες, που μας ακολουθούν για μια ζωή:

Επιστρέψαμε στη χώρα γεμάτοι ενέργεια, και αφού δοκιμάσαμε τη τοπική κουζίνα και ήπιαμε τις ψημένες μας, πήγαμε για λίγη ξεκούραση. Το βράδυ ήταν μεγάλο:

Και πώς να μην είναι μεγάλο, αφού μιλάμε για νύχτα στην Αμοργό!

Ένα από τα ομορφότερα βράδια στα νησιά, ένα βράδυ ονειρεμένο, στη χώρα του πιο όμορφου νησιού με τη πιο όμορφη χώρα!

Γυρίσαμε αρκετά μαγαζάκια για ψημένες και άψητες, μέχρι που ο δρόμος μας έφερε στο «Μπαγιόκο» ένα πολύ ωραίο 24ωρο καφέ στο τέρμα των λεωφορείων, το οποίο είναι ανοικτό 24 ώρες κάθε μέρα, και απ’ ότι μάθαμε δουλεύει και χειμώνα. Εκεί λοιπόν γράφτηκε ιστορία, καθώς αφού ήπιαμε ότι ήπιαμε στο live με τα ρεμπέτικα που είχε εκείνη τη στιγμή, φτάσαμε μετά να παίζουμε μουσική, να σερβίρουμε, να χορεύουμε με όλο τον κόσμο, σε μια αλησμόνητη παρτάρα που κράτησε μέχρι το ξημέρωμα:

Με κάτι τέτοιες νύχτες αγαπήσαμε τα νησιά, με κάτι τέτοιες νύχτες δεθήκαμε με την Αμοργό!


3η μέρα
Το άλλο μεσημέρι μας βρήκε σε κακή κατάσταση να πίνουμε καφέ στη «Λόζα» και να συζητάμε με παιδιά που είχαμε γνωρίσει χθες βράδυ. Τι να κάνεις, όλα έχουν το τίμημα τους, και το χθεσινοβραδινό ξενύχτι με ότι αυτό συνεπάγεται είχε αφήσει το στίγμα του. Χαλάλι και χίλες φορές χαλάλι. Μια ζωή την έχουμε, και αυτά έχουμε να θυμόμαστε.

Αποφασίσαμε λοιπόν να κινηθούμε εντός χώρας, μιας και το μπάνιο ήταν χαμένη υπόθεση. Σηκωθήκαμε λοιπό και ανεβήκαμε λίγα μέτρα πιο πάνω, στο περίφημο γλυκοπωλείο ‘’Καλλιστώ’’ όχι για να φάμε γλυκό, αλλά για να πάρουμε το κλειδί του κάστρου της χώρας:

Μη φανταστείτε ότι είναι κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, αλλά η όλη φάση να πάρεις το κλειδί και να πας μόνος σου ήταν πολύ σουρεάλ. Ανεβήκαμε λοιπόν για φωτογραφίες στο ψηλότερο σημείο, αφού ξεκλειδώσαμε τη πολύ δύσκολη κλειδαριά μετά από προσπάθεια:

Είχε μοναδική θέα στη χώρα από κει πάνω:

Αφού δυσκολευτήκαμε πολύ (λέμε τώρα) αποφασίσαμε να κινηθούμε και προς την άλλη πλευρά και τους ανεμόμυλους, με την προϋπόθεση να σταματάμε όπου βρίσκουμε σοβαρό καφενείο και να πίνουμε ψημένη.

Χαρτογράφηση της χώρας και των καφενείων της με λίγα λόγια:

Τη καλύτερη ψημένη πάντως, δυνατή και με γεύση που πλησίαζε το κονιάκ, τη βρήκαμε στο καφενείο το οποίο βρίσκεται ακριβώς στη διχάλα, στην επάνω είσοδο της χώρας, και συχνάζουν μόνο ντόπιοι, οι οποίοι μάλιστα μας είπαν ότι ‘’αν σας δείξουμε πως τη φτιάχνουμε, μάλλον δε θα τη ξαναπιείτε’’ , γεγονός που δε μας πτόησε καθόλου:

Η βόλτα στους ανεμόμυλους της χώρας μας απέδειξε γιατί αυτό ήταν το κατάλληλο σημείο για να χτιστούν. Ο αέρας δεν έκοβε από πουθενά. Το μέρος μας χάρισε όμως πολύ σπουδαίες εικόνες:

Από την απέναντι πλευρά αυτη τη φορά:

Το βράδυ, που ξεκίνησε από μια βόλτα στην Αιγιάλη και μερικά ποτάκια στο πασίγνωστο «Que» δεν επαναλάβαμε τις χθεσινές απώλειες, ανακαλύψαμε ωστόσο το αφτερ της Αμοργού, το «Μποτίλια» στο οποίο κατέληγαν όλοι, και φροντίσαμε να γνωριστούμε επίσης πολύ καλά...


4η μέρα
Το μπάνιο δεν έπρεπε να ξαναχαθεί, έτσι και έγινε. Το λεωφορείο μας άφησε στο δρόμο πάνω από τον Άγιο Παύλο, όπου κάναμε τη πρώτη βουτιά και ήπιαμε το καφεδάκι μας. Ωραία νερά σε μια ιδιαίτερη ακόμα παραλία:

Το μεσημέρι πήραμε το καραβάκι για να περάσουμε απέναντι στη «Νικουριά», ένα από τα δύο κοντινά νησιά στην Αμοργό, το οποίο πέρα από μια καλή παραλία δε διέθετε κάτι άλλο. Έμαθα ότι τα επόμενα χρόνια υπήρξε εκμετάλλευση στη συγκεκριμένη νησίδα, μέχρι και μαγαζί που διέθετε ξαπλώστρες…

Επιστροφή στη χώρα, φαγητό, ανασύνταξη και ένα ακόμα υπέροχο βράδυ που ξεκίνησε με πενιές από το Καθ’ οδόν. Βραδιές που ξέρει μόνο η Αμοργός να προσφέρει:

5η μέρα
Δεν είχαμε επιβεβαιώσει ακόμα τις πληροφορίες για τη καλύτερη παραλία του νησιού, το γνωστό σε όλους «Μούρο», κάτι που θα διαπιστώναμε λίγη ώρα αφότου μας άφησε το λεωφορείο. Αφού πήραμε το καφεδάκι μας από τη καντίνα ξεκινήσαμε το μονοπάτι:

Απίστευτη θέα για ακόμα μια φορά, καταπράσινα νερά, σκούρο βότσαλο και άμμος. Όντως μιλάμε για τη πιο όμορφη παραλία του νησιού:

Κολυμπήσαμε και την ευχαριστηθήκαμε μέχρι το απόγευμα. Στο γυρισμό περάσαμε και από τα «Μουράκια», τη διπλανή παραλία με εξίσου υπέροχα νερά.

Γυρίσαμε ενθουσιασμένοι στη χώρα για ανασύνταξη και ένα ακόμα αλησμόνητο βράδυ στο «Μπαγιόκο» και τα υπόλοιπα μπαράκια:

6η μέρα
Την επομένη θέλαμε να φτάσουμε από την άλλη πλευρά του νησιού, αυτός ήταν ο λόγος που νοικιάσαμε αυτοκίνητο, καθώς η συγκοινωνία προς τα χωριά κυρίως που θέλαμε να δούμε ήταν αραιή έως ανύπαρκτη. Φτάσαμε Αιγιάλη και κατευθυνθήκαμε προς τη παραλία της «Λεμβρωσού». Τίμια θάλασσα, και ακόμα πιο τίμιο το μπαράκι με τις μουσικάρες και τις παγωμένες μπύρες από πάνω. Απέναντι η θέα της Αιγιάλης:

Μετά το μεσημέρι, πήραμε την ανηφόρα για τα πολύ όμορφα χωριά που βρίσκονται ακριβώς από πάνω. Η αρχή έγινε από τα Θολάρια:

Καταπληκτικό χωριό:

Όπου κάναμε τη βόλτα μας και καταλήξαμε στο «Πανόραμα» να δοκιμάζουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ πατατάτο & λεμονάτο, δύο αυθεντικά Αμοργιανά πιάτα:

Και στη συνέχεια φτάσαμε στη «Λαγκάδα», ακόμα ένα υπέροχο χωριό, όπου για καλή μας τύχη πετύχαμε και πανηγύρι στη πλατεία. Μα γίνεται 15Αυγουστο σε νησί και να μη πετύχεις πανηγύρι;

7η μέρα
Τελευταία μέρα, και η αρχή έγινε από τη «Καλοταρίτισσα». Η πρώτη βουτιά, το καφεδάκι, αλλά και η σπεσιαλιτέ της παραλίας που ακούει στο όνομα «Τηγανιτή τυρόπιτα» από τη καντίνα (κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε, θα δείτε ουρές) ήταν η καλύτερη αρχή:

Λίγες ώρες μετά απολαύσαμε την απομόνωση και τη θάλασσα της δεύτερης νησίδας της Αμοργού, τη «Γραμβούσα». Εντελώς ανοργάνωτο μέρος με βαθιά γαλανά νερά:

Στο γυρισμό είχαμε μια αναποδιά με τη βάρκα, κάτι που μας κόστισε ευτυχώς καμιά ώρα παραπάνω στο νησί. Το γνωστό «Ναυάγιο» το είδαμε και το φωτογραφήσαμε μόνο περνώντας από το δρόμο. Είναι ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογραφίες, το οποίο δε συνίσταται για μπάνιο όμως καθώς έχει σχεδόν πάντα αρκετή βρωμιά:

Το βράδυ στη χώρα μας βρήκε σχεδόν λυπημένους, να χαιρετάμε φίλους και γνωστούς με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε στο νησί σύντομα.


8η μέρα
Ξυπνήσαμε, ετοιμάσαμε αποσκευές και κάναμε μια βόλτα στη χώρα για να πιούμε τις τελευταίες μας μπυρες εκεί:

Πήγαμε στο «Καλογερικό» σημείο στη πάνω είσοδο της χώρας με απίστευτη θέα προς το μοναστήρι και την Αγία Άννα:

Νωρίς το απόγευμα ήμασταν στα Κατάπολα, με τα μούτρα κατεβασμένα.

Το seajet με τη τρίωρη καθυστέρηση φρόντισε να μας σπάσει κι άλλο τα νεύρα. Ευτυχώς πετούσαμε την επομένη από Σαντορίνη…

 

[psilos3]

2016: (Αμοργός πράξη δεύτερη)


Ήταν η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το νησί και οφείλω να πω οτι περίμενα αυτή τη στιγμή πως και πως, μετά από το καλοκαίρι του 2013. Είναι το μόνο μέρος που αντιμετώπιζα πάντα με τόση νοσταλγία, και είμαι χαρούμενος που κατάφερα να ξαναπάω. Δεδομένο επίσης είναι ότι θα ξαναπάω.

Μέρα πρώτη - άφιξη:

Ο Σκοπελίτης έφυγε από τη Δονούσα με -ευτυχώς- καλή θάλασσα. Σε κάτι περισσότερο από μια ώρα αντικρύζαμε το νησί:

Κατεβήκαμε από το Σκοπελίτη στο λιμάνι της Αιγιάλης:

όπου και χωρίς να το σκεφτούμε στρωθήκαμε για το απαραίτητο καλωσόρισμα με ψημένη στο πασίγνωστο Αμοργιαλό:

Πήραμε το λεωφορείο και ανεβήκαμε στη χώρα όπου και είχαμε κανονίσει διαμονή τριών νυχτών. Τακτοποιηθήκαμε κι ετοιμαστήκαμε για έξω, νύχτα πλέον, να περπατήσουμε τα στενάκια της χώρας που είχαμε τόσο αγαπήσει και δεθεί. Σχεδόν όλα ήταν ίδια, όπως τ’ αφήσαμε:

Καθ’ οδόν, Τζιτζίκι, Μπαγιόκο και Μποτίλια φρόντισαν να κάνουν το βράδυ μας τέλειο:

Μέρα δεύτερη:

Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε με περίπου 24 βαθμούς και ομίχλη στη χώρα, ουδεμία σχέση δηλαδή με τέλος Ιουλίου γεγονός φυσικά που δε μας πτόησε καθόλου. Ήπιαμε το καφέ μας και αφού άνοιξε ο καιρός αναλωθήκαμε σε βόλτες στη χώρα, καθώς οι προτάσεις μου για μπάνιο έπεσαν στο κενό:

Να γιατί αγαπήσαμε την Αμοργό. Να γιατί μένουμε στη χώρα της:

Και να γιατί αγαπάμε τις Κυκλάδες και την απλότητα τους. Το λευκό μαζί με το γαλάζιο:

Περάσαμε από τη Λόζα:

Φτάσαμε μέχρι το Καλογερικό για τις απαραίτητες φωτογραφίες:

Ακόμα μια πολυαγαπημένη μου:

Κάναμε στάσεις για τις απαραίτητες ψημένες και κατεβήκαμε πάλι προς την άλλη είσοδο της χώρας. Υπενθυμίζω, εδώ είναι η καλύτερη ψημένη που δοκιμάσαμε:

Απόλυτα Κυκλαδίτικη ομορφιά:

Τι μπορεί να πει κανείς για τη Χώρα Αμοργού;

Καταλήξαμε νωρίς το απόγευμα στο «Τραντζιστοράκι» ένα μεζεδοπωλείο στο καλύτερο ίσως σημείο του κεντρικού δρόμου της χώρας, που με χαρά διαπιστώσαμε ότι είχε αλλάξει από τη προηγούμενη επίσκεψη μας στο νησί:

Πιάσαμε ένα τραπέζι το οποίο ούτε θυμάμαι πόσες φορές γέμισε και άδειασε, καθώς το απόγευμα έγινε ξημέρωμα με συνοπτικές διαδικασίες. Τι νομίζετε, εύκολα σηκώνεσαι από εκεί; Με τέτοια ψημένη και τέτοιους μεζέδες ήταν αναπόφευκτο:

Μέρα τρίτη:

Την επομένη και ο καιρός εξακολουθούσε να μη μας κάνει το χατίρι. Έπρεπε μάλιστα να μεσημεριάσει για να βγει ο ήλιος και αυτός μάλιστα δειλά. Είπαμε, ο καιρός στην Αμοργό είναι μια ξεχωριστή ενότητα που πρέπει να αναλυθεί κάποια στιγμή. Οι εκκλήσεις μου για παραλία έμειναν γι' ακόμα μία φορά αναπάντητες, αν και σίγουρα δε μας έλειπε το μπάνιο καθώς θα ακολουθούσαν κι άλλες διακοπές, οπότε κάναμε άλλη μια μέρα αυτό που θέλαμε περισσότερο.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα στη χώρα, κάνοντας τη πρώτη στάση μας μετά το καφέ για να ακούσουμε μερικές πενιές. Είναι μια υπέροχη εικόνα που συναντάει κανείς πολύ συχνά στη χώρα της Αμοργού, και η προσωπική μου επιδίωξη από τότε κιόλας:

Πήραμε το στενάκι που ανεβαίνει στη Καλλιστώ:

Και δε μπορέσαμε να αντισταθούμε σε ένα παραδοσιακό γλυκάκι:

Συνεχίσαμε τις βόλτες μας:

Ανεβήκαμε στους ανεμόμυλους μιας και ήμασταν κοντά:

Για να βγούμε μερικές φωτογραφίες με φόντο τη χώρα:

Κάπου εκεί άρχισε να μας κάνει το κέφι ο ήλιος:

Βοηθώντας μας να καταλήξουμε στα πολύ όμορφα στενάκια της χώρας για μερικές μπυρίτσες:

Το βαρύ κάθισμα στο Τραντζιστοράκι συνεχίστηκε για δεύτερο απογευματόβραδο, έχοντας γίνει πλέον κάτι περισσότερο από γνωστοί, με κόσμο και φίλες / φίλους να πηγαινοέρχονται στο τραπέζι μας. Η βραδιά ήταν εξίσου όμορφη με πέρασμα από τα γνωστά στέκια, διαπιστώνοντας όμως ότι το νησί δεν ασφυκτιούσε από κόσμο, κάτι που μάλλον θα γινόταν την επόμενη εβδομάδα ενόψει Αυγούστου:

Μέρα τέταρτη - Αναχώρηση:
Η τελευταία μέρα βεβαίως δε θα μπορούσε να μας βρει διαφορετικά. Αν ήταν να κάνουμε κάτι άλλο θα το είχαμε κάνει τις προηγούμενες, συνεπώς μερικές τελευταίες βόλτες, ψημένες και μεζέδες στη χώρα ήταν και το κλείσιμο του τριημέρου:

Μπήκαμε στο πειρασμό βέβαια να παρατείνουμε τις διακοπές μας άλλες 2 μέρες, παίρνοντας το πλοίο για Φολέγανδρο, κάτι που τελικά δε κάναμε και μετανιώσαμε και οι δύο. Έπρεπε να ακυρώσουμε πλοία, αεροπλάνα κτλ. με το κόστος να ανεβαίνει αρκετά…

Έτσι κατεβήκαμε στα Κατάπολα για να περιμένουμε το Seajet που για πολλοστή φορά στη ταξιδιωτική μας ζωή δεν ήρθε στην ώρα του, κάνοντας με να βρίζω για τα 50€ που κοστολογούν το δρομολόγιο μέχρι τη Σαντορίνη απέναντι, όπου το βραδάκι θα πετούσαμε πίσω για τα σπίτια μας:

Η δεύτερη φορά στην Αμοργό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια επιβεβαίωση όσων είχαμε καταλάβει από τη πρώτη, κάτι που μας έκανε ιδιαίτερα χαρούμενους και πάντα ανυπόμονους για επιστροφή!