Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

Άγιος Ευστράτιος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2020

Διάρκεια: 2 μέρες



Δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήταν αυτό που με τράβηξε περισσότερο στο να ταξιδέψω στον Άη Στράτη. Σίγουρα η προσδοκία μου να δω όσο το δυνατόν περισσότερα νησιά γίνεται, ακόμα περισσότερο η έμφυτη περιέργεια μου για το άγνωστο, ωστόσο αυτή τη φορά δεν αρκούσε μόνο αυτό.

Το μεγαλύτερο ίσως έναυσμα ήταν η συγκινητική περιγραφή του Χρόνη Μίσσιου από το βιβλίο του, όπου διαβάζοντας την ένα ξημέρωμα του Νοέμβρη με έκανε να νιώσω πολλά περίεργα και παραδόξως όμορφα συναισθήματα:

Όμορφα ακόμα και για τη μικρή γωνιά αυτής της χώρας, για ένα πολύ ιδιαίτερο, ταλαίπωρο και ελάχιστα προβεβλημένο νησί, το οποίο αποτέλεσε τόπο εξορίας, φυλακής και βασανισμού. Ένα τόπο μαρτυρίου που έχει αφήσει ακόμα και στο σήμερα τα στίγματα του.

Μου το είπε άλλωστε και η πρώτη ιδιοκτήτρια που μίλησα ψάχνοντας για δωμάτιο στο τηλέφωνο: «Το νησί μας είναι σκληρό, δεν είναι για τρεις μέρες μόνος», χωρίς να μπορώ φυσικά να καταλάβω το λόγο που το ανέφερε. Ίσως ήθελε να με αποτρέψει, ίσως ήθελε να δώσει αλλού το δωμάτιο, δε ξέρω. Εγώ πάλι λέω ότι καλοκαίρι σε νησί και άσχημα δε γίνεται!

Τελικά ούτε τρεις μέρες πήγα ούτε μόνος, μπορώ να πω με σιγουριά πλέον όμως ότι δικαιώθηκα απόλυτα για την επιλογή μου βλέποντας εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, εικόνες μοναδικές που μόνο νησιά της άγονης γραμμής σα τον Άη Στράτη μπορούν να προσφέρουν.




Μέρα πρώτη


Φτάσαμε αεροπορικώς στη Μύρινα της Λήμνου από τη Θεσσαλονίκη, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι είχαμε 2-3 ώρες στη διάθεση μας βολευτήκαμε για καφεδάκι στη διπλανή στο λιμάνι παραλία, για να είμαστε κοντά.

Νωρίς το μεσημέρι ήρθε το πλοίο της γραμμής το οποίο είχε αρκετό κόσμο και οχήματα να επιβιβάσει με τελικό προορισμό το Λαύριο. Περιμέναμε τη θερμομέτρηση σε όχι και τόσο χαλαρές αποστάσεις, λόγω των καινούριων συνθηκών:

Το δρομολόγιο από και προς το νησί με το συγκεκριμένο πλοίο εκτελείται τέσσερις φορές την εβδομάδα τους θερινούς μήνες. Υπάρχει επίσης καθημερινή σύνδεση με ακόμα ένα «θρύλο» του Αιγαίου με το όνομα Αιολίς!

Μετά από μια ώρα και κάτι ήσυχης πλεύσης, αντικρύσαμε τις πρώτες εικόνες του ηφαιστειογενούς σύστασης νησιού:

Φτάνοντας κοντά στο σχετικά πρόσφατο λιμενοβραχίονα. Απ’ ότι διάβασα στο μουσείο κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90 (!) :

Αντικρύζοντας τον οικισμό στο σύνολο του:

Το πλοίο δυσκολεύτηκε λίγο να δέσει, καθώς επιβεβαιώθηκε αυτό που είχα διαβάσει και δε το περίμενα, ότι το εκτόπισμα του είναι μεγάλο για το βάθος του λιμανιού του Άη Στράτη, ακουμπώντας σχεδόν στην άμμο:

Δέσαμε και αποβιβαστήκαμε προκειμένου να βρούμε το κατάλυμα μας.

Εδώ οφείλω να πω ότι η επιλογή μου ήταν ιδανική, καθώς από τη πρώτη στιγμή φάνηκε η φιλοξενία και η συγκαταβατικότητα του ιδιοκτήτη. Η εξωφρενικά χαμηλή τιμή για τα μέσα Αυγούστου ήταν αντιστρόφως ανάλογη με το κατάλυμα μας, ένα υπέροχο διαμέρισμα με όλο το σχετικό εξοπλισμό, σε μια κατάφυτη και πολύ προσεγμένη αυλή.

Τακτοποιηθήκαμε γρήγορα και ξεκινήσαμε για τη παραλία μιας και ήταν πλέον προχωρημένο μεσημέρι. Προχωρήσαμε στο χωμάτινο δρόμο που περνούσε μπροστά από το διαμέρισμα μας:

Φτάνοντας λίγα λεπτά μετά στο χαρακτηριστικό γεφυράκι του χωριού:

Δίπλα του εκτείνεται η παραλία του λιμανιού. Ήσυχη, χωρίς φυσική σκιά, με οργάνωση από πλευράς δημοτικής αρχής (ομπρέλες, ντουζιέρες, χώροι να αλλάξεις, αλλά όχι τουαλέτες):

Η πρώτη βουτιά στο νησί ήταν γεγονός:

Λίγο μετά όμως ένιωσα τη δίψα να με κυριεύει. Όχι τίποτε άλλο, είχαμε και πόσες ώρες στο νησί και δεν είχα ανοίξει ακόμα μπύρα, γεγονός ανεπίτρεπτο. Πήρα το δρόμο λοιπόν προς το πλησιέστερο μίνι μάρκετ, περνώντας από το χαρακτηριστικό καφέ – ταβέρνα «βεράντα» το οποίο λειτουργεί όλο το χρόνο:

Μπήκα στο πεζόδρομο του χωριού:

Βλέποντας την εκκλησία με τα έντονα κυκλαδίτικα στοιχεία:

Αφού ψώνισα τα απαραίτητα επέστρεψα στην όμορφη παραλία για να συνεχίσω το μπάνιο:

Όπου λίγο μετά προσέγγισε το λιμάνι το Αιολίς, στα πλαίσια του καθημερινού δρομολογίου από το νησί της Λήμνου:

Καθίσαμε μέχρι το απόγευμα όπου η πείνα έκανε την εμφάνιση της. Έτσι πήραμε το δρόμο προς το κέντρο του οικισμού:

Το υπέροχο παραλιακό γήπεδο μπάσκετ με προκάλεσε αμέσως:

Δίπλα, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα οι πάπιες του οικισμού βολτάρανε αμέριμνες:

Προχωρήσαμε προς το μικρό λιμανάκι όπου δένουν οι βάρκες:

Αντικρύζοντας οικήματα όμορφης αρχιτεκτονικής, βορείου Αιγαίου, από τα λίγα που είχαν μείνει στο νησί:

Σα να μην έφταναν όλα τ’ άλλα, τη νύχτα της 20ής Φεβρουαρίου του 1968, χτύπησε τον Άγιο Ευστράτιο σεισμός έντασης 7,1 Ρίχτερ, ρημάζοντας σχεδόν τα πάντα και αφήνοντας στο πέρασμα του αρκετούς νεκρούς, τραυματίες και άστεγο σχεδόν το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού του νησιού, το οποίο αναγκάστηκε να μείνει τα επόμενα δύο χρόνια σε αντίσκηνα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική στο χωριό (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), παρά μόνο πανομοιότυπα οικήματα.

Συνεχίσαμε τη μικρή βόλτα μας:

Ανεβαίνοντας λίγο πιο πάνω για μερικά πολύ πετυχημένα στιγμιότυπα:

Όπως μόνο τα ελληνικά νησιά μπορούν να προσφέρουν:

Στο βάθος το Αιολίς ετοιμάζεται για το επόμενο δρομολόγιο:

Το καμπανάκι όμως είχε χτυπήσει, η πείνα είχε κυρίαρχο ρόλο οπότε και με συνοπτικές διαδικασίες πιάσαμε ένα τραπέζι στο ταβερνάκι του «Αρτεμώνα» ακριβώς μπροστά στη μαρίνα του νησιού.

Είναι γεγονός πως ο Άη Στράτης είναι γνωστός ψαρότοπος, αλλά και γενικότερα έχει ιδιαίτερα καλή κουζίνα όπως και η γειτονική Λήμνος άλλωστε. Είχα διαβάσει για τους περίφημους κεφτέδες του Αρτεμώνα, πιάτο που περίμενα πως και πως, μαζί με τη ντόπια μπύρα που παράγεται στο νησί, στο οποίο όμως στάθηκα άτυχος, καθώς είχε χαλάσει η φετινή παρτίδα. Να ήταν το μόνο που είχε χαλάσει το 2020…

Φάγαμε περίφημα συνοδεία μπύρας, σαλάτας με τοπικά λαχανικά, πατάτας κομμένης στο χέρι, αλλά και του περίφημου Λημνιού τυριού με το όνομα «Μελίχωρο» σε σαγανάκι:

Επιστρέψαμε αργά το απόγευμα στο δωμάτιο, για την απαραίτητη ξεκούραση την οποία χρειαζόμασταν, βλέποντας τη δύση του ηλίου στη καταπράσινη αυλή μας.

Το βράδυ μια σύντομη βόλτα για μερικές μπύρες και μια κρέπα στο «βεράντα» ήταν αρκετή. Δε χρειάζονται και πολλά…



Μέρα δεύτερη


Ξύπνησα ορεξάτος. Είχα διάθεση να καταφέρω να δω όσα περισσότερα γίνεται στο νησάκι, έχοντας διαβάσει και ρωτήσει τις απαραίτητες πληροφορίες. Φυσικά τα πράγματα πάντα δε βγαίνουν όπως τα σχεδιάζουμε…

Ξεκίνησα με στόχο να πεζοπορήσω προς τα βόρεια του νησιού. Στόχος μου ήταν να δω το περίφημο «Δάσος με τις βελανιδιές», ένα από τα πολλά διάσπαρτα δρυόδαση που υπάρχουν στο νησί. Πήρα το χωματόδρομο προς Αλωνίτσι, ξεκινώντας τη δύσκολη ανηφόρα κι έχοντας αριστερά – δεξιά μου διάφορα μικρότερα αλσύλλια:

Όσο προχωρούσα τόσο απομακρυνόμουν από τον οικισμό:

Στο νησί δε συναντάει κανείς δρόμους εκτός, παρά μόνο χωματόδρομους που μπορείς να διασχίσεις με 4Χ4 με τις αντιστοιχες ταμπέλες να προειδοποιούν γι αυτό:

Ευτυχώς λίγα χιλιόμετρα μετά άρχισα να καταλαβαίνω το λάθος μου, ότι δε πήρα το μονοπάτι αλλά τον κανονικό δρόμο, γεγονός που καθιστούσε το όλο εγχείρημα αμφίβολο. Είχα επίσης τον ήλιο να καίει πάνω μου χωρίς λύπηση και χωρίς κάποια σκιά, παίρνοντας έτσι ένα δείγμα του αφιλόξενου στοιχείου του νησιού. Αποφάσισα με βαριά καρδιά να επιστρέψω:

Χρησιμοποίησα αυτή τη φορά ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούν οι κτηνοτρόφοι, αφού άνοιξα τη περίφραξη, φτάνοντας λίγο μετά στο εκκλησάκι του «Αγίου Μηνά» το οποίο ήθελα έτσι κι αλλιώς να επισκεφτώ:

Προχώρησα ανοίγοντας διστακτικά τη πόρτα του:

Φτάνοντας με δέος ως το οστεοφυλάκιο που βρίσκεται στην αυλή του:

Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη για όλα όσα έβλεπα κι ένιωθα. Εκεί φυλάσσονται τα οστά πολιτικών κρατουμένων οι οποίοι μαρτύρησαν και έχασαν τη ζωή τους από τη πείνα και τις κακουχίες κατά τη περίοδο της κατοχής, αλλά και μετέπειτα. Ο σταθμάρχης του νησιού, σε μία ακόμη πράξη ντροπής είχε παραδώσει τους πολιτικούς εξόριστους στα στρατεύματα κατοχής.

Το σημείο στο οποίο βρίσκεται το ξωκκλήσι προσφέρει πολύ όμορφη θέα:

Έκατσα να ξαποστάσω και να πιώ λίγο νερό, καθώς έφτανε σχεδόν το μεσημέρι:

Βγαίνοντας την απαραίτητη φωτογραφία:

Κατέβηκα τα πολλά σκαλιά προς το χωριό:

Κλείνοντας τη συρματένια πόρτα:

Και συνέχισα παράπλευρα του ρέματος:

Προχωρώντας μέσα από τις γειτονιές με τα όμορφα μικρά σπιτάκια, γεμάτα πράσινο και λουλούδια, με το μεσημεριανό φαγητό που μαγειρεύονταν να μυρίζει έντονα. Αντάλλαξα μερικούς χαιρετισμούς με τους κατοίκους που πέτυχα εκείνη την ώρα και συνέχισα. Αισθανόμουν πολύ οικεία και όμορφα:

Απέναντι μου το ξωκκλήσι που ήμουν προ ολίγου φάνταζε μακρινό:

Ανέβηκα το δρομάκι που οδηγεί στο «Μουσείο Δημοκρατίας» το οποίο γνώριζα ότι είναι κλειστό και ανοίγει το απόγευμα:

Προχώρησα προς το σημαντικό αξιοθέατο που ονομάζεται «Μαράσλειος Σχολή» και αποτελεί έργο της Αδελφότητας Αγιοστρατιτών της Αιγύπτου, με σημαντική δωρεά του εθνικού ευεργέτη Γρηγορίου Μαρασλή. Είναι από τα λίγα διασωθέντα κτήρια του σεισμού:

Διαπίστωσα ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη με αλυσίδα:

Βέβαια αυτά δεν αποτελούν εμπόδια για έναν κυνηγό ερασιτέχνη φωτογράφο, πεπειραμένο travel blogger, πυροβολημένο ταξιδιώτη όπως εγώ, οπότε με τη πατροπαράδοτη μέθοδο της «μαντραπήδας» βρέθηκα εντός λίγες στιγμές μετά:

Έβγαλα μερικές φωτογραφίες, όπου δυστυχώς η εικόνα της εγκατάλειψης ήταν φανερή:

Βρήκα μια ωραία σκιά όπου ξεκουράστηκα για λίγο πριν συνεχίσω, βλέποντας τη θέα προς τη παραλία:

Βγήκα έξω και προχώρησα στη πολύ απότομη ανηφόρα,

προς το ελικοδρόμιο και το νεκροταφείο του οικισμού:

Λίγο μετά ήμουν μπροστά στο πρώτο:

Συνεχίζοντας τη πορεία μου προς το μονοπάτι με την υποτυπώδη περίφραξη:

Που οδηγεί στις δύο πολύ όμορφες και διπλανές στον οικισμό παραλίες. Ειδικά η δεύτερη με τα δεντράκια συνίσταται για μπάνιο έως και ελεύθερο camping:

Προχώρησα προς το νεκροταφείο μπαίνοντας μέσα:

Ευρισκόμενο στο ψηλότερο σημείο προσφέρει την απόλυτη θέα προς το απέραντο γαλάζιο:

Τις διπλανές όμορφες παραλίες:

Και κατεβαίνοντας δίπλα από το αλεξικέραυνο:

Θέα προς όλο τον οικισμό:

Δεν έλειψαν οι φωτογραφίες παλιμπαιδισμού και εκεί:

Βλέποντας απέναντι τη παραλία κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψω:

Κατεβαίνοντας και πάλι από τη Μαράσλειο σχολή:

Παίζοντας λίγο με τους καθρέφτες του δρόμου:

Πέρασα από το Μουσείο Δημοκρατίας, το οποίο στεγάζεται στο κτίριο του πρώτου διδακτηρίου του νησιού και στα χρόνια του εκτοπισμού πολιτικών εξόριστων χρησιμοποιήθηκε ως αναρρωτήριο:

Περνώντας πάλι από τις γειτονιές του χωριού:

Και τα ερείπια κτισμάτων κατεστραμμένων από το σεισμό δίπλα μου:

Γειτονιές όμορφες, με όλη τη σημασία της λέξης:

Αφού ήπιαμε ένα καφέ παραλιακά, επιστρέψαμε στο κατάλυμα με την υπέροχη αυλή, προκειμένου να αλλάξουμε για τη παραλία:

Ενοχλώντας το γατούλη που εκείνη την ώρα είχε τη σιέστα του:

Ξαναβρεθήκαμε στο δρόμο, περνώντας το γεφυράκι και το πεζόδρομο:

Πιάνοντας μια ομπρέλα στην όμορφη παραλία:

Κάνοντας τις βουτιές μας την ώρα που έφτανε το Αιολίς:

Και έμπαινε να δέσει:

Απολαύσαμε τη θάλασσα και σηκωθήκαμε λίγες ώρες μετά προκειμένου να κατευθυνθούμε στη ταβέρνα. Δεν έχασα την ευκαιρία καθώς βρήκα μια μπάλα αφημένη για μερικά σουτάκια στο πολύ όμορφο γηπεδάκι. Παλιά μου τέχνη κόσκινο:

Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή που δε φάγαμε ψάρια για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, καθώς η τιμή ήταν ευκαιρία πραγματική και η φρεσκάδα αδιαπραγμάτευτη, ωστόσο μας είχαν κερδίσει τα κεφτεδάκια και τα παραδοσιακά ελληνικά πιάτα του νησιού, αυτή τη φορά συνοδευόμενα από λευκό Λημνιό κρασί:

Προχωρημένο απόγευμα πλέον κι αφού διασταύρωσα ότι το μουσείο δημοκρατίας είχε ανοίξει κατευθύνθηκα προς αυτό. Είχα μάθει πλέον τις διαδρομές ανάμεσα από τα όμορφα σπιτάκια:

Όντως η πόρτα του μουσείου ήταν ανοιχτή, και η είσοδος φυσικά δωρεάν για τους επισκέπτες του:

Το ανοικτό παράθυρο έκανε λιγότερο βαριά την ατμόσφαιρα που δεν ήταν και η καλύτερη λόγω ζέστης άλλα και όσων θα έβλεπα:

Το Μουσείο Δημοκρατίας του Αγίου Ευστρατίου είναι μια βουτιά στην ιστορία της χώρας μας, κυρίως σ’ αυτή που θέλουν αρκετοί να ξεχάσουμε για ευνόητους λόγους:

Είναι όμως και μια αναδρομή στην ιστορία του νησιού. Χαρακτηριστικές είναι οι φωτογραφίες του οικισμού πριν το σεισμό:

Η ιστορική αναδρομή ξεκινά από την έναρξη του νησιού ως τόπο εξορίας και μαρτυρίου:

Δείχνοντας παράλληλα αντίστοιχα μέρη ανά την Ελληνική επικράτεια:

Εκθέτοντας αντικείμενα των εξόριστων:

Αλλά και φωτογραφίες από τη σκληρή καθημερινότητα του νησιού:

Γίνεται επίσης αναφορά για το ρόλο που έπαιξαν οι εξόριστοι στη τοπική κοινωνία, τα όσα πρόσφεραν (πχ διάνοιξη ρέματος χειμάρου) αλλά και τον αποχαρακτηρισμό του νησιού ως τόπο εξορίας κατά τη μεταπολίτευση:

Βγήκα έξω πολύ συγκινημένος και βαρύς με όσα είδα, συνεχίζοντας λίγο ακόμα τη βόλτα στις γειτονιές του Άη Στράτη;

Περνώντας μέσα από το ρέμα αυτή τη φορά:

Βλέποντας το καινούριο γκραφιτι που ολοκλήρωσε πριν λίγο ο καλλιτέχνης:

Μετά την απαραίτητη ξεκούραση και την ετοιμασία, βγήκαμε για ένα ποτό στο Café bar Όμηρος, που φέρνει κάτι από 90s στο μυαλό και λειτουργεί επίσης όλο το χρόνο. Οι τιμές γι’ ακόμα μια φορά στις υπηρεσίες εστίασης του νησιού ήταν αρκετά χαμηλές:

Ακολούθησε μια μικρή βόλτα στο λιμάνι:

Καταλαβαίνοντας δυστυχώς ότι οι ώρες μας στο νησί λιγοστεύουν:

Αναχώρηση


Το δρομολόγιο της επιστροφής του «Αιολίς» προς τη Λήμνο είναι πολύ πρωινό, στις 6:30, ώρα βάρβαρη ακόμα και για καλοκαιρινούς μήνες. Ήμασταν εκεί μισή ώρα νωρίτερα για τις απαραίτητες διαδικασίες καταγραφής. Εισιτήρια εκδίδονται εντός του πλοίου.

Απέναντι μας και στο τοίχο του λιμενοβραχίονα υπάρχουν τα γκράφιτι των διασημοτήτων που πέρασαν εξόριστοι από τον Αη Στράτη, κάτι που μου άρεσε πολύ:

Τάσος Λειβαδίτης, Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Μενέλαος Λουντέμης, Μάνος Κατράκης, Δημήτρης Γληνός, είναι μόνο λίγα από τα τεράστια ονόματα των γραμμάτων και των τεχνών που πέρασαν από το νησί.

Καθώς ακόμα δεν είχε ξημερώσει:

Και όλα πηγαίναν αργά στο κατάστρωμα του Αιολίς:

Είχα την ευκαιρία για μερικές τελευταίες φωτογραφίες του νησιού:

Το πλοίο λίγα λεπτά μετά ξεκίνησε τη πλεύση του:

Αφήνοντας πίσω το μαρτυρικό βράχο του Άη Στράτη:

Δίνοντας μου μερικές ακόμα εικόνες στην αυγή, ολοκληρώνοντας έτσι τη διαδρομή μου στο νησί:

Έφυγα με χαμόγελο από τον Άη Στράτη, κυρίως για το γεγονός ότι κατάφερα να πάω, όχι όμως επειδή πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα. Ο αρχικός μου σχεδιασμός έλεγε μια μέρα παραπάνω, μέρα την οποία προβλέπω ότι θα μπει σε μελλοντικό ταξίδι, μιας και συνδυάζεται πολύ εύκολα με τη Λήμνο στην οποία έχω εξίσου αρκετά να δω ακόμα.

Ο Άη Στράτης μου έβγαλε πολλαπλά συναισθήματα και στοιχεία λόγω της ιστορίας και της διαδρομής του που λίγα νησιά μου έχουν βγάλει. Ο Άη Στράτης μου έφερε εικόνες παλιές, παιδικές, φωτογραφικές μνήμες μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πλέον στο μεγαλύτερο κομμάτι της. Ο Άη Στράτης δεν είναι απλά μια Ελληνική γωνιά. Ο Άη Στράτης είναι η Ελλάδα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 35
• 36
• 37
• 38
• 39
• …

  Go to chapter

  Go
• 59

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 37 of 59

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Φολέγανδρος.

Επίσκεψη : Αύγουστος 2012

Διάρκεια 4 μέρες



Άφιξη - Μέρα πρώτη

Φτάσαμε στο λιμάνι ή «Καραβοστάσι» λίγο μετά τις επτά το απόγευμα με το (φυσικά) πανάκριβο πλοίο που λέγεται seajet, το οποίο (φυσικά) και καθυστέρησε κάποιες ώρες, σε περίπου μια ώρα από το λιμάνι της Σαντορίνης. Σίγουρα αυτό που βλέπεις κατεβαίνοντας δε σε προδιαθέτει για κάτι αξιόλογο, δεν είναι όμως η αλήθεια:

Πήραμε το λεωφορείο ανεβαίνοντας στη Χώρα που ξέραμε ότι η απόσταση ήταν περίπου 3,5 χιλιόμετρα σε ανηφορικό δρόμο. Κατεβήκαμε στο τέρμα, δηλαδή στο σημείο «Πούντα» της χώρας με την απίστευτη αιγαιοπελαγίτικη θέα, και με ιδιαίτερη ευκολία βρήκαμε το δωμάτιο, όχι όμως την ιδιοκτήτρια. Γνωρίζοντας ότι διαθέτει και μαγαζί εντός του οικισμού, άφησα το φίλο μου με τα πράγματα και πήρα το δρόμο να ρωτήσω. Με το που έκανα κάποια μέτρα βρέθηκα στη κυρίως πλατεία, η εικόνα που αντίκρυσα θα μου μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τι ατελείωτη ομορφιά ήταν αυτή; Αυθεντική κυκλαδίτικη χώρα και η πλατεία στη μέση με την εκκλησία της. Δε περιγράφεται:

Αργότερα διαπίστωσα πως όλη η χώρα της Φολεγάνδρου είναι επί της ουσία μια μεγάλη πλατεία.

Γύρισα στο δωμάτιο με τα κλειδιά στο χέρι, και την ατάκα στο φίλο μου «Κωστάκη θα πάθεις τη πλάκα σου μόλις στρίψεις από κει, παρατάμε τα πράγματα και βγαίνουμε βόλτα». Έτσι κι έγινε, λίγο πριν τις εννιά περπατούσαμε και βολτάραμε στη πλατεία και τα στενάκια, μαγεμένοι απ’ αυτό που αντικρύζαμε και οι δύο. Κάπου εκεί ακούμε από ένα μπαράκι να παίζει Σωκράτη. Δε χρειάζεται να το κουβεντιάσουμε καν και συνεννοούμενοι με τα μάτια μπαίνουμε μέσα και παραγγέλνουμε τεκίλες. Το μαγαζί αυτό ήταν η «Αστάρτη» και με συνοπτικές διαδικασίες γνωριστήκαμε με το αφεντικό, τον Λευτέρη. Επτά χρόνια μετά διατηρούμε ακόμα επαφή, καθώς και πολύς κόσμος έχει πάει συστημένος, αλλά πάνω απ’ όλα ταιριάξαμε στις ιδιοσυγκρασίες. Μετά από λίγα λεπτά φύγαμε για να ετοιμαστούμε, αφού λάβαμε τη διαβεβαίωση του Λευτέρη ότι «όπου και να πάτε το βράδυ εδώ θα καταλήξετε». Δεν είχε καθόλου άδικο. Εκεί καταλήξαμε το βράδυ, και κάθε βράδυ:

Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού το ρακόμελο, το οποίο βράζει σε καζάνι πίσω απ’ το bar. Αφού το συνηθίσαμε μετά το πρώτο βράδυ, καθώς έως τότε δεν υπήρχε στα υπόψιν μας σαν ποτό, μείναμε σ’ αυτό.

Φύγαμε με περίσσια χαρά από την Αστάρτη, και συνεχίσαμε πριν πάμε για ύπνο με βραδινή βόλτα στη χώρα και μερικές μπυρίτσες. Δε δυσκολευτήκαμε καθόλου να μπούμε σε κλίμα διακοπών, και νησιού. Η Φολέγανδρος μας αγκάλιασε. Έρωτας με τη πρώτη ματιά:

Μέρα δεύτερη:

Το πρωί αφού αφίχθηκε και ο τρίτος της παρέας, κάναμε μια βόλτα στη Πούντα για φωτογραφίες και καθίσαμε για παραδοσιακό Ελληνικό καφεδάκι και πρωϊνό στη πλατεία.

Κάναμε κατόπιν μια βόλτα στη χώρα υπό το φως της ημέρας. Γενικότερα η Φολέγανδρος δε σηκώνει καθόλου άγχος, και επιβάλλεται να πας με τους ρυθμούς της:

Πήραμε το μεσημεριανό λεωφορείο και κατεβήκαμε στη παραλία της «Αγκάλης» για να κάνουμε το πρώτο μας μπανάκι στο νησί. Είναι η πιο γνωστή και πιο εύκολα προσβάσιμη, με υπέροχα νερά:

Επιστρέψαμε απόγευμα και αφού ήπιαμε ένα δροσερό ποτάκι στο υπέροχο μπαλκόνι μας:

το φιλοσοφήσαμε και αποφασίσαμε να πάρουμε το στριφογυριστό μονοπάτι και να ανεβούμε στη Παναγιά για να δούμε τη θέα και το ηλιοβασίλεμα. H Παναγία είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Φολεγάνδρου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Βρίσκεται σκαρφαλωμένη στο βράχο πάνω από τη Χώρα, και αποτελεί σημείο αναφοράς της. Σίγουρα θα έχετε δει τις αντίστοιχες φωτογραφίες. Οι εικόνες που ξεδιπλωνόντουσαν από κει στα μάτια μας ήταν υπέροχες:

Ψηλότερα ακόμα και από την εκκλησία της Παναγιάς, όπου κατεβαίνοντας δεν υπολόγισα καλά και πήδηξα ένα τοίχο πάνω από 2.30 ευτυχώς χωρίς συνέπειες:

Ο ήλιος έπεφτε και χάριζε μοναδικές λήψεις:

Κατεβαίνοντας την υπέροχη αυτή διαδρομή, κάναμε και ένα πέρασμα από το «κάστρο», το εξίσου σημείο αναφοράς της χώρας της Φολεγάνδρου. Το Κάστρο είναι το πιο παλιό κομμάτι της Χώρας. Πρόκειται για έναν μεσαιωνικό οικισμό που χτίστηκε για να προστατεύει τους ανθρώπους του νησιού. Τα σπίτια είναι κολλητά το ένα με το άλλο, και για μένα αποτελεί ίσως το κορυφαίο κυκλαδίτικο σκηνικό:

Γυρίσαμε στο σπίτι για ακόμα ένα ποτάκι, και κατόπιν να ετοιμαστούμε για μια ακόμα υπέροχη Αυγουστιάτικη νύχτα στη Φολέγανδρο:

Όχι ότι ήταν άσχημα βέβαια στη βεράντα:

Η νύχτα ξεκίνησε από το μικρό κελάρι, όπου μας σέρβιραν σφηνάκια σε μυστρί (!), σε μια ιδιαίτερη πατέντα και ακολούθως ρακόμελο με παστέλι και στραγάλια, και τελείωσε φυσικά στην Αστάρτη και με βόλτες στο κάστρο, σε ένα καταπληκτικό σκηνικό:

Μέρα τρίτη:

Η επόμενη μέρα είχε επίσκεψη ίσως στη πιο όμορφη παραλία του νησιού, το «Κάτεργο» όνομα και πράγμα, στο οποίο η πρόσβαση γίνεται μόνο με καραβάκι.

Ξεκινήσαμε αφότου ήπιαμε το καφέ μας με την ησυχία μας στη χώρα, και κάναμε τις βόλτες μας. Οι εικόνες ήταν κάθε μέρα και καλύτερες:

Πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στον Καραβοστάση, αφού πρώτα φροντίσαμε να προμηθευτούμε μια ομπρέλα, νερά και μπύρες, καθώς στο Κάτεργο το μόνο που μπορεί να βρει κανένας είναι πέτρα, βότσαλο, θάλασσα και ήλιο. Επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι και ξεκινήσαμε. Σε 20 λεπτά φτάσαμε στην υπέροχη πραγματικά παραλία του Κάτεργου:

Καταλαβαίνει κανείς εύκολα γιατί ονομάζεται έτσι. Μόνο άμμος, πέτρα και καυτός ήλιος:

Φάγαμε μισή ώρα για να καταφέρουμε να στήσουμε την ομπρέλα μας ανάμεσα στις πέτρες, η οποία κατέληξε τελικώς να είναι σκίαστρο για τις μπύρες μας. Το μπάνιο ήταν καταπληκτικό:

Στο γυρισμό περάσαμε και από μερικές σπηλιές του νησιού:

Νωρίς το απόγευμα ήμασταν πίσω στη χώρα, και μετά από βόλτα & μερικές μπυρίτσες στη Πούντα, πήγαμε στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε να βγούμε για φαγητό.

Κάναμε ξανά ένα πέρασμα από τη χώρα:

Και καταλήξαμε τελικά το «Ζέφυρο» στον οποίο είχαμε πάει συστημένοι, και φάγαμε στη πανέμορφη αυλή του μεζέδες, συνοδευόμενους αρχικά με σούμα:

και αργότερα κυκλαδίτικο λευκό κρασί:

Αποχωρήσαμε τραγουδώντας ''όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα'' στα στενά της Φολεγάνδρου. Το κρασί ήταν καλό:

Η συνέχεια της νύχτας είναι πλέον γνωστή, όπως γνωστοί είχαμε γίνει κι εμείς στο νησί και στα μπαρ του. Οι Ισπανίδες που γνωρίσαμε κοιτούσαν απορημένες, μας ρωτούσαν αν είναι κάποια γιορτή και διασκεδάζουμε έτσι, και τι είναι αυτό που πίνουν όλοι στα κανατάκια. Με χαρά της εξήγησα ότι δε χρειάζεται κάποια γιορτή, μας αρκεί ότι είναι καλοκαίρι σε Ελληνικό νησί. Βεβαίως κεράσαμε ένα ρακόμελο στα κορίτσια για να καταλάβουν περι τίνος πρόκειται. Μη μας πουν και αφιλόξενους..:

Η Φολέγανδρος μας είχε αγκαλιάσει με τον τρόπο της.



Μέρα τέταρτη:

Τη τελευταία μέρα το πρόγραμμα πήγε αντίστροφα. Γρήγορα βουτιά στη παραλία δίπλα στο Καραβοστάση, και κατόπιν καφέ και βόλτα στη χώρα για μερικές ακόμη ανεπανάληπτες φωτογραφικές στιγμές:

Η χώρα αυτή δε χορταίνεται με τίποτα, όσο και αν τη γυρίσεις:

Η καθιερωμένη μπύρα στη Πούντα:

Νωρίς το απόγευμα μπήκαμε στο λεωφορείο και αναχωρήσαμε για την «Άνω Μεριά» το τρίτο οικισμό της Φολεγάνδρου, στα 5 χιλιόμετρα απόσταση από τη χώρα. Ο οικισμός αυτός σε ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, σε μια άλλη Ελλάδα, κάτι που αντιλαμβάνεσαι με το που πατάς το πόδι σου εκεί. Ορθώς έχει αναφερθεί σαν ένα «ζωντανό» λαογραφικό μουσείο:

Πολύ ιδιαίτερο και αυτό το μέρος:

Κάναμε τις βόλτες μας και καταλήξαμε στη «Συνάντηση» καθώς εκεί λέγαν οι πληροφορίες μας ότι θα φάμε τα καλύτερα «Ματσάτα», ένα καταπληκτικό Φολεγανδρίτικο πιάτο. Τα ματσάτα είναι το παραδοσιακό ζυμαρικό της Φολεγάνδρου που φτιάχνεται στο χέρι, και μοιάζει πολύ με τις χυλοπίτες, ωστόσο μαγειρεύεται αμέσως μόλις πλαστεί και σερβίρεται με κοκκινιστό κρέας, κατά προτίμηση κόκορα, και άφθονο τριμμένο κεφαλοτύρι. Γαστρονομική πανδαισία, συνοδευόμενη πάντα με ντόπιο ροζέ κρασί:

Είδαμε το ηλιοβασίλεμα στην «Άνω Μεριά» και αποχωρήσαμε:

Μας περίμενε το τελευταίο και πολύ έντονο βράδυ στη χώρα στο γνωστό μας πλέον στέκι. Αφού κοντέψαμε να πιούμε μέχρι και τα φρέον από τα κλιματιστικά και γνωρίσαμε όσο κόσμο δεν είχαμε γνωρίσει ακόμα, μείναμε εμείς κι εμείς στο μπαρ και ο Λευτέρης μου έδωσε εντολή να κλείσω τη πόρτα.
Η φωτογραφία μέσα στο μπαρ της Αστάρτης, δίπλα στο καζάνι με το ρακόμελο:

Το αυτοσχέδιο πάρτυ που στήθηκε με δυνατή Ελληνόφωνη ροκ μουσική -που είναι και το στοιχείο μου- έχω να το θυμάμαι ως σήμερα…


Αναχώρηση:

Ξυπνήσαμε την επόμενη και με βαριά καρδιά και βαρύ κεφάλι αποχωριστήκαμε τη Φολέγανδρο.
Αυτή τη θέα απ το δωμάτιο που μας πήρε τα μυαλα:

Το συγκεκριμένο νησί μου έκλεψε τη καρδιά και είναι σίγουρα στα τοπ των επιλογών μου. Αν θα έπρεπε να επισημάνω κάποια αρνητικά στοιχεία στο νησί, πέρα από τη δύσκολη και πολύ ακριβή πρόσβαση, είναι οι αρκετά υψηλές τιμές του. Ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα και καταστήματα εστίασης είναι τσουχτερά, σε σχέση πάντα και μ’ αυτό που προσφέρουν, κάτι που σημαίνει ότι θέλει πολύ ψάξιμο, οργάνωση και τύχη αν θέλεις να επισκεφτείς το νησί υψηλή σεζόν.

Έως τώρα που γράφεται η ιστορία είναι από τα λίγα μέρη που αγάπησα τόσο και δεν έχει βολέψει να ξαναπάω. Για να δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον…

 

[psilos3]

Αντίπαρος

Επίσκεψη: Αύγουστος 2008 & Αύγουστος 2010

Διάρκεια: Αυθημερόν τη πρώτη, με μία διανυκτέρευση τη δεύτερη.


Ένα νησάκι στα όρια του αστικού μύθου. Ένα νησάκι που όπως φαίνεται εξελίσσεται ραγδαία και δυστυχώς αλλάζει.

Η πρόσβαση στην Αντίπαρο, προϋποθέτει ότι έχεις φτάσει στη Πάρο. Από κει, μπορείς να πάρεις καραβάκι από τη Παροικιά, ή το φερυ από τη Μικρή Πούντα (όπως έγινε δύο φορές στη περίπτωση μας), και μπορείς να περάσεις και το αυτοκίνητο, κάτι που χρειάστηκε μιας και τότε δεν εξυπηρετούσε τόσο καλά το λεωφορείο του νησιού. Μαθαίνω με χαρά ότι πλέον η μετακίνηση στο μικρό κατά τα άλλα νησάκι έχει γίνει καλύτερη.

2008:

Στη πρώτη μας φορά λοιπόν, αφού κάναμε το σύντομο δρομολόγιο με το φερυ περίπου εικοσι λεπτών:

ρίξαμε μια σύντομη ματιά στη χώρα:

και μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το διάσημο σπήλαιο του νησιού, όπου εκτός των άλλων διαθέτει και πολύ ωραία θέα:

Το σπήλαιο βρίσκεται σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από την χώρα της Αντιπάρου και λέγεται επίσης «Σπήλαιο του Αγίου Ιωάννη». Αποτελεί σίγουρα το νούμερο ένα αξιοθέατο της Αντιπάρου. Είναι το μόνο κατακόρυφο σπήλαιο σε όλη την Ευρώπη με βάθος περίπου 85 μέτρων, ένα φυσικό θαύμα που φιλοξενεί τους πιο εκλεκτούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες που το κάνουν ένα από τα ωραιότερα φυσικά μουσεία στην Ελλάδα. Βγάλαμε εισιτήριο και περιηγηθήκαμε κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του. Η εμπειρία ήταν μοναδική:

Στην επιστροφή σταματήσαμε για το μπανάκι μας στον «Άγιο Γεώργιο», μια πολύ όμορφη παραλία του νησιού, με τα χαρακτηριστικά κυκλαδίτικα νερά:

Η θάλασσα ανοίγει την όρεξη όπως λένε, και αυτό που έπρεπε να κάνουμε στο νησί πριν αποχωρήσουμε είναι να βρούμε ένα φιλόξενο τσιπουράδικο. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κάναμε τη βόλτα μας στη χώρα. Δε βλέπεις κάτι το εντυπωσιακό εκεί, η χώρα είναι φλατ και περπατιέται άνετα, σε ένα κυκλαδίτικο σκηνικό. Δεν αργήσαμε να βρούμε αυτό που ψάχναμε:

Αρκετά όμορφα σημεία:

Αναχωρήσαμε για τη Πάρο με τον ήλιο να πέφτει, μένοντας με τη πικρή γεύση ότι έπρεπε να καθίσουμε σίγουρα και εκεί ένα βραδάκι, καθώς είχαμε ακούσει τόσα πολλά για τη νύχτα της.

Το μέλλον βέβαια δε μας άφησε με το ανωτέρω παράπονο...

 

[psilos3]

2010: (Αντίπαρος πράξη δεύτερη)


Δύο χρόνια μετά, η τύχη μας έφερε στα ίδια μέρη. Η διαδρομή γνωστή, Μικρή πούντα, φόρτωμα τα οχήματα και πέρασμα απέναντι. Μόνο που αυτή τη φορά δε θα τη πατούσαμε σαν πρωτάρηδες:

Γνώριμο σκηνικό:

Με το που κατεβήκαμε το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω για επιτόπου διαμονή. Χωρίς πολύ κόπο βρήκα δωμάτια σε τσουχτερή ομολογώ τιμή, προκειμένου να βγάλουμε το βράδυ. Που να ήξερα ο αφελής ότι το βράδυ τελικά θα το βγάλουμε στα Bar…

Τακτοποιηθήκαμε και ξεκινήσαμε για το «Σωρό» μια όμορφη παραλία με φυσική σκιά και γαλανά νερά κοντά σχετικά στη χώρα:

Αφού χαρήκαμε το μπάνιο (και τις μπυρίτσες) μέχρι αργά το απόγευμα, αναχωρήσαμε για τα δωμάτια προκειμένου να ετοιμαστούμε για το βράδυ. Φάγαμε σε μια ταβέρνα στο γνωστό πεζόδρομο της χώρας και κατόπιν αρχίσαμε να βολτάρουμε στα μαγαζιά.

Δεν άργησε να τραβήξει τη προσοχή μας ένα Bar με το όνομα «Λούκι Λουκ» που με χαρά έμαθα ότι υπάρχει ως τα σήμερα. Μπήκαμε γύρω στις δώδεκα, με μια απορία καθώς το μαγαζί ήταν άδειο πέρα για πέρα. Πήραμε τις πρώτες μπύρες, και κατευθείαν ήρθε η 6αδα με τις κερασμένες τεκίλες κάνοντας μας να απορήσουμε. Ο μπάρμαν – ιδιοκτήτης μας είχε καταλάβει και μας έκανε το ψυχογράφημα.

-Πρώτη φορά στην Αντίπαρο μάγκες; Καλώς ήρθατε, έχουμε ώρα μπροστά μας, ακόμα δεν αρχίσαμε….

Όντως δεν είχαμε αρχίσει. Η νύχτα που ακολουθούσε είναι ίσως η αγαπημένη μου σε Ελληνικό νησί, και σίγουρα στις κορυφαίες που έχω περάσει στη ταξιδιωτική μου ζωή.
Δύο ώρες μετά, τα υποβρύχια διαδέχονταν το ένα το άλλο, τα κεράσματα επίσης, και η μουσική λες και την έβαζα εγώ. Από Αρνάκια σε Rammstain, από Τρύπες σε SOAD, και παρεμβάσεις με Panx Romana και Γενιά του Χάους. Γύρω στις 4 το ασφυκτικά γεμάτο bar μας είχε στον αέρα.

Ακριβώς κολλητά ήταν το «The Doors» που το όνομα του τα λέει όλα. Την ώρα που μπήκαμε βέβαια το κλίμα ήταν διαφορετικό, και οι πενιές του Τσιτσάνη μαζί με τη φωνή της Μπέλλου αλλά και η Δραπετσώνα του Μπιθικώτση δονούσαν το χώρο. Περιττό να σας πω ότι είχε κόσμο, γενικότερα πολύ και νέο κόσμο που του έδινε και καταλάβαινε.

Ήταν πραγματικά μια κορυφαία βραδιά που έκλεισε γύρω στις 7 το πρωί με φαγητό στο φούρνο του νησιού. Μετά από λίγη ξεκούραση αναχωρήσαμε για απέναντι. Ακόμα μια φορά βέβαια που δε μας έφτασε καθόλου η παραμονή μας στην Αντίπαρο καταλήγοντας ότι θα ήταν χρήσιμο ένα ακόμη 24ωρο εκεί.

Αναφέρθηκα πολύ στη νύχτα του νησιού καθώς είναι από τα κύρια γνωρίσματα του, ωστόσο πρέπει να σας πω ότι έχω παραλείψει να δω πολύ βασικά πράγματα, όπως την επίσκεψη με το καραβάκι στο Δεσποτικό, τη παραλία στο κάμπινγκ, και κυριότερα να πάω βράδυ στη La Luna, τη θρυλική ντισκοτέκ. Δε της έδωσα το χρόνο που θα ήθελα, όμως είναι κάτι που θα φροντίσω να κάνω έστω και αργά…

 

[underwater]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Πιστεύω ότι θα μου δώσει κάμποσες ιδέες!

Ως φοιτήτρια ταξίδευα αρκετά σε νησιά, 2-3 κάθε χρόνο σίγουρα. Με τα χρόνια το ψιλοπαράτησα το "σπορ". Με κούρασαν τα φέρρυ, οι ώρες που χρειάζεται κανείς για να πάει στα πιο απομακρυσμένα (ακόμα θυμάμαι τις 15 ώρες που είχα κάνει το Λαύριο-Σαμοθράκη-εντάξει, αν είναι να φάω τόσες ώρες στο ταξίδι ας πάω ΝΑ Ασία), οι τιμές μετάβασης (εκτός από κάποια που πάνε και κάμποσες αεροπορικές και δεν υπάρχει μονοπώλιο) κλπ κλπ. Μόνο Κρήτη πηγαίνω αρκετά συχνά (που λόγω μεγέθους δε νιώθεις ότι είσαι σε "τυπικό" νησί) και σπάνια σε κάποιο άλλο.

Περιμένω λοιπόν να πάρω έμπνευση.

 

[psilos3]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία! Πιστεύω ότι θα μου δώσει κάμποσες ιδέες!

Ως φοιτήτρια ταξίδευα αρκετά σε νησιά, 2-3 κάθε χρόνο σίγουρα. Με τα χρόνια το...

Περιμένω λοιπόν να πάρω έμπνευση.

Είμαι σίγουρος, γιατί έχουμε απ' όλα τα καλά, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα, ολίγον από Σποράδες και πιό περίεργα ίσως Συντονίσου!

Στα υπόλοιπα όσα αναφέρεις δυστυχώς δε μπορώ να διαφωνήσω καθόλου.
Αυτή η ντροπή που επικρατεί με τα πλοία, απαράδεκτα τα περισσότερα σε τιμές και παροχές και συνδέσεις, αλλά και οι συνεχώς αυξανόμενες τιμές σε διαμονή και διαβίωση, μας οδηγούν εκτός Ελλάδας, όσο κι αν την αγαπάμε. Δε ξέρω τι να περιμένω από δω και πέρα, μάλλον τίποτα καλύτερο. Ειδικά μετά τις περσινές μου διακοπές και τα λεφτά που έδωσα, σίγουρα θα προτιμήσω να κάνω μια εκδρομάρα στην Ασία π.χ, κάτι που πλέον είναι απολύτως εφικτό.

 

[Gioref]

Μόνο που ξεκινάς την ιστορία με πολυαγαπημένη Ανάφη μπήκε στα favorites αμέσως!

 

[psilos3]

Μόνο που ξεκινάς την ιστορία με πολυαγαπημένη Ανάφη μπήκε στα favorites αμέσως!

Είναι μία από τις πολύ αγαπημένες μου φωτογραφίες, όπως την ήθελα και τη σκεφτόμουν επάνω στο βραχο με μια μπύρα βλέποντας τον ήλιο να πέφτει πίσω απ' τη χώρα της Ανάφης.
Μια απόλυτη στιγμή ευτυχίας που αποτυπώθηκε σε εικόνα
Προφανώς για να κατάλαβες που είναι, έχεις πάει!
Έρχεται σε λίγο αυτό το κεφάλαιο...

 

[Gioref]

Πραγματικά το νησί είναι απίστευτο.. Και είμαι από τους τυχερούς γιατί έχουμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί.. :

 

[psilos3]

Πραγματικά το νησί είναι απίστευτο.. Και είμαι από τους τυχερούς γιατί έχουμε ένα μικρό σπιτάκι εκεί.. :

Όσο κι αν πιστεύω ότι η κατοικία σε ένα παραθεριστικό προορισμό είναι δέσμευση, να πω ότι δε ζηλεύω; Ψέματα θα πω...
Είχε πολλά αξιολάτρευτα σπιτάκια στην Ανάφη, αλλά αυτό που πραγματικά θα ήθελα πολύ να έχω είναι εκείνο το παραθαλάσσιο στο δρόμο για Κλεισίδι, κάτι που αναφέρω και στην ιστορία μου. Οχι ότι με χαλούσε ένα στη χώρα βέβαια... Το νησί είναι όνειρο!

 

[psilos3]

Αμοργός

Επίσκεψη: Αύγουστος 2013, Ιούλιος 2016, Ιούλιος 2018

Διάρκεια: 7 μέρες, 3 μέρες & 2 μέρες αντίστοιχα

Ότι και να γράψω για την Αμοργό είναι λίγο. Δε ξεχωρίζω νησιά, όπως δε ξεχωρίζω εκδρομές, ωστόσο όσοι έχετε διαβάσει τοποθετήσεις μου θα έχετε καταλάβει ότι αυτό το νησί έχει κερδίσει την αγάπη μου ένα κλικ παραπάνω. Ο κύριος λόγος που συνέβη αυτό, δε μπορεί να αποτυπωθεί γραπτώς 100% δυστυχώς, και έχει να κάνει καθαρά με την ενέργεια που σε περιβάλλει, το όμορφο κλίμα που σου μεταδίδει, και τη ζεστασιά του (μεταφορικά μιλώντας μόνο, γιατί άμα φυσάει άστο) ιδιαίτερα στη χώρα.

2013:

1η μέρα
Πρώτη μας φορά στο νησί, ευρισκόμενοι ήδη 7 μέρες σε διακοπές σε Νάξο & Κουφονήσια. Νωρίς το απογευματάκι και το ταχύπλοο της γραμμής έδεσε στα Κατάπολα. Τα 25 λεπτά που κάναμε να φτάσουμε από τα Κουφονήσια ήταν ελάχιστα.

Υπάρχουν πολλά πλοία που μπορούν να σας φέρουν στην Αμοργό αν βρίσκεστε σε κάποιο κοντινό νησί, λιγότερα και σαφώς με μεγαλύτερη ταλαιπωρία αν ξεκινήσετε από Πειραιά, ένα αρκετά πιο γρήγορο μια φορά την εβδομάδα πλέον από τη Ραφήνα, και αν θελήσετε πρόσβαση μέσω κοντινού αεροδρομίου, εξυπηρετεί το κυρίως κοντινό της Σαντορίνης, αλλά και τα μικρότερα της Πάρου και της Νάξου. Από Σαντορίνη υπάρχει το μειονέκτημα ότι φτάνει μόνο το πανάκριβο και πάντα αργοπορημένο seajet.

Ανεβήκαμε στη χώρα με το λεωφορείο (απόσταση 6 χιλιομέτρων από το λιμάνι) και από εκεί μας παρέλαβε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που είχαμε νοικιάσει. Από τη πρώτη κιόλας στιγμή περπατώντας στο «λαβύρινθο» της χώρας, φορτωμένοι με τα πράγματα καθώς δε μπαίνει αυτοκίνητο στα στενά, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε γιατί αυτό το μέρος είναι τόσο πολύ τραγουδισμένο και χιλιοειπωμένο. Αναλογιστείτε μόνο για λίγο πόσα τραγούδια έχουν τη λέξη «Αμοργός» μέσα τους , πράγμα που μόνο τυχαίο δεν είναι:

Η χώρα, αυτό το εκπληκτικής ομορφιάς μέρος του νησιού ξεδίπλωνε τις χάρες της. Το σπίτι που βρήκαμε από καθαρή τύχη ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί, καθώς επρόκειτο για παραδοσιακό Κυκλαδίτικο σπίτι, με αυλή προστατευόμενη από τοίχο, δεντράκια, και το μπάνιο εκτός, λίγο πάνω από τη Λόζα, τη κεντρική πλατεία της χώρας. Στο επίκεντρο των γεγονότων. Παρατήσαμε τις βαλίτσες όπως όπως και βγήκαμε για απογευματινές μπυρίτσες:

Παντού έβλεπες κόσμο να κυκλοφορεί, ωραίο κόσμο. Από όλα τα μαγαζιά άκουγες χαμηλόφωνη μουσική, εξαιρετική μουσική κυρίως από τη χώρα μας. Τα πάντα ήταν πεντακάθαρα και φρεσκοασβεστωμένα, όμορφα σπιτάκια, εκκλησίες και πλατείες, μαγαζάκια με τοπικά προϊόντα, μεζεδοπωλεία, καφέ, εστιατόρια, όλα δεμένα σε αρμονία μέσα σε ένα μοναδικό Κυκλαδίτικο σκηνικό. Δε θέλαμε και πολύ να μαγευτούμε. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είχαμε χτυπήσει κορυφή:

Ετοιμαστήκαμε για το βράδυ και βγήκαμε έξω. Ήταν το πρώτο βράδυ στη χώρα και δεν αργήσαμε να προσαρμοστούμε. Μας έβαλε φυσικά στο κλίμα αμέσως αυτό το υπέροχο απόσταγμα του νησιού που ονομάζεται «ψημένη ρακή» και σερβίρεται παντού, καθώς κολλάει με όλες τις περιστάσεις:

Καταλάβαμε ότι η χώρα κινείται στους ρυθμούς μας όταν είδαμε τη πληθώρα των μαγαζιών/καφενείων που είχανε live. Κάθε νύχτα και άλλο κατάστημα Live. Ρεμπέτικο, λαϊκό και το λεγόμενο έντεχνο. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει κανείς. Μας βρήκε το βράδυ αραχτούς στο «καθ’ οδόν» γεμάτους από τις εξαίρετες μουσικές:

Αμοργός, ένα νησί – σταθμός για πολλούς μουσικούς, γνωστούς και μη!


2η μέρα
Το πρωί σηκωθήκαμε σχετικά με το ζόρι (όπως κάθε πρωί), γιατί τις ημέρες που δεν είχαμε αμάξι έπρεπε να εναρμονιστούμε με το πρόγραμμα των λεωφορείων. Ξεχυθήκαμε λοιπόν στα καλντερίμια της χώρας με κατεύθυνση το τέρμα των ΚΤΕΛ, αφού φροντίσαμε να πάρουμε μερικά φρούτα από το μανάβικο στο κεντρικό, τα οποία φαινόντουσαν δελεαστικότατα.

Η σημερινή μέρα ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη δύο εξαιρετικά διάσημων αξιοθέατων του νησιού, τη μονή της «Παναγίας Χοζοβιώτισσας» και τη παραλία της «Αγίας Άννας», τα οποία συνδυάζονται τέλεια, καθώς είναι σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, αλλά και σε κοντινή απόσταση από τη χώρα.

Λίγα λεπτά μετά το λεωφορείο μας άφησε στο τέρμα, και πήραμε το δρόμο για το μοναστήρι. Τα μάτια μας αντίκρυζαν τέτοια ομορφιά που δυσκολεύομαι πραγματικά να περιγράψω:

Μετά από λίγο δρόμο στο καυτό ήλιο, ξεκίνησε η ανάβαση στα σκαλοπάτια του μοναστηριού:

Η παναγία Χοζοβιώτισσα, στέκει κυριολεκτικά γαντζωμένη πάνω στο βράχο επιβλητική και κατάλευκη με θέα που κόβει την ανάσα. Ιδρύθηκε το 1088, έχει μήκος περίπου 40 μέτρα και πλάτος μόνο 5, κάτι που τη κάνει πολύ ιδιαίτερη:

Ανεβήκαμε τα 300 σκαλιά και φτάσαμε στη πολύ μικρή είσοδο που δε χωράς να περάσεις όρθιος.

Οι κανόνες λένε όπως σε κάθε μοναστήρι ότι απαγορεύονται τα κοντά παντελόνια στους άντρες, και οτιδήποτε άλλο εκτός από μακριά φούστα στις γυναίκες. Στην είσοδο υπάρχει γκαρνταρόμπα για όποιον επισκέπτη φτάσει απροετοίμαστος, γεγονός που μας έκανε να βάλουμε τα γέλια μόλις ντυθήκαμε προβλεπόμενα. Ακόμα θυμάμαι την ατάκα ‘’που πα ρε Τονη Σφήνο με τη καμπάνα’’ για το παντελονάκι που φόρεσαν στους δυο φίλους μου:

Περιηγηθήκαμε στο πολύ όμορφο μοναστήρι και ανεβήκαμε στη ταράτσα του για φωτογραφίες:

Κατεβαίνοντας γνωρίσαμε τον καλόγερο ο οποίος μας καλωσόρισε με ψημένη ρακή. Ο αστικός μύθος λέει ότι την αυθεντική συνταγή την έχει μόνο το μοναστήρι, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει επιβεβαίωση. Εκεί έβγαλα μερικές από τις αγαπημένες και χαρακτηριστικότερες κυκλαδίτικες φωτογραφίες μου. Το παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο:

Κατεβήκαμε ευχαριστημένοι από τη βόλτα μας:

Έτοιμοι να περπατήσουμε ξανά μέσα στον ήλιο, μιας και ήταν περασμένες μία και το μοναστήρι έκλεινε. Λίγο πιο κάτω φτάσαμε στη διασταύρωση που οδηγεί στην «Αγία Άννα»:

Η μοναδική αυτή παραλία με το ομώνυμο εκκλησάκι να στέκει από πάνω της, αποτελεί την επιτομή του απέραντου γαλάζιου, και αποτελείται από δύο ξεχωριστές ας πούμε παραλίες, με κύριο χαρακτηριστικό τα βράχια:

Είναι απίστευτο συναίσθημα να κολυμπάς εκεί και να βλέπεις το μοναστήρι πάνω απ’ το κεφάλι σου:

Υπέροχες εικόνες, ατόφιες, κυκλαδίτικες, που μας ακολουθούν για μια ζωή:

Επιστρέψαμε στη χώρα γεμάτοι ενέργεια, και αφού δοκιμάσαμε τη τοπική κουζίνα και ήπιαμε τις ψημένες μας, πήγαμε για λίγη ξεκούραση. Το βράδυ ήταν μεγάλο:

Και πώς να μην είναι μεγάλο, αφού μιλάμε για νύχτα στην Αμοργό!

Ένα από τα ομορφότερα βράδια στα νησιά, ένα βράδυ ονειρεμένο, στη χώρα του πιο όμορφου νησιού με τη πιο όμορφη χώρα!

Γυρίσαμε αρκετά μαγαζάκια για ψημένες και άψητες, μέχρι που ο δρόμος μας έφερε στο «Μπαγιόκο» ένα πολύ ωραίο 24ωρο καφέ στο τέρμα των λεωφορείων, το οποίο είναι ανοικτό 24 ώρες κάθε μέρα, και απ’ ότι μάθαμε δουλεύει και χειμώνα. Εκεί λοιπόν γράφτηκε ιστορία, καθώς αφού ήπιαμε ότι ήπιαμε στο live με τα ρεμπέτικα που είχε εκείνη τη στιγμή, φτάσαμε μετά να παίζουμε μουσική, να σερβίρουμε, να χορεύουμε με όλο τον κόσμο, σε μια αλησμόνητη παρτάρα που κράτησε μέχρι το ξημέρωμα:

Με κάτι τέτοιες νύχτες αγαπήσαμε τα νησιά, με κάτι τέτοιες νύχτες δεθήκαμε με την Αμοργό!


3η μέρα
Το άλλο μεσημέρι μας βρήκε σε κακή κατάσταση να πίνουμε καφέ στη «Λόζα» και να συζητάμε με παιδιά που είχαμε γνωρίσει χθες βράδυ. Τι να κάνεις, όλα έχουν το τίμημα τους, και το χθεσινοβραδινό ξενύχτι με ότι αυτό συνεπάγεται είχε αφήσει το στίγμα του. Χαλάλι και χίλες φορές χαλάλι. Μια ζωή την έχουμε, και αυτά έχουμε να θυμόμαστε.

Αποφασίσαμε λοιπόν να κινηθούμε εντός χώρας, μιας και το μπάνιο ήταν χαμένη υπόθεση. Σηκωθήκαμε λοιπό και ανεβήκαμε λίγα μέτρα πιο πάνω, στο περίφημο γλυκοπωλείο ‘’Καλλιστώ’’ όχι για να φάμε γλυκό, αλλά για να πάρουμε το κλειδί του κάστρου της χώρας:

Μη φανταστείτε ότι είναι κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, αλλά η όλη φάση να πάρεις το κλειδί και να πας μόνος σου ήταν πολύ σουρεάλ. Ανεβήκαμε λοιπόν για φωτογραφίες στο ψηλότερο σημείο, αφού ξεκλειδώσαμε τη πολύ δύσκολη κλειδαριά μετά από προσπάθεια:

Είχε μοναδική θέα στη χώρα από κει πάνω:

Αφού δυσκολευτήκαμε πολύ (λέμε τώρα) αποφασίσαμε να κινηθούμε και προς την άλλη πλευρά και τους ανεμόμυλους, με την προϋπόθεση να σταματάμε όπου βρίσκουμε σοβαρό καφενείο και να πίνουμε ψημένη.

Χαρτογράφηση της χώρας και των καφενείων της με λίγα λόγια:

Τη καλύτερη ψημένη πάντως, δυνατή και με γεύση που πλησίαζε το κονιάκ, τη βρήκαμε στο καφενείο το οποίο βρίσκεται ακριβώς στη διχάλα, στην επάνω είσοδο της χώρας, και συχνάζουν μόνο ντόπιοι, οι οποίοι μάλιστα μας είπαν ότι ‘’αν σας δείξουμε πως τη φτιάχνουμε, μάλλον δε θα τη ξαναπιείτε’’ , γεγονός που δε μας πτόησε καθόλου:

Η βόλτα στους ανεμόμυλους της χώρας μας απέδειξε γιατί αυτό ήταν το κατάλληλο σημείο για να χτιστούν. Ο αέρας δεν έκοβε από πουθενά. Το μέρος μας χάρισε όμως πολύ σπουδαίες εικόνες:

Από την απέναντι πλευρά αυτη τη φορά:

Το βράδυ, που ξεκίνησε από μια βόλτα στην Αιγιάλη και μερικά ποτάκια στο πασίγνωστο «Que» δεν επαναλάβαμε τις χθεσινές απώλειες, ανακαλύψαμε ωστόσο το αφτερ της Αμοργού, το «Μποτίλια» στο οποίο κατέληγαν όλοι, και φροντίσαμε να γνωριστούμε επίσης πολύ καλά...


4η μέρα
Το μπάνιο δεν έπρεπε να ξαναχαθεί, έτσι και έγινε. Το λεωφορείο μας άφησε στο δρόμο πάνω από τον Άγιο Παύλο, όπου κάναμε τη πρώτη βουτιά και ήπιαμε το καφεδάκι μας. Ωραία νερά σε μια ιδιαίτερη ακόμα παραλία:

Το μεσημέρι πήραμε το καραβάκι για να περάσουμε απέναντι στη «Νικουριά», ένα από τα δύο κοντινά νησιά στην Αμοργό, το οποίο πέρα από μια καλή παραλία δε διέθετε κάτι άλλο. Έμαθα ότι τα επόμενα χρόνια υπήρξε εκμετάλλευση στη συγκεκριμένη νησίδα, μέχρι και μαγαζί που διέθετε ξαπλώστρες…

Επιστροφή στη χώρα, φαγητό, ανασύνταξη και ένα ακόμα υπέροχο βράδυ που ξεκίνησε με πενιές από το Καθ’ οδόν. Βραδιές που ξέρει μόνο η Αμοργός να προσφέρει:

5η μέρα
Δεν είχαμε επιβεβαιώσει ακόμα τις πληροφορίες για τη καλύτερη παραλία του νησιού, το γνωστό σε όλους «Μούρο», κάτι που θα διαπιστώναμε λίγη ώρα αφότου μας άφησε το λεωφορείο. Αφού πήραμε το καφεδάκι μας από τη καντίνα ξεκινήσαμε το μονοπάτι:

Απίστευτη θέα για ακόμα μια φορά, καταπράσινα νερά, σκούρο βότσαλο και άμμος. Όντως μιλάμε για τη πιο όμορφη παραλία του νησιού:

Κολυμπήσαμε και την ευχαριστηθήκαμε μέχρι το απόγευμα. Στο γυρισμό περάσαμε και από τα «Μουράκια», τη διπλανή παραλία με εξίσου υπέροχα νερά.

Γυρίσαμε ενθουσιασμένοι στη χώρα για ανασύνταξη και ένα ακόμα αλησμόνητο βράδυ στο «Μπαγιόκο» και τα υπόλοιπα μπαράκια:

6η μέρα
Την επομένη θέλαμε να φτάσουμε από την άλλη πλευρά του νησιού, αυτός ήταν ο λόγος που νοικιάσαμε αυτοκίνητο, καθώς η συγκοινωνία προς τα χωριά κυρίως που θέλαμε να δούμε ήταν αραιή έως ανύπαρκτη. Φτάσαμε Αιγιάλη και κατευθυνθήκαμε προς τη παραλία της «Λεμβρωσού». Τίμια θάλασσα, και ακόμα πιο τίμιο το μπαράκι με τις μουσικάρες και τις παγωμένες μπύρες από πάνω. Απέναντι η θέα της Αιγιάλης:

Μετά το μεσημέρι, πήραμε την ανηφόρα για τα πολύ όμορφα χωριά που βρίσκονται ακριβώς από πάνω. Η αρχή έγινε από τα Θολάρια:

Καταπληκτικό χωριό:

Όπου κάναμε τη βόλτα μας και καταλήξαμε στο «Πανόραμα» να δοκιμάζουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ πατατάτο & λεμονάτο, δύο αυθεντικά Αμοργιανά πιάτα:

Και στη συνέχεια φτάσαμε στη «Λαγκάδα», ακόμα ένα υπέροχο χωριό, όπου για καλή μας τύχη πετύχαμε και πανηγύρι στη πλατεία. Μα γίνεται 15Αυγουστο σε νησί και να μη πετύχεις πανηγύρι;

7η μέρα
Τελευταία μέρα, και η αρχή έγινε από τη «Καλοταρίτισσα». Η πρώτη βουτιά, το καφεδάκι, αλλά και η σπεσιαλιτέ της παραλίας που ακούει στο όνομα «Τηγανιτή τυρόπιτα» από τη καντίνα (κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε, θα δείτε ουρές) ήταν η καλύτερη αρχή:

Λίγες ώρες μετά απολαύσαμε την απομόνωση και τη θάλασσα της δεύτερης νησίδας της Αμοργού, τη «Γραμβούσα». Εντελώς ανοργάνωτο μέρος με βαθιά γαλανά νερά:

Στο γυρισμό είχαμε μια αναποδιά με τη βάρκα, κάτι που μας κόστισε ευτυχώς καμιά ώρα παραπάνω στο νησί. Το γνωστό «Ναυάγιο» το είδαμε και το φωτογραφήσαμε μόνο περνώντας από το δρόμο. Είναι ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογραφίες, το οποίο δε συνίσταται για μπάνιο όμως καθώς έχει σχεδόν πάντα αρκετή βρωμιά:

Το βράδυ στη χώρα μας βρήκε σχεδόν λυπημένους, να χαιρετάμε φίλους και γνωστούς με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε στο νησί σύντομα.


8η μέρα
Ξυπνήσαμε, ετοιμάσαμε αποσκευές και κάναμε μια βόλτα στη χώρα για να πιούμε τις τελευταίες μας μπυρες εκεί:

Πήγαμε στο «Καλογερικό» σημείο στη πάνω είσοδο της χώρας με απίστευτη θέα προς το μοναστήρι και την Αγία Άννα:

Νωρίς το απόγευμα ήμασταν στα Κατάπολα, με τα μούτρα κατεβασμένα.

Το seajet με τη τρίωρη καθυστέρηση φρόντισε να μας σπάσει κι άλλο τα νεύρα. Ευτυχώς πετούσαμε την επομένη από Σαντορίνη…

 

[psilos3]

2016: (Αμοργός πράξη δεύτερη)


Ήταν η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το νησί και οφείλω να πω οτι περίμενα αυτή τη στιγμή πως και πως, μετά από το καλοκαίρι του 2013. Είναι το μόνο μέρος που αντιμετώπιζα πάντα με τόση νοσταλγία, και είμαι χαρούμενος που κατάφερα να ξαναπάω. Δεδομένο επίσης είναι ότι θα ξαναπάω.

Μέρα πρώτη - άφιξη:

Ο Σκοπελίτης έφυγε από τη Δονούσα με -ευτυχώς- καλή θάλασσα. Σε κάτι περισσότερο από μια ώρα αντικρύζαμε το νησί:

Κατεβήκαμε από το Σκοπελίτη στο λιμάνι της Αιγιάλης:

όπου και χωρίς να το σκεφτούμε στρωθήκαμε για το απαραίτητο καλωσόρισμα με ψημένη στο πασίγνωστο Αμοργιαλό:

Πήραμε το λεωφορείο και ανεβήκαμε στη χώρα όπου και είχαμε κανονίσει διαμονή τριών νυχτών. Τακτοποιηθήκαμε κι ετοιμαστήκαμε για έξω, νύχτα πλέον, να περπατήσουμε τα στενάκια της χώρας που είχαμε τόσο αγαπήσει και δεθεί. Σχεδόν όλα ήταν ίδια, όπως τ’ αφήσαμε:

Καθ’ οδόν, Τζιτζίκι, Μπαγιόκο και Μποτίλια φρόντισαν να κάνουν το βράδυ μας τέλειο:

Μέρα δεύτερη:

Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε με περίπου 24 βαθμούς και ομίχλη στη χώρα, ουδεμία σχέση δηλαδή με τέλος Ιουλίου γεγονός φυσικά που δε μας πτόησε καθόλου. Ήπιαμε το καφέ μας και αφού άνοιξε ο καιρός αναλωθήκαμε σε βόλτες στη χώρα, καθώς οι προτάσεις μου για μπάνιο έπεσαν στο κενό:

Να γιατί αγαπήσαμε την Αμοργό. Να γιατί μένουμε στη χώρα της:

Και να γιατί αγαπάμε τις Κυκλάδες και την απλότητα τους. Το λευκό μαζί με το γαλάζιο:

Περάσαμε από τη Λόζα:

Φτάσαμε μέχρι το Καλογερικό για τις απαραίτητες φωτογραφίες:

Ακόμα μια πολυαγαπημένη μου:

Κάναμε στάσεις για τις απαραίτητες ψημένες και κατεβήκαμε πάλι προς την άλλη είσοδο της χώρας. Υπενθυμίζω, εδώ είναι η καλύτερη ψημένη που δοκιμάσαμε:

Απόλυτα Κυκλαδίτικη ομορφιά:

Τι μπορεί να πει κανείς για τη Χώρα Αμοργού;

Καταλήξαμε νωρίς το απόγευμα στο «Τραντζιστοράκι» ένα μεζεδοπωλείο στο καλύτερο ίσως σημείο του κεντρικού δρόμου της χώρας, που με χαρά διαπιστώσαμε ότι είχε αλλάξει από τη προηγούμενη επίσκεψη μας στο νησί:

Πιάσαμε ένα τραπέζι το οποίο ούτε θυμάμαι πόσες φορές γέμισε και άδειασε, καθώς το απόγευμα έγινε ξημέρωμα με συνοπτικές διαδικασίες. Τι νομίζετε, εύκολα σηκώνεσαι από εκεί; Με τέτοια ψημένη και τέτοιους μεζέδες ήταν αναπόφευκτο:

Μέρα τρίτη:

Την επομένη και ο καιρός εξακολουθούσε να μη μας κάνει το χατίρι. Έπρεπε μάλιστα να μεσημεριάσει για να βγει ο ήλιος και αυτός μάλιστα δειλά. Είπαμε, ο καιρός στην Αμοργό είναι μια ξεχωριστή ενότητα που πρέπει να αναλυθεί κάποια στιγμή. Οι εκκλήσεις μου για παραλία έμειναν γι' ακόμα μία φορά αναπάντητες, αν και σίγουρα δε μας έλειπε το μπάνιο καθώς θα ακολουθούσαν κι άλλες διακοπές, οπότε κάναμε άλλη μια μέρα αυτό που θέλαμε περισσότερο.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα στη χώρα, κάνοντας τη πρώτη στάση μας μετά το καφέ για να ακούσουμε μερικές πενιές. Είναι μια υπέροχη εικόνα που συναντάει κανείς πολύ συχνά στη χώρα της Αμοργού, και η προσωπική μου επιδίωξη από τότε κιόλας:

Πήραμε το στενάκι που ανεβαίνει στη Καλλιστώ:

Και δε μπορέσαμε να αντισταθούμε σε ένα παραδοσιακό γλυκάκι:

Συνεχίσαμε τις βόλτες μας:

Ανεβήκαμε στους ανεμόμυλους μιας και ήμασταν κοντά:

Για να βγούμε μερικές φωτογραφίες με φόντο τη χώρα:

Κάπου εκεί άρχισε να μας κάνει το κέφι ο ήλιος:

Βοηθώντας μας να καταλήξουμε στα πολύ όμορφα στενάκια της χώρας για μερικές μπυρίτσες:

Το βαρύ κάθισμα στο Τραντζιστοράκι συνεχίστηκε για δεύτερο απογευματόβραδο, έχοντας γίνει πλέον κάτι περισσότερο από γνωστοί, με κόσμο και φίλες / φίλους να πηγαινοέρχονται στο τραπέζι μας. Η βραδιά ήταν εξίσου όμορφη με πέρασμα από τα γνωστά στέκια, διαπιστώνοντας όμως ότι το νησί δεν ασφυκτιούσε από κόσμο, κάτι που μάλλον θα γινόταν την επόμενη εβδομάδα ενόψει Αυγούστου:

Μέρα τέταρτη - Αναχώρηση:
Η τελευταία μέρα βεβαίως δε θα μπορούσε να μας βρει διαφορετικά. Αν ήταν να κάνουμε κάτι άλλο θα το είχαμε κάνει τις προηγούμενες, συνεπώς μερικές τελευταίες βόλτες, ψημένες και μεζέδες στη χώρα ήταν και το κλείσιμο του τριημέρου:

Μπήκαμε στο πειρασμό βέβαια να παρατείνουμε τις διακοπές μας άλλες 2 μέρες, παίρνοντας το πλοίο για Φολέγανδρο, κάτι που τελικά δε κάναμε και μετανιώσαμε και οι δύο. Έπρεπε να ακυρώσουμε πλοία, αεροπλάνα κτλ. με το κόστος να ανεβαίνει αρκετά…

Έτσι κατεβήκαμε στα Κατάπολα για να περιμένουμε το Seajet που για πολλοστή φορά στη ταξιδιωτική μας ζωή δεν ήρθε στην ώρα του, κάνοντας με να βρίζω για τα 50€ που κοστολογούν το δρομολόγιο μέχρι τη Σαντορίνη απέναντι, όπου το βραδάκι θα πετούσαμε πίσω για τα σπίτια μας:

Η δεύτερη φορά στην Αμοργό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια επιβεβαίωση όσων είχαμε καταλάβει από τη πρώτη, κάτι που μας έκανε ιδιαίτερα χαρούμενους και πάντα ανυπόμονους για επιστροφή!