Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.661
- Likes
- 50.501
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός
- Προσδοκίες
- Βόρειο Περού
- Photos Βόρειο Περού
- Βόρειο Περού II
- Photos Βόρειο Περού II
- Βόρειο Περού III
- Photos Βόρειο Περού III
- Βόρειο Περού IV
- Photos Βόρειο Περού IV
- Cuelap
- Photos Cuelap
- Βόρειο Περού V
- Photos Βόρειο Περού V
- Βόρειο Περού VI
- Photos Β.Περου by Krekouzas
- Αξιολόγηση 1ου μέρους – Βόρειο Περού
- Τreks σε χαμένες πόλεις, Κούσκο κ περίχωρα
- Photos Cuzco
- Trek Περού
- Photos Trek Περού
- Trek Περού II
- Photos Trek Περού II
- Τρέκ Περού ΙΙΙ
- Photos Τρέκ Περού ΙΙΙ
- Τρέκ Περού ΙV
- Photos Τρέκ Περού ΙV
- Τρέκ Περού V
- Photos Τρέκ Περού V
- Μάτσου Πίτσου
- Photos Μάτσου Πίτσου
- Cuzco II
- Photos Cuzco II
- Choquequirao Τρεκ
- Choquequirao Τρεκ ΙΙ
- Photos Choquequirao Τρεκ ΙΙ
- Choquequirao Τρεκ ΙIΙ
- Photos Choquequirao Τρεκ ΙIΙ
- Rainbow Mountain
- Photos Rainbow Mountain
- Αξιολόγηση 2ου μέρους
- Top 5 by krekouzas
- The White Rock
- Βολιβία - Λίμνη Τιτικάκα
- Photos Βολιβία - Λίμνη Τιτικάκα
- Διαδρομή προς Iskanwaya
- Photos Διαδρομή προς Iskanwaya
- Iskanwaya
- Photos Iskanwaya
- Salar De Uyuni
- Photos Salar De Uyuni
- Laguna Colorada
- Photos Laguna Colorada
- Εθνικό Πάρκο Avaroa
- Photos Εθνικό Πάρκο Avaroa
- Διαδρομή Προς Tupiza
- Photos Διαδρομή προς Tupiza
- Potosi-Sucre
- Photos Potosi-Sucre
- Santa Cruz
- Photos Santa Cruz
- Top 5 Bolivia by Krekouzas
- Samaipata - Vallegrande
- Photos Samaipata - Vallegrande
- Βολιβιανά ΑΤΜs
- Misiones
- Photos Misiones
- Santa Cruz la Vieja
- Photos Santa Cruz la Vieja
- Torata
- Photos Torata
- Αξιολόγηση Βολιβία
- Κεντρικές Άνδεις
- Photos Κεντρικές Άνδεις
- Kεντρικές Άνδεις ΙΙ
- Photos Kεντρικές Άνδεις ΙΙ
- Vilcashuaman
- Photos Vilcashuaman
- Quinua-Lima
- Photos Quinua-Lima
- Αξιολόγηση 4ου μέρους
- Ushuaia
- Κρουαζιέρα Ανταρκτική
- Κρουαζιέρα Ανταρκτική ΙΙ
- Ανταρκτική
- Photos Ανταρκτική
- Ανταρκτική ΙΙ
- Photos Ανταρκτική ΙΙ
- Ανταρκτική ΙIΙ
- Photos Ανταρκτική ΙIΙ
- Ανταρκτική ΙV
- Photos Ανταρκτική ΙV
- Ανταρκτική V
- Photos Ανταρκτική V
- Ανταρκτική VI
- Photos Ανταρκτική VI
- Back to Ushuaia
- Last Day Ushuaia
- Αξιολόγηση Ανταρκτική
- Σαντιάγκο
- Σαν Πεδρο Ατακάμα
- Photos Σαν Πεδρο Ατακάμα
- Σαν Πεδρο Ατακάμα II
- Σαν Πεδρο Ατακάμα III
- Σαν Πεδρο Ατακάμα IV
- Επιστροφή στο Σαντιάγκο
- Perito Moreno
- Photos Perito Moreno
- Torres del Paine
- Photos Torres del Paine
- Latam
- Παταγονία
- Photos Παταγονία
- Παταγονία ΙΙ
- Παταγονία ΙΙI
- Παταγονία ΙV
- Photos Παταγονία ΙV
- Οινογνωσία
- Βίνια Ντελ Μαρ - Βαλπαραϊσο
- Αξιολόγηση Χιλής
- Βαθμολογία - Αποτίμηση
- Τοπ 15 Εικόνων
Μετά από ένα πρωινό σε ένα cafe όπου μας έφτιαξαν τέσσερα σάντουιτς μέσα σε δυο λεπτά (στην Κούβα θα ήθέλαν κανένα μισάωρο, εξαιρετικά εργατικοί και ευγενείς οι Περουβιανοί), εμφανίστηκε και το βανάκι με τον ξεναγό Χοσέ και τους υπόλοιπους τουρίστες, σχεδόν όλοι τους Περουβιανοί. Η διαδρομή κράτησε περίπου μιάμιση ώρα και κυριολεκτικά πάθαμε πλάκα, φοβερά τοπία. Για το τρεκ για τους καταρράκτες Gocta υπάροχυν δυο διαφορετικά σημεία εκκίνησης, εμείς πήραμε τον "από πάνω" δρόμο αφού στην Cocachimba υπήρχε κατολίσθηση, συνηθισμένο πράγμα με τις βροχές στο Περού. Λίγες μέρες αργότερα ήταν προγραμματισμένα τα πολυήμερα τρεκ που είχα κανονίσει για να δούμε δυο ολόκληρες "νέες" χαμένες όλεις των Ίνκας. Ήξερα ότι μόλις άρχιζε η βροχερή περίοδος, αλλά έλπιζα ότι επειδή ήταν αρχές θα τη γλιτώναμε και η είδηση περί βροχών με έκανε να ανησυχήσω γι' αυτό που θα ερχόταν.
Τέλος πάντων, φτάσαμε στο χωριό... απίστευτα αντιτουριστικό, ούτε ένα μαγαζάκι με σουβενίρ δε διέθετε, καλά-καλά ούτε για να αγοράσουμε νερό δεν υπήρχε. Λοιπόν μας είχαν πει ότ για να φτάσουμε στους καταρράκτες η διαδρομή ήταν 5 χιλιόμετρα. Μιλάμε για καταρράκτες ύψους 771 μέτρων οι οποίοι ανακαλύφθηκαν από ένα Γερμανό... το 2005! Τώρα το πώς γίνεται να μην είχαν βρεθεί τέτοιοι καταρράκτες (κάποιοι τους κατατάσσουν τρίτους, άλλοι μέσα στην πρώτη δεκάδα) την εποχή των GPS και των αεροπλάνων, ειλικρινά δεν έχω ιδέα.
Πολλή η ανηφόρα, κουραστική η διαδρομή, αλλά ο καιρός ήταν καλός και είχε κάτι viewpoints, μα κάτι θέες... σε κάποιες φάσεις θύμιζε τα τοπία στα τεπούι της Βενεζουέλας, και μόνο αυτό αρκεί γι ανα το περιγράψω. Άλλωστε κι εκεί Άνδεις είναι, που σε όποια χώρα κι αν τις πετύχεις είναι μαγικές. Σε κάποια φάση αντικρύζουμε επτά καταρράκτες ταυτόχρονα, είχε μάλιστα και θέα του πολυετελούς lodge στη μέση του πουθενά. Ρίξαμε πάρα πολύ περπάτημα, φυσικά μόνο 5 χιλιόμετρα δεν ήταν με τίποτε, αλλά ΤΙ ΘΕΑ, τρομερά τα μονοπάτια με ένα ερασιτεχνικά φτιαχμένο καλντερίμι, παράσιτα και επίφυτα σχεδόν πάνω σε κάθε δέντρο και κλαδί, αλλά άρχισε και η ψιχάλα, ενώ το μαγικό ρολόι του @Krekouzas που μετράει την απόσταση που έχουμε διανύσει αισίως καταγράφει 6,8 κιλιόμετρα κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη, ούτε στο viewpoint του καταρράκτη δεν έχουμε φτάσει, η βροχή δυναμώνει, βάζω το πλαστικό αδιάβροχο που έχω μαζί, αλλά φυσάει τόσο που η βροχή έρχεται από όλες τις κατευθύνσεις, η δε λάσπη γλιστράει πολύ, είναι αρκετά επικίνδυνα και λυπήθηκα το Χοσέ γιατί είχε και μεγάλους ανθρώπους μαζί κι αν κάποιος γκρεμοτσακιζόταν η ευθύνη ήταν μεγάλη.
Φτάσαμε επιτέλους στον καταρράκτη, αλλά φυσούσε τόσο που φαινόταν όλος ο καταρράκτης να πέφτει πάνω μας, κατάμουτρα. Πήγα κοντά για να τον δω, έριξα μια ματιά κι αποχώρησα μούσκεμα. Αντίθετα, ο Κώστας το καταφχαριστηθηκε, να πηγαίνει τόσο κοντά σε εκείνο το θαύμα της φύσης κι ας έγινε παπί, ατρόμητος. Λίγα λεπτά αργότερα η βροχή σταμάτησε και πήγαμε σε μια γωνιά να αλλάξουμε ρούχα, οπότε και όλοι οι Περουβιανοί κοιτούσαν τα τατουάζ του Κώστα με τις γραμμές της Νάσκα. Φάγαμε το κολατσιό μας (λευκή σοκολάτα sublime, μακράν το καλύτερο σνακ που κυκλοφορεί στη Νότιο Αμερική, ένιωθα άλλος άνθρωπος) και κατευθυνθήκαμε για το άλλο μονοπάτι, που οδηγεί στην άλλη θέα. Δεν έχω λόγια... απίστευτο θέαμα, από τα πιο όμορφα που έχω δει... Μια σειρά από καταρράκτες γύρω-γύρω σε ένα τοπίο από καταπράσινα φαράγγια... πώς διάολο ήταν άγνωστο το σημείο μέχρι το 2005 δεν έχω ιδέα, αλλά κάτσαμε αμίλητοι να κοιτάμε τη θέα κάτω από ένα δυνατό ήλιο που μας στέγνωσε σχεδόν αμέσως.
Είχαμε κάνει πάνω από 7 χιλιόμετρα, σχεδόν όλα σε ανηφόρα και είχε έρθει η ώρα της επιστροφής, με το τερέν λίγο πιο στεγνό, αρκετή λάσπη αλλά και πιο εύκολη διαδρομή λόγω κατάβασης, την οποία έκανα σχεδόν τρέχοντας, μάλλον από τη χαρά μου που στάματησε η βροχή. Έφτασα στο χωριό σε λιγότερο από δυο ώρες, οπότε και περιπλανήθηκα. Όταν επέστρεψαν και οι άλλοι δύο, καθίσαμε σε ένα εντελώς καλτ εστιατόριο για να φάμε, με μια κινέζικη τηλεόραση να παίζει video clips κάποιου Fernando Montoya, μιλάμε για σκηνοθετικά έπη, ο άνθρωπος έκανε cover επιτυχίες 80s του στιλ "life is life" με τις ίδιες χοντρές συμπρωταγωνίστριες, αλλά με διαφορετικά ρούχα και κάτω από διαφορετικά δέντρα σε κάθε τραγούδι, να' ναι καλά ο άνθρωπος όπου βρίσκεται. Δυστυχώς το youtube δεν τον έχει ανακαλύψει οπότε θα στερηθείτε την εμπειρία.
Άνοιξαν οι ουρανοί κι έριξε καρεκλοπόδαρα, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι trekkers να γυρίσουν μούσκεμα. Η βροχή δυνάμωσε, σε επίπεδα τυφώνα στην Κούβα κι άρχισα να αναρωτιέμαι: σε έξι μέρες που θα ξεκινήσουμε το 8ημερο τρεκ για τις χαμένες πόλεις πώς θα είναι ο καιρός; Κι αν είναι έτσι εντελώς μακριά από οποιοδήποτε σημείο πολιτισμού πώς θα την παλέψουμε;
Επιστρέψαμε στην Chachapoyas εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, κλείσαμε την επομένη εκδρομούλα για το σημαντικότερο αρχαιολογικό μνημείο της περιοχής, το Kuelap, ψάξαμε για ένα δεύτερο γκουρμεδάκι αλλά ήταν κλειστό, οπότε επιστρέψαμε στη γνωστή συνταγή του πρώτου, όπου ο Κώστας πάλι δεν την πάλεψε με το φαγητό του, παραήταν ιδιαίτερες οι γεύσεις. Λίγο τα τρεκ, λίγο οι γεύσεις, στιλάκι έγινε ο Κρεκούζας στο τέλος του ταξιδιού.
Τέλος πάντων, φτάσαμε στο χωριό... απίστευτα αντιτουριστικό, ούτε ένα μαγαζάκι με σουβενίρ δε διέθετε, καλά-καλά ούτε για να αγοράσουμε νερό δεν υπήρχε. Λοιπόν μας είχαν πει ότ για να φτάσουμε στους καταρράκτες η διαδρομή ήταν 5 χιλιόμετρα. Μιλάμε για καταρράκτες ύψους 771 μέτρων οι οποίοι ανακαλύφθηκαν από ένα Γερμανό... το 2005! Τώρα το πώς γίνεται να μην είχαν βρεθεί τέτοιοι καταρράκτες (κάποιοι τους κατατάσσουν τρίτους, άλλοι μέσα στην πρώτη δεκάδα) την εποχή των GPS και των αεροπλάνων, ειλικρινά δεν έχω ιδέα.
Πολλή η ανηφόρα, κουραστική η διαδρομή, αλλά ο καιρός ήταν καλός και είχε κάτι viewpoints, μα κάτι θέες... σε κάποιες φάσεις θύμιζε τα τοπία στα τεπούι της Βενεζουέλας, και μόνο αυτό αρκεί γι ανα το περιγράψω. Άλλωστε κι εκεί Άνδεις είναι, που σε όποια χώρα κι αν τις πετύχεις είναι μαγικές. Σε κάποια φάση αντικρύζουμε επτά καταρράκτες ταυτόχρονα, είχε μάλιστα και θέα του πολυετελούς lodge στη μέση του πουθενά. Ρίξαμε πάρα πολύ περπάτημα, φυσικά μόνο 5 χιλιόμετρα δεν ήταν με τίποτε, αλλά ΤΙ ΘΕΑ, τρομερά τα μονοπάτια με ένα ερασιτεχνικά φτιαχμένο καλντερίμι, παράσιτα και επίφυτα σχεδόν πάνω σε κάθε δέντρο και κλαδί, αλλά άρχισε και η ψιχάλα, ενώ το μαγικό ρολόι του @Krekouzas που μετράει την απόσταση που έχουμε διανύσει αισίως καταγράφει 6,8 κιλιόμετρα κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη, ούτε στο viewpoint του καταρράκτη δεν έχουμε φτάσει, η βροχή δυναμώνει, βάζω το πλαστικό αδιάβροχο που έχω μαζί, αλλά φυσάει τόσο που η βροχή έρχεται από όλες τις κατευθύνσεις, η δε λάσπη γλιστράει πολύ, είναι αρκετά επικίνδυνα και λυπήθηκα το Χοσέ γιατί είχε και μεγάλους ανθρώπους μαζί κι αν κάποιος γκρεμοτσακιζόταν η ευθύνη ήταν μεγάλη.
Φτάσαμε επιτέλους στον καταρράκτη, αλλά φυσούσε τόσο που φαινόταν όλος ο καταρράκτης να πέφτει πάνω μας, κατάμουτρα. Πήγα κοντά για να τον δω, έριξα μια ματιά κι αποχώρησα μούσκεμα. Αντίθετα, ο Κώστας το καταφχαριστηθηκε, να πηγαίνει τόσο κοντά σε εκείνο το θαύμα της φύσης κι ας έγινε παπί, ατρόμητος. Λίγα λεπτά αργότερα η βροχή σταμάτησε και πήγαμε σε μια γωνιά να αλλάξουμε ρούχα, οπότε και όλοι οι Περουβιανοί κοιτούσαν τα τατουάζ του Κώστα με τις γραμμές της Νάσκα. Φάγαμε το κολατσιό μας (λευκή σοκολάτα sublime, μακράν το καλύτερο σνακ που κυκλοφορεί στη Νότιο Αμερική, ένιωθα άλλος άνθρωπος) και κατευθυνθήκαμε για το άλλο μονοπάτι, που οδηγεί στην άλλη θέα. Δεν έχω λόγια... απίστευτο θέαμα, από τα πιο όμορφα που έχω δει... Μια σειρά από καταρράκτες γύρω-γύρω σε ένα τοπίο από καταπράσινα φαράγγια... πώς διάολο ήταν άγνωστο το σημείο μέχρι το 2005 δεν έχω ιδέα, αλλά κάτσαμε αμίλητοι να κοιτάμε τη θέα κάτω από ένα δυνατό ήλιο που μας στέγνωσε σχεδόν αμέσως.
Είχαμε κάνει πάνω από 7 χιλιόμετρα, σχεδόν όλα σε ανηφόρα και είχε έρθει η ώρα της επιστροφής, με το τερέν λίγο πιο στεγνό, αρκετή λάσπη αλλά και πιο εύκολη διαδρομή λόγω κατάβασης, την οποία έκανα σχεδόν τρέχοντας, μάλλον από τη χαρά μου που στάματησε η βροχή. Έφτασα στο χωριό σε λιγότερο από δυο ώρες, οπότε και περιπλανήθηκα. Όταν επέστρεψαν και οι άλλοι δύο, καθίσαμε σε ένα εντελώς καλτ εστιατόριο για να φάμε, με μια κινέζικη τηλεόραση να παίζει video clips κάποιου Fernando Montoya, μιλάμε για σκηνοθετικά έπη, ο άνθρωπος έκανε cover επιτυχίες 80s του στιλ "life is life" με τις ίδιες χοντρές συμπρωταγωνίστριες, αλλά με διαφορετικά ρούχα και κάτω από διαφορετικά δέντρα σε κάθε τραγούδι, να' ναι καλά ο άνθρωπος όπου βρίσκεται. Δυστυχώς το youtube δεν τον έχει ανακαλύψει οπότε θα στερηθείτε την εμπειρία.
Άνοιξαν οι ουρανοί κι έριξε καρεκλοπόδαρα, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι trekkers να γυρίσουν μούσκεμα. Η βροχή δυνάμωσε, σε επίπεδα τυφώνα στην Κούβα κι άρχισα να αναρωτιέμαι: σε έξι μέρες που θα ξεκινήσουμε το 8ημερο τρεκ για τις χαμένες πόλεις πώς θα είναι ο καιρός; Κι αν είναι έτσι εντελώς μακριά από οποιοδήποτε σημείο πολιτισμού πώς θα την παλέψουμε;
Επιστρέψαμε στην Chachapoyas εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, κλείσαμε την επομένη εκδρομούλα για το σημαντικότερο αρχαιολογικό μνημείο της περιοχής, το Kuelap, ψάξαμε για ένα δεύτερο γκουρμεδάκι αλλά ήταν κλειστό, οπότε επιστρέψαμε στη γνωστή συνταγή του πρώτου, όπου ο Κώστας πάλι δεν την πάλεψε με το φαγητό του, παραήταν ιδιαίτερες οι γεύσεις. Λίγο τα τρεκ, λίγο οι γεύσεις, στιλάκι έγινε ο Κρεκούζας στο τέλος του ταξιδιού.