Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

ΒΟΛΙΒΙΑ

Το συμπαθέστατο ΚΤΕΛ μας άφησε στο Πούνο στις 4.15 το πρωί, χαρίζοντάς μας μια φοβερή ανατολή ηλίου πάνω από τη λίμνη Τιτικάκα. Αλλάξαμε λεωφορείο χωρίς πρόβλημα, καταφέραμε να κοιμηθούμε και λίγο, αλλά το πρόβλημα εξακολουθούσαν να είναι τα ατέλειωτα αέρια που απελευθερώναμε αμφότεροι. Grimaldo ζεις, εσύ μας οδηγείς.


Φτάνοντας στα σύνορα με τη Βολιβία αλλάξαμε τα εναπομείναντα soles μας για να πάρουμε bolivianos στις φοβερές ινδιάνες κυριούλες πο στήνουν ένα γραφειάκι στη μέση του δρόμου και παριστάνουν τα ανταλλακτήρια. Στο μεταξύ ο Κώστας αν θυμάμαι καλά έχασε το χαρτί εισόδου στο Περού που έπρεπε να παρουσιάσουμε κατά την έξοδο από τη χώρα και πλήρωσε ένα πρόστιμο επί τόπου, ενώ από τη βολιβιάνικη πλευρά (όπου το rate είναι κατά 2% καλύτερο) μια άλλη γιαγιά αγόρασε το εκατονταδόλαρό μου, αφού το καρατσεκάρισε τρεις φορές κόντρα στον ήλιο για να αποφανθεί πως είναι «καλούτσικο». Σφραγίσαμε τα διαβατήριά μας όλο χαρά και πατήσαμε βολιβιάνικη γη, ο Κώστας για δεύτερη φορά μετά από εννέα χρόνια κι εγώ για πολλοστή από τα 18-19 μου που ανακάλυψα ότι αυτά τα χώματα είναι τα αγαπημένα μου στο μέχρι στιγμής γνωστό σύμπαν. Αν ανακαλυφθεί άλλος πλανήτης με το μυστήριο, τη γοητεία, την απλότητα, την κουζίνα, τη μουσική και κυρίως τη φύση και την αρχαιολογία των Άνδεων, το ξανασυζητάμε.


Την Copacabana, την πρώτη πόλη που συναντά κανείς μπάινοντας στη Βολιβία, τη βρήκα πολύ βελτιωμένη σχετικά με το πρόσφατο παρελθόν. Αρκετή ανάπτυξη, trendy cafe, πολλά με Αργεντίνους ιδιοκτήτες, και ως συνήθως πολλοί Αργεντίνοι«μουσικοοί» να παραφωνούν ζητώντας χρήματα προφανώς για να μας απαλλάξουν από την παραφωνία τους (τα ίδια υποστήκαμε και στο Κούσκο από άλλον Αργεντινό Κακοφωνίξ σε μια πιτσαρία, ατέλειωτοι και ατάλαντοι είναι οι περιφερόμενοι Αργεντίνοι, πραγματική παραφωνία σε μια ηπειρο με τέτοια μουσική παράδοση). Αγοράσαμε εισιτήρια για το πλοίο που θα μας πήγαινε στο βόρειο κομμάτι του Νησιού του Ηλίου και μας περίσσεψε και λίγος χρόνος για να περάσουμε από τον καθεδρικό της πόλης (που απ’ έξω είναι πολύ εντυπωσιακότερος απ’ ό,τι εντός), να αγοράσουμε μια βολιβιάνικη sim ώστε ο Κρεκούζας να μπαίνει στα σόσιαλ μύδια κι εγώ να βλέπω τι γίνεται στην Ευρωλίγκα (ο καθένας με τις ανησυχίες του) και περάσαμε κι από την υποτυπώδη παραλία με τις βαρκούλες όπου όποιος περίμενε να δει Βολιβιανές με μπικίνι, μάλλον έχασε. Ή κέρδισε, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Πριν επιβιβαστούμε και στη βάρκα το μάτι μου πήρε το εξώφυλλο μιας εφημερίδας που ανακοίνωνε την «ιστορική» συνάντηση του νέου περουβιανού πρωθυπουργού Κουζνίσκι με τον Έβο Μοράλες της Βολιβίας, όπου οι Περουβιανοί δεσμεύτηκαν να δημιουργήσουν ενα χάρτη πορείας ώστε η Βολιβία να επαναποκτήσει την πολυπόθητη έξοδο στη θάλασσα (αν περιμένει κανείς να κάνουν τη σχετική χειρονομία αυτοί που στέρησαν την πρόσβαση στη θάλασσα από τους Βολιβιανούς, δηλαδή οι Χιλιανοί, μάλλον θα περιμένει πολλούς αιώνες ακόμη). Μάταια προσπαθούσα να βρω πληροφορίες για το πώς φτάνει κανείς στο Iskanwaya, το «χαμένο» αρχαιολογικό χώρο της Βολιβίας που είχα βάλει στο μάτι, οπότε προχωρήσαμε στην επίσκεψη στο Νησί του Ηλίου, αφήνοντας την εύρεση πληροφοριών για την επομένη. Έτσι κι αλλιώς ήξερα πως το δυσεύρετο λεωφορείο για το Iskanwaya είχε αφετηρία τη Λα Πας, αλλά εξακολουθούσε να είναι ύποπτο ότι δεν έβρισκα καμία αναφορά στο πότε ή από πού αναχωρεί.


Ας πούμε και δυο κουβέντες για το Νησί του Ηλίου, παρότι η ιστορία έχει ημερολογιακό χαρακτήρα, ας παραδειγματιστώ από τον @taver κι ας το παίξω κι εγώ μούφα εκπαιδευτικός, αφού το έχω το ψώνιο. Το Νησί του Ηλίου λοιπόν είναι αυτό που δίνει το όνομά του στη λίμνη Τιτικάκα, αφού το αρχικό του όνομα ήταν Titi Kharka, δηλαδή Βράχος του Πούμα. Εδώ γεννήθηκε ο Ήλιος (σουρπρίζ...), ο μουσάτος θεός Viracocha (όλοι αυτοί οι μύθοι με τους λευκούς και μουσάτους θεούς έχουν αρκετή ίντριγκα, ειδικά για όσους έχουν επισκεφθεί το Tiawanako, το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Βολιβίας, όπου τέτοιες φυσιογνωμίες κάνουν την εμφάνισή τους ξεκάθαρα στα ανάγλυφα) και φυσικά οι πρώτοι Ίνκας. Πρακτικά, το Νησί του Ηλίου αποτελεί την πηγή της ζωής για την κοσμοθεωρία των πολιτισμών των Άνδεων, πολύ πριν εμφανιστούν οι Ίνκας. Η λίμνη Τιτικάκα έχει βέβαια κι άλλα νησιά, όπως τα επιπλέοντα νησάκια των Uros (πολλά εκ των οποίων είναι εντελώς τουριστικοποιημένα, ενώ άλλα είναι απομακρυσμένα με σκοπό να αποφύγουν την ίδια τύχη), το Νησί της Σελήνης (εκεί όπου ο θεός Viracocha έδωσε την εντολή στη Σελήνη να ανέβει στον ουρανό), τα νησιά Taquile και Amantani που την τελευταία φορά που τα επισκέφθηκα δεν είχαν ρεύμα και η μόνη επιλογή διατροφής ήταν ψάρι με πατάτες ή πατάτες με ψάρι (διαβάζω πως πλέον ο τουρισμός έχει μπει για τα καλα) και μερικά ακόμη πιο ιδιαίτερα, όπως το Pariti, όπου το 2004 Βολιβιανοί και Φινλανδοί (!) αρχαιολόγοι ανέδειξαν μάλλον τα εντυπωσιακότερα κτερίσματα του πολιτισμού του Tiawanako. Η αρχαιολογία βέβαια είναι ανεξάντλητη στη λίμνη Τιτικάκα, με πιο ιντριγκαδόρικη την ανακάλυψη μιας ολόκληρης πόλης κάτω από τη λίμνη, κομμάτι της οποίας εχει χαρτογραφηθεί τα τελευταία χρόνια, με τεράστιους ναούς, δρόμους, τείχη και μερικά κουτιά από χρυσό (!) ώστε να αναζωπυρωθούν οι μύθοι περί της Ciudad Sumergida (κάτι σαν την Ατλαντίδα στο πιο λατινοαμερικάνικο, μόνο που εδώ έχουμε απτές αποδείξεις πια).


Επειδή όμως το ταξίδι μου διήρκησε εκατό μέρες κι όχι χίλιες, όπως θα έπρεπε, επειδή κάποια από αυτά τα έχω επισκεφθεί ήδη κι επειδή ο στόχος ήταν να υπάρχει χρόνος για να επισκεφθούμε εκείνο το μυστηριώδες Iskanwaya μετά τη Λα Πας, η όλη επίσκεψη στην Τιτικάκα θα περιορίζόταν στο Νησί του Ηλίου (Isla del Sol), όπου –καλά το μαντέψατε- εννοείται πως υπήρχε και αρχαιολογικό ενδιαφέρον.


Το πλεούμενο που μας έφερε εκεί, ονόματι Explorador Viracocha ήταν αξιοπρεπές, τόσο που κοιμήθηκα, μάλλον λόγω κούρασης αντί για άνεσης, αλλά λίγο ρόλο παίζει. Η άφιξη στον οικισμό Challapampa αποκάλυπτε μια μικρή κοινότητα που ζει ένα μίνι οικοδομικό οργασμό με τις βαρκούλες να έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, ενώ πολύ γρήγορα βρήκαμε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο με 5€, το οποίο μάλιστα διέθετε ζεστό νερό, όπου και αφήσαμε τα σακίδιά μας με σκοπό να επισκεφθούμε τα αρχαία του νησιού. Πριν αναχωρήσουμε για τον ποδαρόδρομο, είχαμε και την ευτυχία να δούμε δυο Αργεντίνες να παζαρεύουν ώστε να μειώσουν την τιμή του διπλανού δωματίου από τα 5€ στα 4€: κανένας οίκτος για την πολύτεκνη κακομοιρούλα Βολιβιανή ιδιοκτήτρια...


Ο βασικός μας στόχος ήταν να φτάσουμε στα αρχαία Chincana, που είναι μια λέξη που –όπως και στα περίχωρα του Κούσκο- χρησιμοποιείται στα Quechua για να περιγράψει λαβυρινθοειδείς κατασκευές. Μας είπαν ότι το μονοπάτι θα διαρκούσε μόλις 45’, είχαμε ακόμη χρόνο μέχρι τη δύση του ηλίου, οπότε φύγαμε πάραυτα, ακούγοντας τις Αργεντίνες να φωνάζουν στην κακομοίρα τη Βολιβιανή ότι είναι «ντροπή της» που δεν τους αφήνει το δωμάτιο στα 4€ αντί για 5€. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι πρέπει να σκέφθηκε η γυναικούλα, που στωικά και bolivian style κατέβασε το κεφάλι και τις άφησε να συνεχίζουν τις τσιρίδες, επαναλαμβάνοντας "συγγνώμη, αυτή είναι η τιμή".


Ξεκινήσαμε για το λαβύρινθο, με το στομάχι μου να πονάει και τον πισινό μου να προκαλεί μια απίστευτη αληλουχία ηχητικών ανταποκρίσεων στα καλέσματα της φύσεως, σε κάποια φάση μέτρησα πάνω από 45 εξαερώσεις σε ένα λεπτό, δηλαδή λίγο λιγότερο από μια ανά δευτερόλεπτο. Ακόμη και για έναν ηρωικό επιζήσαντα της μαγειρικής Grimaldo, ήταν ανησυχητικό, αλλά ξεχάστηκα γρήγορα από τη διαδρομή. Παρά την σιγά-σιγά αυξανόμενη παρουσία των τουριστών (μέχρι και λίγες σκηνές είδαμε όπο κάποιοι έκαναν κάμπινγκ σε μια από τις πολλές παραλίες του νησιού), οι ντόπιοι συνεχίζουν τον παραδοσιακό τροπο ζωής τους, περπατώντας για χιλιόμετρα σε ένα νησί χωρίς δρόμους, γεμάτο όμως με πέτρινα μονοπάτια αιώνων, πλένοντας τα ρούχα τους στη λίμνη, περιστοιχισμένοι από κατσικάκια και γουρουνάκια, αντικρύζοντας παραλίες που θυμίζουν Μεσόγειο, άλλωστε το έντονο γαλάζιο και οι θέες –ειδικά στο νησί Taquile- θυμίζουν έντονα ελληνικό καλοκαίρι.


Το μονοπάτι των Ίνκας ήταν απόλαυση και το λαβυρινθοειδές παλάτι τόσο ήσυχο, με το τραπέζι των θυσιών να αναδύει μια τρομερή γαλήνη, άλλωστε για άλλη μια φορά στο ταξίδι βρισκόμασταν σε αρχαιολογικό χώρο χωρίς την παρουσία κανενός, ξένου ή ντόπιου. Κάτσαμε να απολαύσουμε τη θέα και τα αρχαία μέχρι που άρχισε πια να κατεβαίνει επικίνδυνα ο ήλιος και το κρύο να γίνεται τσουχτερό. Οι καλοκάγαθοι συνεσταλμένοι ντόπιοι είχαν την καλοσύνη να μου υποδείξουν πού πήρα λάθος μονοπάτι κι έτσι επιστρέψαμε στο σπίτι στην ώρα μας, προκειμένου να έχω μια μεγαλοπρεπέστατη διάρροια, ή μάλλον μια αλληλουχία από καμιά δεκαριά από αυτές. Αυτό δεν μας εμπόδισε να πάμε για δείπνο σε ένα παρακείμενο οικογενειακό εστιατόριο-παράπηγμα όπου τίμησα την τοπική πέστροφα με κίνουα, έστω κι αν πέρασα κανένα δίωρο κάνοντας κι άλλες διάρροιες, εξαντλώντας το χαρτί υγείας. Ευτυχισμένος κοιμήθηκα πάντως, αφού η πρώτη μέρα στη Βολιβία ήταν γεμάτη από εικόνες, μια διάρροια (ή δέκα ή είκοσι) στο πρόγραμμα είναι. Άλλωστε την επομένη θα ήταν η σειρά του Κώστα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 43
• 44
• 45
• 46
• 47
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 45 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.