Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Το ραντεβού για τη σημερινή εκδρομή με το (εντελώς!) τοπικό πρακτορείο ήταν στις 5.50 το πρωί, βάρβαρη ώρα. Το γκρουπ αποτελούταν από λίγους ντόπιους (εντελώς ντόπιους, όλοι κάτοικοι του Ayacucho, ούτε καν από γειτονικές πόλεις) και τρεις μυστηριώδεις αλλοδαπούς νέους που δε φαίνονταν για τουρίστες, που για να μαζευτούν χρειάστηκαν 3 πρακτορεία, τα οποία μάλλον έκαναν συνεννόηση καρούμπαλο, αφού εμφανίστηκαν τρεις ξεναγοί, οι οποίοι τσακώνονταν για το ποιος θα κάνει την εκδρομή. Ο ξεναγός που έδειρε τους υπόλοιπους τελικά και κέρδισε το δικαίωμα να μας ξεναγήσει ήταν ένα ευγενές παλικάρι ονόματι Delcio που μας αποκαλούσε όλους νέους (μετά από μένα ο νεότερος είχε πεθάνει και δεν του το΄πανε), έκανε κρύα αστεία στα οποία αν δε γελούσες πίστευε ότι δεν τα κατάλαβες και τα ανέλυε, αλλά ήταν και αρκετά καταρτισμένος και ευδιάθετος.

Η εκδρομή θα πήγαινε στο Vilcashuaman, το οποίο ανυπομονούσα να δω και θα είχε και κάποιες ακόμη στάσεις που δεν ασχολήθηκα να μάθω ποιες είναι και τι περιλάμβαναν. Στο δε Vilcashuaman μπορούσα να πάω και μόνος μου, αλλά η πρόβλεψη μιλούσε για καταρρακτώδεις βροχές που δε φαίνονταν πουθενά, ήθελε αλλαγή αρκετών συγκοινωνιών κι είπα να μη μείνω ξέμπαρκος σε κανένα απίθανο χωριό.

Κυριακή σήμερα και η αναχώρηση από την πόλη καθυστέρησε λίγο λόγω της κίνησης από... ζωντανά, αφού λάμβανε χώρα κάποιο τοπικό παζάρι ζώων σε κάποιο San... κάτι. Η πρώτη στάση έγινε σε κάποια Congocorcha για πρωινό, το οποίο μάλλον βρήκα αχρείαστo, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως ήταν κοτόσουπα. Όσο οι υπόλοιποι έτρωγαν όμως έκανα μια βόλτα στο χωριό και είδα μια καταπληκτική εικόνα: ένα μικρό κοριτσάκι έδειχνε στην ακόμη μικρότερη αδελφούλα του πώς να δένι στην πλάτη της το παραδοσιακό υφασμάτινο κομπόδεμα που χρησιμοποιούν οι Ινδιάνες για να κουβαλούν τα παιδιά τους, χρησιμοποιώντας μια κούκλα αντί για μωρό. Όταν θα δείτε τις φωτό θα καταλάβετε.

Η επόμενη στάση ήταν σε ενα καταρράκτη. Εγώ ανυπομονούσα για τα αρχαία και παρότι το υψόμετρο ήταν υψηλό έκανα τη διαδρομή σε λιγότερο από δέκα λεπτά, όταν οι κυριούλες του γκρουπ ετέτρεψαν τη στάση σε υπόθεση άνω της μιας ώρας. Τα τοπία πάντως πέριξ του καταρράκτη ήταν όμορφα και ο ίδιος ο καταρράκτης, στη μέση του πουθενά, πολύ εντυπωσιακός.

Ακολούθησε στάση για να δούμε κάποια Puya Raimondii, αυτά τα τεράστια λουλούδια/δέντρα που ανθίζουν μια φορά κάθε 100 χρόνια κι έπειτα πεθαίνουν. Τα έχω ξαναδεί στο Περού, αλλά η καλύτερη φάση στην οποία τα είχα πετύχει ήταν μόλις είχαν μαραθεί. Ε, τώρα ήταν σε πλήρη άνθιση, δεν το πίστευα! Το θέαμα ήταν φανταστικό, ειδικά αφού κάποια είχαν πεθάνει, κάποια ακόμη δεν είχαν ανθίσει και κάποια λίγα μόλις είχαν ανθίσει οπότε η οπτική σύγκριση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Αγαπάμε Περού και η εκδρομή κέρδισε πολλούς πόντους.

Οι συνταξιδιώτισσές μου κατά τη διάρκεια της διαδρομής έπλεκαν και αντάλλαζαν πληροφορίες για ματζούνια! «Που λες, κόβεις τις τρεις μακρύτερες τρίχες της ουράς του αλόγου... Προσοχή! Τις μακρύτερες, ε; Μετά τις βράζεις σε ένα ζωμό, προσθέτεις λίγο βούτυρο από λάμα...». Μια άλλη εξηγούσε πώς βάζει ιώδιο και χημικά στις σούπες που κάνει στα παιδιά της για να μην κάνουν φαλάκρα, ό,τι να’ ναι, απορρυπαντικό σερβίρει στους γιους της η γιαγιά!

Κατά τις 11.30 φτάσαμε επιτέλους στον πρώτο αρχαιολογικό χώρο, μπροστά σε μια λιμνούλα, όπου ένα οχυρό των Ίνκας και τα λουτρά του αυτοκράτορα, εμφανώς σε αυτοκρατορικό ρυθμό, θρυλείται πως είναι και ο τόπος γέννησης του Amaru. Ο όλος χώρος είχε κάτι το βουκολικό, με δυο ντόπια παιδάκια να παίζουν αμέριμνα με τις γίδες τους πάνω στο τραπέζι των προσφορών των Ίνκας, ενώ προχωρώντας συναντήσαμε τα ερειπα ενόςεξοχικού του αυτοκράτορα, το χώρο για τις παλλακίδες του (εμ, εξοχικό χωρις απόλαυση θα ήταν μισές διακοπές για τον άνθρωπο, κοτζάμ αυτοκρατορία διοικούσε, να του φύγει και το στρες), τις αποθήκες τροφίμων, με τα κτίρια να έχουν εξαιρετική τοιχοποιία και εμφανείς αναπαραστάσεις σκαλισμένων πουλιών, φιδιών και λάμα, πραγματικά πληρέστατος αρχαιολογικός χώρος και ο Delcio επαρκέστατος ως ξεναγός (δεν του το είχα είναι η αλήθεια).

Το μεσημεριανό ήταν πάμφθηνο (αν πήρε μίζα ο ξεναγός ήταν απίστευτα χαμηλή), με εξαιρετική πέστροφα κι έπιασα κουβέντα με τις κοπέλες και το παλικαράκι που όντως ήταν αλλοδαποί, αλλά όχι τουρίστες: ήταν εθελοντές σε κάποια κοντινή κοινότητα των Άνδεων για λίγες εβδομάδες, ο πιτσιρικάς μάλισταν ερχόταν από άλλη εθελοντική θητεία στη Βολιβία και σπόυδαζε λατινοαμερικάνικη ιστορία και πολιτισμό και η εμπειρία του φάνηκε χρησιμότατη.

Μετά κι από το μεσημεριανό επιτέλους φτάσαμε στο ποθητό Vilcashuaman. Η εκδρομή είχε αρχίσει στις έξι παρά δέκα το πρωί και φτάσαμε στις 3.30 το απόγευμα, αλλά χαλάλι του. Η πρώτη θέα ήταν εκπληκτική: ο αρχαιολογικός χώρος διασώζεται σε πολύ καλή κατάσταση και ανεβαίνοντας κανείς στην πενταόροφη τελετουργική πυραμίδα έχει πανοραμική θέα του χωριού και της κεντρικής πλατείας, που πρέπει να έχει αλλάξει ελάχιστα από την εποχή των Ίνκας. Πιο πίσω, η βασιλική κατοικία προσφέρει θέα στον καθεδρικό, που κλασικά οι Ισπανοί έχτισαν πάνω από το Ναό του Ηλίου και της Σελήνης... Το όλο χωριό είναι ένα μίνι Κούσκο, απίστευτο διαμαντάκι, ενθουσιάστηκα! Έκατσα να μελετήσω το διπλό θρόνο, το Kallanka, παρατηρώντας την καταστροφή που προκάλεσαν οι Ισπανοί, ενώ στα γύρω χαμόσπιτα (ο αρχαιολογικός χώρος είναι κυριολεκτικά πάνω στην κεντρική πλατεία!), ένας γεράκος κουβαλούσε καυσόξυλα και μια κυριούλα τύλιγε empanadas μέσα στο πανέρι της. Ο ουρανός πήρε ένα απίστευτο μολυβί χρώμα και η βροχή φαινόταν αναπόφευκτη, με την όλη μελαγχολία να εντείνει τη νοσταλγία για τον κόσμο των Ίνκας που χάθηκε χάρη στους χριστιανοταλιμπάν.

Δεν ήθελα να φύγω. Η κεντρική μικρή πλατεία ονομάζεται Ima Sumac, το οποίο σημαίνει «τι όμορφη!» στα Κέτσουα και δεν είναι απαραίτητα προς τιμήν της ομώνυμης καλλιτέχνιδος. Κινήθηκα προς τον καθεδρικό, μπροστά από τον οποίο στέκουν αγέρωχα οι τοίχοι του ναού των Ίνκας με τους χαρακτηριστικούς τραπεζοειδείς σχηματισμούς, μπροστά από έναν μάλιστια μια γιαγιάκα έπλεκε με το καπελάκι της, αδιάφορη για τις πρώτες σταγόνες που άρχισαν να πέφτουν υπό τη συνοδεία αστραπών. Έπλεκε γι’ αυτήν ,δ εν πωλούσε κάτι, εκεί, στα ερείπια του πολιτισμού που διαλύθηκε πριν από 500 χρόνια. Πόσο πιο αυθεντικό αν είσαι ρε Περού; Σε ευχαριστώ που κάνεις τον πλανήτη τόσο όμορφο, είσαι η πιο όμορφη γωνιά του πλανήτη.

Αποχαιρέτισα το χωριουδάκι βγάζοντας μερικές φωτογραφίες του αγάλματος του Pachacuti που στεκόταν ρωμαλέος κάτω από τον μαυρισμένο πια ουρανό και κλέβοντας λίγα λεπτά από την αναχώρηση για να δω από κοντά τον έτερο θρόνο, μπροστά από τις τραπεζοειδείς προθήκες των προσφορών. Άρχισε να βρέχει, οι θείτσες είχαν μπει στο λεωφορείο, ο Delcio με κοιτούσε υπομονετικά, είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Θα ξαναγυρίσω στο Vilcashuaman για διανυκτέρευση την επόμενη φορά, χώρια που λίγο μακρύτερα υπάρχει και τεράστιος προ-Ίνκα αρχαιολογικός χώρος.

Στην επιστροφή η βροχή άρχισε να κατεβάζει ποτάμια νερού και λάσπης από το βουνό, μάλιστα για να περάσουμε μια στροφή που ο χωματόδρομος είχε δημιουργήσει μια λίμνη χρειάστηκε να κατεβούμε υπό βροχή και να φτιάξουμε ένα μονοπατάκι από πέτρες για να πατήσουν πάνω τους οι ρόδες του λεωφορείου, με τις θείτσες να τραγουδούν στα Κέτσουα όσο ψάχναμε πέτρες. Τι χώρα! Και τι ηλιοβασίλεμα μετά τη βρόχη, με τη δεντρογραμμή των Άνδεων να τονίζεται από το έντονο πορτοκαλί του ηλίου.

Επιστρέψαμε αργά το βράδυ, το γκουρμεδάκι κοντά στο πανδοχείο μου ήταν κλειστό, αλλά ένας καλός γείτονας άνοιξε το μίνι μάρκετ για να μου πουλήσει ένα γιαουρτάκι και να μην πέσω για ύπνο νηστικός. Καταπληκτική μέρα στην καταπληκτικότερη χώρα του κόσμου, που ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της δε σταματάει να επιφυλάσσει εκπλήξεις πολιτιστικές, φυσιολακτρικές, αρχαιολογικές. Ευλογημένος τόπος, ευλογημένος κι εγώ που μπόρεσα να τον ξαναταξιδέψω ακόμη μια φορά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 76
• 77
• 78
• 79
• 80
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 78 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.