Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Το πρωινό μας σερβιρίστηκε στη σκηνή κι ήταν πολύ περιποιημένο, με ζεστή σοκολάτα μάλιστα, καλύτερος τρόπος δεν υπάρχει για να ξεκινήσει μια μέρα. Οι σάκοι μας μπήκαν σε ένα πλαστικό προστατευτικό και τους φορτώθηκαν τα καημένα τα γαϊδουράκια, αν και μας είχαν προειδοποιήσει να μην έχουμε περισσότερα από οκτώ κιλά έκαστος, οπότε ελπίζω να μην ταλαιπωρήθηκαν περισσότερο από το συνηθισμένο. Εμείς αυτό που θα έπρεπε να κουβαλάμε θα ήταν μόνο το σακίδιο που είχε ο καθένας ως daypack. Χαιρετίσαμε τη συπαθέστατη οικογένεια που μας φιλοξένησε και μας σύστησαν τους ντόπιους που θα μας συνόδευαν με τον Έβερτ: το Don Thomas, έναν ευσεβή και μονίμως χαμογελαστό κύριο γύρω στα 55-60, το William, που ήταν ο βοηθός του στα άλογα και τα γαϊδουράκια και το Grimaldo, το μάγειρα που σύντομα θα γινόταν σύνθημα στα χείλη μας. Πήραμε νερό από ένα τοπικό μπακάλικο και ξεκινήσαμε για τη Rusaspata.

Η διαδρομή ήταν εύκολη αλλά ονειρική, με τη φύση των υψιπέδων να αποκαλύπτει αυτό το έντονο πράσινο που κάνει φοβερή αντίθεση με το καταγάλανο του ουρανού. Ο Έβερτ, πάντα υπεύθυνος, περπατούσε πάντα με τον τελευταίο ώστε να βεβαιωθεί πως δεν έπαθε κανείς τίποτε, ενώ τα γαϊδουράκια και οι αφέντες τους έμειναν πίσω, αφού θα έπρεπε να πλυθούν τα του πρωινού, να μαζευτούν οι σκηνές και θα μας ξεπερνούσαν αργότερα. Εγώ πήγαινα μπροστά και λόγω ενθουσιασμού και λόγω μεγαλύτερου δρασκελισμού αλλά κι επειδή ήθελα να πάρω φωτογραφίες, κάνοντας ουσιαστικά σεφτέ στην –επιτέλους-αξιοπρεπέστατη φωτογραφική μηχανή που έπεισα τον εαυτό μου να αγοράσει.

Μετά από λίγο περπάτημα αντίκρυσα πρώτος τη θέα της Rosaspata, γνωστής και ως Vitcos, της τελευταίας πρωτεύουσας των Ίνκας. Τι θέαμα! Μια μικρή πόλη, ή τέλος πάντων όσα κτίριά της έχουν απομείνει σε ένα ύψωμα που έχει καθαριστεί από τη βλάστηση, να επιβλέπει τις γύρω κοιλάδες από το λοφίσκο πάνω στον οποίο ξεπροβάλλει μυστηριώδης... Δεν κρατιόμουν! Ξαπόστασα πάντως λίγο για να περιμένω τους υπόλοιπους και να μπούμε μαζί. Πριν την είσοδο υπήρχε ένα ξέφωτο όπου κατά το Inti Raymi (τη μεγάλη γιορτή των Ίνκας που εορτάζεται μέχρι σήμερα κάθε χρόνο, ειδικά στο μεγαλιθικό οχυρό του Sacsayhuaman στα περίχωρα του Cuzco) μαζεύονται οι ντόπιοι και με παραδοσιακές στολές από την εποχή της αυτοκρατορίας του Tawantisuyo κάνουν τις τελετές τους, άλλωστε ο αριθμός των νεαρών Περουβιανών που έχουν επιλέξει να επιστρέψουν στις δοξασίες των προγόνων τους συνεχώς αυξάνεται, σε ένα εντυπωσιακό comeback των θρησκειών των Άνδεων. Περιμέναμε τον Έβερτ για να μας δώσει τις απαραίτητες επεξηγήσεις, τις οποίες δυστυχώς βρήκα λίγο γενικόλογες. Ίσως να είχα και πολλές απαιτήσεις από έναν οδηγό τρεκ, ούτε ξεναγός είναι το παιδί, ούτε ιστορικός, ούτε αρχαιολόγος. Δεν έχω όμως κανένα πρόβλημα νας δώσω τις επεξηγήσεις εγώ, οπότε θα με υποφέρετε για λίγες παραγράφους:

Αν θυμάστε είπαμε πως μετά το δράμα της Καχαμάρκα ο Πισάρο κατέλαβε το Κούσκο μάλλον εύκολα, με τον ατυχή Atahualpa να δολοφονείται από τους Ισπανούς (δια του απαγχονισμού κι όχι της πυράς, αφού είχε ασπαστεί το Χριστιανισμό), παρότι είχε φροντίσει να συγκεντρώσει για τους δυνάστες του ένα δωμάτιο γεμάτο χρυσό κι άλλα δύο γεμάτα με ασήμι. Ο Πισάρο έσπευσε να ορίσει ως νέο αυτοκράτορα/μαριονέτα/Φιλιππινέζα τον Tupac Huallpa, ο οποίος όμως πέθανε σύντομα κι έτσι ο Πισάρο επέλεξε ένα νέο μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας για να του κάνει τη μαριονέτα, το νεαρότατο – ούτε 19 χρονών - Manco Inca, που στέφθηκε με όλες τις τιμές από τους ιερείς των Ίνκας, αφού ήταν και ο νόμιμος διάδοχος. Ο Πισάρο του υποσχέθηκε πως θα είχε λόγο στα της αυτοκρατορίας και πως η βασιλική του καταγωγή και οι τίτλοι του θα γίνονταν σεβαστά, αλλά πριν προλάβει να του ξεκαθαρίσει πώς θα γινόταν αυτό, πήγε να καταδιώξει τον τελευταίο στρατηγό του Atahualpa που δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στη Jauja κι απειλούσε με γενική εξέγερση, τον Quizqiz. Ωστόσο, με την αποχώρηση του Πισάρο από το Κούσκο, τα αδέλφια του, ο Gonzalo και ο Juan, ξεκίνησαν να ταπεινώνουν και να κακοποιούν τον Manco Inca, φτάνοντας στο σημείο να βιάζουν μπροστά του τη σύντροφό του και να τον ουρούν στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να προσπαθήσει να αποδράσει. Δυστυχώς συνελήφθη, αλλά εκμεταλλευόμενος την απληστία των Ισπανών κατάφερε να αποδράσει πάλι, όταν τους έπεισε ότι θα τους οδηγούσε σε ένα κρυμμένο θησαυρό.

Παρά το νεαρό της ηλικίας του, συγκέντρωσε ένα στρατό 200.000 Ίνκας και προσπάθησε να επανακατακτήσει την πρωτεύουσα των προγόνων του, στο έπος που έμεινε γνωστό ως «η πολιορκία του Κούσκο» με εκατέρωθεν μάχες, περιστατικά αυτοθυσίας και ανδρείας, σε μια από τις πιο ξεχασμένες ιστορίες της ταλαιπωρημένης μας ηπείρου. Η πολιορκία κράτησε δέκα μήνες και παρότι έφτασε δυο φορές κοντά στο σκοπό του, εν τέλει ο Manco Inca αναγκάστηκε να υποχωρήσει στο οχυρό του Ollantaytambo, όπου απέκρουσε διαδοχικές επιθέσεις των Ισπανών, συμπεριλαμβάνοντας και μια σαρωτική νίκη με τη βοήθεια της εκτροπής του ποταμού, που λέγαμε πιο πριν.

Κάπου εκεί ξεκίνησε ένας εμφύλιος μεταξύ των Ισπανών, βασικά μεταξύ των οικογενιών Πισάρο και Αλμάγρο, κι ο Manco Inca την εκμεταλλεύτηκε προκειμένου να κάνει κάτι που μήνες πριν φαινόταν ακατόρθωτο: να ιδρύσει ένα νέο κράτος Ίνκα, να φτιάξει μια νέα πρωτεύουσα και να προσπαθήσει με τον καιρό να χρησιμοποιήσει τη νέα βάση του ως κέντρο διάσωσης του πολιτισμού των Ίνκας, με την ελπίδα στο μέλλον να επανακαταλάβει για λογαρισμό των αυτόχθονων την αυτοκρατορία. Ε, αυτή η νέα πρωτεύουσα ήταν το Vitcos, γνωστό και ως Rusaspata ή Vilcabamba. Φυσικά επιλέχθηκε ένα από τα πιο απομακρυσμένα κομμάτια στην ήπειρο, δύσβατο και με ήδη υπάρχοντα κτίρια από τον μέγα Pachacuti, ενή η έκτασή του είναι τέτοια που χρειάζεται κανείς πολυήμερο τρεκ για να πάει από τον έναν πυρήνα του (Espiritu Pampa, που επίσης ονομάζεται Vilcabamba) στον άλλο, όπου βρίσκεται το Vitcos, που επέλεξα να επισκεφθούμε εμείς.

Γιατί προτίμησα το Vitcos; Γιατί απ’ό,τι φαίνεται, εκεί εν τέλει δολοφονήθηκε ο Manco Inca, πισώπλατα από Ισπανούς εξόριστους (ηττημένους του εμφυλίου Almagro vs Pizarro, παρότι είχαν δολοφονήσει το γηραιότερο Πισάρο, έχασαν τον πόλεμο από τα αδέλφια του), σε ηλικία μόλις 28 ετών, μετά από 11 χρόνια θητείας ως βασιλιάς των Ίνκας, έστω και στην εξορία. Επιπλέον, εκτός από τα διασωθέντα κτίρια, που είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εκείνα του Espiritu Pampa, διαθέτει και κάποια μυστηριώδη τελετουργικά σημεία, μεταξύ των οποίων το βωμό του Yurac Rumi, απ’ ό,τι φαίνεται το τελευταίο σημείο όπου οι Ίνκας έκαναν τις τελετουργίες τους παρουσία του βασιλιά τους. Αν σας κάνει να νιώθετε καλύτερα, να σας πω ότι οι δολοφόνοι του Manco Inca συνελήφησαν και λιντσαρίστηκαν από τους υπηκόους του κάπου εκεί κοντά.

Αυτό λοιπόν ήταν το Vitcos κι επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια ταξιδιωτικών και ιστορικών ονειρώξεων, ήταν μπροστά μου... Περάσαμε μια καλύβα όπου μάθαμε ότι κατοικούταν μέχρι το 1980 (!) και σπεύσαμε προς την είσοδο, όπου δεν μπορούσα να κρύψω τη συγκίνησή μου. Μέχρι και το καλάθι που εκτελούσε χρέη αυτοσχέδιου σκουπιδοτενεκέ για τις λίγες δεκάδες επισκεπτών ετησιώς μου φάνηκε γλυκύτατο. Η σειρά από τραπεζοειδείς εισόδους φαινόταν τόσο τέλεια παραταγμένη κάτω από τις αχτίδες του ηλίου που άρχισε να ξεπροβαλλει πίσω από τις Άνδεις που υπέκυψα στην ακατάσχετη επιθυμία μου να διασχίσω τρέχοντας το γκαζόν που μας χώριζε, κοντεύοντας να παραπατήσω σε ένα μπουκάλι Black Label που είχε αφήσει κάποιος ηλίθιος, μη σεβόμενος την ιερότητα του χώρου. Ανέβηκα στο ανώτερο επίπεδο κι έβγαλα φωτογραφίες της κεντρικής πλατείας από κάτω απολαμβάνοντας την ησυχία του τοπίου και την πανοραμική θέα. Δεν ήθελα να φύγω με τίποτε, αλλά ο Έβερτ επέμενε πως η Nusta Ispana, ο επόμενος αρχαιολογικός χώρος στο τρεκ μας ήταν μόλις είκοσι λεπτά μακριά και πείστηκα, αν και δε σταμάτησα να ρίχνω ματιές προς τα πίσω απομακρυνόμενος. Η παρηγοριά μου ήταν πως επειδή ήταν στην αρχή του τρεκ, η πρόσβαση στο Vitcos είναι σχετικά εύκολη, οπότε ίσως το ξαναεπισκεφθώ μια μέρα.

Το μονοπάτι για τη Nusta Ispana ήταν πανέμορφο, κανείς άνθρωπος στον ορίζοντα, τα πουλάκια τιτίβιζαν, ο καιρός άψογος και στο βάθος ξεπρόβαλλαν οι πλαγιές των Άνδεων κομμένες σε κλιμακωτά επίπεδα, αναμφισβήτητη απόδειξη της παρουσίας των Ίνκας. Πλησιάζοντας, πετύχαμε και δυο ντόπιους που έκοβαν μπαμπού και κλαδιά δέντρων με τις ματσέτες τους με σκοπό όπως μας είπαν να κατασκευάσουν ένα παγκάκι από φυσικά υλικά για τους επίδοξους επισκέπτες. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχαν –όπως και στο Vitcos- ούτε φύλακας, ούτε χώρος είσπραξης εισιτηρίου και φυσικά κανείς άλλος επισκέπτης.

Όπως λέγαμε, αυτό που ξεχωρίζει στη Nusta Ispana είναι ο Λευκός Βράχος (Yumac Rumi), ο τελευταίος βωμός λατρείας της βασιλικής οικογένειας των Ίνκας και ο χώρος απ΄ όπου αντλούσαν τη θεία δύναμη για τα ... σαράντα χρόνια (!) αντίστασης απέναντι στους Ισπανούς, αφού παρά τη δολοφονία του Manco Inca, το Vitcos συνέχισε να αποτελεί την απομονωμένη, παράνομη και αυθεντική πια πρωτεύουσα των Ίνκας, χάρη στους απόγονούς του, που απέκρουαν τη μία επίθεση μετά την άλλη. Δυστυχώς για άλλη μια φορά οι γνώσεις του Έβερτ αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, αν και η αλήθεια είναι ότι οι γνώσεις μας εδώ είναι πιο περιορισμένες. Ο εντυπωσιακός λαξευμένος βράχος έχει κατά πολλούς τη μορφή εγκύου γυναίκας, ενώ οι άψογα λαξευμένες 9 πέτρες που βρίσκονται δίπλα του μάλλον συμβολίζουν τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και το προσεκτικά λαξευμένο κανάλι που καταλήγει στην ιερή πηγή πιθανότατα αποτελεί αναφορά στην Pachamama, τη Μητέρα Γη εκπρόσωπο της γονιμότητας.

Το τοπίο ήταν πανέμορφο, η θέα μιας τοπικής οικογένειας να κάνει πικνικ πάνω στα αρχαία (!) αν μη τι άλλο αυθεντική, αν και αναρωτήθηκα αν είχαν συναίσθηση του βάρους της ιστορίας του τόπου. Πιθανότατα όχι, αλλά εδώ δε σεβάστηκαν το χώρο οι «πεφωτισμένοι» Ισπανοί ιερείς Ortiz και Garcia που του έβαλαν φωτιά, παρότι είχαν κληθεί –μάλλον γενναιόδωρα- από τον Titu Cusi (γιο του Manco Inca) να διαδώσουν το Χριστιανισμό, καταλήγοντας στις γνωστές βαρβαρότητες των Χριστιανών στη Νότιο Αμερική. Έπρεπε να συνεχίσουμε όμως και επειδή δεχθήκαμε επίθεση από σατανικά σκαθάρια, αλλά και επειδή ο Έβερτ μας ειδοποίησε πως είχαμε άλλα 18 χιλιόμετρα πεζοπορία και μάλιστα σε τερέν που πλέον θα ήταν ανηφορικό. Απόρησα... σύμφωνα με το νιοστό γκατζετάκι του Κρεκούζα που μετρούσε τη διανυθείσα απόσταση, είχαμε κάνει ήδη σχεδόν 8 χιλιόμετρα. «Α, αυτά δε μετράνε, είναι αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει εχθές!», είπε όλο χαμόγελο ο Έβερτ. «Ουσιαστικά το τρεκ σας ξεκινάει τώρα!», είπε όλο χαρά. Κι εγώ που νόμιζα ότι αυτή η εύκολη πεζοπορία ήταν το τρεκ... Έκανα οικτρό λάθος, οι επόμενες ώρες θα ήταν πολύ δύσκολες.

Αρχίσαμε να καρταπίνουμε χιλιόμετρα, το οποίο γινόταν ευκολότερο με τα μονοπάτια να είναι πραγματικά εκπληκτικά και τη φύση με τα άγρια άλογα να δημιουργούν πανέμορφες εικόνες, σύντομα όμως η κούραση άρχισε να μας καταβάλλει. Λογικό, η συνεχής ανάβαση σε κοτρώνες έγινε πανδύσκολη, σύντομα ξεπεράσαμε τα 4.000 σε υψόμετρο, έχοντας «κερδίσει» πάνω από ένα χιλιόμετρο σε υψόμετρο. Η φύση ξεπέρασε το υπέροχο κι έγινε ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ, αλλά εμείς τα είχαμε φτύσει, όσο κι αν η θέα ενός καταρράκτη μας έδωσε την αφορμή για ένα διάλειμμα. Και ξαφνικά... άνοιξαν οι ουρανοί κι έριξαν κοτρώνες. Τέτοιο χαλάζι δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου, συνοδευόμενο από βαριά βροχή και το περπάτημα έγινε μαρτύριο: το χαλάζι έμπαινε στα παπούτσια μου ενώ κατάφερε να μου προκαλέσει και μια αμυχή στο κεφάλι, τα αθλητικά μου παπούτσια έγιναν πολύ βαριά αφού είχαν γίνει μούσκεμα και ουσιαστικά περπατούσαμε σε ένα βάλτο από γκαζόν με λάσπη, το πουλόβερ μου έγινε τόσο υγρό που ήταν σα να το είχα πετάξει στη θάλασσα κι άρχισα να βήχω και να παίρνω αναπνοές που προκαλούσαν έναν ήχο σαν πρελούδιο βρογχίτιδας. Κανείς δε μιλούσε, συνεχίσαμε να περπατάμε σαν φαντάσματα, προσπαθώντας να προστατευτούμε με τα poncho μας των οκτώ ευρώ που είχαμε αγοράσει το προηγούμενο βράδυ, αυτό τουλάχιστον ίσχυε για τον Κρεκούζα και μένα, αφού ο Κυριάκος και ο Παναγιώτης είχαν μπότες, σοβαρά αδιάβροχα και εξοπλισμό που έκανε την εμπειρία τους λιγότερο μίζερη, έστω και οριακά. Άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν πάθω καμία πνευμονία. Κι αν δε σταματούσε η βροχή για επόμενο εικοσιτετράωρο; Πολιτισμό δε θα συναντούσαμε για τις επόμενες τέσσερις μέρες, στέγη δεν υπήρχε πουθενά, πού στο διάολο πάω με βερμουδίτσα και παπουτσάκι Adidas;

Στο βάθος ξεχώρισα τη σκηνή μας, ανακούφιση. Οι τρεις συνοδοί μας υπό καταρρακτώδη βροχή μας ξεπέρασαν με τα άλογα και ηρωικά την έστησαν προκειμένου να προφυλαχθούμε, ενόσω μας μαγείρευαν. Η διάθεση γύρω από το πτυσσόμενο τραπεζάκι δεν ήταν καθόλου καλή. Το χαλάζι συνέχιζε να δημιουργεί θόρυβο χτυπώντας ανελέητα τη στέγη της σκηνής και ο τόνος ήταν εντελώς απαισιόδοξος. Ο Κυριάκος ήταν σιωπηλός, μη θέλοντας να ξοδέψει ενέργεια άσκοπα, αλλά ψιθυρίζοντας πως ανησυχεί πιο πολύ για μένα και τον Κρεκούζα που δεν έχουμε καθόλου εξοπλισμό, αν και με χαρά θα μας δάνειζε ό,τι του ζητούσαμε. Ο Παναγιώτης μας είπε ότι ούτε στο Κιλιμάντζαρο δεν είχε νιώσει τέτοια κούραση. Κι ο Έβερτ, που τόσα είχαν δει τα μάτια του αλλά πάντα ήταν χαμογελαστός, τώρα ήταν πιο σοβαρός. Όταν τον ρώτησα αν μας βλέπει να τα καταφέρνουμε απάντησε «Εγώ νομίζω ότι μπορείτε... αλλά να ξέρετε ότι ακόμη είμαστε στην αρχή. Το δε τετραήμερο τρεκ στο Choquequirao που θέλετε να κάνετε μετά είναι πολύ πιο δύσκολο». Μάλισταααα... «Δε μου λες Έβερτ, έχεις κι άλλα καλά νέα να μας πεις;», τον ρώτησα πιστεύοντας ότι χειρότερα δε γίνεται. «Παιδιά, για σήμερα έχουμε άλλα δεκατρία χιλιόμετρα και μάλλον θα γίνουν σε αυτές τις συνθήκες». Είπα να μην του κάνω άλλη ερώτηση, αρκετά βαριά ήταν η ατμόσφαιρα. Σε μια σύντομη συζήτηση είπαμε να ξεκουραστούμε λίγο, να φάμε το φαγητό μας, να ελπίσουμε ότι τουλάχιστον θα κόψει κάπως το χαλάζι (δεν είχαμε κι ορατότητα εκτός όλων των άλλων) και να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, προσπαθώντας να φτάσουμε στο καταφύγιό μας. Ας φάμε και βλέπουμε, ήταν η τελική φράση πριν το σερβίρισμα του φαγητού, αν και δεν την άκουσαν όλοι, λόγω των βροντών που έσκαγαν από πάνω μας, συνοδευόμενες από τεράστιες αστραπές.

Το φαγητό ήταν ένα μικρό βάλσαμο και με τη ζεστή σοκολάτα και το τσάι άρχισε κάπως να φτιάχνει η διάθεση. Δυστυχώς πρόσβαση στους σάκους μας δε θα είχαμε, με τόση βροχή να πέφτει, μέχρι να ξεσελώσουμε τα άλογα και να τους βγαλουμε, θα είχαν γίνει μούσκεμα. Ρώτησα τον έβερτ αν είχε καμία κάλτσα να μου δώσει γιατί οι δικές μου, που ήταν αντί για ορειβατικές... κάλτσες για μπάσκετ και μάλιστα τρύπιες (αδιόρθωτος!), πλέον ζύγιζαν μισό κιλό η καθεμιά. Το κόλπο που πρότεινε ο Έβερτ ήταν να φορέσω... σακούλες μέσα από τα παπούτσια. Αισθητικό δεν ήταν, τα πόδια μου γλιστρούσαν επικίνδυνα και από τότε και στο εξής οι τούμπες ήταν στην ημερήσια διάταξη, αλλά τουλάχιστον τα πόδια μου θα διατηρούνταν στεγνά κι έτσι θα γλίτωνα τον πυρετό με λίγη τύχη.

Ξεκινήσαμε πάλι, με τη βροχή μειωμένη, αλλά την κούραση αμείωτη, παρότι θεωρούσα πως ήμασταν εγκλιματισμένοι. Δεν ήταν το υψόμετρο, ήταν η εξάντληση επειδή ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ήταν βαρύ. Λίγο αργότερα πάντως η βροχή σταμάτησε κι η διάθεσή μου έφτιαξε, ειδικά από την ώρα που άνοιξε η ατμόσφαιρα και αντίκρυσα τοπία ονειρικά... Τι βλέπουμε Θεέ μου: καταπράσινες πλαγιές, με ποτάμια να κάνουν ζιγκ-ζαγκ κάτω από βουνοκορφές καλυμμένες από την ομίχλη και στο βάθος χιόνι. Δε σταματούσαμε ούτε για μια ανάσα ενώ επιτέλους σε κάποιο σημείο είδαμε και κατηφόρα. Το ηθικό αναπτερώθηκε κι άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα, ενώ είδα και τον Κρεκούζα να ανοίγει βήμα, χωρίς να παραλείπει να βγάζει φωτογραφίες με την κάμερα και το iphone του (τι; Νομίζατε ότι είχε μόνο ένα; Δεν τον ξέρετε τον Κρεκούζα...), δείγμα ότι το απολάμβανε. Ο Κυριάκος συνέχιζε με σταθερό ρυθμό, ακολουθώντας μακράν το καλύτερο σύστημα όλων (εγώ ή γκάζωνα ή πατούσα φρένο), αλλά ο Παναγιώτης είχε μείνει πίσω, κρατώντας και τον Έβερτ. Ξανάρχισε να βρέχει, αλλά πια ήταν πταίσμα μπροστά στο χαλάζι και τις βροντές που είχαμε υπομείνει νωρίτερα, ενώ από την ώρα που διέκρινα το χώρο όπου θα κατασκηνώναμε και είχα ορατό στόχο, αναθάρρησα, χώρια ότι το σημείο φαινόταν πανέμορφο, με έναν τεράστιο παγετώνα να προβάλλει από πίσω όποτε το επέτρεπαν τα σύννεφα και η ομίχλη. Μου φάνηκε ότι ήταν είκοσι λεπτά μακριά, αλλά τελικά μου πήρε περίπου εβδομήντα.

Είχαμε φτάσει πια στο σημείο που ο William κι ο don Thomas είχαν αρχίσει να στήνουν τη σκηνή, προκειμένου να μαγειρέψει ο Grimaldo. Ένιωσα πολύ περήφανος που τα είχαμε καταφέρει ως εκεί, αλλά και για το trek που είχα επιλέξει: πολύ αυθεντικό, όπως μας είπε ο ξεναγός μας αργότερα, ελάχιστοι το επιλέγουν κάθε χρόνο, αφού το Περού διαθέτει πολύ πιο διάσημα, όπως το Inca Trail, το Chalkantay, το Ausangate και άλλα πολλά, οι επιλογές είναι ατέλειωτες κι η δική μας ήταν από τις λιγότερο διαφημισμένες. Από την άλλη ανησυχούσα για τον Παναγιώτη: είχε τον καλύτερο και ακριβότερο εξοπλισμό από όλους, αλλά ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. «Είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει στη ζωή μου, σωματικά και πνευματικά», μου είπε λαχανιασμένος, ξαποσταίνοντας σε ένα βράχο, την ώρα που ο Κυριάκος έπαιζε με τα άλογα του don Thomas. Σκέφτηκα πως βρέξει-χιονίσει (και ήταν πιθανό να έκανε και τα δύο!) αυτό το τρεκ θα το τελειώναμε κι ας ακυρώναμε το επόμενο στο Choquequirao. Άλλωστε αύριο θα έχουμε εγκλιματιστεί περισσότερο, ο Grimaldo μου υποσχέθηκε πως θα στεγνωνε τις κάλτσες και το πουλόβερ μου πάνω από τη φωτιά που μαγείρευε τη σούπα και τέλος πάντων δε θα βρέχει κάθε μέρα... έλπιζα.

Παρακολουθούσα το Grimaldo να μαγειρεύει υπό αντίξοες συνθήκες, τα σύννεφα να καλύπτουν την απέραντη ομορφιά του παγετώνα πίσω μας, τον Κρεκούζα να πηγαίνει στη Βασιλική Τουαλέτα ή αλλιώς Τουαλέτα του Ίνκα, ή αλλιώς Χέσε ‘Οπου Βρεις, τη θέα της κοιλάδας που μόλις είχαμε διανύσει και το απειλητικό βουνό που θα ανεβαίναμε αύριο κι ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση, χαλάλι τα 25 χιλιόμετρα.

Μετά το φαγητό μπήκαμε στη σκηνή μας, φορώντας πουλόβερ για να προστατευθούμε από το κρύο, ακόμη και μέσα στο sleeping bag. Έπιασα κουβεντούλα με τον Κρεκούζα την ώρα που αράδιαζε καλώδια, power banks και άλλα μαραφέτια. «Ρε συ Κώστα... Εγώ νόμιζα ότι όλα αυτά τα ορειβατικά ρούχα μάρκας και οι εξοπλισμοί ήταν για ψωνάρες. Και βλέπω ότι μόνο άχρηστα δεν είναι, οι άλλοι έχουν walking sticks, γκέτες, μπότες αντιανεμικά, stopwinds… εμείς μήπως είμαστε λίγο νούμερα που ντυθήκαμε λες και πάμε για μπάσκετ στη Φυτευτή;». Σιωπή από τον Κρεκούζα, που συγκεντρωνόταν στο να φορτίσει καμιά δεκαριά γκατζετάκια για να μου πει την ατάκα «Να σου πω, αν γράψεις καμιά ιστορία στο travelstories γι’ αυτό το ταξίδι να την ονομάσεις ΔΥΟ ΜΠΟΥΡΤΖΟΒΛΑΧΟΙ ΣΕ ΤΡΕΚ ΣΤΟ ΠΕΡΟΥ».

Εγώ σε sleeping bag δεν μπορώ να κοιμηθώ, γιατί έχω μάθει να κοιμάμαι μπρούμυτα και με τα πόδια ανοιχτά, αλλά εν τέλει με νίκησε η κούραση και κοιμήθηκα σχεδόν πέντε ώρες. One bourtzovlahos down… Στον ύπνο μου είδα ότι πέσαμε σε χιονοθύελλα, ο Παναγιώτης είχε πνιγεί σε μια λίμνη, εμείς προσπαθούσαμε να βρούμε το δρόμο για το Κούσκο κι ο κύριος Μαμαλάκης με καταριόταν στα ελληνικά κανάλια που έπεισα το θετό του γιο να τρέχει στα κατσάβραχα κι είχε βάλει τον Ερυθρό Σταυρό να μας βρει.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 21
• 22
• 23
• 24
• 25
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 23 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.