Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

To πρωινό μου ήταν μετριότατο, αλλά είχα κοιμηθεί πολύ καλά κι επιτέλους ξεκουράστηκα. Γενικά, με τις περισσότερες μέρες να μην κοιμάμαι πάνω από 4-5 ώρες, τεράστιοι μαύροι κύκλοι είχαν σχηματιστεί κάτω από τα μάτια μου, όχι μόνο από τα ταξιδιωτικά ξενύχτια αλλά κι επειδή, στερημένος τις χαρές του ίντερνετ στην Κούβα, αντί να πέφτω για ύπνο σερφάριζα για 2-3 ώρες πριν κοιμηθώ.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν να βρω με ποιο τρόπο φτάνει κανείς στη Vallegrande, σημείο ταφής του Τσε. Γνώριζα ότι η πρόσβαση είναι δύσκολη, αλλά οι τιμές που είδα ήταν εξωφρενικές: ανάλογα με τον αριθμό των συμμετεχόντων κυμαίνονταν ανάμεσα στα 350 και τα 556 δολάρια... κατ’ άτομο και στα τρία πρακτορεία που τσέκαρα. Επόμενο ήταν να απορριφθεί η λύση του πρακτορείου, αλλά ακόμη δεν ήταν ξεκάθαρο με ποιο τρόπο και σε πόσες μέρες έφτανε κανείς στη Vallegrande από τη Santa Cruz και πώς από εκεί θα μετέβαινα στο χωριό όπου εκτελέστηκε ο Τσε. Απίστευτο κι όμως αληθινό, κάτι το οποίο θα μπορούσε και θα έπρεπε να αποτελεί πόλο έλξης για τουρίστες να είναι τόσο δύσκολα προσβάσιμο και ουσιαστικά χωρίς πληροφορίες για το πώς φτάνει κανείς εκεί. Ετός κι αν πληρώσει... 556$.

Τέλος πάντων, αποφασίσαμε να αφιερώσουμε τη μέρα στη Santa Cruz, η οποία μπορεί να είναι η πλουσιότερη πόλη της χώρας, αλλά δε βρύθει και αξιοθεάτων. Το πρόχειρο σχέδιό μας έλεγε να πάμε στο ζωολογικό κήπο, αργότερα σε κάποιο καλό ινδικό εστιατόριο (ο Κρεκούζας δεν είχε δοκιμάσει ποτέ του ινδικό και παρότι δεν ενθουσιάστηκε με την ιδέα, σεβάστηκε την επιθυμία της Άνγιας και τη δική μου να αγγίξουμε ασιατική κουζίνα επιτέλους) και στο τέλος κινηματογράφο, για να πάρουμε και μια ιδέα της καθημερινότητας σε αυτή την όχι τυπική βολιβιάνικη πόλη.

Πήραμε λοιπόν ταξάκι και κατευθυνθήκαμε στο ζωολογικό κήπο, που αποδείχθηκε μεγάλος, άνετος με μάλλον ευρύχωρους χώρους, όσο μπορεί να ειπωθεί αυτό για ένα ζωολογικό κήπο τέλος πάντων. Στα αρνητικά ότι δεν είδα τις αρκούδες των Άνδεων που έλπιζα, αλλά ενθουσιάστηκα με τους ελεύθερους βραδύποδες με τους οποίους μπορούσαμε να παίξουμε (κάποτε μάλιστα έκοβαν βόλτες στην κεντρική πλατεία της πόλης αλλά πάθαιναν ηλεκτροπληξίες από τα καλώδια και αποσύρθηκαν), μου άρεσαν οι κόνδορες, ήταν μεγάλη η ποικιλία αιλουροειδών, ενώ υπήρχε κι ένας τρομερός χώρος με πουλιά όλων των ειδών, όπου τεράστια guacamayos, μακάο και τουκάνοι προσγειώνονταν στο χέρι σου και καμάρωναν περήφανα, αν κι ένα guacamayo φάνηκε να θέλει να μου αφαιρέσει το ρολόι με ιδιαίτερο ζήλο. Προσθέστε σε αυτά ταπίρους, αρμαδίλους, ερπετά όλων των ειδών και μεγεθών κι έχετε μια εικόνα αυτού που επισκεφθήκαμε: έναν αξιοπρεπέστατο και αρκετά ενδιαφέροντα ζωολογικό κήπο.

Σειρά είχε το Cinecenter όπου αφού τσάκισα μερικά cinnabon (η διαίτά μου συνεχίζεται...), αποφασίσαμε να δούμε μια ρώσικη ταινία ονόματι Transilvania, η σύνοψη τη οποίας μου έδωσε την εντύπωση πως επρόκειτο για τη βιογραφία του Nikolai Gogol, αλλά τελικώς υποστήκαμε το παραμύθι της Panocha, με τέρατα, μάγισσες και άλλα εμπριμέ αν και ο σκηνοθέτης και κυρίως τα εφέ ήταν πρώτης γραμμής. Τα θετικά ήταν πως α) η ταινία τελείωσε κάποτε και β) το κινητό του Κρεκούζα είχε κάλυψη και σερφάρισα βλέποντας την εξέλιξη των ματς της Ευρωλίγκας.

Το ινδικό εστιατόριο ήταν κλειστό αφού κάποιος (γκουχ γκουχ) δεν είχε τσεκάρει ότι τις Πέμπτες κλείνει, οπότε κατευθυνθήκαμε στο εμπορικό κέντρο Ventura, ένα γιγάντιο ναό του καπιταλισμού που ερχόταν να επιβεβαιώσει (μαζί με την παντελή έλλειψη cholitas στους δρόμους) ότι ήμασταν στην «άλλη» Βολιβία. Ο Κρεκούζας ψώνισε στο Hard Rock Cafe, είδαμε περισσότερα ΑΤΜ απ’ όσα είχα δει σε όλη τη Βολιβία μαζεμένα και δειπνήσαμε στο Republica, ένα εστιατόριο παλιάς κοπής αλλά καλής κουζίνας, δίπλα σε κάτι γιαγιάδες της υψηλής κοινωνίας, φανταστείτε τις Γιάννες Αγγελοπούλες της Βολιβίας.

Το ταξί για το κέντρο μας πέρασε από πολλές πλούσιες γειτονιές, ουδεμία σχέση η πόλη με την (πραγματική) πρωτεύουσα Λα Πας που είχε πολύ περισσότερο χρώμα κι ενδιαφέρον, αλλά χάρηκα που επισκεφθήκαμε και τη Σάντα Κρους.

Η επόμενη θα ήταν η τελευταία μέρα του ταξιδιού με τον Κώστα και την Άνγια και θα την αφιερώναμε στον αρχαιολογικό χώρο El Fuerte, έναν απο τους πιο μυστηριώδεις της χώρας. Με δεδομένο πως οι οργανωμένες εκδρομές είχαν σουρεαλιστικές τιμές (366$/άτομο... θα τρελαθούμε), θα πηγαίναμε μόνοι μας. Αποκλείεται να μη βρούμε δημόσια συγκοινωνία, τι διάολο; Σε αντίθεση με τη Vallegrande είναι λίγες ώρες από τη Santa Cruz.

Το πρωινό στο Senses που έμειναν τα παιδιά ήταν καλύτερο απ’ ό,τι φαινόταν, όπως ευκολότερο του αναμενόμενου ήταν να βρούμε και πώς πηγαίνει κανείς στη Samaipata: υπάρχει ένα γραφειάκι του συνεταιρισμού αυτοκινητιστών απ’ όπου φεύγουν shared taxis μόλις συμπληρώσουν επτά επιβάτες για 4€/άτομο. Με την πάρτη μας να είμαστε ήδη τρεις, δε χρειάστηκε να περιμένουμε περισσότερα από δέκα λεπτά.

Είχα τη φαεινή ιδέα να παρακολουθήσω 4 επεισόδια της σειράς Hung στην τρίωρη διαδρομή που είχε περισσότερες στροφές απ’ όσες θέλω να θυμάμαι οπότε ψιλοανακτεύτηκα, αλλά αυτό ξεχάστηκε αμέσως μόλις αντικρύσαμε τη Samaipata. Τι όμορφο χωριό! Πέτρινα σπιτάκια, λιθόστρωτο, παραδοσιακές κατασκευές και μια μικρή αλλά πανέμορφη πλατεία στην οποία κάτσαμε σε ένα εναλλακτικό καφέ μέχρι να βρω εγώ πού θα κοιμηθώ (αφού θα έμενα το βράδυ) και πώς θα φτάναμε στο El Fuerte και να πιουν τον καφέ τους τα παιδιά. Γρήγορα βρήκα ένα καταπληκτικό ξύλινο πανδοχείο όπου μια αξιαγάπητη κυριούλα που μετακόμισε από τη Λα Πας πριν από τριάντα χρόνια μου παραχώρησε τη σοφίτα της για 8 ευρώ και μου υπέδειξε πού θα έβρισκα ταξί για να μας παέι στο El Fuerte. Το κόστος για το ταξί θα ήταν 15 ευρώ συνολικά, συπεριλαμβάνοντας δυο ώρες αναμονή ώστε να επισκεφθούμε τον αρχαιολογικό χώρο με την ησυχία μας. Εξακολουθούσα να απορώ γιατί τα πρακτορεία της Σάντα Κρους απαιτούσαν 366$ κατ΄ άτομο για μια εκδρομή που μόνοι μας κανονίσαμε χωρίς προετοιμασία για 9€. Είναι προφανές ότι η Σάντα Κρους δε φιλοξενεί τουρίστες κι ότι το χρήμα περισσεύει στη χώρα, αλλά οι τιμές τους εξακολουθούν να είναι πέραν κάθε λογικής.

Τέλος πάντων, βρήκαμε έναν καλό ταξιτζή και στα μόλις είκοσι λεπτά που διήρκησε η διαδρομή για το El Fuerte μέσω του πρόσφατα επισκευασμένου από την κυβέρνηση δρόμο, μιλήσαμε για πολιτική: «Ο Evo; Πολύ καλός είναι! Γίνονται συνέχεια έργα, η οικονομία πάλι καλά, τι με νοιάζει εμένα αν έχει ξώγαμο ή γκόμενες; Εγώ πια βγάζω αρκετά για να ταϊσω την οικογένειά μου και πριν από τον Evo τη βγάζαμε δύσκολα. Ακόμη και στη Σάντα Κρους πια έχει ηρεμήσει η αντιπολίτευση, όταν ο κόσμος βλέπει έργα κι έχει λεφτά δε διαμαρτύρεται, κοιτάει να περάσει καλά. Να σου πω και κάτι; Μπράβο του που έχει και ξώγαμο, ανύπαντρος είναι ό,τι θέλει να κάνει, μακάρι να κυβερνήσει και άλλα δέκα χρόνια, νέος άνθρωπος είναι».

Αφήσαμε τον συμπαθή ταρίφα και το εξώγαμο το Έβο (που αποδείχθηκε ότι δεν είναι δικό του, παρά τον όλο χαμό που ακολούθησε λόγω της φοβερής ερωμένης του) πίσω μας και μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο. Ανυπομονούσα να δω τα αρχαία, αν και είχα διαβάσει πως το όλο πάρκο γύρω του ήταν εξίσου εντυπωσιακό. Το όλο μέρος καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου, αυτό που γνωρίζουμε είναι πως ο λόφος πρωτοκατοικήθηκε τουλάχιστον το 2.000 π.Χ. , πως οι Ίνκας έφτασαν γύρω στο 1470 μ.Χ. και πως όταν έφτασαν οι Ισπανοί το 1600 είχε ήδη εγκαταλειφθεί. Οι Ισπανοί, με τη στρατιωτική λογική τους υπέθεσαν πως αποτελούσε φρούριο, εξ’ ου και η ονομασία El Fuerte (οχυρό) που του απέδωσαν, ένας Γάλλος ερασιτέχνης αρχαιολόγος επέμενε το 19ο αιώνα πως οι δεξαμενές χρησιμοποιούνταν για το καθάρισμα χρυσού και άλλων μετάλλων, αλλά η επικρατούσα θεωρία είναι πως πρόκειται για χώρο λατρείας του ιαγουάρου και του φιδιού. Φυσικά, με τοποθεσία απόμακρη, παρελθόν μυστηριώδες κι ενασχόληση του Φον Ντένικεν (και του Χαρδαβέλλα...), δε λείπουν και οι γνωστοί μυστικιστές, οπαδοί θεωριών εξωγήινων πολιτισμών και απανταχού παρατηρητές UFO, για τους οποίους ο χώρος έχει ξεχωριστή σημασία. Εμείς πάντως δεν είδαμε UFO ούτε ιπτάμενα, ούτε δίποδα.

Ο αρχαιολογικός χώρος αποτελεί κομμάτι ενός τεράστιου πάρκου με ελάχιστους επισκέπτες (σχεδόν μόνοι μας ήμασταν) όπου έχει σχεδιαστεί ένα μονοπάτι που οδηγεί τους επισκέπτες για μιάμιση ώρα μέσα στη φύση, κάτω από δέντρα και με θέες πάνω από τα γύρω βουνά. Με τον καιρό άψογο και τον αέρα φρέσκο λόγω υψομέτρου, η βόλτα ήταν εξαιρετικά ευχάριστη. Ωστόσο, κτίρια δεν απομένουν, ο βασικός χώρος είναι μια φυσική πέτρινη πλάκα μήκους μερίπου 100 μέτρων με ανάγλυφους θρόνους (για ιερείς; ευγενείς; ), τραπέζια, δεξαμενές, θήκες που υποθέτουμε πως περιείχαν προσφορές, είδωλα ή μούμιες, και ζωομορφικούς σχηματισμούς που παραπέμπουν ξεκάθαρα σε φίδια και τζάγκουαρ με τα κλασικά ζιγκ ζαγκ που βλέπει κανείς και στην κοιλάδα του Κούσκο και μάλλον χρησιμοποιούνταν για να κυλάει το αίμα των θυσιών στις διάφορες ιεροτελεστίες. Το όλο τοπίο είναι πολύ όμορφο, αλλά ο αρχαιολογικός χώρος δεν με εντυπωσίασε, ίσως να είχα και πολλές προσδοκίες. Οι ενημερωτικές πινακίδες ήταν πάντως αρκετά διαφωτιστικές, ενώ περίεργη μου φάνηκε και η –κατά πάσα πιθανότητα αποθηκευτική- κατασκευή από τους Ίνκας με τις τεράστιες κολώνες, πράγμα εξαιρετικά ασυνήθιστο, καθώς και το ότι υπάρχουν αποδείξεις πως εν τέλει το όλο μέρος κάηκε.

Περπατήσαμε με την ησυχία μας ολομόναχοι, απολαμβάνοντας τη θέα, τον ίσκιο κάτω από τα δέντρα με τους μοναχικούς πάγκους και την αίσθηση πως πατούσαμε χώματα αρχαία κι αποχαιρετίσαμε το σκαλισμένο βουνό μετά από μιάμιση ώρα, επιστρέφοντας για ένα αποχαιρετιστήριο γεύμα στη Samaipata, όπου προς έκπληξή μας βρήκαμε ένα new age cafe με μερικά πιάτα από ασιατική κουζίνα, πάμφθηνα κι εξαιρετικά (tikka masala, επιτέλους!) κι ένα γλυκό σκέτη αμαρτία. Είχε έρθει η χώρα πια να αποχαιρετιστούμε με τα παιδιά, αφού κι οι δυο τους έπρεπε να επιστρέψουν στη Σάντα Κρους για τις πτήσεις τους. Την Άνγια θα την ξαναέβλεπα σε λίγες ημέρες στο Περού, αλλά τον Κώστα δε θα τον ξανέβλεπα μέχρι... ένας Θεός ξέρει πότε, μίνιμουμ ένα χρόνο, ίσως περισσότερα χρόνια. Αποχαιρετιστήκαμε και χωρίσαμε. Από δω και πέρα θα ταξίδευα μόνος μου, τουλάχιστον για πέντε εβδομάδες, στη Βολιβία, την Αργεντινή, το Περού και την Ανταρκτική, μέχρι να έρθουν στη Χιλή οι Α και Χ.

Προς το παρόν βιάστηκα να προλάβω το τοπικό μουσείο, που συμπεριλαμβανόταν στην είσοδο του El Fuerte. Το εισιτήριο το είχα χάσει βέβαια, αλλά η καλή κοπελίτσα στο ταμείο με άφησε να μπω χωρίς να ξαναπληρώσω. Το μουσείο της Samaipata είναι μικροσκοπικό με μόλις δυο αίθουσες, αλλά μου άρεσε και ο χάρτης με όλα τα αρχαιολογικά μνημεία της χώρας (άπειρα στη Βολιβία), οι αναπαραστάσεις των πετρογλυφικών στα σπήλαια, τα αγγεία κι ένα εξαιρετικό βίντεο που επεξηγεί τη μοναδικότητα του El Fuerte, με καταπληκτικές εναέριες λήψεις.

Περιπλανήθηκα λίγο στο χωριό, που είναι όσο παραδοσιακό όσο πάει, και πλην δυο τοπικών γραφείων που διοργανώνουν τρεκ, η καθημερινότητα φαίνεται να κυλάει σα να μην υπάρχουν επισκέπτες (που είναι λίγοι). Μια γαλανομάτα μανούλα με το παιδάκι της στην πλάτη με πλησίασε ευγενέστατα και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να αγοράσω κάποιο από τα σπιτικά της γλυκά από σοκολάτα και μπανάνα. Ήταν τόσο αξιοπρεπής και είχα φάει τόσο έτσι κι αλλιώς που αποφάσισα ότι η δίαιτά μου θα ξεκινούσε την επομένη. Κρίμα να μη δοκιμάσω το γλυκάκι της κυρίας. Ή το δεύτερο γλυκάκι. Ή το τέταρτο, για το οποίο την κυνήγησα πριν χαθεί στο σκοτάδι...

Επέστρεψα στο πανδοχείο μου που αποδείχθηκε καταπληκτικό, με έπιπλα αντίκες, ένα αρχαίο τηλέφωνο, ασθενές αλλά υπαρκτό ίντερνετ και μερικές καλές οδηγίες για το πώς θα έφτανα στη Mairana με ωτοστόπ, απ’ όπου με λίγη τύχη θα έφτανα στη Vallegrande για να δω το σημείο ταφής του Τσε και ίσως κατάφερνα την επόμενη να φτάσω και στην Higuera, το χωριό στο οποίο εκτελέστηκε και όπου είχα διαβάσει πως η κυβέρνηση Μοράλες είχε φτιάξει ένα μικρό μουσείο. Τελικά θα κατάφερνα πολύ περισσότερα, σε μια μέρα που θα ήταν από τις δυνατότερες στο ταξίδι...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 59
• 60
• 61
• 62
• 63
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 61 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.