Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Μετά από μια τραγική προσγείωση που περιλάμβανε τριπλή βόλτα πάνω από το αεροδρόμιο και τις χειρότερες αναταράξεις που έχω ζήσει εδώ και χρόνια, προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Μπουένος, χαράματα. Έπρεπε να αλλάξω αεροδρόμια, το οποίο είναι αρκετά εύκολο διότι υπάρχει πλέον ένα βολικότατο shuttle (παρότι η απόσταση ανάμεσα στα δυο αεροδρόμια είναι αρκετή και το ότι έφτασα χαράματα), στο οποίο μάλιστα αν η πτήση σου είναι με την Aerolineas Argentinas έχεις και 50% έκπτωση, καθιστώντας το αντίτιμο καλό value for money για τη διαδρομή που ξεπερνάει τη μία ώρα. Παρεμπιπτόντως, για να μη λέω, ευγενέστατοι οι Αργεντίνοι στο αεροδρόμιο. Η πτήση για το Σαντιάγο της Χιλής ήταν πολύ καλύτερη και μάλιστα απόλαυσα μια καταπληκτική θέα του χιονισμένου Acongagua αφού περάσαμε ακριβώς από πάνω.

Ήξερα ότι θα έφτανα πρώτος, αλλά δε θυμόμουν με ποια πτήση θα έφτανε η παρέα μου για την περιπέτεια της Χιλής, δηλαδή οι γνωστοί, σεσημασμένοι και μη εξαιρετέοι Χ και Α. Είχα τη λανθασμένη εντύπωση πως ερχόντουσαν μέσω Βραζιλίας οπότε και ρώτησα για πτήσεις μέσω Σάο Πάολο για να εισπράξω ένα γρύλλισμα από την ξινισμένη χιλιανή υπάλληλο, που ήταν και νέα κοπέλα αλλά της διέκοψα το παιχνιδάκι της στο κινητό. Θα ήταν η πρώτη από τις πολλές ξινισμένες συμπεριφορές που θα αντιμετωπίζαμε στο ταξίδι.

Τελικά τα παιδιά ήρθαν με μια αλληλουχία πτήσεων Αθήνα-Φρανκφούρτη-Μαδρίτη-Σαντιάγο με το Χ να διαπιστώσει πως η βαλίτσα του έμεινε κάπου στη διαδρομή. Χάσαμε περίπου δυο ώρες ώσπου μια άλλη απερίγραπτη κυρία, αυτή τη φορά στο γραφείο απολεσθέντων, να συντάξει την αίτηση χαμένων αποσκευών. Εκτός από σπίθα, δε μιλούσε και Αγγλικά, ενώ αργότερα θα μαθαίναμε ότι έκανε κι άλλα απίθανα. Ο Χ πάντως το πήρε ψύχραιμα, αλλάξαμε κάτι ψιλά στο αεροδρόμιο και με αντίτιμο 2,5€ πήραμε το λεωφορείο για το κέντρο της πόλης, όπου βρισκόταν το διαμέρισμα που είχε κανονίσει ο Χ να μείνουμε. Στα αξιοσημείωτα ότι αν πληρώσεις σε ξένο νόμισμα (δολλάρια βασικά) γλιτώνεις το 18% της επιβάρυνσης του φόρου, που δεν είναι και ευκαταφρόνητο ποσό.

Παρά την κούραση των παιδιών, ξεχυθήκαμε σαν εμετοί να περπατήσουμε τη χιλιάνικη πρωτεύουσα. Εγώ την έχω επισκεφθεί αρκετές φορές, αλλά τα παιδιά μάλλον την περίμεναν ομορφότερη ή έστω πλουσιότερη, με δεδομένο πως γνώριζαν πως μιλάμε για την καλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής. Πτώματα ήταν οι λεβέντες, αλλά τη βόλτα μας την κάναμε, περνώντας από το LA Moneda, δηλαδή το προεδρικό μέγαρο όπου κάποτε δέχθηκε την πραξικοπηματική επίθεση του Πινοσέτ ο Αλιέντε και αυτοκτόνησε ( ή μήπως όχι; ), τους κεντρικούς πεζοδρόμους όπου πέσαμε σε περιπλανώμενους Βούδες κι έναν γραφικό Χριστιανό manic street preacher (ε, στη Χιλή που έχουν φάει μια πετριά με τον Καθολικισμό και τη συντηρητικούρα τα περιμένεις αυτά) που ούρλιαζε “μετανοείτε Χριστιανοί” κλπ. Δεν είναι και κανένα θαύμα αρχιτεκτονικής η παλιά πόλη του Σαντιάγο, αν κι έχει τις όμορφες γωνιές της, για παράδειγμα τα σημεία όπου κάποια παλιά κτίρια καθρεπτίζονται στους ουρανοξύστες απέναντί τους.

Κατευθυνθήκαμε στην ψαραγορά πριν κλείσει, παραγγείλαμε σολωμί, παέγια κι ένα ολόκληρο ψάρι και κατ’ εμέ τα δύο από τα τρία ήταν πολύ καλά . Επιστρέψαμε στο βασικό πεζόδρομο Ahumadores, όπου γινόταν χαμός από κόσμο, παραμονή της παραμονής Χριστουγέννων γαρ, τέτοιο καταναλωτισμό δεν έχω ξαναδεί, ειδικά στα καταστήματα με τα ρούχα όπου προσπάθησε -χωρίς επιτυχία- να βρει τα απολύτως βασικά για την ημέρα ο δίμετρος Χ στα μέτρα του, μιας που δεν είχε βαλίτσα. Και δε θα είχε για αρκετά ακόμη...

Φάγαμε ένα μάλλον μέτριο παγωτό, κάναμε την πλακίτσα μας στην αγορά, παρατηρήσαμε το πόσο συντηρητικά ντυμένοι είναι οι Χιλιανοί για κατακαλόκαιρο, το πόσο μάλλον βραχύσωμοι και άσχημοι είναι ως λαός (πολύ σπάνιο να δεις όμορφη κοπέλα, οι άνδρες κάπως πιο εμφανίσιμοι για τα ευρωπαϊκά στάνταρ) ενώ είδαμε και μια μπάντα να παίζει ωραία σάλσα, αλλά από κίνηση, χορό, μπρίο, σεξ απίλ, γιοκ.

Κλείσαμε με τον καθεδρικό που είναι αρκετά επιβλητικός, αλλά το Σαντιάγο δεν νομίζω να εντυπωσίασε τα παιδιά. Πήγαμε για ύπνο πάντως στις 8, αφού χρειάζονταν ξεκούραση, ενώ την επομένη είχαμε πτήση για το βορά και τις ερήμους της Ατακάμα, όπου ελπίζαμε να φτάσει και η βαλίτσα και να ξεκινήσει στην ουσία στο ταξίδι.

Τα εισιτήρια επιστροφής για το αεροδρόμιο τα χάσαμε, αλλά τόσο φτηνά που ήταν, βγάλαμε άλλα και φτάσαμε και στην ώρα μας για να ρωτήσουμε για τη χαμένη βαλίτσα του Χ: δεν είχαν ιδέα. Η άλλη απώλεια της ημέρας ήταν το τιρμπουισόν του Α που κατασχέθηκε στον έλεγχο χειραποσκευών. Μη με ρωτήσετε τι ακριβώς το ήθελε το συγκεκριμένο εργαλείο ο Α στη χειραποσκευή του ή πώς πέρασε από όλες τις προηγούμενες πτήσεις, αλλά η αλήθεια είναι πως αν σε μια χώρα στη Λατινική Αμερική το χρειάζεσαι, είναι στη Χιλή, κρασάκια κι ευκαιρίες για οινοποσία και οινογνωσία δε λείπουν.

Η πτήση για την Καλάμα, το αεροδρόμιο της οποίας ουσιαστικά εξυπηρετεί και το πολύ μικρό Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα που είναι η βάση όσων επισκέπτονται την έρημο της Ατακάμα, μας έφερε πάνω από κατακόκκινα και αρκετά εντυπωσιακά βουνά, όπου το μόνο στοιχείο πολιτισμού ήταν οι αιολικές τουρμπίνες. Το trasnfer που είχαμε κλείσει online για μεταφορά με 20€ κατ’ άτομο μετ’ επιστροφής αποδείχθηκε εξαιρετικό και μας άφησε στο κατάλυμα που είχε κλείσει ο Χ, το οποίο έφερε και το συνθετικό Mirador, σε προϊδέαζε δηλαδή για την ύπαρξη κάποιας θέας, η οποία μάλλον ήταν το Licancabur, το τεράστιο ηφαίστειο που φαίνεται από τις παρυφές της πόλης, όπου και βρισκόμασταν.

Μόλις 10’ με τα πόδια ήταν το κέντρο από το κατάλυμά μας, αλλά πριν μεταβούμε εκεί είπαμε να κάνουμε ένα τηλέφωνο στη Latam να δούμε τι γίνεται με τη βαλίτσα. Για άλλη μια φορά δήλωσαν άγνοια, δεν είχε εντοπιστεί κάπου...

Τέλος πάντων, πήραμε το σκονισμένο δρόμο για την πόλη του Σαν Πέδρο, που είχα 20 χρόνια να επισκεφθώ. Έκανε ζέστη πια, παρά το υψόμετρο, ήμασταν πια στην έρημο. Η κεντρική πλατεία του Σαν Πέδρο διαθέτει μια χαριτωμένη εκκλησίτσα και, μιας που τουρ δε γίνονταν λόγω του εορταστικού της ημέρας, είπαμε να πεταχτούμε στην αγορά και το παζάρι μπας και βρούμε κανένα ρούχο στα μέτρα του Χ, το οποίο πάλι κατέστη αδύνατον, παρότι τα περισσότερα εκ των καταστημάτων απευθύνονται σε τουρίστες με ρούχα για τρεκ κλπ, για δίμετρους δε διέθεταν κάτι.

Το χωριό βασικά αποτελείται από 4-5 δρόμους με πολλά καλόγουστα εστιατόρια, μπόλικα τουριστικά πρακτορεία, καταστήματα με αξεσουάρ τουρισμού κλπ, ενώ μας έκανε εντύπωση πως οι περισσότεροι τουρίστες είναι λατίνοι: Βραζιλιάνοι, Χιλιανοί, Βενεζολάνοι και Κολομβιανοί κυρίως. Κρατήσαμε αποδείξεις από τα λιγοστά πράγματα που βρήκε να αγοράσει ο Χ και καταλήξαμε σε μια εξαιρετική πιτσαρία ονόματι Volcano, που καλά να είναι οι άνθρωποι, φάγαμε πολύ όμορφα την καραμελωμένη πίτσα μας, το τηγανητό καμαμπέρ και με τη μακαρονάδα με σολωμό, για 13€/άτομο, συμπεριλαμβανομένων των φιλοδωρημάτων και των ποτών μας. Γενικώς η Χιλή είναι σαφώς πιο ακριβή από το Περού και τη Βολιβία, αλλά πολύ φτηνότερη από την Ουσουάια και δεν τρομάζει κανείς με τις τιμές.

Κάποια από τα εστιατόρια προσέφεραν ρεβεγιόν και ειδικά μενού Χριστουγέννων, αλλά πέραν τούτου δεν αποκόμιζε κανείς χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, οπότε αυτό φολκλόρ το γλιτώσαμε. Επιστρέψαμε στο δωμάτιο κι επέστρεψα στο θεάρεστο έργο της επικοινωνίας με τις ιδιοφυΐες της Latam. H γραμμή έπεφτε συνέχεια και μου έσπασε τα νεύρα διότι είχε και αναμονή πολλών λεπτών κάθε φορά, αλλά τελικά έβγαλα άκρη γιατί δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τη βαλίτσα: η υπάλληλος με το αγελαδίσιο βλέμμα του αεροδρομίου είχε γράψει εντελώς λάθος το επώνυμο του Χ... κοιτώντας και ερμηνεύοντας.... τους ελληνικούς χαρακτήρες του διαβατηρίου κατά το δοκούν. Το Σ μάλιστα, επειδή δεν το καταλάβαινε... το παρέλειψε. Τέλος πάντων, με τα πολλά το διόρθωσαν... κι ελπίζαμε.

Απίθανη θέα του Aconcagua, υψηλότερη κορυφή στην ήπειρο αν δεν απατώμαι, ούτε καρτ ποστάλ να ήταν.

Χωρίς να είναι και το ομώνυμο της Κομποστέλα ή έστω της Κούβας, δεν είναι άσχημη πόλη το Σαντιάγο της Χιλής.

Οι συνδυασμοί παλαιών και νέων κτιρίων που λέγαμε.

Το μνημείο στους Μαπούτσε.

Οι καθρεπτισμοί, σήμα κατατεθέν της πόλης.

Η ψαραγορά, πάντα καθαρή. Πήγαμε αργά και φάγαμε ήσυχοι.

Αξιοπρεπέστατος ο καθεδρικός.

Στο δρόμο για Ατακάμα.

Η θέα μας.

Εκκλησία, Σαν Πέδρο.

Και το εσωτερικό της.

Δρόμος, Σα Πεδρο ντε Ατακάμα.

ΚΑλό το φαγητό, γενικώς.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 99
• 100
• 101
• 102
• 103
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 101 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.