Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Η πόλη είναι γεμάτη με φτηνά φωτογραφεία, οπότε εκμεταλλεύθηκα το γεγονός για βγάλω τις φωτογραφίες που χρειαζόμουν για την αμερικάνική μου βίζα, αφού λόγω της επίσκεψης στο Σουδάν μου είχε αφαιρεθεί η δυνατότητα βίζας ESTA. Με τι φωτογραφίες στην τσέπη, κι αφού έφαγα μια θηριώδη ομελέτα για πρωινό, είπα να περάσω στο πρωινό μου στην Tarata, ένα χωριουδάκι 45 λεπτά έξω από την Cochabamba, που σύμφωνα με τον οδηγό μου διαθέτει εξαιρετική αποικιακή αρχιτεκτονική. Ερχόμενος από μια χώρα σαν την Κούβα (μαζί με το Μεξικό εύκολα οι χώρες στην ήπειρο με την ομορφότερη αποικιακή αρχιτεκτονική), κρατούσα μικρό καλάθι διότι αρκετά από τα αξιοθέατα της Βολιβίας μέχρι στιγμής ήταν ψιλοαπογοητευτικά, από τις δεινοσαυροπατημασιές μέχρι τους αρχαιολογικούς χώρους Iskanwaya και το Samaipata.

Η αλήθεια είναι ότι με την άφιξη δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, αλλά ο οδηγός του trufi με ενθάρρυνε: «καά κάνεις και πας, είναι πανέμορφο το χωριό, δεν ξέρω γιατί δεν πάνε και περισσότεροι». Πράγματι, με το που άφησα πίσω μου το –μη ασφαλτοστρωμένο- σοκάκι όπου άφηναν τα trufi τους επιβάτες και βρέθηκα στην κεντρική πλατεία, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα πανέμορφο και αυθεντικό χωριουδάκι των Άνδεων. Σκέτη ομορφιά: μια πανέμορφη κεντρική πλατεία, οι κάτοικοι όλοι ινδιάνικης καταγωγής, καταπληκτικά σοκάκια με φθαρμένα, «κουρασμένα» αλλά πανέμορφα αποικιακά κτίρια και γραφικές εικόνες, όπως οι Ινδιάνες με τις κοτσίδες που έβγαζαν σεβαστικά τα καπέλα τους για να μουν στην εκκλησία. Το χωριό είχε και μια δόση μελαγχολίας και decadence, που το έκανε ακόμη πιο αξιόλογο στα μάτια μου. Αποφάσισα λοιπόν την επομένη που θα επισκεπτόμουν ένα αντίστοιχο, την Totora - που δεν την επισκέφθηκα σήμερα για να επιστρέψω σπίτι με τη super duper σύνδεση για να δω Ευρωλίγκα, ΝΒΑ και να κάνω και την τιμμένη online αίτηση για ραντεβού με την εμρικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα- να διανυκτερεύσω κιόλας εκεί, για να τη ζήσω καλύτερα την ατμόσφαιρα.

Άφησα λοιπόν πίσω μου την όμορφη Tarata κι επέστρεψα για το τελευταίο βράδυ μου στην Cochabamba, όπου ολοκλήρωσα την τριωρη (!) διαδικασία ραντεβού για την αμερικάνικη πρεσβεία, αποβλακώθηκα βλέποντας Ευρωλίγκα, παίζοντας στοίχημα και τσατάροντας με το Δευκαλίωνα ενόσω βλέπαμε ΝΒΑ από διαφορετικές ηπείρους (τι σου είναι η τεχνολογία, θαύμα!) ενώ στην αναζήτησή μου για ασιατική κουζίνα, αφού ρώτησα μέχρι κι ένα κορεάτη ζαχαροπλάστη έφαγα άκυρο, για να καταλήξω στο Chuquisaca Paprika, ένα εξαιρετικό γκουρμέ εστιατόριο όπου έφαγα τους σκασμού (αλλά υγιεινά! Κίνουα κλπ για να μη λέει ο φίλος μου ο @kitsos!) πρινεπιστρέψω στο διαμέρισμα για να βρω ένα μήνυμα από τον @Defkalion που αρχικά αγνόησα: «τα’ μαθες; Πέθανε ο Φιντέλ». Δεν έδωσα σημασία κι επικεντρώθηκα στο να κερδίσω 62€ από το στοίχημα, έχω βαρεθεί να ακούω επί χρόνια ότι ο Φιντέλ πέθανε για να τον βλέπω σε λίγες ημέρες να κάνει πολύωρο διάγγελμα. Δε θα τον ξανάβλεπα...

Την επομένη σηκώθηκα όλο κέφι. Μετά από τρεις μάλλον τεμπέλικες μέρες στη συμπαθέστατη Cochabamba επιτέλους ήρθε η μέρα για το Incallajta, έναν ακόμη αρχαιολογικό χώρο –από τους Ίνκας αυτή τη φορά- που ελάχιστοι επισκέπονται, ενώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα περνούσα το βράδυ στην Totora μετά την τόσο θετική εμπειρία της Tarata.

Το καλό με αυτές τις απομονωμένες αρχαιολογικές πόλεις είναι ότι φτάνεις κι είσαι μόνος σου, έχεις όλο το χώρο για σένα. Το κακό είναι ότι συχνά κανείς δεν ξέρει πώς φτάνεις μέχρι εκεί. Έφαγα όλο το πρωινό να ρωτάω από το ένα πρακτορείο μεταφορών στο άλλο, τα γραφεία των αυτοκινητιστών, τελικώς βρέθηκε μια καλή γιαγιούλα που πήρε σβάρνα όσα γραφεία λεωφορείων δεν πήρα εγώ και επφάνθη ότι υπάρχει shared taxi που πηγαίνει μέχρι ένα χωριό στο τέρμα Θεού ονόματι Pocona κι από εκεί... ο Θεός βοηθός. Καλό ακουγόταν. Μάλιστα οι υπόλοιποι 3 επιβάτες που απαιτούνταν ως μίνιμουν για να φύγει το ταξί βρέθηκαν εντός μιας ώρας και ξεκινήσαμε για την Pocona. Ο οδηγός μάλιστα που ήταν ... Ποκονιανός είχε «ακούσει» για το Incallajta, με βεβαίωσε πως υπάρχει και χωμάτινος δρόμος για εκεί και τον έψησα με τα πολλά, αφού θα άφηνε τους υπόλοιπους πριν την Pocona να πάει μαζί μου μέχρι το Incallajta, να με περιμένει και να με αφήσει και στην Totora. Μεγάλη υπόθεση να μιλάς τη γλώσσα της χώρας... Στην Κίνα θα ήμουν ακόμη στην πόλη αφετηρίας, θα έκανα συνεννόηση καρούμπαλο και στο τέλος, πάνω που πίστευα ότι συνεννοήθηκα και κατάλαβαν πού θέλω να πάω, θα μου έφερναν... ένα κουτάλι. True story, εκείνοι οι τέσσερις μήνες στην Κίνα (χωρίς επισκέψεις σε Σαγκάη, Καντόνα και λοιπές μεγάλες πόλεις, όλο επαρχία, με ατέλειωτα τρεκ από χωριά μειονοτήτων σε απίθανες ορεινές κοινότητες) μου άφησαν πολλά κατάλοιπα. Τουλάχιστον μπόρεσα και είδα μια Κίνα αυθεντική, χωρίς τουρισμό, με καταπληκτικά χωριά όπου με φιλοξενούσαν αγαθοί αγρότες, αλλά το μπάχαλο της επικοινωνίας μου έσπασε τα νεύρα. Τέλος πάντων, εκείνα έγιναν πριν δέκα χρόνια, δεν είναι της παρούσης.

Της παρούσης ήταν ότι στην Pocona θα αλλάζαμε αμάξι, αλλά όχι και οδηγό. Ο ευγενής οδηγός μου εξήγησε πως είχε και δεύτερο σαραβαλάκι, ακόμη χειρότερο, και για να φτάσει στο Incallajta προτιμούσε εκείνο, διότι ο δρόμος είχε τα μαύρα του τα χάλια. Όσο εκείνος λοιπόν έκανε την αλλαγή οχημάτων εγώ έκανα τη βόλτα μου στους ερημικούς και σκονισμένους δρόμους αυτής της Pocona που έμοιαζε εγκαταλελειμένη, μέχρι που πέτυχα μπροστά μου ένα μπούγιο από πενήντα νοματαίους που περιέφεραν μια κούκλα ντυμένη στα κίτρινα. Μια τρελοκοτσιδού γιαγιούλα φίλησε την κούκλα, της ψέλισσε μια χάρη που ήθελε να της ζητήσει, προσκήνυσε κι ενώθηκε κι αυτή στην περιφορά. Δεν κρατήθηκα και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απάντησαν ότι η κούκλα είναι ο «Senor de Consuelo» και τον έβγαλαν σε περιφορά διότι έχει ανομβρία εδώ και πολλούς μήνες, δεν αντέχουν άλλο τα χωράφια. Μάλλον δίκιο είχαν οι άνθρωποι, μάρτυράς τους και η σκόνη. Τους ρώτησα αν μπορούσα να τους βγάλω φωτογραφία, κανείς δεν είχε αντίρρηση κι ένας πιτσιρικάς μου είπε να τις βάλω και στο Facebook. Μιας που αρχίσαμε τα αστειάκια τους είπε αν γίνεται να πουν στο Senor de Consuelo να μη βρέξει πριν τις 5, γιατί θα πήγαινα στο Incallajta και δε με βόλευαν οι πολλές λάσπες. «Μην ανησυχείς», μου απάντησε ένας μεσήλικας όλο σοβαρότητα, «για το βράδυ έχουμε ζητήσει να βρέξει, πήγαινε με την ησυχία σου και σ’ ευχαριστούμε που έρχεσαι στα μέρη μας». Το είπε με μια σιγουριά ότι θα βρέξει που σχεδόν τον πίστεψα, βλέποντάς τον να απομακρύνεται μαζί με την πομπή, που μάλιστα άναψε και καπνογόνο. Μπήκα στο (δεύτερο) αμάξι του συμπαθούς οδηγού μου που μου σύστησε και την κορούλα του που θα παίρναμε μαζί και τον ρώτησα αν πιστεύει ότι θα βρέξει σήμερα, κοιτώντας τον καταγάλανο ουρανό. «Ε, σίγουρα! Αφού έβγαλαν για περιφορά τον Senor de Consuelo!», είπε όλο βεβαιότητα... «Τον βγάζουν μόνο όταν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο κι αυτός πάντα φέρνει βροχή. Ε, πια είναι στο απροχώρητο, θα ρίξει καρέκλες σήμερα». Καλά...

Στη διαδρομή για το Incallajta δε συναντήσαμε ψυχή. Πάντως ο αρχαιολογικός χώρος διέθετε κέντρο υποδοχής, ολοκαίνουριο μάλιστα (πείτε ό,τι θέλετε για τον Έβο, μόνο μην πείτε ότι δεν έκανε έργα) όπου κλήθηκα να πληρώσω το εισιτήριό μου σε ένα... επτάχρονο! «Τι παριστάνεις εσύ εδώ;», τη ρώτησα. «Είμαι η εισπράκτορας», απάντησε. Τη στραβοκοίταξα για να μου εξηγήσει όλο περηφάνεια ότι κανονικά είναι στη θέση της η μαμά της, η οποία όμως είχε πάει σπίτι για σιέστα και για να φροντίσει την άρρωστη γιαγιά της, οπότε η μικρή κάθε μέρα την καλύπτει κάποιες ώρες. Μου έκοψε εισιτήριο, σημείωσε υπομονετικά το όνομά μου και με ενημέρωσε πως ήμουν ο τρίτος (και τελευταίος) επισκέπτης για σήμερα, αφού το χευγάρι των Γάλλων είχε πάει νωρίς το πρωί. Τις δυο προηγούμενες ημέρες δεν είχε επισκεφθεί κανείς το χώρο, αλλά πού και πού έρχονται κάποια σχολεία και μεμονωμένοι ταξιδιώτες.

Έριξα μια ματιά στο χάρτη του αρχαιολογικού χώρου στον τοίχο για να έχω μια αίσθηση του χώρου, που είναι αρκετά μεγάλος, αλλά ας μη γελιώμαστε, ήξερα ότι θα χαθώ, για εμένα μιλάμε, εντελώς καμία αίσθηση προσανατολισμού, είμαι ο κλασικός τύπος που μπαίνει σε ένα κατάστημα και μετά δε θυμάται από πού ήρθε, αριστερά ή δεξιά. Εξακολουθώ να μην ξέρω να δώσω οδηγίες προς το σπίτι μου σε φίλους, ενώ κάποτε που σπούδαζα στην Ελλάδα χανόμουν συνέχεια κάθε μέρα στο ίδιο σημείο στο δρόμο για τη σχολή με το μηχανάκι και ρωτούσα... τον ίδιο περιπτερά ο οποίος στο τέλος συγχύστηκε και μου είπε «Βλαμμένο είσαι αγόρι μου; Κάθε μέρα έρχεσαι ίδια ώρα με το ίδιο κράνος και κάνεις την ίδια ερώτηση, είπαμε στο δεύτερο γ...νο φανάρι στρίβεις αριστερά, αϊ σιχτήρ!».

Τελικά η σηματοδότηση εντός του αρχαιολογικού χώρου αποδείχθηκε επαρκέστατη. Ο ίδιος ο χώρος πάντως ήταν λιγότερο εντυπωσιακός του αναμενομένου. Ίσως περίμενα καλύτερη θέα, πιο πράσινο περιβάλλον (αλλά είχε να βρέξει μήνες, εμ δεν έβγαζαν και τον Senor de Consuelo βόλτα οι περίοικοι), ίσως περίμενα καλύτεα λιθόκτιστα. Θεωρητικά ο χώρος είναι ο σημαντικότερος αρχαιολογικός της χώρας μετά το –εκπληκτικό κι ας μην το επισκέφθηκα σε αυτό το ταξίδι- Tiahuanako κι είχα διαβάσει ότι διαθέτει πάνω από 50 κτίρια στα 12 εκτάρια όπου εκτείνεται, κι ότι αποτελούσε μια ρέπλικα του Κούσκο, χτισμένο το 1460 από τον ξεχασμένο (αλλά σημαντικότατο) Tupac Yupanqui, για να ξαναγίνει γνωστό μετά την εγκατάλειψή του το 1914 από κάποιο Σουηδό ζωολόγο κι εθνολόγο.

Αρχικά ανέβαινα σκαλιά, πέρασα αρκετά τοιχάκια, μερικά διαλυμένα κτίρια και απογοητεύτηκα που ο ρυθμός δεν είχε καμία σχέση με τις τραπεζοειδείς θύρες των Ίνκας και το αυτοκρατορικό στιλ της σφήνωσης λίθων της ακμής τους. Πιο πολύ λιθόκτιστο έμοιαζε, αν και τελικά ανεβαίνοντας έφτασα και στο kallanka, του οποίου το μέγεθος ήταν εντυπωσιακό: 25 επί 80 μέτρα, πρέπει να είναι από τις μεγαλύτερες κατασκευές των Ίνκας και στηριζόταν από θεόρατες κολώνες, που δυστυχώς δε σώζονται. Λίγα όμορφα ζιγκ ζαγκ, ένας σχεδόν ξερός καταρράκτης (άντε ρε Senor de Consuelo) κι ένα εντελώς σιωπηλό τοπίο συνέθεταν το ολίγον απογοητευτικό σκηνικό, που σου άφηνε πάντως την αίσθηση ότι πήγες στα πέρατα του κόσμου. Ειδική μνεία στις ενημερωτικές πινακίδες που εν μέρει κάλυπταν το βαθμό διάλυσης των κτιρίων επεξηγώντας πώς θα έπρεπε να φαίνονταν, κάνοντας παρομοίωση με άλλα, εξαιρετικά άγνωστα μνημεία των Ίνκας, το οποίο βρήκα έξυπνη τακτική.

Μια ωρίτσα αργότερα και μερικές θερμίδες λιγότερες (ακούς @kitsos! ; )επέστρεψα στο αυτοκίνητο για να βρω την κορούλα του οδηγού μας να του κάνει μασάζ! Συμπαθέστατο κοριτσάκι, έπλεκε σε όλη τη διαδρομή, εξαιρετικά ντροπαλό δεν ήθελε να βγει φωτογραφία. Οι κοινότητες που περάσαμε στο δρόμο για την Totora είναι εντελώς ξεχασμένες, πού βρέθηκα πάλι (έτσι να ψάχνουν μερικοί αναγνώστες στο googlemaps). Φτάνοντας, ο συμπαθής οδηγός με άφησε στην πόρτα ενός ξενοδοχείου, το οποίο όμως έχει υπενοικιάσει το λόμπι του σε μια κυρία που μαγείρευε στις κατσαρόλες της και πουλούσε χόρτα! Τρία παιδάκια έπαιζαν στον ακάλυπτο, τα ρώτησα αν λειτουργεί το ξενοδοχείο και με έγραψα κανονικά, προφανώς διότι η ερώτηση ήταν περιττή. Τελικά ένας παππούς μου είπε ότι το χωριό διαθέτει δυο πανδοχεία πιο κάτω. Το πρώτο ονόματι Villa Eva ήταν απέξω πανούκλα αλλά από μέσα κούκλα και με λίγα ευρώ είχα ένα συμπαθές δωμάτιο με ζεστό νερό και wifi (ναι, ναι, στην Totora παρακαλώ). Το πήρα με μεγάλη χαρά κι έδωσα την ταυτότητά μου στην κυρία για το τσεκ ιν. «Από την Κούβα είσαι;», ρώτησε. Σκέφτηκα ότι θα με ρωτήσει αν απέδρασα από το νησί, αν είναι καλός ο κομουνισμός ή αν είμαι γιατρός (κατά 90% αυτό σε ρωτάνε μόλις δουν κουβανική ταυτότητα) αλλά η ερώτησή της με άφησε σύξυλο: «Ξέρεις ότι πέθανε ο πρόεδρός σας σήμερα, ε;». Αρχικά σκέφτηκα ότι πέθανε ο Ραούλ και κοκκάλωσα... Μετά πήγε στο μυαλό μου στο μύνημα του Δευκαλίωνα... Είναι αλήθεια. Πέθανε ο Φιντέλ. «Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια... Βάλε τηλεόραση να δεις», μου είπε και μου έδειξε τον καναπέ της.

Το ισπανόφωνο CNN είχε απευθείας σύνδεση με... το Μαϊάμι. Ένας κατάλευκος και θεόχοντρος υπέργηρος αμερικανοκουβανός έλεγε πώς περίμενε όλη του τη ζωή αυτή τη μέρα. Και ότι περιμένει την επιστροφή στη δημοκρατία για να ξαναπατήσει κουβανικά χώματα. Αναρωτήθηκα αν του έχει πει κανείς ότι ο Φιντέλ δεν κυβερνάει εδώ και 10 χρόνια. «Κυβερνούσε», σκέφτηκα, «όχι κυβερνάει, να συνηθίσουμε τον αόριστο». Έχει περάσει σχεδόν χρόνος από τότε κι ακόμη δυσκολεύομαι με τον αόριστο. Ο παρουσιαστής ανήγγειλε νέα σύνδεση για το σχολιασμό της είδησης του θανάτου. Έλπιζα να δω εικόνες από την Αβάνα. Μπα, “Little Havana” έλεγε η οθόνη, πάκι σύνδεση με το Μαϊάμι, πάλι ένας χοντρός λευκός χαιρόταν που χάθηκε «Αυτό το καθίκι, ο σατανάς, στην κόλαση θα εκαίγεται σίγουρα». Τρίτη σύνδεση, πάλι με το Μαϊάμι, ε στον τρίτο χοντρό λευκό είπα να πάω να συνδεθώ στο ίντερνετ στο δωμάτιό μου μπας και δω τι γίνεται στη χώρα μου, το Μαϊάμι το εμπεδώσαμε. Αφού είδα ότι δεν έχω ούτε ένα μέιλ από Κούβα (σκίζουμε από τηλεπικοινωνίες, πάντα πρωτοπόροι) αποφάσισα να πλυθώ, να δω το χωριό και μετά να ασχοληθώ με τα του Φιντέλ. Κάνοντας ντους σκέφτηκα πόσο ειρωνικό ήταν ότι επί χρόνια φανταζόμουν αυτή τη στιγμή, το πώς θα ήταν η κηδεία και το λαϊκό προσκήνυμα στην Πλατεία της Επανάστασης, λίγα μέτρα από το σπίτι μου, και τελικά δε θα το ζούσα όλο αυτό επειδή είχα πάει να δω... το σημείο ταφής του Τσε. Ξέπλενα τη σκόνη και σκεφτόμουν τις ομιλίες στην Πλατεία, τα ατέλειωτα τηλεοπτικά διαγγέλματα, την πρώτη φορά που τον είδα από κοντά, αναρωτήθηκα ως τι θα μείνει στην ιστορία.

Αλλά η ζωή συνεχίζεται κι εγώ είχα λίγες ώρες στη διάθεσή μου να δω την Totora, σε λίγο θα έπεφτε ο ήλιος. Λοιπόν το χωριό είναι καταπληκτικό! Πολύ όμορφα αποικιακά κτίρια, φυσκά Ινδιάνοι παντού, εξαιρετικές αψίδες, αλλά μέ έκοψε και λόρδα κι είπα να φάω κάτι. Στην πανέμορφη κεντρική πλατεία έκατσα στις πλαστικές καρέκλες μιας συμπαθέστατης κοπελίτσας που σέρβιρε το μενού της ημέρας για 10 bolivianos. Ρώτησα τι περιλαμβάνει και μου είπαν πως είναι «σούπα με milanesa”. Πάλι milanesa; Ούτε στο Μιλάνο δεν έχει τόσες. Τέλος πάντων, σκέφτηκα, θα φάω τη σούπα. Τρία λεπτά αργότερα ήρθε η κοπέλα με τη milanesa «σούπα δεν έχει μείνει, χίλια συγγνώμη, συγγνώμη, δεν ήξερα, συγγνώμη». Καλά ντε, πώς κάνεις έτσι; Την έφαγα σε δυο λεπτά της αφησα και φιλοδώρημα και βγήκα για φωτορεπορτάζ. Είχε και κάτι καταπληκτικές αφίσες για το ετήσιο φεστιβάλ πιάνου που διοργανώνεται στην Totora (ναι, στην Totora!) κι αναρωτήθηκα αν ο επόμενος Μπετόβεν θα μπορούσε να είναι Τοτοριανός, Τοτορικιανός, Τοτοραίος ή όπως λέγονται οι κάτοικοι του χωριού τέλος πάντων. Παρακάτω είχε μια αφίσα ένας curandero που λύνει «όλα τα μάγια, ΕΓΓΥΗΣΗ, στο Don Lucho». Σκέφτηκα ότι η εγγύηση του Don Lucho είναι για τον... Λούτσο και συνέχισα. Πιο κάτω γινόταν γλέντι γάμου, χαμός, φασαρία, συκγροτήματα και υπερπαραγωγή κιτς. Τρομερό το χωριό, δεν είναι μόνο τα κτίρια (πολλά εκ των οποίων επισκευάστηκαν μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1998), αλλά και τα μαγαζάκια άλλου αιώνα, το ποτάμι όπου το μισό χωριό πλένει τα ρούχα του και... τα παιδιά του, οι απίθανες ξύλινες σκαλιστές πόρτες κι ένα αρχαίο ηλεκτρονικό παιχνίδι, εύκολα ήταν 35 ετών...

Είχε νυχτώσει πια αλλά δε χόρταινα να περπατάω και να βγάζω φωτογραφίες, μέχρι που είδα πως πείνασα πάλι. Έψαξα να βρω καμιά πέστροφα αλλά το παρακμιακό εστιατόριο με τα τρία πλαστικά τραπέζια και την κυρία που μαγείρευε στο πάτωμα βλέποντας ένα απερίγραπτο τηλεπαιχνίδι με γυμναστές-χορογράφους σέρβιρε μόνο... milanesa. Ρώτησα αν υπάρχει άλλο εστιατόριο, μου έδειξαν ένα δυο στενά πιο κάτω όπου ένας κύριος που είχε μόνο τα ζυγά δόντια μου ανακοίνωσε ότι σήμερα έχει... milanesa. Ε τι να κάνω, έφαγα milanesa για άλλη μια φορά σε αυτή την αξιαγάπητη χώρα και κατευθύνθηκα στο δωμάτιό μου, αυτή τη φορά υπό βροχή. Πολλή βροχή μιλάμε, απίθανη καταιγίδα από το πουθενά. «Πωπω, είχε πολύ καιρό να βρέξει», μου είπε η κυριούλα που με φιλοξενούσε και το μυαλό μου πήγε στους κατοίκους της Pocona. A ρε, Senor de Consuelo, με ρούπωσες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 69
• 70
• 71
• 72
• 73
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 71 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.