Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Βάλαμε την αφύπνιση στις 4.30 τα χαράματα και πήγαμε ντουγρου για πρωινό, το οποίο ήταν αντάξιο του ξενοδοχείου, κάναμε checkout και περιμέναμε τον Έβερτ, τον εξοπλισμό και φυσικά το βανάκι που θα μας πήγαινε μέχρι το Huancacalle, το χωριό από όπου θα ξεκινούσαμε το τρεκ μας, καλύπτοντας μια απόσταση 7 ωρών. Άργησαν λίγο να έρθουν, αλλά ο εξοπλισμός φαινόταν επαγγελματικός, ο οδηγός και ο μάγειρας συμπαθέστατοι και το ηθικό όλων ακμαιότατο.

Στάση για πρωινό κάναμε στο Ollantaytambo, το μυθικό οχυρό όπου οι Ισπανοί υπέστησαν μια από τι πιο ντροπιαστικές τους ήττες στην ήπειρο, όταν οι Ίνκας έκαναν εκτροπή ποταμού προκειμένου να πλημμυρίσουν την κοιλάδα και να ακινητοποιήσουν στο βούρκο τα άλογα των Ισπανών, που κόντεψαν να αποδεκατιστούν. Το λατρεύω το μέρος, έχει φοβερή ατμόσφαιρα, έναν αρχαιολογικό χώρο μεγάλης σημασίας και οπτικής ηδονής κι ένα χωριουδάκι που διατηρεί τη ρυμοτομία των παλιών αστικών κέντρων του Tawantisuyu όσο ελάχιστα. Πλέον αποτελεί σημαντικό πόλο έλξης τουριστών,, αλλά εμείς δε θα το επισκεπτόμασταν, η στάση ήταν καθαρά για να αγοράσουμε κάποια... πολεμοφόδια, να πάρει το πρωινό του ο οδηγός και να ψωνίσουμε και πραγματάκια που ενδεχομένως να είχαμε ξεχάσει. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να αγοράσω μια πλεκτή χοντρή ζακέτα, δεν είχα κανένα μπουφάν και θα έκανε κρύο, αλλά πίστευα πως το (μοναδικό μου) πουλόβερ τύπου φλις θα έκανε τη δουλειά του και το να βάλω μια ζακέτα στο daypack μου θα ήταν έξτρα βάρος και ταλαιπωρία. Τελικά το αγόρασα και μάλλον ήταν τα 23€ καλύτερα δαπανηθέντα σε όλο το ταξίδι, δε νομίζω πως θα είχα επιβιώσει εύκολα χωρίς τη ζακέτα.

Περιμένοντας να βάλουμε καύσιμα στο Ollantaytambo, από το οποίο έχω εξαιρετικές μνήμες από τις προηγούμενες επισκέψεις μου, παρακολουθούσαμε τους περουβιανούς αχθοφόρους να κουβαλούν απίστευτα ογκώδεις μπόγους: το χωριό αποτελεί αφετηρία για το Inca Trail κι έτσι οι εικόνες των μικροσκοπικών υπερανθρώπων που διανύουν απίστευτες αποστάσεις σε μεγάλα υψόμετρα με 30 κιλά στον ώμο τους είναι καθημερινό. Μπήκαμε στο βανάκι και συνεχίσαμε τη διαδρομή, αρχίζοντας πλέον να ανεβαίνουμε αισθητά και απότομα σε υψόμετρο, από φανταστικές και πάλι διαδρομές. Θα με διαβάζει κανένας και θα λέει «όλες τις διαδρομές φανταστικές τις βρίσκει αυτός», αλλά τι να κάνω, είναι το είδος των τοπίων που με συγκλονίζουν. Μπόρεσα να κοιμηθώ και λίγο στο δρόμο, αλλά με ξύπνησαν όταν φτάσαμε στο πέρασμα Malaga, όπου βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες δίπλας την ταμπέλα που πιστοποιούσε πως βρισκόμαστα σε υψόμετρο 4.316 μέτρων. Έκανε πλέον κρύο, άσχετα αν το Yeti της Λαμίας, Ο Άνθρωπος που δεν Κρύωσε Ποτέ, ο Τσακ Νόρις των θερμοκρασιών και των αντοχών, ο Grizzlie του ανθρώπινου είδους, ο Ταξιδιώτης των 7 ηπείρων και των 5 θαλασσάων γνωστός ως @Krekouzas ήταν με σορτσάκι και αμάνικο ο αθεόφοβος, δεν πρέπει να είχε πάνω από 6-7 βαθμούς Κελσίου.

Για το υπόλοιπο της διαδρομής, αφού με ξύπνησαν, άρχισα να μοιράζομαι ιστορίες με τον Κυριάκο και τον Παναγιώτη κι ένιωσα τη χημεία μας να βελτιώνεται. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη μου εντύπωση για τον Κυριάκο δεν ήταν η καλύτερη, αλλά γνωρίζοντας πόσο εντελώς λάθος μπορώ να είμαι στις κρίσεις μου για τους ανθρώπους, περίμενα για να διαπιστώσω ότι ο άνθρωπος είναι εξαιρετικό παιδί και trekker με τα όλα του: ο ασκούμενος δικηγόρος Κυριάκος μόλις πήρε το πτυχίο του πήρε ένα σάκο 20 κιλών και έκανε όλη την Πελοπόννησο περπατώντας από βουνοκορφή σε βουνοκορφή επί ένα μήνα, χωρίς χρήματα στην τσέπη και μόνο με τις προμήθειες που είχε μαζί του, ολομόναχος. Ο δε Παναγιώτης μας έλεγε ιστορίες από το Κιλιμάντζαρο, ενώ ο οδηγός μας εξέπληξε με τις ροκ επιλογές του (Guns n’ Roses, Queen κλπ) αν και μου τα χάλασε στο τέλος με κάτι μεξικάνικα racnheros (ξέρετε αυτά τα «α-για-γιαϊιιιιι» ου ως θέμα έχουν έναν που τον παράτησαν ή που παράτησε κάποια, μετά τα ήπιε μόνος του και φώναζε «α-για-γιαααααϊ» προσπαθώντας να πνίξει τη θλίψη του και να καταστρέψει τα αυτιά μας).

Ακολούθησε άλλη μια στάση, αυτή τη φορά για να επισκεφθούμε ένα μικρό αρχαιολογικό χώρο από την εποχή των Ίνκας, πιθανότατα σταθμό ξεκούρασης για τους δρομείς chasqui που τρέχοντας σε πλήρη ταχύτητα διένυαν όλη την αυτοκρατορία μεταφέροντας μηνύματα και προϊόντα με φοβερή ταχύτητα εν είδει σκυταλοδρομίας, ίσως και σημείο ελέγχου για το εμπόριο, ίσως και σημείο συλλογής φόρων... ποιος ξέρει; Με τη γραφή των Ίνκας (τα quipus) να έχουν καταστραφει ολοσχερώς από τους Ισπανούς και τους μνήμονες και τους χειριστές των quipus να έχουν εξολοθρευθεί συστηματικά, δε θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς ήταν εκείνο το σύμπλεγμα κτιρίων με τη θέα σε μια μικρή, γαλήνια κοιλάδα. Επειδή η είσοδος πάντως είχε λαξευθεί με το καλσικό προσεκτικό στιλ της αυτοκρατορικής αρχιτεκτονικής, υπέθεσα πως κάποια χρήση για τελετουργίες θα είχε. Κάθε φορά που βλέπω λαξευμενες πέτρες των Ίνκας πάντως θυμάμαι αυτό που είχε γράψει ο Τσε στα ημερολόγια από το ταξίδι του με τη μοτοσικλέτα: «είναι περίεργο πώς μπορεί κανείς να νιώσει νοσταλγία για ένα πολιτισμό που δε γνώρισε ποτέ».

Λίγο πιο κάτω κάναμε στάση για μεσημεριανό σε ένα μαγειρείο, όπου οι ντόπιοι παρακολουθούσαν με το στόμα ανοιχτό τον Κρεκούζα να γεμίζει το ένα πιάτο μετά το άλλο. Την Κρεκουζίσαμε και σήμερα Κωστάκη, ε; Οι στροφές συνέχισαν ασταμάτητα, κατεβήκαμε στα 1.200 μέτρα για να ξανανέβουμε στις τρεις χιλιάδες, περνώντας από φαράγγια, γέφυρες και κάτι ψαράδες που μας κουνούσαν τις πέστροφες μέσα από το νερό προσπαθώντας να τις πουλήσουν, μέχρι που εξαντλήθηκε η άσφαλτος και ο οδηγός μας βρέθηκε να ακροβατεί στο γκρεμό, όπου λόγω μηδαμινού εύρους όταν συναντιόντουσαν δυο οχήματα το ένα έπρεπε να πηγαίνει με την όπισθεν μέχρι να βρεθεί ο ελάχιστος απαραίτητος χώρος για να γίνει η μανούβρα και να χωρέσουν και οι δύο. Την παράσταση πάντως την έκλεβε η φύση, αφού είχαμε φτάσει σε εκείνο το μαγικό κομμάτι όπου η βλάστηση των Άνδεων συναντά το τροπικό του Αμαζονίου δημιουργώντας φυσικά τοπία που διακόπτονταν μόνο από μικροσκοπικές απομονωμένες κοινότητες αποκλειστικά Ινδιάνων.

Στην Huancacalle τελικά φτάσαμε κατά τις 4 το απόγευμα, δηλαδή πολύ αργά για να κάνουμε την πεζοπορία για τα αρχαία, τα οποία και θα αφήναμε για την επομένη. Ο Έβερτ μας είπε πως αφού θα περνούσαμε το βράδυ στη μικρή αυτή κοινότητα, αντί για σκηνές θα μπορούσαμε να θέλαμε να κοιμηθούμε σε κάποια ντόπια οικογένεια, όπου υπήρχαν διαθέσιμα κάποια υποτυπώδη δωμάτια για μας, ενώ ο Έβερτ, ο οδηγός κι οι αλογατάδες που βρήκαμε επιτόπου θα κοιμόνοτουσαν στη σκηνή που θα έστηναν στην αυλή. Μάλιστα είχαμε στη διάθεσή μας και δυο ώρες με φως για να κάνουμε μια βόλτα γνωριμίας στο χωριό μέχρι να ετοιμαστεί το δείπνο.

Από τα πρώτα λεπτά ήταν ξεκάθαρο πως για τους ντόπιους ήμασταν από τη μια καλοδεχούμενοι κι από την άλλη εξαιρετικά αξιοπερίεργοι, αφού μας χαιρετούσαν όλοι, συμπεριλαμβανομένου ενός κόκκορα που για κάποιο λόγο του είχαν φορέσει σφουγγαρόπανα στις πατούσες. Λες να ανακάλυψαν οι Ίνκας την παρκετέζα πριν από αιώνες χρησιμοποιώντας κόκορες; Μεγαλοφυές. Τα παιδάκια κι ένας τρομερός παππούς πόζαραν κάθε φορά που τους παίρναμε φωτογραφία, ενώ στο μοναδικό σχολείο του χωριού λάμβανε χώρα ένα αυτοσχέδιο ματς ποδοσφαίρου 5Χ5, όπου κάναμε καζούρα στην ομάδα των καλτ ντόπιων που έχαναν με 7-0, ενώ καθίσαμε δίπλα στη... θύρα των φανατικών, δηλαδή κάτι cholitas (ινδιάνες με τις παραδοσιακές τους φούστες) και γελάσαμε πολύ. Περάσαμε κι από το τοπικό νεκροταφείο, όπου μου έκαναν εντύπωση τα πλαστικά λουλούδια που είχε αφήσει ο κόσμος πάνω στα μνήματα, σε ένα χωριό με πανέμορφες παραδοσιακές εικόνες, όπως μια γιαγιάκα με το μπαστούνι της να περνάει μια γέφυρα από κορμούς δέντρων ή τα παιδάκια ενθυσιασμένα που μας έβλεπαν να μας χαιρετουν με φρενίτιδα από μια αυλή.

Το δείπνο ετοιμάστηκε και το φάγαμε στη σκηνή μας στον κήπο. Περίμενα το πρώτο δείγμα του μάγειρα που θα είχαμε για τις επόμενες μέρες μαζί μας και ο οποίος ντεμπουτάρισε με σουπίτσα (εμ τι Άνδεις είναι αν δεν έχει σουπίτσα; ) και μια ωραιότατη πέστροφα με σάλτσα από κρεμμύδια. Καθισμένοι γύρω από το μικροσκοπικό πτυσσόμενο τραπεζάκι, ήπιαμε τη ζεστή μας σοκολάτα, πιάνοντας κουβέντα με τον Έβερτ και καθώς οι ώρες περνούσαν ένιωσα ότι γνωριζόμασταν χρόνια μεταξύ μας. Πριν κοιμηθούμε για τελευταία φορά κατά τη διάρκεια τρεκ σε στρώμα, σκέφτηκα πόσο τυχεροί είμαστε που βρισκόμαστε σε ένα τόσο όμορφο και αυθεντικό κομμάτι του πλανήτη, μακριά από τον πολιτισμό και τον «πολιτισμό», ενώ σε λίγες ώρες θα βρισκόμασταν στο Vitcos, μπαίνοντας κι επίσημα στον Αρχαιολογικό Χώρο της Vilcabamba. Τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας, που σε έψαχναν επί αιώνες και μάλιστα πέρασαν το Μάτσου Πίτσου για σένα... σου ερχόμαστε!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.