Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Το λεωφορείο έφευγε στις... 2 το πρωί, οπότε με το ζόρι κοιμηθήκαμε 5 ώρες, αν κι αυτό ήταν το λιγότερο. Το... περισσότερο ήταν ότι ο Κώστας με ξύπνησε με μια είδηση που μου φάνηκε απίστευτη: «Γιώργο... κέρδισε ο Τραμπ». Αποκλείεται... Είχα παίξει και 200 ευρώ στη Χίλαρι, η δε νίκη Τραμπ με επηρεάζει πολύ πέρα από το 200ευρο, δεν το χωρούσε το μυαλό μου. «Πώς έγινε αυτό; Πήρε τη Φλόριδα; Αλλιώς δε βγαίνει!». Όντως, ο τύπος πήρε τη Φλόριδα, που σήμαινε ότι είχε πάρει την αμερικανοκουβανική ψήφο, που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ανταποδώσει τη χάρη στους Κουβανούς του Μαϊάμι, άρα σκληρότερα μέτρα κατά της Κούβας, ίσως και κατάργηση όλων των μέτρων Ομπάμα σε ό,τι αφορά το νησί. Οι σκέψεις μου πήγαν παραπέρα, στη δουλειά μου, στην αμερικάνικη βίζα μου, στους φίλους μου... εξακολουθούσα να μην το πιστεύω, αλλά ο Κώστας μου έδειξε το κινητό του, που εφοδιασμένο με τη βολιβιάνικη sim ήταν αδιάψευστος μάρτυρας: θα ζήσουμε με αυτό το πορτοκαλί πράγμα για τέσσερα χρόνια.

Τέλος πάντων, το λεωφορείο ξεκίνησε κι ήταν άδειο όταν έφυγε από την Aucapata, αλλά με το που έφτασε στο κεφαλοχώρι τιγκάρισε. Τη δε θέση μου την έδωσαν σε άλλους, επικράτησε ένα μικρό μπάχαλο και προς στιγμήν φάνηκε ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να ξεμείνουμε στο κεφαλοχώρι μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο (σε πέντε μέρες δηλαδή!), αλλά τελικά βολευτήκαμε και ξεκίνησε το 10ωρο της επιστροφής για τη Λα Πας με πολύ κούνημα και ακόμη περισσότερη βρώμα.

Μια ώρα πριν εισέλθουμε στη Λα Πας μάλιστα... έκανε στάση της μιας ώρας. Ποιος ο λόγος; Αφού φτάναμε στον προορισμό μας, γιατί να σταματήσουμε μια μόλις ώρα πριν τον τελικό προορισμό; Τέλος πάντων, έφαγα κάτι μαρίδες, πριν επιβιβαστούμε πάλι, πέσουμε σε κίνηση και τελικώς καταλήξαμε να κάνουμε εντεκάμησι ώρες ταξίδι για να φτάσουμε λίγο κουρασμένοι αλλά και χαρούμενοι που θα ξαναβλέπαμε την Άνγια, που θα ερχόταν μαζί μας τουλάχιστον για την επόμενη περιπέτεια, δηλαδή την αλάτινη έρημο (και τις υπόλοιπες ερήμους) του Salar de Uyuni.

Ψάξαμε να δούμε πώς θα κινηθούμε, τα αεροπλάνα δεν μας βόλευαν και με τα χίλια ζόρια βρήκαμε ένα λεωφορείο για το Uyuni, απ’ όπου ξεκινούν τα περισσότερα τουρ, ενώ μέσω υπαίθριου τηλεφώνου επικοινωνήσαμε με το πρακτορείο La Torre και μετά από αρκετές διακοπές στη γραμμή καταφέραμε να κλείσουμε μαζί τους ένα πενθήμερο τουρ που θα κατέληγε στην Tupiza. Mου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση... τους πήρα στις 5.30 το απόγευμα για να κλείσω ένα τουρ που θα ξεκινούσε σε... 12 ώρες από το Uyuni, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά τους και μου εγγυήθηκαν πως ο οδηγός τους θα έφευγε αμέσως (μέσα στα σκοτάδια) για να είναι στην ώρα του στο Uyuni και να μας παραλάβει. Ζήτησαν μια προκαταβολή 200$ μόνο, την οποία και απέστειλε ο Κώστας μέσω paypal που πρέπει να είναι κάποια σατανική πλατφόρμα ηλεκτρονικής αποστολής χρημάτων και για άλλη μια φορά αποδείχθηκαν χρήσιμα τα γκατζετάκια του, το σωστό να λέγεται.

Το τουρ μας θα διαρκούσε 5 πλήρεις ημέρες, περιλαμβάνοντας τη Laguna Celeste και καταλήγοντας στην Tupiza, μια πόλη που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ και που θεωρητικά μας βόλευε για τον επόμενο στόχο μας, το μονοπάτι του Τσε (τελικώς δεν συνέφερε καθόλου, αλλά μας βόλεψε για άλλους προορισμούς). Μας έμεναν λίγες ώρες στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, οι οποίες αναλώθηκαν στο να ψάξουμε για αθλητικά παπούτσια για την Άνγια κάνοντας άνω-κάτω ένα κατάστημα αθλητικών ειδών, καταβροχθίσαμε κάτι ωραίες σοκολάτες, φάγαμε σε ένα συμπαθητικό καφέ κάτι που προσποιούταν πως είναι κοτόπουλο με ταϊλανδέζικη σάλτσα και φτάσαμε βραδιάτικα στο σταθμό των λεωφορείων, που έχει υποστεί τρομερές αλλαγές από την τελευταία φορά που τον χρησιμοποίησα, είναι πλέον εξαιρετικά οργανωμένος. Περιμέναμε για λίγο για την αναχώρηση, παρακολουθώντας μια συμπαθή μαμά να βάζει το παιδάκι της να κατουρήσει ακριβώς μπροστά στην τουριστική αστυνομία κι εμάς και τελικά διαπιστώσαμε ότι το λεωφορείο είχε σχεδόν πραγματικό κρεβάτι και παρότι το wifi δε δούλευε όπως και το ατομικό φως των καθισμάτων προκειμένου να μπορεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο του, το σύμπαν και η κούραση συνωμότησαν ώστε να κοιμηθώ και να ξυπνήσω στο Uyuni, στο οποίο είχα να πάω σχεδόν δυο δεκαετίες. Δεν περίμενα να είναι η έρημος του αλατιού το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού, διότι είχα ξαναπάει και όσο να’ ναι τίποτε δεν είναι σαν την πρώτη φορά, χώρια που ανέμενα ότι θα είχε πια πολύ περισσότερο τουρισμό, ωστόσο έναν μικρό ενθουσιασμό τον είχα.

Η ανατολή ηλίου από το παράθυρο ήταν εξαιρετικά όμορφη. Φτάσαμε στο Uyuni στις 6.15 το πρωί, μέσω των άψογων δρόμων που έγιναν επί προεδρίας Έβο. Πραγματικά απίστευτη αλλαγή στις υποδομές της χώρας στα χρόνια της προεδρίας του και όχι μόνο στις υποδομές εδώ που τα λέμε. Στο σημείο άφιξης των λεωφορείων πάντως δεν μας περίμενε κανείς και μόνο εκεί είχαμε ίντερνετ για να δούμε ότι μας ζητούσαν ηλεκτρονικώς τους αριθμούς των διαβατηρίων, οπότε και υποψιαστήκαμε ότι αφού δεν τους στείλαμε ίσως να μην ερχόταν ο άνθρωπος, αλλά ευτυχώς κάναμε λάθος. Το ζεύγος που εμφανίστηκε και θα αποτελούσαν τον οδηγό του τζιπ και τη μαγείρισσά μας για τις επόμενες πέντε μέρες θα ήταν ο συμπαθής γεράκος Felix και η σύζυγός του Lydia. Έπρεπε να ετοιμάσουν διάφορα πράγματα για το ταξίδι, να αγοράσουν τρόφιμα, βενζίνη κλπ, οπότε μας είπαν να βρεθούμε κατά τις 8.00-8.30, το οποίο μας έδινε χρόνο να περπατήσουμε, να φάμε ένα πρωινό... και να πετύχουμε και τον Έβο Μοράλες!

Περπατήσαμε λοιπόν το Uyuni το οποίο έχει μεγαλώσει πολύ από την τελευταία φορά που το επισκέφθηκα και μια κυριούλα βγαίνοντας από ένα κατάστημα που δεν είχε ανοίξει ακόμη, μας ψάρεψε για να δοκιμάσουμε το πρωινό της, το οποίο για 2€ περιελάμβανε ζεστή σοκολάτα και ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα, απλά υποφερτό. Γενικώς το φαγητό στη Βολιβία, ειδικά όταν έρχεσαι από το Περού, δεν ενθουσιάζει κιόλας. Βολτάροντας όμως μετά το πρωινό, είδαμε τηλεοπτικές κάμερες, ένα άγημα και μια επίσημη μπάντα να ετοιμάζονται, κίνηση από κόσμο, άκουσα τον κόσμο να επαναλαμβάνει τη λέξη «πρόεδρος» και ρώτησα ποιος πρόεδρος έρχεται. «Ο πρόεδρος!» μου απάντησε ενθουσιασμένη μια κυρία που πρέπει να ήταν υπεύθυνη πρωτοκόλου ή κάτι τέτοιο. «Πρέδρος ποιου πράγματος;», ξαναρώτησα. «Καλέ ο πρόεδρος, ο πρόεδρός μας!», ανέκραξε αυτή. Κοίταξα το κτίριο, έμοιαζε με επαρχιακό εγκαταλελειμένο γυμναστήριο της Κούβας μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και αναρωτήθηκα αν όντως ο πρόεδρος που περιμένουμε είναι ο Έβο Μοράλες. «Μπείτε γρήγορα, πάρτε θέσεις» μας είπε η υπεύθυνη, «έρχεται, έρχεται!!!», είπε όλο ενθουσιασμό και για μια στιγμή πίστεψα ότι έρχεται ο Μπον Τζόβι ή ο Τζάστιν Μπίβερ.

Το κτίριο αποδείχθηκε ότι είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του Uyuni και ήταν γεμάτο με ινδιάνους, αλλά κυρίως ινδιάνες, αφού είθισται στη Βολιβία οι ηγέτες των κοινωνικών κινημάτων να είναι γυναίκες. Μας έκανε εντύπωση η μίνιμαλ ασφάλεια που υπήρχε, ενώ στο μικρόφωνο ένας κύριος εξυμνούσε το πόσο εργάζεται o πρόεδρος, σε αντίθεση με μερικούς δημάρχους που δεν είχαν προσέλθει ακόμη (ήταν και νωρίς...) ενώ «για να ζητήσουμε πόρους από την κεντρική διοίκηση είμαστε πρώτοι!».Ακολούθησε μια απαρίθμηση των έργων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση Μοράλες, από τους δρόμους, το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο στη Νότιο Αμερική που ήρθε να εγκαινιάσει ο πρόεδρος, την πρόοδο στην οικονομία, τον τουρισμό, τις υποδομές, την παιδεία, το επιτυχημένο πρόγραμμα καλλιέργειας κι εξαγωγής κίνουα σε περιοχές που θεωρούταν αδύνατον παλιότερα και βέβαια για τις ευκαιρίες που ανοίγονται με τη Βολιβία να είναι πλέον η Σαουδική Αραβία του λιθίου, αφού τα κοιτάσματα που βρέθηκα είναι αστείρευτα.

Γύρω μας οι ινδιάνες με τις παραδοσιακές στολές τους έδιναν έναν φολκλόρ τόνο στην αίθουσα, αν κι εμένα το μάτι μου έπεσε σε φυλλάδια του πανεπιστημιακού παραρτήματος της «αντιμπεριαλιστικής σχολή» που ίδρυσε η κυβέρνηση Μοράλες στο Uyuni που αναδημοσίευσαν τις πιο πρόσφατες εκθέσεις των Αμερικανών για τη χώρα. Σε αυτές η Βολιβία αναφέρεται ως «ένα καταπιεστικό ναρκοκράτος» και συμπεριλαμβάνεται στα failed states παίρνοντας χειρότερο βαθμό από την Αϊτή (!), ενώ μαζί της θάβεται και το Εκουαδόρ, εύκολα το κράτος με τη μεγαλύτερη πρόοδο σε όλη την ήπειρο εδώ και μια δεκαετία, οπότε η έκθεση έχανε σε πειστικότητα.

Με αυτά και με αυτά, εν μέσω πανζουρλισμού, έφτασε και ο Έβο. Χαμός στην υποδοχή του, ο ίδιος εμφανίστηκε ως συνήθως με ένα απλό μπουφανάκι, περνώντας δίπλα μας. Οι φωτογραφίες με τον Κώστα να αποθεώνει τον πρόεδρο της Βολιβίας θα καταχωρηθούν στο πάνθεον των ταξιδιωτικών μου μπουκ. Μου άρεσε η ομιλία του Έβο, αλλά έπρεπε να φύγουμε, είχαμε και μια έρημο να δούμε κι έπρεπε να συνεισφέρουμε στην οικονομία της χώρας...

Το τζιπ μας ακολούθησε μια δρομάρα (πότε έγιναν όλα αυτά; Εγώ θυμόμουν ένα Uyuni φάντασμα, ξεχασμένο κι από την Pachamama) κι επιτέλους βγήκαμε από την άσφαλτο, οδηγώντας πάνω στο αλάτι, που πάντως φάνταζε λιγότερο λευκό απ’ ό,τι το θυμόμουν. Επειδή δε βρισκπομασταν στη βροχερή περίοδο τα βουναλάκια του αλατιού, όπου οι εργάτες μαζεύουν σε στιβάδες το αλάτι, δεν ήταν τόσο ετυπωσιακές, «τα μάτια του αλατιού» όμως, οι τρύπες στο έδαφος με το κοχλάζον κρύο (!) νερό όμως ήταν πιο ενδιαφέροντα. Όσο απομακρυνόμασταν, τόσο πιο όμορφο γινόταν το τοπίο, ενώ τα βουνά στον ορίζοντα φαίνονταν σαν νησιά που αιωρούνται, αφού δημιουργείται μια οπτασία που «εξαφανίζει» τις βάσεις τους.

Φτάσαμε στο μνημείο που θυμίζει ότι πλέον το περίφημο Ράλι Παρίσι-Ντακάρ γίνεται εδώ, στα φοβερά τοπία της Νοτίου Αμερικής, αφού η τρομοκρατία στη βόρειο Αφρική κατέστη τη διοργάνωσή του εκεί αδύνατη. Ο επόμενος σταθμός ήταν η επίσκεψη στο ξενοδοχείο του αλατιού όπου με έπιασε νοσταλγία: δε λειτουργεί πια κι έχει μείνει ως φάντασμα, αφού για οικολογικούς λόγους απαγορεύεται η χρήση του πλέον. Ο άλλος λόγος της νοσταλγίας ήταν ότι φτάνοντας στο νησί Incayuasi διαπίστωσα ότ υπήρχαν άλλα τέσσερα τζιπ. Όταν πρωτοταξίδεψα στο Uyuni έπρεπε να περιμένω 3 μέρες για να βρούμε τζιπ, όταν σήμερα φεύγουν πολλά γκρουπ κάθε μέρα και με δεδομένο ότι τα αξιοθέατα είναι συγκεκριμένα σε μια έρημο, κάπου θα συμπίπταμε. Το νησί πάντως εξακολουθεί να είναι κάτι το εξωπραγματικό: ένα νησί με κάκτους που ξεπροβάλλει πάνω από μια κατάλευκη αλάτινη έρημο, σε αυτό που κάποτε ήταν θάλασσα. Τα πέντε τζιπ έγιναν... 33 αλλά ευτυχώς προλάβαμε να το απολαύσουμε με την ησυχία μας, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο τόπο. Είπαμε, οι καιροί περνάνε, ο τουρισμός αυξάνεται, δεν έχει νόημα να μελαγχολούμε για όσα ζήσαμε πιο πριν. Στην τελική, όσοι τα είδαν πριν από μας θα μελαγχολούν ακόμη περισσότερο και θα γελούν με αυτά που ζήσαμε εμείς.

Το τοπίο είναι απλά μαγικό και 4-5 τζιπ παραπάνω δεν είναι ικανά να σβήσουν τη μοναδικότητα του μέρους. Αυτά μόνο από φωτογραφίες μπορούν να περιγραφούν και το τζιπ μας στη μέση του πουθενά προσέδιδε ένα τόνο σουρεαλισμού στην εικόνα. Αποβλακωθήκαμε να βγάουμε φωτογραφίες σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη του πλανήτη κατ’ εμέ, ενώ διαπίστωσα ότι μπορεί να έχει κάποιους επισκέπτες παραπάνω από τους... μηδέν που είιχε κάποτε, αλλά το νησί το διατηρούν, υπάρχει πλέον τουαλέτα, μέχρι κι ένα μικρό εστιατόριο, πεντακάθαρες τουαλέτες και τραπεζάκια από αλάτι για όποιον θέλει να φάει εκεί, όπως κάναμε κι εμείς με το κοτοπουλάκι της κυρίας Lydia και τη φρεσκότατ σαλάτα της. Το ότι πλέον πληρώνει κανείς ένα μικρό εισιτήριο δεν με ξένισε, ούτε με «χάλασε». Μια μικρή νοσταλγία όμως μου την προκάλεσε...

Συνεχίσαμε κάνοντας στάση στο σημείο όπου η έρημος είναι πιο λευκή από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Ο Felix επέδειξε ιδιαίτερη υπομονή με το να μας βοηθήσει να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας παρότι άυπνος και κουρασμένος. Τα μάτια μου έτσουζαν από τον ήλιο (δεν είχα ποτέ μου γυαλιά ηλίου) αλλά ΤΙ ΤΟΠΙΑ, ΤΙ ΑIΣΘΗΣΗ. Δε θα γράψω και πολλά περισσότερα για τα τοπία διότι και άλλοι συμφορουμίτες τα έχουν περιγράψει αλλά και γιατί οι φωτογραφίες τα περιγράφουν πολύ καλύτερα (και του Κρεκούζα καλυτερότερα).

Φτάσαμε στο κατάλυμα, ένα απλό αλάτινο κτίσμα σε μια κοινότητα 30 οικογενειών όπου ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, έχοντας ρεύμα και πολυφορτιστές μέσα στην απλότητά του, ενώ το απίθανο ήταν ότι έπιανε το ίντερνετ του βολιβιανού κινητού του Κώστα, οπότε μπόρεσα να δω τα αποτελέσματα της Ευρωλίγκας, αναπολώντας πάντως την αίσθηση απομόνωσης που έδινε παλιά το μέρος. Από την άλλη, το υπήρχε ΖΕΣΤΟ νερό σε αυτό το ψοφόκρυο θα ήταν ψέμματα αν σας έλεγα ότι δεν το εκτίμησα, ειδικά μετά από τα Iskanwaya, τα βράδια και τις μέρες σε άθλια και μη ΚΤΕΛ και τη γενική συσσώρευση μπίχλας. Η σουπίτσα της Lydia και τα λαζάνια της ήταν άψογα και ό,τι έπρεπε για το κρύο.

Καταπληκτική η πρώτη μέρα της εκδρομής και ειδικά ο Κώστας με την Άνγια που έρχονταν για πρώτη φορά ήταν ενθουσιασμένοι. Λες να κάνει κοιλιά το ταξίδι από αύριο;

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 49
• 50
• 51
• 52
• 53
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 51 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.