Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.658
- Likes
- 50.469
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός
- Προσδοκίες
- Βόρειο Περού
- Photos Βόρειο Περού
- Βόρειο Περού II
- Photos Βόρειο Περού II
- Βόρειο Περού III
- Photos Βόρειο Περού III
- Βόρειο Περού IV
- Photos Βόρειο Περού IV
- Cuelap
- Photos Cuelap
- Βόρειο Περού V
- Photos Βόρειο Περού V
- Βόρειο Περού VI
- Photos Β.Περου by Krekouzas
- Αξιολόγηση 1ου μέρους – Βόρειο Περού
- Τreks σε χαμένες πόλεις, Κούσκο κ περίχωρα
- Photos Cuzco
- Trek Περού
- Photos Trek Περού
- Trek Περού II
- Photos Trek Περού II
- Τρέκ Περού ΙΙΙ
- Photos Τρέκ Περού ΙΙΙ
- Τρέκ Περού ΙV
- Photos Τρέκ Περού ΙV
- Τρέκ Περού V
- Photos Τρέκ Περού V
- Μάτσου Πίτσου
- Photos Μάτσου Πίτσου
- Cuzco II
- Photos Cuzco II
- Choquequirao Τρεκ
- Choquequirao Τρεκ ΙΙ
- Photos Choquequirao Τρεκ ΙΙ
- Choquequirao Τρεκ ΙIΙ
- Photos Choquequirao Τρεκ ΙIΙ
- Rainbow Mountain
- Photos Rainbow Mountain
- Αξιολόγηση 2ου μέρους
- Top 5 by krekouzas
- The White Rock
- Βολιβία - Λίμνη Τιτικάκα
- Photos Βολιβία - Λίμνη Τιτικάκα
- Διαδρομή προς Iskanwaya
- Photos Διαδρομή προς Iskanwaya
- Iskanwaya
- Photos Iskanwaya
- Salar De Uyuni
- Photos Salar De Uyuni
- Laguna Colorada
- Photos Laguna Colorada
- Εθνικό Πάρκο Avaroa
- Photos Εθνικό Πάρκο Avaroa
- Διαδρομή Προς Tupiza
- Photos Διαδρομή προς Tupiza
- Potosi-Sucre
- Photos Potosi-Sucre
- Santa Cruz
- Photos Santa Cruz
- Top 5 Bolivia by Krekouzas
- Samaipata - Vallegrande
- Photos Samaipata - Vallegrande
- Βολιβιανά ΑΤΜs
- Misiones
- Photos Misiones
- Santa Cruz la Vieja
- Photos Santa Cruz la Vieja
- Torata
- Photos Torata
- Αξιολόγηση Βολιβία
- Κεντρικές Άνδεις
- Photos Κεντρικές Άνδεις
- Kεντρικές Άνδεις ΙΙ
- Photos Kεντρικές Άνδεις ΙΙ
- Vilcashuaman
- Photos Vilcashuaman
- Quinua-Lima
- Photos Quinua-Lima
- Αξιολόγηση 4ου μέρους
- Ushuaia
- Κρουαζιέρα Ανταρκτική
- Κρουαζιέρα Ανταρκτική ΙΙ
- Ανταρκτική
- Photos Ανταρκτική
- Ανταρκτική ΙΙ
- Photos Ανταρκτική ΙΙ
- Ανταρκτική ΙIΙ
- Photos Ανταρκτική ΙIΙ
- Ανταρκτική ΙV
- Photos Ανταρκτική ΙV
- Ανταρκτική V
- Photos Ανταρκτική V
- Ανταρκτική VI
- Photos Ανταρκτική VI
- Back to Ushuaia
- Last Day Ushuaia
- Αξιολόγηση Ανταρκτική
- Σαντιάγκο
- Σαν Πεδρο Ατακάμα
- Photos Σαν Πεδρο Ατακάμα
- Σαν Πεδρο Ατακάμα II
- Σαν Πεδρο Ατακάμα III
- Σαν Πεδρο Ατακάμα IV
- Επιστροφή στο Σαντιάγκο
- Perito Moreno
- Photos Perito Moreno
- Torres del Paine
- Photos Torres del Paine
- Latam
- Παταγονία
- Photos Παταγονία
- Παταγονία ΙΙ
- Παταγονία ΙΙI
- Παταγονία ΙV
- Photos Παταγονία ΙV
- Οινογνωσία
- Βίνια Ντελ Μαρ - Βαλπαραϊσο
- Αξιολόγηση Χιλής
- Βαθμολογία - Αποτίμηση
- Τοπ 15 Εικόνων
Το λεωφορείο έφευγε στις... 2 το πρωί, οπότε με το ζόρι κοιμηθήκαμε 5 ώρες, αν κι αυτό ήταν το λιγότερο. Το... περισσότερο ήταν ότι ο Κώστας με ξύπνησε με μια είδηση που μου φάνηκε απίστευτη: «Γιώργο... κέρδισε ο Τραμπ». Αποκλείεται... Είχα παίξει και 200 ευρώ στη Χίλαρι, η δε νίκη Τραμπ με επηρεάζει πολύ πέρα από το 200ευρο, δεν το χωρούσε το μυαλό μου. «Πώς έγινε αυτό; Πήρε τη Φλόριδα; Αλλιώς δε βγαίνει!». Όντως, ο τύπος πήρε τη Φλόριδα, που σήμαινε ότι είχε πάρει την αμερικανοκουβανική ψήφο, που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ανταποδώσει τη χάρη στους Κουβανούς του Μαϊάμι, άρα σκληρότερα μέτρα κατά της Κούβας, ίσως και κατάργηση όλων των μέτρων Ομπάμα σε ό,τι αφορά το νησί. Οι σκέψεις μου πήγαν παραπέρα, στη δουλειά μου, στην αμερικάνικη βίζα μου, στους φίλους μου... εξακολουθούσα να μην το πιστεύω, αλλά ο Κώστας μου έδειξε το κινητό του, που εφοδιασμένο με τη βολιβιάνικη sim ήταν αδιάψευστος μάρτυρας: θα ζήσουμε με αυτό το πορτοκαλί πράγμα για τέσσερα χρόνια.
Τέλος πάντων, το λεωφορείο ξεκίνησε κι ήταν άδειο όταν έφυγε από την Aucapata, αλλά με το που έφτασε στο κεφαλοχώρι τιγκάρισε. Τη δε θέση μου την έδωσαν σε άλλους, επικράτησε ένα μικρό μπάχαλο και προς στιγμήν φάνηκε ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να ξεμείνουμε στο κεφαλοχώρι μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο (σε πέντε μέρες δηλαδή!), αλλά τελικά βολευτήκαμε και ξεκίνησε το 10ωρο της επιστροφής για τη Λα Πας με πολύ κούνημα και ακόμη περισσότερη βρώμα.
Μια ώρα πριν εισέλθουμε στη Λα Πας μάλιστα... έκανε στάση της μιας ώρας. Ποιος ο λόγος; Αφού φτάναμε στον προορισμό μας, γιατί να σταματήσουμε μια μόλις ώρα πριν τον τελικό προορισμό; Τέλος πάντων, έφαγα κάτι μαρίδες, πριν επιβιβαστούμε πάλι, πέσουμε σε κίνηση και τελικώς καταλήξαμε να κάνουμε εντεκάμησι ώρες ταξίδι για να φτάσουμε λίγο κουρασμένοι αλλά και χαρούμενοι που θα ξαναβλέπαμε την Άνγια, που θα ερχόταν μαζί μας τουλάχιστον για την επόμενη περιπέτεια, δηλαδή την αλάτινη έρημο (και τις υπόλοιπες ερήμους) του Salar de Uyuni.
Ψάξαμε να δούμε πώς θα κινηθούμε, τα αεροπλάνα δεν μας βόλευαν και με τα χίλια ζόρια βρήκαμε ένα λεωφορείο για το Uyuni, απ’ όπου ξεκινούν τα περισσότερα τουρ, ενώ μέσω υπαίθριου τηλεφώνου επικοινωνήσαμε με το πρακτορείο La Torre και μετά από αρκετές διακοπές στη γραμμή καταφέραμε να κλείσουμε μαζί τους ένα πενθήμερο τουρ που θα κατέληγε στην Tupiza. Mου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση... τους πήρα στις 5.30 το απόγευμα για να κλείσω ένα τουρ που θα ξεκινούσε σε... 12 ώρες από το Uyuni, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά τους και μου εγγυήθηκαν πως ο οδηγός τους θα έφευγε αμέσως (μέσα στα σκοτάδια) για να είναι στην ώρα του στο Uyuni και να μας παραλάβει. Ζήτησαν μια προκαταβολή 200$ μόνο, την οποία και απέστειλε ο Κώστας μέσω paypal που πρέπει να είναι κάποια σατανική πλατφόρμα ηλεκτρονικής αποστολής χρημάτων και για άλλη μια φορά αποδείχθηκαν χρήσιμα τα γκατζετάκια του, το σωστό να λέγεται.
Το τουρ μας θα διαρκούσε 5 πλήρεις ημέρες, περιλαμβάνοντας τη Laguna Celeste και καταλήγοντας στην Tupiza, μια πόλη που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ και που θεωρητικά μας βόλευε για τον επόμενο στόχο μας, το μονοπάτι του Τσε (τελικώς δεν συνέφερε καθόλου, αλλά μας βόλεψε για άλλους προορισμούς). Μας έμεναν λίγες ώρες στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, οι οποίες αναλώθηκαν στο να ψάξουμε για αθλητικά παπούτσια για την Άνγια κάνοντας άνω-κάτω ένα κατάστημα αθλητικών ειδών, καταβροχθίσαμε κάτι ωραίες σοκολάτες, φάγαμε σε ένα συμπαθητικό καφέ κάτι που προσποιούταν πως είναι κοτόπουλο με ταϊλανδέζικη σάλτσα και φτάσαμε βραδιάτικα στο σταθμό των λεωφορείων, που έχει υποστεί τρομερές αλλαγές από την τελευταία φορά που τον χρησιμοποίησα, είναι πλέον εξαιρετικά οργανωμένος. Περιμέναμε για λίγο για την αναχώρηση, παρακολουθώντας μια συμπαθή μαμά να βάζει το παιδάκι της να κατουρήσει ακριβώς μπροστά στην τουριστική αστυνομία κι εμάς και τελικά διαπιστώσαμε ότι το λεωφορείο είχε σχεδόν πραγματικό κρεβάτι και παρότι το wifi δε δούλευε όπως και το ατομικό φως των καθισμάτων προκειμένου να μπορεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο του, το σύμπαν και η κούραση συνωμότησαν ώστε να κοιμηθώ και να ξυπνήσω στο Uyuni, στο οποίο είχα να πάω σχεδόν δυο δεκαετίες. Δεν περίμενα να είναι η έρημος του αλατιού το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού, διότι είχα ξαναπάει και όσο να’ ναι τίποτε δεν είναι σαν την πρώτη φορά, χώρια που ανέμενα ότι θα είχε πια πολύ περισσότερο τουρισμό, ωστόσο έναν μικρό ενθουσιασμό τον είχα.
Η ανατολή ηλίου από το παράθυρο ήταν εξαιρετικά όμορφη. Φτάσαμε στο Uyuni στις 6.15 το πρωί, μέσω των άψογων δρόμων που έγιναν επί προεδρίας Έβο. Πραγματικά απίστευτη αλλαγή στις υποδομές της χώρας στα χρόνια της προεδρίας του και όχι μόνο στις υποδομές εδώ που τα λέμε. Στο σημείο άφιξης των λεωφορείων πάντως δεν μας περίμενε κανείς και μόνο εκεί είχαμε ίντερνετ για να δούμε ότι μας ζητούσαν ηλεκτρονικώς τους αριθμούς των διαβατηρίων, οπότε και υποψιαστήκαμε ότι αφού δεν τους στείλαμε ίσως να μην ερχόταν ο άνθρωπος, αλλά ευτυχώς κάναμε λάθος. Το ζεύγος που εμφανίστηκε και θα αποτελούσαν τον οδηγό του τζιπ και τη μαγείρισσά μας για τις επόμενες πέντε μέρες θα ήταν ο συμπαθής γεράκος Felix και η σύζυγός του Lydia. Έπρεπε να ετοιμάσουν διάφορα πράγματα για το ταξίδι, να αγοράσουν τρόφιμα, βενζίνη κλπ, οπότε μας είπαν να βρεθούμε κατά τις 8.00-8.30, το οποίο μας έδινε χρόνο να περπατήσουμε, να φάμε ένα πρωινό... και να πετύχουμε και τον Έβο Μοράλες!
Περπατήσαμε λοιπόν το Uyuni το οποίο έχει μεγαλώσει πολύ από την τελευταία φορά που το επισκέφθηκα και μια κυριούλα βγαίνοντας από ένα κατάστημα που δεν είχε ανοίξει ακόμη, μας ψάρεψε για να δοκιμάσουμε το πρωινό της, το οποίο για 2€ περιελάμβανε ζεστή σοκολάτα και ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα, απλά υποφερτό. Γενικώς το φαγητό στη Βολιβία, ειδικά όταν έρχεσαι από το Περού, δεν ενθουσιάζει κιόλας. Βολτάροντας όμως μετά το πρωινό, είδαμε τηλεοπτικές κάμερες, ένα άγημα και μια επίσημη μπάντα να ετοιμάζονται, κίνηση από κόσμο, άκουσα τον κόσμο να επαναλαμβάνει τη λέξη «πρόεδρος» και ρώτησα ποιος πρόεδρος έρχεται. «Ο πρόεδρος!» μου απάντησε ενθουσιασμένη μια κυρία που πρέπει να ήταν υπεύθυνη πρωτοκόλου ή κάτι τέτοιο. «Πρέδρος ποιου πράγματος;», ξαναρώτησα. «Καλέ ο πρόεδρος, ο πρόεδρός μας!», ανέκραξε αυτή. Κοίταξα το κτίριο, έμοιαζε με επαρχιακό εγκαταλελειμένο γυμναστήριο της Κούβας μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και αναρωτήθηκα αν όντως ο πρόεδρος που περιμένουμε είναι ο Έβο Μοράλες. «Μπείτε γρήγορα, πάρτε θέσεις» μας είπε η υπεύθυνη, «έρχεται, έρχεται!!!», είπε όλο ενθουσιασμό και για μια στιγμή πίστεψα ότι έρχεται ο Μπον Τζόβι ή ο Τζάστιν Μπίβερ.
Το κτίριο αποδείχθηκε ότι είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του Uyuni και ήταν γεμάτο με ινδιάνους, αλλά κυρίως ινδιάνες, αφού είθισται στη Βολιβία οι ηγέτες των κοινωνικών κινημάτων να είναι γυναίκες. Μας έκανε εντύπωση η μίνιμαλ ασφάλεια που υπήρχε, ενώ στο μικρόφωνο ένας κύριος εξυμνούσε το πόσο εργάζεται o πρόεδρος, σε αντίθεση με μερικούς δημάρχους που δεν είχαν προσέλθει ακόμη (ήταν και νωρίς...) ενώ «για να ζητήσουμε πόρους από την κεντρική διοίκηση είμαστε πρώτοι!».Ακολούθησε μια απαρίθμηση των έργων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση Μοράλες, από τους δρόμους, το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο στη Νότιο Αμερική που ήρθε να εγκαινιάσει ο πρόεδρος, την πρόοδο στην οικονομία, τον τουρισμό, τις υποδομές, την παιδεία, το επιτυχημένο πρόγραμμα καλλιέργειας κι εξαγωγής κίνουα σε περιοχές που θεωρούταν αδύνατον παλιότερα και βέβαια για τις ευκαιρίες που ανοίγονται με τη Βολιβία να είναι πλέον η Σαουδική Αραβία του λιθίου, αφού τα κοιτάσματα που βρέθηκα είναι αστείρευτα.
Γύρω μας οι ινδιάνες με τις παραδοσιακές στολές τους έδιναν έναν φολκλόρ τόνο στην αίθουσα, αν κι εμένα το μάτι μου έπεσε σε φυλλάδια του πανεπιστημιακού παραρτήματος της «αντιμπεριαλιστικής σχολή» που ίδρυσε η κυβέρνηση Μοράλες στο Uyuni που αναδημοσίευσαν τις πιο πρόσφατες εκθέσεις των Αμερικανών για τη χώρα. Σε αυτές η Βολιβία αναφέρεται ως «ένα καταπιεστικό ναρκοκράτος» και συμπεριλαμβάνεται στα failed states παίρνοντας χειρότερο βαθμό από την Αϊτή (!), ενώ μαζί της θάβεται και το Εκουαδόρ, εύκολα το κράτος με τη μεγαλύτερη πρόοδο σε όλη την ήπειρο εδώ και μια δεκαετία, οπότε η έκθεση έχανε σε πειστικότητα.
Με αυτά και με αυτά, εν μέσω πανζουρλισμού, έφτασε και ο Έβο. Χαμός στην υποδοχή του, ο ίδιος εμφανίστηκε ως συνήθως με ένα απλό μπουφανάκι, περνώντας δίπλα μας. Οι φωτογραφίες με τον Κώστα να αποθεώνει τον πρόεδρο της Βολιβίας θα καταχωρηθούν στο πάνθεον των ταξιδιωτικών μου μπουκ. Μου άρεσε η ομιλία του Έβο, αλλά έπρεπε να φύγουμε, είχαμε και μια έρημο να δούμε κι έπρεπε να συνεισφέρουμε στην οικονομία της χώρας...
Το τζιπ μας ακολούθησε μια δρομάρα (πότε έγιναν όλα αυτά; Εγώ θυμόμουν ένα Uyuni φάντασμα, ξεχασμένο κι από την Pachamama) κι επιτέλους βγήκαμε από την άσφαλτο, οδηγώντας πάνω στο αλάτι, που πάντως φάνταζε λιγότερο λευκό απ’ ό,τι το θυμόμουν. Επειδή δε βρισκπομασταν στη βροχερή περίοδο τα βουναλάκια του αλατιού, όπου οι εργάτες μαζεύουν σε στιβάδες το αλάτι, δεν ήταν τόσο ετυπωσιακές, «τα μάτια του αλατιού» όμως, οι τρύπες στο έδαφος με το κοχλάζον κρύο (!) νερό όμως ήταν πιο ενδιαφέροντα. Όσο απομακρυνόμασταν, τόσο πιο όμορφο γινόταν το τοπίο, ενώ τα βουνά στον ορίζοντα φαίνονταν σαν νησιά που αιωρούνται, αφού δημιουργείται μια οπτασία που «εξαφανίζει» τις βάσεις τους.
Φτάσαμε στο μνημείο που θυμίζει ότι πλέον το περίφημο Ράλι Παρίσι-Ντακάρ γίνεται εδώ, στα φοβερά τοπία της Νοτίου Αμερικής, αφού η τρομοκρατία στη βόρειο Αφρική κατέστη τη διοργάνωσή του εκεί αδύνατη. Ο επόμενος σταθμός ήταν η επίσκεψη στο ξενοδοχείο του αλατιού όπου με έπιασε νοσταλγία: δε λειτουργεί πια κι έχει μείνει ως φάντασμα, αφού για οικολογικούς λόγους απαγορεύεται η χρήση του πλέον. Ο άλλος λόγος της νοσταλγίας ήταν ότι φτάνοντας στο νησί Incayuasi διαπίστωσα ότ υπήρχαν άλλα τέσσερα τζιπ. Όταν πρωτοταξίδεψα στο Uyuni έπρεπε να περιμένω 3 μέρες για να βρούμε τζιπ, όταν σήμερα φεύγουν πολλά γκρουπ κάθε μέρα και με δεδομένο ότι τα αξιοθέατα είναι συγκεκριμένα σε μια έρημο, κάπου θα συμπίπταμε. Το νησί πάντως εξακολουθεί να είναι κάτι το εξωπραγματικό: ένα νησί με κάκτους που ξεπροβάλλει πάνω από μια κατάλευκη αλάτινη έρημο, σε αυτό που κάποτε ήταν θάλασσα. Τα πέντε τζιπ έγιναν... 33 αλλά ευτυχώς προλάβαμε να το απολαύσουμε με την ησυχία μας, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο τόπο. Είπαμε, οι καιροί περνάνε, ο τουρισμός αυξάνεται, δεν έχει νόημα να μελαγχολούμε για όσα ζήσαμε πιο πριν. Στην τελική, όσοι τα είδαν πριν από μας θα μελαγχολούν ακόμη περισσότερο και θα γελούν με αυτά που ζήσαμε εμείς.
Το τοπίο είναι απλά μαγικό και 4-5 τζιπ παραπάνω δεν είναι ικανά να σβήσουν τη μοναδικότητα του μέρους. Αυτά μόνο από φωτογραφίες μπορούν να περιγραφούν και το τζιπ μας στη μέση του πουθενά προσέδιδε ένα τόνο σουρεαλισμού στην εικόνα. Αποβλακωθήκαμε να βγάουμε φωτογραφίες σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη του πλανήτη κατ’ εμέ, ενώ διαπίστωσα ότι μπορεί να έχει κάποιους επισκέπτες παραπάνω από τους... μηδέν που είιχε κάποτε, αλλά το νησί το διατηρούν, υπάρχει πλέον τουαλέτα, μέχρι κι ένα μικρό εστιατόριο, πεντακάθαρες τουαλέτες και τραπεζάκια από αλάτι για όποιον θέλει να φάει εκεί, όπως κάναμε κι εμείς με το κοτοπουλάκι της κυρίας Lydia και τη φρεσκότατ σαλάτα της. Το ότι πλέον πληρώνει κανείς ένα μικρό εισιτήριο δεν με ξένισε, ούτε με «χάλασε». Μια μικρή νοσταλγία όμως μου την προκάλεσε...
Συνεχίσαμε κάνοντας στάση στο σημείο όπου η έρημος είναι πιο λευκή από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Ο Felix επέδειξε ιδιαίτερη υπομονή με το να μας βοηθήσει να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας παρότι άυπνος και κουρασμένος. Τα μάτια μου έτσουζαν από τον ήλιο (δεν είχα ποτέ μου γυαλιά ηλίου) αλλά ΤΙ ΤΟΠΙΑ, ΤΙ ΑIΣΘΗΣΗ. Δε θα γράψω και πολλά περισσότερα για τα τοπία διότι και άλλοι συμφορουμίτες τα έχουν περιγράψει αλλά και γιατί οι φωτογραφίες τα περιγράφουν πολύ καλύτερα (και του Κρεκούζα καλυτερότερα).
Φτάσαμε στο κατάλυμα, ένα απλό αλάτινο κτίσμα σε μια κοινότητα 30 οικογενειών όπου ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, έχοντας ρεύμα και πολυφορτιστές μέσα στην απλότητά του, ενώ το απίθανο ήταν ότι έπιανε το ίντερνετ του βολιβιανού κινητού του Κώστα, οπότε μπόρεσα να δω τα αποτελέσματα της Ευρωλίγκας, αναπολώντας πάντως την αίσθηση απομόνωσης που έδινε παλιά το μέρος. Από την άλλη, το υπήρχε ΖΕΣΤΟ νερό σε αυτό το ψοφόκρυο θα ήταν ψέμματα αν σας έλεγα ότι δεν το εκτίμησα, ειδικά μετά από τα Iskanwaya, τα βράδια και τις μέρες σε άθλια και μη ΚΤΕΛ και τη γενική συσσώρευση μπίχλας. Η σουπίτσα της Lydia και τα λαζάνια της ήταν άψογα και ό,τι έπρεπε για το κρύο.
Καταπληκτική η πρώτη μέρα της εκδρομής και ειδικά ο Κώστας με την Άνγια που έρχονταν για πρώτη φορά ήταν ενθουσιασμένοι. Λες να κάνει κοιλιά το ταξίδι από αύριο;
Τέλος πάντων, το λεωφορείο ξεκίνησε κι ήταν άδειο όταν έφυγε από την Aucapata, αλλά με το που έφτασε στο κεφαλοχώρι τιγκάρισε. Τη δε θέση μου την έδωσαν σε άλλους, επικράτησε ένα μικρό μπάχαλο και προς στιγμήν φάνηκε ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να ξεμείνουμε στο κεφαλοχώρι μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο (σε πέντε μέρες δηλαδή!), αλλά τελικά βολευτήκαμε και ξεκίνησε το 10ωρο της επιστροφής για τη Λα Πας με πολύ κούνημα και ακόμη περισσότερη βρώμα.
Μια ώρα πριν εισέλθουμε στη Λα Πας μάλιστα... έκανε στάση της μιας ώρας. Ποιος ο λόγος; Αφού φτάναμε στον προορισμό μας, γιατί να σταματήσουμε μια μόλις ώρα πριν τον τελικό προορισμό; Τέλος πάντων, έφαγα κάτι μαρίδες, πριν επιβιβαστούμε πάλι, πέσουμε σε κίνηση και τελικώς καταλήξαμε να κάνουμε εντεκάμησι ώρες ταξίδι για να φτάσουμε λίγο κουρασμένοι αλλά και χαρούμενοι που θα ξαναβλέπαμε την Άνγια, που θα ερχόταν μαζί μας τουλάχιστον για την επόμενη περιπέτεια, δηλαδή την αλάτινη έρημο (και τις υπόλοιπες ερήμους) του Salar de Uyuni.
Ψάξαμε να δούμε πώς θα κινηθούμε, τα αεροπλάνα δεν μας βόλευαν και με τα χίλια ζόρια βρήκαμε ένα λεωφορείο για το Uyuni, απ’ όπου ξεκινούν τα περισσότερα τουρ, ενώ μέσω υπαίθριου τηλεφώνου επικοινωνήσαμε με το πρακτορείο La Torre και μετά από αρκετές διακοπές στη γραμμή καταφέραμε να κλείσουμε μαζί τους ένα πενθήμερο τουρ που θα κατέληγε στην Tupiza. Mου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση... τους πήρα στις 5.30 το απόγευμα για να κλείσω ένα τουρ που θα ξεκινούσε σε... 12 ώρες από το Uyuni, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά τους και μου εγγυήθηκαν πως ο οδηγός τους θα έφευγε αμέσως (μέσα στα σκοτάδια) για να είναι στην ώρα του στο Uyuni και να μας παραλάβει. Ζήτησαν μια προκαταβολή 200$ μόνο, την οποία και απέστειλε ο Κώστας μέσω paypal που πρέπει να είναι κάποια σατανική πλατφόρμα ηλεκτρονικής αποστολής χρημάτων και για άλλη μια φορά αποδείχθηκαν χρήσιμα τα γκατζετάκια του, το σωστό να λέγεται.
Το τουρ μας θα διαρκούσε 5 πλήρεις ημέρες, περιλαμβάνοντας τη Laguna Celeste και καταλήγοντας στην Tupiza, μια πόλη που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ και που θεωρητικά μας βόλευε για τον επόμενο στόχο μας, το μονοπάτι του Τσε (τελικώς δεν συνέφερε καθόλου, αλλά μας βόλεψε για άλλους προορισμούς). Μας έμεναν λίγες ώρες στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, οι οποίες αναλώθηκαν στο να ψάξουμε για αθλητικά παπούτσια για την Άνγια κάνοντας άνω-κάτω ένα κατάστημα αθλητικών ειδών, καταβροχθίσαμε κάτι ωραίες σοκολάτες, φάγαμε σε ένα συμπαθητικό καφέ κάτι που προσποιούταν πως είναι κοτόπουλο με ταϊλανδέζικη σάλτσα και φτάσαμε βραδιάτικα στο σταθμό των λεωφορείων, που έχει υποστεί τρομερές αλλαγές από την τελευταία φορά που τον χρησιμοποίησα, είναι πλέον εξαιρετικά οργανωμένος. Περιμέναμε για λίγο για την αναχώρηση, παρακολουθώντας μια συμπαθή μαμά να βάζει το παιδάκι της να κατουρήσει ακριβώς μπροστά στην τουριστική αστυνομία κι εμάς και τελικά διαπιστώσαμε ότι το λεωφορείο είχε σχεδόν πραγματικό κρεβάτι και παρότι το wifi δε δούλευε όπως και το ατομικό φως των καθισμάτων προκειμένου να μπορεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο του, το σύμπαν και η κούραση συνωμότησαν ώστε να κοιμηθώ και να ξυπνήσω στο Uyuni, στο οποίο είχα να πάω σχεδόν δυο δεκαετίες. Δεν περίμενα να είναι η έρημος του αλατιού το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού, διότι είχα ξαναπάει και όσο να’ ναι τίποτε δεν είναι σαν την πρώτη φορά, χώρια που ανέμενα ότι θα είχε πια πολύ περισσότερο τουρισμό, ωστόσο έναν μικρό ενθουσιασμό τον είχα.
Η ανατολή ηλίου από το παράθυρο ήταν εξαιρετικά όμορφη. Φτάσαμε στο Uyuni στις 6.15 το πρωί, μέσω των άψογων δρόμων που έγιναν επί προεδρίας Έβο. Πραγματικά απίστευτη αλλαγή στις υποδομές της χώρας στα χρόνια της προεδρίας του και όχι μόνο στις υποδομές εδώ που τα λέμε. Στο σημείο άφιξης των λεωφορείων πάντως δεν μας περίμενε κανείς και μόνο εκεί είχαμε ίντερνετ για να δούμε ότι μας ζητούσαν ηλεκτρονικώς τους αριθμούς των διαβατηρίων, οπότε και υποψιαστήκαμε ότι αφού δεν τους στείλαμε ίσως να μην ερχόταν ο άνθρωπος, αλλά ευτυχώς κάναμε λάθος. Το ζεύγος που εμφανίστηκε και θα αποτελούσαν τον οδηγό του τζιπ και τη μαγείρισσά μας για τις επόμενες πέντε μέρες θα ήταν ο συμπαθής γεράκος Felix και η σύζυγός του Lydia. Έπρεπε να ετοιμάσουν διάφορα πράγματα για το ταξίδι, να αγοράσουν τρόφιμα, βενζίνη κλπ, οπότε μας είπαν να βρεθούμε κατά τις 8.00-8.30, το οποίο μας έδινε χρόνο να περπατήσουμε, να φάμε ένα πρωινό... και να πετύχουμε και τον Έβο Μοράλες!
Περπατήσαμε λοιπόν το Uyuni το οποίο έχει μεγαλώσει πολύ από την τελευταία φορά που το επισκέφθηκα και μια κυριούλα βγαίνοντας από ένα κατάστημα που δεν είχε ανοίξει ακόμη, μας ψάρεψε για να δοκιμάσουμε το πρωινό της, το οποίο για 2€ περιελάμβανε ζεστή σοκολάτα και ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα, απλά υποφερτό. Γενικώς το φαγητό στη Βολιβία, ειδικά όταν έρχεσαι από το Περού, δεν ενθουσιάζει κιόλας. Βολτάροντας όμως μετά το πρωινό, είδαμε τηλεοπτικές κάμερες, ένα άγημα και μια επίσημη μπάντα να ετοιμάζονται, κίνηση από κόσμο, άκουσα τον κόσμο να επαναλαμβάνει τη λέξη «πρόεδρος» και ρώτησα ποιος πρόεδρος έρχεται. «Ο πρόεδρος!» μου απάντησε ενθουσιασμένη μια κυρία που πρέπει να ήταν υπεύθυνη πρωτοκόλου ή κάτι τέτοιο. «Πρέδρος ποιου πράγματος;», ξαναρώτησα. «Καλέ ο πρόεδρος, ο πρόεδρός μας!», ανέκραξε αυτή. Κοίταξα το κτίριο, έμοιαζε με επαρχιακό εγκαταλελειμένο γυμναστήριο της Κούβας μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και αναρωτήθηκα αν όντως ο πρόεδρος που περιμένουμε είναι ο Έβο Μοράλες. «Μπείτε γρήγορα, πάρτε θέσεις» μας είπε η υπεύθυνη, «έρχεται, έρχεται!!!», είπε όλο ενθουσιασμό και για μια στιγμή πίστεψα ότι έρχεται ο Μπον Τζόβι ή ο Τζάστιν Μπίβερ.
Το κτίριο αποδείχθηκε ότι είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του Uyuni και ήταν γεμάτο με ινδιάνους, αλλά κυρίως ινδιάνες, αφού είθισται στη Βολιβία οι ηγέτες των κοινωνικών κινημάτων να είναι γυναίκες. Μας έκανε εντύπωση η μίνιμαλ ασφάλεια που υπήρχε, ενώ στο μικρόφωνο ένας κύριος εξυμνούσε το πόσο εργάζεται o πρόεδρος, σε αντίθεση με μερικούς δημάρχους που δεν είχαν προσέλθει ακόμη (ήταν και νωρίς...) ενώ «για να ζητήσουμε πόρους από την κεντρική διοίκηση είμαστε πρώτοι!».Ακολούθησε μια απαρίθμηση των έργων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση Μοράλες, από τους δρόμους, το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο στη Νότιο Αμερική που ήρθε να εγκαινιάσει ο πρόεδρος, την πρόοδο στην οικονομία, τον τουρισμό, τις υποδομές, την παιδεία, το επιτυχημένο πρόγραμμα καλλιέργειας κι εξαγωγής κίνουα σε περιοχές που θεωρούταν αδύνατον παλιότερα και βέβαια για τις ευκαιρίες που ανοίγονται με τη Βολιβία να είναι πλέον η Σαουδική Αραβία του λιθίου, αφού τα κοιτάσματα που βρέθηκα είναι αστείρευτα.
Γύρω μας οι ινδιάνες με τις παραδοσιακές στολές τους έδιναν έναν φολκλόρ τόνο στην αίθουσα, αν κι εμένα το μάτι μου έπεσε σε φυλλάδια του πανεπιστημιακού παραρτήματος της «αντιμπεριαλιστικής σχολή» που ίδρυσε η κυβέρνηση Μοράλες στο Uyuni που αναδημοσίευσαν τις πιο πρόσφατες εκθέσεις των Αμερικανών για τη χώρα. Σε αυτές η Βολιβία αναφέρεται ως «ένα καταπιεστικό ναρκοκράτος» και συμπεριλαμβάνεται στα failed states παίρνοντας χειρότερο βαθμό από την Αϊτή (!), ενώ μαζί της θάβεται και το Εκουαδόρ, εύκολα το κράτος με τη μεγαλύτερη πρόοδο σε όλη την ήπειρο εδώ και μια δεκαετία, οπότε η έκθεση έχανε σε πειστικότητα.
Με αυτά και με αυτά, εν μέσω πανζουρλισμού, έφτασε και ο Έβο. Χαμός στην υποδοχή του, ο ίδιος εμφανίστηκε ως συνήθως με ένα απλό μπουφανάκι, περνώντας δίπλα μας. Οι φωτογραφίες με τον Κώστα να αποθεώνει τον πρόεδρο της Βολιβίας θα καταχωρηθούν στο πάνθεον των ταξιδιωτικών μου μπουκ. Μου άρεσε η ομιλία του Έβο, αλλά έπρεπε να φύγουμε, είχαμε και μια έρημο να δούμε κι έπρεπε να συνεισφέρουμε στην οικονομία της χώρας...
Το τζιπ μας ακολούθησε μια δρομάρα (πότε έγιναν όλα αυτά; Εγώ θυμόμουν ένα Uyuni φάντασμα, ξεχασμένο κι από την Pachamama) κι επιτέλους βγήκαμε από την άσφαλτο, οδηγώντας πάνω στο αλάτι, που πάντως φάνταζε λιγότερο λευκό απ’ ό,τι το θυμόμουν. Επειδή δε βρισκπομασταν στη βροχερή περίοδο τα βουναλάκια του αλατιού, όπου οι εργάτες μαζεύουν σε στιβάδες το αλάτι, δεν ήταν τόσο ετυπωσιακές, «τα μάτια του αλατιού» όμως, οι τρύπες στο έδαφος με το κοχλάζον κρύο (!) νερό όμως ήταν πιο ενδιαφέροντα. Όσο απομακρυνόμασταν, τόσο πιο όμορφο γινόταν το τοπίο, ενώ τα βουνά στον ορίζοντα φαίνονταν σαν νησιά που αιωρούνται, αφού δημιουργείται μια οπτασία που «εξαφανίζει» τις βάσεις τους.
Φτάσαμε στο μνημείο που θυμίζει ότι πλέον το περίφημο Ράλι Παρίσι-Ντακάρ γίνεται εδώ, στα φοβερά τοπία της Νοτίου Αμερικής, αφού η τρομοκρατία στη βόρειο Αφρική κατέστη τη διοργάνωσή του εκεί αδύνατη. Ο επόμενος σταθμός ήταν η επίσκεψη στο ξενοδοχείο του αλατιού όπου με έπιασε νοσταλγία: δε λειτουργεί πια κι έχει μείνει ως φάντασμα, αφού για οικολογικούς λόγους απαγορεύεται η χρήση του πλέον. Ο άλλος λόγος της νοσταλγίας ήταν ότι φτάνοντας στο νησί Incayuasi διαπίστωσα ότ υπήρχαν άλλα τέσσερα τζιπ. Όταν πρωτοταξίδεψα στο Uyuni έπρεπε να περιμένω 3 μέρες για να βρούμε τζιπ, όταν σήμερα φεύγουν πολλά γκρουπ κάθε μέρα και με δεδομένο ότι τα αξιοθέατα είναι συγκεκριμένα σε μια έρημο, κάπου θα συμπίπταμε. Το νησί πάντως εξακολουθεί να είναι κάτι το εξωπραγματικό: ένα νησί με κάκτους που ξεπροβάλλει πάνω από μια κατάλευκη αλάτινη έρημο, σε αυτό που κάποτε ήταν θάλασσα. Τα πέντε τζιπ έγιναν... 33 αλλά ευτυχώς προλάβαμε να το απολαύσουμε με την ησυχία μας, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο τόπο. Είπαμε, οι καιροί περνάνε, ο τουρισμός αυξάνεται, δεν έχει νόημα να μελαγχολούμε για όσα ζήσαμε πιο πριν. Στην τελική, όσοι τα είδαν πριν από μας θα μελαγχολούν ακόμη περισσότερο και θα γελούν με αυτά που ζήσαμε εμείς.
Το τοπίο είναι απλά μαγικό και 4-5 τζιπ παραπάνω δεν είναι ικανά να σβήσουν τη μοναδικότητα του μέρους. Αυτά μόνο από φωτογραφίες μπορούν να περιγραφούν και το τζιπ μας στη μέση του πουθενά προσέδιδε ένα τόνο σουρεαλισμού στην εικόνα. Αποβλακωθήκαμε να βγάουμε φωτογραφίες σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη του πλανήτη κατ’ εμέ, ενώ διαπίστωσα ότι μπορεί να έχει κάποιους επισκέπτες παραπάνω από τους... μηδέν που είιχε κάποτε, αλλά το νησί το διατηρούν, υπάρχει πλέον τουαλέτα, μέχρι κι ένα μικρό εστιατόριο, πεντακάθαρες τουαλέτες και τραπεζάκια από αλάτι για όποιον θέλει να φάει εκεί, όπως κάναμε κι εμείς με το κοτοπουλάκι της κυρίας Lydia και τη φρεσκότατ σαλάτα της. Το ότι πλέον πληρώνει κανείς ένα μικρό εισιτήριο δεν με ξένισε, ούτε με «χάλασε». Μια μικρή νοσταλγία όμως μου την προκάλεσε...
Συνεχίσαμε κάνοντας στάση στο σημείο όπου η έρημος είναι πιο λευκή από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Ο Felix επέδειξε ιδιαίτερη υπομονή με το να μας βοηθήσει να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας παρότι άυπνος και κουρασμένος. Τα μάτια μου έτσουζαν από τον ήλιο (δεν είχα ποτέ μου γυαλιά ηλίου) αλλά ΤΙ ΤΟΠΙΑ, ΤΙ ΑIΣΘΗΣΗ. Δε θα γράψω και πολλά περισσότερα για τα τοπία διότι και άλλοι συμφορουμίτες τα έχουν περιγράψει αλλά και γιατί οι φωτογραφίες τα περιγράφουν πολύ καλύτερα (και του Κρεκούζα καλυτερότερα).
Φτάσαμε στο κατάλυμα, ένα απλό αλάτινο κτίσμα σε μια κοινότητα 30 οικογενειών όπου ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, έχοντας ρεύμα και πολυφορτιστές μέσα στην απλότητά του, ενώ το απίθανο ήταν ότι έπιανε το ίντερνετ του βολιβιανού κινητού του Κώστα, οπότε μπόρεσα να δω τα αποτελέσματα της Ευρωλίγκας, αναπολώντας πάντως την αίσθηση απομόνωσης που έδινε παλιά το μέρος. Από την άλλη, το υπήρχε ΖΕΣΤΟ νερό σε αυτό το ψοφόκρυο θα ήταν ψέμματα αν σας έλεγα ότι δεν το εκτίμησα, ειδικά μετά από τα Iskanwaya, τα βράδια και τις μέρες σε άθλια και μη ΚΤΕΛ και τη γενική συσσώρευση μπίχλας. Η σουπίτσα της Lydia και τα λαζάνια της ήταν άψογα και ό,τι έπρεπε για το κρύο.
Καταπληκτική η πρώτη μέρα της εκδρομής και ειδικά ο Κώστας με την Άνγια που έρχονταν για πρώτη φορά ήταν ενθουσιασμένοι. Λες να κάνει κοιλιά το ταξίδι από αύριο;