Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Μετά από τη χθεσινή πανδαισία, σήμερα είχαν σειρά ο αρχαιολογικός χώρος Wari και το χωρουδάκι Quinua. Σε αντίθεση με τα αναγραφόμενα στον οδηγό μου, βρήκα combi πανεύκολα για το Wari και σε λιγότερο από μισή ώρα με ένα ευρώ είχα μεταβεί στο χώρο, ο οποίος ήταν ανοικτός, το τοπικό μουσείο όμως ήταν κλειστό λόγω Δευτέρας. Τι να κάνω, προχώρησα να περιηγηθώ στον αρχαιολογικό χώρο που είχε πολύ μεγάλη έκταση και του οποίου τα οικοδομικά συμπλέγματα χωρίζονταν από μεγάλες εκτάσεις κάκτων., θυμίζοντας έντονα μεξικανικούς αρχαιολογικούς χώρους. Ίδρωσα περπατώντας κάτω από τον ήλιο και η αλήθεια είναι πως οι πλίνθινες κατασκευές ήταν χαμηλές με κάποιες μεγάλες πλάκες. Μάλλον απογοητευτικό το θέαμα, ίσως το μουσείο να μου έδινε άλλη οπτική.

Κάνοντας ωτοστόπ έφτασα και στο Quinua πανεύκολα, όπου με άφησαν στην κεντρική αγορά. Το χωριό ήταν όμορφο, περιέργως μου άρεσαν και τα είδη λαϊκής τέχνης που εμπορεύονταν, η κεντρική πλατεία ήταν κουκλίστικη, ενώ στην τοπική εκκλησία η ώρα της Θείας Κοινωνίας θύμιζε μάλλον τελετή των Ίνκας.

Άρχισα να ψάχνω τον οβελίσκο που σηματοδοτεί το σημείο όπου έγινε η περίφημη μάχη του Ayacucho, όπου ο Σιμόν Μπολίβαρ συνέτριψε τους Ισπανούς και ουσιαστικά χάρισε στο Περού την ανεξαρτησία του. Τελικά ο οβελίσκος ήταν αρκετά μακριά, είχε πολύ ανέβασμα, αλλά φτάνοντας κατανοεί κανείς γιατί η μάχη έγινε εκεί: μια μεγάλη κοιλάδα που οδηγεί στο άνοιγμα για το δρόμο για το Ayacucho και ένας τεράστιος λόφος από πίσω, απ’ όπου υποθέτω πως εξόρμησαν οι εξεγερμένοι. Μέσα στον οβελίσκο υπάρχει μια μικρή επεξήγηση της ιστορίας και οι σκάλες οδηγούν στην κορυφή του, όπου υπάρχει ένα μικρό μπαλκονάκι με θέα την πεδιάδα, όπου ένα ολόκληρο τάγμα έκανε προετοιμασία για την παρέλαση της εθνικής επετείου της 8ης - 9ης Δεκεμβρίου, που θα λάμβανε χώρα ακριβώς εκεί.

Κάθισα στο μπαλκονάκι για να τους θαυμάσω, όπου η εξαιρετική ακουστική μου προσέφερε ένα θέαμα ιλαροτραγωδίας. Οι φαντάροι είχαν βάλει τη σημαία του Μεξικού ανάποδα και αδυνατούσαν να την κατεβάσυν για να τη βάλουν σωστά, είχαν μπλέξοι τα σκοινιά των ιστών μεταξύ τους με αποτέλεσμα να σκιστεί η διπλανή σημαία, ενώ ένας λοχαγός ούρλιαζε σε κάποιον λοχία Carrejo επειδή οι άντρες του τα είχαν μαντάρα: «Carrejo, πες στα ζώα τους άντρες σου ότι η κατάθεση στεφάνου γίνεται μπροστά στο μνημείο, όχι από πίσω!». Ο Carrejo φώναξε ένα φαντάρο και του είπε κάτι όμορφα για τη μητέρα του, ο οποίος πήγε να πάρει τα λουλούδια από την... τουαλέτα όπου τα είχε καταθέσει, αλλά στην προσπάθειά του να περπατήσει υψώνοντας τα γόνατα έπεσε και γκρεμοτσακίστηκε στα σκαλιά του μνημείου, με τον Carrejo να τα ακούει από τον ανώτερό του και πάλι. Η απόπειρα παρέλασης ήταν εντελώς αστεία, με το συγχρονισμό να είναι για κλάμματα και τις δυο μπροστινές σειρές να κουτουλάνε, τη μπάντα να παίζει λάθος τον εθνικό ύμνο, ενώ το κλου ήταν ότι όταν προσπάθησαν να ανάψουν με τη δάδα τη φλόγα διαπίστωσαν πως αυτή ήταν πολύ ψηλά, φαντάρος άνω του 1.65 δεν υπήρχε, οπότε έφεραν ένα σκαμπό, με το οποίο πάλι δεν έφτανε ο ταλαίπωρος πυρσοκρατητής και μετά από αρκετά μπινελίκια του Carrejo βρέθηκε μια πλαστική καρέκλα πάνω στην οποία μπήκε στο σκαμπό, πάνω στο οποίο ανέβηκε ο φαντάρος... ο οποίος έπεσε! Χαχαχα, πέθανα στο γέλιο με το στρατό του Γκούφι, να’ ναι καλά τα παλικάρια, ελπίζω μέχρι τις 8 του μηνός που θα έρθει ο πρόεδρος για την τελετή να έχουν καταφέρει να δείχνουν λιγότερο γελοίοι γιατί προβλέπω δίμηνη ποινή φυλάκισης και τον Carrejo να κάνει την Καλλιόπη για το υπόλοιπο της ένδοξης στρατιωτικής καριέρας του.

Επέστρεψα στην κεντρική αγορά όπου είχε αρκετά παραθυράκια που πουλούσαν cuy, αλλά δυστυχώς αυτό που επέλεξα δεν ήταν της ίδιας ποιότητας με εκείνο της γιαγιάκας στο Ayacucho, αν και η πραγματική ατραξιόν ήταν η μαγείρισσα, μια απίθανη φυσιονγωμία μάγισσας με καπέλο, μόνο η σκούπα της έλειπε, που για να διώξει ένα σκυλάκι που τόλμησε να πλησιάσει την κουζίνα της του έδειξε την ελλιπή της οδοντοστοιχία και του γρύλισσε ένα ΝΙΕΕΕΕΕΧΧΧΧΧΧ που θύμισε Κώστα Πρέκα στα καλύτερά του.

Επέστρεψα στο Ayacucho την ώρα που μου είχαν υποδείξει πως ίσως θα ήταν ανοιχτό το Μουσείο Μνήμης για το Φωτεινό Μονοπάτι και διαπίστωσα πως ήταν! Στο βιβλίο επισκεπτών μάλιστα οι δύο προηγούμενοι από τους συνολικά έξι επισκέπτες της ημέρας ήταν μεσήλικες Έλληνες, αλλά δεν κατάφερα να τους συναντήσω, έφυγαν λίγο πριν πάω. Ένας ευγενής ξεναγός δέχτηκε να μου δείξει το μικροσκοπικό χώρο, που προσφερει πάντως αρκετά ερεθίσματα για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει πέντε πράγματα για τα 30.000 θύματα, τους 16.000 εξαφανισθέντες, τα εγκλήματα που έγιναν και από το στρατό ή τη μαγνητική φυσιογνωμία της mama Fernandina, μιας Ινδιάνας που έγινε ηγέτης και σύμβολο για τον αγώνα των εξαφανισθέντων. Από όσα βιβλία έχω διαβάσει για τα όσα απερίγραπτα συγκλόνισαν το Περού χάρη στη μαΟϊστική διαστροφή του Abimael Guzman (καθηγητή του πανεπιστημίου του Ayacucho που ηγήθηκε του Φωτεινού Μονοπατιού και που όταν συνελήφθη ο Φουχιμόρι τον περιέφερε μέσα σε κλουβί με ρόδες στους δρόμους της Λίμα) το πιο καλογραμμένο ήταν το La Cuarta Espada, που ενδεχομένως να υπάρχει και στα Αγγλικά.

Επέστρεψα και στο αγαπημένο μου γκουρμεδάκι, έφαγα εξαιρετικά υπό τους ήχους της καταρρακτώδους βροχής και πέρασα και μια βόλτα από το τοπικο φεστιβάλ κινηματογράφου, όπου προέβαλαν διαφορετική ταινία από την ανακοινωθείσα που όμως είχε ενδιαφέρον για το πώς παρουσιαζόταν ο μεγαλοκτηματίας patron, παρότι η παραγωγή ήταν φτωχή και ορισμένοι από τους ηθοποιούς δεν κάνουν ούτε… για τις Αληθινές Ιστορίες του Alpha.

Πέρασε ευχάριστα πάντως η ώρα, γύρισα και λίγο την όμορφη πόλη και πήρα το πολυτελέστατο και ανετότατο νυχτερινό λεωφορείο της ExcluCiva για τη Λίμα, που όντως είχε θέσεις/κρεβάτια με κλίση 180 μοιρών, ατομική οθόνη, αλλά όχι wifi. Λεπτομέρειες, ανετότατο ήταν.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η αφιξη στη Λίμα έγινε στις 7.30 το πρωί, δηλαδή... δυόμιση ώρες νωρίτερα απ’ ό,τι μου είχαν πει, οπότε πήρα ταξί για το Μιραφλόρες και κατευθύνθηκα στο διαμέρισμα που είχα κλείσει εκεί, για να πληροφορηθώ πως δε θα είναι έτοιμο μέχρι τις 2, το οποίο μου έδωσε χρόνο να πάω στο Café Haiti, να φάω ένα εξαιρετικό πρωινό, να συνδεθώ στο ίντερνετ και... να γνωρίσω τη V (ναι, έγινα πέφτουλας κι εγώ μια φορά στη ζώη μου).














Το κενό που μόλις είδατε ήταν... μιας παραγράφου σιγή (αντί για το ενός λεπτού σιγή) για τη V. Τι γυναικάρα είναι αυτή! Κόρη ενός πρώην μίστερ Κολομβία, πρώτη ξαδέρφη χρυσής Ολυμπιονίκους, με κορφί φιδίσιο από ατσάλι, περπάτημα γαζέλας, μαλλί από αλπάκα, απελευθερωμένη, με ωραία τρέλα και 182 εκατοστά σοκολατί αψεγάδιαστου κορμιού. Βρισκόταν στη Λίμα για προετοιμασία, αφού στη Σκανδιναβία που ζει ο καιρός είναι πολύ κρύος και θα είχε επιπτώσεις στην προσπάθειά να της να διακριθεί στους Ολυμπιακούς του Τόκυο, που είναι και ο στόχος της ζωής της. Περάσαμε όλη τη μέρα μαζί και μου είπε ότι ίσως να με έπαιρνε τηλέφωνο την επόμενη το απόγευμα, αν δεν είχε εξαντληθεί από την προπόνηση. Προσπάθησα να συγκρατήσω το σαγόνι μου και πήγα για ύπνο.

Αφού το πρωί η V είχε προπόνηση και τηλέφωνο δε θα με έπαιρνε, είπα να το ρίξω στην κουλτούρα και να κατευθυνθώ στο LUM, το ολοκαίνουριο μουσείο μνήμης με θέμα την περίοδο του Φωτεινού Μονοπατιού, την ύπαρξη του οποίου πληροφορήθηκα από τον ευγενή ξεναγό του αντίστοιχου μουσείου στο Ayacucho. Ελάχιστοι φαίνεται να γνωρίζουν την ύπαρξή του, ακόμη κι ο ταξιτζής που πήρα πρώτη φορά το άκουγε, παρότι φτάνοντας στο υπερσύγχρονο κτίριο πάνω στην παραλιακή όπου στεγάζεται μου είπε πως όποτε περνούσε από εκεί αναρωτιόταν τι διάολο ήταν αυτό και πίστευε πως ήταν κλειστό.

Η αλήθεια είναι πως κόσμο δεν έχει ποτέ, το οποίο είναι κρίμα. Η όλη έκθεση έχει εξαιρετικές επεξηγήσεις των αιτιών και του χρονικού της σύγκρουσης, συγκλονιστικές φωτογραφίες, μια αίθουσα με κάθετα panels στο μέγεθος ανθρώπων που μόλις τα πλησιάζεις κάποιο από τα θυματα της σύγκρουσης από πρώτην αντάρτες μέχρι στρατιώτες και μητέρες εξαφανισθέντων αρχίζουν να σου εξιστορούν τις εμπειρίες τους. Συγκλονιστικό ήταν, ειδικά ένας αστυνομικός που έχασε το πόδι του και η mama Fernandina που με έκανε να δακρύσω με το πάθος της: η γυναίκα μιλάει μόνο Quechua, οργάνωσε κι άλλες μανάδες ώστε να πηγαίνουν στα βουνά και να βρίσκουν πτώματα σε αναζήτηση του γιου της, έφτασε μέχρι τη Λίμα και παρότι αγράμματη κατάφερε να δημιουργήσει μια οργάνωση και να φτάσει μέχρι τη Ουάσιγκτον ώστε να διεκδικήσει το δικαίωμά τη να βρει τη σωρό του παιδιού της και να ψάξει δικαίωση για τους χιλιάδες ανθρώπους που σαν κι αυτήν ψάχνουν απαντήσεις. Σε κάποιο τοίχο οι επισκέπτες έχουν το δικό τους χώρο όπου μπορούν να αφήνουν postit συμπαράστσης στους πανελίστες, ενώ τρομερό ενδιαφέρον είχε και το κομμάτι της έκθεσης αφιερωμένο στους Ινδιάνους του Αμαζονίου που υπέφεραν απότ ο Φωτεινό Μονοπάτι και τις πολλές φορές υποχρεωτικές στρατολογήσεις/απαγωγές.

Υπεύθυνος για το μουσείο αλλά και για την ανεξάρτητη επιτροπή που δημιουργήθηκε για να ερευνήσει τα συμβάντα στο Uchuraccay (όπου δημοσιογράφοι που πήγαν να καλύψουν τη σύγκρουση σφαγιάστηκαν από καθαρή παρανόηση) είναι ο νομπελίστας Mario Vargas Llosa. Εκτός από καταπληκτικός συγγραφέας (και απίστευτα πολυσχιδής, προσωπικά τον θεωρώ έτη φωτός μπροστά από τον Gabriel Garcia Marques), o Llosa είναι κι εξαιρετικά δραστήριος πολιτικά, αν κι απ’ ό,τι έμαθα εν τέλει παραιτήθηκε από την προεδρία του ιδρύματος υπό την επίβλεψη του οποίου λειτουργεί το μουσείο, λόγω διαφωνίων (επίσης ξέρουμε ότι είναι και δύσκολος άνθρωπος, αν και προσωπικά τον θεωρώ ακέραιο χαρακτήρα).

Στην έκθεση μαθαίνει κανείς πως η περιοχή που ταλαιπωρήθηκε περισσότερο από όλες ήταν βέβαια το Ayacucho, το οποίο αναγκάστηκε να στεγάσει και τους πρόσφυγες από τα χωριά των Άνδεων που κατέφταναν κατά χιλιάδες για να αποφύγουν τη σύγκρουση ή την υποχρεωτική στράτευση του Φωτεινού Μονοπατιού. Συγκλονιστικό και το κομμάτι με την απόδραση του Polay, που λίγες ώρες αφού διέφυγε από τη φυλακή, ποζάριζε φρεσκοξυρισμένος με τους συντρόφους του, με την εφημερίδα του Φωτεινού Μονοπατιού να τον κάνει εξώφυλλο γελοιοποιώντας την αστυνομία.

Κοντοστάθηκα να διαβάσω την επικριτική επιστολή που έστειλε μια φοιτήτρια στον Guzman, τον παρανοϊκό αυτό εγκέφαλο που χρήζει μελέτης, ακθώς και το βίντεο της σύλληψής του, όπου η σύντροφος και γραμματέας του τον χαϊδεύει τρυφερά κουνώντας θριασμβευτικά ένα σημαιάκι τοης οργάνωσης πάνω από το κεφάλι του, ενώ ο ίδιος ψύχραιμα κάνει τις δηλώσεις του. Η έκθεση με τα προσωπικά αντικείμενα των εξαφανισθέντων διευκρίνιζε το πόσο σημαντικά είναι αυτά όταν οι συγγενείς των χαμένων δεν έχουν οστά για να θάψουν, ενώ το μουσείο δεν παρέλειπε να υπογραμμίσει τα αίσχη του Φουχιμόρι στην προσπάθεια κατάπνιξης της αιματηρής «επανάστασης» και τη δίκη του για τη διαφθορά και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η τελευταία αίθουσα ήταν αφιερωμένη στις σεξουαλικές κακοποιήσεις εκατοντάδων γυναικών στα πλαίσια της σύγκρουσης. Το τι έχει περάσει η χώρα δεν περιγράφεται... ή μάλλον περιγράφεται πολύ εύγλωττα σε αυτό το καταπληκτικό μουσείο.

Το LUM διαθέτει και δωρεάν wifi όπου μου ήρθε ένα ανέλπιστο μήνυμα από τη V που ήθελε να βγούμε το βραδάκι. Πέρασα από το αγαπημένο μου wok στο Μιραφλόρες, έφαγα φτηνότατα και εξωτικότατα κι αφού σουλουπώθηκα πήγα στην πλατεία Manco Capac για το ραντεβού, που μετά τη δύση του ηλίου δεν είναι και το καλύτερο μέρος στη Λίμα, αλλά αν δείτε κανένα καράβι παρκαρισμένο, ξέρετε ποιος το έσυρε εκεί. Εμφανίστηκε εν τέλει η V, πήγαμε να δούμε το πολύ όμορφο Ήχος και Φως με τα μουσικά συντριβάνια κι είχα κλείσει γεύμα μέσα στο μουσείο Λάρκο, που είναι από τις αγαπημένες μυ γκομενοπαγίδες στη Λίμα. Φυσικά τα έκανε μαντάρα ό ταρίφας, αφού κατάλαβε Larcomar, άρα μας πήγε στο Μιραφλόρες (εγώ δεν πρόσεχα τη διαδρομή...) και με την κίνηση που έχει η Λίμα το βράδυ δεν προλαβαίναμε να πάμε στο Larco για την πανδαισία γκουρμέ με θέα τα αρχαία (σας το συστήνω). Δε βαριέσαι, φάγαμε στο Μιραφλόρες σε ένα ιταλικό, εξαιρετικά περάσαμε, πήγαμε σε ένα παρκάκι, έμαθα όσα δεν ήξερα για το τι σημαίνει ολυμπιακή προετοιμασία και η V μου είπε πως θα ήθελε να με ξαναδεί... όταν γύριζα από την Ανταρκτική και τη Χιλή, δηλαδή σε 5 εβδομάδες. Ζήσε Μάη μου να φας φύλλα κόκα...

Η επόμενη ήταν η τελευταία μέρα στο Περού... προς το παρόν. Ξύπνησα με την ησυχία μου, τσατάρισα με τη V της οποίας ο προπονητής παρενέβη και μου είπε να σταματήσω να την απασχολώ (άσε μας ρε καράφλα), πετάχτηκα μέχρι το Haiti να τσιμπήσω κάτι, ψώνισα ένα βιβλίο για να έχω στην Ανταρκτική και απόρησα με το πόσο άδειοι ήταν οι δρόμοι, μέχρι που θυμήθηκα πως είναι εθνική εορτή. Έλπιζα ο Carrejo και οι άντρες του να έκαναν σοβαρή παρέλαση μπροστά στον πρόεδρο εκεί στο Ayacucho, μπήκα σε ένα ταξάκι που με 10€ με πήγε στο αεροδρόμιο (τόσο κοστίζει, οι οδηγοί γράφουν ό,τι τους κατέβει) και επιβιβάστηκα για την πτήση για Μπουένος Άιρες, όπου θα έπρεπε να περάσω τελωνείο τα ξημερώματα, πριν αλλάξω αεροπλάνο για την Οσουάια, απ’ όπου θα ξεκινούσε το επόμενο κεφάλαιο αυτού του ταξιδιού: η Ανταρκτική (ξυπνήστε την @taxidiara παρακαλώ). Πριν από αυτό όμως, θα κάνω μια μικρή αποτίμηση αυτής της δεύτερης μίνι περιπλάνησης στο Περού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 78
• 79
• 80
• 81
• 82
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 80 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.