Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΒΟΡΕΙΟ ΠΕΡΟΥ
Μήνες το περίμενα κι επιτέλους, μετά από τόσον καιρό δουλειάς, οικονομίας και αναμονής, έφτασε η παραμονή του ταξιδιού. Πήγα σε ένα ξενοδοχείο (αφού ίντερνετ ακόμη, εν έτει 2016, απαγορεύεται να έχουμε στα σπίτια μας στην Αβάνα...ίσως το 2030, ποιος ξέρει) για να κάνω checkin για την πτήση προς Λίμα μέσω Παναμά και ανοίγοντας το μέιλ μου διάβασα έντρομος πως η πτήση μου για Λίμα έχει υποστεί "επείγουσες τροποποιήσεις" και θα έπρεπε να επικοινωνήσω με την εταιρεία "τηλεφωνικώς". Τηλεφωνικώς από την Αβάνα είναι απολύτως αδύνατον, αφού η αεροπορική θα με έβαζε σε αναμονή και, με δεδομένη την υψηλότατη χρέωση, η κλήση θα στοίχιζε περισσότερο από την πτήση, το Skype το απαγορεύει η καλή μας κυβέρνηση, φυσικά στα τοπικά γραφεία της εταιρείας στην Αβάνα δεν απαντούσε κανείς (δε θυμάμαι να έχω καταφέρει να μιλήσω ΠΟΤΕ με καμία αεροπορική εταιρεία στα γραφεία της στην Κούβα, οι άνθρωποι απλά δε σηκώνουν τηλέφωνα) κι είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια διότι λίγες ώρες μετά την προσγείωσή μου στη Λίμα είχα πτήση προς Καχαμάρκα και η οποιαδήποτε ακύρωση/καθυστέρηση θα τίναζε όλο το ταξίδι στον αέρα. Τελικά μέσω του live chat στη σελίδα της εταιρείας μίλησα με μια καλή κυρία (κανένας κόμματος θα ήταν, για τον Παναμά μιλάμε) και πληροφορήθηκα ότι η "επείγουσα τροποποίηση" ήταν ότι η πτήση θα αναχωρούσε... οκτώ λεπτά αργότερα και πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Έπρεπε τώρα να μας στείλουν κατεπείγον μήνυμα για οκτώ λεπτά καθυστέρηση; Ρε λεβέντες...

Έφτασα στο αεροδρόμιο τρεις ώρες πριν την πτήση (δηλαδή οριακά για να περάσω checkin - η ηλεκτρονική κάρτα επιβίβασης δε γίνεται δεκτή στην Αβάνα λόγω ανυπαρξίας μηχανημάτων ανάγνωσης bar code-, έλεγχο διαβατηρίων και χειραποσκευών), οπότε ίσα που πρόλαβα να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, αφού με τις άπειρες νέες πτήσεις των Αμερικανών προς Αβάνα το ήδη μπαχαλάδικο αεροδρόμιο δεν αντέχει και κλατάρει (ο έλεγχος χειραποσκευών μόνος του διήρκεσε πάνω από μια ώρα...). Η πτήση από Παναμά προς Λίμα ήταν σχεδόν άδεια κι έμεινα να αναρωτιέμαι πόσο φοβερό θα ήταν το επικείμενο ταξίδι. Μήπως θα ήταν αντάξιο του αντίστοιχου πριν από περίπου δυο δεκαετίες; Μην ήταν μια απογοήτευση αφού οι χώρες πια είχαν αλλάξει, παγκοσμιοποιηθεί και τουριστικοποιηθεί και δε θα έβλεπα τα μέρη που θα επισκεπτόμουν με τον ίδιο αθώο τρόπο ενός δεκαοχτάχρονου που ανακαλύπτει τον κόσμο; Ό,τι και να' ναι, ταξιδάρα θα είναι, σκέφτηκα. Στην τελική θα έβλεπα τον Κώστα με τον οποίο κακό ταξίδι δεν υπάρχει, θα γνώριζα νέους αρχαιολογικούς χώρους (τι συγκίνηση) και πάνω απ' όλα θα πατούσα τα ιερά χώματα του Περού. Ταξιδάρα θα είναι, period.

Το αερδρόμιο της Λίμα μου είναι πολύ οικείο και το έχω συνδέσει με πολλά καθοριστικά επεισόδια στη ζωή μου, αφού σε αυτό έχω ζήσει από την εκκίνηση της επαγγελματικής μου καριέρας μέχρι πρόταση γάμου και χωρισμό. Είναι από αυτά τα μέρη που σε πνίγουν οι αναμνήσεις. Καμιά φορά σε πνίγουν και οι ουρές στον έλεγχο διαβατηρίων, αλλά πάντα με πιάνει μια συγκίνηση όταν μου βάζουν άλλη μια κόκκινη παραλληλόγραμη σφραγιδούλα με τη λεξούλα "admitido" που σηματοδοτεί άλλη μια είσοδο στη συγκλονιστικότερη χώρα στον κόσμο. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν είχα πάρει άλλες αποφάσεις, ορισμένες εκ των οποίων πάρθηκαν σε αυτό το αεροδρόμιο, όχι όλες από μένα, αλλά πάντα καταλήγω στο ίδιο λυτρωτικό συμπέρασμα: μπορεί να είχα περουβιάνικη ταυτότητα στην τσέπη μου αντί για ελληνική, μπορεί να ήμουν πατέρας, μπορεί να έκανα άλλη δουλειά, να ήμουν φτωχότερο ή πλουσιότερος αλλά παράπονο από τη ζωή μου δεν έχω κανένα. Αυτή η "αλληλουχία από συμπτωματικές συμπτώσεις" που έλεγε ο Στηβ Γιατζόγλου προσπαθώντας να εξηγήσει μια ήττα σε μια συνέντευξη Τυπου, εμένα μου έκατσε πολύ καλά και δεν ξέρω καν ποιον να ευχαριστήσω γιατί είμαι πεποισμένος άθεος. Ίσως πρέπει να ευχαριστήσω το καλό μου άστρο, την τύχη μου, τους Ελωχίμ ή μήπως το ίδιο το αεροδρόμιο της Λίμα;

Συνειδητοποιεί κανείς ότι βρίσκεται στον πολιτισμό όταν έχει ίντερνετ στο κινητό του (α ρε Κούβα πόσο πίσω/μπροστά είσαι; ) και λαμβάνοντας ένα μήνυμα από τον Κώστα μαθαίνω ότι με περιμένει στο χώρο των εστιατορίων. Η σύμπτωση είναι ότι στο ίδιο αεροδρόμιο γνωριστήκαμε πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, με άλλες συνθήκες αλλά τον ίδιο ενθουσιασμό και... πολύ περισσότερα γκατζετάκια από τον Κώστα που μόνο η χειραποσκευή του ζυγίζει καμιά δεκαριά κιλά λόγω των άπειρων συσκευών με τις οποίες συνδέεται στο facebook, το instagram, την ψηφιακή του μηχανή, τα δυο iphone, τους άπειρους σκληρούς δίσκους και άλλα σατανικά μηχανήματα τη χρησιμότητα των οποίων αγνοώ αλλά λίγη σημασία έχει. Γελάσαμε, τα είπαμε γιατί είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε, του εξήγησα εν ολίγοις το σχέδιο για τις πρώτες μέρες (η λέξη "σχέδιο" σε εισαγωγικά, είχε πολλά φλου σημεία, αλλά έτσι είναι το σωστό ταξιδιωτικό "σχέδιο"), είχαμε άλλωστε και αρκετό χρόνο για σκότωμα, αν και καταφέραμε να τον μειώσουμε, αφού η καλή μας LATAM δέχθηκε να μας αλλάξει χωρίς χρέωση την πτήση για Καχαμάρκα, κι έτσι αντί για τις 7.55 πετάξαμε στις 5.03, εξοικονομώντας σχεδόν τρεις ώρες. Χρήματα δεν κατάφερα να σηκώσω από κανένα ΑΤΜ, κλασικό πρόβλημα στο αεροδρόμιο της Λίμα, όπου επιπλέον το όριο ανά ανάληψη είναι ή 110€ σε τοπικά νόμισμα ή -αν σηκώσεις σε δολλάρια-... 540$. Φυσικά ύπνος δεν υπήρξε καθόλου, αλλά ήμασταν κι οι δυο τόσο ενθουσιασμένοι για το επικείμενο ταξίδι και που ξαναβρεθήκαμε, που δε νομίζω να πείραξε κανέναν. Άλλωστε δεν είχαμε και κανένα τρομερό jet lag, ο Κώστας ερχόταν από το Μαϊάμι, όπου είχε περάσει μερικές μέρες, κι εγώ από την Αβάνα. λΕφαγα και μια empanada, από το κλασικό τυροπιτάδικο στον πρώτο όροφο του αεροδρομίου που για password στο ίντερνετ βάζει πάντα το επόμενο Μουντιάλ και ξεκινήσαμε...

Η πτήση ήταν αρκετά γεμάτη και από το παράθυρο του αεροπλάνου χάζευα ένα τρομερό φεγγάρι πριν προσγειωθούμε στα 2750 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στα ιστορικά χώματα της Καχαμάρκα, μιας πόλης όπου πριν από 500 χρόνια γράφτηκε ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της παγκόσμιας ιστορίας, ίσως η δραματικότερη σύγκρουση κόσμων που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Το αεροδρόμιο ήταν μικρό αλλά βολικό και πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης, το υψόμετρο δε φάνηκε να επηρεάζει κανέναν από τους δυο μας και εκπλαγήκαμε ευχάριστα όταν μάθαμε ότι το ταξί για την κεντρική πλατεία κόστιζε 10 soles, δηλαδή κάτι παραπάνω από 2,5€. Δε λες ότι βουλιάζει κι από τουρίστες η Καχαμάρκα, πράγμα το οποίο δε μας ενοχλεί καθόλου βεβαίως. Η πρόβλεψη μιλούσε για βροχές, αλλά μας υποδέχθηκε ήλιος και κατευθυνθήκαμε για την κεντρική πλατεία παρακαλώ, όπου ο Κώστας μας είχε κλείσει δωμάτιο στο Wyndham... Πολύ λουξ για τα δικά μου γούστα και σαφώς πάνω από τον ημερήσιο προϋπολογισμό μου για τα καταλύματα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα 30$/άτομο δεν είναι πολλά για τέτοιας ποιότητας ξενοδοχείο, το οοποίο πάντως είχε extra χρέωση για early check in, εκτός κι αν τουλάχιστον ένας εκ των δυο μας έτρωγε το πρωινό των 8€, με το οποίο ο Κώστας δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα...

Το δωμάτιο ήταν εξαιρετικό (παραήταν, δε θέλω σε τόσο μεγάλο ταξίδι να συνηθίζω σε λούσα...) και η τοποθεσία ιδανική, πάνω ακριβώς στην κεντρική πλατεία, αλλά το εξωτερικό καφέ του ξενοδοχείου με μια μοντέρνα τζαμαρία δίπλα ακριβώς στον καθεδρικό ήταν μια μικρή οπτική μόλυνση, σα να βάζεις ένα Μικέλ δίπλα στην Παναγιά των Παρισίων. Τα ΑΤΜ εξακολουθούσαν να μη δέχονται τη μία και μοναδική ηρωική μου κάρτα, αλλά η προτεραιότητα ήταν να δούμε την πόλη κι όχι να ψάχνουμε ποιο θα δουλέψει.

Η κεντρική πλατεία της πόλης είναι τακτοποιημένη, απλωμένη και πεντακάθαρη, με ευγενείς αστυνομικούς, ενώ μπροστά στον καθεδρικό είχαν κάνει μια φοβερή δημιουργία με χρωματιστή άμμο, που μέχρι να επιστρέψουμε δυο ωρίτσες αργότερα είχε εξαφανιστεί. Η πόλη είναι πολύ παραδοσιακή, μηδέν τουρισμός, γιαγιάκες με παραδοσιακές στολές και κουβέρτες-σακίδια μαγειρεύουν στις γωνίες, λαϊκά φαγάδικα με πλαστικές καρεκλίτσες και πάνω που έπαιρνα απαντήσεις πως για να πάμε στο Cumbemayo τα ταξί κόστιζαν από 25€ και πάνω, βρήκαμε ένα τουριστικό πρακτορείο που απευθύνεται σε ντόπιους (βασικά εγχώριο τουρισμό έχει ακόμη η Καχαμάρκα) που οργάνωνε εκδρομή και στο Cumbemayo και άλλα οκτώ (!) σημεία αρχαιολογικής και φυσικής ομορφιάς για... 4,9€. Να σας πω ότι δεν παραξενεύτηκα, ψέμματα θα είναι. Η φάση είναι ότι έφευγε σε λίγα λεπτά, οπότε μας ήρθε κουτί, πήγαμε να αλλάξω χρήματα και ήμασταν στην ώρα μας στη γωνία της πλατείας.

Ήταν Σάββατο, οπότε λογικό ήταν να έχει (Περουβιανούς) εννοείται τουρίστες οι οποίοι διανέμονταν στα διάφορα βανάκια για τις εκδρομές. Ο ξεναγός μας ήταν ένας ευγενής κύριος ονόματι Wilson και οι υπόλοιποι επιβάτες ήταν όλοι Περουβιανοί από άλλες πόλεις που είχαν έρθει για το Σαββατοκύριακο και η όλη εκδρομή είχε έναν εντελώς τοπικό και φολκλόρ χαρακτήρα, latin style.

Η πρώτη στάση αρκετή ώρα και στροφές μετά, αφού είχαμε ανέβει εμφανώς σε υψόμετρο, ήταν σε ένα τοπίο που έμοιαζε ολίγο με τα Μετέωρα (φωτιά θα πέσει να μας κάψει... εντάξει καλούτσικο ήταν πάντως), με κάποια πετρογλυφικά από το 1000 π.Χ , αν και πιο ενδιαφέρουσα ήταν η εικόνα των περαστικών Ινδιάνων που εμφανίστηκαν από το πουθενά παραδοσιακά ντυμένοι και χάθηκαν στον ορίζοντα περπατώντας ένας Θεός ξέρει προς τα πού, αφού πολιτισμός δε φαινόταν πουθενά. Κάναμε ένα μικρό τρεκ για το οποίο έπρεπε να περάσουμε και μέσα από ένα πολύ στενό πέτρινο σχηματισμό, με τα 3700μ να μας προκαλούν ένα ελαφρύ λαχάνιασμα, αλλά με δεδομένο ότι και οι δύο ερχόμασταν από πόλεις στο επίπεδο της θάλασσας, καλά ξεκινήσαμε. Η διαδρομή περιλάμαβνε μερικά χαριτωμένα βουκολικά τοπία, προβατάκια και μάλλον ενοχλητικές στάσεις (πάνω που βρίσκαμε ρυθμό) για να μας υποδείξει ο ξεναγός σχηματισμούς που έμοιαζαν με κόνδορες, φαλλούς, ανθρώπινα προφίλ και τους συμπαθείς Περουβαινούς να κάνουν "ααααα!" σε κάθε σχηματισμό. Ένα τοπικό ζευγάρι μάλιστα ρώτησε τη σημασία της λέξης "φαλλός" και έμαθαν το αντώνυμο της βούρτσας.

Σε κάποια φάση εμφανίστηκε κι ένα ντόπιο εξάχρονο κακάσχημο κοριτσάκι που χόρεψε απαράδεκτα και τραγούδησε ακόμη χειρότερα, αλλά τα φιλοδωρηματάκια της τα μάζεψε γιατί ήταν γλυκιά η καημένη, η δε μαμά της ήταν αυθεντικά ντροπαλή. Επιτέλους φτάσαμε στο Cumbemayo, όπου και βρίσκεται το βασικό αξιοθέατο της περιοχής, ένα σύστημα εννέα χιλιομέτρων τεχνητών καναλιών σκαλισμένα με άψογες γωνίες και κλίση ώστε να υπάρχει συνεχής ροή υδάτων, το οποίο πρωτοκατασκευάστηκε πριν από πάνω από είκοσι αιώνες. Δυστυχώς δεν ήταν οπτικά τόσο εντυπωσιακό όσο ακούγεται, ο δε Wilson έμπλεξε λίγο με τα πνευματικά με τα αρχαιολογικά, αλλά σε εκδρομή με 4,90€ δεν περίμενα να μου κάνει ξενάγηση και ο Σφήκας... Γενικώς πάντως, παρότι ολίγον απογοητευτικό το υδραγωγείο, η όλη εκδρομή ήταν ευχάριστη και στις 1.30 είχαμε επιστρέψει, αφού καταβρόχθισα κάτι νοστιμότατα καλαμάκια με chicharrones και βραστά αβγά. Αγαπάμε περουβιάνικο street food.

Μεσημεριάτικα στην Καχαμάρκα, τα παιδάκια κυλιούνται στο γκαζόν, γεροντάκια κυκλοφορούν με τα παραδοσιακά τους καπέλα και δυο κοριτσάκια που κάνουν μια τουριστική έρευνα ενθουσιάστηκαν τόσο που είμαστε από εκείνο το εξωτικό μέρος που λέγεται Grecia, όσο κι εγώ που σε μια ωρίτσα ανοίγει το δωμάτιο του Atahualpa. Επειδή ακριβώς ανοίγει σε μια ώρα, ο Κώστας βρίσκει χρόνο για ένα power nap κι εγώ για να σας πω τι το ξεχωριστό σημαίνει η Cajamarca για την παγκόσμια ιστορία.

To 1532, ένας αναλφάβητος αλλά παμπόνηρος και πολύπειρος Ισπανός conquistador ονόματι Φρανσίσκο Πισάρο εισβάλλει στο Περού. Δεν γνωρίζει και πολλά για την αυτοκρατορία που θα προσπαθήσει να κατακτήσει, έχει όμως μαζί του άλογα, πανοπλίες, ατσάλι, κανόνια και το βιολογικό πλεονέκτημα των ασθενιεών (κυρίως της ανεμοβλογιάς) που ήδη έχουν αρχίζει να θερίζουν το Περού. Μάλλον η ανεμοβλογιά είναι αυτή που προκάλεσε και τον εμφύλιο των Ίνκας, αφού από αυτήν προσβλήθηκε o αυτοκράτορας των Ίνκας ξαφνικά, οδηγώντας τους δυο γιους, Huascar και Atahualpa σε μια σύγκρουση από την οποία θα αναδειχθεί νικητής ο τελευταίος. Επιστρέφοντας θριαμβευτής από την εκστρατεία του στο βορά, ο Atahualpa αποφάσισε να ξεμπερδεύει και με αυτούς τους ενοχλητικούς αλλοδαπούς που σύμφωνα με αναφορές κλέβουν, σκοτώνουν και βανδαλίζουν ναούς. Οι μαρτυρίες μιλάνε για μαι χούφτα λευκούς, μουσάτους που επιβαίνουν σε κάτι τεράστια ζωντανά που χλιμιντρίζουν και σκορπάνε τον τρόμο και ο νέος αυτοκράτορας αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να τα πουν από κοντά με τους ασεβείς εισβολείς. Αργότερα ομολόγησε στον Πισάρο ότι ο σκοπός του ήταν να τους εκτελέσει όλους εκτός από τους κατασκευαστές όπλων τους.

Η συνάντηση έμελλε να γίνει στην πλατεία της Καχαμάρκα. Το προηγούμενο βράδυ ο Πισάρο και οι άνδρες του άφωνοι είδαν χιλιάδες στρατιώτες Ίνκα να κατασκηνώνουν στην κοιλάδα με τις φωτιές αναμένες και η αριθμητική διαφορά τους έκοψε τον ύπνο. Το σχέδιο του Πισάρο πάντως είναι απλό: θα ζητήσει συνάντηση με τον αυτοκράτορα σε κάποιον σχετικά κλειστό χώρο και θα προσπαθήσει να τον απαγάγει, κατά τα πρότυπα του ξαδέρφου του, του Κορτές, που στήριξε την κατάκτηση της αχανούς αυτοκρατορίας των Αζτέκων στην αιχμαλώτιση του Μοντεσούμα και στη μετατροπή του σε μαριονέτα.

Η συνάντηση στην Καχαμάρκα θα μείνει στην ιστορία ως η σύγκρουση δυο κόσμων εντελώς διαφορετικών, σα να συναντιούνται γήινοι και εξωγήινοι. Ο Atahualpa, γεμάτος αυτοπεποίθηση θα συνοδευθεί από "μόλις" 6000 στρατιώτες στην πλατεία, σχεδόν άοπλους όμως αφού θεωρεί ότι μια χούφτα αλλοδαπών δεν μπορεί να τον απειλήσει. Θα απαιτήσει από τα λευκά υποκείμενα συγγνώμη για το πλιάτσικο που έκαναν επί εβδομάδες στην επικράτειά του, θα ακούσει τον πνευματικό του Πισάρο τον πατέρα Βαλβέρδε να τον αποκαλεί βλάσφημο (υπήρχε διερμηνέας) και θα τον δει να του δίνει "το Λόγο του Θεού", δηλαδή τη Βίβλο, την οποία θα βάλει στο αυτί του και μη ακούγοντας κανένα "λόγο" θα αποφανθεί ότι δεν είναι και πολύ ομιλητικός αυτός ο Θεός και θα δει τον Πισάρο να δίνει το πρόσταγμα για μια από τις πιο απίθανες επιθέσεις στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία: οι Ισπανοί, αφού πρώτα κάποιοι εξ' αυτών τα έκαναν κυριολεκτικά πάνω τους, πυροβολούν τα κανόνια τους προκαλώντας εκκωφαντικό ήχο που οι ϊνκας δεν είχαν ξανακούσει, κλείνουν τις εξόδους της πλατείας και χρησιμοποιώντας τα μουσκέτα, την υψομετρική διαφορά των αλόγων και τις πανοπλίες τους απέναντι σε σφεντόνες και ξύλινα ρόπαλα θα αποδεκατίσουν τους Ίνκας μέσα σε λιγότερο από δυο ώρες, με τους ιθαγενείς να πολτοποιούνται στους τοίχους της πλατείας, την ίδια ώρα που οι βαστάζοι του Atahualpa συνεχίζουν να κρατούν με ένα χέρι το άρμα του αυτοκράτορα παρότι οι Ισπανοί τους έκοψαν το άλλο, σε μια επίδειξη υπέρτατης αφοσίωσης. Ο Πισάρο θα αρπάξει τον Atahualpa και οι Ισπανοί θα πιάσουν τον αιχμάλωτο που τόσο ποθούσαν.

Με τον Atahualpa στην κατοχή τους, δε θα κερδίσουν απλά πολύτιμο χρόνο, αλλά θα απαιτήσουν και ως λύτρα, για μια απελευθέρωση που δε θα γίνει ποτέ, δυο δωμάτια γεμάτα ασήμι κι ένα γεμάτο χρυσάφι, τα οποία και θα λάβουν με το πέρας αρκετών ημερών, συγκεντρώνοντας συνολικά 6 τόνους χρυσού και 12 ασημιού. Ο ίδιος ο Atahualpa θα συνειδητοποιήσει σύντομα πως οι Ισπανοί ήρθαν για να μείνουν, πως δε θα απελευθερωθεί ποτέ και θα προσπαθήσει να υποκινήσει μαζική εξέγερση, η οποία όμως θα έρθει πολύ αργότερα. Πριν εκτελεστεί με φρικτό τρόπο από τους Ισπανούς, θα επιδείξει φοβερή στωικότητα, θα προλάβει να μάθει ισπανικά, να παίζει σκάκι και θα ψυχολογήσει τους Ισπανούς με ακρίβεια, αφού κερδίσει την εκτίμησή τους. Αλλά είναι πια αργά, τα γεγονότα της Καχαμάρκα θα καθορίσουν το μέλλον της Νοτίου Αμερικής για πάντα... Ε, τους χώρους όπου συνέβησαν αυτά τα γεγονότα ήρθαμε να δούμε.

Μετά τη σιέστα του Κώστα επιστρέψαμε στην πλατεία και κατευθυνθήκαμε στο μόνο κτίριο από την εποχή των Ίνκας που σώζεται στην πόλη. Το Cuarto de Rescate μπορεί να μεταφράζεται ως "δωμάτιο των λύτρων" αλλά στην πραγματικότητα είναι εκεί που φυλακίστηκε ο Atahualpa και όπου μετρήθηκε το ύψος στο οποίο θα έπρεπε να φτάνει το χρυσάφι και το ασήμι. Η πρώτη μας έκπληξη ήταν το ύψος του εισιτηρίου: το αντίστοιχο του 1,5€ για τρία μουσεία δεν το λες και κλοπή... Είχα διαβάσει ότι το μνημείο δεν είναι οπτικά εντυπωσιακό, αλλά για μένα η σημασία ήταν να βρεθώ εκεί, μια λογική που θα με ακολουθούσε σε πολλά μέρη του ταξιδιού, από τον τάφο του Τσε μέχρι τα αρχαία της Βορείου Χιλής.

Μπαίνοντας στο χώρο, το πρώτο που αντικρύζει κανείς είναι μερικοί εξαιρετικοί πίνακες: ένας με τη φυσιογνωμία του Πισάρο, αδίστακτη και σκληρή απέναντι στη στωικότητα του Αtahualpa, ένας άλλος που απεικονίζει τη σφαγή και ένας ο οποίος βοηθά στο να συνειδητοποιήσει ο επισκέπτης το πού βρίσκεται: ο αυτοκράτορας, μέσα στο δωμάτιο να υψώνει το χέρι του για να δείξει στους Ισπανούς μέχρι πού μπορεί να γεμίσει το δωμάτιο με το ποθητό χρυσάφι. Στη θέα του δωματίου ανατρίχιασα: η ιστορία της κατάκτησης των Ίνκας είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ και πρακτικά ξεκίνησε ακριβώς από αυτό το σημείο όπου στεκόμασταν. Στο χώρο δεν υπήρχε κανείς, ούτε τουρίστας, ούτε φύλακας, κανείς, το οποίο του έδινε μια βουβή, θλιμμένη βαρύτητα. Στον τοίχο κρέμεται μια πλάκα με τη μαρτυρία του Πέδρο Πισάρο, ενός εκ των αδελφών του επικεφαλής των conquistadores, όπου περιγράφει τη δολοφονία του Atahualpa και το πώς οι Ίνκας κράτησαν χώμα από το σημείο ταφής του.

Συνεχίσαμε επισκεπτόμενοι την παλιά πόλη, πηγαίνοντας στο αρχαιολογικό και εθνογραφικό μουσείο, όπου ξεχώριζαν μια παιδική μούμια, είδωλα από την εποχή προ Ίνκα και κάποια εθνογραφικά εκθέματα και φωτογραφίες από τα ενδιαφέροντα φεστιβάλ της περιοχής. Η πρόσοψη του μουσείου πάντως, που κάποτε ήταν το νοσοκομείο θηλέων, ήταν ακόμη εντυπωσιακότερη. Μπήκαμε και στο Convento de Belen, που ήταν πιο μελαγχολικό, με εξίσου εντυπωσιακή πρόσοψη ωστόσο, αν και η πραγματική έκπληξη ήταν η έκθεση ζωγραφικής ενός καλλιτέχνη ονόματι Zeballos. Δε θυμάμαι να έχω δει κάτι αντιπροσωπευτικότερο για τις κουλτούρες των Άνδεων, πολύ δυνατοί πίνακες, δυστυχώς δεν ήταν κανείς προς πώληση.
Η βροχή έκανε την πόλη λίγο περισσότερο μελαγχολική και μου θύμισε το μεγαλύτερο φόβο μου για το ταξίδι: ότι μέχρι να ξεκινήσουμε τα τρεκ θα έχουν πιάσει οι οκτωβριανές βροχές και δε θα μπορέσουμε να τα ολοκληρώσουμε. Τέλος πάντων, επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό, τον Άγιο Φραγκίσκο, περάσαμε από μια όμορφη αγορά, είδαμε την τοπική αστυνομία με τις ανακοινώσεις της για τους ντόπιους καταζητούμενους σε στιλ Άγρια Δύση και με εντυπωσίασε που σε πόλη με τόσο λίγο τουρισμό ο δήμος είχε φροντίσει να έχει ενημερωτικές ταμπέλες με κωδικούς επαφής για κινητά, ώστε να μπορεί ο επισκέπτης να παίρνει πληροφορίες για κάθε κτίριο.

Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να αποκτήσουμε περουβιάνικη SIM (ήταν Σάββατο και η γραμμή που καλείς για να την ενεργοποιήσεις ήταν μονίμως κατειλημμένη) ... μας πήραν συνέντευξη στο δρόμο. Αυτή τη φορά ήταν φοιτητές γαστρονομίας από το Chiclayo που ενδιαφέρθηκαν για την άποψή μας για την περουβιάνικη κουζίνα, εξεπλάγησαν από την αγάπη μας για τη χώρα και χάζεψαν όταν ο Κώστας τους έδειξε τα εμπνευσμένα από το Περού τατουάζ του (γραμμές της Νάσκα).

Πριν πέσουμε ξεροί για ύπνο δειπνήσαμε στο Cascanuez, μια κεντρικότατη επιλογή με τεράστιες λεμονάδες και τιμές από τα Lidl. Αύριο θα αφήσουμε την Καχαμάρκα για να κατευθυνθούμε σε χωριουδάκια, με χαμένα αρχαία, φύση και τοπία των Άνδεων... Δεν μπορώ να περιμένω.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.