Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Δεν είχα παρατηρήσει ότι είχαμε φινιστρίνι στην καμπίνα, ήταν έκπληξη να δω τον ωκεανό πάνω από το κεφάλι μου μόλις ξύπνησα. Μας ειδοποίησαν από το μικρόφωνο πως αν βγαίναμε στο κατάστρωμα θα μπορούσαμε να δούμε fin whales, αν και εγώ τουλάχιστον απλώς διέκρινα το νερό να πλατσουρίζει. Γενικά πάντως όσες φορές βγήκα στο κατάστρωμα είχε ελάχιστα άτομα, συνήθως κανέναν, το οποίο ήταν ευχάριστη έκπληξη, πριν ξεκινήσουμε φανταζόμουν ότι κάθε φορά που θα υπήρχε κάτι άξιο παρατήρησης θα έπρεπε να σπρώχνομαι με άλλους διακόσιους νοματαίους. Το κρύο επίσης ήταν υποφερτό, χάρη στο υπερχρήσιμο parka (το οποίο και πούλησα στην επιστροφή μου στην Ελλάδα). Ευτυχώς που είχα σκούφο κι είχα αγοράσει τα επαγγελματικά γάντια, υπεραπαραίτητα και τα δύο. Πωλούσαν βέβαια και στο πλοίο, αλλά οι τιμές ήταν εξωφρενικές.

Η πρωινή παρουσίαση είχε να κάνει με τους πιγκουίνους. Ο... πιγκουινολόγος φαινόταν ότι όχι απλά το κατείχε το θέμα, αλλά ήταν και το κέντρο της ζωής του, ενώ η παρουσίασή του ήταν εκλαϊκευμένη και πολλά από τα στοιχεία ήταν ενδιαφέροντα. Οι πιγκουίνοι λοιπόν φαίνεται πως είναι σχεδόν μονογαμικοί, χωρίζονται σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά είδη τα οποία παράγουν εντελώς διαφορετικούς ήχους, ενώ ανεξαρτήτως είδους, για τους πιγκουίνους οι πέτρες στην Ανταρκτική έχουν αξία χρυσού: με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν κλαδιά ή φύλλα, οι πιγκουίνες μπορούν να επωάσουν τα αβγά τους μόνο πάνω στις πέτρες, που είναι ελάχιστες. Ο πιγκουίνος ο σωστός λοιπόν πρέπει να εξασφαλίσει αρκετές πέτρες για την πιγκουίνα του, το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο αφού είναι ελάχιστες και λόγω της δυσκινησίας τους η όλη διαδικασία μεταφοράς τους απαιτεί πολλή προσπάθεια και θερμίδες. Μάλιστα οι πέτρες είναι τόσο πολύτιμες που μερικές πιγκουίνες προσφέρουν σεξ σε αντάλλαγμα για μερικές πέτρες... Τσουλάκια! Ούτε λείπουν από την κοινότητα των πιγκουίνων οι χαμούρες: μερικοί κλέφτες, αφού ο σύζυγος αφήσει την όποια πέτρα και ξεκινάει το επίπονο ταξίδι της αναζήτησης και μεταφοράς της επόμενης, ύπουλα πάνε και κλέβουν τις μονάκριβες πέτρες και τις πηγαίνουν στις δικές τους πιγκουίνες. Ή χρησιμοποιούν την κλεμμένη πέτρα προκειμένουν να εκμαιεύσουν σεξ από τη σύζυγο του σκληρά εργαζόμενου απόντα πιγκουίνου... λαμόγια! Πέραν από τους κλέφτες, οι πιγκουίνοι έχουν κι άλλα, σοβαρότερα προβλήματα. Τα skua για παράδειγμα είναι ένα είδος πουλιών που αρέσκονται στο να τρώνε τα αβγά των πιγκουίνων ενώ αυτοί τα επωάζουν. Κι όταν λέμε ότι οι πιγκουίνοι επωάζουν εννοούμε και οι αρσενικοί και οι θηλυκοί.

Ανέβηκα στο κατάστρωμα και είδα το πρώτο μου παγόβουνο. Πανέμορφο! Τι όμορφα χρώματα με το έντονο γαλάζιο του ουρανού και το κατάλευκο παγόβουνο να λάμπει κάτω από τον ήλιο. Πριν το μεσημεριανό έκατσα λίγο στο δωμάτιο για να γράψω το ημερολόγιό μου κι έπιασα την πρώτη από τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις που θα είχα με τον Charles. Εκτός από αυθεντία στα συστήματα επικοινωνιών μεταξύ διαστήματος και γης, ο άνθρωπος έχει κι άλλα ενδιαφέροντα: έχει μια απίστευτα ακριβή κάμερα την οποία χρησιμοποιεί με μια ειδική τεχνική όπου ενώνει χιλιάδες μικροφωτογραφίες για να φτιάξει εστιασμένες φωτογραφίες πολύ ζουμαρισμένων επιφανειών (π.χ. μια φωτογραφία ενός πετάλου σε απίστευτα λεπτομερές ζουμ), διδάσκει yoga «με επιστημονική προσέγγιση», έχει ταξιδέψει και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ και είναι και ο πρόεδρος των αθεϊστών του Όρεγκον, οπότε τον συμπάθησα για την εξαιρετικά καλοδιατυπωμένη αντιπάθειά του προς οποιαδήποτε θρησκεία.

Είχαμε νέα συνάντηση με τους kayakers προκειμένου να δοκιμάσουμε τα καγιάκ μας και να δούμε τι νούμερο είναι ο καθένας, αφού τα πετάλια με τα οποία χειρίζεται ο καθένας το καγιάκ του είναι σε διαφορετικό μήκος ανάλογα με τη στάση και το ύψος του. Έτσι εγώ είμαι νύμερο 12, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ενώ ο Σκοτ έκατσε να μου δείξει πώς χειριζόμαστε το καγιάκ και δε φάνηκε καθόλου δύσκολο, ακόμη και για μένα που αδυνατώ να κάνω ποδήλατο. Η όλη ατμόσφαιρα ανάμεσα στους kayakers ήταν εξαιρετικά φιλική, όλοι είχαν πολύ ωραίο χιούμορ και παρότι ήταν εμφανές ότι ήμουν ο πιο άσχετος από όλους, όλοι βοηθούσαν με τις όποιες χαζές απορίες είχα και βρέθηκαν γρήγορα εθελοντές για να μοιραστούμε καγιάκ (υπήρχαν μονά και διπλά κι εγώ λόγω ασχετίλας φυσικά μπήκα στα διπλά).

Είχαμε κι άλλη διάλεξη το βράδυ. Μια εξαιρετικά εμφανίσιμη επαγγελματίας φωτογράφος ονόματι Acacia μας έδειξε τις φωτογραφίες της από την Αλάσκα και μας μίλησε για τεχνικές που μπορούμε να υιοθετήσουμε ώστε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα σε «παγωμένους» προορισμούς. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η παρουσίαση, ακόμη και για άσχετους όπως εγώ, η για καρα-ειδήμονες όπως ο Τσαρλς (που πάντως μάλλον γοητεύτηκε περισσότερο από την Acacia απ’ ό,τι για το περιεχόμενο της διάλεξης).

Είχαμε περάσει πια το Drake Passage για τα καλά και μάλιστα αναίμακτα. Υποτίθεται ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι του ταξιδιού, με πάρα πολύ κούνημα και οι μισοί στατιστικά επιβάτες αρρωσταίνουν, αλλά η γιατρός με την οποία συνέφαγα μου είπαμε πως είχαμε ρεκόρ μη αρρώστων αυτή τη φορά, επειδή για κάποιο παράδοξο λόγο, με εξαίρεση 4-5 ώρες, το κούνημα ήταν ελάχιστο.

Αρχίσαμε να πλησιάζουμε στα πρώτα νησάκια κι όλοι ήταν ενθουσιασμένοι κι ανυπόμονοι. Εγώ λιγότερο πάντως, εξ αρχής αντιμετώπιζα το ταξίδι με μικρό καλάθι, θεωρούσα πως η Αντακριτκή είναι από αυτά τα μέρη που πας μια φορά στη ζωή σου, θα είναι διαφορετικά, αλλά δε θα τρελαινόμουν κιόλας. Ήρθε και η ώρα για τα καγιάκ. Ένα από τα (πολλά) πλεονέκτήματα του να είναι κανείς kayaker στο πλοίο είναι ότι είχαμε προτεραιότητα και βγαίναμε πρώτοι σε κάθε προορισμό, ενώ ήμασταν κι ένα είδος celebrity, αφού όντας μόλις 16 άτομα σε σύνολο 182 επιβατών κάναμε μπαμ με τις ειδικές στολές και σχεδόν σε κάθε γεύμα οι υπόλοιποι μας ρωτούσαν για την εμπειρία μας και μας έλεγαν το πόσο μας ζήλευαν.

Την πρώτη μου εμπειρία στο καγιάκ θα τη μοιραζόμουν με ένα Καναδό κινέζικης καταγωγής, ονόματι Carsten. Εξαιρετικά ευδιάθετος τύπος, υπομονετικός, που με τρολάριζε ασύστολα, οπότε και τον συπάθησα. Ο καιρός ήταν ιδανικός: ηλιοφάνεια και περίπου 3-4 βαθμοί Κελσίου, not bad για Ανταρκτική, αλλά ο όλος εξοπλισμός με εκνεύριζε. Για άνθρωπος που βάζει πουκάμισο 1-2 φορές το χρόνο και δεν έχει βάλει γραβάτα παρά σε 4 περιστάσεις στη ζωή του, νομίζω οτι συμπεριφέρθηκα αρκετά καλά, αλλά για κάποιο λόγο όλοι γελούσαν όποτε βλαστημούσα στα κουβανέζικα την ώρα που έβαζα τα αμέτρητα αξεσουάρ. Ειδικά αυτός ο λαιμός χελώνας (που σκοπό είχε να αποκλείσει το ενδεχόμενο να μπει κρύο νερό από το λαιμό), μου έσπασε τα νεύρα σχεδόν όσο τα χαζά παπούτσια, η κολλητή στολή, η πανηλίθια φούστα, το απαράδεκτο σωσίβιο και όλα τα υπόλοιπα συμπράγκαλα. Άσε που μέχρι να ανοίξει η πόρτα του πλοίου και να βγούμε στο κατάστρωμα έσκαγα από τη ζέστη.

Τέλος πάντων, είχε έρθει η ώρα για την πρώτη μας έξοδο και όλα αυτά φαίνονταν λεπτομέρειες. Βρισκόμασταν στα South Shetlands, συγκεκριμένα στο νησί Barrientos, που ήταν ένα εξτραδάκι αφού η ασυνήθιστα εύκολη διάβαση του περάσματος του Drake μας έδωσε επιπλέον χρόνο για επίσκεψη. Η πρώτη μου εντύπωση από το καγιάκ ήταν πως ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βγάλω φωτογραφίες, το οποίο ήταν κρίμα. Έπρεπε να κάνω κουπί (ο Carsten ως έμπειρος είχε αναλάβει να πιλοτάρει κι εγώ βασικά να κάνω κουπί, που δε με χάλασε καθόλου), αλλά το πρόβλημα ήταν πως έπρεπε η κάμερα να είναι κρυμμένη μέσα σε ειδική αδιάβροχη τσάντα για να μη βρέχεται από τα κυματάκια και το κουπί, το οποίο σήμαινε πως έπρεπε να τη βάζω και να τη βγάζω κάθε τρεις και λίγο, φορώντας πάντα τα γάντια, το οποίο δυσκόλευε τα πράγματα αρκετά και στο κάτω-κάτω εγώ δεν είμαι και πολύ φαν της φωτογραφίας, προτιμούσα να απολαμβάνω το τι συνέβαινε γύρω μου. Κι αυτό που συνέβαινε γύρω μου ήταν πανέμορφο: φώκιες σε απόσταση βολής να λιάζονται και να παιχνιδίζουν, πιγκουίνοι που περπατούσαν με το γνωστό κωμικό τους τρόπο πάνω στις πέτρες προσπαθώντας να κουβαλήσουν μερικές για τις συζύγους τους, ενώ άλλοι έκαναν κάθετες πτώσεις από γκρεμούς. Κι όταν λέω φώκιες και πιγκουίνοι, δεν εννοώ τρεις πέντε ή δέκα, αλλά πάμπολλοι, οι πιγκουίνοι ήταν εύκολα μερικές εκατοντάδες. Κι όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γαλήνης, αφού σε αντίθεση με τα zodiac εμείς ήμασταν μόνοι μας, απομακρυσμένοι και χωρίς τους ήχους των μηχανών και των δεκάδων ανθρώπων. Φυσικά τα zodiacs είχαν το πλεονέκτημα ότι κινούνταν πολύ πιο γρήγορα, επομένως μπορούσαν άμεσα να μεταβούν σε κάποιο σημείο ενδιαφέροντος, αλλά αυτό δε συγκρίνεται με την αίσθηση οτι βρίσκεσαι στο τέλος του κόσμου. Αυτό που όντως ζήλεψα ήταν η δυνατότητά τους να βγάζουν φωτογραφίες με άνεση, οπότε αποφάσισα ότι κάποια μέρα θα πήγαινα κι εγώ με τις λέμβους.

Ξαφνικά ο καιρός άλλαξε, άρχισε να κάνει κύμα κι ένας παγωμένος αέρας που πάγωσε το μισό πρόσωπο κι ήμουν σα να είχα πάθε εγκεφαλικό, με το μισό στόμα να κινείται και το άλλο μισό να δυσκολεύεται. Ο Σκοτ μας ρώτησε αν θέλαμε να κάνουμε αποβίβαση στην ακτή και ομόφωνα αποφασίσαμε πως θέλαμε να περάσουμε και χρόνο περπατώντας δίπλα στους πιγκουίνους. Μου έκανε εντύπωση που η Σάρα, η κοπέλα του Σκοτ, η έτερη εκπαιδεύτρια καγιάκ, δε σταματούσε να χαμογελά. Η κοπέλα έκανε αυτό που ήθελε στη ζωή της, την έβλεπες να κάνει καγιάκ ανάμεσα στα κύματα και έλαμπε, πολύ ταιριαστό ζευγάρι με το Σκοτ, αργότερα θα τους γνώριζα και καλύτερα.

Κατεβαίνοντας στο νησί εντυπωσιάστηκα από το πόσο κοντά μπορούσε να φτάσει κανείς στους πιγκουίνους. Ούτε σκιαζόντουσαν, ούτε και φάνηκε να τους πολυενδιαφέρει η παρουσία μας. Βέβαια το προσωπικό του πλοίου είχε βάλει σημαιάκια που σηματοδοτούσαν μέχρι πού μπορούσαμε να πλησιάσουμε και είχαμε οδηγίες στις «λεωφόρους» των πιγξουίνων να τους δίνουμε προτεραιότηττα κι επουδενί να μην τους μπλοκάρουμε τη δίοδο. Φώκιες είχα ξαναδεί πολλές φορές και παρότι ενδιαφέρουσες ως θέαμα δε συγκρίνονται με τους κοινωνικότατους πιγκουίνους, που ό,τι κι αν κάνουν είναι εντελώς αστείοι: στο πώς περπατάνε, ξύνει ο ένας τον άλλον, οι ήχοι που παράγουν, πώς τσουλάνε πάνω στην κοιλιά τους, η μετακίνηση της κάθε πέτρας, το πώς φαίνεται να φοράνε σμόκιν αλλά τα κοντά τους πόδια τους δυσκολεύουν σε κάθε κίνηση, ενώ μας εξήγησαν ότι ήμασταν κι εξαιρετικά τυχεροί που είδαμε πιγκουίνους όχι απλά να επωάζουν, αλλά να φροντίζουν τα νεογέννητά τους, είναι κάτι που δε γίνεται κανονικά τόσο νωρίς στο Δεκέμβριο, συνήθως συμβαίνει μετά τα Χριστούγεννα. Κάποιοι μάλιστα περνούσαν μισάωρα προσπαθώντας να βγάλουν ένα κοντινό ενός νεογνού, κι εμένα μου άρεσε το θέαμα αλλά δεν επέδειξα τον ίδιο ζήλο. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες (θα τις φάτε στη μάπα σε λίγο), θαύμασα τους εκατοντάδες πιγκουίνους, αλλά μετά από 45 λεπτά είχα πια ξεπαγιάσει κι ήταν ώρα να επιστρέψω στο πλοίο. Όσο περίμενα το zodiac (τα καγιάκ θα τα μάζευε άλλη βάρκα) ο Shane μου έδειξε ένα krill, αυτό τον περίεργο μικροοργανισμό που αποτελεί τη βασική τροφή των πιγκουίνων και άρα και το λόγο ύπαρξής τους: είναι κάτι σα μικροσκοπική γαρίδα και υπάρχει σε απίστευτες ποσότητες στην Ανταρκτική.

Περισσότερο κι από τους πιγκουίνους και το καγιάκ (που την πρώτη μέρα δεν το απόλαυσα τόσο όσο τις επόμενες) αυτό που έμεινε από την πρώτη ουσιαστικά μέρα στην Ανταρκτική ήταν η θέα το απόγευμα της διαδρομής. Τρομερές εικόνες που δεν αποτυπώνονται στη φωτογραφική μηχανή (τουλάχιστον όχι από μένα), όπως το να βλέπεις τον ήλιο να βγαίνει από μια χαραμάδα ανάμεσα στα σύννεφα και να πέφτει σε ένα χιονισμένο νησί προκαλώντας μια αστραφτερή αντανάκλαση που σε τύφλωνε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, πριν κρυφτεί πάλι πίσω από τα σύννεφα.

Το βραδάκι είχαμε νέα διάλεξη από έναν 25χρονο Γερμανό γεωλόγο, που ξεχείλιζε από πάθος. Το παιδί ζούσε για τη γεωλογία και είναι κρίμα που δε συμμερίστηκαν όλοι το πάθος του (αν και οι περισσότεροι ενδιαφέρθηκαν αρκετά, κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς τη θεματολογία). Ακόμη πιο παθιασμένη όμως ήταν η 60χρονη Αυστραλή υδροβιολόγος Άνι που μας έκανε διάλεξη για τις φώκιες κι ενεπλάκη σε έναν άτυπο διαγωνισμό με τους πιγκουινολόγους για το ποιο είδος είναι πιο ενδιαφέρον.

Το βράδυ είχαμε ενημέρωση για τη δραστηριότητα του camping που θα κάναμε σε λίγες μέρες. Φυσικά είχα δηλώσει συμμετοχή και γι’ αυτήν (όπου γάμος και χαρά... ή αλλιώς μάθανε ότι κάνουμε κάμπινγκ και πλακώσανε κι οι αθίγγανοι), αλλά το πραγματικό σόου έγινε εκτός παρουσίασης: μια 81χρονη ισπανόφωνη γιαγιά είχε περιλάβει το νεαρό Αυστραλό που ήταν υπεύθυνος της δραστηριότητας και τον «έλουζε» στα Ισπανικά. Αυτός φυσικά δεν καταλάβαινε τι του έλεγε η γιαγιά και κοιτούσε σα χαζός όσο αυτή χειρονομούσε και τον αποκαλούσε boludo και άχρηστο. Πλησίασα να δω μήπως βοηθήσω κι η γιαγιά με το που άκουσε ότι μιλάω Ισπανικά έπεσε πάνω μου όλο αγκαλιές κι άρχισε να φωνάζει: «Να κι ένας άνθρωπος που μιλάει τη γλώσσα μου! Άχρηστοι gringos! Που διοργανώνετε εκδρομή που φεύγει από την Αργεντινή και δε μιλάτε ούτε τη γλώσσα μας! Αίσχος, ου να χαθείς gringuito» φώναζε στον άναυδο Αυστραλό. Τελικώς αφού την ηρεμήσαμε μετέδωσα το πρόβλημα: η γιαγιά είχε δηλώσει συμμετοχή για το κάμπιγκ αλλά διαπίστωσε ότι το πλοίο δε διέθετε ούτε ισπανόφωνους επιβάτες, ούτε και πλήρωμα, πλην του Γιοχάνες του Κολομβιανού, με τον οποίο βρεθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και αναλάβαμε τη γιαγιά παρέα. Χωρίς να καταλαβαίνει τις οδηγίες για το κάμπινγκ και ανησυχώντας ότι κατά τη διανυκτέρευση στα χιόνια του πολικού ψύχους θα αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα η γιαγιά, ανησύχησε και πήγε να διαμαρτυρηθεί. Όταν της είπαν ότι μπορεί να παραχωρήσει τη θέση της σε κάποιον άλλο επιβάτη (και το κάμπιγκ περιορισμένες θέσεις είχε), εξεμάνη. Το πρόβλημα είναι ότι ο Γιοχάνες είχε άλλες αρμοδιότητες στο πλοίο και δε θα πήγαινε στο κάμπιγκ, οπότε ισπανόφωνος για να τη συνοδεύσει δεν υπήρχε κι άρα η γιαγιά θεώρησε ότι η πρέπουσα αντιμετώπιση ήταν να λούσει τον Αυστραλό με κοσμητικά επίθετα.

Τέλος πάντων, της είπα ότι αφού θα πάω εγώ, θα την έχω από κοντά και θα της έκανα και μια περίληψη των όσων θα μας έλεγαν για να μη νιώθει εκτός ομάδας. Καταχάρηκε η γιαγιά, διαολόστειλε άλλη μια φορά τον Αυστραλό και με ευχαρίστησε από καρδιάς. «Εγώ είμαι από το Μπουένος Άιρες, είμαστε βλαμμένοι εμείς εκεί, το ξέρεις;», με ρώτησε. Αν το ξέρω λέει... «Εσύ τώρα συνδυασμός Κούβας και Ελλάδας πού πας γιόκα μου; Από τον κομουνισμό στον Τσίπρα... Τι κάνει η αριστερά; Υπόσχεται λαγούς με πετραήλια, μετά σου δίνει το ένα ΄δεκατο από αυτά που σου υποσχέθηκε, αλλά αφού διαλύσει την οικονομία ακόμη κι αυτή η σακουλίτσα με ρύζι που σου δίνει γίνεται απαραίτητη και σε κάνει εξαρτημένο από τα δυο ψίχουλα που υποτίθεται ότι σου προσφέρει. Και καλά στην Κούβα σας τη φορέσανε την αριστερά με το ζόρι. Στην Ελλάδα τι την ψηφίσατε; Αυτός ο Τσίπρας είναι χειρότερος κι από την Κιρχνερ, από το Μαδούρο, ψεύτης και άχρηστος!», είπε... Έπειτα έδειξε τον Αυστραλό που πια απομακρυνόταν «Να, άχρηστος σαν κι αυτόν! Ου να χαθείς gringuito!» συνέχισε να κάνει την αντίστοιχη χειρονομία μούτζας και πέθανε στο γέλιο. «Μη με παρεξηγείς, γριά γυναίκα είμαι, στα 81, γιατρός, ακόμη δουλεύω ε; Προσπάθησε η Κίρχνερ να με βγάλει στη σύνταξη αλλά εγώ δε βγαίνω, τους είπα αν θέλουν να με συλλάβουν , εγώ θα πεθάνω στο ιατρείο μου, είμαι από το Μπουένος Άιρες εγώ, δε μασάω! ΘΑ πάω και θα κοιμηθώ και στους πάγους της Ανταρκτικής, δε με κρατάει κανένας!» δήλωσε και συνέχισε τα φάσκελα και τις κατάρες προς τον Αυστραλό. Την κατασυμπάθησα και την υιοθέτησα... θα είχε ενδιαφέρον και το camping.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 84
• 85
• 86
• 87
• 88
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 86 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.