Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΒΟΛΙΒΙΑΣ, ΠΕΡΟΥ ΚΑΙ ΧΙΛΗΣ

Μόλις θυμήθηκα πως βαθμολόγηση της Βολιβίας έχει ήδη γίνει, την κοπιάρω:

ΒΟΛΙΒΙΑ

Φύση: 8 Και μόνο για το Salar de Uyuni και τις ερήμους, το δικαιούται. Αλλά η χώρα διαθέτει και Άνδεις, Τιτικάκα, Υψίπεδα, Αμαζόνιο. Δε φτάνει στον υπερθετικό του Περού, της Ισλανδίας, της Βενεζουέλας, αλλά πανέμορφη είναι χωρίς αμφιβολία.

Αρχαιολογία: 7 Το Tiahuanako είναι από τα αναμφισβήτητα θαύματα της ηπείρου, καλυμμένο και με πέπλο μυστηρίου μάλιστα, ενώ η χώρα διαθέτει κι άλλους αρχαιολογικούς χώρους εκτός από αυτούς που επισκεφθήκαμε σε αυτό το ταξίδι, όπως η υποθαλάσσια πόλη στην Τιτικάκα. Το αξίζει το 7, με το σπαθί της.

Αρχιτεκτονική: 7 Αξιόλογα πράγματα, πολλά τα χωριουδάκια, το Σούκρε και το Ποτοσί πανέμορφες πόλεις, ακόμη κι η Λα Πας έχει τις γωνιές, ιδιαίτερη αρχιτεκτονική έχουν στα Misiones και γενικώς η χώρα το παλεύει.

Άνθρωποι: 8 Ιδιαίτερα ανοικτοί δεν είναι οι Βολιβιανοί, αλλά με τόσες φυλές, παραδοσιακό τρόπο ζωής και την ευγένειά τους, παίρνουν υψηλό βαθμό.

Κόστος: 10 Πολύ φτηνή χώρα. Κάποιος που τα μετράει τα ψιλά του μπορεί να την ταξιδεύσει με 25€/μέρα και οι υπηρεσίες δεν είναι κακές.

Ασφάλεια: 9 Δε νιώθεις κίνδυνο κάπου, πολύ χαμηλή εγκληματικότητα και αποφεύγοντας μια δυο κακοτοπιές σε κακές γειτονιές ταξιδεύεται άνετα και από μοναχικές γυναίκες

Μοναδικότητα: 8 Πολύ ιδιαίτερη χώρα, με τη γεωλογία και τον τρόπο ζωής της να την καθιστούν ιδιάζουσα περίπτωση. Είναι αρκετά αυτά που θα δεις στη Βολιβία και δεν μπορείς να τα δεις αλλού, παρά τις κάποιες ομοιότητες με το Περού και τη Χιλή

Αυθεντικότητα: 10 Ελάχιστος τουρισμός, μικρή σχέση με αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση, πολύ παραδοσιακή από το θρησκευτικό μέχρι το καθημερινό της κομμάτι.

Φαγητό 6: Δεν είναι κακό το φαγητό στη Βολιβία κι είναι και φτηνό. Βρίσκεις και γκουρμεδάκια πού και πού, αλλά ιδιαίτερη κουζίνα δεν έχει και μπορεί να πέσεις και για μέρες στη λούμπα της milanesa

Ποικιλία 8: Πολλά διαφορετικά πράγματα να κάνει και να δει κανείς. Αρχαία, τρεκ, γκέιζερ και έρημοι, πανίδα, ζούγκλες, υψίπεδα, δεινόσαυροι, Ινδιάνοι. Μονότονη δεν τη λες.

Το σύνολον 81, κατατάσσεται στη 10η θέση παγκοσμίως από τις περίπου 100 χώρες που έχω αξιολογήσει.




ΠΕΡΟΥ:

Φύση: 12 Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει; Απίστευτες Άνδεις που έχουν από βουνοκορφές, κοιλάδες, λίμνες, μέχρι και χρωματιστά βουνά, στα παράλια έχεις από τα Γκαλάπαγκος των φτωχών και ερήμους με απίθανες οάσεις μέχρι ατέλειωτες παραλίες και τεράστιους αμμόλοφους, ο Αμαζόνιος είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του, η χώρα απλά είναι ένα όργιο της φύσης, πραγματικά ανεξάντλητη, η χαρά του τρέκερ, του δύτη, του περιπατητή, του παρατηρητή πουλιών, αρκούδων, ανακόντα και του φυσιολάτρη μαζί. Και να ήθελα να το δώσω αλλού, το πήρε το δωδεκάρι μετά και τα τρεκ. Είναι ένα σκαλί πιο πάνω από Νεπάλ, Βενεζουέλες, Παλάου κλπ διότι απλά η ποικιλία του είναι απίστευτη.

Αρχαιολογία: 12 Ναι, πάλι 12. Απίστευτο εύρος χρονικά (το συγκεκριμένο ταξίδι εστίασε κυρίως στους σχετικά πρόσφατους Ίνκας, αλλά η χώρα διαθέτει τρομερό αρχαιολογικό πλούτο), από ποικιλία πολιτισμών, σε πολύ καλή κατάσταση και απίστευτες τοποθεσίες. Είναι που πολλά από τα αρχαιολογικά της μνημεία βρίσκονται και συνθήκες πλήρους απομόνωσης και με το μυστήριο να εμπλουτίζει την όλη εμπειρία της επίσκεψης και θα είμαι ανένδοτος: δώδεκα!

Αρχιτεκτονική: 8 Πολύ όμορφα χωριά και πόλεις, από το απίθανα εξωτικό Κούσκο με το συνδυασμό ινκαϊκής και αποικιακής αρχιτεκτονικής μέχρι τα χωριά των Άνδεων, την Αρεκίπα, τις haciendas στα παράλια, η χώρα έχει πολλά να προσφέρει. Ε, δεν έχει τον ανυπέρβλητο πλούτο της Ισπανίας ας πούμε αρχιτεκτονικά, αλλά το οκταράκι της το παίρνει με το σπαθί της.


Άνθρωποι: 9 Νομίζω και φοβάμαι πως τους αδικώ... Παραδοσιακοί, ευγενείς, εργατικοί, εξυπηρετικότατοι, γλυκύτατοι και γοητευτικοί, οι Περουβιανοί είναι από τους συμπαθέστερους λαούς που έχω συναντήσει ποτέ. Το 12άρι το κρατώ για Ιρανούς και τα 10ρια πάνε σε Ιορδανούς, Ιάπωνες κλπ, αν και μάλλον επειδή έδωσα ήδη δωδεκάρια σε δυο κατηγορίες στο Περού, ντρεπόμουν να τους δώσω 10 εδώ κι ας το αξίζουν. Τόσο καλοί που είνια πάντως, θα με συγχωρέσουν.

Κόστος: 8 Οικονομική η χώρα και μάλιστα με πολύ καλές υπηρεσίες. Έχει και κάποιες ακρίβειες, αλλά δυο backpackers που μοιράζονται ένα δωμάτιο, υαξιδεύουν με συγκοινωνία και τρώνε φτηνά στο δρόμο, τα βγάζουν πέρα με 35€/μέρα έκαστος.


Ασφάλεια: 8 Καμία σοβαρή απειλή για όποιον στοιχειωδώς αποφεύγει τις κακοτοπιές, αν κι έχει τις κακές του γειτονιές, σίγουρα συγκαταλέγεται στις ασφαλείς χώρες το Περού.

Μοναδικότητα: 10 Ε δέκα, και λίγο είναι. Άντε πες ότι Ίνκας και κάποια από τα δημιουργήματά τους τα βλέπεις και παραπέρα, αλλά τέτοιος αρχαιολογικός πλούτος, ιδιαιτερότητες τύπου Νάσκα, Chavin, Chan Chan, τέτοια φύση, τέτοιο γεωγλυφικό, ΄τετοια κουζίνα, δε ζεις αλλού. Πραγματικά μοναδική χώρα, δεν υποκαθίστατια από τίποτε. 10 και με το σπαθί του.

Αυθεντικότητα: 9 Κυρίες που μιλούν Κέτσουα πλέκουν την προίκα τους με παραδοσιακές στολές πάνω σε αρχαία τείχη, χαμένες πόλεις που περπατάς μέρες για να τις βρεις χωρίς να συναντάς άνθρωπο, απίθανα έθιμα, θρησκευτικές παραδόσεις κι ένας λαός που επιμένει σιωπηλά στο δικό του τρόπο ζωής, ειδικά στις Άνδεις και τον Αμαζόνιο. Μαγεία η χώρα ακόμη και σήμερα, και θα είναι για πολύ ακόμη απ' ό,τι φαίνεται.


Φαγητό 8: Τόσο εξωτικό, τόσο φτηνό, με τόσες ιδιαιτερότητες και κυρίως τόσο νόστιμο. Αγαπάμε περουβιάνικη κουζίνα, δεν τη χορταίνουμε, είναι που αυτο-επινοείται και συνεχώς και δε σταμτάει να εξελίσσεται. Θα έπαιρνε και υψηλότερο βαθμό αν τα θαύματα της νεο-ανδικής κουζίνας τα έβρισκα και στο τελευταίο χωριό.


Ποικιλία 12: Αλήθεια το λέω, προσπάθησα να μη βάλω και τρίτο δωδεκάρι, αλλά δε γίνεται. Η χώρα έχει απ' όλα για όλους, από μουσεία, τρεκ, αρχαία, μουσική, φύση που οτιδήποτε λιγότερο από 2 μήνες είναι πραγματικά έγκλημα. Τόσα πράγματα να δεις και τόσο διαφορετικά όχι όπως άλλες που πας από στούπα σε στούπα ή από νησάκι σε νησάκι. Ανεξάντλητο το Περού, όσο καμία άλλη χώρα στον κόσμο, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον.

Το σύνολον 96, κατατάσσεται στην κορυφή της λίστας με τις περισσότερες από 100 χώρες που έχω αξιολογήσει και δε βλέπω πώς θα πέσει από εκεί. Ο κορυφαίος προορισμός στον κόσμο κατά την άποψή μου, μαγεία και ανατριχίλα. Ευχαριστώ τους θεούς που με αξίωσαν να το απολαύσω τόσες φορές κι ελπίζω να ξαναπάω άλλες τόσες. Και σύντομα κιόλας η επόμενη...




ΧΙΛΗ:

Φύση: 9 Δικαιωματικά το 9άρι στη φύση η χώρα, με τις ερήμους του Βορά, την Παταγονία, τα φιορδ, το Νησί του Πάσχα, τα ηφαίστεια να συνθέτουν ένα πανέμορφο πανόραμα και στα περισσότερα σημεία του παρθένο κιόλας.

Αρχαιολογία: 8 Ίσως και να είναι υπερβολικός ο βαθμός, αλλά το Νησί του Πάσχα κλέβει την παράσταση, είναι κάτι το παγκόσμια μοναδικό. Ε, αν προσθέσει κανείς και κάποια μικρά εξτραδάκια από Ίνκα και μη, νομίζω το δικαιούται το 8. Για όποιον βέβαια δεν κάνει τον κόπο να πάει μέχρι το Rapa Nui, ο βαθμός αυτομάτως πέφτει κάτω από τη βάση.


Αρχιτεκτονική: 5 Έχει και τις όμορφες γωνιές της η χώρα, αλλά δεν ξεχωρίζει κιόλας κι ας μη φταίνει οι Χιλιανοί γι' αυτό (καταραμένοι σεισμοί, δεν αφήσατε και πολλά). Δε λείπουν τα χωριουδάκια, οι κοινότητες που θυμίζουν λίγο Άλπεις, κάποιες πολύ όμορφες εκκλησίες, αλλά ως εκεί. Έπιασε τη βάση και λίγο παραπάνω, αρχιτεκτονικά άσχημη δεν τη λες.


Άνθρωποι: 5 Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι μια χαρά ήταν, αλλά είναι ενοχλητικά πολλοί οι μονόχνωτοι, οι γρουσούζηδες, οι ανίκανοι στη δουλειά τους, οι βαριεστημένοι και δεν το κάνουν καν και με στιλ, χαμόγελο, φινέτσα, μπρίο. Ειδικά για τα λατινοαμερικάνικα δεδομένα, είναι κρυόκωλοι κι ελαφρώς μουντρούχηδες, από το αεροδρόμιο μέχρι τους σερβιτόρους. Ποτέ δε με κέρδισαν, αλλά σε αυτό το ταξίδι έχασαν κι άλλο βαθμό. Τη βάση και πολύ είναι.


Κόστος: 6 Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Δεν τη λες και φτηνή χώρα, αλλά δεν είναι και από τις πανάκριβες, σαφώς πιο ακριβή από Βολιβία και Περού πάντως και παρότι στα χαρτιά είναι πιο ανεπτυγμένη, σε προσωπικό επίπεδο είναι μάλλον υπερτιμημένες οι υπηρεσίες, από τα καταλύματα μέχρι τις μεταφορές. Οι μεγάλες αποστάσεις ανεβάζουν αρκετά το κόστος.


Ασφάλεια: 9 Πολύ ασφαλής χώρα, τη βρήκα και πιο ασφαλή από άλλες επισκέψεις. Από τα δυνατά της σημεία.


Μοναδικότητα: 8 Το Νησί του Πάσχα από μόνο του την απογειώνει τη χώρα. Τοπία ανάλογα υπάρχουν κι αλλού, η ιστορία της χώρας έχει κάποιες ιδιαιτερότητες αλλά δεν την καθιστούν μοναδική, αλλά η παρουσία των Rapa Nui αλλάζει τα πάντα.

Αυθεντικότητα: 6 Δεν μπορώ να πω ότι η χώρα έχει αλλοτριωθεί από τον τουρισμό ή πως υπάρχουν σοβαρές τουριστικές παγίδες, αλλά δεν υπάρχει και παραδοσιακή ζωή, η αίσθηση πως έχει σταματήσει ο χρόνος, πως αρχέγονα έθιμα και παραδόσεις τηρούνται. Είναι μια μάλλον μοντέρνα χώρα με σύγχρονο, δυτικό τρόπο ζωής, χωρίς τουριστικά καραγκιοζιλίκια, αλλά και χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα.


Φαγητό 8: Δύναμη! Μπορεί να μην κάνουν κάτι το τρομερά εξεζητημένο ή εξωτικό, αλλά έχουν πολύ καλές πρώτες ύλες, γαστρονομική κουλτούρα, πολύ φρέσκα ψαρικά, αρκετή ποικιλία και κάπου τέλος πάντων πρέπει να πάρει βαθμό και για τα κρασάκια της. Α, όλα κι όλα, καλά τρώει κανείς στη Χιλή.


Ποικιλία 8: Μεγάλη ποικιλία σε αξιοθέατα, τοπία και δραστηριότητες. Ε δεν είναι και η Ινδία, αλλά λίγο απ΄όλα έχει για όλους. Απλά δεν έχει πολύ απ' όλα, όπως το Περού. Άξιο το οκταράκι.

Έλαβον 71 και κατατάσσεται στην 23η θέση της σχετικής λίστας, νομίζω πολύ τιμητική θέση και δεν απέχει και πολύ από την πρώτη εικοσάδα. Ξαναλέω, χωρίς το νησί του Πάσχα θα ήταν πολύ χαμηλότερα, αλλά αφού εκεί ανήκει διοικητικά, τα μπόνους του τα παίρνει η Χιλή. Αξιόλογη χώρα, δίχως αμφιβολία.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ - ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ - ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Δεν έχω να πω και πάρα πολλά. Ήταν το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου κι αυτό νομίζω τα λέει όλα. Δε νομίζω ότι θα άλλαζα και πολλά. Ήταν φανταστική η εναλλαγή εικόνων, η επιλογή των προορισμών, οι χρόνοι διαμονής ήταν άψογοι, τα περισσότερα μέρη ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου και παρότι μου επέτρεψα το τοπ-10 εμπειριών και φωτογραφιών να γίνει τοπ-15, πάλι δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να κάνω την επιλογή.




Φοβάμαι ότι τέτοιο ταξίδι δύσκολα θα ξαναγίνει. Απίθανα αρχαία -και με φοβερές περιπέτειες για να φτάσει κανείς σε αυτά- τρομερή φύση, η μοναδικότητα της Ανταρκτικής (που δεν αντικατοπτρίζεται στη βαθμολογία καμίας χώρας), μοναδικές εμπειρίες τύπου μονοπάτια Τσε, τα καλύτερα τρεκ στην ιστορία, καταπληκτικοί ντόπιοι, εξαιρετική παρέα και βέβαια προορισμοί που είναι στο τοπ της λίστας μου, ξεκινώντας και τελειώνοντας από το μοναδικό Περού. Όνειρο πραγματικό.

Με αρκετό κόπο και πόνο λοιπόν (ήταν όλες τους παιδιά μου) βουαλά και το τοπ-15 των καλύτερων εμπειριών/στιγμών του ταξιδιού:

1. Τα τρεκ στις Άνδεις. Δεν περιγράφεται αυτό. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να παίρνεις τα όρη και τα βουνά σε παλαβά υψόμετρα, με χαλάζι, βροχή, ήλιο, ομίχλη, ζέστη, κρύο να εναλάσσονται, τη μια μέρα χιονισμένες κορφές, την άλλη βλάστηση της ζούγκλας, και μάλιστα να υπάρχει και τελικός σκοπός: ξεχασμένες από την ιστορία πόλεις των Ίνκας όπου δεν πάει σχεδόν κανείς κι όταν φτάνεις βρίσκεσαι σε μια κατάσταση απόλυτης ευτυχίας και αρμονίας με την ιστορία, τη φύση, το σύμπαν. Δεν μπορώ να το απομονώσω σε μια στιγμή, γιατί μου είναι δύσκολο να διαχωρίσω τη φύση από τηνα ρχαιολογία, αλλά η στιγμή που ανεβαίνω μια κορυφή κατάκοπος και βλέπω μια απίθανη κοιάδα να ξεχύνετε μπροστά μου και τα πόδια μου να με παρακαλάνε να πάω να την καταλάβω είναι η στιγμή της φύσης, ενώ η στιγμή της αρχαιολογίας μάλλον είναι η δύση του ηλίου στο Choquequirao με το Juan να προσεύχεται στην Pachamama. Μοναδικές στιγμές, από ταξιδιωτική ονείρωξη.

2. Paradise Bay, στην Ανταρκτική. Κάνεις καγιάκ ανάμεσα σε πάγους, η ομίχλη σιγά-σιγά υποχωρεί, μπροστά εμφανίζεται ένα απίθανο τοπίο και συμφωνούμε όλοι να κρατήσουμε 5 λεπτά σιγής να απολαύσουμε τη μοναδική αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην εσχατιά του κόσμου, εκεί όπου δεν κατοίκησαν ποτέ άνθρωποι, όπου η φύση ήταν πάντα, είναι και θα είναι για πολύ ακόμη ακριβώς έτσι ανέγγιχτη όπως τη βλέπεις μπροστά σου. Χαλάλι το κόστος, τον κόπο, τη γαμοστολή, τα άξιζε όλα.

3. Το Vitcos στηVilcabamba: Μόλις την πρώτη μέρα του τρεκ, με τον καιρό να μας χαμογελάει φτάνω πρώτος σε κάτι που οενιρευόμουν από τα 14 μου, από τότε που πρωτοδιάβασα τα χρονικά των κονκισταδόρες: στο χώρο που δολοφονήθηκε ο παιδικός μου ήρωας Μάνκο Ίνκα, πισώπλατα από Ισπανούς στους οποίους ο ίδιος είχε προσφέρει απλόχερα πολιτικό άσυλο. Κι ο τόπος είναι τόσο όμορφος, τα κτίρια τόσο καλοδιατηρημένα, αυτός ο μυστικός χώρος που επί δεκαετίες έψαχναν οι διαδοχικοί εξερευνητές, αυτό που έψαχνε ο Bingham όταν "έπεσε" πάνω στο Μάτσου Πίτσου. Πάντα είχα την απορία πώς θα ήταν , με τι θα έμοιαζε, τι να νιώθει κανείς εκεί. Ε είναι σαν τον παράδεισο, έμοιαζε με στοιχειωμένη πόλη και νιώθει κανείς μελαγχολία και αγαλλίαση ταυτόχρονα.

4. Η πρώτη θέα του παγετώνα στο Perito Moreno. Δεν είχα δει φωτογραφίες, ήξερα πως ήταν κάτι όμορφο, τεράστιο, επιβλητικό. Και κατεβαίνεις, το βλέπεις μπροστά σου και δεν το πιστεύεις. Κάθεσαι και το κοιτάς και ξαφνικά ένα κομμάτι του λιώνει και καταρρέει, όλη η δύναμη της φύσης παρούσα με έναν εκκωφαντικό ήχο, όπως γίνεται επί χιλιάδες χρόνια, σκέτη μαγεία.

5. Η ανατριχίλα που προκαλεί ο χώρος της εκτέλεσης του Τσε, αλλά πιο πολύ η επιγραφή των Κουβανών που ανακοίνωνε τη λήξη μιας αποστολής σχεδόν ιερού καθήκοντος: "αυτοί που σε βρήκαμε". Πολύ συγκινητικό το όλο σκηνικό.

6. Το να περπατάς με ψιλόβροχο στο Κούσκο, να ευχαριστιέσαι κάθε γωνία, κάθε αποικιακό μπαλκόνι, κάθε θεμέλιο των Ίνκας, κάθε γιαγιά Κέτσουα που περπατάει με το λάμα της, τη θέα της πόλης από το Σαν Μπλας, να νιώθεις ότι ο ομφαλός του κόσμου, η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ είναι ακόμη ζωντανή κι ας έχει αλωθεί από τους βαρβάρους. Πάλι με χρόνια με καιρούς...

7. Το Salar de Uyuni. Πόσο πιο απέραντο, μαγικό, σεληνιακό, μπορεί να είναι ένα τοπίο τέλος πάντων; Δεν ξέρω πόσο όμορφοι είναι οι άλλοι πλανήτες, αλλά ο δικός μας τα σπάει.

8. Το χρωματιστό βουνό, στο Περού. Χωρίς ανάσα από το υψόμετρο, συνοδευόμενοι από μια κυριούλα/βοσκό, μετά από μια απίθανη διαδρομή μέσα από παρθένα χωριά, ξεχασμένες κοινότητες και ξαφνικά ξεπροβάλλει ένα πράγμα αλλόκοτο, περίεργο ,εξωτικό κι είναι όλο δικό σου.

9. Η επαφή με την πανίδα στην Ανταρκτική: Λίγα μέτρα από το καγιάκ μια πελώρια ουρά φάλαινας παφλάζει τα νερά, γυρίζεις το κεφάλι σου και ξαφνικά μια φώκια-λεοπάρδαλη σου δείχνει τα δόντια της απειλητικά κι όταν κάνεις αποβίβαση, δεκάδες πιγκουίνου περνούν αμέριμνοι δίπλα σου, κατεβαίνοντας τις λεωφόρους τους ψάχνοντας πέτρες σε αυτόν τον ανηλεή αγώνα επιβίωσης.

10. Το τρεκ στην Congona. Ατέλειωτα τεράστια κτίρια καλυμμένα από τη βλάστηση, να φτάνεις μετά από αμέτρητα ανεβοκατεβάσματα σε καταπράσινους λόφους όπου ξεχασμένες οικογένειες στη μέση του πουθενά παλεύουν να τιθασεύσουν τα ζωντανά τους. Πώς είναι δυνατόν να μην έχουν γίνει ανασκαφές σε όλο αυτό; Είναι δυνατόν εν έτει 2018 κάποιος να νιώθει Ιντιάνα Τζόουνς; Στο Περού είναι.

11. Μιλώντας για Ιντιάνα Τζόουνς, ας μου εξηγήσει κάποιος πώς γίνεται στην εποχή των δορυφόρων και των GPS να μην είχε ανακαλυφθεί ο καταρράκτης Gocta. Καταπληκτική διαδρομή στο τρεκ μέχρι εκεί, όπου νιώθεις τη δύναμη του νερού και μετά κάθεσαι να στεγνώσεις σε απόλυτη γαλήνη βλέποντας καμιά εικοσαριά καταρράκτες να σχηματίζουν ένα από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει ποτέ.

12. Το Kuelap... Πολύ ανώτερο των προσδοκιών μου και ως πρόσβαση και ως θέα και ως αρχαιολογικός χώρος. Και το προλάβαμε λίγο πριν το τελεφερίκ το κάνει πολύ πιο προσβάσιμο. Φανταστικό μέρος, σε άλλα ταξίδια θα ήταν το #1, αλλά εδώ μιλάμε για ταξίδι Περού-Βολιβίας-Χιλής-Ανταρκτικής, με ατέλειωτο συναγωνισμό

13. Το Torres del Paine στη Χιλή. Πόσα παγκόσμιας κλάσης τοπία μπορεί να έχει ένα εθνικό πάρκο και να εναλλάσσονται μπροστά σου ανά μισάωρο; Σουρεαλιστικά όμορφο.

14. Το Vilcashuaman στο ΠΕρού. Απίστευτο διαμάντι, συνδυασμός αρχαιολογικού χώρου και παραδοσιακού οικισμού 2 σε 1, εντελώς ανεκμετάλλευτο τουριστικά. Από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στο ταξίδι, αγνοούσα ακόμη και την ύπαρξή του.

15. Το Μουσείο της Μνήμης στη Λίμα. Αδύνατον να μη σε αγγίξει το δράμα των ανθρώπων με τα θλιμμένα μάτια και τα χαραγμένα πρόσωπα που ταλαιπωρήθηκαν για μια δεκαετία για την ανόητη μαοϊστική χίμαιρα μερικών ανώμαλων και τη βαρβαρότητα μιας κυβέρνησης που βιαζόταν να λύσει το πρόβλημα στα γρήγορα, έστω κι επί πτωμάτων, χιλιάδων πτωμάτων. Μάθημα για το πώς πρέπει να είναι ένα Μουσείο με Μ κεφαλαίο. Δυστυχώς η ημέρα που θα δούμε κάτι αντίστοιχο π.χ. για τον εμφύλιο στην Ελλάδα είναι πολύ μακριά, δεν έχουμε ακόμη το επίπεδο των Περουβιανών, ούτε Βάργκας Λιόσα βγάζουμε (από τη Λένα Μαντά δεν έχω τέτοιες απαιτήσεις)


Κι έμειναν εκτός μοναδικές στιγμές: οι απίθανες παγοκολώνες της Αντακριτκής να ξεπροβάλλουν μέσα από τον ωκεανό, τα εκπληκτικά τοπία ανάμεσα στην Leimebamba και την Cajamarca, το ρίγος που προκαλεί το δωμάτιο κράτησης του Atahualpa, η συγκίνηση για την ανάβαση του Huayna Picchu, η περιπέτεια για να φτάσουμε στο Iskanwaya εκεί που τελειώνει το σύμπαν,οι συζητήσεις με τον Τσαρλς και τους υπολοίπους στα λουκούλλεια γεύματα στην Ανταρκτική, τα τοπία με τις λίμνες στη Χιλή, η Carretera Central, ο χαβαλές με τους φίλους μου, η προσμονή κάθε μέρας για τη νέα πρόκληση που έρχεται, η ζεστή σοκολάτα το βράδυ σε κάποιο μπαλκόνι του Κούσκο γράφοντας το ημερολόγιο που βοήθησε αυτή την ιστορία να ξεκινήσει και επιτέλους να τελειώσει.

Χίλια ευχαριστώ στους πάντες για την υπομονή τους, τα προσωπικά τους μηνύματα, τα σχόλια και το ενδιαφέρον να διαβάσουν για το ταξίδι κάποιου άλλου. Δεσμεύομαι πως σιγά-σιγά θα διορθωθούν όλα τα τυπογραφικά και ορθογραφικά και αποτελειώνω την μακροσκελέστερη ιστορία (μέχρι την επόμενη...) του φόρουμ με το τοπ-15 εικόνων αυτής της φανταστικής Οδύσσειας που ξέρω ότι όμοιά της δε θα ξαναζήσω, αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που την έζησα, θα τη λέω στα εγγόνια μου...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 120
• 121
• 122
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 122 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.