Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Έφτασε κι η μέρα του Μάτσου Πίτσου. Ξυπνήσαμε στις 3.30, πήραμε το breakfast box μας (ικανότατο!) και στις 4 ήμασταν στο σημείο αναχώρησης των λεωφορείων για τον αρχαιολογικό χώρο... υπό καταρρακτώδη βροχή. Απίστευτο δεν είχε σταματήσει να βρέχει όλο το βράδυ. Ευτυχώς ήμασταν από τους πρώτους στην ουρά κι έτσι ήμασταν κάτω από στέγαστρο, γιατί στις 4.45 ήδη υπήρχε τεράστια ουρά υπό βροχή για το εντελώς υπερτιμημένο (12$) αλλά απαραίτητο (η εναλλακτική είναι να ανέβεις μερικές εκατοντάδες σκαλιά για να φάσεις στο Μάτσου Πίτσου όπου... θα ανέβεις μερικές εκατοντάδες σκαλιά) λεωφορείο. Mιας που μιλάμε για τιμές η είσοδος στο Μάτσου Πίτσου μαζί με το εικοσάρικο που πληρώνεις αν θες να ανέβεις στο Huyana Pichu ήταν 41€, ενώ το τραίνο one way κόστιζε 78$, αν και στην περίπτωσή μας καλύπτονταν όλα από το πρακτορείο.

Σε κάθε λεωφορείο χωρούσαν 35 άτομα, καταφέραμε και μπήκαμε μόλις στο δεύτερο, με τον Έβερτ να έχει αργήσει λίγο αλλά να εμφανίζεται just on time χαμογελαστός όπως πάντα. Tη διαδρομή πάντως με το λεωφορειακη, που είναι καταπληκτική, δεν την απόλαυσα λόγω της βροχής και της ανησυχίας ότι δε θα μπορέσουμε να δούμε και πολλά. Ουρά στην είσοδο του χώρου δε συναντήσαμε αφού ήμασταν μέσα στους πρώτους 100 αλλά ήδη πριν φτάσουμε στο αρχικό σημείο της πανοραμικής θέας ήταν ξεκάθαρο το τι θα βλέπαμε: ΟΜΙΧΛΗ. Την πανοραμική θέα δεν την είδαμε καν, το ψιλόβροχο συνέχισε να πέφτει και ο Παναγιώτης ξεκίνησε μια όχι αδικαιολόγητη μουρμούρα, ο δε Έβερτ ξέραμε ήδη ότι δεν το έχει με την αρχαιολογία και οι επεξηγήσεις του ήταν χωρίς ιδιαίτερη λογική σειρά και ειρμό αλλά κυρίως έλειπε περιεχόμενο. Στην τελική όταν πηγαίνεις σε έναν αρχαιολογικό χώρο, το πρώτο που θες να ξέρεις είναι ποιος τον έφτιαξε, γιατί, πότε, πώς χρησιμοποιήθηκε και τι τον κάνει ξεχωριστό. Το σημαντικότερο όμως είναι... να βλέπεις τον αρχαιολογικό χώρο κι εμείς δε βλέπαμε σχεδόν τίποτε.

Ο Κώστας βέβαια, αέναη πηγή αισιοδοξίας, είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι γι’ αυτόν ήταν μια νέα εμπειρία, αφού δεν είχε ξαναδεί ποτέ το Μάτσου Πίτσου με ομίχλη. Κι η αλήθεια είναι ότι είχε μια μαγεία το θέαμα, να βλέπεις τα λάμα να περιφέρονται σε ένα χώρο ουσιαστικά χωρίς τουρίστες και να τα βλέπεις να ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη. Από την άλλη, εγώ κι ο Κώστας είχαμε ξαναπάει, για τα άλλα παιδιά όμως ήταν λίγο απογοητευτικό. Κι ακόμη πιο απογοητευτική ήταν η ξενάγηση του Έβερτ, που δε νομίζω ότι βαριόταν, απλά το παιδί δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις κι αυτό ήταν τεράστιο μείον. Φτάσαμε στην ιερή πέτρα και ξαποστάσαμε περιμένοντας να σταματήσει η βροχή που έπεφτε αμείωτη αν και όχι καταρρακτωδώς πλέον. Έκανε πολύ κρύο κι ενώ ο Κυριάκος κι ο Κώστας ήταν σε μάλλον θετική διάθεση κι εγώ ήμουν σίγουρος ότι σε λίγες ώρες θα σηκωνόταν η ομίχλη, ο Παναγιώτης τα έβαλε με τον Έβερτ, ενώ αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν θα άξιζε τον κόπο η ανάβαση στο Huayna Pichu, αφού μάλλον δε θα βλέπαμε τίποτε από εκεί ψηλά. Αργότερα μάλιστα γνωρίσαμε και μια συμπαθή Αγγλίδα που είχε έρθει την προηγούμενη, δεν κατάφερε να δει τίποτε παρότι έμεινε μέχρι τις 14.30 για να ξαναπληρώσει εισιτήριο και να έρθει σήμερα... για να μη δει πάλι τίποτε.

Τέλος πάντων, μετά από πολλή ώρα και είκοσι λεπτά πριν ανοίξει η είσοδος για το Huayna Pichu είπαμε να τεντωθούμε λίγο με τον Κώστα και να κινηθούμε προς το νότιο τομέα και τότε ξαφνικά από το πουθενά... η ομίχλη άρχισε να σηκώνεται... ΓΟΥΑΟΥ, η θέα των γύρω βουνώνω από τα πιο όμορφα τοπία στον πλανήτη, ο ναός των τριών παραθύρων, όλα σιγά-σιγά άρχιζαν να ξεπροβάλλουν μπροστά μας σα σε παραμύθι κι εμείς χοροπηδούσαμε γύρω-γύρω σαν παιδάκια σε ζαχαροπλαστείο. ΜΑΓΕΙΑ αυτό που συνέβεινε γύρω μας, αλλά έπρεπε να μπούμε στο Huayna Pichu, αφού η είσοδος έχει χρονικό περιορισμό. O Kυριάκος κι ο Παναγιωτης ήταν άφαντοι, πιστέψαμε ότι άρχισαν ήδη την ανάβαση και ξεκινήσαμε κι εμείς.

Τρομερό λαχάνιασμα το Huyana Pichu ρε παίδες. Ο Κώστας με την ιώβεια υπομονή σταμάτησε να μετράει σκαλοπάτια όταν έφτασε στο χιλιοστό, μας είπαν ότι είναι περίπου 2.500 σκαλιά, τύφλα να έχει το Παλαμίδι δηλαδή, πήραν φωτιά η μηροί μας, ενώ όσοι κατέβαιναν (που είχαν διαφορετικό ωράριο εισόδου) μας έλεγαν ότι δεν είδαν τίποτε λόγω της ομίχλης. Μάλιστα ένας Βρετανός που αγκομαχούσε από πίσω μου μονολογούσε «τι διάολο σκέφτονταν οι Ίνκας όταν έφτιαχναν αυτές τις σκάλες;» και του απάντησα πως «μάλλον σκέφτονταν ότι αν ποτέ τους κατακτήσει κανείς τουλάχιστον θα τους βγαίνει ο τάκος μέχρι να ανέβουν για να δουν τα αρχαία μας» κι εκεί που γύρισα για να του μιλήσω... είδα τη θέα. ΤΗ θέα, θα έλεγα. Δεν έχω λόγια... να βλέπεις αυτό το θαύμα της αρχαιολογίας και της φύσης ταυτόχρονα από τόσο ψηλά (το Μάτσου Πίτσου είναι από τα ελάχιστα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς που υπάγεται ταυτόχρονα και στις δύο κατηγορίες) είναι κάτι που εύχομαι σε όλους να το ζήσουν. Ένιωα πολύ ευτυχισμένος εκείνη τη στιγμή, τα δε σύννεφα έδιναν μια έξτρα μαγεία στη στιγμή. Πιο κάτω μου είδα τον Κώστα να αγκομαχεί με τα σκαλιά, του φώναξα να κοιτάξει πίσω του αλλά είπε ήθελε να δει τη θέα όταν έφτανε ψηλότερα, οπότε συνεχίσαμε.

Στην κορυφή γινόταν ένας μικρός συνωστισμός, αλλά δεν τη χόρταινα τη θέα. Υπήρχε ένας φύλακας στο υψηλότερο σημείο που σε έβγαζε φωτογραφία αν ήθελες και τιμήσαμε τις υπηρεσίες του, πιάσαμε και κουβέντα μαζί του, μας έλεγε για τους τελευταίους τουρίστες που γλίστρησαν κι έπεσαν, όλο και κάποιος σκοτώνεται κάθε χρόνο, φέτος είχαν την τιμή τους οι Γιαπωνέζοι, αλλά για να είμαι ειλικρινής, η ανάβαση παρότι δύσκολη, δε μου φάνηκε επικίνδυνη. Πρέπει να κάνεις κάτι πολύ λάθος για να γκρεμοτσακιστείς. Ο Κώστας είχε δεν είχε έβγαλε τις φωτογραφίες του με τη μπλούζα των Warriors και μείναμε να κοιτάμε τη θέα... μεγάλες στιγμές.

Υπάρχει η επιλογή για όποιον θέλει να κάνει και μια εναλλακτική διαδρομή για να επισκεφθεί μια σπηλιά των Ίνκας, αλλά είναι δύο ώρες μετ’ επιστροφής, θέλαμε να γυρίσουμε την πόλη, έπρεπε να αφήσουμε κάτι για την επόμενη φορά και θέλαμε να βρούμε και τον Παναγιώτη με τον Κυριάκο, το οποίο κατέστη εύκολο αφού σύντομα τους ακούσαμε ως γνήσιους Έλληνες να κάνουν φασαρία. Βρεθήκαμε, περιμέναμε να ανέβουν κι αυτοί στην κορυφή και ξεκινήσαμε την κατάβαση παρέα. Ο Κρεκούζας πονούσε με τη φλεγμονή του αλλά δεν είπε τίποτε, αλλά το πραγματικό μαρτύριο ήταν για τον Παναγιώτη με τα διαλυμένα γόνατα, για τα οποία η κατάβαση ήταν θάνατος, αν και ανακάλυψε ότι πονούσε λιγότερο αν κατέβαινε σε στιλ... συρτάκι. Η διάθεση όλων ήταν εξαιρετική, ενω τα παιδιά μας εξήγησαν ότι εξαφανίστηκαν διότι ήθελαν να πάνε στην τουαλέτα, αλλά με τις αλλαγές στο Μάτσου Πίτσου, όπου πλέον επιτρέπεται στους επισκέπτες να κινούνται μόνο προς μια κατευθυνση, αν θέλεις δηλαδή να επιστρέψεις, πρέπει να ακολουθήσεις την κατεύθυνση μέχρι το τέλος, να εξέλθεις του χώρου και να ξαναμπείς, το οποίο αφαιρεί ελευθερία από την επίσκεψη, ενώ ο Παναγιώτης πρόλαβε να ρίξει και δυο μπινελίκια στους φύλακες που του είπαν ότι δεν μπορεί να πάει στην τουαλέτα από το γρήγορο δρόμο, αλλά θα πρέπει να κάνει ένα τεράστιο κύκλο.

Μιλώνατς για αλλαγές, εχθές μου ήρθε μέιλ με νέεες αλλαγές που θα ισχύσουν, το οποίο θα δυσκολέψει τα πράγματα ακόμη περισσότερο, χάνεται πια η υνατότητα να επισκεφθείς το χώρο όπως και όποτε θες. Για παράδειγμα, από την 1η Ιουλίου του 2017:

- Θα υπάρχουν δυο περίοδοι εισόδου καθημερινά. Ή θα εισερχετια κανείς από τις 6 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι, ή από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 17.30 . Καταστροφικό, η δυνατότητα να περιφέρεσαι στο χώρο για ώρες περιορίζεται πολύ, όσοι δε πάνε και στο Huayna Pichu θα είναι μονίμως στο τρέξιμο

- Η είσοδος πλέον θα επιτρέπεται μόνο με ξεναγό

- Κανένα γκρουπ δε θα μπορεί να έχει πάνω από 16 άτομα

- Δε θα επιτρέπεται η έξοδος και νέα είσοδος στο μνημείο. Κοινώς αν βγεις από τον αρχαιολογικό χώρο, δε θα μπορείς να ξαναμπείς (προφανώς κάπου θα φτιάξουν τουαλέτες μέσα)

Πάνε οι εποχές που καθόμασταν, κάναμε πικνικ, περιμέναμε να φύγουν όλοι για να μείνουμε σχεδόν μόνοι στο χώρο και κινούμασταν όπως θέλαμε. Λογικό βέβαια, με τόσες χιλιάδες ανθρώπους να το επισκέπτονται κάθε μέρα, πλέον η ελευθερία κινήσεων δυστυχώς περιορίζεται. Τυχεροί όσοι το ζήσαμε αλλιώς, μαζί και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας.

Κατεβαίνοντας περάσαμε από το τούνελ, είδαμε κάποιους επισκέπτες να κάνουν ακροβατικά και γιόγκα στο γκρεμό, αλλά περισσότερο ασχοληθήκαμε με το να γυρίσουμε όλη την πόλη. Αν ήμουν σωστός άνθρωπος, θα έκανα ξενάγηση σε όλα τα παιδιά, αλλά ειλικρινά ήθελα για μια φορά να το περπατήσω μόνος μου, να το γυρίσω χωρίς πρόγραμμα, να το απολαύσω. Το Μάτσου Πίτσου δεν είναι αυτό που βλέπεις, κάποιοι τοίχοι, κάποιοι σχηματισμοί κλπ, είναι αυτό που ΔΕΝ βλέπεις. Είναι αυτό που χάθηκε: μια κοινωνία εξαιρετικά καλά και πολύ δίκαια οργανωμένη, μια σοσιαλιστική θεοκρατία όπως καμία άλλη στον κόσμο, μια πόλη όπου έχεις απτές αποδείξεις για τη σοφία των Ινκας, την απίστευτη σύνδεση με τη φύση, από το χώρο εκπαίδευσης των νέαων διοικητικών στελεχών της αυτοκρατορίας μέχρι τα βοτανολογικά πειράματα, η απίστευτη λεπτομέρεια στην κατασκευή, ο τρόπος οργάνωσης της εθελοντικής εργασίας, οι υπολογισμοί των quipus. Είναι η τελευταία, ανεγγιχτη απόδειξη αυτού που έχασε η ανθρωπότητα με την είσοδο των Χριστιανών: μια κοινωνία ηθική, σε αρμονία με τη φύση, όπου το «εγώ» θυσιαζόταν για το σύνολο, με απόλυτο σεβασμό στους νόμους και την ιεραρχία. Όπως έγραψε κι ένας κατακτητής γι αυτό στο οποίο κατάντησαν το Περού οι Ισπανοί: «αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, πρέπει να ομολογήσουμε πως ήρθαμε σε μια χώρα όπου όταν κάποιος έλειπε από το σπίτι του άφηνε μια σκούπα διαγώνια στην είσοδο ώστε να γνωρίζουν οι πάντες πως είναι απών, και τη μετατρέψαμε σε μια κοινωνία απληστίας και εγκληματιών». Μια κοινωνία όπου την ώρα που οι Ισπανοί έσφαζαν κατά χιλιάδες τους στρατιώτες που πασχιζαν να προστατεύοσυν τον αυτοκράτορά τους, οι βαστάζοι του κρατούσαν με ένα χέρι το θρόνο του ενώ τους είχαν κόψει το άλλο. Ε όλο αυτό χάθηκε... αλλά μας έμειναν μέρη σαν το Μάτσου Πίστου να θυμίζουν τι πολιτισμός ήκμασε εκεί, αυτή είναι η σημασία του κι όχι αν είναι πιο περίτεχνο από το Angkor Wat ή εξωφρενικά πιο πρόσφατο από την Ακρόπολη.


Τη γυρίσαμε όλη την πόλη, αν και πια κάποια κομμάτια δεν μπορεί να τα επισκεφθεί κανείς, π.χ. απαγορεύεται πλέον η πρόσβαση στο εσωτερικό του ναού του κόνδορα, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες (θα τις υποστείτε σε λίγο) και παρότι βγήκαμε στις 3 το απόγευμα, δηλαδή κλείσαμε 9 ώρες στο χώρο, ο Κρεκούζας δεν έλεγε να φύγει... Δεν τον αδικώ, ποιος ξέρει πότε θα ξαναπάμε;

Γυρίσαμε στο Aguas Calientes για ένα φτηνό μεσημεριανό στην Plaza de Armas (tip: εκεί τρώνε και οι ντόπιοι, εκείνο είναι το πιο φτηνό κομμάτι της πόλης, με λογικότατες τιμές) και πήραμε το τραίνο χωρίς προβλήματα μέχρι το Ollantaytambo. Εκεί μας περίμενε ο οδηγός που μας είχε στείλει το πρακτορείο και φτάσαμε μεταμεσονύκτια, θεοβρώμικοι και απίστευτα κουρασμένοι. Είχαμε κλείσει το ίδιο ξενοδοχείο (εύγε στον Κρεκούζα για την επιλογή), το Taypikala, που νομίζω το αξιζαμε μετά από τέτοια ταλαιπωρία. Εύγε και σε μένα που είχα προβλέψει πριν ξεκινήσει το δεύτερο τρεκ να έχουμε μια ολόκληρη μέρα ξεκούρασης, γιατί θα ακολουθούσε η περιπέτεια του Choquequirao…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 29
• 30
• 31
• 32
• 33
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 31 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.