Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Η τοπική αγορά στο απίθανο χωριουδάκι Totora φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά εγώ δεν είχα και πολύ χρόνο, έπρεπε να επιστρέψω στη Σάντα Κρους, αφού σύντομα οι περιπλανήσεις μου στη Βολιβία θα ολοκληρώνονταν και η πτήση εξόδου ήταν από εκεί.

Αρχικά έπρεπε να κατευθυνθώ σε ένα χωριό κοντά στην εθνική οδό, όπου μετέβη σε ένα shared taxi, στο χώρο των αποσκευών του οποίου σύντομα ανακάλυψα πως είχαν στριμώξει έναν παππού! Φτάνοντας στο χωριό, μου είπαν πως θα έπρεπε να κάνω ωτοστόπ στο δρόμο κι ότι «κάποια στιγμή» θα περάσει και το λεωφορείο. Ευτυχώς είχα το βιβλίο μου μαζί κι έτσι πέρασε η περίπου μιάμιση ώρα, μέχρι που εμφανίστηκε το χρέπι. Η διαδρομή ήταν ωραία... αλλά δεν την έβλεπα να τελειώνει. Υπολόγιζα ότι θα ήταν πέντε ώρες, είχαν περάσει ήδη εξήμιση και φως στο τούνελ δεν έβλεπα. Τελικά βρεθήκαμε κοντά στη...Vallegrande, όπου όταν ρώτησα μου είπαν ότι απομένουν... άλλες 3-4 ώρες. Μετά από δυο γεύματα στο δρόμο (όχι milanesa, ευτυχώς), άπειρα απίθανα χωριά και δυο καταρρατώδεις βροχές (ρε συ Senor Consuelo, φτάνει, το παράκανες), αφίχθη στη Σάντα Κρους λίγο πριν τα μεσάνυχτα, παρότι είχα φύγει από την Totora στις 8.30 το πρωί.

Η περιοχή στην οποία με άφησε το λεωφορείο δεν ήταν κι η καλύτερη. Ευτυχώς –περιέργως- μου είχε κόψει κι είχα κάνει κράτηση σε ένα hostel (εμ με ίντερνετ-βολίδα στην κυριούλα στην Totora το εκμεταλλεύθηκα), οπότε μπήκα σε ένα ταξί και πήγαμε στα άγρια σκοτάδια. Ο ταξιτζής δεν μπορούσε να το βρει, κανένας από τους περίοικους δε γνώριζε πού βρίσκεται και τελικά μετά από 40’ αναζήτησης βρέθηκε. Ανακουφισμένος και κατάκοπος έδειξα στον ρεσεψιονίστ την κράτησή μου, που μάιστα ήταν για δίκλινο (ομολογουμένως πάρα πολύ φτηνό). «Ένα κρεβάτι έχετε;», ρώτησε ο μυρικάζων μια τσίχλα νεαρός. Δίκλινο είχα είπαμε, αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες τέτοια ώρα. Δυστυχώς ο τυπάς με οδήγησε σε ένα κοιτώνα, μου έδειξε ένα κρεβάτι και μου είπε «εδώ θα κοιμηθείς». Διαμαρτυρήθηκα, του έδειξα την κράτηση και εισέπραξα ως απάντηση «α, το booking έκανε λάθος, σε τέτοια τιμή δεν υπάρχει ιδιωτικό δωμάτιο» και με απόλυτη φυσικότητα μου είπε πως θα μου δώσει τα λεφτά μου πίσω και να πάρω δρόμο.

Αααα!!!!! Εκνευρίστηκα! Όχι ότι μου είναι δύσκολο να κοιμηθώ σε κοιτώνα, αλλά ήμουν κατάκοπος και η όλη συμπεριφορά του τύπου ήταν απαράδεκτη, χω΄ρια ότι έξω έριχνε πλέον καρέκλες και η γειτονιά δεν ήταν κι η καλύτερη για να βγω μεταμεσονύκτια στο σκοτάδι με το σάκο μου. «Εδώ δωμάτιο δεν παίρνεις», μου είπε όλο τσαμπουκά, οπότε κι εγώ του ανακοίνωσα ότι θα κοιμηθώ στο σαλόνι του μέχρι να μου βρει ιδιωτικό δωμάτιο σε άλλο ξενοδοχείο, όπως είναι η υποχρέωσή του. Έβγαλα το παντελόνι μου, τα παπούτσι και τη μπλούζα μου κι άραξα στον καναπέ απέναντι από τη ρεσεψιόν. Ο τύπος με κοιτούσε. Έβγαλα το βιβλίο μου κι άρχισα να διαβάζω, με το σάκο μου για μαξιλάρι. Ο νεαρός πήρε τηλέφωνο το αφεντικό του, με το οποίο δε συνεννοηθήκαμε: αυτός επέμενε ότι έπρεπε να πάρω πόδι ή να κοιμηθώ στον κοιτώνα, εγώ του είπα ότι ή θα μου βρουν δωμάτιο αλλού, ή θα κοιμηθώ στη ρεσεψιόν και τυχερός ήταν που έβρεχε, διότι δεν έκανε αποπνικτική ζέστη, οπότε ακόμη δε θα έβγαζα το εσώρουχο. Μου είπε ότι θα πάρει την αστυνομία και μου το έκλεισε. Ξάπλωσα πάλι στον καναπέ και ρώτησα το ρεσεψιονίστ αν έχει και καμιά πρίζα εκεί που ξάπλωσα σχεδόν γυμνός, για να χρησιμοποιήσω τον υπολογιστή μου. Με αγνόησε, όπως και στο ερώτημα πού έχει τουαλέτα. Αποφάσισα να τον αγνοήσω κι εγώ, κατέβασα το εσώρουχο μου κι έριξα ένα ανακουφιστικό κατούρημα στη γλάστρα της ρεσεψιόν, τινάχτηκα κι έβγαλα και το εσώρουχο γιατί η βροχή σταμάτησε κι έκανε ζέστη και ξάπλωσα φαρδύς πλατύς τσίτσιδος.

Αυτό ήταν, ο τύπος όλο ζοχάδα αποφάσισε να με πάει να βρούμε ξενοδοχείο. Με πήγε δυο στενά πιο κάτω, μου είπε «να, εκεί θα βρεις δωμάτιο» και νόμιζε ότι με ξεφορτώθηκε. Πριτς, τον έπιασα από το σβέρκο και τον υποχρέωσα να πάει μέχρι εκεί μαζί μου, για να διαπιστώσουμε πως διαθέσιμο δωμάτιο δεν υπήρχε, όπως ούτε και στα επόμενα μπουρδελοξενοδοχεία, μέχρι που βρήκαμε ένα (απερίγραπτο, ακόμη και για επίπεδα του Σουδάν) μπαχαλάκι των 4€ οπότε και με ξεφορτώθηκε. Μια υπέροχη μέρα είχε έρθει στο τέλος της.

Η επόμενη ήταν ευτυχώς μέρα ανάπαυσης στη Σάντα Κρους. Βρήκα ένα αξιοπρεπές δωμάτιο, έφαγα στην La Casona (γκουρμεδάκι, αποζημιώθηκα για τις milanesas, σπαράγγια με γαρίδες, γερμανικά λουκάνικα, σουπίτσα, γλυκάκι, γιαμ γιαμ), ξεκουράστηκα, έκανα τη γυμναστική μου και ήμουν έτοιμος πια να αφήσω τη Βολιβία. Στον αρχικό προγραμματισμό είχα 9 ημέρες κενό μέχρι την ημερομηνία άφιξής μου στην Αργεντινή για την κρουαζιέρα στην Ανταρκτική και –ως γνωστός Περουβιανόπληκτος κι αφού δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να επισκεφθώ στην Αργεντινή- είχα αποφασίσει να τις περάσω στο Περού, επισκεπτόμενος τις νότιες Άνδεις, ένα κομμάτι που για πολλά χρόνια ήταν off limits, λόγω της δραστηριότητας του Φωτεινού Μονοπατιού και των συν αυτώ: το θρυλικό Αγιακούτσο και τις γύρω περιοχές, με ελάιστους ξένους επισκέπτες ακόμη.

Μιας και που τελείωσε το κεφάλαιο Βολιβία, ας πάμε και στην κλασική πια αξιολόγηση...

Αξιολόγηση τρίτου μέρους – Βολιβία

Ας δούμε τι προσδοκίες είχα αρχικά. Βολιβία: Θα βρω την Τιτικάκα πιο τουριστική από ό,τι τη θυμάμαι, το Iskanwaya θα είναι απολαυστκό και η όλη περιπέτεια μέχρι την προσέγγισή του θα είναι από τα κορυφαία σημεία του ταξιδιού, το Uyuni θα τα σπάει αλλά θα έχει τουρίστες πια κι αυτό, τα μονοπάτια του Τσε θα αποδειχθούν ψιλοαδιάφορα με ελάχιστα πράγματα να δω, η Cochabamba που δεν έχω πάει θα έχει πολύ ενδιαφέρον, οι Misiones θα είναι περιπέτεια αλλά θα είμαι λίγο μόνος μου εκεί

Η Τιτικάκα ήταν λίγο πιο ανεπτυγμένη, αλλά επειδή και η διαμονή μας εκεί ήταν σύντομη και δεν πήγαμε στο πιο τουριστικό κομμάτι (νησιά Uros) δε με ενόχλησε καθόλου. Το Iskanwaya ως αρχαιολογικός χώρος ήταν απογοήτευση, αν και όντως η περιπέτεια του να φτάσουμε με τον Κώστα μέχρι εκεί και το χωριό που μείναμε θα μου μείνουν αξέχαστα, πολύ αυθεντικές εμπειρίες. Είναι αυτό που λένε ότι το ταξίδι μετράει περισσότερο από τον προορισμό. Το Ουγιούνι και το όλο ταξίδι με το τζιπ ήταν φανταστικό. Όντως πλέον έχει κάποιους τουρίστες, αλλά ακόμη παραμένει μοναδική εμπειρία. Το όλο σκηνικό με τον Τσε ήταν πολύ ενδιαφέρον και λιγότερο τουριστικό από το αναμενόμενο, είχα περιέργεια να δω τα τοπία και ειδικά η Higuera ήταν σχεδόν στοιχειωμένη. Η Cochabamba ήταν αυτό που περίμενα: μια πόλη ευχάριστη, ζωντανή, αυθεντική, χωρίς πολλά να δει κανείς, αλλά ενδεικτική της αστικής ζωής στη Βολιβία. Τα αποικιακά χωριουδάκια ήταν η θετική έκπληξη, το Incallajta πολύ κατώτερο του αναμενομένου και μάλλον απογοητεύτικα λίγο από τις Misiones. Γενικά θα έλεγα ότι η Βολιβία εξακολουθεί να είναι μια χώρα πολύ αυθεντική, με λίγο τουρισμό, σε πολλά σημεία με αρχαϊκό τρόπο ζωής, αλλά μετά το Περού είναι αναμενόμενο να κάνει κοιλιά: αρχαιολογικά, ιστορικά, αρχιτεκτονικά και γαστρονομικά υστερεί, άλλωστε στη σύγκριση με οποιαδήποτε χώρα του κόσμου για μένα το Περού υπερτερεί αισθητά. Δεν πήγα πάντως για τρεκ στις πολύ εντυπωσιακές της Άνδεις, άδησα τον Αμαζόνιο για άλλη φορά, δεν ξαναπήγαμε στο Tiahuanako που το λατρεύω, αλλά έμεινα πολύ ευχαριστημένος, από τις εμπειρίες, τα χωριουδάκια, τα τοπία που με γέμισαν με εικόνες.

Η μαθηματική απεικόνιση της αξιολόγησης της Βολιβίας ως χώρα, έχει ως εξής:

Φύση: 8 Και μόνο για το Salar de Uyuni και τις ερήμους, το δικαιούται. Αλλά η χώρα διαθέτει και Άνδεις, Τιτικάκα, Υψίπεδα, Αμαζόνιο. Δε φτάνει στον υπερθετικό του Περού, της Ισλανδίας, της Βενεζουέλας, αλλά πανέμορφη είναι χωρίς αμφιβολία.

Αρχαιολογία: 7 Το Tiahuanako είναι από τα αναμφισβήτητα θαύματα της ηπείρου, καλυμμένο και με πέπλο μυστηρίου μάλιστα, ενώ η χώρα διαθέτει κι άλλους αρχαιολογικούς χώρους εκτός από αυτούς που επισκεφθήκαμε σε αυτό το ταξίδι, όπως η υποθαλάσσια πόλη στην Τιτικάκα. Το αξίζει το 7, με το σπαθί της.

Αρχιτεκτονική: 7 Αξιόλογα πράγματα, πολλά τα χωριουδάκια, το Σούκρε και το Ποτοσί πανέμορφες πόλεις, ακόμη κι η Λα Πας έχει τις γωνιές, ιδιαίτερη αρχιτεκτονική έχουν στα Misiones και γενικώς η χώρα το παλεύει.

Άνθρωποι: 8 Ιδιαίτερα ανοικτοί δεν είναι οι Βολιβιανοί, αλλά με τόσες φυλές, παραδοσιακό τρόπο ζωής και την ευγένειά τους, παίρνουν υψηλό βαθμό.

Κόστος: 10 Πολύ φτηνή χώρα. Κάποιος που τα μετράει τα ψιλά του μπορεί να την ταξιδεύσει με 25€/μέρα και οι υπηρεσίες δεν είναι κακές.

Ασφάλεια: 9 Δε νιώθεις κίνδυνο κάπου, πολύ χαμηλή εγκληματικότητα και αποφεύγοντας μια δυο κακοτοπιές σε κακές γειτονιές ταξιδεύεται άνετα και από μοναχικές γυναίκες

Μοναδικότητα: 8 Πολύ ιδιαίτερη χώρα, με τη γεωλογία και τον τρόπο ζωής της να την καθιστούν ιδιάζουσα περίπτωση. Είναι αρκετά αυτά που θα δεις στη Βολιβία και δεν μπορείς να τα δεις αλλού, παρά τις κάποιες ομοιότητες με το Περού και τη Χιλή

Αυθεντικότητα: 10 Ελάχιστος τουρισμός, μικρή σχέση με αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση, πολύ παραδοσιακή από το θρησκευτικό μέχρι το καθημερινό της κομμάτι.

Φαγητό 6: Δεν είναι κακό το φαγητό στη Βολιβία κι είναι και φτηνό. Βρίσκεις και γκουρμεδάκια πού και πού, αλλά ιδιαίτερη κουζίνα δεν έχει και μπορεί να πέσεις και για μέρες στη λούμπα της milanesa

Ποικιλία 8: Πολλά διαφορετικά πράγματα να κάνει και να δει κανείς. Αρχαία, τρεκ, γκέιζερ και έρημοι, πανίδα, ζούγκλες, υψίπεδα, δεινόσαυροι, Ινδιάνοι. Μονότονη δεν τη λες.

Το σύνολον 81, κατατάσσεται στη 10η θέση παγκοσμίως από τις περίπου 100 χώρες που έχω αξιολογήσει.

Ιδού και οι 5 κορυφαίες στιγμές αυτού του κομματιού του ταξιδιού:

1. Η όλη εκδρομή στο Salar de Uyuni. Τι κι αν είχα ξαναπάει; Αυτό το θέαμα με το ατέλειωτο αλάτι, τις κατακόκκινες λίμνες, τα γκέιζερ, τα φλαμίνγκο είναι από άλλο πλανήτη, συν οι κοινότητες των ελαχίστων ατόμων στη μέση του πουθενά.

2. Η βολτίτσα στο νησί του Ηλίου. Όμορφα τοπία, ξεχασμένα αρχαία, βαθύ γαλάζιο, κτηνοτρόφοι να ζουν όπως ανέκαθεν. Σχεδόν αθώο μέρος, με βαριά ιστορία κιόλας

3. Η Higuera και τα σχετικά με τον Τσε μνημεία. Οπτικά μπορεί να μην ενθουσιάζουν, αλλά η όλη ιστορία είναι συγκλονιστική και ανατρίχιασα.

4. Η Λα Πας. Από τις αγαπημένες μου πρωτεύουσες: Χαώδης αλλά φιλική, αυθεντική όσο λίγες και μόνο το να την περπατάς είναι απόλαυση, βλέποντας την καθημερινότητα, τις μάγισσες με τα έμβρυα λάμα, τους μεθυσμένους στον αγώνα ποδοσφαίρου, τις απερίγραπτες μοντέλες, τις ινδιάνες γιαγιάδες να πουλάνε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Πολύ υποτιμημένη πόλη.

5. Η όλη περιπέτεια για να φτάσουμε στο Iskanwaya, οι κοινότητες που περάσαμε, η πρόσβαση μέσω του χωράφι του ερημίτη, το μυστήριο. Πιο οff the beaten track, πεθαίνεις.

Και τέλος, οι πέντε καλύτερες φωτογραφίες, που αυτομάτως είναι και υποψήφιες για καλύτερες φωτογραφίες της ιστορίας, από τις ήδη 1.000 (!) που έχει η ιστορία μέχρι στιγμής:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 71
• 72
• 73
• 74
• 75
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 73 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.