Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Τreks σε χαμένες πόλεις, Κούσκο και περίχωρα

Το αεροδρόμιο της Καχαμάρκα έδειχνε πολύ μικρό για τις ανάγκες της. Ίσως βέβαια να έφταιγε ότι –για άλλη μια φορά- οι δύο ανταγωνίστριες εταιρείες για το εσωτερικό δίκτυο είχαν αναχώρηση για τον ίδιο προορισμό ακριβώς την ίδια ώρα (σε κάποιες περιπτώσεις κυριολεκτικά την ίδια ώρα, σε άλλες... είχαν πέντε λεπτά διαφορά) το οποίο δημιουργούσε ένα μάλλον κωμικό θέαμα στους πίνακες των αεροδρομίων του Περού, αφού αν υπήρχε πτήση της LATAM για Λίμα στις 9, σίγουρα θα υπήρχε και μια της LC, στις 10.30 και οι δυο εταιρείες πετούσαν ταυτόχρονα για Αρεκίπα κλπ. Και όχι, δεν επρόκειτο για code sharing, μιλάμε για διαφορετικές πτήσεις που έκαναν επιβίβαση ταυτόχρονα σε διπλανά αεροπλάνα από διπλανές πύλες εξόδου. Δε νομίζω να αλληλοσυμπαθιούνται και πολύ, αλλά εμάς ποσώς μας ενδιέφερε. Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να κοιμηθούμε έστω και λίγο στην πτήση προς Λίμα κι από κει να προλάβουμε την ανταπόκριση για το λατρεμένο Κούσκο. Ούτε κοιμηθήκαμε, αλλά ούτε και είχε νόημα που τρέχαμε σαν τρελοί να προλάβουμε την ανταπόκριση στο παρανοϊκά πανάκριβο αεροδρόμιο της Λίμα, αφού τελικώς υπήρχε μιάμιση ώρα καθυστέρηση.

Προσγειωθήκαμε στο Κούσκο στις 1 το μεσημέρι και το αεροδρόμιο μου φάνηκε ίδιο κι απαράλλαχτο παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που το τίμησα. Είπαμε, στη Λίμα πηγαίνω αρκετά συχνά, αλλά το λατρεμένο Κούσκο δεν το τιμώ τόσο συχνά. Κατά το lonely planet το ταξί από το αεροδρόμιο στην πόλη πρέπει να κοστίζει 20-25 soles, αλλά εμείς φύγαμε με τα μισά: ειλικρινά απορώ με τους συγγραφείς των LP εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν όπου υπάρχουν τιμές που είναι αντικείμενο έστω στοιχειώδους διαπραγμάτευσης ή προτείνουν διαστημικές τιμές ή την ανώτερη αποδεκτή.

Για το Κούσκο ο Κρεκουζάκος είχε κάνει κράτηση σε σχετικά καλό ξενοδοχείο, μόλις τρία τετράγωνα από το Qoricancha, τον πάλαι ποτέ πλουσιότερο ναό στην αυτοκρατορία των Ίνκας που όπως φαίνεται κι από το όνομά του («Χρυσή Αυλή») κάποτε ήταν κυριολεκτικά καλυμμένος από χρυσάφι και ασήμι, ενώ στους κήπους του υπήρχε πληθώρα χρυσών αγαλμάτων από λάμα, βρέφη, φυτά και δέντρα σε πραγματικό μέγεθος, τα οποία οι Ισπανοί μετέτρεψαν σε ράβδους χρυσού που πήραν μαζί τους στην Ισπανία. Τα 30 ευρώ/άτομο/ημέρα πραγματικά φάνηκαν εξαιρετικό value for money ακόμη και σε μένα, το Σόιμπλε του ταξιδιού, χώρια ότι οι άνθρωποι μας έκαναν και αναβάθμιση σε σουίτα με τζακούζι. Όχι ότι είχα τίποτε ονειρώξεις να πλύνω την πλάτη του Κρεκούζα περικυκλωμένος από σαπουνάδες και μπουρμπουλήθρες, αλλά να’ ναι καλά οι –και πάλι- ευγενέστατοι Περουβιανοί: με έναν τσακώθηκα σε όλο το ταξίδι κι ακόμη τύψεις το έχω.

Αφού απέδωσα τα εύσημα στον Κρεκούζα για το κατάλυμα, ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στους δρόμους του Κούσκο για να βρούμε το ποθητό: φακό για την κάμερα του Κρεκουζάκου, μπας κι επιστρέψει το χαμόγελο στα λαμιώτικα χείλη του. Αρχικά μας είπαν ότι για επιδιόρθωση το ιδανικό θα ήταν να πάμε στο εμπορικό κέντρο Carmen, μετά κατευθυνθήκαμε στο Curacao, καταλήξαμε σε άλλα καταστήματα όπου πάλι κανείς δεν μπορούσε να επιδιορθώσει το φακό ή να βρει κάποιο ανταλλακτικό και πάνω που απογοητευμένοι ήμασταν έτοιμοι να αγοράσουμε άλλη φωτογραφική μηχανή ο Κώστας εντόπισε ένα υπόγειο επισκευαστήριο όπου ένας περίεργος τυπάς αγόρασε το σπασμένο φακό του Κρεκούζα και του έδινε έναν καινούριο για 100€. Κλεμμένος ήταν; Ποιος ξέρει, ο Κρεκούζας πάντως είχε δει ότι στο amazon φακός για κάτω από 250€ δεν έπαιζε πουθενά, διαπραγματευτήκαμε και λίγο και τον πήραμε με 82€, τα οποία και πλήρωσα με μεγάλη χαρά. Η χαρά του Κώστα δεν περιγράφεται, σαν παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο έκανε, μην πιστεύοντας ότι θα είχε ξανά τη μηχανή του για τα δυο πολυήμερα τρεκ που μας περίμεναν.

Η πολλή χαρά φέρνει όρεξη και περιδρομιάσαμε σε ένα παρακμιακό εμπορικό κέντρο κάτι τυρόπιτες, λουκανικόπιτες και άλλες σαβουρίτσες και – με τις φωτογραφικές μας μηχανές ανά χείρας- ξεχυθήκαμε στο μαγικό Κούσκο, που και οι δυο μας είχαμε ξαναεπισκεφθεί, εγώ πολλάκις, έχοντας ξεχάσει αυτό που πραγματικά είναι: μια από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο. Σε σχέση με την προηγούμενη κοινή μας επίσκεψη έχει περισσότερο τουρισμό, όταν μάλιστα εγώ το πρωτογνώρισα πριν από περίπου είκοσι χρόνια (δεν είμαι τόσο γεροντάρα, απλά ξεκίνησα να ταξιδεύω από μικρός και στα καλύτερα μάλιστα) έβλεπες ελάχιστους τουρίστες, αλλά ακόμη και τώρα ήταν λίγοι σε σχέση με τους χιλιάδες Περουβιανούς που κυκλοφορούσαν, ήταν άλλωστε Σάββατο. Η αρχιτεκτονική μίξη των κτιρίων της φοβερής αρχιτεκτονικής των Ίνκας και της αποικιακής των Ισπανών είναι χαρακτηριστική της ατμόσφαιρας και της ιστορίας της πόλης. Είναι μια πρώην πρωτεύουσα αυτοκρατορίας που κατακτήθηκε ξαφνικά και βίαια, αλλά διατηρεί τον αυτόχθονο χαρακτήρα της, όπως ακριβώς τα κτίριά της εξακολουθούν να διατηρούν τις βάσεις των τέλεια λαξευμένων λίθων των Ίνκας, που αποδείχθηκαν υπερβολικά συμπαγείς και για την καταστροφική μανία των conquistadores όσο και για ον Εγκέλαδο (τα κτίρια των Ίνκας ήταν πολύ πιο αντισεισμικά από αυτά που έφτιαχναν οι Ισπανοί επί αιώνες). Δεν πρόκειται να κάνω διατριβή για τη μαγεία του Κούσκο γιατί χρειάζομαι μια ιστορία μόνο για την πάρτη του, αλλά όποιος έχει πάει κι έχει ανοιχτά μάτια συναισθανεται σε τι είδους πόλη βρίσκεται: μια πόλη μαγική, χαμένη στους αιώνες, τους θρύλους, τη δόξα και τη μελαγχολία για τις χαμένες πατρίδες.

Έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο διότι θα είχαμε briefing από το πρακτορείο που είχα κλείσει για να τα treks. Καλά θα μου πείτε, θες και πρακτορείο για να πας σε τρεκ εσύ; Ναι, γιατί δε μιλάμε για απλά τρεκ, τύπου Camino Inca (που πλέον και γι’ αυτό πρέπει να πας οργανωμένα), αλλά για δυο μάλλον εξεζητημένα τρεκ που ήθελα να κάνουμε:

• Το πρώτο θα είχε ως στόχο να ξεκινήσει από την ευρύτερη περιοχή της Vilcabamba (την περιοχή που επέλεξε να αποσυρθεί ο Manco Inca μετά την κατάκτηση της αυτοκρατορίας των προγόνων του από τον Πισάρο, ουσιαστικά φτιάχνοντας ένα νέο βασίλειο σε περιοχές απόκρημνες και μυστηριώδεις για πολλά χρόνια) και να καταλήξουμε στο Μάτσου Πίτσου περνώντας από περιοχές ακατοίκητες και παρθένες.
• Το δεύτερο θα ήταν ένα τρεκ στο Choquequirao, μια άλλη χαμένη πόλη, εκεί όπου αποσύρθηκαν κι οι τελευταίοι οπαδοί του Manco Inca όταν κι αυτός δολοφονήθηκε πισώπλατα από τους Ισπανούς εξόριστους του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα σε Πισαρίστας και Αλμαγρίστας (δηλαδή τους οπαδούς του Πισάρο και του Αλμάγρο), παρότι τους είχε προσφέρει απλόχερα πολιτικό άσυλο, κι όπου –εντελώς αποκομμένοι από τον έξω κόσμο- συνέχισαν να ζουν ελεύθεροι, ακολουθώντας τα έθιμά τους και λατρεύοντας τις θεότητές τους για σχεδόν τριάντα χρόνια

Χωρίς εξοπλισμό, άλογα, αχθοφόρους και φυσικά κάποιον εξειδικευμένο ξεναγό που να βρίσκει το δρόμο του σε βουνά, ερήμους, φαράγγια, ζούγκλες και εντελώς παρθένες περιοχές δε θα τα βγάζαμε ποτέ πέρα, οπότε μετά από ολίγη μελέτη (δεν είμαι κι απ’ αυτούς που σχεδιάζουν τα ταξίδια τους για μήνες) κατέληξα στο πρακτορείο Dos Manos, για το οποίο δε γνώριζα και πολλά, αλλά τόσο η τιμή όσο και ο τρόπος προσέγγισης ήταν εξαιρετικός, χώρια την υπομονή που έκαναν οι άνθρωποι για την αποστολή των χρημάτων εξαιτίας των capital controls.

Επειδή ακριβώς τα τρεκ ήταν ακριβά, έπρεπε να βρεθεί και παρέα. Στο travelstories δε βρέθηκε κανείς (φτου σας!), οπότε κατέφυγα σε ένα γνωστό που σε ανύποπτο χρόνο μου είχε πει στην Κούβα ότι αν πραγματοποιούσα κάποιο τρεκ, θα ερχόταν με μεγάλη χαρά κι ότι κι ο ίδιος, παρά την ενασχόλησή του με τη διοίκηση γνωστής αλυσίδας εστιατορίων που ανήκει σε γνωστό Έλληνα τηλεσέφ και συγγενή του, θα έβρισκε το χρόνο να ακολουθήσει και ίσως έβρισκε και κάποιον φίλο του. Παρότι είχαν περάσει μήνες απο τη γνωριμία μας, ο Παναγιώτης όχι μόνο βρήκε το χρόνο και τη διάθεση, αλλά με ειδοποίησε ότι θα ερχόταν κι ένας φίλος του ο Κυριάκος, ένας dedicated trekker, το οποίο ήταν ιδανικό, αφού η διεύρυνση της παρέας θα συνοδευόταν κι από μείωση της κατά κεφαλήν τιμής για τα tailor made treks.

Στο briefing λοιπόν στο ξενοδοχείο θα γνωρίζαμε όχι μόνο τον ξεναγό που θα μας ανεχόταν τουλάχιστον για το πρώτο τρεκ, αλλά θα ξαναέβλεπα τον Παναγιώτη και θα γνώριζα και τον Κυριάκο. Οι δυο τους μάλιστα, λόγω έλλειψης χρόνου, θα ερχόντουσαν στο Περού αποκλειστικά και μόνο για τα τρεκ, ούτε καν στάση στη Λίμα δε θα έκαναν, το οποίο με έκανε ακόμη πιο υπεύθυνο για το όλο εγχείρημα: κι αν τα τρεκ αποδεικνύονταν μούφα; Αν έβρεχε ασταμάτητα; Αν αρρωσταίναμε, αν σπάγαμε κανένα πόδι εκεί ψηλά στη μέση του πουθενά; Αν πεθαίναμε από το κρύο, αν το πρακτορείο ήταν της πλάκας, αν η διαδρομή παραήταν δύσκολη στα 4000+ υψόμετρο που θα πηγαίναμε, αν μας πλάκωνε το χιόνι, αν η παρέα δεν έδενε, αν ήταν μια πατάτα και μισή; Μήπως παραήταν πολλά δυο τρεκ το ένα πίσω από το άλλο και για τις αντοχές μας αλλά και από πλευράς μονοτονίας; Τον Κώστα δεν τον φοβόμουν γιατί παρότι βρισκόμαστε πολύ σπάνια (στη Γερμανία ζει ο άνθρωπος, εδώ και χρόνια) είναι από αυτούς τους ανθρώπους που αναβλύζουν θετική ενέργεια: μονίμως χαμογελαστός, πάντα σε καλή διάθεση, αποκλείεται να μη βρει το θετικό σε κάθε αναποδιά... αρκεί να μην του πειράξετε τα γκατζετάκια του! Για τους άλλους δύο όμως μια ανησυχία την είχα, γούστο θα είχε να τους πάρω στο λαιμό μου και δεν πλήρωσαν και λίγα οι άνθρωποι για να έρθουν μέχρι εδώ. Ε, όλες αυτές οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί θα ξεκινούσαν να απαντιούνται στο briefing.

Στον καναπέ του ξενοδοχείου μας περίμενε η εκπρόσωπος του πρακτορείου Dos Manos και ο ξεναγός μας, ένας κοντούλης νεαρότατος ινδιανόφατσας ονόματι... ‘Εβερτ! Δεν μπορούσα να μην πετάξω την εξυπνάδα μου και τον ρώτησα αν έχει κανένα πίθηκο που τον λένε Αζάνκα και αν φωνάζει συχνά-πυκνά «Καρδίτσα-Καρδίτσα» στα πλήθη, ενώ όταν με ρώτησε γιατί μιλάω άπταιστα Ισπανικά του εξήγησα ότι αποτελώ πράκτορα του Φιντέλ και ότι το τρεκ ουσιαστικά είναι κάλυψη της νέας προσπάθειας των κουβανικών μυστικών υπηρεσιών για την εύρεση νέων εστιών δημιουργίας αντάρτικων στις Άνδεις, πιστός στη συνήθειά μου να κάνω τους άλλους να νιώθουν άβολα στην πρώτη μας γνωριμία κι ευτυχής να εισπράττω βλέμματα απορίας. Κάποιο είδος άμυνας θα είναι αυτό, θα το κοιτάξω στο μέλλον, όταν μεγαλώσω κι ωριμάσω, μου το υπόσχομαι.

Μετά από λίγο εμφανίστηκε κι ο Παναγιώτης (που τρόμαξα να τον γνωρίσω, τόσο λίγο γνωριζόμασταν), που μας σύστησε και τον Κυριάκο. Ο Έβερτ ξεκίνησε την παρουσίαση του τρεκ κι ήταν αναλυτικότατος, τόσο που ενθουσιάστηκα. ΓΟΥΑΟΥ, τι περιπετειάρα είναι αυτή που έρχεται! Ταυτόχρονα για πρώτη φορά συνειδητοποιούσα πόσο off the beaten track ήταν το εγχείρημα που θα κάναμε... Ειδικά το πρώτο τρεκ από τη Vilcabamba προς το Μάτσου Πίτσου γινόταν πολύ σπάνια και ο Έβερτ μας προειδοποίησε πως δε θα συναντούσαμε κανέναν. Όχι κανέναν τουρίστα ή κανέναν τρέκερ... αλλά πιθανότατα δε θα βλέπαμε ψυχή για μέρες. «Κι αν σπάσουμε κανένα πόδι;», ρώτησα. «Α, θα έχουμε ασθενοφόρο μαζί μας», απάντησε ο Έβερτ, για να συμπληρώσει «... δηλαδή ένα γαϊδουράκι, αν πάθετε κανένα διάστρεμμα για κάποια κομμάτι ίσως μπορέσει να σας κουβαλήσει αυτό». Α, ωραία... Κι αν πάθουμε καμιά σκωλικοειδήτιδα; «Α, δεν πιάνουν τα τηλέφωνα εκεί πάνω...δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, αλλά δε συμβαίνουν αυτά». Αχά...

Το άλλο μικρό σοκ ήταν το πόσο επαγγελματικά προετοιμασμένοι ήταν ο Κυριάκος με τον Παναγιώτη: είχαν δικούς τους υπνόσακους, ειδικά παντελόνια για trekking, γκέτες για τα παπούτσια, εξειδικευμένα αδιάβροχα όλων των ειδών, ορειβατικές μπότες, face over για το χιόνι, περιπατητικά μπαστούνια, ειδικά γάντια, backpacks με ενσωματωμένα δοχεία νερού για να πίνουν κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας κι ένα σωρό γκατζετάκια που εγώ που ακόμη δεν ξέρω πώς χρησιμοποιούνται τα touchphones (παρά την ιώβεια υπομονή του @Krekouzas να μου εξηγεί, πάντα αποφαίνομαι πως είναι «άχρηστα» και τα έχουν σχεδιάσει «ηλίθιοι για ηλίθιους»). Να πω την αλήθεια, λίγο υπερβολικά μου φάνηκαν όλα αυτά, εντάξει μπορεί στα παιδιά να αρέσουν οι μάρκες και να το παράκαναν λίγο με τον εξοπλισμό. Ντάξει μωρέ κι εγώ με τα Adidas μου, τα 1-2 ινδιάνικα παντελόνια και το ένα και μοναδικό μου φλις θα τα βγάλω πέρα, κλάιν να’ ούμε. Ο Κρεκούζας βέβαια τη μυρίστηκε τη δουλειά και μου το πέταξε «ρε συ, πού πάμε σα γύφτουλες εμείς με τα σορτσάκια και τα σπορτέξ;».

Τέλος πάντων, αφού αποχαιρετίσαμε τον Έβερτ και την κυριούλα (που δέχτηκε να την πληρώσουμε το ποσό που απέμενε πριν από το δεύτερο τρεκ κι όχι άμεσα), πήγαμε για ψώνια για να πάρουμε κάποια απαραίτητα για το τρεκ. Το καλό με το Κούσκο είναι ότι ακριβώς επειδή έχει άπειρες δυνατότητες για τρεκ, διαθέτει και μαγαζιά που σχεδόν σε οποιαδήποτε ώρα πωλούν ό,τι χρειάζεται κανείς για ένα τρεκ. Αγοράσαμε λοιπόν liposan για τα χείλη, σακούλες, μπισκότα, κάτι ponchos των δέκα ευρώ, ενώ στο ξώφαλτσο πήρα (στις δέκα το βράδυ παρακαλώ) κι ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας για 42€.

Ο Παναγιώτης κι ο Κυριάκος αποσύρθηκαν, ενώ εγώ με τον Κώστα πήγαμε για βόλτα: και πιο ξεκούραστοι ήμασταν και πιο συνηθισμένοι στο υψόμετρο, ενώ σε σχέση με τα άλλα δυο παιδιά έχουμε σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό απ’ ό,τι για τη φύση. Είπα να πάω τον Κώστα στο αγαπημένο μου κομμάτι, τη γειτονιά του San Blas, εκεί όπου πριν χρόνια έγραφα την πτυχιακή μου για τις Χώρες των Άνδεων, σε κάτι χαμόσπιτα, κάποια εκ των οποίων έχουν γίνει μικροσκοπικά γκουρμέ εστιατόρια κι εναλλακτικά καφέ. Κάτσαμε σε ένα από αυτά κοιτώντας τη θέα της πόλης από ένα μικρό παράθυρο με τα αναμμένα φώτα να πέφτουν στις πλαγιές και να σχηματίζουν το θέαμα από άπειρες μικρές εστίες φωτιάς, που θύμισε την αφήγηση ενός εκ των conquistadores που εξηγούσε τον τρόμο που τους προκαλούσε παραμονή της μάχης η θέα άπειρων εστιών του στρατού των Ίνκας να τρεμοσβήνουν απειλητικά. Η επιστροφή από το San Blas προς το κέντρο του Κούσκο ήταν απλά μαγική, με τα στενάκια με τη φοβερή πλίνθινη τεχνική των Ίνκας να φαντάζουν σαν από παραμύθι, με τις γιαγιάκες να τα κατεβαίνουν με τα μπαστούνια τους, όπως κάνουν εδώ και αιώνες. Μ’ αυτά και μ’ αυτά κοιμηθήκαμε μόνο τέσσερις ώρες το βράδυ, ενώ την προηγούμενη είχαμε κοιμηθεί... μηδέν, λόγω της αλλαγής αεροπλάνων σε βάναυση ώρα στη Λίμα. Θα τα καταφέρναμε αύριο στο τρεκ;

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.