Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Μπορεί να κοιμήθηκα πολύ λίγο, αλλά το ηθικό ήταν ακμαιότατο γιατί μετά την αναζωογονητική ζεστή σοκολάτα έβγαλα το κεφάλι μου από τη σκηνή και είδα έναν πεντακάθαρο ουρανό. Είχα βάσιμες ελπίδες ότι σήμερα ο καιρός θα μας χαμογελούσε. Με τις ελπίδες έμεινα...

Αφού περιμέναμε τον Κυριάκο και αφήσαμε πίσω τον Don Tomas και τους υπολοίπους να μαζεύουν τις σκηνές, να ζαλώνουν τα άλογα και να πλένουν τα πιάτα, ξεκινήσαμε την ανάβαση, για την οποία ο Έβερτ μας είχε πει ότι θα ήταν πολύ δύσκολη μέχρι το πρώτο πέρασμα τουλάχιστον και θα έπαιρνε περίπου μιάμιση ώρα. Με τον ουρανό καθαρό και διάθεση για χαβαλέ παρά το λαχάνιασμα, ξεθεωμένοι αλλά ενθουσιασμένοι, τελικώς το κάναμε σε σαράντα λεπτά όλα κι όλα, οπότε η αξιοπιστία του Έβερτ στον υπολογισμό των χρόνων πήγε περίπατο για άλλη μια φορά, έστω κι αν αυτή ήταν για καλό. Η κούραση ήταν τεράστια και βάρυνα λίγο περισσότερο όταν ο Έβερτ μας είπε πως θα είχαμε άλλα... 23 χιλιόμετρα και τα περισσότερα από αυτά πολύ ανηφορικά μάλιστα.

Ο Παναγιώτης πάντως ήταν αρκετά καλύτερα, οι λίμνες που είδαμε στα 4.250 μέτρα πρόσφεραν ένα εντελώς διαφορετικό θέαμα από εκεινο της προηγούμενης ημέρας, το οποίο κάτσαμε να απολαύσουμε κάνοντας ένα διάλειμμα σε κάτι βράχια, παίρνοντας το κολατσιό μας και προσπαθώντας να πάρουμε μια ανάσα. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι το να πετάξω την προηγούμενη το μπουκάλι μου στον κάδο ενός νεκροταφείου στη μέση του πουθενά (νεκροταφείο για απροετοίμαστους τρέκερς θα ήταν...) μάλλον δεν ήταν και πολύ έξυπνη ιδέα, αφού προφανώς σε τέτοιες ερημιές που δεν υπάρχει ψυχή δεν υπήρχε δυνατότητα αγοράς έστω άδειου μπουκαλιού. Μου έδωσαν τα παιδιά ένα άδειο μικρό μπουκαλάκι, αλλά ντραπηκα να ζητήσω και δεύτερο κι από εδώ και πέρα θα έβγαζα το τρεκ με μισό λίτρου νερού, αν και θα μπορούσα να ξαναγεμίζω στις στάσεις για μεσημεριανό.

Τέλος πάντων συνεχίσαμε απολαμβάνοντας τη φύση αν και όσο ανεβαίναμε σε υψόμετρο το κρύο γινόταν όλο και πιο τσουχτερό και σταδιακά άρχισε να μας καλύπτει μια πυκνή ομίχλη. Είχα ιδρώσει από την υπερπροσπάθεια αλλά το να αλλάξω μπλούζα ήταν αδύνατον, αφού θα πέθαινα από το κρύο, οπότε συνέχισα μούσκεμα, το οποίο τελικά δεν ήταν και τόσο σημαντικό αφού σε λίγα λεπτά θα ξαναγινόμουν μούσκεμα, εκ των άνωθεν αυτή τη φορά. Ξαφνικά άρχισε να ρίχνει μια βροχάρα, την οποία διαδέχθηκε δυνατό χαλάζι και για επιστέγασμα άρχισε να χιονίζει. Έλεος. Ο Παναγιώτης έβριζε με τον τύπο στην Αθήνα που του πούλησε ένα ακριβό υποτίθεται αδιαπέραστο αδιάβροχο που έμοιαζε με το σουρωτήρι του Τσουκαλά και στο τέλος τα έβαλε με τον Έβερτ, ο Κρεκούζας άρχισε να υποφέρει σοβαρά από τη φλεγμονή που έπιανε όλο του το πόδι αλλά παρότι ήταν διαρκής κατάσταση από το Μόναχο δεν είχε πάει να την κοιτάξει ποτέ, εγώ ένιωθα τα ακροδάκτυλά μου να παγώνουν μουσκεμένα μέσα στα λασπωμένα αθλητικά μου και ο Κυριάκος ήταν ο μόνος που κρατούσε ένα σταθερό ρυθμό, στωικά, σα να το απολαμβάνει κιόλας, πραγματική ήρεμη δύναμη.

Επιτέλους σταμάτησε η βροχή και το χαλάζι και το λίγο χιόνι πια φαινόταν ελάχιστα ενοχλητικό. Ο Έβερτ πρότεινε να πάρουμε το μεσημεριανό μας στην πρώτη λίμνη αντί για τη δεύτερη όπως ήταν προσχεδιασμένο, ώστε τουλάχιστον να βάλουμε στεγνές κάλτσες, ή τέλος πάντων στεγνές σακούλες όσοι είχαμε έρθει απροετοίμαστοι (γκουχ γκουχ). Ενώ τρώγαμε το μεσημεριανό μας, μας είπε ότι ειδικά το χαλάζι είναι ιδιαίτερα σπάνιο σε αυτές τις διαδρομές. Εμείς πάλι στη δεύτερη μέρα μας είχαμεδύο στις δύο, οπότε δε μας λες και κωλόφαρδους...

Συνεχίσαμε την ανάβαση με ψιλόβροχο προς τη δεύτερη λίμνη, ξεπερνώντας πια τα 4.600 και ξεκίνησε μια ελαφριά κατάβαση, με κοιλάδες να ανοίγονται μπροστά μας, ΤΙ ΤΟΠΙΑ ΘΕΕ ΜΟΥ... Νόμιζα ότι θα βγει ο Φρόντο, η νεράιδα και το μικρό μου πόνι ταυτόχρονα: καταπράσινα μονοπάτια, φυτά και δέντρα που έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου, προφανώς κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας, ενώ με την ομίχλη επιτέλους να ανεβαίνει ξερπρόβαλλε ένα μονοπάτι με πανέμοφρα zigzag μπροστά μας. Πατούσαμε μέσα σε λάσπες, ατέλειωτες σβουνιές, τα παπούτσια μου είχαν γίνει καφετί μέχρι τον αστράγαλο (ήθελα να πιστεύω από λάσπες...) και γλίστρησα κι έπεσα στο μονοπάτι άπειρες φορές, τη μια μάλιστα χτυπώντας ελαφρά το κεφάλι μου σε μια πέτρα. Οι πιθανότητες να πάθει κάποιος διάστρεμμα ήταν απλά άπειρες, αλλά ήταν το τελευταίο που μας ενδιέφερε... Μια φοβερή κοιλάδα απλώθηκε μπροστά μας, στριμωγμένη ανάμεσα στις πλαγιές ενός φαραγγιού και συνοδευόμενη από ένα γκρίζο ποτάμι όταν ο Έβερτ μας ανακοίνωσε ότι θα κατασκηνώναμε δίπλα στις όχθες, προφανώς για να υπάρχει επάρκεια νερού για βράσιμο, κατάποση (μετά το βράσιμο εννοείται) και για να μπορούν να πλυθούν σκεύη και λοιπά συμπράγκαλα.

Αποδείχθηκε από το ρολόι στου Sport Billy που έχει ο Κρεκούζας ότι το υψόμετρο στο τοπίο διανυκτέρευσης ήταν 3.998 μέτρα, με το οποίο ο Κρεκούζας συγχύστηκε, διότι ήθελε να κοιμηθεί σώνεει και καλά στα 4.000 και σκεφτόταν να πάρει το sleeping bag του και να πάει να κοιμηθεί πάνω σε ένα λοφίσκο. Τελικά βρέθηκε πιο απλή λύση: πέταξα το ρολόι ψηλά, κι όταν αυτό προσγειώθηκε, πριν προλάβει να «καταγράψει» το υψόμετρο του εδάφους, έδειχνε 4.000 μέτρα ακριβώς.

Η παρέα πια είχε αρχίσει να δένει για τα καλά και ο χαβαλές που κάναμε μέχρι να σερβιριστεί το δείπνο, δεν περιγραφόταν. Το πρόβλημά μου πάντως ήταν ότι και το δεύτερο ζευγάρι αθλητικών που είχα είχε γίνει εντελώς μούσκεμα , το πρώτο δε στέγνωσε ποτέ αν και τελικώς οι άγιοι άνθρωποι που έφτιαχναν το πρωινό μας αποφάσισαν να κρεμάσουν τα παπούτσια μου πάνω από την κατσαρόλα όπου ετοίμαζαν τη σούπα μας, με την ελπίδα ότι θα στέγνωναν κάπως, αφού πρώτα τα καθάρισα από τις σβουνιές. Έψαξα να βρω ένα μέρος για να ανταποκριθώ στα καλέσματα της φύσης, αλλά ήταν τόσες πολλές οι σβουνιές από άλογα και άλλα ζωντανά στην κοιλάδα που ήταν δύσκολο. Τουλάχιστον το... προϊόν της ανταπόκρισής μου στα καλέσματα έδενε υπέροχα με το περιβάλλον, δυο κουράδες παραπάνω δεν έκαναν και μεγάλη διαφορά.

Όσο έπεφτε ο ήλιος το κρύο γινόταν όλο και πιο τσουχτερό, το οποίο απλώς ενέτεινε το θαυμασμό μας για τον Don Tomas και την ομάδα του που δούλευαν με τέτοιο κρύο και υπό βροχή για να έχουμε εμείς να φάμε σε λίγο. Το φαγητό του μάγειρα Grimaldo παραήταν καλό, πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να παχύνει μετά από τέτοιο τρεκ, αν κι ευθύνη έχει και ο Κρεκούζας που σε κάθε στάση με παρότρυνε να τρώω μπάρες mars και λοιπά σκατολοϊδια. Δεν ξέρω τι έβαζε ο Grimaldo στο φαγητό και πώς κατάφερνε να μαγειρεύει διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα με τόσες λίγες αποσκευές και συσκευές στη διάθεσή του, αλλά ήταν πεντανόστιμο, έστω κι αν μετά τη δεύτερη μέρα μας προκάλεσε απίστευτα αέρια, τα οποία κράτησαν και για πολλές μέρες μετά το τρεκ, με αποτέλεσμα κάθε φορά που κάποιος απελευθέρωνε καμιά ζουμερή να φωνάζει «viva Grimaldo», το οποίο ακουγόταν ανά πεντάλεπτο.

Το βράδυ, πια με τον ουρανό καθαρό, ζεστές κάλτσες στα πόδια και φορώντας και το φλις αλλά και τη ζακέτα (γάντια δεν είχα φέρει το ζώον και φορούσα κάλτσες στα χέρια, χαχα) βγήκαμε για βόλτα να δούμε το Σταυρό του Νότου και το Milky Way, όμορφο θέαμα και ωραίες στιγμές να καθόμαστε όλοι στο σκοτάδι λέγοντας ιστορίες και γελώντας μακριά από τον πολιτισμό, αλλά λίγο κοντύτερα στο Μάτσου Πίτσου. O Kώστας κι ο Κυριάκος δήλωναν ενθουσιασμένοι για το πώς σήμερα είχαμε βιώσει καιρό τεσσάρων εποχών μέσα σε τρεις ώρες, το οποίο ακουγόταν ωραίο, αλλά θα προτιμούσα να επικεντρωθούμε στην άνοιξη αν γινόταν από εδώ και πέρα. Ήμουν πεπεισμένος πως το πιο δύσκολο κομμάτι του τρεκ είχε περάσει, αλλά και να μην ήταν έτσι, είχε ήδη ξεπεράσει τις προσδοκίες. Αργά πριν κοιμηθοούμε είδαμε τη σκιά του Don Tomas να φωτίζεται στο εσωτερικό μιας σκηνής με το χαρακτηριστικό του καπέλο, ακούραστος έβαρζε το νερό για την επομένη και καθάριζε τα εργαλεία του, φοβερή εικόνα. Εγώ βαριόμουν να πάω μέχρι τη σκηνή να ψάξω για τη φωτογραφική μου μηχανή, ο Κρεκούζας όμως όχι, με αποτέλεσμα μια εξαιρετική φωτογραφία (το γιατί δεν βάζει εδώ τις καλύτερές του φωτογραφίες το αγνοώ, αλλά σας λέω ότι έχει βγάλει πολύ καλύτερες, ενώ περιμένω κι ένα βίντεο από τα χαλάζια και τις βροχές).

Το βράδυ κοιμήθηκα κατάκοπος για να ξυπνήσω μάλιστα τα χαράματα έχοντας διαπιστώσει ότι ο μισός μου υπνόσακος είχε γλιστρήσει και είχε βγει έξω από τη σκηνή, αλλά κοιμήθηκα αμέσως. Την επόμενη μέρα είχε κατάβαση κι επίσκεψη τοπίων πολύ πιο τροπικών.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 23
• 24
• 25
• 26
• 27
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 25 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.