Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, πέρασα από τον καθεδρικό, όπου παρακολούθησα μια λειουργία με εξαιρετική κλασική κιθάρα κι αναρωτήθηκα τι κακό θα έβρισκε και τις ορθόδοξες εκκλησίες αν επέτρεπαν να παίζει κανείς και κανένα ακόρντο. Ρητορική η απορία, η πιο ρεαλιστική ήταν το πώς θα ήταν η αυριανή, τελευταία μέρα στο Κούσκο όπου είχαμε κανονίσει να πάμε σε εκείνο το πολύχρωμο βουνό... δηλαδή όχι σε εκείνο που πάνε όλοι, αλλά «σε κάποια άλλα που θα ήμασατν μόνοι μας, θα ήταν περισσότερα κι ακόμη πιο εντυπωσιακά». Για να πω την αλήθεια μούφα μου φαινόταν η όλη φάση, αλλά επειδή οι Άνδεις ποτέ δε σταματούν να με εκπλήσσουν, είπα να πέσω για ύπνο με έναν πιο αισιόδοξο τόνο, ελπίζοντας πως θα είναι τουλάχιστον συμπαθητικά όμορφα. Μικρό καλάθι κρατούσα, όπως αποδείχθηκε...


Ξυπνήσαμε νωρίς για να πάμε σε αυτή τη μυστηριώδη εκδρομή ονόματι «exploradores», την οποία θυμίζω ότι προτιμήσαμε διότι εκτός όλων των άλλων, δεν είχαμε πια δυνάμεις για οκτάωρο τρεκ στα 5.000 μέτρα, ειδικά τη μέρα κατά την οποία ο Κυριάκος κι ο Παναγιώτης θα πετούσαν για Ελλάδα κι εγώ με τον Κώστα θα παίρναμε λεωφορείο για τη Βολιβία. Το ραντεβού ήταν στην κεντρική πλατεία του Κούσκο, όπου οι υπεύθυνοι άργησαν αρκετά να έρθουν κι όταν εμφανίστηκαν υπήρχε μόνο οδηγός, χωρίς ξεναγό, ο οποίος δε μιλούσε Αγγλικά αλλά αστράφτοντας ένα χρυσό και δυο ασημί δόντια μου είπε «θα μάθω όμως!». Είχα που είχα αμφιβολίες για το κατά πόσο ήταν μούφα η εκδρομή, ήρθε και το χρυσοποίκιλτο χαμόγελο, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

Πρώτη στάση κάναμε σε ένα χωριουδάκι όπου δίπλα σε μια γέφυρα της αποικιακής περιόδου έχουν κάνει το αντίγραφο μιας γέφυρας των Ίνκας, χρησιμοποιώντας τις παλιές τεχνικές κατασκευής, με τα σχοινιά. Πλακίτσα είχε, αλλά μάλλον το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης ήταν το τοπικό σχολείο, τα παιδιά του οποίου πήγαιναν σε κάποια εκδήλωση και περνώντας από τη γέφυρα το έριξαν στο χαβαλέ χοροπηδώντας, μέχρι που ο δάσκαλος/παιδαγωγός έβγαλε τη βέργα και συνεπικουρούμενος από τη ζώνη του (!) τα έκανε τουλούμι στο ξύλο και ήρθαν στα ίσια τους. Καταλήγοντας στην κεντρική πλατεία βρεθήκαμε μπροστά σε μια εκκλησία του 1575 που με γοήτευσε, ήταν έτοιμη να πέσει αλλά τι ομορφιά! Δεν ξέρω πώς έχει καταφέρει να μείνει εκτός τουριστικών ραντάρ, αλλά ήταν πανέμορφη. Ρώτησα το φοβερό οδηγό/ξεναγό/αστραφτοδόντη μας που μου απάντησε «μάλλον εκκλησία είναι», που το βρήκα πολύ διαφωτιστικό γιατί μπορεί να ήταν βενζινάδικο ή κλινική τεχνητής γονιμοποίησης ας πούμε ένα κτίριο του 1575 με σταυρό και ιερό...

Εντός ολίγων λεπτών ξεκίνησε μια διαδήλωση/εκδήλωση στο χωριό, στην οποία συμμετείχαν και όλα τα παιδάκια των τοπικών σχολείων με χειροποίητα πλακάτ, η τοπική αστυνομία και ο δήμαρχος. Το θέμα της διαδήλωσης ήταν η καταπολέμηση της βίας με τη βοήθεια της αστυνομίας και... του δασκάλου που κυνηγούσε τα παιδιά με τη βέργα και τη ζώνη χαχα! Είναι Θεοί οι Περουβιανοί, τους αγαπώ. Είχε πολύ φολκλόρ η όλη υπόθεση, με τις κυριούλες να είναι ντυμένες με τις παραδοσιακές στολές των Άνδεων, να μασουλάνε καθισμένες στα πεζοδρόμια και να μη δίνουν και πολλή σημασία στα όσα έλεγε ο δήμαρχος και ο αστυνομικός διευθυντής που μας χαιρέτησε δια μικροφώνου πάντως.

Κάπου εκεί αφήσαμε την άσφαλτο και το τζιπάκι του χρυσοποίκιλτου ξεκίνησε την ανάβαση. Ατέλειωτες στροφές μας έφερναν αντιμέτωπους με καταπληκτικά βουκολικά τοπία: αλπάκα και λάμα να βόσκουν με background τις χιονισμένες Άνδεις κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, γιαγιάδες με τα καπελάκια και τα ριχτάρια τους να κατεβαίνουν από πλαγιές με καλλιεργήσιμες διαβαθμίσεις, ενω το απίστευτα έντονο κοκκινόχωμα έκανε αντίθεση με το γαλάζιο του ουρανού και το λευκό του χιονιού δημιουργώντας καταπληκτικές εικόνες όσο ανεβαίναμε κάτι ατέρμονα κατσάβραχα η μοναξιά των οποίων διακοπτόταν μόνο από κάτι μποστάνια στη μέση του πουθενά, έτη φωτός μακριά από τον πολιτισμό. Έπαθα πλάκα με τη διαδρομή και σκεφτόμουν πως και να μην είναι και πολύ χρωματιστό εκείνο το βουνό που πάμε, άξιζε τον κόπο η εκδρομή, δε χόρταινα αυτό που έβλεπα από το –βρώμικο- παράθυρο του ταλαιπωρημένου τζιπ, όσο ο Κρεκούζας ανακατευόταν, το χιόνι σιγά-σιγά αντικαθιστούσε τα πράσινα υψίπεδα και τα πολύ ψαγμένα ροκάκια του οηδγού αό τα 80ς προσπαθούσαν να υπερκεράσουν τους ήχους ενός τζιπ που σειόταν ολόκληρο πάνω στις κοτρώνες.

Ε, μετά από κάμποσες ώρες φτάσαμε και στο ποθητό σημείο. Καταπληκτική φύση, αλλά χρωματιστό βουνό δεν έλβεπα πουθενά. «Ορίστε, ήρθε και η τοπική μας ξεναγός!» είπε ο χρυσοποίκιλτος και μας έδειξε μια κοπελίτσα ντυμένη με μια από τις παραδοσιακές φορεσιές των Άνδεων που ξεπετάχτηκε από το πουθενά. Η κοπελίτσα ίσα που μιλούσε Ισπανικά με τα Κέτσουα να είναι προφανώς η μητρική της γλώσσα και ξεκίνησε να ανεβαίνει την πλαγιά μαζί μας, αποκαλύπτοντάς μου ότι μέσα στο κουβερλί της είχε οξυγόνο κι ένα ράδιο, σε περίπτωση ανάγκης ώστε να επικοινωνήσουμε με τον πολιτισμό.

Σαν τον Ολυμπιακό μετά από φάιναλ φορ, η ομάδα ήταν σβηστή από ενέργεια. Ήταν και πολύ μεγάλο το υψόμετρο (ρωτήηστε τον Κρεκούζα και το μαγικό του ρολόι για λεπτομέρειες), αλλά όπως θα διαπίστωνα και τις επόμενες μέρες, μάλλον είχα προγραμματίσει το σώμα μου για τα δύο τρεκ και η συσσωρευμένη κούραση θα κρατούσε λίγες μέρες ακόμη, υπήρχε άλλωστε και συσσωρευμένη έλλειψη ύπνου. Όλα αυτά ξεχάστηκαν πάντως γρήγορα όταν αντικρύσαμε το χρωματιστό βουνό ή αλλέως rainbow mountain, που δεν ήταν το διάσημο, αυτό που πάνε όλοι με το πολύωρο τρεκ, αλλά ένα άλλο, που με άφησε άφωνο. Τι χρώματα!!! Απίστευτο θέαμα, ενώ στις πλαγιές μπορούσες να παρατηρήσεις από κοντά τις αποχρώσεις να δημιουργούνται φαντάζομαι από τα διαφορετικά χημικά στοιχεία. Καλά δεν περίμενα να μου δώσει καμιά επιστημονική επεξήγηση ο ξεναγός μας, που όσο ανεβαίναμε έκανε καμάκι στην κοπέλα με ένα χαμόγελο πονηρό, που υποδήλωνε κάτι ανάμεσα σε βεβαιότητα για την τελική νίκη και οξεία λιγουρίαση. Όσο βγάζαμε φωτογραφίες ανεβοκατεβαίνοντας τις πλαγιές με την τρομερή πανδαισία χρωμάτων, τον είδα να της κλέβει ένα φιλί, αν και όταν της μίλησα αργότερα μου είπε «έχω είκοσι πρόβατα εγώ, με γυρεύουν πολλοί, χαχα. Ξέρεις πόσο κάνει το καθένα; Μέχρι και 150 σόλες!!». Έρωτας στις Άνδεις, τι να πεις... (για την ιστορία, 150 σόλες είναι σαράντα ευρώ, άρα η προίκα της κοπελιάς με τα είκοσι πρόβατα ανέρχεται στα 800 ευρώ).

Τα τοπία ήταν σουρεαλιστικά όμορφα, όπως και οι τούμπες που φάγαμε γιατί γλιστρούσε, η μια ώρα τρεκ στα 4960 μέτρα μας ξεθέωσε, αλλά δικαιωθήκαμε αντικρύζοντας ένα άλλο αλλόκοτο θέαμα: ένα φυσικο τείχος, που προφανώς προκλήθηκε από κάποιο είδος διάβρωσης προφανώς, την οποία επιστημονικά ο Rodolfo περιέγραψε πως «Α αυτό; Έτσι είναι, ναι». Μείναμε να χαζεύουμε το απίστευτο θέαμα και αναρωτήθηκα γιατί δεν είναι καρα-χάιλάιτ της περιοχής το όλο θέαμα, στο κάτω-κάτω το Κούσκο ήταν μισή μέρα δρόμος με το τζιπ, η εκδρομή μας στοίχισε λιγότερο από 30 ευρώ το κεφάλι (απολύτως δικαιολογημένα δεδομένης της απόστασης, της κατανάλωσης καυσίμων αλλά κυρίως της καταπόνησης του οχήματος και των λίγων συμμετεχόντων) και με μερικές απλές φωτογραφίες στην είσοδο οποιοδήποτε πρακτορείου η εκδρομή θα μπορούσε να πωλείται από μόνη της. Τέλος πάντων, δε θα διαμαρτυρηθώ κιόλας που όλη αυτή την ομορφιά την απολαμβάναμε μόνοι μας εμείς και οι άλλοι 3-4 που ήταν μαζί μας, αλλά είναι ένα δείγμα του πόσο αστείρευτες είναι οι Άνδεις σε αξιοθέατα, από τις χαμένες πόλεις μέχρι τα φυσικά τοπία και τα χαμένα χωριά των εκκλησιών του 1575 και τις κοπελίστες με την αστρονομική προίκα των είκοσι προβάτων.

Το μεσημεριανό που περιλαμβανόταν στην εκδρομή ήταν αξιοπρεπέστατο, με φρουτάκια, μπέργκερ, Oreo και το υπεραπαραίτητο νεράκι σε αυτό το υψόμετρο. Νιώσαμε πολύ πλήρεις και οι ώρες της επιστροφής πέρασαν γρήγορα με τα «love hurts» και τον Chris Isaac του Rodolfo που ήταν σίγουρος πως στην επόμενη επίσκεψη θα την έριχνε την τσοπάνισσα. «Μα είναι τόσο όμορφη, ουφ...» μου είπε αναστενάζοντας.

Μας έμεναν λίγες ώρες πριν αποχαιρετίσουμε το Κούσκο και σκοπεύαμε να τιμήσουμε άλλο ένα γκουρμεδάκι του Κούσκο, το Chicha του Gaston Acurio, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο ήταν φουλ, πλέον σε εστιατόρια τέτοιας ποιότητας στο Κούσκο θες κράτηση, αλλά καταλήξαμε στο μπεργκεράδικο του ιδίου για το αποχαιρετιστήριο γεύμα μας με τα παιδιά. Λίγο αργότερα εγώ κι ο Κώστας καταλήξαμε στον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων όπου πήραμε ένα υπερπολυτελές ΚΤΕΛ της Tranzela (Τρανζέλα βαζέλα, βγάλε τη φανέλα, με τρέλα και κορδέλα, πάμε για μπουγέλα κλπ σαπίλες) το οποίο θα μας μετέφερε στο Puno, που θα προσπερνούσαμε αυτή τη φορά, ώστε να πάμε ντουγρού για Βολιβία, όπου θα έμενα για 25 μερόνυχτα, ψάχνοντας τα χνάρια του Τσε, ακόμη πιοάγνωστες χαμένες πόλεις, ορισμένα τρομερά τοπία και ιεραποστολές χαμένες στο χρόνο, μεταξύ άλλων. Αλλά όλα αυτά είναι ένα άλλο, τρίτο κεφάλαιο, στο οποίο θα εισέλθω μετά από μια αποτίμηση του δευτέρου κεφαλαίου περί «Κούσκο και περιχώρων».

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 38
• 39
• 40
• 41
• 42
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 40 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.