Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Παρότι ήμασταν στην ώρα μας, ο κύριος Κρεκούζας ξέχασε τα ακουστικά του κατά την αναχώρηση κι έτσι χάσαμε μισή ωρίτσα επιστρέφοντας για να τα πάρουμε διότι Κρεκούζας μείον γκάτζετ ίσον λε καταστρόφ.

Περάσαμε άλλο ένα εγκαταλελειμένο εργοστάσιο, από θειάφι αυτή τη φορά και σύντομα το τοπίο ξαναέγινε κατακίτρινο από τις ατελείωτες εκτάσεις paja brava. Φτάσαμε στην περιβόητη Laguna Celeste ή Sky Blue που από γαλάζιο είχε όσο έχω εγώ από χορεύτρια, επειδή το έντονο γαλάζιο εμφανίζεται αργότερα το απόγευμα κι εμείς φτάσαμε πρωί. Ωστόσο είχε μια φοβερή γαλήνη και επιτέλους τα flamingos πετούσαν, καταπληκτικό θέαμα και χωρίς να πετάξει δυναμιτάκι ο Κρεκούζας. Δυστυχώς παρότι το προσπάθησα να «πετύχω» ένα σμήνος την ώρα που πετούσε, είχα το ίδιο ποσοστό επιτυχίας με τον Γιάννη Ιωαννίδη σε φάιναλ φορ. Η δε λίμνη γαλάζια δεν ήταν, αλλά είχε ένα απολύτως σουρεάλ χρώμα, κάτι ανάμεσα σε σταχτί, ασφαλτί και κρεμμυδί, που δημιουργούσε την αίσθηση ότι το νερό ήταν στέρεο, θα το δείτε μετά στις φωτό, το αφήνω το θέμα γιατί θα γίνω Μυραράκη.

Η μουσική του Felix κάπως βελτιώθηκε, καθώς άφησε τα λατίνικα καψουροτράγουδα κι έπιασε εϊτίλες τύπου Modern Talking. Ο Κώστας ήταν πλέον καλύτερα ακόμη και χωρίς χάπια και πονούσε μόνο ο λαιμός του, ή έτσι έλεγε τουλάχιστον. Η στάση για μεσημεριανό έγινε... στον ίσκιο ενός βράχου, όπου θυμάμαι μόνο ότι είδαμε στιγμιαία δυο τεράστιους κούνελους κι ότι το φαγητό δεν ήταν αρκετό. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι είχα πάρει καμιά δεκαριά κιλά από την αρχή του ταξιδιού, πραγματικό κατόρθωμα για τόσο περπάτημα, τρεκ και τα λοιπά, την ώρα που ο Κρεκούζας ήταν εμφανώς αδυνατισμένος, αλλά θα διορθωνόταν το θέμα στο Περού, όταν θα έπεφτα στα χέρια (και τις ποδάρες, κοιλιακάρες, πισινάρες κλπ) μιας επίδοξης Ολυμπιονίκους και θα προπονούμουν μαζί της (δηλαδή αυτή θα προπονούταν κι εγώ θα αγκομαχούσα, αλλά θα έχανα... 7 κιλά σε μια εβδομάδα, εντός κι εκτός γηπέδου). Το θετικό ήταν ότι τα πέλματά μου ήταν μια χαρά, οπότε είπα να μην ανησυχήσω, μια ζωή την έχουμε κι αν δε σαβουρώσουμε, τι θα κατάλαβουμε, τι θα καζαντήσουμε.

Προς το παρόν, περισσότερο από την κοιλούμπα μου, με ανησυχούσε ότι ο Felix χάθηκε, ομολογώντας μάλιστα ότι αυτή η περίεργη διαδρομή που διαλέξαμε κι εξαιτίας της οποίας αντί για τέσσερις μέρες η εκδρομή μας θα διαρκούσε πέντε, είχε να την κάνει δέκα χρόνια. Εννοείται πως τα άχρηστα GPS δε λειτουργούσαν στην ερημιά (ακόμη δεν ξέρω σε τι χρησιμεύουν... αν δουλεύουν μόνο όπου έτσι κι αλλιώς έχει ανθρώπους για να ρωτήσεις, τι να τα κάνω; ) και μας πέταξε ότι καλό είναι να μην κάνει άλλο λάθος γιατί μάλλον δε φτάνουν τα καύσιμα για να πάρουμε κι άλλη λάθος κατεύθυνση. Είχαμε ώρες να δούμε ψυχή, τελικά εμφανίστηκε μια ταμπέλα και προχωρήσαμε, κατευθυνόμενοι προς τη Ciudad de Roma.

Φτάνοντας δεν κατάλαβα τη σχέση είχε με τη Ρώμη αυτό που αντίκρυζα: ήταν ένα πέτρινο σπιτάκι σε μια απόκρημνη πλαγιά. Πλησιάζοντας με τα πόδια όμως διαπιστώσαμε ότι επρόκειτο για το viewpoint προς ένα θέαμα ολίγον αλλόκοτο: ένα σύνολο από γκρίζους βράχους που ορθώνεται και δίνει την αίσθηση αρχαίας πόλης, με τείχη που αντιστέκονται στο χρόνο. Δεν ξέρω ποιος σκέφτηκε το όνομα, αλλά είναι πολύ πετυχημένο. Ήταν τόσο περίεργο το τοπίο που μέχρι και η Lydia ήρθε για να το δει (δεν άφηνε και πολύ το τζιπ). Ξαφνικά εμφανίστηκαν κυριολεκτικά από το πουθενά δυο Ελβετοί με ποδήλατα σε ένα από τα πιο αμονωμένα σημεία της χώρας. Respect για τα παιδιά και το ταξίδι τους, μόνο αυτό.

Η κοινότητα Guadalupe ήταν μόλις μισή ώρα από εκεί (@James κάποιο googlemaps πρέπει να την περιλαμβάνει) και φτάνοντας ψάχναμε για κατάλυμα για να καταλήξουμε σε ένα συμπαθές φτωχόσπιτο, που υποτίθεται πως είχε ζεστό νερό (πριτς) αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είχε πετσέτες, οπότε έμεινα πάλι άπλυτος κι άρχισα να ανυπομονώ για να φτάσουμε στην Tupiza. Στο μεταξύ, κάναμε και τη βολτίτσα μας στη μικροσκοπική Guadalupe, όπου πάλι εντυπωσιάστηκα από το ολοκαίνουριο σχολείο, την παιδική χαρά και φυσικά το γήπεδο ποδοσφαίρου και μπάσκετ που έφτιαξε η κυβέρνηση Μοράλες στο πουθενά, στα πλαίσια του προγράμματος «O Έβο τηρεί τις υποσχέσεις του». Μετά βεβαιότητας σας λέω ότι πουθενά στην Κούβα (απείρως πιο ανεπτυγμένη αθλητικά από τη Βολιβία, τουλάχιστον σε επίπεδο επιδόσεων) δεν υπάρχουν τέτοιες εγκαταστάσεις σαν αυτές που έχει η Guadalupe με τις λίγες δεκάδες κατοίκων.

Παίξαμε λίγο με τα παιδάκια και στην επιστροφή γνωρίσαμε τρία παιδάκια με ένα βαρύ καρότσι γεμάτο ρούχα τα οποία πήγαιναν να πλύνουν στο ποτάμι, παίξαμε με ένα φιλικότατο baby lama (φιλικότατο = δεν μας έφτυσε) και θαυμάσαμε σε μια πλατία βγαλμένη από μεξικάνικο γουέστερν μια ανακοίνωση του δημάρχου που τελείωνε με τις λέξεις “Patria o Muerte”, που με έκανε να σκεφτώ πόση επιρροή είχε ο Φιντέλ ακόμη και στις πιο απόμακρες περιοχές της ηπείρου. Λίγες μέρες αργότερα, θα ήταν Βολιβιανοί σε ένα απίθανο χωριό που θα μου γνωστοποιούσαν ότι ο πρόεδρος στα 90 του έφυγε από τη ζωή. Η κεντρική (δηλαδή μοναδική) πλατεία διέθετε ένα δωμάτιο με δημόσιο τηλέφωνο και άπειρα συνθήματα υπέρ του Έβο στους τοίχους.

Πείνασα πάλι το γομάρι και καταβρόχθισα το σουφλέ... τόνου (!), ενώ μάλλον επειδή ήταν το τελευταίο μας βράδυ, το μενού διέθετε και κρασάκι. Ένα παιδάκι, μάλλον της οικογένειας που μας φιλοξενούσε, ήρθε κι έκατσε στο τραπέζι μας, κοιτώντας το φαγητό σα να είναι η τελευταία Coca Cola στην έρημο, οπότε του το δώσαμε κι έμεινα μόλις στα +10 κιλά, αντί για τα +11 όπου όδευα. Το βράδυ ο Κρεκούζας επέμενε ότι ο αμερικάνικος κινηματογράφος δεν είναι τόσο βλακώδης όσο επιμένω (πρέπει να σας πω πως δεν είμαι καθόλου αντιαμερικανός, αλλά με τις ταινίες τους δεν την παλεύω, πιο προβλέψιμος πεθαίνεις) και μου έβαλε να δω το Ex Machina. Καλή η προσπάθεια, αλλά ας πάνε μια βόλτα μέχρι την Αβάνα και τη σχολή κινηματογράφου να δουν πώς γυρίζονται οι καλές ταινίες, τόσα λεφτά έχουν, κρίμα να παράγουν τέτοιες μετριότητες, κρίμα το μπόι σου καλέ. Δεν πολυκοιμήθηκα πάντως, είχα δύσπνοια κι εφιάλτες. Δεν πειράζει, την επόμενη στον πολιτισμό θα έπαιρνα το αίμα μου πίσω.

Το πρωινό ήταν και πάλι κακό, ενώ ο Felix για κάποιο λόγο οδηγούσε πολύ αργά. Μόλις κατάλαβα ότι το έκανε επειδή φοβόταν ότι αν φτάσουμε πριν την ώρα μας στον τελικό προορισμό θα διαμαρτυρόμασταν επειδή η εκδρομή κράτησε λιγότερο, του είπα ότι δεν τραβάμε τέτοια ζόρια, οπότε συνέχισε κανονικά. Περάσαμε από το Palacio Quemado, το Καμμένο Παλάτι δηλαδή, που πάλι ήταν ένα πετυχημένο όνομα, αλλά υποβάθμιση σε σχέση με το θέαμα της Πόλης της Ρώμης, από το San Pablo Lipez με λιγότερους κατοίκους από όσους δικαιολογούν τη γηπεδάρα του, από ένα φυσικό τοπίο που θύμιζε λίγο Star Wars και είχε ενδιαφέρον και καταλήξαμε στο Sillar. Το Sillar υποτίθεται πως είναι το βασικό αξιοθέατο γύρω από την Tupiza, ένα φαράγγι με κάκτους όπου κάποτε τριγύριζαν οι Cassidy και Sundance, που για τους Αμερικανούς είναι μάλλον διάσημοι ληστές τραπεζών ή κάτι τέτοιο, αλλά για μας ήταν ολίγον αδιάφορο το τοπίο μετά από τόσες όμορφες εικόνες. Γενικώς, αν κάποιος με ρωτούσε αν άξιζε τον κόπο να πάρουμε την πιο ασυνήθιστη πενθήμερη διαδρομή από την τριήμερη ή τετραήμερη θα έλεγα ναι, αν σου περισσεύουν μέρες, διότι κάποια τοπία παραπάνω βλέπεις, δεν συμπίπτεις με άλλα τζιπ στα highlights κι ό,τι βλέπεις καλό είναι. Αλλά για όσους έχουν στενό προϋπολογισμό και λίγες μέρες, δε θα το σύστηνα, ωραία έξτρα τοπία είδαμε, αλλά δεν πάθαμε και την πλάκα μας. Χάρηκα πάντως που τα είδα όλα.

Η είσοδος στην Tupiza αρχικά ήταν απογοητευτική λόγω σκόνης, αλλά εισερχόμενοι διαπιστώσαμε ότι βρισκόμασταν πια σε πόλη, με πολιτισμό, καρπούζια, ΑΤΜ, μια διαδήλωση κατά της διαφθοράς του δημάρχου από φοβερές ινδιάνες, 5 τουριστικά πρακτορεία και άπειρες πιτσαρίες. Φάγαμε σε μια ονόματι Μιλάνο, δεν ενθουσιάστηκα παρά την πείνα μου (να θυμηθώ να βγάλω πόντους για το φαγητό από τη Βολιβία στο εξελάκι μου), μου φάνηκε και υπερτιμημένη και κατευθυνθήκαμε στο πρακτορείο La Torre για να πληρώσουμε. Εξαιρετικά ευγενείς οι άνθρωποι, μας επέτρεψαν να πληρώσουμε σε πολύ καλή ισοτιμία, τα δε δωμάτια που μας έδωσαν στο ξενοδοχείο της ιδιοκτησίας τους ήταν γελοιωδώς φτηνά, ενώ τα βρώμικα ρούχα που τους δώσαμε τα είχαν έτοιμα σε 6 ώρες, μας πήγαν δωρεάν μέχρι το σταθό λεωφορείων και μας έβγαλαν και εισιτήρια για το Potosi, τον επόμενο σταιμό μας, χωρίς καμία προμήθεια. Εξαιρετικοί και ευγενείς, μπράβο τους.

Το μόνο κακό ήταν το την επομένη το λεωφορείο θα αναχωρούσε λίγο αργότερα από ό,τι θα θέλαμε και οι ώρες που θα χάναμε ήταν πολύτιμες: είχαν περάσει ήδη 32 μέρες από την έναρξη του ταξιδιού και είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την αναχώρηση και του Κώστα και της Άνγιας. Ήπιαμε ένα μπανανοχυμό με τον Κώστα ο οποίος με πήγε αίμα. Ή μήπως ήταν η πίτσα; Ας βγάλω έναν πόντο από τη γαστρονομία της Βολιβίας...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 55
• 56
• 57
• 58
• 59
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 57 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.