Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Σκέφτηκα να πάω στο Cerro de Pasco σήμερα. Η περιγραφή στον οδηγό μου δεν ήταν καθόλου κολακευτική: κάνει ψοφόκρυο, στα 4.333 μέτρα ίσως προκαλέσει προβλήματα το υψόμετρο, το κλίμα είναι όσο χειρότερο γίνεται, η πόλη είναι άσχημη και βασικά πρόκειται για μια πόλη μεταλλορύχων. Ναι αλλά πρώτον δεν την είχα επισκεφθεί ποτέ και δεύτερον το λατομείο βρίσκεται ακριβώς μέσα στην πόλη με μια τεράστια τρύπα να φαντάζει άβυσσος ακριβώς μπροστά από τα σπίτια, το οποίο ακουγόταν ενδιαφέρον. Ε, έπρεπε να πάω, έστω για μια επίσκεψη.

Φτάνοντας με το combi (αυτά τα βανάκια που στη Βολιβία λέγονταν trufi) αναρωτήθηκα πώς θα ρωτήσω για το πώς πάει κανείς στο κενό. «Πώς πάνε για την τρύπα; Από δω πάω για την άβυσσο; Το ανοιχτό ορυχείο είναι από εκεί;». Τελικά αποδείχθηκε ότι η λέξη που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι είναι «el hueco», δηλαδή «η τρύπα», απλά και περιγραφικά. Για να πάω στην τρύπα λοιπόν έπρεπε να πάρω κι ένα τοπικό λεωφορειάκι για να διαπιστώσω πως «η τρύπα» πλέον καλύπτεται περιμετρικά από ένα πλαστικό κάλυμμα που δε επιτρέπει την οπτική επαφή, αλλά τελικά βρήκα ένα άνοιγμα. Γουάου! Πολύ εντυπωσιακό το θέαμα, απίστευτη ΤΡΥΠΑ μπροστά από μια πόλη ολόκληρη, σα να έπεσε μετεωρίτης στην κεντρική πλατεία. Η δε πόλη είχε κίνηση και ζωή αλλά και μπόλικη ξεραϊλα (ένα δέντρο ρε παιδιά!) και το κρύο και η γκριζίλα ήταν ολίγον καταθλιπτικά. Ωστόσο η στάση νομίζω άξιζε τον κόπο.

Συνέχισα το οδοιπορικό μου με ένα πολύ άνετο shared taxi για την Τarma, όπου είχα έναν και μόνο σκοπό: να φάω στου Daylo, που διάβαζα ότι ήταν μια όαση στις μάλλον μέτριες εναλλακτικές και δεν με απογοήτευσε η κρεατόσούπα τομάτας, η γκουρμέ πέστροφα με κίνοα και το εξαιρετικό γλυκό. Στην Tarma είδα και μια αφίσα για συναυλία το επόμενο Σάββατο με το Ricardo Arjona και τον Eros Ramazzoti! Συγγνώμη, αυτοί θα έρχονταν για συναυλία στην Tarma των 45.000 κατοίκων και στα 3.000 υψόμετρο; Είμαστε σοβαροί; Κοιτώντας την αφίσα προσεκτικότερα πρόσεξα πως έγραφε «Φωνή: Luis Arriaga», ο οποίος είναι παγκοσμίως άγνωστος βέβαια και προφανώς θα μιμούταν αυτούς τους δύο. Τι παπάτζα, να κάνεις αφίσα «συναυλία της Adelle στο Αγρίνιο» και με μικρά γράμματα από κάτω να γράφεις «Φωνή: Έφη Θώδη». Τι λέω, ούτε η Θώδη δεν έρχεται στην Tarma, αλλά αν έρθει κι αυτή στου Daylo θα φάει, σας το υπογραφω, είναι γκουρμέ το Εφάκι.

Έπρεπε να περιμένω λίγο για να βρεθεί ο τελευταίος επιβάτης για το shared taxi για το Huancayo, η διαδρομή για το οποίο έγινε υπό τη συνοδεία μιας μίζερης βροχής, αλλά εν τέλει έφτασα κι έμεινα στο διαμέρισμα/παλάτι ενός αινιγματικού Γάλλου ονόματι Νικολά, ο οποίος είχε εγκατασταθεί σε αυτή τη μάλλον αδιάφορη μεγαλούπολη των Άνδεων αφού παντρεύτηκε με την όχι ακριβώς φωτομοντέλα περουβιανή κοπέλα του. Τέλος πάντων, το διαμέρισμα ήταν μια μικρή πολυτέλεια για τα 20€ που δαπάνησα, με κρεβατάρα, τηλεορασάρα με ΝΒΑ και ιντερνετάρα για να στοιχηματίσω. Δεν κουνήθηκα απ’ τη διαμερισματάρα.

Πρώτη Δεκεμβρίου σήμερα, δηλαδή μένει μόλις μια εβδομάδα για την Ανταρκτική. Καλό μας μήνα! Ο στόχος για σήμερα ήταν να πάω στην Ocopa για να επισκεφθώ ένα ιδιαίτερο φρανσισκάνικο μοναστήρι, αλλά πρώτα έκανα μια βόλτα στο Huancayo για το οποίο δεν έχω να πω και πολλά: άσχημη πόλη αλλά με ευγενείς κατοίκους, εντελώς ασυνήθιστους στον τουρισμό (μπήκα σ’ ένα φοούρνο και με κοιτούσαν λες και είχα κεραίες στο κεφάλι μου και τέσσερα μάτια), ενώ και η άσχημη κεντρική πλατεία γινόταν ακόμη ασχημότερη με ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο χειρότερο κι απ’ το αίσχος έμπνευσης Αβραμόπουλου κάποτε στην Αθήνα.

Χρειάστηκε ν’ αλλάξω τρία combis για να φτάσω στο ξεχασμένο χωριουδάκι Ocopa και να διαπιστώσω ότι διαθέτει wifi στην κεντρική του πλατεία κι ότι γινόταν μια διαδήλωση με θέμα το AIDS από Ινδιάνες. Το μοναστήρι της Santa Rosa de Ocopa είναι επισκέψιμο με guided tour, το οποίο ξεκινάει από μια καταπληκτική βιβλιοθήκη της οποίας το παλαιότερο βιβλίο είναι του 1514 και όπου είδα μια απίθανη γερμανική Βίβλο που ζύγιζε 30 κιλά. Δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν στη βιβλιοθήκη, επιτρεπόταν όμως στο υπόλοιπο μοναστήρι, το αστέρι του οποίου ήταν χωρίς αμφιβολία η τραπεζαρία, με κάτι απίθανες πολύχρωμες ζωγραφιές που απεικόνιζαν τους ιεραπόστολους και τα όσα τράβηξαν από τους Ινδιάνους (τα ήθελε ο πισινός τους, δε θυμάμαι να τους προσκάλεσαν οι Ινδιάνοι...). Η απεικόνιση της ντόπιας χλωρίδας και πανίδας, οι αποκεφαλισμοί, τα έντονα χρώματα και το ναϊφ στιλ θύμιζαν καρτούν, πραγματικά μοναδικό στιλ. Ένας πίνακας πιο κλασικής υφής παρακάτω έδειχνε φρανσισκανούς ιεραπόστολους που τους σταύρωσαν στην... Ιαπωνία. Ε δεν κρατήθηκα και τη ρώτησα την ξεναγό: «Συγγνώμη, αφού όπου πήγαιναν έτρωγαν το ξύλο της αρκούδας, γιατί επέμεναν αυτοί οι ιεραπόστολοι να εκχριστιανίζουν τον κόσμο;» για να εισπράξω την απάντηση ότι το έκαναν για να σώσουν τον κόσμο. «Μα αφού ο κόσμος δεν ήθελε να σωθεί, με το ζόρι δηλαδή;», επέμεινα. Κούνησε το κεφάλι της και συνέχισε.... Το μοναστήρι διαθέτει παρακαλώ κι ένα μουσείο με ταριχευμένα ζώα από τον Αμαζόνιο, μια εξαιρετική έκθεση με φωτογραφίες από διάφορες φυλές της Αμαζονίας, ενώ το παλιότερο κομμάτι του οικήματος είναι ηλικίας 291 ετών. Αν μη τι άλλο, άξιζε τον κόπο.

Στην πλατεία έφαγα ένα γιαουρτάκι με lucuma που πληροφορήθηκα πως παρασκευάζεται χάρη στις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέρασα κι από το σταθμό του τραίνου για να αγοράσω τα αυριανά μου εισιτήρια για το τραίνο για την Huancavelica κι επέστρεψα στο Huancayo, όπου συναντήθηκα με την Άνγια για να ξαναβρεθούμε, να φάμε ένα ωραιότατο κοτόπουλο με πατατάρες στο Olimpico για 2,5€ και να τα πούμε για τα ταξίδια μας. Χάρηκα πολύ που την είδα, δεν ξέρω πότε θα ξανασυμβεί.

Το επόμενο πρωί από τις 6 ήμουν στο σιδηροδρομικό σταθμό για το πεντάωρο ταξίδι ως την Huancavelica, που θεωρείται και πανέμορφη διαδρομή. Το τραίνο είναι γεμάτο ινδιάνους, η δε «πρώτη» θέση που είχα κλείσει κόστισε κάτι λιγότερο από 3€ για ταξίδι πέντε ωρών, το οποίο αποδείχθηκε ανετότατο κι η διαδρομή ήταν όντως συμπαθητική, αλλά λίγο επαναληπτική αφού κινείται κατά μήκος του ίδιου ποταμού στην ίδια χαράδρα με την ίδια όμορφη αλλά σταθερή θέα. Οι πωλήτριες πάντως προσέθεταν χρώμα, σε όλο το τραίνο είχε τρεις τουρίστες όλους κι όλους, το αχνιστό κοτόπουλο που σέρβιραν ήταν εξαιρετικό ενώ είχα την ευκαιρία να διαβάσω και δυο περουβιάνικες εφημερίδες.

Δυστυχώς τα νέα δεν ήταν και πολύ καλά. Η μια είδηση είναι πως το Περού είναι χώρα με τις τρίτες χειρότερες επιδόσεις στη στοματικής υγιεινή στην ήπειρο, αλλά εκείνη που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η εξής: στο Huayacan κυκλοφορούσαν φήμες πως μια σπείρα απαγωγών παιδιών δραστηριοποιούταν στην περιοχή αφαιρώντας τα όργανά τους και πετώντας τα άψυχα κορμιά τους σε σκουπιδότοπους, αφήνοντας μερικά χαρτονομίσματα στο στόμα τους (!) κι ένα σημείωμα που έλεγε «σ’ ευχαριστώ για τα όργανά σου». Η φήμη ήταν ψευδής, κλασική περίπτωση hoax που γιαγαντώθηκε μέσω των σόσιαλ μύδια, με αποτέλεσμα ένα οργισμένο πλήθος γονιών που πίστεψε πως τα παιδιά τους βρίσκονται σε κίνδυνο να αναζητά τη συγκεκριμένη ανύπαρκτη σπείρα και κατέληξαν πως τα μέλη της ήταν κάποιες δυστυχείς κυρίες που πραγματοποιούσαν μια έρευνα αγοράς από σπίτι σε σπίτι και τις λιντσάρισαν. Ο απολογισμός ήταν μια νεκρή, 17 τραυματίες, 20 συλλήψεις και μερικά καμένα αυτοκίνητα, όταν προσπάθησαν να λιντσάρουν μια ακόμη εργαζόμενη σε εταιρεία δημοσκοπήσεων, που προσπάθησε να γλιτώσει καταφεύγοντας στο αστυνομικό τμήμα. Κλασική περίπτωση περουβιάνικης αυτοδικίας κατά αθώων, που τόσο συχνά λαμβάνει χώρα κατά βάση σε ορεινές κοινότητες των Άνδεων...

Τέλος πάντων, έφτασα στη Huancavelica που αποδείχθηκε μια ομορφούτσικη αποικιακή πόλη με κάποιες όμορφες εκκλησίες και χαμηλά κτίρια, αν και δεν ήταν όλα αποικιακού ρυθμού. Μάλλον περίμενα κάτι εντυπωσιακότερο με βάση τις περιγραφές του οδηγού μου κι οι περισσότερες εκκλησίες ήταν κλειστές, αλλά ικανοποιήθηκα με το μουσείο του τοπικού πολιτιστικού κέντρου που άνοιξαν για την αφεντιά μου και το οποίο αποτελούταν από μόλις ένα δωμάτιο, είχε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες μούμιες παιδιών μεταξύ άλλων. Χάζεψα λίγο στα internet cafe της πόλης και κατά τις 6μμ πήρα ένα ακόμη shared taxi για το Ayacucho, αυτόν τον κρυφό πόθο πολλών ετών που μου στερούσαν οι απαγωγές του Φωτεινού Μονοπατιού.

Η ομίχλη στη διαδρομή ήταν τρομερή και οι στροφές ατέλειωτες, αλλά έφτασα κάπου γύρω στα μεσάνυχτα και βρήκα και δωμάτιο σε ένα οικογενειακότατο hostal δυο μόλις τετράγωνα πίσω από τον καθεδρικό. Τρομερά ευγενείς δεν ήταν, αλλά η τρίκλινη δωματιάρα με ζεστό νερό και σούπερ ίντερνετ τους γλίτωσε από το να με θαυμάσουν να κοιμάμαι τσίτσιδος στη ρεσεψιόν τους. Είχε και επανάληψη διπλό ματς ΝΒΑ, απόλαυση. Κι αύριο θα έβλεπα, επιτέλους, το Ayacucho.

Έκανα ένα μικρό πρόγραμμα για τις τρεις μέρες που αποφάσισα να διαθέσω στο Ayacucho και τα περίχωρα. Θα αφιέρωνα λοιπόν τη σημερινή μέρα στην πόλη, την επόμενη στο Vilcashuaman (καλά το μάντεψατε, εκδρομή με κυρίως πιάτο αρχαία των Ίνκας πάλι) και την επόμενη στον αρχαιολογικό χώρο Wari και το χωριουδάκι Quinoa, ενώ υπολόγιζα να πάρω το νυκτερινό λεωφορείο για το μακρύ ταξίδι για τη Λίμα.

Η όμορφη κεντρική πλατεία του Ayacucho, φυσικά και είχε παρέλαση, άλλωστε κεντρική πλατεία χωρίς διαδήλωση, χορευτικό, παρέλαση ή κάποιο happening τέλος πάντων δεν υφίσταται στη χώρα. Αυτή τη φορά είχαμε παιδάκια αθλητικών σχολείων με τις φόρμες τους. Ο καθεδρικός όντως ήταν εντυπωσιακός και η πόλη όμορφη, αν και όχι τόσο που να δικαιολογεί το χαρακτηρισμό mesmerising του Lonely Planet. To ινδιάνικο στοιχείο πάντως επικρατεί στο ντόπιο πληθυσμό και μια καταπληκτική γιαγιάκα μου σέρβιρε υπαιθρίως το καλύτερο cuy (ινδικό χοιρίδιο) που έχω φάει ποτέ (και ναι, έχω φάει πολλά). Τι μπαχαρικά είχε βάλει πάνω; Και τι crunchy κρούστα, σκέτη κόλαση με 2,5€. Ε μετά δαπάνησα άλλα 3,5€ για ένα milk shake με γεύση black forest και μπορώ να πω ότι και επισήμως η δίαιτά μου πήγε στον αγύριστο, αλλά δεν πειράζει, θα με έστρωνε σε λίγες μέρες μια... ολυμπιακή ύπαρξη.

Η βόλτα μου στην πόλη ήταν χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα και πορεία και η αλήθεια είναι ότι η πόλη συνεχώς κέρδιζε πόντους. Βρήκα κι ένα πρακτορείο που πουλούσε εκδρομές για το Vilcashuaman με 17€ (προφανώς μόνο σε ντόπιους τουρίστες, άγνωστο πράγμα οι αλλοδαποί εδώ), ενώ αγόρασα και το εισιτήριο του βραδινού λεωφορείου για τη Λίμα με 27€, επιλέγοντας την πολυτελή εταιρεία ExcluCiva που υπόσχεται θέσεις-κρεβάτια 180 μοιρών. Σε ένα mini market μια κυρία καθάριζε... πέστροφες (!), χάζεψα κάτι αριστερές εφημερίδες που έβαλλαν στα πρωτοσέλιδά τους κατά του ιμπεριαλισμού (άλλωστε στο Ayacucho είμαστε, προπύργιο του μαοϊστικούς Φωτεινού Μονοπατιού) και θαύμασα μια καταπληκτική τριλογία πινάκων σε ένα πεθαμένο μαγαζί. Η πόλη έχει πολλούς πεζόδρομους, μπόλικη ζωή, αρκετή κίνηση κι όταν ξαναπέρασα από την κεντρική πλατεία είχε νέο χάπενινγκ, αυτή τη φορά την περιφορά κάποιου αγίου, μεγάλη η χάρη του.

Πήρα ένα ταξί για να φτάσω όλο ενθουσιασμό στο Museo de la Memoria, ένα μουσείο με θέμα το Φωτεινό Μονοπάτι και τις επιπτώσεις του σε αυτό το κομμάτι των Άνδεων, το οποίο και ταλαιπώρησε για σειρά ετών. Δυστυχώς ήταν κλειστό διότι επισκεύαζαν το πάτωμα, κλάφτηκα λίγο κι ένας ευγενέστατος κύριος βλέποντας την απογοήτευσή μου με ενθάρρυνε να περάσω τη Δευτέρα μετά τις 3.30, μπας κι έχουν τελειώσει τις εργασίες. Ήμουν πολύ απογοητευμένος, ήταν αυτό που ήθελα να δω περισσότερο στο Ayacucho, πέρα από το να περπατήσω τα στενά της πόλης και να προσπαθήσω να καταλάβω πώς αυτό το κίνημα της παράνοιας βρήκε έδαφος σε αυτό το ξεχασμένο κομμάτι του πλανήτη. Τέλος πάντων, είπα να πεταχτώ μέχρι το πανεπιστήμιο και να ρίξω μια ματιά στο τοπικό αρχαιολογικό μουσείο όπου ήμουν ολομόναχος και το ευχαριστήθηκα: παρότι μικρό είχε πολύ όμορφα εκθέματα από τα οποία ξεχώριζαν κεραμεικά και υφάσματα των Άνδεων από προκολομβιανούς πολιτισμούς σε πολύ καλή κατάσταση.

Κοντά στο ξενοδοχείο μου βρήκα ένα γκουρμεδάκι... καταπληκτικό φαγητό σε τιμή σοκοφρέτας, αγαπάμε Περού. Κι ενώ δοκίμαζα ένα εξαιρετικό γλυκό (αφού την καταπάτησα τη δίαιτα, ας το ευχαριστηθούμε τουλάχιστον) ξεκίνησε μια απίστευτα δυνατή βροχή που σταμάτησε μόνο το επόμενο πρωί. Δεν πειράζει, είχε πάλι ΝΒΑ στη δωματιάρα μου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 74
• 75
• 76
• 77
• 78
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 76 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.