Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Ημέρα αποβίβασης από το πλοίο η σημερινή, με τη θλιβερή διαδικασία του αποχαιρετισμού όλων αυτών των ανθρώπων που μάλλον δε θα ξαναδώ ποτέ: της κυρίας από το Τέξας που σε ένα γεύμα με ρώτησε αν απέδρασα από την Κούβα για να πάθει ένα μίνι εγκεφαλικό όταν έμαθε ότιη Κούβα δεν απαγορεύει την έξοδο από τη χώρα στους πολίτες της, τον καθηγητή-ράπερ, το Σκοτ και την κοπέλα του, την τρελόγρια Νάτι, το Γιοχάνες, την Άντρεα, τον Σκοτ, τους καγιάκερς, την Κινεζούλα που έκατσε να μάθει με υπομονή σε ένα βράδυ να μετράει στα ελληνικά από το 1 μέχρι το 1000.

Είχε σκατόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα, που λέει και το κομμάτι. Αέρας, βροχή και κρύο, ιδανική μέρα για ίντερνετ. Ε μετά από τόσες μέρες χωρίς να ξέρω τι έχει γίνει στην Κούβα, την Ελλάδα, τον πλανήτη, την Ευρωλίγκα (το σημαντικότερο!), είπα να αποβλακωθώ στο ίντερνετ. Πέρασα και μια βόλτα από το ξενοδοχείο, το internet café και το κατάστημα όπου είχα αφήσει σημείωμα μπας και βρεθεί το κινητό μου, αλλά τζίφος. Πάντως και στα τρία μέρη με θυμόντουσαν, ασχολήθηκαν οι άνθρωποι (ειδικά στο ξενοδοχείο) και γενικώς από την αντιμετώπιση των Αργεντίνων όχι απλά δεν έχω παράπονο, αλλά έχω να πω τα καλύτερα. Ορίστε, για να μη λέει η φίλη μου η @alma ότι είμαι προκατειλημμένος με τους ανθρώπους (ε, καλά με τους πορτένιος είμαι, αλλά αυτούς τους κράζει όλη η Αργεντινή, η ήπειρος κι ο γαλαξίας μαζί).

Κατάφερα κι έφαγα κάτι φτηνό και ναι, περί κατορθώματος πρόκειται διότι στην Ουσουάι είναι γενικώς ακριβά τα πράγματα. Λογικό από μια άποψη αφού και μακριά από τους χώρους παραγωγής είναι (άρα τα πάντα είναι “εισαγόμενα” και με μεγάλο κόστος μεταφοράς) και τουριστικό μέρος είναι με τουρισμό υψηλής δαπάνης μάλιστα (η γνωστή εξίσωση “σκι + κρουαζιέρες = μας τον έπιασαν”). Τα ίδια μπισκοτάκια για παράδειγμα που έτρωγα μανιωδώς στη Βολιβία, εδώ κόστιζαν τρεισήμισι φορές περισσότερα. Το ίδιο ίσχυε για τα ξενοδοχεία, ακόμη και το τοπικό χόστελ ακριβό ήταν και πλέον η διανυκτέρευση δεν περιλαμβανόταν στο πακέτο της κρουαζιέρας, οπότε κατέφυγα στο airbnb, που ήταν κάπως φτηνότερα.

Έφτασα λοιπόν στο σπίτι όπου θα με φιλοξενούσαν, άνοιξε την πόρτα η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια και μου έδειξε πού θα κοιμόμουν και τα σχετικά... και μετά μου σύστησε την κόρη της. ΑΜΑΝ, τι παίδαρος είναι αυτός!! Μανούλααααααααα, που έλεγε κι ο Σταυρίδης... Μου ζήτησε να ανοίξει το λάπτοπ μου για να μου βάλει τον κωδικό το ίντερνετ... “βάλε μου ό,τι θες”, απάντησα υπνωτισμένος. “Για δείτε αν δουλεύει”, χαμογέλασε η οπτασία με τα ατέλειωτα πόδια προφυλαγμένα σε ένα γαλάζιο κολάν, το ίσιο μελαχρινό μαλλί, τα γαλάζια μάτια και το περπάτημα νεράιδας. Ε, έβαλα κι εγώ την αρχική μου σελίδα, όπου εμφανίστηκαν τα μέιλ μου. Από τα 20 που ήταν στην οθόνη, τα 14 ήταν από τη V !!!! Όλη εκείνη η αναζήτηση με τις αθλητικές επιδόσεις που είχαμε κάνει ονλάιν με το Γιοχάνες είχαν αποδώσει, η V είχε λάβει το μήνυμά μου και πλέον είχε το μέιλ μου. Στο πρώτο μήνυμα μάλιστα είχε και μια φωτογραφιάρα με το αθλητικό αριστούργημα που ονομάζεται “κορμί της V” να γεμίζει αρμονικά την οθόνη. “Α, η κοπέλα σας είναι ε; Χορεύτρια Κουβανή είναι; Α, κολομβιανή αθλήτρια, εμ με τέτοιο κορμί τι άλλο θα ήταν; Ε, θα ανησύχησε η κοπέλα, τόσες μέρες στην Ανταρκτική χωρίς επικοινωνία, θα φοβήθηκε μην ερωτευτήκατε καμία επιβάτη στο πλοίο... Είστε και γοητευτικός... δίκαια ανησύχησε η κοπέλα”. Ωραία το κοπλιμάν να ούμε, αλλά πρώτον η μόνη γυναίκα που κοιμήθηκε στοιχειωδώς κοντά μου στην Ανταρκτική ήταν η 80χρονη Νάτι, δεύτερον το μόνο κορμί που είδα ήταν το ολόγυμνο του Τσαρλς πρωί, μεσημέρι και βράδυ και τρίτον... το χάσαμε το κορμί πατριώτη (της Αργεντίνας, η V ακόμη καλά πήγαινε), τι ήθελα κι εγώ να ανοίξω τα μέιλ μου, δεν άνοιγα καλύτερα το σάιτ της Καθημερινής να διαβάσω σε ποιο χωριό θα πήγαινε ο Τσίπρας να πει χριστουγεννιάτικες αρλούμπες; Καλά να πάθω.

Η νεράιδα απομακρύνθηκε βάζοντας το παλτό της και τα γάντια της ναζιάρικα, γιατί θα πήγαινε στο δημαρχείο, όπου εργαζόταν. “Καλά, στις 11 το πρωί πηγαίνετε στη δουλειά σας;”, ρώτησα αναιδώς αλλά εύλογα. “Ε, στην Ουσουάια είναι αλλιώς τα ωράρια, κάνει πολύ κρύο το πρωί και πηγαίνουμε λίγο αργότερα, ενώ επιστρέφουμε λίγο νωρίτερα, επειδή επίσης κάνει κρύο το απόγευμα”, χαμογέλασε τυλίγοντας ένα κασκόλ γύρω από τον τραγανό λαιμό της. Μάλιστα, αν κάνει κρύο και το μεσημέρι βλέπω να το κλείνουν το κατάστημα, μην κουράζονται κι άδικα οι Ουσουαϊανοί και πάθουν κανένα κρύωμα, κρίμα είναι. Με χαιρέτισε ευγενικά κι έφυγε η μανούουουουουλα.

Τέλος πάντων, έριξα μια γρήγορη ματιά στα μέιλ, απάντησε αμέσως στη V που επέμενε ότι μετά τη Χιλή θα βρισκόμασταν στη Λίμα (γιούχου ! Αν και μου ανέτρεψε το σχεδιασμό για το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού, χαλάλι της) και βάλθηκα να δω Ευρωλίγκα. Τι απόλαυση, 4 ωρίτσες μπάσκετ με ζεστή σοκολάτα, ενώ έξω φύσαγε, έβρεχε κι έριξε και κάτι αστραπές που με ανησύχησαν προς στιγμή (μην τυχόν και πέσει το ίντερνετ και χάσω κανένα αποτέλεσμα, όχι τίποτε άλλο).

Ε, έφτασε το απόγευμα και έπρεπε να κάνω και καμιά δουλειά. Δηλαδή να φάω (κοιλιόδουλος έγινα σε εκείνη την κρουαζιέρα) και να βρω καμιά εκδρομή για την επομένη, που θα την περνούσα στην Ουσουάια και πάλι. Πανάκριβα ήταν όλα τα τουρ, τελικά επέλεξα ένα ημερήσιο στο εθνικό πάρκο της Γης του Πυρός που κόστιζε 55€, χώρια τα έξτρα 42€ που ζητούσαν για να κάνεις 7χλμ με ένα τουριστικό τραίνο (αυτό δεν το αγόρασα). Γενικώς, οι λίγες εικόνες που είχα από τη Γη του Πυρός παρέπεμπαν σε ένα άκρως αδιάφορο τοπίο και φοβήθηκα ότι η όλη εμπειρία θα ήταν ένα απέραντο tourist trap με καμιά θείτσα ξεναγό να μας δείχνει το νοτιότερο σουβλατζίδικο του κόσμου, το νοτιότερο σουβενιράδικο, τις νοτιότερες τουαλέτες και να ζητάει και το νοτιότερο φιλοδώρημα, στην οποία περίπτωση θα της έδειχνα το νοτιότερο μέλος του σώματός μου, αυτό που είδε και ο βολιβιανός ρεσεψιονίστ της Σάντα Κρους. Αλλά την πήρα την εκδρομή, πρώτον διότι στη ζωή μετανιώνουμε μόνο για όσα δεν κάνουμε, δεύτερον διότι και για την κρουαζιέρα στην Ανταρκτική τα ίδια έλεγα κι αποδείχθηκε καταπληκτική και τρίτον διότι οι υπόλοιπες εκδρομές ήταν για να δει κανείς φάλαινες και πιγκουίνους, με κίνδυνο να πεθάνω από υπερβολική δόση πανίδας. Γη του Πυρός λοιπόν την επομένη, να δούμε τι θα δούμε.

Ξύπνησα φρέσκος. ‘Ηρθαν να με πάρουν στην ώρα τους για το τουρ, με τον ουρανό να είναι καταγάλανος, μετά την κακοκαιρία της προηγούμενης βραδιάς. Η νεαρή ξεναγός ήταν από το Buenos Aires και ζούσε εδώ και 3 χρόνια στην Ουσουάια, που τους φαινόταν ένα μέρος “πιο ανθρώπινο και μακριά από τους πορτένιος, που ντρέπομαι που το λέω, γιατί κι εγώ πορτένια είμαι, αλλά είναι ανυπόφοροι”. Τη συμπάθησα!

Το γκρουπ αποτελείτο από δυο πολύ όμορφα νέα παιδιά από τη Βραζιλία (χαλαρά θα έπαιζε το ζευγαράκι σε καμιά διαφήμιση Timotei) και κάποιοι άλλοι που δεν πρέπει να ήταν τόσο εκθαμβωτικοί γιατί δε θυμάμαι κανέναν τους. Η ξεναγός έκανε πολύ καλή δουλειά δεδομένων των λίγων πραγμάτων που προσφέρει η περιοχή από πλευράς ενδιαφέροντος (ειδικά ιστορικού), δίνοντας συνεχώς πληροφορίες, πρακτικές και με μεταδοτικότητα, όπως πρέπει.

Μάθαμε λοιπόν πως η γραμμή του τραίνου της Ουσουάια πράγματι φτιάχτηκε από κρατούμενους (άλλωστε η πόλη ως ανοιχτή φυλακή ξεκίνησε), αλλά πλέον ακολουθεί διαφορετική διαδρομή από την τρέχουσα. Βασικά υπήρχαν τρεις γραμμές τραίνου: μία η μόνιμη και δυο κινητές, που χρησιμοποιούνταν ώστε να μεταφέρονται οι κρατούμενοι για να μεταβαίνουν στα σημεία όπου θα έκοβαν τα δέντρα για την απαραίτητη υλοτομική δραστηριότητα. Η δε σημερινή διαδρομή που ακολουθεί το τραίνο είναι... άσχετη, ο ορισμός της τουριστικής παγίδας. Φτάσαμε πάντως στο σταθμό του τραίνου που ήταν γεμάτος από τουρίστες, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Νάτι,η τρελογιαγιά από το κάμπινγκ που με αναγνώρισε, ήρθε να με αγκαλιάσει και με παρουσίασε στις φίλες της. “Αυτός είναι ο Κουβανός που με βοήθησε να κάνω κάμπινγκ, το παλικάρι που σας έλεγα ότι μου έσωσε τη ζωή!”, είπε όλο χαρά, αν και μάλλον υπερβολικά.

Το ζευγαράκι των Βραζιλιάνων κι εγώ ήμασταν οι μόνοι που δεν πήραμε το τραίνο και πήγαμε για hiking με την ξεναγό. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη, ενώ ο μουντζούρης πήγαινε τόσο αργά που εμείς φτάσαμε πιο γρήγορα! Κάπου στο σημείο απόβασης του τραίνου είχε κι ένα χάρτη που απεικόνιζε την Ανταρκτική, τη South Georgia και φυσικά τα Φώκλαντ ως αργεντίνικες κτήσεις, οπότε απόρησα γατί δεν προσέθεσαν και τη Νέα Ζηλανδία, κι αυτή κοντά είναι στο κάτω-κάτω. Η ξεναγός μας είπε ότι είναι λίγο σουρεάλ οι διεκδικήσεις των Αργεντίνων, ότι περισσότερο σχετίζονται με τη γεωγραφική εγγύτητα κι ότι η ίδια ψιλοντρέπεται για το χάρτη που είδαμε, οπότε τη συμπάθησα ακόμη περισσότερο.

Για το τραίνο να σας πω πως όπως το είδα από μακριά με τον ατμό είχε μια άλφα γραφικότητα, αλλά μάλλον καλύτερα είναι να το βλέπεις απέξω κι από μακριά, παρά να το επιβαίνεις, αφού ήταν ασφυκτικά γεμάτο και προφανώς οι επιβαίνοντες δεν έβλεπαν το ίδιο το τραίνο να περνάει μέσα από το τοπίο, αφού βρίσκονταν πάνω του.

Αποβιβάστηκε το υπόλοιπο γκρουπ, ενωθήκαμε όλοι και κατευθυνθήκαμε στο εθνικό πάρκο της Γης του Πυρός, μόνο ένα μικρό μέρος του οποίου είναι επισκέψιμο. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το πάρκο είναι υπό επίθεση λόγω ενός είδος κάστορα το οποίο εισήγαγαν κάποιοι έξυπνοι Αργεντίνοι, θεωρώντας ότι αφού κάνει κρύο στον Καναδά και το ίδιο ισχύει κι εδώ, θα φέρουμε κάστορες, θα προσαρμοστούν και θα έχουμε έσοδα από τις γούνες τους. Μόνο που οι κάστορες στον Καναδά έχουν φυσικούς εχθρούς, στη Γη του Πυρός όμως όχι, με αποτέλεσμα να έχουν φάει τα μισά δέντρα, να είναι τεραστίων διαστάσεων (έφτασαν τα σαράντα κιλά) και να έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Η επόμενη έξυπνη απόφαση ήταν να φέρουν μεγάλες αλεπούδες, οι οποίες όμως κόλλησαν ασθένειες και αφανίστηκαν, οπότε έχουν καταλήξει οι rangers να κάνουν τους κυνηγούς για να σκοτώσουν τους κάστορες και να περιορίσουν τον αριθμό τους. Το καλύτερο; Η γούνα του νέου αυτού είδους κάστορα είναι άχρηστη, δεν κάνει για επεξαργασία...

Περπατώντας βλέπει κανείς κάποια όμορφα φυτά, τη φύση να προσφέρει ποικιλία χρωμάτων και μπόλικα κουνέλια, τα οποία επίσης πολλαπλασιάζονται αφού οι αυτόχθονες αλεπούδες κόλλησαν ασθένειες από τις εισαγόμενες κι είναι είδος υπό εξαφάνιση. Κάθε λίγο και λιγάκι υπάρχουν συμπαθητικά viewpoints, μια ήυσχη λίμνη με παγκάκια και... αυτάααα. Αδικαιολόγητο το κόστος της εκδρομής, συν τα 13€ είσοδο, συν άλλα 42€ για όποιον πάρει το τραίνο, μιλάμε για ένα χαριτωμένο σύνολο 110€ για 3 ωρίτσες, μόνο και μόνο για να έχει να λέει πως πήγε στο νοτιότερο σημείο, στο τέλος του κόσμου, είδε το νοτιότερο γήπεδο γκολφ και αφόδευσε στη νοτιότερη χέστρα. Στις τουριστικές παγίδες να σημειωθεί και το νοτιότερο ταχυδρομείο τους κόσμου, όπου όποιος επιθυμεί σφραγίζει το διαβατήριό του για 2$, ενώ ένας υποτίθεται γραφικός ντόπιος προσπαθεί να αναγωνριστεί η καλύβα του ως “η πρεσβεία της στροογγυλής νήσου” ή κάτι τέτοιο.

Παρότι όντως έχει λίγα πράγματα να δει κανείς, η ξεναγός έκανε φιλότιμες προσπάθειες να κάνει την εκδρομή πιο αξιόλογη, δίνοντας πολλές πληροφορίες για τους Ινδιάνους της περιοχής, έχοντας φέρει δικές της φωτογραφίες και μιλώντας για τη χλωρίδα και πανίδα, ακόμη κι όταν η τελευταία δεν ήταν ορατή, πραγματικά καλή προσπάθεια από την κοπέλα. Μου σύστησε κι ένα τοπικό εστιατόριο που είναι κατηγοριοποιημένο ως μουσείο, όπου έφαγα ικανοποιητικά, αλλά πάλι ακριβά.

Πήγα σπίτι να δω τι έγινε στην Ευρωλίγκα, αφού στο δρόμο συνάντησα πολλούς επιβάτες από την κρουαζιέρα... καθώς και από την επόμενη, οι οποίοι μας ζητούσαν πληροφορίες. Ξαναλέω πως η δική μας, στα μέσα Δεκεμβρίου ήταν η πρώτη κρουαζιέρα της χρονιάς που δεν απευθυνόταν αποκλειστικά σε Κινέζους και θα έμεναν άλλες τρεις. Όλες οι υπόλοιπες ήταν αποκλειστικά για κινέζικη πελατεία και η τάση αυτή θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 96
• 97
• 98
• 99
• 100
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 98 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.