Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Α, μπορεί να του τα έψαλα του κυρίου Κώστα για το κόστος του Wyndham, αλλά όλα κι όλα, το πρωινό ήταν εξαιρετικό: φοβεροί χυμοί, dulce de leche, μέχρι και Milo είχε, ένα σοκολατούχο ρόφημα που θυμίζει την παλιά Οβομαλτίνη για όσους είστε τόσο γεροντάρες όσο κι εγώ, μεγαλώσατε με Καμπαμαρού, βλέπατε 3-2-1 για την Άννα Μαρία Λογοθέτη και αγαπούσατε να μισείτε το Γιάννη Ιωαννίδη στα νιάτα σας τρώγοντας Lila Pause και παίζοντας ηλεκτρονικά στο Βάρσο...

Θα πηγαίναμε στο Celendin, που θα αποτελούσε τον ενδιάμεσο σταθμό για τη Leimebamba, μια μάλλον άγνωστη κωμόπολη 30.000 ψυχών στα υψίπεδα των 2.625 μέτρων που θα αποτελούσε το εφαλτήριο για τα πρώτα μας "χαμένα" αρχαία. Για το Celendin μάλιστα θέλαμε να φύγουμε νωρίς, αφού επειδή ήταν Κυριακή είχαμε διαβάσει πως θα μπορούσαμε να παραστούμε στην εβδομαδιαία του αγορά. Το ταξί για το σημείο αναχώρησης των colectivos για το Celendin μας χρέωσε μόλις 1,5€ (αγαπάμε βόρειο Περού και για τιμές του) κι όταν φτάσαμε εκεί γρήγορα βρέθηκε μια καλή κυριούλα για συνεπιβάτης ώστε να γεμίσουμε το colectivo (κάτι σαν shared taxi) και να φύγουμε. Το κακό είναι ότι η συμπαθέστατη κυριούλα μας είπε ότι "η αγορά καπέλων, που είναι το σημαντικότερο κομμάτι της αγοράς είναι στις 5-6 το πρωί, άρα τη χάσατε". 5 με 6 το πρωί; Τι διάολο, στις 3.30 τα χαράματα ξυπνάνε για να αγοράσουν καπέλα οι Περουβιανοί; Μας είπε βέβαια ότι θα μπορούσαμε να δούμε την αγορά ζώων, που κρατούσε όλη τη μέρα και αναθαρρήσαμε.

Η διαδρομή για το Celendin ήταν γεμάτη στροφές. Διορθώνω: είχε ΜΟΝΟ στροφές, δε νομίζω να υπήρξε κάπου ευθεία για περισσότερο από τριακόσια μέτρα. Το πρώτο θύμα αυτών των στροφών ήταν ο δυστυχής Κώστας. Και δεν του έφτανε που έκανε εμετό, είχε κι εμένα να τον φωτγραφίζω, καταγράφοντας την (όχι και τόσο ωμή) πραγματικότητα του ταξιδιού. Είμαι ένας αναίσθητος, ομολογώ.

Στην είσοδο της πόλης έβλεπε κανείς ντόπιους να οδεύουν για την εβδομαδιαία αγορά με τρίκυκλα (ή στην καρότσα αυτών), γιαγιάδες να μεταφέρουν πολλαπλάσιους του όγκου τους μπόγους, μανάδες με παιδιά στην πλάτη, κτηνοτρόφους με τα πρόβατά τους και πάμπολλες κυρίες και κυρίους να φοράνε κάτι τρομερά καπέλα με τα οποία αργότερα θα αποκτούσαμε πιο στενή σχέση. Το Celendin ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι το φανταζόμουν, ενώ τιτανοτεράστιο ήταν κι ένα πελώριο καπέλο που σκέπαζε την κεντρική πλατεία "φωνάζοντας" ότι το Celendin είναι η πιο κουλ καπελαδούπολη της Νοτίου Αμερικής.

Η πρώτη μας δουλειά, πριν πάμε στην αγορά, ήταν να βρούμε τρόπο μετάβασης στη Leimebamba, τον πραγματικό μας στόχο για την ημέρα, όπου θα ψάχναμε την επομένη τρόπο να επισκεφθούμε κάτι χαμένα αρχαία, τα πρώτα από τα πολλά που θα περιλάμβανε αυτό το ταξίδι. Δυστυχώς το επόμενο λεωφορείο θα έφευγε στις 5 το απόγευμα, το οποίο σήμαινε ότι θα μέναμε επτά ολόκληρες ώρες στο Celendin (είπαμε, καλή η αγορά, αλλά όχι και επτά ώρες!) και ότι θα φτάναμε στη Leimebamba μετά τα μεσάνυχτα. Η εναλλακτική ήταν να προφανώς να πάρουμε ταξί κι εν τέλει η αρχική τιμή των περίπου 110€ μειώθηκε στα 70€ χάρη στις καταπληκτικές διαπραγματευτικές τιμές του γράφοντα. Ο μη γράφων ωστόσο συνέβαλε ακόμη περισσότερο, χρησιμοποιώντας τα εξαιρετικά social skills του και γνωρίζοντας (γοητεύοντας να το πω; αποπλανώντας; ) μια συμπαθέστατη Γερμανιδούλα ονόματι Άνγια, που θα πρωταγωνιστήσει όχι απλά στο Περού, αλλά καισ τη Βολιβία. Με την Άνγια λοιπόν μαζί μας τα 70€ του ταξί μεταφράζονταν σε 23€/άτομο, τα οποία ακόμη κι εγώ ο μπατζετοκράτορας ενέκρινα ως αποδεκτό κόστος. Καταφέραμε να ξεφορτωθούμε και τους σάκους μας, αφού η γιαγιάκα του καταλύματος της Άνγια δέχτηκε να μας τους φυλάξει, παρά το μάλλον κακόγουστο αστειάκι μου ("μην ανησυχείτε, μόνο βόμβες έχουμε μέσα"), που την έκανε να παγώσει για λίγα δευτερόλεπτα: γενικά τα αστειάκια περί τρομοκρατίας δεν έχουν και πολλή πλάκα στο ορεινό Περού, που έχει πληρώσει με πολύ αίμα και πόνο την παρουσία του Φωτεινού Μονοπατιού και όχι μόνο.

Ωραία λοιπόν, σάκους δεν έχουμε, τρόπο μεταφοράς για αργότερα έχουμε, ώρα για την αγορά. Δεν έχω να σας πω και πολλά: η αγορά τα έσπαγε! Ο πρώτος λόγος ήταν τα απίστευτα πανομοιότυπα καπέλα που φορούσαν όλοι, για τα οποία μάθαμε ότι κοστίζουν ακατέβατα 280€ και απαιτούν ένα μάνα δουλειά. Ο ταύρος που πωλούταν λίγο παρακάτω κόστιζε τα μισά! Με τους πάντες να είναι ινδιάνικης καταγωγής, τις τρομερές παρουσίες των γιαγιάδων, τη γωνιά της μπύρας που θύμιζε κάτι από περουβιάνικο Octoberfest κι έναν απίθανο περουβιανό Κουταλιανό/παλαιστή/σόουμαν/Σουγκλάκο που μετά τα σπαγγάτα του και κάτι κόλπα με έναν πύθωνα άρχισε να πουλάει θαυματουργές λοσιόν και φάρμακα και ξεπούλησε. Παρακάτω ένας άλλος κομπογιανίτης βγαλμένος από το Λούκυ Λουκ πουλούσε ένα μαγικό ελιξήριο με ουσίες από επτά φυτά που γιάτρευε τα πάντα από την οστεοπόρωση μέχρι την πλατυποδία και το οποίο κόστιζε 17€, αλλά επειδή είναι σε προσφορά μόλις 8€, όμως αν πάρετε 2 θα σας τα αφήσω 5€ έκαστο και εν τέλει άντε πάρτε το για 4€ και αγόρασαν... όλοι. Γενικά το μορφωτικό επίπεδο στο Περού είναι χαμηλό, ειλικρινά τους λυπήθηκα τους ευκολόπιστους που έδωσαν ένα μάλλον σεβαστό ποσό για κάτι που έμοιαζε με χυμό βατόμουρου στο πιο αηδιαστικό, αλλά τους αγαπώ. Θυμήθηκα πριν δεκαπέντε χρόνια όταν σε ένα άλλο ορεινό χαμένο χωριό ένας άλλος κομπογιανίτης πωλούσε μια βρωμερή λοσιόν από κόπρανα αγελάδας ως φάρμακο κατά της αλωπεκίασης, λες και υπάρχει κανένας καραφλός στο Περού...

Βολτάραμε στην αγορά, γνωρίσαμε τους γλυκύτατους ντόπιους, ποζάραμε με τις καπελαδούρες, μας κέρασαν chicha και φάγαμε tamales με την Άνγια να πεθαίνει στο γελιό μαζί με μια απίθανη κυριούλα με ασημένια δόντια με... αστεράκια. Τι όμορφα στο αντιτουριστικό Περού και η νεαποκτηθείσα Άνγια της παρέας έδενε πολύ ωραία, εξαιρετική κοπέλα και ταξιδιώτισσα.

Πέραν της αγοράς, η κωμόπολη είχε την πλάκα της, με τους ντόπιους να τρώνε cuy (ινδικά χοιρίδια) με καυτερή σάλτσα (μάταια προσπάθησα να πείσω τον Κώστα να το δοκιμάσει, φευ), οι άνθρωποι ήταν γλυκύτατοι, το street food πολύ ενδιαφέρον, έδωσα και κατάλαβε σε κάτι μικροσκοπικά βραστά αυγουλάκια πουλιών που κόστιζαν... 0,30€ η πεντάδα, τα υπαίθρια μαγαζιά ήταν πολύ ενδιαφέροντα, ενώ και η κλειστή αγορά (πάλι χωρίς τουρίστες, αυθεντίλα το Celendin) προσέφερε άπειρες φωτπγραφικές ευκαιρίες, με τις πωλήτριες με τα καπέλα τους να κάθονται πάνω στις φούστες τους κατάχαμα όπως κάνουν εδώ και αιώνες, 30 άτομα να χαζεύουν το Μόγλη σε μια κινέζικη οθόνη, τους πιτσιρικάδες να ασχολούνται με το κυνήγι πόκεμον και κάτι σουρεάλ ινδιάνες με κοτσίδες μέχρι το πάτωμα να πίνουν milk shake σε παρακμιακό μεταμοντέρνο κατάστημα.

Κατά την επιστροφή για να πάρουμε τους σάκους μας είδαμε μια διαδήλωση και φυσικά πέρασα να ρωτήσω περί τίνος επρόκειτο. Πληροφορήθηκα λοιπόν ότι αρκετοί αγανακτισμένοι μάζευαν υπογραφές για να εξωθήσουν σε παραίτηση τον κατά την άποψή τους διεφθαρμένο δήμαρχο. Αθάνατο Περού, γι αυτό σε αγαπώ, γιατί περνάνε οι δεκαετίες, μένεις αναλλοίωτο και με κάνεις να νιώθω Χαϊλάντερ. Όταν πήραμε τους σάκους μας από την τρομερή γιαγιάκα πρόσεξα και μια σειρά από αφίσες για ταυρομαχίες, που το καλοκαίρι αποτελούν το βασκό λόγο ύπαρξης του Celendin, το σημείωσα στην ταξιδιωτική μου μνήμη κι αποχωρήσαμε.

Ο οδηγός μας ήταν εξαιρετικός αλλά την παράσταση την έκλεψε η διαδρομή που ήταν απλά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ. δρόμος για Leimebamba περνούσε κυριολεκτικά πάνω από τα σύννεφα, προσφέροντας θέα από δάση, καλλιέργειες και μας κατέβασε από τα 3800μ στα 1100 υψόμετρο για να μας ξανανεβάσει στα 3.500μ. Ατέλειωτες οι στροφές και σε ορισμένα σημεία ήταν αδύνατον να χωρέσουν δυο αμάξια, αλλά αυτό ήταν δουλειά του οδηγού. Η δική μας δουλειά ήταν να αναφωνούμε "Ω ΡΕ ΤΙ ΔΙΑΔΡΟΜΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ", μια από τις καλύτερες που έχω κάνει στη ζωή μου, θυμίζοντας κάτι από Ελβετία, την Colonia Tovar στη Βενεζουέλα και τα Shires στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μαγεία πραγματική.

Εισερχόμενοι στη Leimebamba περάσαμε μπροστά από το τοπικό μουσείο, το οποίο όμως έκλεινε σε πέντε λεπτά, οπότε αποφασίσαμε να το αφήσουμε για άλλη μέρα. Όλο το χωριό φαινόταν να βρίσκεται στο γήπεδο ποδοσφαίρου βλέποντας τα παιδιά να παίζουν και τις γιαγιάδες να πλέκουν, η δε πλινθόκτιστη αρχιτεκτονική του ήταν φανταστική, ειδικά η πέτρινη πλατεία με την καταπληκτική εκκλησία. ΑΥΤΟ είναι το χωριό που ψάχναμε, σκέτο όνειρο. Όνειρο πρέπει να έβλεπε κι ένας μεθύστακας που κοιμόταν στο παγκάκι, ο οποίος όταν περάσαμε μια ώρα αργότερα... είχε πέσει κάτω και κοιμόταν κάτω από αυτό. Βρήκαμε ένα μικρό αλλά βολικό δωμάτιο για κάτι παραπάνω από 10€ και ξεχυθήκαμε να δούμε το χωριό: κάναμε βόλτα κατά μήκος του ποταμού (όποιο χωριό σεβεται τον εαυτό του πρέπει να διαθέτει και ποτάμι), πιάσαμε κουβέντα με τους ντόπιους, οι γηραιότεροι εκ των οποίων μιλούσαν Ισπανικά με πολύ βαριά προφορά Κέτσουα (όπως αποκαλείται λανθασμένα η γλώσσα των Ίνκας), ανεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά για να δούμε την πανοραμική θέα και τελικά εντοπίσαμε τον Clemente που μας ανέφεραν, ο οποίος θα μπορούσε να μας πάει για trek την επομένη. Η βασική μας προτεραιότητα ήταν να πάμε στην Congona, έναν μάλλον ανεξερεύνητο αρχαιολογικό χώρο για τον οποίο δε γνωρίζουμε και πολλά. Ο Clemente, ένας 54χρονος με λουκ geek και στάση αρχοντόβλαχου, δέχθηκε να μας πάει την επομένη και ζήτησε... 18€ και για τους τρεις για να επισκεφθούμε εκτός από τη μυστηριώδη Congona και άλλους δυο αρχαιολογικούς χώρους, σε ένα τρεκ που θα έπαιρνε αρκετές ώρες.

Πεινούσαμε σα λύκοι και καταλήξαμε σε ένα σουρεαλιστικό εστιατόριο πάνω στην πλατεία (μη φανταστεί κανείς ότι διέθετε και πολλά το χωριό) όπου μια νοστιμότατη σούπα και μια ικανότατη πέστροφα κόστιζαν 2€, το μενού ήταν γραμμένο σε σημειωματάριο για τα ψώνια, είχαν wifi αλλά αγνοούσαν τον κωδικό, η τουαλέτα βρισκόταν σε μια εσωτερική αυλή χωρίς φως ανάμεσα στα ζωντανά που περίμεναν να σφαχτούν και να μαγειρευτούν, όταν ζητήσαμε αναψυκτικό το κοριτσάκι πήγε στο σούπερ μάρκετ για να την αγοράσει κι όταν ζήτησα πορτοκαλάδα πήγε και αγόρασε πορτοκάλια... για να τα στίψει. Ωραία φάγαμε, γελάσαμε αρκετά, σταμάτησε κι η βροχή και ήμασταν ακριβώς στην κατάλληλη ώρα για τη λειτουργία της πανέμορφης πέτρινης εκκλησίας. Δυστυχώς ο παππάς έψαλλε πάλι κάτι καθολικά ψυχαναγκαστικά μηνύματα, στα οποία το ποίμνιο απαντούσε με ένα υπνωτικό "por mi culpa" (εξαιτίας μου!), εκνευρίστηκα με τη μανία της καθολικής εκκλησίας να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν τύψεις επειδή γεννήθηκαν ή επειδή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν μια γκόμενα έδωσε ένα μήλο σε έναν ξεβράκωτο. Fύγαμε. Εν τέλει βρήκαμε και ίντερνετ... στο σαλόνι ενός κυρίου σε αναπηρική καρέκλα, πραγματικά καλτ. Πολύ γεμάτη μέρα, κοιμήθηκα ευτυχισμένος και με αγωνία για την επομένη. Τα πρώτα από τα πολλά "χαμένα" αρχαία μας περιμένουν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.