Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.621
- Likes
- 50.269
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός
- Προσδοκίες
- Βόρειο Περού
- Photos Βόρειο Περού
- Βόρειο Περού II
- Photos Βόρειο Περού II
- Βόρειο Περού III
- Photos Βόρειο Περού III
- Βόρειο Περού IV
- Photos Βόρειο Περού IV
- Cuelap
- Photos Cuelap
- Βόρειο Περού V
- Photos Βόρειο Περού V
- Βόρειο Περού VI
- Photos Β.Περου by Krekouzas
- Αξιολόγηση 1ου μέρους – Βόρειο Περού
- Τreks σε χαμένες πόλεις, Κούσκο κ περίχωρα
- Photos Cuzco
- Trek Περού
- Photos Trek Περού
- Trek Περού II
- Photos Trek Περού II
- Τρέκ Περού ΙΙΙ
- Photos Τρέκ Περού ΙΙΙ
- Τρέκ Περού ΙV
- Photos Τρέκ Περού ΙV
- Τρέκ Περού V
- Photos Τρέκ Περού V
- Μάτσου Πίτσου
- Photos Μάτσου Πίτσου
- Cuzco II
- Photos Cuzco II
- Choquequirao Τρεκ
- Choquequirao Τρεκ ΙΙ
- Photos Choquequirao Τρεκ ΙΙ
- Choquequirao Τρεκ ΙIΙ
- Photos Choquequirao Τρεκ ΙIΙ
- Rainbow Mountain
- Photos Rainbow Mountain
- Αξιολόγηση 2ου μέρους
- Top 5 by krekouzas
- The White Rock
- Βολιβία - Λίμνη Τιτικάκα
- Photos Βολιβία - Λίμνη Τιτικάκα
- Διαδρομή προς Iskanwaya
- Photos Διαδρομή προς Iskanwaya
- Iskanwaya
- Photos Iskanwaya
- Salar De Uyuni
- Photos Salar De Uyuni
- Laguna Colorada
- Photos Laguna Colorada
- Εθνικό Πάρκο Avaroa
- Photos Εθνικό Πάρκο Avaroa
- Διαδρομή Προς Tupiza
- Photos Διαδρομή προς Tupiza
- Potosi-Sucre
- Photos Potosi-Sucre
- Santa Cruz
- Photos Santa Cruz
- Top 5 Bolivia by Krekouzas
- Samaipata - Vallegrande
- Photos Samaipata - Vallegrande
- Βολιβιανά ΑΤΜs
- Misiones
- Photos Misiones
- Santa Cruz la Vieja
- Photos Santa Cruz la Vieja
- Torata
- Photos Torata
- Αξιολόγηση Βολιβία
- Κεντρικές Άνδεις
- Photos Κεντρικές Άνδεις
- Kεντρικές Άνδεις ΙΙ
- Photos Kεντρικές Άνδεις ΙΙ
- Vilcashuaman
- Photos Vilcashuaman
- Quinua-Lima
- Photos Quinua-Lima
- Αξιολόγηση 4ου μέρους
- Ushuaia
- Κρουαζιέρα Ανταρκτική
- Κρουαζιέρα Ανταρκτική ΙΙ
- Ανταρκτική
- Photos Ανταρκτική
- Ανταρκτική ΙΙ
- Photos Ανταρκτική ΙΙ
- Ανταρκτική ΙIΙ
- Photos Ανταρκτική ΙIΙ
- Ανταρκτική ΙV
- Photos Ανταρκτική ΙV
- Ανταρκτική V
- Photos Ανταρκτική V
- Ανταρκτική VI
- Photos Ανταρκτική VI
- Back to Ushuaia
- Last Day Ushuaia
- Αξιολόγηση Ανταρκτική
- Σαντιάγκο
- Σαν Πεδρο Ατακάμα
- Photos Σαν Πεδρο Ατακάμα
- Σαν Πεδρο Ατακάμα II
- Σαν Πεδρο Ατακάμα III
- Σαν Πεδρο Ατακάμα IV
- Επιστροφή στο Σαντιάγκο
- Perito Moreno
- Photos Perito Moreno
- Torres del Paine
- Photos Torres del Paine
- Latam
- Παταγονία
- Photos Παταγονία
- Παταγονία ΙΙ
- Παταγονία ΙΙI
- Παταγονία ΙV
- Photos Παταγονία ΙV
- Οινογνωσία
- Βίνια Ντελ Μαρ - Βαλπαραϊσο
- Αξιολόγηση Χιλής
- Βαθμολογία - Αποτίμηση
- Τοπ 15 Εικόνων
Στις 9.30 όπως μας υπέδειξαν άφησα την αποσκευή μου (αυτό το σάκο με τα λίγα όχι και τόσο χειμερινά ρούχα) και ξεχύθηκα σαν εμετός για τα απαραίτητα ψώνια: το παντελόνι κατάφερα να το νοικιάσω για 45$ (μεγάλη επιτυχία!), ένα σετ ισοθερμικών εσωρούχων μου στοίχισε 40€ (άουτς) και άλλα 25€ έφυγαν σε ένα ζευγάρι καλά γάντια (τα φτηνότερα μη μάλλινα που βρήκα). Retrospecting, που λένε και στο χωριό μου, δε θα την είχα βγάλει καθαρή χωρίς κάποιο από αυτά.
Μπήκα σε ένα ίντερνετ καφέ να στείλω μηνύματα, μιας που ήξερα ότι για τις 2 επόμενες εβδομάδες η επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα ήταν σχεδόν αδύνατη. Και κάπου εκεί ξέχασα το κινητό μου, όχι αυτή την πρακτικότατη μπακατέλα που χρησιμοποιώ στην Κούβα (που είναι τόσο παλιό που δε βρίσκω καν μπαταρία... για να καταλάβει κανείς είναι δεκαετίας) αλλά ένα touchphone που αγόρασα για να μπορώ να χρησιμοποιώ το whatsapp. Με το οποίο whatsapp ήμουν σε επικοινωνία με τη V. Επέστρεψα μόλις 5 λεπτά μετά τη συνειδητοποίηση ότι το ξέχασα στον υπολογιστή που χρησιμοποιούσα, αλλά είχεε κάνει φτερά. Έψαξα παντού, η ιδιοκτήτρια του καφέ μου είπε πως στη θέση μου έκατσε μια Αργεντίνα, που αμέσως έφυγε (προφανώς αφού το τσίμπησε), η οποία ρωτούσε και για φτηνά δωμάτια. Πήγα και στα τρία χόστελ της πόλης, τίποτε. Στην προσπάθειά μου με βοήθησε πάντως ένας μαλλιάς Κολομβιανός που άκουσε τη συζήτησή μου με την ιδιοκτήτρια του καφέ, είχε δει και την Αργεντίνα και παρότι δε βρέθηκε ποτέ, τουλάχιστον έκατσα να κεράσω τον άνθρωπο ένα κρουασάν και να τον ευχαριστήσω. Ο Γιοχάνες λοιόν αποδείχθηκε ότι θα επέβαινε στο ίδιο πλοίο με μένα, το Ocean Diamond, αλλά όχι ως τουρίστας, αλλά crew member. Το παιδί είναι υδροβιολόγος, περίμενε όλη του τη ζωή μια ευκαιρία να μπει σε ένα από αυτά τα πλοία, κι επιτέλους θα τον έπαιρναν για πρώτη φορά, μετά από προσπάθειες δύο ετών, άπειρα courses και φυσικά διαμονή στην Ουσουάια για μήνες μέχρι να ασθενήσει κάποιος. Γενικώς, απ’ ό,τι κατάλαβα είναι χιλιάδες οι ειδικευμένοι επιστημονες που θέλουν να πάρουν μέρος σε τέτοιες αποστολές και οι θέσεις ελάχιστες, οπότε αποτελεί όνειρο ζωής.
Συνέχισα να είμαι συντετριμμένος για την απώλεια του τηλεφώνου, όχι για τη συσκευή, που πρέπει να είναι το φτηνότερο touchphone της αγοράς, αλλά γιατί δεν είχα άλλο τρόπο επικοινωνίας με τη V. Είπα τον καημό μου στον Γιοχάνες, που αφού είδε τις φωτογραφίες της V στη φωτογραφική μου μηχανή, αποφάσισε πως οι δυο ώρες που απέμεναν μέχρι τον απόπλου θα έπρεπε να αναλωθούν στο να αναζητήσουμε τη V ηλεκτρονικώς. Δυστυχως είχαμε λίγα στοιχεία: μόνο το πρώτο όνομα, τη χ΄ρα όπου ζει, την ηλικία και βέβαια το ότι είναι αθλήτρια (το ότι η ξαδέρφη της είναι χρυσή ολυμπιονίκης κι ο πατέρας της πρώην μίστερ Κολομβία ήταν στοιχεία που έμαθα αργότερα). Θυμήθηκα ότι η V μου είχε μιλήσει για τη μπασκετική της καριέρα και τελικά από κει βρέθηκε η άκρη: μπήκαμε στα αρχεία του πρωταθλήματος λυκείων της Κολομβίας και υπολογίζοντας από την ηλικία της το πότε πήγε λύκειο, ψάξαμε όλες τις σέντερ (με τέτοιο ύψος γκαρντ αποκλείεται να έπαιζε), απομονώσαμε όσες το όνομά τους ήταν ίδιο με της V και μετά αρχίσαμε να αντιγράφουμε τα επώνυμα και να τα συγκρίνουμε με τις επιδόσεις στα 200, 400 και 800 μέτρα. Βουαλά! Μετά από 70 λεπτά συνδυασμένης αναζήτησης, η φωτογραφία της V φιγουράριζε στην οθόνη μου. «Ω, τι παίδαρος είναι αυτός!», είπε ο Γιοχάνες. «Άξιζε τον κόπο!». Έτσι λέω κι εγώ. Τελικά δε βρέθηκε ούτε μέιλ, ούτε φέισμπουκ, αλλά ένα βίντεό της στο youtube, όπου άφησα ένα σχόλιο κι ο Θεός βοηθός. Ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε. Και αποτυχημένη να ήταν η προσπάθεια όμως, απέφερε ως κέρδος τη φιλία με το Γιοχάνες, με τον οποίο ακόμη έχουμε επαφή και μάλιστα αύριο θα φάμε παρέα. Από αυτές τις φιλίες που ξεκινάνε από μια συγκυρία, από ένα κλεμμένο κινητό, τη συγκυρία ότι καθόταν δίπλα μου στο ίντερνετ καφέ και τη διάθεσή του να βοηθήσει να βρεθεί μια φωνάρα συμπατριώτισσά του.
Έστειλα και μερικά sms στο τιμημένο τηλέφωνο, μπας κι ευαισθητοποιηθεί η Αργεντίνα που το «βρήκε» και ειδοποίησα το ξενοδοχείο ότι αν κάποιος περάσει και το αφήσει να μου το κρατήσουν μέχρι να επιστρέψω. Ευγενέστατοι οι άνθρωποι, όπως και κάποιοι από τα γύρω μαγαζιά, που έσπευσαν να βοηθήσουν να βρεθεί η κλέφτρα, αν και μάταια. Γενικά από τους Αργεντίνους της Ουσουάια δεν είχα κανένα παράπονο, ευγενέστατοι σχεδόν σε βαθμό Κολομβίας.
Τώρα εσείς μπήκατε να διαβάστε για την Ανταρκτική βέβαια, οπότε ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Κατά τις 3 μας μάζεψαν από τα διάφορα ξενοδοχεία και μπήκαμε στο Ocean Diamond. To διπλανό πλοίο, το Ocean Endeavour, είχε μόνο κινέζους επιβάτες. Έμαθα πως το δικό μας ήταν το πρώτο πλοίο της σαιζόν με μη αποκλειστικά κινέζους πελάτες, όλα τα προηγούμενα τα είχαν κλεισει κινέζικα πρακτορεία. Παρά το πολύ υψηλό κόστος του ταξιδιού, η Ανταρκτική έχει γίνει μόδα στην Κίνα καοι οι ναυπηγικές εταιρείες δεν προλαβαίνουν να κατασκευάζουν αρκετά πλοία για να καλύψουν τις ανάγκες των Κινέζων (όχι μόνο στην Ανταρκτική, αλλά και αλλού). Το αποτέλεσμα είναι να έχουν εξαφανιστεί τα last minute offers, οι διαθέσιμες ημερομηνίες για ταξίδι που να μην είναι αποκλειστικά στα κινέζικα είναι πολύ λιγότερες και η τάση δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική...
Τέλος πάντων, το πλοίο μας ήταν πολύ εντυπωσιακό, με γυμναστήριο, εστιατόρια, σαλόνια, διάφορα επίπεδα, αν και αυτό που μου τράβηξε πιο πολύ την προσοχή ήταν η διακόσμηση με εκπληκτικές φωτογραφίες από παγόβουνα, φάλαινες, σκιέρ στην Ανταρκτική και πολικές αρκούδες (προφανώς όχι από την Ανταρκτική), οι οποίες σε έβαζαν στο κλίμα. Οι επιβάτες ήταν κυρίως άνθρωποι μιας άλφα ηλικίας, αλλά όχι μόνο, υπήρχαν αρκετοί νέοι ανάμεσα στους 180, και μόλις 23 Κινέζοι, με τους περισσότερους εκ των οποίων μίλησα κατά τη διάρκεια της κρουαζιέρας και μου είπαν όλοι το ίδιο: δεν είχαν καμία όρεξη να πάνε σε κρουαζιέρα μόνο με συμπατριώτες τους. There is hope on planet China… Κυρίως λοιπόν είχαμε Αμερικανούς, Κινέζους, Αυστραλούς, Βρετανούς, Γερμανούς, Γάλλους, Νεοζηλανδούς, Ιταλούς και μερικές ακόμη υπηκοότητες. Το πλήρωμα ήταν κι αυτό μια μικρή Βαβέλ: Καναδοί κι Αμερικανοί κυρίως, αλλά και Αμερικανοί, Κινέζοι, ο Γιοχάνες από την Κολομβία, μια Ουκρανή, λίγοι Αυστραλοί και Βρετανοί κι ένας Αυστριακός, ενώ όολοι οι χαμάληδες ήταν Φιλιππινέζοι. Ο αρχηγός της όλης αποστολής πάντως ήταν ο Shane, ένας Καναδός πενηντάρης με σκουλαρικάρα, cool εκφράσεις και ατέλειωτη εμπειρία στους πόλους.
Μας μοίρασαν τα κλειδιά μας και πήγα να δω τη δίκλινη καμπίνα. Άνοιξα την πόρτα και ΤΣΑ! Να’ τος ο Charles, πάλι τσίτσιδος εννοείται με την τρίχα για πουλόβερ στο μάξιμουμ, και μετά λένε για τους Έλληνες. Η καμπίνα ήταν πολύ πιο ευρύχωρη απ’ ό,τι περίμενα, το κρεβάτι μου ανετότατο, αλλά επειδή ο χώρος ήταν κλειστός κι ο Τσαρλς ιδρωμένος και με υπερβολική τροχοφυία, η δυσοσμία ήταν απερίγραπτη. Σκέφτηκα να του πω κάτι για το Rexona, αλλά είπα να μην τον προσβάλω τον άνθρωπο, ίσως βελιτωνόταν η κατάσταση στο εγγύς μέλλον. Ίσως και να συνήθιζα. Ίσως να γκρεμιζόταν κάποιος φούρνος. Ποτέ δεν ξέρεις.
Έλαβε χώρα το αρχικό meeting, μας παρουσιάστηκε το εξαιρετικά ευδιάθετο crew, κάναμε και την απαραίτητη και βαρετότατη άσκηση ασφαλείας και πήγαμε για δείπνο. Το οποίο ήταν α λα καρτ και απίστευτα γευστικό, δεν περίμενα τέτοιες γκουρμεδιές στο καράβι. Κάθε μέρα άλλαζε όλο το μενού, όσες μέρες μείναμε εκεί δεν έφαγα ούτε δύο φορές το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς που διέθετε κι ένα μίνι γυμναστήριο το πλοίο, αλλιώς θα ήθελα καροτσάκι για να φύγω από την αύξηση βάρους.
Στην τραπεζαρία ο καθένας κάθεται όπου θέλει, το οποίο ήταν από τα κλειδιά της επιτυχίας του ταξιδιού: όλοι ανακατεύονται με όλους κι έτσι ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας γίνεται πο αισθητός, ενώ και το crew έτρωγε μαζί μας κι όχι χώρια (με εξαίρεση δυστυχώς τους Φιλιππινέζους και γενικώς το προσωπικό που δεν είχε άμεση επαφή με τους πελάτες που είχε μια μικρή τραπεζαρία με λιγότερο πολυτελές φαγητό), κι έτσι υπήρχε μια οικογενειακή αίσθηση. Στο πρώτο μου δείπνο έφαγα με μια κινεζούλα μεταφράστρια αραβικών, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κοπέλα. Μου έπεσε η φωτογραφική μηχανή δυο φορές όσο έτρωγα μαζί της και παρότι ζαλίστηκε και έσβησε, τελικά ξαναλειτούργησε χωρίς προβλήματα. Πάλι καλά.
Πήγα στο δωμάτιο, άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου κι έπιασα την κουβέντα με τον Charles, άλλωστε δεν είχε και τίποτε να κάνουμε τις δυο πρώτες μέρες μέχρι να περάσουμε το Drake Passage, στο δρόμο για την Ανταρκτική. Ο Charles αποδείχθηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και εκκεντρική φυσιογνωμία, με διάφορες ιδιαιτερότητες, που πιθανότατα πήγαζαν από το ότι πάσχει από σύνδρομο Asperger, το οποίο έμαθα πως ταλανίζει καμιά σαρανταριά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, είναι ένα είδος αυτισμού, του οποίου η βασική επίπτωση είναι η ατσουμπαλίαση, φυσική και κοινωνική, με τους ασθενείς να παρουσιάζουν αδυναμία να συγχρωτιστούν κοινωνικά ή να μπουν στα παπούτσια του άλλου. Το οποίο εξηγεί και τη φράση του Τσαρλς αφού τον είχα δει ήδη δυο φορές τσίτσιδο: «Α, δε σου είπα! Έχω ένα μικρό θέμα! Σε κλειστούς χώρους κυκλοφορώ όπως με γέννησε η μάνα μου. Δε σε πειράζει, ε;». Όχι βρε, πλάκα κάνεις; Για τις υπόλοιπες μέρες ο Τσαρλς αποδείχθηκε εξαιρετική παρέα, ευφυέστατος και τρομερά ενδιαφέρων τύπος με εξαιρετικές ικανότητες στο debating, αφού έχοντας ώρες ολόκληρες στην καμπίνα μας συζητήσαμε για τα πάντα: από το ταντρικό σεξ μέχρι τη θρησκεία και το ιδανικό φορολογικό σύστημα. Πάντα εξοπλισμένος με καλά επιχειρήματα, to the point, με καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ και ευγενής, έστω κι αν κοινωνικά τσούμπαλος, ο πρώην επιστήμονας της NASA και διεθνώς αναγωνρισμένος ως μια από τις αυθεντείες στον τομέα του Τσαρλς ήταν η εγγύηση ότι δε θα βαριόμουν καθόλου. Μα καθόλου!
Μπήκα σε ένα ίντερνετ καφέ να στείλω μηνύματα, μιας που ήξερα ότι για τις 2 επόμενες εβδομάδες η επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα ήταν σχεδόν αδύνατη. Και κάπου εκεί ξέχασα το κινητό μου, όχι αυτή την πρακτικότατη μπακατέλα που χρησιμοποιώ στην Κούβα (που είναι τόσο παλιό που δε βρίσκω καν μπαταρία... για να καταλάβει κανείς είναι δεκαετίας) αλλά ένα touchphone που αγόρασα για να μπορώ να χρησιμοποιώ το whatsapp. Με το οποίο whatsapp ήμουν σε επικοινωνία με τη V. Επέστρεψα μόλις 5 λεπτά μετά τη συνειδητοποίηση ότι το ξέχασα στον υπολογιστή που χρησιμοποιούσα, αλλά είχεε κάνει φτερά. Έψαξα παντού, η ιδιοκτήτρια του καφέ μου είπε πως στη θέση μου έκατσε μια Αργεντίνα, που αμέσως έφυγε (προφανώς αφού το τσίμπησε), η οποία ρωτούσε και για φτηνά δωμάτια. Πήγα και στα τρία χόστελ της πόλης, τίποτε. Στην προσπάθειά μου με βοήθησε πάντως ένας μαλλιάς Κολομβιανός που άκουσε τη συζήτησή μου με την ιδιοκτήτρια του καφέ, είχε δει και την Αργεντίνα και παρότι δε βρέθηκε ποτέ, τουλάχιστον έκατσα να κεράσω τον άνθρωπο ένα κρουασάν και να τον ευχαριστήσω. Ο Γιοχάνες λοιόν αποδείχθηκε ότι θα επέβαινε στο ίδιο πλοίο με μένα, το Ocean Diamond, αλλά όχι ως τουρίστας, αλλά crew member. Το παιδί είναι υδροβιολόγος, περίμενε όλη του τη ζωή μια ευκαιρία να μπει σε ένα από αυτά τα πλοία, κι επιτέλους θα τον έπαιρναν για πρώτη φορά, μετά από προσπάθειες δύο ετών, άπειρα courses και φυσικά διαμονή στην Ουσουάια για μήνες μέχρι να ασθενήσει κάποιος. Γενικώς, απ’ ό,τι κατάλαβα είναι χιλιάδες οι ειδικευμένοι επιστημονες που θέλουν να πάρουν μέρος σε τέτοιες αποστολές και οι θέσεις ελάχιστες, οπότε αποτελεί όνειρο ζωής.
Συνέχισα να είμαι συντετριμμένος για την απώλεια του τηλεφώνου, όχι για τη συσκευή, που πρέπει να είναι το φτηνότερο touchphone της αγοράς, αλλά γιατί δεν είχα άλλο τρόπο επικοινωνίας με τη V. Είπα τον καημό μου στον Γιοχάνες, που αφού είδε τις φωτογραφίες της V στη φωτογραφική μου μηχανή, αποφάσισε πως οι δυο ώρες που απέμεναν μέχρι τον απόπλου θα έπρεπε να αναλωθούν στο να αναζητήσουμε τη V ηλεκτρονικώς. Δυστυχως είχαμε λίγα στοιχεία: μόνο το πρώτο όνομα, τη χ΄ρα όπου ζει, την ηλικία και βέβαια το ότι είναι αθλήτρια (το ότι η ξαδέρφη της είναι χρυσή ολυμπιονίκης κι ο πατέρας της πρώην μίστερ Κολομβία ήταν στοιχεία που έμαθα αργότερα). Θυμήθηκα ότι η V μου είχε μιλήσει για τη μπασκετική της καριέρα και τελικά από κει βρέθηκε η άκρη: μπήκαμε στα αρχεία του πρωταθλήματος λυκείων της Κολομβίας και υπολογίζοντας από την ηλικία της το πότε πήγε λύκειο, ψάξαμε όλες τις σέντερ (με τέτοιο ύψος γκαρντ αποκλείεται να έπαιζε), απομονώσαμε όσες το όνομά τους ήταν ίδιο με της V και μετά αρχίσαμε να αντιγράφουμε τα επώνυμα και να τα συγκρίνουμε με τις επιδόσεις στα 200, 400 και 800 μέτρα. Βουαλά! Μετά από 70 λεπτά συνδυασμένης αναζήτησης, η φωτογραφία της V φιγουράριζε στην οθόνη μου. «Ω, τι παίδαρος είναι αυτός!», είπε ο Γιοχάνες. «Άξιζε τον κόπο!». Έτσι λέω κι εγώ. Τελικά δε βρέθηκε ούτε μέιλ, ούτε φέισμπουκ, αλλά ένα βίντεό της στο youtube, όπου άφησα ένα σχόλιο κι ο Θεός βοηθός. Ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε. Και αποτυχημένη να ήταν η προσπάθεια όμως, απέφερε ως κέρδος τη φιλία με το Γιοχάνες, με τον οποίο ακόμη έχουμε επαφή και μάλιστα αύριο θα φάμε παρέα. Από αυτές τις φιλίες που ξεκινάνε από μια συγκυρία, από ένα κλεμμένο κινητό, τη συγκυρία ότι καθόταν δίπλα μου στο ίντερνετ καφέ και τη διάθεσή του να βοηθήσει να βρεθεί μια φωνάρα συμπατριώτισσά του.
Έστειλα και μερικά sms στο τιμημένο τηλέφωνο, μπας κι ευαισθητοποιηθεί η Αργεντίνα που το «βρήκε» και ειδοποίησα το ξενοδοχείο ότι αν κάποιος περάσει και το αφήσει να μου το κρατήσουν μέχρι να επιστρέψω. Ευγενέστατοι οι άνθρωποι, όπως και κάποιοι από τα γύρω μαγαζιά, που έσπευσαν να βοηθήσουν να βρεθεί η κλέφτρα, αν και μάταια. Γενικά από τους Αργεντίνους της Ουσουάια δεν είχα κανένα παράπονο, ευγενέστατοι σχεδόν σε βαθμό Κολομβίας.
Τώρα εσείς μπήκατε να διαβάστε για την Ανταρκτική βέβαια, οπότε ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Κατά τις 3 μας μάζεψαν από τα διάφορα ξενοδοχεία και μπήκαμε στο Ocean Diamond. To διπλανό πλοίο, το Ocean Endeavour, είχε μόνο κινέζους επιβάτες. Έμαθα πως το δικό μας ήταν το πρώτο πλοίο της σαιζόν με μη αποκλειστικά κινέζους πελάτες, όλα τα προηγούμενα τα είχαν κλεισει κινέζικα πρακτορεία. Παρά το πολύ υψηλό κόστος του ταξιδιού, η Ανταρκτική έχει γίνει μόδα στην Κίνα καοι οι ναυπηγικές εταιρείες δεν προλαβαίνουν να κατασκευάζουν αρκετά πλοία για να καλύψουν τις ανάγκες των Κινέζων (όχι μόνο στην Ανταρκτική, αλλά και αλλού). Το αποτέλεσμα είναι να έχουν εξαφανιστεί τα last minute offers, οι διαθέσιμες ημερομηνίες για ταξίδι που να μην είναι αποκλειστικά στα κινέζικα είναι πολύ λιγότερες και η τάση δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική...
Τέλος πάντων, το πλοίο μας ήταν πολύ εντυπωσιακό, με γυμναστήριο, εστιατόρια, σαλόνια, διάφορα επίπεδα, αν και αυτό που μου τράβηξε πιο πολύ την προσοχή ήταν η διακόσμηση με εκπληκτικές φωτογραφίες από παγόβουνα, φάλαινες, σκιέρ στην Ανταρκτική και πολικές αρκούδες (προφανώς όχι από την Ανταρκτική), οι οποίες σε έβαζαν στο κλίμα. Οι επιβάτες ήταν κυρίως άνθρωποι μιας άλφα ηλικίας, αλλά όχι μόνο, υπήρχαν αρκετοί νέοι ανάμεσα στους 180, και μόλις 23 Κινέζοι, με τους περισσότερους εκ των οποίων μίλησα κατά τη διάρκεια της κρουαζιέρας και μου είπαν όλοι το ίδιο: δεν είχαν καμία όρεξη να πάνε σε κρουαζιέρα μόνο με συμπατριώτες τους. There is hope on planet China… Κυρίως λοιπόν είχαμε Αμερικανούς, Κινέζους, Αυστραλούς, Βρετανούς, Γερμανούς, Γάλλους, Νεοζηλανδούς, Ιταλούς και μερικές ακόμη υπηκοότητες. Το πλήρωμα ήταν κι αυτό μια μικρή Βαβέλ: Καναδοί κι Αμερικανοί κυρίως, αλλά και Αμερικανοί, Κινέζοι, ο Γιοχάνες από την Κολομβία, μια Ουκρανή, λίγοι Αυστραλοί και Βρετανοί κι ένας Αυστριακός, ενώ όολοι οι χαμάληδες ήταν Φιλιππινέζοι. Ο αρχηγός της όλης αποστολής πάντως ήταν ο Shane, ένας Καναδός πενηντάρης με σκουλαρικάρα, cool εκφράσεις και ατέλειωτη εμπειρία στους πόλους.
Μας μοίρασαν τα κλειδιά μας και πήγα να δω τη δίκλινη καμπίνα. Άνοιξα την πόρτα και ΤΣΑ! Να’ τος ο Charles, πάλι τσίτσιδος εννοείται με την τρίχα για πουλόβερ στο μάξιμουμ, και μετά λένε για τους Έλληνες. Η καμπίνα ήταν πολύ πιο ευρύχωρη απ’ ό,τι περίμενα, το κρεβάτι μου ανετότατο, αλλά επειδή ο χώρος ήταν κλειστός κι ο Τσαρλς ιδρωμένος και με υπερβολική τροχοφυία, η δυσοσμία ήταν απερίγραπτη. Σκέφτηκα να του πω κάτι για το Rexona, αλλά είπα να μην τον προσβάλω τον άνθρωπο, ίσως βελιτωνόταν η κατάσταση στο εγγύς μέλλον. Ίσως και να συνήθιζα. Ίσως να γκρεμιζόταν κάποιος φούρνος. Ποτέ δεν ξέρεις.
Έλαβε χώρα το αρχικό meeting, μας παρουσιάστηκε το εξαιρετικά ευδιάθετο crew, κάναμε και την απαραίτητη και βαρετότατη άσκηση ασφαλείας και πήγαμε για δείπνο. Το οποίο ήταν α λα καρτ και απίστευτα γευστικό, δεν περίμενα τέτοιες γκουρμεδιές στο καράβι. Κάθε μέρα άλλαζε όλο το μενού, όσες μέρες μείναμε εκεί δεν έφαγα ούτε δύο φορές το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς που διέθετε κι ένα μίνι γυμναστήριο το πλοίο, αλλιώς θα ήθελα καροτσάκι για να φύγω από την αύξηση βάρους.
Στην τραπεζαρία ο καθένας κάθεται όπου θέλει, το οποίο ήταν από τα κλειδιά της επιτυχίας του ταξιδιού: όλοι ανακατεύονται με όλους κι έτσι ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας γίνεται πο αισθητός, ενώ και το crew έτρωγε μαζί μας κι όχι χώρια (με εξαίρεση δυστυχώς τους Φιλιππινέζους και γενικώς το προσωπικό που δεν είχε άμεση επαφή με τους πελάτες που είχε μια μικρή τραπεζαρία με λιγότερο πολυτελές φαγητό), κι έτσι υπήρχε μια οικογενειακή αίσθηση. Στο πρώτο μου δείπνο έφαγα με μια κινεζούλα μεταφράστρια αραβικών, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κοπέλα. Μου έπεσε η φωτογραφική μηχανή δυο φορές όσο έτρωγα μαζί της και παρότι ζαλίστηκε και έσβησε, τελικά ξαναλειτούργησε χωρίς προβλήματα. Πάλι καλά.
Πήγα στο δωμάτιο, άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου κι έπιασα την κουβέντα με τον Charles, άλλωστε δεν είχε και τίποτε να κάνουμε τις δυο πρώτες μέρες μέχρι να περάσουμε το Drake Passage, στο δρόμο για την Ανταρκτική. Ο Charles αποδείχθηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και εκκεντρική φυσιογνωμία, με διάφορες ιδιαιτερότητες, που πιθανότατα πήγαζαν από το ότι πάσχει από σύνδρομο Asperger, το οποίο έμαθα πως ταλανίζει καμιά σαρανταριά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, είναι ένα είδος αυτισμού, του οποίου η βασική επίπτωση είναι η ατσουμπαλίαση, φυσική και κοινωνική, με τους ασθενείς να παρουσιάζουν αδυναμία να συγχρωτιστούν κοινωνικά ή να μπουν στα παπούτσια του άλλου. Το οποίο εξηγεί και τη φράση του Τσαρλς αφού τον είχα δει ήδη δυο φορές τσίτσιδο: «Α, δε σου είπα! Έχω ένα μικρό θέμα! Σε κλειστούς χώρους κυκλοφορώ όπως με γέννησε η μάνα μου. Δε σε πειράζει, ε;». Όχι βρε, πλάκα κάνεις; Για τις υπόλοιπες μέρες ο Τσαρλς αποδείχθηκε εξαιρετική παρέα, ευφυέστατος και τρομερά ενδιαφέρων τύπος με εξαιρετικές ικανότητες στο debating, αφού έχοντας ώρες ολόκληρες στην καμπίνα μας συζητήσαμε για τα πάντα: από το ταντρικό σεξ μέχρι τη θρησκεία και το ιδανικό φορολογικό σύστημα. Πάντα εξοπλισμένος με καλά επιχειρήματα, to the point, με καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ και ευγενής, έστω κι αν κοινωνικά τσούμπαλος, ο πρώην επιστήμονας της NASA και διεθνώς αναγωνρισμένος ως μια από τις αυθεντείες στον τομέα του Τσαρλς ήταν η εγγύηση ότι δε θα βαριόμουν καθόλου. Μα καθόλου!