Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού μου στη Βολιβία θα ήταν η επίσκεψη στις Misiones που, όπως υποθετει κανείς από το όνομα, πρόκειται για κοινότητες όπου δημιουργήθηκαν ιεραποστολές με σκοπό τον εκχριστιανισμό των ινδιάνικων πληθυσμών. Παρότι αρχικά αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη καχυποψία και σχετική επιθετικότητα, οι ιεραπόστολοι εν τέλει κατόρθωσαν να οικοδομήσουν κοινότητες παραγωγικές, πειθαρχημένες και οικονομικά ανεξάρτητες, που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούσαν εντελώς ανεξάρτητα από τις προσταγές των εντεταλμένων της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, στηριζόμενες και στην εξαιρετική οργάνωση και οικονομική τους ευμάρεια. Η γεωγραφική τους απομόνωση τις κατέστησε μικρες πόλεις-κρατίδια, όπου αναπτύχθηκε κι ένα ιδιάιτερο αρχιτεκτονικό στιλ, με το ξύλο να δεσπόζει στις εκκλησιαστικές κατασκευές που πάντρευαν την αρχιτεκτονική των Ιησουιτών με το ινδιάνικο στοιχείο. Η απομόνωσή τους και η αρχιτεκτονική τους ιδιαιτερότητα ήταν το βασικό θέλγητρο για μένα, αν και σύντομα θα ανακάλυπτα ότι το πρώτο από τα δύο στοιχεία πλέον είχε εκλείψει.

Πρώτα όμως έπρεπε να φτάσω μέχρι εκεί. Η πεντάωρη διαδρομή σε ένα συνωστισμένο βανάκι από τη Vallegrande μέχρι τη Santa Cruz έγινε αρκετά πιο υποφερτή χάρη σε μια εξαιρετική πολιτική ραδιοφωνική εκπομπή, επικριτική προς τον πρόεδρο Μοράλες με επιχειρήματα και ανταλλαγή ιδεών κι όχι κραυγές και συνθήματα όπως συνηθίζεται σε μια ήπειρο που αποτελεί το παγκόσμιο προπύργιο του λαϊκισμού εδώ και αιώνες. Άκουσα ουσιώδη κριτική για τον τρόπο διαχείρισης της λειψυδρίας, την έλλειψη προγραμματισμού, τη σπατάλη είκοσι εκατομμυρίων δολλαρίων για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (προσωπικά το ποσό το βρίσκω μικρό), το διορισμό συγκεκριμενων ημέτερων σε θέσεις αναντίστοιχες με τα προσόντα τους κλπ.

Mε τα πολλά έφτασα στη Santa Cruz απ’ όπου θα έπρεπε να πάρω το τραίνο για την πρώτη από τις κοινότητες/κωμοπόλεις που θα επισκεπτόμουν, το San Jose Chiquitos, το όνομα της οποίας ( Άγιος Ιωσήφ των μικρούληδων) προϊδέαζε για το έντονο χριστιανικό και ινδιάνικο στοιχείο. Τραίνο δεν παίρνεις κάθε μέρα στη Βολιβία, οπότε είπα να το προτιμήσω από το λεωφορείο. Είχα ξεμείνει από bolivianos, αλλά για καλή μου τύχη στο σιδηροδρομικό σταθμό είχε μαζεμένα όσα ΑΤΜ δεν είχα δει σε όλη τη Βολιβία μαζί. Ευκαιρία ήταν να σηκώσω όσα χρήματα θα χρειαζόμουν για τις 4-5 μέρες που θα περνούσα στην Chiquitania (Περιοχή των Μικούληδων, δεν τους λες και νταμάρια τους ινδιάνους), όπου σύμφωνα με τον οδηγό μου δεν υπήρχαν ΑΤΜ.
10 ολόκληρα ΑΤΜ βρίσκονται παραταγμένα μπροστά μου, περιμένοντας να με εφοδιάσουν με μερικές εκατοντάδες bolivianos. ‘Ελπιζα δηλαδή, διότι στη La Paz και την Tupiza είχα προβληματάκια: στη La Paz κανένα ΑΤΜ καμιάς τράπεζας δε δέχτηκε να με εφοδιάσει, ενώ στην Tupiza μετά από αρκετές προσπάθειες με δικαίωσε ένα ΑΤΜ της παντελώς άγνωστης σε μένα αλλά θαυματουργής BancoFie. Κάπου εκεί ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση:

10: Κοίταξα την παρέλαση από ΑΤΜ και με χαρά διαπίστωσα ότι υήρχε κι ένα της BancoFie. Μπήκα όλο αυτοπεποίθηση με το σάκο μου στην καμπίνα. Η αντηλιά έπεφτε πάνω στην οθόνη του ΑΤΜ και με δυσκολία διέκρινα τι έλεγε: «το κοντυνότερο ΑΤΜ μας βρίσκεται στην πλατεία Oruro». Σκέφτηκα ότι χεστήκαμε για το πού βρίσκεται το κοντυνότερο ΑΤΜ, μέχρι που επιτέλους κατάλαβα ότι η άχρηστη πληροφορία της ημέρας βρισκόταν εκεί επειδή το παρόν ΑΤΜ δε λειτουργεί.

9: Δε βαριέσαι, έχει άλλα 9, σκέφτηκα. Ρίχνω μια ματιά στο διπλανό, λέει “Mercantil Santa Cruz”, κάποια τοπική εμπορική τράπεζα είναι. Μπαίνω μέσα, βάζω την κάρτα μου, πληκτρολογώ τον κωδικό μου, τζίφος: «Λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε με αυτή την κάρτα». Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάποια πιστωτική για να σταματήσει να λυπάται η τοπική εμπορική τράπεζα, αλλά ο καθηγητής Μπαρούφας κι ο Αλέξης φρόντισαν οι αναλήψεις να γίνονται μόνο από κάρτες αναλήψεων.

8: Πάω παραδίπλα. BancoSol, Τράπεζα του Ηλίου, Ηλιοτράπεζα ή κάτι τέτοιο. Αυτή δε δέχτηκε καν την κάρτα μου, δέχεται λέει μόνο τις δικές της. Ηλιθιοτράπεζα.

7: Πάμε παρακάτω. ΤigoMatic: Αυτή κι αν δεν κάνει... Η Tigo είναι εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, πρέπει να έχεις κινητό συνδεδεμένο με κάποιο τραπεζικό λογαριασμό, ή iphone ή τέλος πάντων κάποοιο από αυτά τα μαραφέτια που δεν ξέρω πώς λειτουργούν. Στο καλό, μου μένουν άλλα 6.

6: BancoEcoFuturo. Έτσι, φουτουριστικά και προοδευτικά, μπήκα μέσα όλο αισιοδοξία για να φάω κι άλλη χιλόπιτα.

5: Banco Union. Εδώ μιλάμε για άλλη κατηγορία: διπλάσιος χώρος στην καμπίνα, κλιματισμός, έχει μια άλφα χλιδή. Επιτέλους, ένα ΑΤΜ του επιπέδου μου, έχει και βίντεο στην οθόνη. Όπου εμφανίζεται μια γιαγιά ινδιάνα που πηγαίνει στην Banco Union και φεύγει με ένα μάτσο χαρτονομίσματα για να πάρει δώρα στα εγγονάκια της τα ινδιανάκια. Δεν ξέρω αν είναι επειδή δεν έχω τις κοτσίδες της, επειδή έχω όλα μου τα δόντια ή επειδή η Εθνοcash μου τον παίρνει, αλλά πάλι τον ήπιαμε. Έχω αρχίσει και ανησυχώ. Με βλέπω να πλένω πιάτα στους Ιησουίτες για να πληρώσω το κατάλυμά μου.

4: Banco Ganadero: Tράπεζα Κτηνοτροφίας. Λεφτά ήρθαμε να πάρουμε ή γάλα αγελαδίσιο; Όπα, κι αυτή έχει κλιματισμό και βίντεο... Βάζω την κάρτα και περιμένω να ολοκληρωθεί το βίντεο. Μια απίθανη βυζαρού μπαίνει σε ένα υποκατάστημα και βγαίνει πανευτυχής, ενδεχομένως ακόμη πιο βυζαρού. Είναι και φωνάρα, επιτέλους μια Βολιβιανή που βλέπεται, γιατί μετά από ένα μηνα σε αυτή τη χώρα είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν και γυναίκες άνω του 1,50 σε ύψος και κάτω του 1,50 σε πλάτος. Αναθάρρησα, είμαι σίγουρος ότι η βυζοτράπεζα θα με δικαιώσει. Βάζω την κάρτα μου, ζητάει τον κωδικό, τον δέχεται και... «δυστυχώς το τσιπ σας δεν είναι συμβατό». Που να της ξεφουσκώσει το στήθος και να της χαλάσει το σουτιέν της φώκιας.

3: Jesus Nazareno, τράπεζα του Ιησού του Ναζωραίου. Είχε τράπεζα ο Ιησούς; Γιατί να μην είχε, Εβραίος ήταν κι αυτός, δεν το βρίσκω κακό. Στο βίντεο ένας προβληματισμένος νέος στέκεται εξω από μια τράπεζα, μέχρι που των φωτίζει ένα θειο φως κι ένας γηραιότερος του γνέφει, οπότε και μπαίνει στην τράπεζα κι αλλάζει η ζωή του. Ε μπαίνω κι εγώ με θεία αυτοπεποίθηση. Έλα μωρή Ναζαρέτ, τρέλανέ μας και δώσε μας bolivianos! Εδώ έβγαλες Θεάνθρωπο, δε θα βγάλεις χαρτονομίσματα; Δέχεται τον κωδικό μου, δέχεται και το ποσό που ζήτησα και μετά... νέκρα. Μετά από 10 δευτερόλεπτα αγωνίας, μου επιστρέφει την κάρτα μου με ένα ξερό «λυπούμαστε». Ε ρε Ηρώδης που σας χρειάζεται...

2: Banco Economico: Τράπεζα από τα Lidl θα είναι αυτή, για μπατίρηδες σαν κι εμένα. Η καμπίνα είναι κατειλημμένη όμως, μέσα βρίσκεται κάποιος. Διακρίνω ότι είναι ένας μέθυσος, πιθανώς άστεγος, Βολιβιανός που πατάει τα κουμπιά κατά τύχη. Περιμένω να τελειώσει αλλά δεν το βλέπω να φεύγει. «Σύντροφε, να μπω μισό λεπτό να κάνω μια ανάληψη;», ρωτάω. «Σύντροφε; Κουμούνι είσαι;», απαντάει. Αυτό μας έλειπε τώρα, άστεγος με attitude. «Κοίτα να δεις, εδώ είιναι το σπίτι μου, δεν μπαίνει ο καθένας!». Συγκρατήθηκα και ρώτησα αν μου επιτρέπει να μπω δυο λεπτά στο σπίτι του να κάνω μια ανάληψη. Με άφησε, περιμένοντας έξω μιλώντας με τον εαυτό του. Βγήκα πάλι με τις τσέπες άδειες. Ούτε η προλεταριανή τράπεζα με δικαίωσε

1: Banco Prodem: Τι διάολο, σα ταλκ για μωρά ακούγεται αλλά εδώ που φτάσαμε ας με αλευρώσουν κιόλας, αρκεί να βρούμε κανένα μπικικίνι. Απίστευτο κι όμως αληθινό, το ΑΤΜ μου ζήτησε... δακτυλικά αποτυπώματα, τα οποία δεν του άρεσαν και πάει και το τελευταίο μου ΑΤΜ.

Όπα, όχι τελευταίο, υπάρχει άλλο ένα, της BNB. Αυτό είναι, σκέφτηκα. Μπαίνω. Ως πορνοστάρ εισάγω το εργαλείο μου με αποφασιστικότητα. Πληκτρολογώ τον κωδικό, ζητώ 2.000 bolivianos. «Σε τι χαρτονομίσματα τα θέλετε;» με ρωτάει. Ρε μάνα μου δώσε τα φράγκα κι ας είναι και σε κέρματα, να φύγω σαν τον Μαύρο Πητ με σάκο, δε με νοιάζει. «Περιμένετε» λέει, «επεξεργαζόμαστε το αίτημά σας». Πολλή επεξεργασία μιλάμε. Ολοκληρώματα λύνει η ΒΝΒ; «Λυπούμαστε», λέει, αλλά διαθέτουμε μόνο μεγάλα χαρτονομίσματα. Ρε δώσε κι ας είναι και πεντακοσάευρα, απαντώ. Το χαρακτηριστικό «χρρρρρρρρ» του μετρήματος των χρημάτων μου έφερε μια ανακούφιση, σαν ευκοίλιος που βρήκε τουαλέτα με κωλόχαρτο ένα πράγμα. Θα φτάσουμε στο San Jose de Chiquitos! Να θυμηθώ σε μια από τις εκκλησιές να ανάψω κι ένα κεράκι στην ΒΝΒ.

Το τραίνο ήταν ομολογουμένως περίεργο: Μοντέρνο (γεια σου ρε Έβο), αλλά με μόλις δυο βαγόνια κι ελάχιστους επιβάτες, μια εκ των οποίων ήταν μια βραζιλιάνα φοιτήτρια που είχε έρθει από τη χώρα της για να πουλήσει ρούχα. Άνετες οι θέσεις, έδειχναν και μια ταινία, αλλά εγώ απορροφήθηκα στο βιβλίο μου, κοιτώντας έξω από τα πεντακάθαρα (ασυνήθιστο για Λατινική Αμερική) παράθυρα, βλέποντας τη φύση να γίνεται όλο και πιο τροπική και το σκοτάδι να πέφτει κατά τη διάρκεια της τρίωρης ξεκούραστης διαδρομής, στο τέλος της οποίας βρέθηκα να είμαι ο μόνος αποβιβασθείς στην πλατφόρμα. Ψυχή τριγύρω. Ρώτησα πού είναι η κεντρική πλατεία ώστε να ψάξω για καταλυμα. «Οουουου γιόκα μου, πολύ μακριά!» μου λέει μια γιαγιάκα που πουλούσε καλαμπόκι στα κάρβουνα. «Δηλαδή πόσα τετράγωνα, γιαγιάκα;». Μετρούσα με τα δάχτυλά της η ψυχούλα για να αποφανθεί πως είναι 8 τετράγωνα. Αγόρασα δυο καλαμπόκια για να την ευχαριστήσω και προχώρησα όλο χαρά: λεφτά έχουμε, μέχρι εδώ φτάσαμε, το καλαμπόκι ωραία γεύση έχει, σιγά που δε θα βρω κατάλυμα.

Η πόλη και η κεντρική πλατεία θύμιζαν ολίγο σαλούν, αλλά αν μη τι άλλο πολύ λιγότερο εγκαταλελειμμένο απ’ ό,τι τα περιέγραφε ο οδηγός μου έστω κι αν ήταν η πιο προσβάσιμη από τις misiones. Mέχρι και 2 ΑΤΜ είδα στο δρόμο. Αργότερα θα μάθαινα πως εδώ κι ενάμησι χρόνο νέοι, ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι συνδέουν την Chiquitania με τον έξω κόσμο. Ο πρόεδρος Έβο ανέλαβε προσωπικά το πρότζεκτ και πλέον δεν είναι καθόλου αποκομμένες οι κοινότητες, έστω κι αν τουρίστες ακόμη δε φτάνουν μέχρι εδώ. Η κεντρική πλατεία είχε κόσμο, ήταν όμορφα φωτισμένη, βρήκα κι ένα ξενοδοχειάκι με ένα χαμογελαστό ιδιοκτήτη που μου είπε πως δεν είχε ιδέα τι ώρα και με ποιο μέσο θα έπρεπε να φύγω για να πάω στις άλλες, πιο απομονωμένες κοινότητες. Η εκκλησία του San Jose ήταν όμορφα φωτισμένη, με ιδιαίτερη πρόσοψη, αλλά δε με έπειθε ότι άξιζε να αφιερώσω πέντε μέρες στην περιοχή. Παραήμουν κουρασμένος για να το αξιολογήσω όλο αυτό, έφαγα το δεύτερο καλαμπόκι μου (προέξατε ότι κάνω δίαιτα ε;; Φιτόνι επέστρεψα στο Περού), έκανα τους κοιλιακούς μου, απόλαυσα ένα όχι παγωμένο ντους κι έπεσα για ύπνο. Από αύριο θα ασχοληθώ και με τους Ιησουίτες, σκέφτηκα νιώθοντας τα bolivianos στην κωλότσεπή μου, όλο ανακούφιση.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 64
• 65
• 66
• 67
• 68
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 66 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.