Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ – ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ (και ολίγον από Γη του Πυρός)
H θέα του Μπουένος Άιρες από το αεροπλάνο με την ανατολή του ηλίου ήταν καταπληκτική. Το αεροδρόμιο διαθέτει εξαιρετικό wifi, αλλά οι τιμές είναι σκέτο φαρμακείο (μια μπαγκέτα = 12€). Όπως και να έχει έπρεπε να παραλάβω τις αποσκευές μου και να πάω στο τέρμιναλ για τις εσωτερικές πτήσεις, αφού θα πετούσα για Ουσουάια. Το terminal C είναι μόλις 5 λεπτά με τα πόδια και οι τιμές του είναι ομοίως τραγικές: τα βιβλία για παράδειγμα κόστιζαν από 26-40€.

Αν βγει πάντως κάποιος από το terminal C, θα δει ένα βενζινάδικο της Petrobras σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων. Ε, εκεί έξι κρουασανάκια κόστιζαν λιγότερο από 2€ και μια μπαγκετάρα άλλα 3€, ενώ το βενζινάδικο διαθέτει δωρεάν ίντερνετ κι εφημερίδες. Επίσης στα πρακτικά να πούμε ότι το rate εντός του αεροδρομίου είναι πολύ καλό στην banco de la nacion (παρά την ουρά και την ξινίλα των υπαλλήλων), σε αντίθεση με τα ΑΤΜ που απομυζούν ένα flat εξάευρο για κάθε ανάληψη, ανεξαρτήτως ύψους.

Η πτήση για τη μακρινή Ushuaia ήταν μέσω Calafate, το οποίο εξηγεί το εξωφρενικό εξάωρο της διάρκειας. Η θέα του Calafate με το γαλάζιο ουρανό και τα ακόμη πιο γαλάζια ποτάμια είναι όμορφη, ενώ φτάνοντας στν Ushuaia από ψηλά μου θύμισε ισλανδικές ή νορβηγικές πόλεις, λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για αντίστοιχες κλιματολογικές συνθήκες. Στην προσγείωση ο σάκος μου βγήκε τελευταίος (είχα υποχρεωθεί να τον δώσω ως αποσκευή) ενώ η υπεύθυνη της διοργανώτριας εταιρείας Quark που είχε μια λίστα με τους επιβάτες του πλοίου που θα αναχωρούσε την επομένη δε με έβρισκε στις λίστες της, αλλά δέχτηκε να με βάλει στο λεωφορείο της, όπου υπήρχαν μπόλικοι Κινέζοι.

Τελικώς αποκαλύφθηκε ότι θα έμενα στο ξενοδοχείο Tierra del Fuego (Γη του Πυρός, τι πρωτότυπο), το οποίο ήταν στο καράκεντρο της πόλης της Ushuaia, σε αντίθεση με άλλα που βρίσκονται μακριά και απαιτούν ακριβή μετάβαση με ταξί. Έφτασα λοιπόν στη ρεσεψιόν του μικρού και συμπαθούς ξενοδοχείου, όπου μου έδωσαν το κλειδί του δωματίου μου... ξεχνώντας να μου πουν μια μικρή λεπτομέρεια, την οποία θα ανακάλυπτα μαζί με τη... γυμνή αλήθεια, δηλαδή το γυμνό Charles! Εννοώ, το δωμάτιο που μου δόθηκε ήταν δίκλινο και θα συγκατοικούσα με τον Charles, πράγμα το οποίο αγνοούσα, μέχρι που άνοιξα την πόρτα του δωματίου και βρέθηκα ανιτμέτωπος με έναν καραφλοχαιτά ασπρομάλλη απίστευτα δασύτριχο 65άρη και... το ολόγυνο κορμί του.

-Ουψ, συγγνώμη, λάθος δωμάτιο, είπα μετά το... θέαμα που αντίκρυσα.

- Α δεν είσαι ο Γιώργος; Ρώτησε ο άγνωστος γυμνός άντρας, που δε φάνηκε να κομπλάρει και πολύ που ήταν τσίτσιδος, αφού πόζαρε με τα πόδια ανοιχτά

- Εγώ αυτός είμαι. Εσύ ποιος είσαι;

- Ο Τσαρλς! Ο συγκάτοικός σου και στο ξενοδοχείο αλλά και στην κρουαζιέρα! Είπε όλο ενθουσιασμό και σηκώθηκε να μου σφίξει το χέρι όπως τον γέννησε η μανούλα του.

Ήξερα ότι θα έχω συγκάτοικο στην κρουαζιέρα, αλλά δεν ήξερα ότι θα τον είχα και στο δωμάτιο του ξενοδοχείου προ κρουαζιέρας (η διαμονή στην Ushuaia περιλαμβανόταν στο πακέτο), αλλά φαινόταν λογικό. Και βέβαια έχοντας πληρώσει τη χαμηλότερη δυνατή τιμή, δεν είχα απαιτήσεις. Από την άλλη ο τσίτσιδος Charles ήταν λίγο ... ιδιαίτερη εισαγωγή στην όλη περιπέτεια της Ανταρκτικής, αλλά εντάξει, θα έκανε καλό κεφάλαιο στο travelstories. Έπιασα μια σύντομη συζήτηση με τον Charles κατά την οποία έμαθα πως μένει στο Oregon, είναι μαθηματικός και διαπίστωσα πως ιδρώνει εύκολα και μυρίζει απαίσια, το οποίο θα δυσκόλευε τη συγκατοίκηση αλλά τέλος πάντων είπα να μην τον κρίνω από την πρώτη μέρα γιατί θα ακολουθούσαν δυο εβδομάδες. Στην τελική κι ο ρεσεψιονίστ της Σάντα Κρους δε νομίζω να έμεινε με τις καλύτερες εντυώσεις από μένα, παρότι είμαι εξαιρετικά συμπαθές παλικάρι.

Τέλος πάντων, βγήκα για να κάνω μια βολτίτσα στην πόλη, που είναι συμπαθητική, αρκετά τουριστική (ζει κυρίως από το σκι το χειμώνα και ολίγον από τις κρουαζιέρες και περισσότερο από τη Γη του Πυρός το καλοκαίρι) και πήγα και στο προσυμφωνημένο meeting της Quark σε ένα ξενοδοχείο λίγα στενά πιο κάτω. Μια νεαρή έδινε οδηγίες για το πώς θα γινόταν η επιβίβαση στο πλοίο την επομένη, μας γνωστοποίησε πως θα έπρεπε να αφήσουμε τις βαλίτσες μας από τις 9.30 το πρωί και μας έδωσε μια ατέλειωτη checklist με ρούχα και εξοπλισμό που θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας. Κοίταξα τη λίστα σα χαζός... Από όλα αυτά εγώ είχα μόνο... το σκούφο, χαχα! Πλησίασα στην κοπέλα για να τη ρωτήσω κανα-δυο πρακτικά πραγματάκια και – λίγα λεπτά μετά το σουρεαλιστικό συναπάντημα με τον Charles- διεξήχθη κι άλλος σουρεαλιστικός διάλογος:

- Γεια χαρά, είμαι ο Γιώργος.

- (με κοιτάει με απορία από πάνω μέχρι κάτω με το κοντομάνικο και το σαλβάρι μου) Εσείς... πού πάτε;

- Ε... στην Ανταρκτική.

- Έτσι;;; (λέει και δείχνει το παντελόνι μου και τον μίινιμαλ σάκο μου)

- Ε ναι... parka (ειδικό μπουφάν για το πολικό ψύχος) δε θα μας δώσετε εσείς; Ήθελα να ρωτήσω αν είναι εύκολο να μου δώσετε το δικό μου από σήμερα γιατί έχω ψυλοξυλιάσει...

- (βλέμμα απορίας) Κοίταξε Yogi…

- Yorgos, παρακαλώ...

- Ναι... πες το κι έτσι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η λίστα που μόλις διάβασα. Δεν την άκουσες;

- Την άκουσα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να αγοράσω εγώ 40 items που δε θα ξαναχρησιμοποιήσω στη ζωή μου. Είμαι στη μέση πολύμηνου ταξιδιού, δε γίνεται να κουβαλάω 20 κιλά θερμικών εσωρούχων, ειδικών γαντιών, γυαλιών για το κρύο, power banks και κάτι άλλα που δεν κατάλαβα

- Μα στο ενημερωτικό που σας στείλαμε όλα αυτά αναφέρονταν

- Α, εκείνο το pdf με τα 800MB; Πού να το κατεβάσω αυτό; Στην Κούβα μένω. Κι άντε το κατέβαζα... Πού θα έβρισκα θερμικά εσώρουχα, στο Βαραδέρο; Ούτε μαγιό δε βρίσκεις στην Αβάνα τη σήμερον ημέρα, τέσσερις μήνες χωρίς βούτυρο είμαστε.

- (βλέμμα απορίας και συμπόνοιας) Κοίτα, το σέβομαι αυτό που λες αλλά... έτσι δεν μπορείς να πας στην κρουαζιέρα. Υπάρχουν και items που είναι υποχρεωτικά.

- Ε, καλά δεν μπορεί να είναι υποχρεωτικό τι εσώρουχα θα φορέσουμε. Άσε που δεν αποχωρίζομαι το τυχερό μου μποξεράκι, έχει ταξιδέψει παντού (δείχνω το ταμπελάκι του... chilly dreams).

- (προβληματισμός) Το σέβομαι κι αυτό... Αλλά για παράδειγμα για να μπείτε στις λέμβους για τις εκδρομές είναι υποχρεωτικό το αδιάβροχο παντελόνι, δε θα σας αφήσουν να πάρετε μέρος σε καμία εκδρομή χωρίς αυτό.

- Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που σέβεστε το σώβρακό μου. Εκ μέρους του σας ευχαριστώ. Σας είναι υπόχρεο. Δεν το σέβονται πολλοί, η σημερινή νεολαία δεν έχει αρχές.

- (χαμογελάει, έσπασε ο πάγος)

- Κοίταξε... πώς είπαμε το όνομά σας;

- Κρίστυ (μου δίνει το χέρι και χαμογελάει)

- Κρίστυ, εγώ θέλω μια χάρη, ξέρω ότι έχεις δουλειά. Να μου σβήσεις από αυτή τη λίστα όσα δε χρειάζονται και να μου πεις πόύ μπορώ να αγοράσω σήμερα κιόλας τα απολύτως απαραίτητα. Με τα υπόλοιπα α την παλέψω. Πήγα τρεκ δυο εβδομάδες στο Περού στα 5.000 μέτρα με αθλητικό παπουτσάκι, χωρίς ισοθερμικά εσώρουχα, χωρίς κασκόλ και με τρία ζευγάρια σκισμένες κάλτσες μπασκετ που τα στέγνωνα κάθε βράδυ πάνω από την κατσαρόλα κάποιου Γκριμάλντο. Ε, θα επιβιώσω σε ένα κρουαζιερόπλοιο με υπέργηρους και γυμνιστές.

- Τι γυμνιστές;

- Ο συγκάτοικός μου είναι γυμνιστής. Ή με παρασυμπάθησε. Μόλις τον γνώρισα στο δωμάτιο. Είναι ντυμένος... comando style. Και φαίνεται και ψιλοkinky.

- (γουρλώνει τα μάτια)

- Εντάξει, δεν είναι και τίποτε το τρομερό (δείχνω προς τα κάτω). Αλλά τον προίκισε αλλού η φύση, παίζει να είναι κανένας τρελός επιστήμονας (το σχόλιο ήταν απίστευτα ευστοχο αν και δεν το ήξερα ακόμη)

- Χαχα. ΟΚ, λοιπόν Yorgos, για να γίνεις δεκτός θα χρειαστείς μίνιμουμ τα εξής: ένα ζευγάρι ισοθερμικά, μη σε δω να τα στενγώνεις πάνω από κατσαρόλα! Επαγγελματικά γάντια, δε θα την παλέψεις αλλιώς. Τουλάχιστον ένα ζευγάρι χειμωνιάτικες κάλτσες, με αυτές που φοράς δεν πας πουθενά. Και μίνιμουμ το ειδικό αδιάβροχο παντελόνι. Αλλά αυτό κάτω από 400€ δε θα το βρεις στην Ushuaia.

- 400€ για παντελόνι που δε θα ξαναβάλω; Λυπήσου με.

- Κοίτα, υπάρχει ένα μαγαζί που νοικιάζει παντελόνια για σκι. Φτηνά δεν είναι, αλλά για δυο εβδομαδες και εκτός σαιζόν σκι ίσως στο νοικιάσουν φτηνά. Τέτοια ώρα είναι κλειστό, αλλά αύριο προλαβαίνεις να πας.

- Είσαι θεούλα.

- Κι εσύ καλός είσαι. Μου χρωστάς χάρη.

- ΟΚ, θα σου γνωρίσω τον Charles.

- Είμαι size queen, δε μου κάνει, χαμογέλασε κι έφυγε.

Ρε την Κρίστυ. Βγήκα για να πάω να βρω τα απαραίτητα, αλλά έκανε το κρύο του αιώνα κι είπα να μην αρρωστήσω πριν ξεκινήσουμε. Στην τελική θα είχα τέσσερις ώρες να ψάξω τα απαραίτητα. Πήγα να φάω σε ένα υποτιθέμενο γκουρμεδάκι, που είχε έκπτωση 20% μετά τις 9 (λογικό, με τέτοιο κρύο που έκανε), αλλά το φαγητό τρωγόταν και άκουγα όλους τους τριγύρω να συζητούν για τις κρουαζιέρες που θα έκανανα. Περπατώντας κοίταξα τις βιτρίνες κάποιων τουριστικών γραφείων με last moment offers για μερικά πλοία... τα τελευταία κρεβάτια πωλούντουσαν ακριβότερα από όσα είχα πληρώσει εγώ. Να χιλιοευχαριστήσω εκείνη την εξαιρετική κοπέλα του Chimu Adventures που μου είχε στείλει την προσφορά του Αυγούστου (εξαιρετικά επαγγελματίες, τα στοιχεία τους στη διάθεση όπου συμφορουμίτη τα χρειαστεί).

Γύρισα στο δωμάτιο, ο Charles είχε πέσει ήδη για ύπνο. Η δυσοσμία του όμως ήταν διάχυτη στο χώρο. Δε βαριέσαι, σε λίγες ώρες θα είμαι σε ice pusher στο δρόμο για την Ανταρκτική. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι, αφού πρώτα ψέκασα το ψαξιλάρι μου με αποσμητικό...


To Βuenos Aires χαράματα.

Το Calafate από ψηλά.

Άφιξη στην Ushuaia.

Kαι το πλοίο μας.

Διαδηλωτές-συνδικαλιστές στην Ushuaia, περίπου 60άτομα έκλεισαν τον κεντρικό δρόμο. Αργότερα οι ίδιοι μου είπαν πως ήρθαν με το αεροπλάνο από το Μπουένος Άιρες για τη διαμαρτυρία, τα έξοδα τους τα πλήρωσαν τα κομματά τους, κανείς τους δεν ήταν από την Ουσουάια.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 81
• 82
• 83
• 84
• 85
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 83 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.