Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Πολύ σκληρή η ανάβαση το πρωί, αλλά επειδή ξεκινήσαμε νωρίς είχαμε και πολύ λίγο ήλιο, γενικά φαίνεται να είμαστε τυχεροί με τον καιρό. Φτάνουμε επιτέλους σε μια μικρή κονότητα, τη Marampata, απ’ όπου υπάρχει μια πρώτη οπτική επαφή με τα πρώτα κτίρια του Choquequirao. H άνοδος είναι στα 3.100 σήμερα, μεγάλες αυξομειώσεις στο υψόμετρο, το πανέξυπνο ρολόι του Κρεκούζα ξέρει να σας πει περισσότερα...

Για άλλη μια φορά μου κάνει έκπληξη το πόσο αντιτουριστικό είναι π ακόμη- το μέρος. Ουσιαστικά σε όλη τη διαδρομή (και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να φτάσεις στο Choquequirao) ήμασταν εμείς, ένα μικρό group Γάλλων τρέκερ (μιας σχετικής ηλικίας, εντυπωσιακή σωματοδομή μιας εξηντάρας, τους βλέπεις και τους χαίρεσαι) και 2-3 ανεξάρτητοι, αυτούς είδαμε στις 4 μέρες. Δεν είδαμε ούτε έναν άνθρωπο να πουλάει σουβενίρ, δεν υπάρχει ουσιαστικά τουριστικό κατάλυμα, απίστευτο πόσο ανεκμετάλλευτο είναι το μέρος, σε βαθμό που ο πάντα businessman Παναγιώτης άρχισε να ρωτάει για τη δυνατότητα αγοράς οικοπέδων. Πάντως οφείλω να ενημερώσω τη φίλτατη @isabelle και τους λοιπούς ότι ενδεχομένως ο επόμενος του φόρουμ που θα πάει να το επισκεφθει, θα βρει άλλες καταστάσεις: το Υπουργείο Τουρισμού του Περού ανακοίνωσε ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο τη δημιουργία τελεφερίκ (http://rpp.pe/peru/cusco/mejoraran-...-arqueologico-de-choquequirao-noticia-1022894) που θα ολοκληρωθεί εντός ολίγων μηνών ώστε η πρόσβαση να είναι πιο εύκολη και μαζική, ενώ το Lonely Planet τον ανακήρυξε ως τον πιο hot προορισμό για το 2017 (http://www.andina.com.pe/Ingles/Ini...-planets-best-in-travel-2017-list-637078.aspx). Τελικά όλα στο τσακ τα προλάβαμε, άκου εκεί περιορισμένο ωράριο στο Μάτσου Πίτσου...

Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι, το Choquequirao το βλέπουμε αλλά ποτέ δε φτάνουμε. Σε κάποια φάση είδα το κονβόι αλόγων μας, που μας είχε προσπεράσει κλασικά, να φαντάζει τεράστιο κι εντυπωσιακό παίρνοντας την τελευταία στροφή στα φιδίσια μονοπάτια της high jungle των Άνδεων, την ίδια ώρα που περνούσαμε μπροστά από τον τάφο ενός αλογατά που έπεσε από το γκρεμό λίγες μόλις εβδομάδες πριν, «μάλλον μεθυσμένος» απ’ ό,τι μας είπε ο Χουάν. Τον οποίο Χουάν τον κατασυμπάθησα, το παιδί ήξερε πολλά καντάρια ιστορίας, εξαιρετικά ευγενής, χαβαλετζής και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να τον τρολάρω εξαρχής από το πρώτο δείπνο, όταν του εξήγησα ότι στην Ελλάδα έχουμε μακρά εμπειρία bisexualισμού, στη Σπάρτη προστάτευες με την ασπίδα σου το διπλανό πολεμιστή που ήταν ο εραστής σου κι έτσι κι εμείς (που κάναμε τις λούλες σε όλο το τρεκ, ανέβαινε ο Κρεκούζας σε καμιά κορφή και φώναζε «γιούχουουου, καλέ Παναγιώτηηη, κορίτσιααααα...) θα θέλαμε να τον καλέσουμε στη σκηνή μας το πρώτο βράδυ όπου έχουμε μια τελετή μύησης, είναι ένα έθιμο που κάνουμε σε όλα τα τρεκ, μην ανησυχείς δε θα σε πονέσουμε, έχουμε και ειδικά λιπαντικά, αλίμονο, σε όλα τα τρεκ μας κάνει την τιμή ο ξεναγός κλπ... Όλα αυτά ενώ ο Κρεκούζας του έστελνε φιλάκια, με κοιτάει ο Χουάν και λέει «τι λέτε ρε παιδιά;!». Μετά το αρχικό σοκ και την ανακούφιση ο Χουάν έγινε ένα με την παρέα, όπως κι ο Γερμανός ο Μάρκους που αποδείχθηκε συμπαθέστατος.

Ε όλη αυτή η χαρούμενη παρέα επιτέλους έφτασε στις αγροτικές διαβαθμίσεις του Choquequirao, επιτέλους. Λίγη ανάβαση ακόμη, που πια φαινόταν ένα απλό τίποτε λόγω του ενθουσιασμού και φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης... Μεγάλη συγκίνηση, δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Μια φοβερή ησυχία, εκπληκτική θέα, τα κτίρια –προφανώς ούτε στο αυτοκρατορικό ούτε στον κλασικό ρυθμό των Ίνκας- σε εξαιρετική κατάσταση. Αλλά πάνω απ’ όλα η πραγματική σημασία του χώρου είναι η ιστορία του κι αυτό που πρεσβεύει.

Τι είναι λοιπόν το Choquequirao; Δεν είναι ξεκάθαρο αν φτιάχτηκε από το σημαντικότερο Ίνκα όλων των εποχών, τον Pachacuti, ή αργότερα, είναι σίγουρο πως χρησιμοποιήθηκε από τον Manco Inca πάντως μετά την πολύμηνη κι εν τέλει αποτυχημένη πολιορκία του Κούσκο στην προσπάθειά του να εκδιώξει τους Ισπανούς. Αλλά ακόμη σημαντικότερα, μετά την πισώπλατη δολοφονία του Manco Inca από τους Ισπανούς στο Vitcos, το Choquequirao έγινε το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας. Χωρίς αυτοκράτορα πια, μερικές εκατοντάδες ή λίγες χιλιάδων Ίνκας κατέφυγαν σε αυτό το τόσο απομονωμένο σημείο στην τελευταία τους προσπάθεια να ζήσουν ελεύθεροι, με τις δικές τους δοξασίες και κοινωνική δομή, μακριά από τη χριστιανική βαρβαρότητα και τον ισπανικό ζυγό. Είναι το τελευταίο μέρος στον κόσμο όπου ένας πολιτισμός αρμονίας και σεβασμού κατέφυγε για να ζήσει εκεί επί τρεις δεκαετίες, όταν εν τέλει λόγω αντικειμενικών δυσκολιών (έλλειψη τροφής κυρίως) αναγκάστηκαν να διασκορπιστούν στα γύρω χωριά, όπου ζουν οι απόγονοί τους μέχρι σήμερα.

Κάτσαμε να ξαποστάσουμε στην κεντρική πλατεία, θαυμάζοντας την ησυχία, την αρμονία και τουλάχιστον σε ό,τι αφορά εμένα που την περίμενα πολλά χρόνια τη στιγμή, αφουγκραζόμενος και τη συγκινητική ιστορία του τόπου. Με την παρότρυνση του Χουάν ξεκινήσαμε για τον «τομέα των λάμα», δηλαδή για μια αλληλουχία ατελείωτων σκαλιών που καταλήγει στις διαβαθμίσεις όπου έχουμε τη μοναδική απεικόνιση λάμα σε κτίρια Ίνκας σε όλο το Tawantisuyo, παρότι τα λάμας δε ζουν σε τέτοιο υψόμετρο. Περνώντας μάλιστα στην απέναντι μεριά, κοιτώντας τις απεικονίσεις από μακριά, φαίνονται ακόμη πιο εντυπωσιακά, αν και δεν μπορούσα να αποφύγω να ακουμπάω τα πέτρινα ψηφιδωτά... μεγάλες στιγμές!

Στην ανάβαση των σκαλιών για να επιστρέψουμε στην πλατεία νόμιζα πως θα πεθάνω... Εξουθενωμένος να ανεβαίνω τόσα σκαλιά, δεν το εύχομαι ούτε στο Γιάννη Ιωαννίδη. Ατελείωτα και τεράστια σκαλιά μπροστά, θεόρατος γκρεμός προς τα πίσω, αν και με το χαβαλέ και την παρέα τα καταφέραμε κι αυτά και φτάσαμε κατάκοποι στην κεντρική πλατεία... όπου και θα τρώγαμε το μεσημεριανό μας. Απίστευτο... Σε αρχαιολογικό χώρο τέτοιας έκτασης, φυσικής ομορφιάς και πολιτιστικής σημασίας να κάθεσαι μόνος σου με τους συνταξιδιώτες σου και να αυτοσερβίρεσαι μεσημεριανό... Μόνο στο Περού γίνονται αυτά (άντε και στην Καμποτζη, το Μεξικό και τη Γουατεμάλα που είχα αντίστοιχες εμπειρίες) αν και όχι για πολύ ακόμη... Πόσο τυχεροί είμαστε!

Ακολούθησαν στιγμές ανάπαυσης για να χωνέψουμε το φαγητό αλλά και το όλο μέρος. Και λίγο αργότερα, ο Χουάν μας οδήγησε στα Qolqas (έτσι ονομάζονταν όλα τα μεγάλα κτίρια των Ίνκας, κυρίως οι αποθήκες τροφίμων) και στη Han’an όπου οι πειραματικές διαβαθμίσεις των Ίνκας με τα κανάλια χρησιμοποιήθηκαν για την καλλιέργεια προϊόντων που κανονικά δεν ευδοκιμούν στις συγκεκριμένες συνθήκες, μάλλον επιτυχημένα απ’ ό,τι δείχνουν τα ευρήματα. Είναι φοβερό το πόσο κοντά ήταν στη φύση ο συγκεκριμένος πολιτισμός, το πόσο ακριβώς αντίθετος ήταν ο «πολιτισμός» που τους διαδέχθηκε. Δε με έπιασε μόνο νοσταλγία για τους Ίνκας αλλά και για το τώρα... για τη στιγμή που ζούσα. Ήξερα πως δε θα την ξαναζούσα ποτέ: το μέρος θα άλλαζε, ακόμη κι αν επιστρέψω δε θα είναι το ίδιο, είμαστε από τους τελευταίους που το ζουν αυτό... προσπάθησα να ρουφήξω κάθε ήχο, μυρωδιά, θέα, τη γαλήνη της συζήτησης με το Χουάν με θέα την τελετουργική πλατφόρμα, το ushnu. Tα μνημεία δεν είναι αυτό που φαίνονται, αλλά αυτό που σου γενάνε σε συναισθήματα. Ελάχιστη σημασία έχει αν το Angkor Wat είναι πιο καλαίσθητο ή αν ο Παρθενώνας είχε ειδικά διαμορφωμένες κολώνες ώστε να μετριάζεται η παραμόρφωση που προκαλεί η συμμετρία τους. Είναι το τι πρεσβεύουν, ποιος πολιτισμός τα έφτιαξε, τι χάθηκε για την ανθρωπότητα εκεί. Ε, στο Choquequirao χάθηκε ένας πολιτισμός που αν κάτσει να τον μελετήσει κανείς εντυπωσιάζεται από τη σοφία, την αρμονία και την απλότητά του.

Φυσικά δεν είχαμε τελειώσει... Ακολούθησε μια κατάβαση προς τον τομέα των οικιών, με την κατοικία του ιερέα να βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ushnu, όπως ήταν λογικό. Πτώματα ήμασταν, αλλά η ανάβαση περιέργως διήρκησε μόλις 9 λεπτά, οπότε και καθίσαμε στο ushnu. Δεν ξέρω αν συνομώτησε το σύμπαν, αλλά επιτέλους εμφανίστηκε ένας κόνδορας, το ηλιοβασίλεμα είναι το πιο όμορφο που έχω δει στη ζωή μου και μετά από λίγα λεπτά διαλογισμού, ενώ ο Inti κρυβόταν πίσω από τους βουνοκορφές, ο Χουάν – ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα νέων Ίνκας που έχουν επιστρέψει στη θρησκεία των προγόνων τους- μας προσκάλεσε να κάνουμε ένα κύκλο και να το συνοδεύσουμε στην προσφορά που θα έκανε στην Pachamama, με λίγα φύλλα κόκας, όπως γίνεται επί αιώνες στις Άνδεις. Ακολούθησε μια μικρή ομιλία για το τι είναι σημαντικό στη ζωή με μια πανέμορφη παραβολή κι ανατρίχιασα. Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος που το έζησα όλο αυτό, δεν το είχα φανταστεί ποτέ μου τόσο όμορφο. Δεν κατάφερα να βγάλω φωτογραφία τον ήλιο που έδυε πίσω μου και δε με ενδιέφερε καθόλου, μου αρκεί που το έζησα. Χρόνια θα περάσουν, θα είμαι μαθουσάλας κι αυτές οι στιγμές θα είναι χαραγμένες μέχρι να πεθάνω.

Πλέον έκανε κρύο κι εγώ ήμουν με ... τη μπασκετική μου βερμούδα. Η κατάβαση προς το camp όπου θα κατασκηνώναμε διήρκσε σαράντα ατέλειωτα λεπτά, όχι πλέον λόγω κούρασης, αλλά λόγω κρύου. Το σώμα πονούσε, αλλά η ψυχή πετούσε. Φάγαμε το δείπνο γελώντας, κατευχαριστημένοι που ήμασταν εκεί, γύρω από μια φωτιά, μακριά από τον «πολιτισμό» και κοντά στον πολιτισμό. Μια λέξη μου ήρθε καθώς έπεφτα για ύπνο, που είχα να την ακούσω από τα παιδικά μου χρόνια στη μακρινή Ελλάδα: αγαλλίαση.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 34
• 35
• 36
• 37
• 38
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 36 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.