Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Η συνεννόηση με το πρακτορείο που θα μας πήγαινε στο Perito Moreno έγινε μετ’ εμποδίων, αλλά οι άνθρωποι εμφανίστηκαν, έστω και χωρίς ξεναγό, αυτή θα τη βρίσκαμε στο Calafate της Αργεντινής, αφού περνούσαμε τα σύνορα. Στο λεωφορείο βρεθήκαμε 2 Αμερικανοί, ένας Χιλιανός, δύο συμπαθητικοί Ιταλοί κι εμείς τα τρία Ελληνόπουλα... Η διαδρομή ξεκίνησε με μια θέα ατελείωτης ξεραΐλας, ενώ ο οδηγός μας ξεκαθάρισε πως επρόκειτο για 14 ώρες διαδρομής συνολικά και μόλις δυο ώρες επίσκεψης στον ποθητό παγετώνα. Δεν μας είπε και κάτι που δεν ξέραμε, αλλά εκτίμησα την ειλικρίνειά του, στην τελική κι αυτός δεν ήθελε μουρμούρες κι ήθελε να είναι σαφές το τι θα κάναμε: μια ατέλειωτη λεωφορειάδα.

Φτάσαμε στα σύνορα με την Αργεντινή, από τη μεριά της Χιλής άψογοι και γρήγοροι, η μεριά της Αργεντινής είχε ένα ντεκαντάνς... To Χριστουγεννιάτικο δέντρο τους ήταν η ντροπή των δέντρων, τα σύνορα μέσα στη μπίχλα ενώ ο αργεντινός υπάλληλος αφού του ζήτησα ευγενικά να μου βάλει τη σφραγίδα στη σελίδα 12, την έβαλε σε άλλη σελίδα, καταπιάνοντας μια σελίδα ολόκληρη (και δε μου περισσεύουν) για να με ρωτήσει μετά με ύφος Γκιωνάκη: “Α, ποια είναι η σελίδα 12;”. Απάντησα ότι είναι η επόμενη από την 11 και η προηγούμενη από τη 13 και συνεχίσαμε.

Μέχρι το Calafate από τη μεριά της Αργεντινής πια, η ξεραϊλα συνεχίστηκε απρόσκοπτη. Στο Calafate γνωρίσαμε τους ομώνυμους θάμνους, η αργεντινή ξεναγός μας είπε και πέντε πραγματάκια, αλλά πιο πολύ φάνηκε να θέλει να πουλήσει υπηρεσίες, όπως το καραβάκι το οποίο σε πηγαίνει κοντά στον παγετώνα, ώστε να έχεις επαφή εκ του σύνεγγυς. Ε, εδώ που φτάσαμε είπαμε να μην τσιγκουνευτούμε τα 20 επιπλέον ευρώ, αλλά ας δούμε πρώτα περιληπτικά τι είναι αυτό το Perito Moreno για το οποίο κάναμε τόσο δρόμο: πρόκειται για ένα τεράστιο παγετώνα (δεν είναι παγόβουνο, δηλαδή η βάση του αγγίζει το έδαφος) με πλάτος 5 χιλιομέτρα, μήκος 30 χιλιόμετρα και ύψος 74 μέτρα (κατά μέσο όρο) πάνω από το επίπεδο του νερού της λίμνης στην οποία βρίσκεται. Αυτό που τον διαφοροποιεί από άλλους είναι το καταγάλανο χρώμα του το γεγονός πως επεκτείνεται αντί να μειώνεται και το ότι ο επισκέπτης έχει πολλές πιθανότητες να δει κομμάτια του παγετώνα να λιώνουν και να πέφτουν με δύναμη μέσα στο νερό. Α ναι... κι ότι θεωρείται από τους πιο όμορφους οπτικά στον πλανήτη, τουλάχιστον από αυτούς που υπάρχει σχετικά εύκολη πρόσβαση.

Το θέμα είναι ότι είχαμε ψιλοκαθυστερήσει χάρη στους Αργεντίνους στα σύνορα και ο οδηγός οδηγούσε σαν τρελός προκειμένου να προλάβουμε το καραβάκι, το οποίο αγόρασαν όλοι ανεξαιρέτως οι επιβάτες προς τέρψιν της ξεναγού. Λόγω της αργοπορίας μας ο οδηγός δεν έκανε στάση σε κανένα viewpoint, αλλά μας υποσχέθηκαν πως θα το έκαναν στην επιστροφή. Κατεβήκαμε λοιπόν από το βανάκι τρέχοντας, κατευθυνθήκαμε προς τις σκάλες που οδηγούν στη βάση της λίμνης, στην αποβάθρα από όπου αναχωρεί το ευλογημένο καραβάκι και... ΟΥΑΟΥ, η πρώτη θέα του παγετώνα με άφησε άφωνο. “ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ;” ήταν το πρώτο που ξεστόμισα. Συγκρατηθήκαμε όλοι να μη βγάλουμε φωτογραφίες για να μη χάσουμε το καραβάκι, αλλά με το θέαμα έμενες Παυλόπουλος. Ναι, έχω δει κι άλλους παγετώνες αλλά αυτός είναι το κάτι άλλο διότι:

α) τον βλέπεις από ψηλά

β) το χρώμα του είναι απλά εκτυφλωτικό

γ) στο εσωτερικό του αποκολλούνται συνεχώς κομμάτια με αποτέλεσμα να ακούς κάθε τρεις και λίγο εκκωφαντικούς ήχους του πάγου που πέφτει στο νερό και ακούγεται ως πυροβολισμός

δ) η έκτασή του είναι απίθανη, ή τέλος πάντων το ότι βρίσκεσαι σε ένα λόφο ΠΑΝΩ από τον παγετώνα σου δίνει μια πανοραμική θέα που σου δίνει μια αίσθηση απεραντοσύνης

Τέλος πάντων, κατεβήκαμε τις σκάλες και μπήκαμε στο καραβάκι για να πλησιάσουμε τον παγετώνα από όσο πιο κοντά γινόταν.

Η ξεναγός μας κατάφερε να εξαφανιστεί για ένα δεκάλεπτο (τι διάολο, άργησαν να της δώσουν την προμήθεια; ) και παραλίγο να χάσουμε τον απόπλου, αλλά τελικά τον προλάβαμε, στο τσακ. Δυστυχώς. Το καραβάκι πάει αργά, πλησιάζει λίγο στον παγετώνα, στη συνέχεια πηγαίνει λίγο πιο δεξιά και λίγο πιο αριστερά, αλλά κακά τα ψέμματα, η θέα είναι μονότονη και σχεδόν πάντα η ίδια, χώρια που ευρισκόμενος κανείς στο επίπεδο του νερού δεν έχει την πανοραμική θέα που έχει από ψηλά. Για τα πρώτα πέντε λεπτά καλά ήταν, μετά βαρέθηκα, με ενοχλούσε και η πολυκοσμία πάνω στο πλοιάριο, ο χαζοφωτογράφος που προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο να βγει μια φωτό καλέ και γενικώς η αίσθηση του πλοιαρίου ήταν ότι επρόκειτο για μια τουριστική παγίδα. Αλλά είπαμε, στη ζωη μετανιώνεις όσα δεν κάνεις. Ε, για τους επόμενους, εγώ θα συνιστούσα να μην μπείτε στο πλοιάριο, χάνετε 40 λεπτά από τη ζωή σας.

Ευτυχώς απέμενε μια ολόκληρη ώρα για να χαζέψουμε τον παγετώνα από το υψηλό σημείο, όπου μια τεράστια ξύλινη πλατφόρμα/σκάλα σου έδινε διαφορετικές οπτικές. Από όπου κι αν το κοιτούσες αυτό το τέρας ήταν απίθανο. Άξιαν όλες οι ώρες μεταφοράς, το κόστος της εκδρομής, ο κόπος... Μοναδικό θέαμα και ο πόντος -για να είμαστε δίκαιοι- πρέπει να πάει στην Αργεντινή κι όχι στη Χιλή.

Λίγα λεπτά πριν φύγουμε, κι αφού συγκεντρωθήκαμε οι τρεις μας στη σκάλα και μείναμε να κοιτάμε το θέαμα μαζί αποσβολωμένοι, η μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής του Χ τελείωσε, ταυτόχρονα με τη μνήμη τη δικής μου φωτογραφικής. Ο Χ λοιπόν άλλαζε μπαταρία, εγώ έβαζα τη νέα μνήμη και ο Α, ο χειρότερος εκτ των τριών φωτογράφων και με τη χειρότερη μηχανή, έμεινε να κοιτάει τον παγετωνα... όταν συνέβη αυτό που ελπίζαμε: ένα τεράστιο κομμάτι της μεγάλης σπηλιάς από πάγο στο στόμιο του παγετώνα αποκολλήθηκε κι έπεσε στο νερό κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο παφλασμού. Ακολούθησε άλλο ένα και μετά... κατέρρευσε ένα ολόκληρο κομμάτι της οροφης της σπηλιάς... Το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Ο Χ δυστυχώς το έχασε, ο Α κατάφερε να το μαγνητοσκοπήσει κι εγώ... προσπαθώντας να βρω πώς λειτουργεί η φωτογραφική μου μηχανή κατά λάθος και μια και μοναδική φορά κατάφερα (ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ξαναλέω) να πάρω μια αλληλουχία 60 συνεχόμενων φωτογραφιών, που αν τις συνθέσεις όλες μαζί κάνει ένα εξαιρετικό gif. Το οποίο και σας παρουσιάζω σε συνεργασία με τον κύριο Δευκαλίωνα:

Η ειρωνεία είναι ότι ο καλύτερος φωτογράφος εκ των τριών έμεινε με την μπαταρία στο χέρι, ενώ οι δυο άσχετοι έμειναν με ένα βίντεο και 60 φωτογραφίες καρέ-καρέ (Από τότε δεν ξαναβρήκα τη συγκεκριμένη λειτουργία στη μηχανή μου ποτέ, χαχα). Έτσι είναι η ζωή. Άνεργος ο Πεδουλάκης και κάνει καριέρα ο Λάσο...

Επιστρέψαμε στο λεωφορείο πανευτυχείς. Άξιζε τον κόπο η όλη εκδρομή, με τα χίλια κιόλας. Μακάρι να είχαμε χρόνο να τον περπατήσουμε κιόλας τον παγετώνα (διοργανώνονται σχετικές εκδρομές), αν ι εγώ έχω ξαναπερπατήσει σε παγετώνα (φυσικά στο Περού, αυτή τη Μέκκα του παγκόσμιου τουρισμού που χρειάζεται κανείς 3 μήνες για να δει τα βασικά της μόνο), η θέα είναι αυτή που με ενδιέφερε και ξεπέρασε τις προσδοκίες. Πολύ καλή και η ιδέα να προσπαθήσω και να καταφέρω να μη δω καμία φωτογραφία πριν φτάσω μπροστά του, ο αντίκτυπος αυτού που αντικρύζεις είναι μεγαλύτερος.

Τα δύο viewpoints στα οποία σταματήσαμε ήταν μέτρια μετά από τέτοιο υπερθέαμα και η ζοχαδιασμένη ξεναγός δε φάνηκε να έχει και πολλή όρεξη προκειμένου να κάνει στάση και σε άλλα, μας άφησε όμως μισή ωρίτσα στο Calafate για να αγοράσουμε σουβενίρ, με τα οποία δεν ασχολήθηκε κανείς. Κάναμε τη βολτίτσα μας σε αυτή τη χαριτωμένη πόλη που μοιάζει με όλες τις πόλεις του κόσμου που βρίσκονται κοντά σε χιονοδρομικά κέντρα, προλαβαίνοντας μάλιστα να παραγγείλουμε και κάτι σαντουιτσάρες σε ένα μπαρ και να τα πάρουμε πακέτο για να τα καταβροχθίσουμε στο βανάκι.

Η αγενής ξεναγός εξαφανίστηκε χωρίς καν να μας χαιρετήσει (καλά, δε χάσαμε και τον ύπνο μας που δεν την ξαναείδαμε την ξινή), άρα θα επιστρέφαμε στη Χιλή με τον οδηγό μας, που ήταν εύθυμος και μας γλίτωσε και καμιά ώρα ταλαιπωρίας στα σύνορα, προσπερνώντας στο συνοριοφυλάκιο ένα τουριστικό λεωφορείο 40 ατόμων, οπότε επιστρέψαμε στο Puerto Natales κατά τις 9.15 το βράδυ, πάλι καλά. Μάλιστα προλάβαμε ένα φοβερό ηλιοβασίλεμα εκεί, ενώ συμπέσαμε και με ένα γκρουπ Ελλήνων γνωστού πρακτορείου που είχαν επιλέξει τη Χιλή για να κάνουν τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς. Το είχαμε ξεχάσει αυτό... η επόμενη ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Παρότι αργά είχε μόλις δύσει, αποφασίσαμε να κάνουμε τη βόλτα μας και στο Puerto Natales, το οποίο μας άρεσε πάρα πολύ, το είχαμε υποτιμήσει ως πόλη. Μπήκαμε σε ένα κουκλίστικο μαγαζάκι που έμοιαζε με σπιτάκι από το στρουμφοχωριό και το οποίο πωλούσε τοπικά είδη (εργόχειρα, μαγκούρες κλπ), παρότι οι ιδιοκτήτες ήταν δυο ευγενέστατοι Αργεντίνοι, που κουρδίζονταν πάντως όταν άκουγαν τις λέξεις “Κριστίνα Κίρχνερ”. Τη ρωτήσαμε πού να πάμε για δείπνο, μας σύστησε δυο εστιατόρια με καλά κρέατα (τους Αργεντίνους τους ακούμε όταν μιλάνε για κρέας) και δειπνήσαμε μέχρι μετά τα μεσάνυχτα τρώγοντας κρεατάκια, εξαιρετικά ορεκτικά και μια φρεσκότατη σαλάτα σολωμού. Πέσαμε για ύπνο πολύ ευχαριστημένοι, αν και μέσα μου ευχόμουν η εκδρομή της επομένης, που θα ήταν στο Torres del Paine, να είναι λίγο πιο οργανωμένη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 106
• 107
• 108
• 109
• 110
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 108 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.