Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Η βολτίτσα στο χωριό της Samaipata ήταν πολύ ευχάριστη, ενώ και η έξοδος από αυτό ήταν ευκολότερη του αναμενομένου, αφού βρήκα συγκοινωνία να με πάει μέχρι τη Mairana, που υποτίθεται ότι είναι μόλις 9 χιλιόμετρα μακριά (νομίζω ότι ήταν περισσότερο αλλά μικρή σημασία έχει) απ’ όπου δεν υπήρχε σαφής πληροφορία για το πώς φτάνει κανείς στη Vallegrande, το σημείο ταφής του Τσε (αλλά όχι το σημείο εκτέλεσης, που είναι η Higuera, η πρόσβαση στην οποία εξακολουθούσε να είναι μυστήριο). Τελικώς αποδείχθηκε πως υπάρχει ένας συνεταιρισμός οδηγών αυτοκινήτων που αναχωρεί από ένα γραφειάκι μόλις εμφανισθούν 4 επιβάτες, το οποίο πρέπει να συμβαίνει κάθε τέταρτα Χριστούγεννα. Για καλή μου τύχη πάντως εμφανίστηκε ένας ηρωικός επιβάτης, ο οποίος δέχθηκε να καλύψουμε το κόστος των άλλων δύο που δε θα έρχονταν ποτέ, ώστε να φύγουμε πριν τη Δευτέρα Παρουσία.

Η δίωρη διαδρομή είναι όμορφη σε μια πράσινη αλλά αραιοκατοικημένη περιοχή. Παρακολουθώντας την προσπαθούσα να μπω στη λογική του Γκεβάρα και στο πώς θα ένιωσε όταν πρωτοείδε τα οποία που έμελλε να είναι και τα τελευταία που θα έβλεπε στην 39χρονη ζωή του.

Φτάσαμε στο Vallegrande πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμενα αφού -ω τι έκπληξη- ο δρόμος είχε αναβαθμιστεί από την κυβέρνηση Μοράλες ενώ γραφόταν ο οδηγός μου, ένα μοτίβο γνώριμο στο ταξίδι μου στη Βολιβία. Στην κεντρική πλατεία της Vallegrande δεσπόζει ένα μεγάλο άγαλμα, το οποίο λανθασμένα περίμενα ότι θα ήταν του Τσε. Επίσης λανθασμένα περίμενα ότι η Vallegrande θα ήταν ένα μικρό χωριουδάκι, για να βρω μπροστά μου μια ζωντανότατη κωμόπολη 11,500 κατοίκων, αρκετά περιποιημένη, εμφανώς εύπορη και όπου –αντίθετα με ό,τι περίμενα- η ζωή δεν περιστρέφεται καθόλου γύρω από τα τραγικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν πριν από 50 χρόνια. Κάθε άλλο, ούτε κανένα εμφανές μνημείο βλέπει ο επισκέπτης, ούτε ένα γκραφίτι, ούτε ένα τουριστικό πρακτορείο που να προσφέρει κάποιο τουρ με θέμα τον Τσε.

Υπήρχε πάντως ένα γραφείο πληροφοριών δίπλα στο δημαρχείο, οπου μια καλή κυρία με ενημέρωσε πως ο Gonzalo, ένας τύπος που αναφέρεται στον οδηγό μου ως ο ντόπιος «ειδικός στον Τσε» βρίσκεται κάπου κοντά και θα τον έπαιρνε τηλέφωνο ώστε να συζητήσουμε το αν μπορεί να μου δείξει το χώρο ταφής και να μου δώσει κάποιες οδηγίες για το πώς και αν θα έφτανα μέχρι την Higuera, χωρίς να πληρώσω μια περιουσία. Ο Gonzalo αποδείχθηκε πως ήταν ένας σαραντάχρονος κοντούλης ενθουσιώδης τυπάκος, που για 5€ δέχθηκε να μου δείξει οτιδήποτε σχετικό με τον Τσε διαθέτει η Vallegrande και θα συζητούσαμε και το θέμα της μεταφοράς στη θρυλική Higuera. Χωρίς πολλά-πολλά, άφησα το σάκο μου στο δημαρχείο και φύγαμε, αφού βρήκαμε ένα καλό ταρίφα που θα μας βοηθούσε στη βόλτα μας για μόλις 3,5€ . Ειλικρινά το γιατί τα τζιμάνια των πρακτορείων στη Σάντα Κρους εξακολουθούν να χρεώνουν πεντακοσάρικα, παρέμενε μυστήριο. Μαζί μας τελικά θα ήταν δυο κρουσένιος, ένας μονίμως τσαντισμένος σφίχτερμαν και η πολύ υπομονετική βολιβιανή αλλά με ασιατικές ρίζες κοπέλα του. Τελικά ο σφίχτερμαν δεν είχε και πολλή όρεξη και καθόλη την επίσκεψη περπατούσε νευρικός έξω από το χώρο του κάθε αξιοθέατου. Τον λυπήθηκα γιατί νομίζω ότι είχε πάρει υπερβολικά πολλά στεροειδή με εμφανείς παρενέργειες, αλλά προτίμησα να ασχοληθώ με τον Gonzalo και τον Τσε.

Η πρώτη στάση θα γινόταν στο πλυσταριό όπου το σώμα του Τσε καθαρίστηκε μετά την εκτέλεση του. Το συγκεκριμένο πλυσταριό απαθανατίστηκε στη διαβόητη φωτογραφία με το άψυχο ημίγυμνο κορμί του Τσε, την οποία η CIA δημοσιοποίησε προκειμένου να πείσει τη διεθνή κοινότητα πως η επιχείρηση εξολόθρευσης των Κουβανών και Βολιβιανών είχε επιτυχή έκβαση και πως ο Τσε ήταν ήδη νεκρός (και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, πιθανολογείται πως του έκοψαν τα χέρια αργότερα και τα έστειλαν στην Αργεντινή για ταυτοποίηση αποτυπωμάτων, αν και η ιστορία έχει τόσο μυστήριο που θα θέλαμε πολλές σελίδες για να την εξετάσουμε ενδελεχώς και δεν πρόκειται να μετατρέψω στην ιστορία σε διατριβή για τον Τσε). Αυτό που δε γνώριζα είναι πως το συγκεκριμένο πλυσταριό βρίσκεται στον εξωτερικό χώρο του τοπικού νοσοκομείου Senor de Malta, όπου ο σεμνότατος Gonzalo φάνηκε να γνωρίζει τους πάντες.
Η πρώτη θέα του πλυσταριού είχε κάτι το «ξερό». Έχει φτιαχθεί μια κατασκευή γύρω του ώστε να είναι υπό σκεπή, αλλά κατά τα άλλα μετά από μισό αιώνα παραμένει έτσι όπως απαθανατίστηκε σε εκείνη τη φωτογραφία που είχε προκαλέσει παγκόσμιο ενδιαφέρον (ή πάταγο, ή κατακραυγή, ή ίντριγκα, ή δυσπιστία, όπως το πάρει ο καθένας). Αυτό που δεν περίμενα είναι ότι έχει επιτραπεί σε όποιον επισκέπτη περνάει από εκεί να υπογράψει στους τοίχους ή και στο ίδιο το πλυσταριό ό,τι θέλει, από την ημερομηνία επίσκεψης και το όνομά του μέχρι πολιτικά σλόγκαν. Επίσης παρόντες ήταν καμιά εικοσαριά κουβανοί γιατροί, που έκαναν το υποχρεωτικό προσκύνημα, υπό ξενάγηση μάλιστα κάποιου υπευθύνου. Τους ρώτησα να θα πάνε και στην Higuera, με την ελπίδα ότι θα με έπαιρναν στα κατσάβραα μαζί τους, αλλά ο υπεύθυνος της αποστολής μου είπε πως η επόμενη επίσκεψη εκεί ήταν προγραμματισμένη για τον... Ιούνιο, προφανώς για την επίσημη ημερομηνία γέννησης του Τσε (η πραγματική απ’ ό,τι φαίνεται είναι 14 Μαϊου κι όχι 14 Ιουνίου, αφού οι ... άτακτοι γονείς του τον δήλωσαν αργότερα ώστε να μην είναι προφανές πως συνελήφθη εκτός γάμου, αλλά αυτή η λεπτομέρεια μάλλον αφορά όσους ασχολούνται με τα ζώδια).

Η παρουσία τόσο πολλών ανθρώπων στον πολύ μικρό χώρο μάλλον αφαιρούσε ατμόσφαιρα από την όλη εμπειρία, αλλά με το που έφυγαν τα πατριωτάκια μου έκατσα για λίγα λεπτά να διαβάσω τι είχαν γράψει οι κατά καιρούς επισκέπτες. Κι εκεί, μέσα στη βουβαμάρα πάνω από το τσιμεντένιο και ταλαιπωρημένο πλυσταριό, το μάτι μου έπεσε πάνω σε κάτι που μόνο Κουβανός θα μπορούσε να γράψει: «Κι μη νομίζουν πως επειδή σε έκρυψαν κάτω από τη γη θα μας εμποδίσουν από το να σε βρούμε, Τσε, Comandante, φίλε», στίχοι του Nicolas Guillen, που με προκάλεσαν έκπληξη. Πραγματικό ρίγος και δάκρυα όμως που προκάλεσε η υπογραφή αυτών που έγραψαν τις συγκεκριμένες στροφές: «Οι Κουβανοί επιστήμονες που σε βρήκαμε» με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1997... Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο δημοσιογράφος John Lee Anderson, στα πλαίσια της βιογραφίας του Che: A revolutionary Life πήρε συνέντευξη από Βολιβιανούς που πήραν μέρος στην επιχείρηση σύλληψης, εκτέλεσης και ταφής του Τσε στη μυστική τοποθεσία που τους υποδείχθηκε, κοντά στον αεροδιάδρομο της Vallagrande και αποκάλυψε την περιοχή ταφής του Τσε και των υπολοίπων, με αποτέλεσμα η κουβανική κυβέρνηση να στείλει μια ομάδα γεωλόγων, ανθρωπολόγων, αρχαιολόγων και λοιπών επιστημόνων που ορκίστηκαν να μη γυρίσουν στην Κούβα αν δεν έβρισκαν τα οστά και του τελευταίου αντάρτη –ανεξαρτήτως εθνικότητας- και τα κατάφεραν. Συγκινήθηκα από την αίσθηση καθήκοντος των ανθρώπων που ανέλαβαν μια αποστολή για λόγους ιστορικούς και πατριωτικούς και την υπερηφάνεια που πρέπει να ένιωσαν όταν τα οστά του ταυτοποιήθηκαν με το DNA της οικογένειας του Τσε στην Αβάνα (παρεμπιπτόντως ο μικρότερος γιος του Ερνεστίτο έχει παντρευτεί Ελληνίδα (ξαδέρφη του Τζήμερου μάλιστα σύμφωνα με δική του δήλωση), διαμένουν στην Αβάνα ακαι τα εγγονάκια του Τσε μιλάνε άπταιστα Ελληνικά.
Ήταν πολύ δυνατή στιγμή για μένα, παρότι έχω πολύ σοβαρές ενστάσεις σε πολλά από τα πιστεύω και τις πράξεις του Τσε, αν και είναι αδύνατον να μην αναγνωρίσει κανείς τη συνταρακτική συνέπεια των τελευταίων απέναντι στα πρώτα. Δυστυχώς η εικόνα των υπογραφών του κάθε τυχάρπαστου δε συνάδει στην όλη ατμόσφαιρα, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το νεκροτομείο που χρησιμοποιείται ακόμη κι όπου ενδεχομένως να κόπηκαν και τα χέρια του Τσε (δεν είναι επιβεβαιωμένο, αλλά θα το μάθουμε κάποτε κι αυτό).

Επέστρεψα στο πλυσταριό όπου δεσπόζουν και αρκετές αναφορές στους 5. Οι πέντε είναι οι 5 Κουβανοί που συνελήφθησαν στις ΗΠΑ ως κατάσκοποι επειδή είχαν παρεισφρύσει σε αμερικανοκουβανικές οργανώσεις του Μαϊάμι και πληροφορούσαν την κουβανική κυβέρνηση για επικείμενες τρομοκρατικές επιθέσεις τους εντός των κουβανικών τειχών. Στην επεισοδιακότατη δίκη είχαν τιμωρηθεί με απίστευτα σκληρές ποινές (από ισόβια... και πάνω!) και η Κούβα απαιτούσε την απελευθέρωσή τους με εκστρατείες ενημέρωσης που έφτασαν μέχρι τις δράσεις στην Ωκεανία και τα σποτάκια του Ντάνι Γκλόβερ στην αμερικάνικη τηλεόραση. Εν τέλει απελευθερώθηκαν με παρέμβαση Ομπάμα στο τέλος της θητείας του κι έγιναν εθνικοί ήρωες. Το εντυπωσιακό εδώ δεν ήταν πως υπήρχαν αναφορές σε αυτούς («Θα επιστρέψουν!», όπως διακήρυττε ο Κάστρο από τηλεόρασης επί χρόνια), αλλά ότι οι ίδιοι είχαν υπογράψει αφιερωματικές πλάκες στο μνημείο του Τσε με τη φράση «Επιστρέψαμε!».

Η επόμενη στάση ήταν στο Μαυσωλείο (κακώς ονομαζόμενο κατά τη γνώμη μου), το οποίο στεγάζεται δίπλα στο χώρο όπου βρέθηκαν οι τάφοι του Τσε και κάποιων εκ των συντρόφων του. Μου φάνηκε πολύ πρέπον το ότι οι λίστες των νεκρών περιλάμβαναν και τους βολιβιανούς στρατιώτες που πέθαναν αντιμαχόμενοι τον Τσε (κι αυτοί άνθρωποι ήταν και οικογένειες είχαν), ενώ στη λίστα ξεχώριζε η «Τάνια», η ανατολικογερμανοαργεντινοκουβανή που πέθανε στο πλευρό του Τσε, με πολλές ευθύνες για την αποτυχίας της επιχείρησης. Το φωτογραφικό υλικό ήταν πολύ καλό, αλλά από το μουσείο έλαμπαν δια της απουσίας τους τα εκθέματα, με αποτελέσμα ο χώρος να φαίνεται πολύ άδειος , δεν τον «γεμίζουν» οι φωτογραφίες. Δίπλα μάλιστα ολοκληρώνεται και χώρος όπου θα γίνονται εκδηλώσεις, ενώ παραξενεύτηκα που τα κλειδιά του χώρου τα έχουν οι Κουβανοί κι όχι οι Βολιβιανοί.

Εκεί ήταν που συνειδητοποίησα πως το «Μαυσωλείο» είναι ΑΚΡΙΒΩΣ δίπλα στο σημείο ταφής του Τσε. Οι μαρτυρίες μιλούσαν για χώρο «ανάμεσα στο νεκροταφείο της πόλης και τον αεροδιάδρομο» αλλά επειδή ο τελευταίος δε χρησιμοποιείται πια, δεν τον είχα προσέξει. Ο χώρος έχει στεγαστεί κι απέξω έχουν φυτέψει δέντρα διάφοροι ήρωες της επανάστασης ή πρόσωπα κοντινά στον Τσε, όπως η κόρη του Αλέιδα, οι Κουβανοί συναγωνιστές του Τσε και υπουργοί Guillermo και Ramiro, ο αδελφός του Juan Martin και άλλοι. Το σημείο των τάφων έχει στεγαστεί κι έχει περιφραχθεί, αλλά με δεδομένο πως ήμασταν μόνοι μας (οι Βολιβιανοί δεν πολυασχολήθηκαν, ο σφίχτερμαν έβαζε τις φωνές στην κοπελίτσα) ο Gonzalo επέμενε να με βγάλει φωτογραφία δίπλα ακριβώς στον τάφο του Τσε, που την κράτησα για να τη δείξω στους τόσους Κουβανους φίλους που μάλλον δε θα καταφέρουν ποτέ να επισκεφθούν την ιστορική τοποθεσία. Οι φωτογραφίες που κοσμούν τον χώρο είναι πολύ ενδιαφέρουσες, ορισμένες τις έβλεπα μάλιστα για πρώτη φορά, ενώ η ανταλλαγή πληροφοριών με τον Gonzalo ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ο άνθρωπος ξέρει πολύ καλά το θέμα, το έχει μελετήσει και διψούσε για πληροφορίες που δε γνώριζε, εξαιρετικός τύπος και σεμνός.

Λίγο πιο πέρα το αυτοκίνητο σταμάτησε στο σημείο των ομαδικών τάφων της Τάνια και των υπολοίπων, σε ένα μάλλον ανύποπτο μέρος, ενώ σε κοντινή απόσταση ένα σχολείο έφερε το όνομα του Τσε, ενώ απέναντί του υπήρχε ένα μπεργκεράδικο με την ατυχή ονομασία «οι ολιγάρχες». Φαντάστηκα τα παιδιά να βγάινουν από «τον Τσε» με τη λήξη των μαθημάτων και να σαβουρώνουν «στους ολιγάρχες» και η ειρωνία μου προκάλεσε ένα μειδίασμα.

Είχα δει όσα μπορούσα να δω στη Vallegrande, αλλά προφανώς ήθελα να πάω εκεί που γράφτηκε η ιστορία, στην Higuera. Ο Gonzalo προσπαθούσε όλη μέρα να εντοπίσει τηλεφωνικώς κάποιον που να δέχεται να με μεταφέρει για λογική τιμή και τελικά βρέθηκε ένας κύριος Mario που θα έκανε το πεντάωρο μετ’ επιστροφής ταξίδι εκτός ασφαλτοστρωμένων δρόμων για λιγότερα από 40€, που μου φάνηκε εξαιρετικό, ειδικά αν αναλογιζόταν κανείς πως θα μπορούσαμε να φύγουμε αμέσως. Δεν το πίστευα, η πρόσβαση στην Higuera αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολη και ίσως να είχαμε καταφέρει να την επισκεφθούμε και με τον Κώστα αν είχε έρθει μαζί. Δεν πειράζει, την επόμενη...

Ο Μάριο την ήξερε τη διαδρομή διότι η γυναίκα του έχει καταγωγή από την Higuera, οπότε θα είχε την ευκαιρία να δει και συγγενείς εκεί, σε μια διαδρομή που λίγοι κάνουν: ο δρόμος είναι κακός, οι στροφές ατελείωτες αλλάη συζήτηση με το Μάριο ενδιαφέρουσα. Περάσαμε κάποια μεγαλούτσικα χωριά και ο ήλιος έκαιγε το ταριφόχερο του Μάριο, ενώ κοιτώντας το τοπίο με την ξεραϊλα και τους θάμνους αναλογιζόμουν το τι σκεφτόταν ο Τσε όταν την επέλεξε για κέντρο επιχειρήσεων. Μετά από άπειρες στροφές ο Μάριο σταμάτησε για να μου δείξει το φαράγγι όπου ο εξουθενωμένος, υποσιτισμένος και χωρίς πυρομαχικά Ερνέστο συνελήφθη, την quebrada del churo. Επιτέλους από μακριά διέκρινα την Higuera, στην είσοδο της οποίας κάτω από τον καυτό ήλιο δυο οικοδόμοι ολοκλήρωναν ένα μικρό κτίριο με «διαμερίσματα για τους φτωχούς», όρος ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να περιλαμβάνει όλους τους κατοίκους του μικροσκοπικού, σχεδόν ερημωμένου και μάλλον στοιχειωμένου χωριού.

Το χωριό είναι πολύ μικρότερο κι απ’ ό,τι φανταζόμουν και αν δεν είχαν συμβεί αυτά που συνέβησαν πριν από πέντε δεκαετίες μάλλον δε θα το επισκεπτόταν κανείς. Στη μικροσκοπική πλατεία υπάρχει μια μικρή προτομή του Τσε κι ένα μάλλον κακόγουστο άγαλμα, ενώ ρωτώντας αν υπάρχει κάποιος για να μου δείξει το χώρο κράτησης κι εκτέλεσης του Τσε, μου απάντησαν πως κάθε μήνα εκ περιτροπής αλλάζει η οικογένεια που κρατάει το κλειδί του παλιού σχολείου, ώστε όλοι να κάνουν τους ξεναγούς και να εισπράξουν κάποιο φιλοδώρημα από τον σπάνιο επισκέπτη που φτάνει μέχρι εκεί.

Μια ταλαίπωρη κυρία βγήκε από ένα παράπηγμα, μου χαμογέλασε και με οδήγησε στο σχολείο, λέγοντάς μου πως παρότι ζούσε όταν συνέβησαν τα γεγονότα, θυμάται πολύ λίγα και λυπάται που δεν έχει να μου πει περισσότερα. Δεν πειράζει, η ιστορία είναι καλογραμμένη: η CIA έστειλε μια ομάδα Αμερικανοκουβανών για να συντονίσουν τη σύλληψη του Τσε και των συντρόφων του, υπό τις οδηγίες του διαβόητου Felix Rodriguez (πασίνγωστου από τη συμμετοχή του στον Κόλπο των Χοίρων, το σκάνδαλο Watergate, το σκάνδαλο Iran-Contras και τα δυο πλευρά που έχασε στο Βιετνάμ), ο οποίος έλαβε και την εντολή να τον εκτελέσει, αφού πρώτα είχε μια μικρή ιδεολογική συζήτηση μαζί του για τον κομουνισμό και του υποσχέθηκε πως θα μετέφερε τα δυο μυνήματα που ήθελε να αφήσει, ένα στη γυναίκα του («να ξαναπαντρευετεί και να γίνει ευτυχισμένη», όπως κι έγινε) και στον Φιντέλ («να μη σταματήσει την εξάπλωση της επανάστασης»). Ο πρώτος εκτελεστής φέρεται να ήταν μεθυσμένος κι έτρεμε, με αποτέλεσμα να τον ψέξει ο... ίδιος ο Τσε, ο δεύτερος με συνοπτικές διαδικασίες τον εκτέλεσε με επτά ρυπές και τα υπόλοιπα εκτυλίχθηκαν στη Vallegrande, αφού το πτώμα του Τσε αντιμετωπίστηκε περίπου ως θαυματουργό, με τις τοπικές κυρίες να κόβουν μπούκλες από τα μαλλιά του.
Η πόρτα της μικροσκοπικού σχολείου άνοιξε βασανιστικά αργά και μπροστά μου ξεπρόβαλλε μια τάξη που δεν μπορούσε να χωράει πάνω από οκτώ παιδιά. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι από σημειώματα, φωτογραφίες, ακόμη και ταυτότητες που είχαν αφήσει οι επισκέπτες τα τελευταία χρόνια και το μέρος έμοιαζε σχεδον στοιχειωμένο με τον αέρα έξω να φυσάει ξαφνικά και το λιγοστό φως να με δυσκολεύει στο να διακρίνω τα πρόσωπα στους τοίχους. «Εκεί τον σκότωσαν, δίπλα στην καρέκλα», μου είπε η κυρία κι έδειξε μια γωνιά χωρίς καμία σήμανση. Έμεινα λίγο να διαβάσω τα σημειώματα και τις αφιερώσεις όσων έκαναν τον κόπο να φτάσουν μέχρι αυτή τη γωνιά της ορεινής Βολιβίας. Η κυρία είδε πως δυσκολευόμουν κι άνοιξε το μοναδικό παράθυρο ώστε να βλέπω καλύτερα. Μια Εκουαδοριανή είχε αφήσει την ταυτότητά της, όπως κι ένας Μεξικανός, τα σημειώματα αναταγωνίζονταν το ένα το άλλο για το λιγοστό χώρο, κάποιοι είχαν αφήσει σημαίες, ενώ το ζευγάρι κουβανών γιατρών του χωριού είχαν και μια φωτογραφία τους. Ρώτησα αν είναι στο χωριό για να τους επισκεφθώ και μου απάντησαν πως επειδή ήταν Σάββατο είχαν πάει στο πιο κοντινό κεφαλοχώρι για να ψωνίσουν τρόφιμα για την υπόλοιπη εβδομάδα. Η Higuera δε διαθέτει παρά ένα περίπτερο με τρία-τέσσερα προϊόντα και η συγκοινωνία είναι σπανιότατη και γίνεται με φορτηγό.

Ευχαρίστησα την κυρία, της άφησα κι ένα φιλοδώρημα και βγήκα, αντιμέτωπος με έναν πολύ κρύο άνεμο, που ερχόταν σε αντίθεση με τον καυτό ήλιο. Μου έκανε εντύπωση πόσο εγκαταλειμένο φαινόταν το χωριό, δυο ψυχές όλες κι όλες στο περβάζι ενός παραθύρου. Ρώτησα αν έρχονται πολλοί επισκέπτες και μου είπαν πως όλο και κάποιος ξέμπαρκος εμφανίζεται, αλλά το μεγάλο γεγονός ήταν όταν ήρθαν οι παραγωγοί του “Che”, της εξαιρετικής ταινίας του Benicio del Toro, ενώ στηνε ρώτηση του πού είναι έστω οι είκοσι οικογένειες που κατοικούν το χωριό, η απάντηση ήταν πως δουλεύουν στα χωράφια μέχρι αργά. Δυο κοριτσάκια ήρθαν δειλά να με δουν, η μια ήταν η κόρη της ξεναγού. Τη ρώτησα τι θα γίνει όταν μεγαλώσει και –κρύβοντας το πρόσωπό της από ντροπή- μου είπε πως θα γίνει καθηγήτρια γλωσσών. «Α, πολύ ωραία!» απάντησα, «Σε τι γλώσσα; Αγγλικά;». Η ερώτηση φάνηκε να την ξενίζει και η απάντησή της με άφησε σύξυλο «Όχι, σενιόρ. Εγώ Κέτσουα θέλω να διδάσκω, πριν χαθούν!».

Πήγα στο σπίτι της πεθεράς του Μάριο, που ο Θεός να το κάνει σπίτι: τέσσερις τοίχοι, κανένα παράθυρο, το πάτωμα από χώμα, η κουζίνα δυο ξύλα όπου σιγόκαιγαν αρχαιολογικά οικιακά σκεύη. Αναρωτήθηκα σε ποιον αιώνα ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Μου είπαν πως το λεωφορειο (δηλαδή ένα φορτηγό) περνάει μόνο τις Παρασκευές, είπαμε δυο λογάκια και πήγα να δω το σπίτι του τηλεγραφιστή (που αναφέρεται στο ημερολόγιο του Τσε από τη Βολιβία) και το σημείο όπου πέθαναν ο Miguel, o Coco και ο Julio. Απλά ονόματα για τους περισσότερους, μύθοι για τους Κουβανούς. Μπήκα στο σχολείο, που ήταν αξιοπρεπές από πλευράς υποδομών και όπου οι αναφορές στην Κούβα και τον Τσε ήταν πάμπολλες και είδα και το ιατρείο όπου εργάζονται οι δυο Κουβανοί, που –καθόλου αναπάντεχα- έχει ονομαστεί Dr. Ernesto Che Guevara. Δεν ξέρω το θα γράψει η ιστορία για την Κουβανική Επανάσταση, τα πειράματά της, τα εγκλήματα και τις επιτυχίες της, αλλά τουλάχιστον από το Νίγηρα μέχρι το Τιμόρ κι από τις Άνδεις και τις φαβέλες του Καράκας μέχρι το Τιμπουκτού, οι κουβανοί γιατροί έδωσαν σταθερό παρόν για πολλές δεκαετίες, αποτελώντας μια σταθερά στα ταξίδια μου, ακόμη και στα πιο κουφά μέρη.

Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε, οι δυόμιση ώρες επιστροφής στη Vallegrande θα γίνονταν πολλές αν μας έπιαναν τα σκοτάδια. Ο Μάριο μου είπε πως θα παίρναμε κι ένα συμπαθή παππού μαζί μας, τον κύριο Jorge Quiroga, ετών 75. Ο κυρ Χόρχε ήταν 25 όταν συνέβησαν τα της Higuera και τα θυμάται πολύ καλά:
«Του χρόνου που συμπληρώνονται 50 χρόνια θα γίνει μεγάλος εορτασμός, έτσι μας είπαν. Εγώ ναι αγόρι μου, τα θυμάμαι. 24 Σεπτέμβρη ήρθαν να φάνε με όλο το χωριό οι αντάρτες, μαζί κι ο Τσε. Ξέρω γω, τι να σου πω, συμπαθητικός ήταν, κάποιοι από το χωριό τους προειδοποίησαν πως υπάρχει στρατός που τους ψάχνει αλλά δε μας εμπιστεύονταν, ο Τσε έλεγε ότι οι ντόπιοι του λένε ψέμματα. Δίκιο είχε, τους φοβόμασταν γιατί μας είχαν πει ότι αν επικρατήσει ο κομουνισμός θα τρώμε με κουπόνια και το φαγητό θα είναι με το κουταλάκι. Να, εκεί κάτω του έκαναν την ενέδρα, εδώ σκότωσαν τους άλλους, 20 μέρες γυρόφερναν στην περιοχή οι αντάρτες, δεν είχαν να φάνε, αλλά έδιναν χρήματα σε μια γυναίκα νάνο που πήαινε εκεί κάτω και τους μαγείρευε... Βλέπεις; Εκεί ακριβώς!». Δε χρειαζόταν η μαρτυρία του κυρίου Χόρχε γι’ αυτό που όλοι γνωρίζουν πια: η αποτυχία της επιχείρησης δεν οφείλεται ούτε στην ανικανότητα της Τάνια, τη σύλληψη του απερίγραπτυ Ντεμπρέ ή του Αργεντίνου Μπούστος που έκανε σκίτσα των ανταρτώνγ ια το Βολιβιανό στρατό ή την κακή προετοιμασία, αλλά στο ότι η επιχείρηση απέτυχε παταγωδώς να κερδίσει τη στήριξη των ντόπιων που από την πρώτη μέρα είδαν τους αντάρτες ως εισβολείς κι όχι ως απελευθερωτές. Η ιδέα ότι το θαύμα της Κούβας, όπου μια χούφτα άνθρωποι με τρία τουφέκια κέρδισαν ολόκληρο κρατικό στρατό δεν ήταν δυνατόν να επαναλαμβάνεται συνεχώς και η εμμονή του Τσε να βρίσκεται σε περιοχή κοντά στη γενέτειρά του Αργεντινή ώστε να ηγηθεί κινήματος εκεί αποδείχθηκε καταστροφική.

Αυτά σκεφτόμουν στην επιτροφή, χαρούμενος που είχα αρκετό φωτογραφικό υλικό για να δείξω στους φίλους μου στην Κούβα, σε κάποια tertulia σε κάποια ταράτσα του Βεδάδο κάποιο δροσερό βραδάκι, περνώντας από άπειρες πέτρες που είχαν βαφτεί στα χρώματα του Si και του No στο δημοψήφισμα που ο Έβο Μοράλες ήθελε να του επιτρέψει να κάνει και τρίτη θητεία.

Έψαξα να βρω ένα δωμάτιο για να κοιμηθώ σε μια πόλη που δεν είναι και πολύ συνηθισμένη στους τουρίστες, κατέληξα στο Mexico Lindo όπου για 4€ βρήκα ένα αξιοπρεπέστατο δωμάτιο. Ήθελα να φάω στο Mirador, ένα ύψωμα με θέα τη Vallegrande, αλλά το βρήκα κλειστό και κατέληξα στην αγορά, να τρώω ανάμεσα σε συμπαθείς Ινδιάνους που με κοιτούσαν περίεργα και κάθε φορά που παράγγελνα κάτι με ρωτούσαν αν είμαι γιατρός, ταυτίζοντας την κουβανική προφορά με το συγκεκριμένο λειτούργημα.

Την επομένη θα ακολουθούσε ένα πολύωρος μαραθώνιος ώστε να ξεκινήσει ο επόμενος μικρός κύκλος του ταξιδιού μου στη Βολιβία: η πολυήμερη επίσκεψη στις Misiones, την απομακρυσμένη περιοχή στα ανατολικά με τις ξεχασμένες ιεραποστολές, πριν κατευθυνθώ προς μια ακόμη χαμένη πόλη των Ίνκας, την Incallajta, που έκανε τη φαντασία μου να καλπάζει.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 62
• 63
• 64
• 65
• 66
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 64 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.