Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

O ουρανός φάνηκε συννεφιασμένος, αλλά με το που βγήκε ο ήλιος μας χάρισε μια υπέροχη θέα. Πριν αναχωρήσουμε από τον αρχαιολογικό χώρο η ιδέα ήταν να κατεβούμε και να επισκεφθούμε και τον αγροτικό τομέα. Ο Παναγιώτης αποφάσισε να απέχει και να γλιτώσει... 4,2 χιλιόμετρα απίστευτης κατάβασης και ανάβασης σε απόκρημνα σκαλοπάτια, αλλά και την ευκαιρία να «ρουφήξει» τις τελευταίες εικόνες από το Choquequirao. Απίστευτη ποσότητα πέτρας αλλά και απόδειξη ταυτόχρονα του πόσο δύσκολο είναι για μια κοινωνία να ζει αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο: χωρίς εμπόριο και καμία διέξοδο προς τον «έξω κόσμο» οι κάτοικοι του Choquequirao, έχοντας χασει και το καλύτερο κομμάτι του ανθρώπινου δυναμικού τους, προσπάθησαν επί 30 χρόνια να επιβιώσουν κυριολεκτικά στο τέρμα Θεού, αλλά ελεύθεροι, με τα δικά τους πιστεύω και πάντα σε απόλυτη αρμονία με τη φύση. Respect.

Επιστρέφοντας πάντως από το Choquequirao προς το σημείο εκκίνησης, η κατάβαση μας φάνηκε ευκολότερη του αναμενόμενου. Μετά τα 26 χιλιόμετρα του χθεσινού ξεθεώματος ακόμη και τα γόνατά μου δε διαμαρτυρήθηκαν για τη συνεχή κάθοδο. Μετά το ποτάμι μάλιστα, τα τρία χιλιόμετρα ανάβασης έφυγαν πολύ εύκολα προς έκπληξη όλων. Κατασκηνώσαμε σε ένα υποτυπώδες καμπινγκ που πάντως είχε ηλεκτρισμό από φωτοβολταϊκά, ενώ το δείπνο μας στο παράπηγμα ήταν το πρελούδιο για την τελευταία μας βραδιά σε σκηνή, με τρομερό background μια χονισμένη βουνοκορφή να γυαλίζει στο λυκόφως.

Το επόμενο πρωί η αφύπνιση ήταν στις... 3.30 το πρωί. Θα είχαμε τρελή ανάβαση και για να αποφύγουμε τον ήλιο έπρεπε να ξεκινήσουμε μέσα στο σκοτάδι με φακούς, αλλά η ανάβασή μας είχε πολύ καλό ρυθμό σε μια διαδρομή πια γνώριμη. Πολλά τα ζιγκ ζαγκ πάντως και στο τέλος του καθενός ξεπρόβαλλαν άλλα δέκα, αλλά σε καμία περίπτωση τόσο απότομα όσο στο απέναντι βουνό που είχαμε αφήσει πίσω. Προς έκπληξη όλων ολοκληρώσαμε τη διαδρομή σε λιγότερο από τεσσεράμιση ώρες (!), αν και το βανάκι που θα ερχόταν να μας πάρει άργησε και όταν ήρθε ο τύπος οδηγούσε επικίνδυνα. Όσο τον περιμέναμε πάντως, κάτσαμε να κοιτάμε τη φοβερή θέα, πιάσαμε κουβέντα με κάτι Γάλλους που θα ξεκινούσαν την ίδια διαδρομή με μας και σκαρφιστήκαμε γηπεδικά τραγουδάκια για την εμπειρία μας στο Choquequirao και τα γκριμαλντικά αέρια που δε σταμάτησαν να δονούν την ατμόσφαιρα των Άνδεων.

2 Νοέμβρη πλέον και το ημερολόγιό μου έλεγε πως ήταν μόλις η εικοστή μέρα του ταξιδιού μου, αλλά ταυτόχρονα ηταν και η Μέρα των Νεκρών, οπότε κατά την επιστροφή μας στο Κούσκο βλέπαμε μιλιούνια να κατευθύνονται στα νεκροταφεία αλλά παραήμασταν κουρασμένοι για να επισκεφθούμε κι εμείς κάποιο. Θέλαμε επιτέλους να κάνουμε ντους, να φάμε , να επιστρέψουμε όσο εξοπλισμό είχαμε δανειστεί και να κλείσουμε και τις εκδρομούλες για τις δυο επόμενες ημέρες.

Αφού τα κάναμε όλα αυτά, είχαμε και το αποχαιρετιστήριο δείπνο με το Μάρκους στη γειτονιά του San Blas, για μένα την πιο όμορφη του Κούσκο... μικροσκοπικές πλατείες αιώνων φωτισμένες, εστιατοριάκια-τρύπες, παιδάκια που παίζουν με ξεφούσκωτες μπάλες μέχρι τα μεσάνυχτα, ενώ οι φωτισμένοι λόφοι είχαν σα φόντο τα καμπαναριά του Κούσκο. Φάγαμε σε ένα μικροσκοπικό εστιατόριο με «γαλλική κουζίνα» (λέμε τώρα) του οποίου ο γλυκύτατος αλλά goofy ιδιοκτήτης έτρεχε στα στενά βραδιάτικα για να μας βρει ρέστα. Η επιστροφή με τα πόδια μας χάρισε άλλη μια φοβερή βόλτα στο Κούσκο, μια από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο για να περπατάς βράδυ.

Για την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να πάμε εκδρομούλα στο Moray και το Salinas, δυο εντελώς διαφορετικά αξιοθέατα, πάντα συνδεδεμένα με τους Ίνκας πάντως. Ξαναγράφω ότι το ταξίδι το σχεδίασα με εστίαση στους Ίνκας, που είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου σε ό,τι αφορά τους πολιτισμούς του Περού, αν κάποιος επιλέξει να εστιάσει σε παλαιότερους πολιτισμούς, χρειάζεται άλλους μήνες να αφιερώσει σε μια χώρα με πραγματικά ατέλειωτη ιστορία.

Η εκδρομούλα κόστιζε όλα κι όλα 8,5 ευρώ. Το πρωί ήρθε και μας πήρε ένα βανάκι το οποίο μας άφησε... σε κάποιο λεωφορείο. Σύντομα ξενερώσαμε βλέποντας το πόσα λεωφορεία θα έκαναν τη συγκεκριμένη εκδρομή, πράγμα λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως ερχόμασταν από ερημιές με αρχαιολογικά μνημεία στα οποία ήμασταν εντελώς μόνοι μας.

Η πρώτη στάση ήταν στο Chinchero, εκεί όπου κατά τον ξεναγό μας θα χτιστεί το νέο διεθνές αεροδρόμιο του Κούσκο, αν και ο Χουάν μας είχε διευκρινίσει πως αυτό το σχέδιο έχει εγκαταλειφθεί και τελικώς η απόφαση για το αεροδρόμιο είναι να γίνει στην Quillabamba, απ’ όπου οι επισκέπτες θα ανεβαίνουν το υψόμετρο σταδιακά πλέον και θα επιμηκύνεται και η διαμονή τους στη χώρα. Δεν ήταν η μόνη ανακρίβεια που θα μας έλεγε ο ξεναγός μας, ένας ναρκισσιστής απερίγραπτος τύπος που θεωρούσε πως κάθε λέξη που άρθρωνε ήταν απίστευτα σημαντική, παρότι έλεγε αρκετές ανακρίβειες κι επαναλαμβανόταν διαρκώς. Στο Chinchero η στάση πρακτικά ήταν για ψώνια σε κάποιο συνεταιρισμό. Πληκτικά αναμενόμενη η επιλογή, αλλά με το λεωφορείο να είναι γεμάτο με λατίνους, το ότι θα αγόραζαν ήταν δεδομένο. Αξίζει πάντως να αναφερθεί ότι η παρουσίαση από μια συμπαθέστατη Ινδιάνα ονόματι Όλγα ήταν διαφωτιστική (π.χ. σε ότι αφορά τον τρόπο χρωματισμού των υφασμάτων), με χιούμορ και με καμία πίεση για αγορά (γενικώς στο Περού δε σε κυνηγάνε για να ψωνίσεις, είναι εξαιρετικά αξιοπρεπείς).

Η δεύτερη στάση ήταν εκείν στο Moray, για το ατομικό εισιτήριο του οποίου το εισιτήριο κόστιζε ένα βαρύγδουπο εικοσάρικο (!) αλλά τουλάχιστον το αξιοθέατο ήταν πολύ εντυπωσιακό. Πρόκειται για το μεγαλύτερο εργαστήριο μικροκλιμάτων για τις καλλιέργειες των Ίνκας, που παρότι αγνοούμε τις λεπτομέρειες για τον τρόπο λειτουργίας του, οπτικά είναι πολύ εντυπωσιακό, μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους διαβαθμίσεων σε τεράστια έκταση που θυμίζει κάτι από ταινίες με εξωγήινους και UFO. Μιλώντας για UFO, ένα από αυτά μας έκανε και ξενάγηση και προσπαθώντας να μας εξηγήσει τις βιολογικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί σε μεγάλο υψόμετρο και αυτών από τα παράλια μας είπε ότι εκτός από τεράστια πνευμόνια έχει φαρδείς ώμους και είναι πανέμορφος. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία, ίσως ο @Krekouzas να διαθέτει για να μη χαθει στη λήθη αυτό το μεγάλο ταλέντο.

Η επόμενη στάση ήταν το Salinas, τα ορυχεία αλατιού των Ίνκας, εξίσου εντυπωσιακά οπτικά, αφού τα αλάτινα παραλληλόγραμμα έκαναν φοβερή αντίθεση με τα κατακόκκινα βράχια πίσω τους, ενώ το γεγονός ότι είναι ακόμη ενεργά και βλέπεις τους ανθρώπους που βγάζουν το μεροκάματό τους περίπου όπως έκαναν οι πρόγονοί τους τα κάνει ακόμη εντυπωσιακότερα.

Στην επιστροφή από την εκδρομή χάζευα τα χωριουδάκια των Άνδεων στα υψίπεδα που θυμίζουν Βολιβία... έρχεται κι η σειρά της μεθαύριο, σκέφτηκα. Στο Κούσκο για ακόμη μια φορά η κεντρική πλατεία έσφυζε από ρυθμό λόγω των –καθημερινών ουσιαστικά- εορτασμών και υπαίθριων πανηγυριών, με τις πολύχρωμες στολές, μια παρέλαση σχολείου θηλέων και φυσικά πολύ χορό. Γίνομαι βαρετός, αλλά πόλεις σαν το Κούσκο πρέπει απλά να είσαι εξαιρετικά ακκόγουστος άνθρωπος για να μην τις εκτιμήσεις, αν συνυπολογίσει δε κανείς πόσα πράγματα έχεις να κάνεις στα περίχωρά του είναι από μόνο του προορισμός για αρκετές εβδομάδες.

Επικοινωνήσαμε με το Χουάν τον ξεναγό μας γιατί θέλαμε να τον καλέσουμε σε φαγητό με τον Κώστα για να τον ευχαριστήσουμε ακόμη μια φορά για τις καταπληκτικές τους υπηρεσίες. Το δείπνο στο εστιατοριάκι που επιλέξαμε στην πλατεία Regocijo συνοδεύθηκε από συζήτηση για τα σχέδια του Χουάν, τη γιαπωνέζα σύζυγό του και τις ατέλειωτες εμπειρίες του από τα τρεκ, καθώς και τις συνθήκες εργασίας των ξεναγών. Για άλλη μια φορά να υπογραμμίσω πως αν κάποιος αποφασίσει να πάει για τρεκ σε εκείνα τα μαγικά μέρη, τα στοιχεία του Χουάν είναι στη διάθεσή σας.

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, πέρασα από τον καθεδρικό, όπου παρακολούθησα μια λειουργία με εξαιρετική κλασική κιθάρα κι αναρωτήθηκα τι κακό θα έβρισκε και τις ορθόδοξες εκκλησίες αν επέτρεπαν να παίζει κανείς και κανένα ακόρντο. Ρητορική η απορία, η πιο ρεαλιστική ήταν το πώς θα ήταν η αυριανή, τελευταία μέρα στο Κούσκο όπου είχαμε κανονίσει να πάμε σε εκείνο το πολύχρωμο βουνό... δηλαδή όχι σε εκείνο που πάνε όλοι, αλλά «σε κάποια άλλα που θα ήμασατν μόνοι μας, θα ήταν περισσότερα κι ακόμη πιο εντυπωσιακά». Για να πω την αλήθεια μούφα μου φαινόταν η όλη φάση, αλλά επειδή οι Άνδεις ποτέ δε σταματούν να με εκπλήσσουν, είπα να πέσω για ύπνο με έναν πιο αισιόδοξο τόνο, ελπίζοντας πως θα είναι τουλάχιστον συμπαθητικά όμορφα. Μικρό καλάθι κρατούσα, όπως αποδείχθηκε...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 36
• 37
• 38
• 39
• 40
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 38 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.