Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Για πρωινό είπαμε να φάμε street food και τίμησα τα αβγουλάκια (νομίζω) από ορτύκια που πουλούσε μια καλή κυριούλα, πέντε ψωμάκια που κόστισαν... 0,13€ συνολικά και μια φρεσκοστιμένη πορτοκαλάδα μιας συμπαθέστατης γιαγιάκας. Εμφανίστηκε κι ο Clemente με έναν οδηγό που θα μας πήγαινε μέχρι το σημείο αφετηρίας του τρεκ με το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε σε μια χωμάτινη δημοσιά (χρόνια είχα να τη χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη!), η οποία είχε φτιαχτεί επειδή ο δήμαρχος είχε την επιχείρηση γάλακτός του εκεί άρα με δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίστηκε πως θα έπρεπε να περνάει δρόμος από κει. Η θέα ήταν απίστευτη: καταπράσινες κοιλάδες, βοσκοτόπια, οι επικές βουνοκορφές των Άνδεων κι αναρωτήθηκα: αν είναι έτσι η πρώτη θέα, τι ακολουθεί; Το μόνο που έλειπε ήταν τα Χόμπι και η Χάιντι.

Ξεκινήσαμε το περπάτημα, σε επικλινές καταπράσινο τερέν, δε χόρταινε το μάτι μου. Σε κάμποσα λεπτά φτάσαμε στον πρώτο αρχαιολογικό χώρο, ονόματι Molinete. Επρόκειτο για μεγάλες ολοστρόγγυλες πέτρινες κατασκευές, καλυμμένες από δέντρα, τροπική βλάστηση και σκοινιά του Ταρζάν. Αρχικά μου έδωσαν την εντύπωση πως ήταν διάσπαρτα κτίρια, ενδεχομένως αποθήκες, αλλά όταν αρχίσαμε να κουτουλάμε από το ένα κτίριο στο άλλο συνειδητοποιήσαμε πως πρόκειται για ολόκληρη πόλη, εντελώς καλυμμένη από τη φύση. Ολόκληρη πόλη, τέτοιου μεγέθους με μπόλικα κτίρια, εν μέσω πανέμορφης φύσης και δεν τη γνωρίζει κανείς, δεν υπάρχει ούε μια ταμπέλα, καμία υποδομή για να την επισκεφθεί κανείς (ούτε καν χωμάτινο μονοπάτι), φυσικά κανείς δεν εισπράττει εισιτήριο ενώ και ο Clemente δεν είναι ακριβώς ειδήμων στο θέμα, αφού όταν τον ρώτησα το πότε χρονολογείται μου απάντησε "είναι πολύ παλιά". Προφανώς είναι από την προ-Ινκα εποχή, άλλωστε μιλάμε για στρογγυλές κατασκευές, με έντονη χροιά από Chachapoyas, για τους οποίους θα μιλήσουμε αργότερα. "Πόσο παλιά είναι βρε Clemente;" ξαναρώτησα ο αισιόδοξος για να εισπράξω ένα κατατοπιστικό "Οουουουου, πολύυυυυυ παλιά" με την απίθανη βουνίσια, σχεδόν ρουμελιώτικη προφορά του Clemente, που συνεχώς μασουλάει φύλλα κόκας, ενώ τα γυαλάκια, το περίεργο βλέμμα και η σιωπωλή καρφωτή ματιά με κάνουν να πιστεύω πως αν τον έβλεπα σε κανένα πάρκο του Αμαρουσίου με καμπαρντίνα θα τον περνούσα για επιδειξία. Συνεχίσαμε το τρεκ μας περνώντας αυτή τη φορά ανάμεσα από άγριες φράουλες, κάτι ξεχασμένα αγροκτήματα, με τα παπούτσια να κινούνται ανάμεσα σε άμμο, χώμα και σβουνιές. Το Molinete φαίνεται ατέλειωτο, αν το καθαρίσουν θα γίνει φοβερό αξιοθέατο.

Άρχισε να σκοτεινιάζει και να ψιχαλίζει, αλλά η ομορφιά του τοπίου και ο ενθουσιασμός για τα αρχαία που είδαμε και γι' αυτά που έπονται είναι τέτοιος που η Άνγια χορεύει... Χατζηγιάννη (@Krekouzas έχεις και βίντεο...), ενώ η ομάδα έχει δέσει πολύ καλά. Επιτέλους πετύχαμε και τον πρώτο μας ντόπιο, ένα ζευγάρι κτηνοτρόφων σε μια πλαγιά, με την κυρία να έχει ταράξει στις ξυλιές μια αγελάδα και το σκύλο της, ενώ μια άλλη αγελάδα είναι φιμωμένη σαν το Hannibal Lector. Πληρώσαμε κάτι λιγότερο από ένα ευρώ εις ένδειξη καλής θέλησης στον κύριο του οποίου το χωράφι διασχίσαμε, το οποίο είναι ενδεικτικό του πόσο ανεξερέυνητο είναι αυτό το κομμάτι του Περού: ολόκληροι αρχαιολογικοί χώροι εξακολουθουν να βρίσκονται μέσα σε ιδιωτικές εκτάσεις!

Μετά από αρκετή ώρα βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τείχη, καλυμμένα κι αυτά από οργιώδη βλάστηση, που σε συνδυασμό με το ότι βρίσκονται πάνω σε λόφο με οδηγούν στο συμπέρασμα πως πρόκειται για οχυρό. Δεν είναι ξεκάθαρο αν οι τεράστιες κατασκευές είναι σπίτια, αποθήκες ή κάτι άλλο, αλλά με τον ήλιο να ξανακάνει την εμφάνισή του συνεχίσαμε υπερπηδώντας πλίνθινες μάντρες, σε μια εκ των οποίων κουτρουβάλησε ο Κώστας χαμογελώντας (δεν πτοείται από τίποτε) για να φτάσουμε επιτέλους στην Congona. Απίστευτο θέαμα, 85 κτίρια καλυμμένα από τη βλάστηση, κυριολεκτικά χαμένα ανάμεσα σε ένα δάσος. Αν καθαρίζονταν λίγο θα αναδεικνύονταν πολύ εύκολα, θα μιλούσαμε πανεύκολα για το νέο Kuelap, αλλά αυτό είναι το Περού, ικανό να σε εκπλήσσει σε κάθε γωνιά του.

Έκπληξη ήταν και το ότι ξαφνικά ξεπετάχτηκε μέσα από τα δέντρα και ο ιδιοκτήτης της περιοχής και κατ' επέκταση και του αρχαιολογικού χώρου, ένας συμπαθής κύριος που πάντως ανέδυε μια περίεργη οσμή, ονόματι Onesio, ο οποίος αφού εισέπραξε κάτι ψιλά επειδή βρισκόμαστε στα χωράφια του, ούτε λίγο ούτε πολύ μας ανακοίνωσε πως... ο αρχαιολογικός χώρος πωλείται έναντι 400.000€ μαζί με τα 60 εκτάρια γης βέβαια. Όχι ότι θα είναι ο πρώτος αρχαιολογικός χώρος στη χώρα ου θα ανήκει σε ιδιώτη, αλλά είχε ενδιαφέρον ότι είχε βρεθεί μάλιστα και μια κυρία από το Βέλγιο που είχε δείξει ενδιαφέρον αλλά δεν εμφανίστηκε. Ο Onesio είχε απογοητευτεί: το κράτος δεν κάνει δρόμους (εκτός κι αν πρόκειται να καταλήξουν στη γαλακτοκομική επιχείρηση του δημάρχου όπως μάθαμε), η αρχαιολογική υπηρεσία δεν ασχολήθηκε (πού να προλάβει κι αυτή με τόσα αρχαία στη χώρα και σε απίθανα μέρη μάλιστα), ο ίδιος δεν μπορεί ούτε τις εκτάσεις του να φροντίσει, πόσο μάλλον να προσελκύσει τουρισμό και είναι και μιας Α ηλικίας, αλλά δεν ήθελε να το πουλήσει και τσάμπα. Πέρασαν από το μυαλό μου πολλές επενδυτικές σκέψεις για να προωθήσω σε φίλους που έχουν τα χρήματα και τη διάθεση, για παράδειγμα ένα eco-hotel με δυνατότητες για τρεκ και ολόκληρη πόλη των Chachapoyas δε θα ήταν άσχημη ιδέα, αλλά επειδή κάθε φορά που ανοίγω ένα λογιστικό βιβλίο κλείνει ένα σπίτι, είπα να το αφήσω για κανέναν άλλον.

Ο Onesio ήθελε να μας συνοδεύσει μέχρι τη Leimebamba, μας προσέφερε και δωρεάν δυο άλογα και κατευθυνθήκαμε προς τα κει περνώντας από διαφορετικά τοπία αυτή τη φορά, μέχρι που βρήκαμε τον οδηγό μας. Του είπαμε να μας αφήσει για λίγο στο τοπικό μουσείο, το οποίο αποδείχθηκε αξιολογότατο και διέθετε από quipaqayoq μέχρι εξαιρετικά υφαντά, αν και το highlight ήταν οι φοβερές μούμιες που βρέθηκαν στη Λίμνη με τους Κόνδορες, τις οποίες όμως για να δεις έπρεπε να ανακαλύψεις πού βρισκόταν ο διακόπτης του ρεύματος, τον οποίο εγώ ανακάλυψα, όχι όμως και οι υπόλοιποι. Κατά τα λοιπά, τα quipus (αυτά τα αντικείμενα σαν άρπες που χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας για κομπιουτεράκια και καταγραφή προϊόντων, αριθμών, ακόμη και ιστοριών ανάλογα με τα χρώματα και τους κόμπους των νημάτων) ήταν φοβερά, υπήρχε μια έκθεση για τους gruinguitos (τους μυστηριωδώς λευκούς ανθρώπους που ζουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε κάποιες περιοχές των Άνδεων) και μια εξαιρετική παρουσίαση για τους τάφους και τα κτερίσματα της Chachapoyas στην οποία σκοπεύαμε να πάμε ήδη το βράδυ και να τη χρησιμοποιήσουμε ως βάση για τις επόμενες αναζητήσεις μας.
Απέναντι από το εξαιρετικό μουσείο υπήρχε ένα alternative cafe (άτσα η Leimebamba!), αν και η οργανική του σοκολάτα ήταν απογοήτευση. Έπρεπε να αποφασίσουμε πού θα πάμε και τι θα κάνουμε, η Άνγια σκεφτόταν να κάνει κράτηση σε ένα πολυτελές lodge στους καταρράκτες Gocta, αλλά τελικά δε βρήκε διαθεσιμότητα και την πείσαμε να έρθει μαζί μας στην Chachapoyas. Πήραμε λοιπόν το ταξί και φύγαμε, παρότι μια φίλη της Άνγια της είχε πει πως η πόλη είναι απαίσια και δεν αξίζει τον κόπο.

Μετά από λίγες ώρες πανέμορφης διαδρομής φτάσαμε. Η είσοδος της πόλης ήταν επιεικώς απαράδεκτη, αλλά αυτό ισχύει για πολλές πόλεις του Περού, με μισοτελειωμένα γιαπιά, λάσπη και σκουπίδια, είχε βρέξει κιόλας και έδινε μια εικόνα χάους, αλλά μπάινοντας στο ιστορικό κέντρο αναφωνήσαμε "wow", αντικρύζοντας τα κατάλευκα αποικιακά κτίρια και τον ατέλειωτο πεζόδρομο με τις κεραμιδοσκεπές, γεμάτο από κόσμο. Πόσο κακόγουστη μπορεί να είναι μια φίλη της Άνγιας για να μην της αρέσει αυτή η πόλη; Βρήκαμε στα σβέλτα ένα τρίκλινο σε ένα φτηνούτσικο hostel και κατευθυνθήκαμε σε ένα καταπληκτικό γκουρμεδάκι με πολύ ωραία διακόσμηση κι εξαιρετική παρουσίαση πιάτων. Για την επομένη βρήκαμε ένα μικρό τοπικό πρακτορείο και κλείσαμε με 13€ ημερήσια εκδρομή για τους καταρράκτες Gocta. Έχω δει τόσους και τόσους καταρράκτες στη ζωή μου, οπότε δεν είχα και ιδιαίτερες απαιτήσεις, δε φαντάστηκα να ενθουσιαστώ και πολύ. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 123

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 123

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Για όποιο λόγο και να γράφεις -γράψε!!!! Εγω σε διαβάζω για όλους όσους αναφέρεις...

 

[taxidiara]

Βλέπω καλά???

Επιτέλους ξεκίνησες την ιστορία για Ανταρκτικήηηηη

 

[panius]

... και δε θυμάμαι πού ήταν. Έγκλημα εξ αμελείας και οκνηρίας. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί, τουλάχιστον όχι για μεγάλο ταξίδι.

Οπότε μην αργείς!!!

 

[Yorgos]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ​

Για το μεγάλο μου ταξίδι για το 2016 ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: είτε ένα round the world trip μετά το πολύ επιτυχημένο αντίστοιχο πείραμα του 2015 (λινκ) σε τέσσερις ηπείρους, ή ένα ταξίδι στη Νότιο Αμερική όπου θα κάλυπτα μερικά από τα απωθημένα ετών, δηλαδή να πάω σε μέρη πιο δύσβατα, λιγότερο επισκέψιμα, σε χώρες που παρότι γνωρίζω πολύ καλά και έχω επισκεφθεί πολλές φορές, είχα αφήσει κενά που πίστευα ότι θα με "γέμιζαν" πολύ.

Τελικά προκρίθηκε η δεύτερη λύση λόγω... ηλικίας, αφού ορισμένα από τα απωθημένα αυτά απαιτούσαν σωματικές αντοχές που δεν ξέρω αν θα έχω στα επόμενα χρόνια και δεν ήθελα να τα αναβάλλω άλλο. Δε με φαντάζομαι στα πενήντα μου να κάνω τρεκ δυο εβδομάδων στα 5.000 μέτρα, να κάνω καγιάκ ανάμεσα σε παγόβουνα και να ανεβοκατεβαίνω κατσάβραχα στη Βολιβία ψάχνοντας αρχαία και τα χνάρια του Τσε. Επιπλέον ήταν καλό το timing των φίλων που ήθελαν να συνταξιδέψουν κομμάτια της Νοτίου Αμερικής μαζί μου και θα είχαν το ρόλο των guest stars σε αυτό που έλπιζα να είναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου. Θα ταξίδευα στην περιοχή του πλανήτη που αγαπάω πιο πολύ απ' όλες, τις Άνδεις, και θα το συνδύαζα με έναν προορισμό που, χωρίς να μου δημιουργεί ταξιδιωτικές ονειρώξεις, θα αποτελούσε το ένα σημείο, τη μία "χώρα" που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στα τόσα μου ταξίδια στη Νότιο Αμερική: την Ανταρκτική. Αλλά πάνω απ' όλα, αντί να ασχολούμαι με το να διευρύνω τον αριθμό των χωρών που έχω ταξιδέψει (τελικά τι ρόλο παίζει αν πήγες σε 70 ή 120 ή 160 χώρες; Διαγωνισμό κάνουμε; Θα ζήσω και χωρίς να πάω στη Νιγηρία, μου αρκεί το Μπενίν...), επέλεξα να πάω εκεί που μου αρέσει, στην πιο συγκλονιστική περιοχή του κόσμου, αυτή με τα πιο μυστηριώδη αρχαία, την πιο εξωφρενικά όμορφη φύση, αυτή που με κέρδισε από μικρό και δε με "έχασε" ποτέ. Την America Latina.

O σχεδιασμός δεν είναι και το καλύτερό μου, όχι επειδή αδυνατώ να τον φέρω εις πέρας, αλλά επειδή θεωρώ πως αφαιρεί από το ταξίδι αυτό που το διαχωρίζει από τον τουρισμό: το χαρακτήρα του απρόβλεπτου. Δεν ήθελα να κλείσω πτήσεις που θα με δεσμεύουν, σε καμία περίπτωση καταλύματα και δεν είχα καμία όρεξη να ξέρω από πριν πού θα φάω, ποιον θα γνωρίσω τι θα κάνω επακριβώς κάθε μέρα. Μάλιστα το επικό ταξίδι προ εικοσαετίας ήταν ένα ταξίδι όσο πιο ανοργάνωτο γινόταν, χωρίς ούτε ένα αεροπορικό εισιτήριο, με το ωτοστόπ να είναι στην ημερήσια διάταξη και στο τέλος επέστρεψα με εισιτήριο one-way που μου έστειλε η αδερφή μου που δούλευε σε ναυτιλιακή (ναυτικός ναύλος κι ας μην είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο), αφού τα χρήματα είχαν τελειώσει και μιλάμε για εποχές προ κινητού, προ πιστωτικών καρτών (δεν είχα, μπατιροφοιτητούκλας ήμουν που ταξίδευε με τα λεφτά από τη διανομή φυλλαδίων) και φυσικά προ skype, ευρώ και λοιπών σύγχρoνων ανέσεων.

Ωστόσο αυτή τη φορά ένας βασικός έστω σχεδιασμός έπρεπε να υπάρξει αφού σε αντίθεση με τότε, που ταξίδευα επί πέντε μήνες χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, τώρα υπήρχε ημερομηνία επιστροφής, επιπλέον έπρεπε να αγοραστούν "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, να κανονιστεί εκ των πολύ πρωτέρων το θέμα της Ανταρκτικής για να μη μου έρθει κούκος αηδόνι και πάνω απ' όλα να ψιλοσυγχρονιστώ με τους συνταξιδιώτες που θα έρχονταν ως guest stars σε κομμάτια του ταξιδιού.

Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η Ανταρκτική. Σχεδόν ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς μέχρι εκεί είναι με κρουαζιερόπλοιο (από αυτά που μάλλον κακώς ονομάζονται παγοθραυστικά, αφού για την ακρίβεια είναι ice pushers κι όχι ice breakers) και οι επίσημες τιμές είναι για εγκεφαλικό: ξεκινούν από τα 6000€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια νορμάλ τιμή είναι γύρω στις 8-10.000€ και σε ένα κακό σενάριο φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη, πάντα μιλάω για ταξίδι 11-14 ημερών σε πλοίο που επιτρέπει την αποβίβαση και την επίσκεψη στην ήπειρο, όχι για κρουαζιερόπλοιο όπου απλά βλέπεις κάποια τοπία από το κατάστρωμα (για τα οποία πραγματικά απορώ ποιος και γιατί τα επιλέγει) και στη φτηνότερη καμπίνα (συνήθως τρίκλινη) χωρίς κανένα από τα έξτρα (camping στην Ανταρκτική, καγιάκ κλπ). Ψάχνοντας τιμές και συμβουλές, έστειλα μέιλ σε πέντε πρακτορεία, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία και η πιο ειλικρινής ήταν η Αυστραλέζα που μου είπε ειλικρινέστατα "σέβομαι το ότι έχετε χαμηλό μπάτζετ, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να περιμένετε μέχρι τον Αύγουστο. Τότε βγαίνουν κάποια sales με 50% έκπτωση για ορισμένα πλοία, αλλά θα πρέπει να κλείσετε αμέσως μόλις σας ειδοποιήσω. Θα σας βάλω σε μια mail list που έχω και μόλις έρθουν οι προσφορές θα επικοινωνήσω μαζί σας με τη μία". Και το έκανε. Τα στοιχεία του πρακτορείου στη διάθεση όποιου φίλου τα χρειάζεται, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ service σε ό,τι έκαναν οι άνθρωποι και τρομερή υπομονή, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει κάποιος στο να στείλει χρήματα απο την Κούβα (απαγορεύονται τα εμβάσματα στο εξωτερικό για οποιοδήποτε λόγο, απαγορεύεται η αποστολή Western Union κλπ) ή από ελληνικές κάρτες και λογαριασμούς (μεγάλε καθηγητή Μπαρούφα ακόμη σε μνημονεύουμε, ταλεντάρα μου, ομορφάντρα μου). Μέχρι και το δύσμοιρο το Δευκαλίωνα προσπάθησα να επιστρατεύσω μιας που ζει στην Αυστραλία, την αδερφή μου που δουλεύει σε ναυτιλιακή, τη Western Union μιας πρώην από την Κολομβία και τελικά με ξελάσπωσε το αφεντικό μου που έστειλε το έμβασμα εν τέλει και του χρωστάω ένα μεγάλο δημόσιο ευχαριστώ διότι χωρίς αυτό το κομμάτι της Ανταρκτικής δε θα είχε γίνει ποτέ.

Το λοιπόν η Ανταρκτική θα κόστιζε (κρατηθείτε, γιατί κρατήθηκα κι εγώ και σε αντίθεση με όσα φημολογούνται δεν πληρώνομαι τρία χιλιάρικα το μήνα)... 5.800€ για 12 μέρες σε δίκλινη καμπίνα (οι τρίκλινες δε βγαίνουν σε προσφορά, ειναι οι πρώτες που εξαντλούνται και κοστίζουν παραπάνω από τις δίκλινες σε προσφορά), συμπεριλαμβάνοντας τη δυνατότητα kayak (που κόστιζε 850€ αν θυμάμαι καλά) και ένα βράδυ κάμπινγκ στην Ανταρκτική (που ήταν 250€). Δηλαδή αν δεν είχα πάρει αυτά τα δύο έξτρα θα ήταν κάτι λιγότερο από πέντε χιλιάρικα, not bad δεδομένων των συνθηκών. Οι οποίες συνθήκες είναι ότι στην Ανταρκτική έχουν πλακώσει οι Κινέζοι εδώ κι ένα χρόνο, τα περισσότερα πλοία τα ναυλώνουν πλέον κινέζικα πρακτορεία και πωλούν τις θέσεις μόνο σε Κινέζους (πανάκριβα μάλιστα), με αποτέλεσμα οι εναπομείνασες θέσεις για μη κινεζόφωνους να είναι ελάχιστες και πιο ακριβές από παλιά (όταν έφτασα στην Ushuaia μάλστα διαπίστωσα ότι ακόμη και τα last moment deals που κάποτε έκαναν θραύση είναι ελάχιστα και ακριβότερα από την τιμή που πλήρωσα εγώ, χώρια ότι πλέον δεν υπήρχε η δυνατότητα kayak).

Αφού κλείστηκε η Ανταρκτική, έπρεπε να αγοράσω και τα εισιτήρια για να μεταβώ στην Ushuaia της Αργεντινής απ' όπου θα έφευγε το πλοίο. Κι αφού θα αγόραζα αυτό το εισιτήριο, έπρεπε να αποφασίσω και... από πού θα πετούσα στην Ανταρκτική.

Το δεύτερο σκέλος που ήθελε μια σχετική προετοιμασία ήταν η Χιλή. Είχαμε κανονίσει με δυο παιδικούς φίλους (τους γνωστούς στους αναγνώστες άλλων ιστορίων Α και Χ) να ταξιδέψουμε μαζί στη Λατινική Αμερική. Επέμεινα να γίνει στο Περού αυτό, την κατά τη γνώμη μου πιο εντυπωσιακή χωρα στον κόσμο, αλλά ο κλήρος έπεσε στη Χιλή, που ως πιο προηγμένο κράτος ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη στους σχεδόν άμαθους από Λατινική Αμερική συντρόφους, που είχαν επισκεφθεί μόνο την Κούβα και ο ένας εκ των δύο φοβόταν πως το Περού και η Βολιβία θα του έπεφταν βαριά (λάθος βέβαια, αλλά δεν μπορώ να τον πείσω). Με δεδομένο ότι ο Α είναι εκπαιδευτικός, οι ημερομηνίες ήταν συγκεκριμένες και θα έπρεπε να συμπέσουν με τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Κανονίστηκε λοιπόν και η Χιλή, δυο εβδομάδες και κάτι αμέσως μετά την Ανταρκτική.

Μου έμεναν όλα τα υπόλοιπα. Για τα οποία είχα αρκετές ιδέες κι επιθυμίες: Τα Γκαλάπαγκος (που πια είναι πανάκριβα, σκυλομετανιώνω που δεν τα επισκέφθηκα πριν μερικά χρόνια που κόστιζαν το 1/5 της σημερινής τιμής), κάποια τρεκ στο Περού σε "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας που βρέθηκαν σε πραγματικά απομονωμένα κομμάτια που είναι λίγο survivor η φάση για να φτάσεις, μερικά αγνωστα κομμάτια της Βολιβίας (όπως η διαδρομή όπου πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε ο Τσε) και κάποια άλλα, ψιλοάγνωστα μέρη πάλι στο Περού που είτε είχα επισκεφθεί επιδερμικά (κεντρικές Άνδεις), είτε δεν είχα επισκεφθεί καθόλου (βόρειες Άνδεις), είτε ήταν απρόσιτα λόγω επικινδυνότητας που πλέον δε υφίστατο πλέον, αφού το Φωτεινό Μονοπάτι και οι συν αυτώ σχεδόν έχουν εξαλειφθεί (όπως οι περιοχές γύρω από το Ayacucho).

Όσο κι αν μισώ τον όποιο προγραμματισμό, έπρεπε να σχεδιαστούν αυτά. Και γιατί τα τρεκ έπρεπε να οργανωθούν από πριν και γιατί εκτός από τους Α και Χ θα υπήρχε κι άλλος guest star στο ταξίδι (ο @Krekouzas που με τα λεφτά που έβγαλε από το Oktoberfest θα ερχόταν για 40 μέρες στις οποίες ήθελε να δει τα highlights) και γιατί έπρεπε να κλείσω τα "εσωτερικά" αεροπορικά εισιτήρια, ειδικά από την ώρα που ο Krekouzas θα με υποχρέωνε σε αλεπάλληλα πήγαιν' έλα (χαλάλι του όμως γιατί καλύτερο συνταξιδιώτη δε βρίσκω).

Κλείστηκαν τα τρεκ (περισσότερα γι' αυτά αργότερα), έκλεισα και τα αεροπορικά εισιτήρια, δεν έκανα καμία κράτηση ξενοδοχείων, αλλά με τη μίνιμουμ οργάνωση που απαιτούσαν οι πτήσεις, πάνω-κάτω το σχέδιο που διαμορφώθηκε ήταν το εξής, αφήνοντας εκτός τα Γκαλάπαγκος για χάρη περισσότερο αναρχοαυτόνομων διαδρομών στο λατρεμένο Περού:

- 10 μέρες στο βόρειο Περού, με έμφαση σε αρχαιολογικούς χώρους σχετικά άγνωστους, όπως η Congona, το oχυρό Kuelap, οι τάφοι στην Chachapoyas και κάποια μικρότερα στην περιοχή της Καχαμάρκα

- 2 εβδομάδες για 2 τρεκ στην ευρύτερη περιοχή του Κούσκο. Μέγας στόχος η επίσκεψη σε δυο άγνωστες σε πολλούς χαμένες πόλεις των Ίνκας: τη Βιλκαμπάμπα, την τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας και το Choquequirao, εκεί που αποσύρθηκαν και οι τελευταίοι Ίνκας μετά τη δολοφονία του Manco Incaκαι διατήρησαν ζωντανές τις παραδόσεις και τις τελετές των Ίνκας για περίπου 30 χρόνια

- 25 μέρες στη Βολιβία, όπου ο βασικός στόχος ήταν πέραν από την επίσκεψη και πάλι στις ερήμους, να κάνω τα μονοπάτια του Τσε, να πάω στις misiones (παλιές ιεραποστολές με ξύλινες εκκλησίες που άφησαν πίσω τους οι Ιησουίτες), να πάω σε αρχαιολογικούς χώρους πολύ απομονωμένους και μάλλον άγνωστους (π.χ. Iskanwaya, Ιncallajta, Samaipata) και να περάσω από αστικά κέντρα και χωριά με λαογραφικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον

- Επιστροφή στο Περού για μια εβδομάδα, αυτή τη φορά για να κινηθώ σε περιοχές ακόμη λιγότερο επισκέψιμες από τον τουρισμό, στις νότιες Άνδεις, κινούμενος από το Huanucο μέχρι το Ayacucho, σταματώντας σε άγνωστα αρχαιολογικά μνημεία, παραδοσιακά χωριά και περίεργα φυσικά τοπία, με στάση στη Λίμα

- Άφιξη στην Αργεντινή για να ξεκινήσει η περιπέτεια της Ανταρκτικής για 2 περίπου εβδομάδες

- Δυο εβδομάδες στη Χιλή, όπου θα επισκεπτόμουν μαζί με τους φίλους μου την πρωτεύουσα και το Βαλπαραϊσο, τις ερήμους του βορά και διάφορα σημεία της Παταγονίας

- Άλλη μια εβδομάδα στο Περού, με στόχο αυτή τη φορά τις κεντρικές Άνδεις και τα φοβερά τοπία που προσφέρονται για τρεκς, περιπάτους και ορειβασία

- Και για επιστέγασμα, μιας που μιλάμε για ταξίδι στα καλύτερα, θα πήγαινα και για λίγες μέρες στη Γαλικία και ειδικά στην κατ' εμέ ομορφότερη πόλη στον κόσμο, το Santiago de Compostela για άλλο ένα ταξιδάκι στο παρελθόν.

Αυτές θα ήταν οι εκατό μου ημέρες ταξιδιού. Θα συνδύαζαν πέντε χώρες συν την Ανταρκτική, θα με έφερναν επανειλημμένα από ερήμους σε παγετώνες κι από παγόβουνα σε καταπράσινες κοιλάδες, θα ικανοποιούσα την πελώρια λαχτάρα για Νεσκουίκ (αρχαιολογικά μνημεία) και θα γνώριζα νέα, άγνωστα σε μέρη με εξαιρετική παρέα.
Θα κάνω μια προσπάθεια ώστε τα κεφάλαια της ιστορίας να ακολουθούν ακριβώς τη δομή του σχεδιασμού, έστω κι αν αυτός ανατράπηκε σε κάποια σημεία...
(θερμή παράκληση, ό,τι ορθογραφικά/τυπογραφικά εντοπίσετε, στείλτε μου ένα pm να τα φτιάξω, ευχαριστώ)

 

[Yorgos]

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

 

[isabelle]

Όπως καταλαβαίνεις, έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα (Αλφα Τράπεζα Πίστεως) και ετοιμάζομαι να ζήσω μεγάλες στιγμές!

 

[taxidiara]

Μπράβο βρε Yorgo μερακλή

Έχω να πω τα εξής

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

 

[Yorgos]

1) Θα ήθελα να είχα το δικό σου αφεντικό που σε αφήνει να λείψεις τόσες μέρες και σε βοηθάει κιόλας στα δύσκολα

Eίναι καλός ο μπαγάσας. Στο θέμα της άδειας, πολύ απλά είμαι freelancer, πληρώνομαι μόνο τις μέρες που εργάζομαι, οπότε πρακτικά λείπω όσο θέλω (και αντέχει το πορτοφόλι μου), δεν ζητάω άδειες.

2) Ωραία τα μέρη που πήγες δε λέω, αλλά εμένα ξυπνήστε με όταν φτάσεις Ανταρκτική να ξεκινήσω να διαβάζω! Τιμής Ένεκεν κ μια Χιλή για τον "είλωτα της πολυεθνικής" (αυτός δεν είναι καλέ ο ένας εκ των δύο Α & Χ?) κι ένα φίλο Χιλιανό που έχω, πολύ καλό παιδί, καθώς και η Γαλικία που αποτελεί μελλοντικό μου "στόχο"

Χαχα, ο είλωτας είναι ο Χ, ναι. Θα σου στείλω reminder όταν φτάσουμε Ανταρκτική, η Χιλή είναι αμέσως μετά.

3) Μόνο σε μένα φάνηκε σχετικά νορμάλ το κόστος της Ανταρκτικής δεδομένης της δυσκολίας του ταξιδιού?

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια αν πήγαινες last moment, τα καράβια προσπαθώντας να γεμίσουν τις τελευταίες τους κουκέτες έβγαζαν προσφορές γύρω στα 2500-3500€. Με τους Κινέζους πια να μην αφήνουν ούτε ένα κρεβάτι άδειο και το ευρώ να έχει πάρει την κατιούσα, αν πληρώσεις κάτω από έξι χιλιάρικα πανηγυρίζεις.

 

[LULLU]

αυτα.. αρχισαμε τα ονειρα..

 

[georgiaP]

Υπέροχα! Έχω στηθεί στην οθόνη και περιμένω!

 

[James]

Σιγά μην σε διαβάζουμε ρε @Yorgos.

Block σε έχουμε κάνει.